 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 27-02-2011 |
 Arcadia non olet |
Vandaag deed ik het nog: na het beesten voederen en koffiezetten eerst even langs Al Jazeera en Teletekst om nieuws te slurpen: ik ben nieuwsjunk. Voornaamste vraag: hoe is de toestand in Lybië? Is die bokkenlul al aan de hoogste palm gehangen? Nee. Hij zit nog steeds op zijn pauwentroon, of was dat meubelstuk van een andere dictator? De internationale druk neemt toe, het zal een kwestie van uren, hooguit dagen zijn. Dat ik hier weinig tot niks over schrijf heeft als reden dat ik niets toe te voegen heb.
De lp van de dag. Gisteren twijfelde ik even, want ik wilde enkele komische lps na elkaar behandelen en wist niet goed waar te beginnen. Maar nu? Weer even serieus. Gisteravond heb ik al en voorschotje genomen op een regenachtige zondag. Arcadische muziek. Ik zal enkele regels van een song van de lp overtikken. Dan moet je de rest van de pagina even afdekken en proberen te raden over wie en wat ik het heb.
Greenbaums Dairy, thats our name
Norman, Vicki, Jethro and Sarah Jane
Oh me, oh my
Such al long way from Spirit in the Sky
Herkend? Geraden? Precies: een lp van Norman Greenbaum, die in 1969/70 een wereldwijde hit scoorde met het nummer Spirit in the Sky. Een One Hit Wonder, zoals dat genoemd wordt.
Im taking my royalties
And puttin them into this goat dairy
I am what I am, a singing milkman am I
Onder ons: het is een ontzettend lekker nummer, Spirit in the Sky, met dat fuzzy gitaarrifje. Greenbaum daarover: I played a Fender Telecaster (deze is van Andy Summers - A.B.) through a Fender tube amp. A friend custom built the fuzz box, just a small something or other, into the body of the guitar with a switch. I didn't slit the speakers. I fingerpicked and used lots of reverb. There really wasn't much else done in the mix. Maar de titel dekt de lading. Greenbaum, orthodox Joods opgevoed, zingt over zijn relatie met de heer. Niet echt mijn kop koffie.
Anyway. Van de sloten geld die zijn hit hebben opgeleverd, kocht Greenbaum een boerderijtje in Petaluma, in Californië boven San Fransisco. Het is meteen de titel van deze lp (1972) van de dag. Kabbelende, akoestische songs over het buitenleven. Heerlijk om te horen. Met bij een aantal songs Ry Cooder op de slide guitar en mandoline. Geen loof de heer, gelukkig niet. Zie hier een plaatje van de hoes van Petaluma. En zo ziet Greenbaum er tegenwoordig uit. Zal ik ook weer eens een snor laten staan? Nee nee, ik ga niet op een boerderij wonen. Ten eerste heb ik het geld niet, mijn wereldwijde bestseller moet ik nog schrijven, ten tweede kan je met een beenprothese nauwelijks door de polder struinen en ten derde heb ik het uitstekend naar mijn zin in mijn huisje met de katten in het centrum van De Haag, de stad der steden.
Zoals sommigen weten wilde ik ooit de landbouw in. Daartoe bezocht ik na de Havo de Hogere Landbouwschool in Dordrecht. Een eend in een stinkende vijver. Ik had in die tijd, begin jaren zeventig, al behoorlijk lang haar en dat zagen de mede-leerlingen en het lerarencorps totaal niet zitten. En dat lieten ze me dagelijks weten. Nog een wonder dat ik het eerste jaar heb afgemaakt. Toen ben ik pleite gegaan: een carrière kon ik gevoeglijk op mijn buik schrijven. Je had toch iets anders kunnen gaan doen, zul je zeggen. Joh, ik had er geen zin meer in.
De landbouwschool kende een studentenvereniging. Ik weet de naam nog: Persephone. Met een bestuur met dezelfde titulatuur als die rare Delftse studenten van gisteren (Abbeyroad): praeses, abactis, fiscus-assessor en vice-abactis. Ook niet mijn kop koffie. Vóór mij korte tijd op die school waren alle leerlingen steeds lid van die vereniging geweest. Daar kwam in mijn jaar de klad in. Gedrieën verdomden we het. Drie Hagenaars, zoals de mede-leerlingen zeiden. Hagenaars? De naam is Hagenezen. Bovendien: er kwam er één uit de stad, één uit Scheveningen en ik woonde nog op het oude dorp. Generalisaties zijn van alle tijden.
Er is een overstelpend aanbod aan klusprogrammas, allemaal op de commerciëlen. Klussen in huis en tuin en ook op het ziekbed. Is Nederland er handiger van geworden, zo vraag ik u af, buurvrouw. Het maakt mij verder niet uit. Men zendt maar uit, ik kijk toch niet. Toch schrok ik toen ik in de Gids zag dat kleine kinderen al worden klaargestoomd voor die Praxis praktijken: Bob de Bouwer. Is hier sprake van indoctrinatie?
Wielerhoekje. Tot onze schrik (Michel Wuyts, José Decauwer en ik) bleek Laurens ten Dam een baard te hebben gekweekt. Decauwer: Ze hebben nochtans een regering in dat land. Die moest ik even laten zakken. Toen viel het muntje: enkele BBs, Bekende Belgen, laten hun baard staan tot er eindelijk een nieuwe regering is. De VTM bereidt momenteel in samenwerking met Talpa een tv-show voor: So you think youre ZZ Top.
Hier en daar, De Haag en Vlaanderen, was het hondenweer. Waar de uitdrukking vandaan komt, weet ik niet. Als ik een hond zou hebben, schopte ik hem met dit weer de straat op: schijten, kreng! Voor de wielerkijker gaf het een extra cachet aan de Omloop. In de tweede helft van de koers lagen de meeste hellingen. Dit jaar moesten we node de Muur van Geeraardsbergen missen. Pourquoi waarom dan wel? Jaarlijks wordt aldaar in de maand februari het einde van de winter gevierd met Krakelingen en Tonnekensbrand, een eeuwenoud dubbelfeest. Kunnen ze dat niet in hun eigen tijd doen?
Langzaam verbrokkelde het peloton. De Bankmedewerkers reden een uitstekende koers en dat betaalde: op 53 km voor de meet, bij de beklimming van de Eikenberg, reed Sebastiaan Langeveld weg. Hij demarreerde niet, hij ging gewoon iets harder fietsen. Na verloop van tijd wist alleen Juan Antonio Flecha Langeveld in te halen. Vanaf dat moment leunde ik ontspannen achterover: Langeveld heeft een beter eindschot. Uiteindelijk won hij de koers met ruim tien centimeter voorsprong.
Het is dit jaar al de tiende overwinning voor de Boerenleenbank. Te weten: Michael Matthews won de derde rit in de Tour Down Under, Oscar Freire op 23 en 24 feb een etappe in de Ruta del Sol, Lars Boom de proloog van de Ronde van Qatar, in de Ronde van Oman won Theo Bos tweemaal de sprint, Robert Gesink won de koninginnerit én de tijdrit én het eindklassement en dan nu Sebastiaan Langeveld. Straks Kuurne - Brussel - Kuurne. Theo Bos die Cavendish in de sprint verslaat, Robert Gesink die nu ook een goede tijdrit in de benen heeft: wat mooi! Dat belooft. Of had ik dat al geschreven?
|
|
|
|
|
| 26-02-2011 |
| Dúirt mé leat go raibh mé breoite |
Gezien bij de Keuringsdienst van Waarde, Nederland3. Boter. Waarvan er zoveel verschillende pakjes in het schap liggen. Onder de meest fancy namen: roomboter, grasboter. Boter in gouden verpakking, zilveren, papieren. Variërend in prijs van onder een euro tot meer dan drie. Het maakt allemaal geen ene reet uit. Boter is boter. Dus wil je boter in plaats van margarine: koop de goedkoopste, dat is dezelfde als de duurste. Vaak komen beiden uit dezelfde fabriek en wordt het onderscheid pas gemaakt bij het verpakken.
In de Krant las ik dat er een groeiend verzet is in de Flevopolder om aldaar akkergrond terug te geven aan de natuur. Dat moest ik nogmaals lezen: Flevopolderland terug geven aan de natuur. Ik krabde me op het hoofd. Hoe zat het ook alweer? De Zuiderzee, een grote binnenzee, werd afgedamd met de Afsluitdijk en werd IJsselmeer. Van dat meer werden grote stukken ingepolderd, eerste de Noordoostpolder, daarna de Flevopolders. Het nieuw gewonnen land werd landbouwgrond. Terug aan de natuur geven betekent terug naar de toestand vóór de landbouw, dus de dijken openzetten. Maar het is de bedoeling van de landbouwgrond natuur te maken, wat dat ook wezen mag. Dat terug slaat dus nergens op.
Het dijk in Afsluitdijk slaat ook nergens op. Een dijk beschermt het land tegen het water. Het is de Afsluitdam.
De lp van de dag was even een probleem: met welke van de lps die ik de komende dagen wil behandelen zal ik beginnen? De keus is gevallen op Im the Urban Spaceman (1969) van de Bonzo Dog Band. Hoort en ziet hier het titelnummer. De bio- en discografie van de Bonzo Dog Band is nogal rommelig. Zoals. Oorspronkelijk heetten ze de Bonzo Dog Doo Dah Band. En ook: de originele titel van genoemde lp is Tadpoles, wat kikkervisjes in het Nederlands is. Het genre is, om er een etiket op te plakken: comedy rock, ook wel psychedelic pop, ook wel avant-garde.
Ze vallen in de traditie van wat wij noemen de typisch Britse humor. Voor mij begint die bij Spike Milligan. Komiek tot in de dood. Op zijn graf prijken de woorden: Dúirt mé leat go raibh mé breoite (dat is Iers voor: ik zei toch dat ik ziek was). Het enige dat ik helaas van Millegan heb is een klein bundeltje met dienstverhalen: Gunner Milligan, 954024, voor het eerst gepubliceerd in 1995.
Van de Bonzo Dog Band loopt er een directe lijn naar Monty Python. Niet alleen qua humor. Bonzo-lid Neil Innes heeft samen met Eric Idle van Monty Python een Beatles-parodie op poten gezet. De bandnaam was The Ruttles. Er werd een lp uitgebracht onder de titel The Ruttles (1978) en een namaakdocu met de titel All You Need Is Cash (ook 1978 ). Wat nou zo jammer is: ik had de lp. Pleite. Alles van waarde raakt weg.
Het bandje van de dag. Tussen mijn cassettebandjes ontdekte ik er een met het opschrift: Ritmic Dirt. Dat is mijn oude band, waarin ik zong en gitaar speelde: een Fender Jaguar (weet je nog, vriend Abilard?) Laat ik die eens stiekem afluisteren. Helaas: het was overschreven met een vpro-programma, zeg je dat zo? Zojuist heb ik het bandje aan vriend B. laten horen, nadat ik hem het doosje had laten zien. Eén nummer: Spoonful van Willy Dixon. Dit is de uitvoering die ik op lp heb. Goh, zei hij, speel jij hier op? Neen, ik zing. En hij: zo hé, dat zou ik nooit geraden hebben. Om je eerlijk de waarheid te zeggen: het klinkt ook erg goed. Zal ik me inschrijven voor So you think you can sing?
Een probleem van likmevestje: een lekke achterband. No sweat: ik heb in de jaren dat ik nog jong was en mooi kranten bezorgd, dus minimaal één keer per maand had ik een lekke band. Het verband? Veel fietsen met veel druk op de wielen. Enfin. Voor- of achterband, het maakt niet uit, ik repareer zon ding binnen tien minuten. Edoch. Zowel binnen- als buitenband zijn behoorlijk versleten. Onbehoorlijk, eigenlijk. Fiets van mij tuinvrouw geleend en nieuwe banden gekocht. En toen begonnen de problemen: het totale sluitwerk zit vastgeroest. Voorlopig ingespoten met Imal: ik maak alles los, zo heet het echt. Vooralsnog helpt het weinig. Maar leg mij eens uit: een fiets is toch voor buiten, door regen en wind? Waarom is die dan gemaakt van metaal dat roest? Daar begrijp ik niets van.
In Delft, die gist en spiritusvlek tussen De Haag en Rotterdam, hebben de studenten Abbeyroad ontdekt. Met dan aan Jimmy.
Wielerhoekje. De heer zij geprezen: de renners hebben zich neergelegd bij de eisen van de UCI en rijden de Omloop Het Nieuwsblad zonder oortjes. It giet oan, zoals ze in de onherbergzame delen van ons land zeggen.
|
|
|
|
|
| 25-02-2011 |
| God is an overwhelming responsibility |
We will be geared toward the average rather than the exceptional.
Voorbeeld van een gotspe. Vandaag komt de mensenrechtenraad van de VN bijeen, vanwege de Noord-Afrikaanse toestanden. De raad telt 47 leden. Eén daarvan is Libië.
De lp van de dag is een zogenaamd concept-album: zeg maar een symfonie, een verhaal dat op twee lp-kanten doorloopt. Het is: Thick as a Brick (1972) van Jethro Tull. De band is vernoemd naar een 17de-eeuwse landbouwwetenschapper. Enkele klikken: een Wiki over het album, 9:55 min live op JouwBuis, een plaatje van (een deel van) de hoes, en de complete tekst (meer dan 1400 woorden en ik zing ze allemaal mee - ik zal het je besparen). De citaten in deze log, inclusief de titel, komen uit die tekst.
Een plaatje dus van een deel van de hoes, want de hoes is een krant van 12 paginas. Het is misschien wel de mooiste hoes die ik in huis heb. Klik nog even op het plaatje. Het is de voorpagina van The St. Cleve Chronicle & Linwell Advertiser van vrijdag 7 januari 1972. Het jochie op de foto is de 8-jarige Gerald (Little Milton) Bostock, die met zijn gedicht Thick as a Brick een schrijfwedstrijd had gewonnen. Echter. Nadat hij het voor de Britse tv had voorgelezen regende het protesten. Hij werd onder die druk gediskwalificeerd en de prijs ging vervolgens naar de 12-jarige Mary Whiteyard voor haar essay over gristelijke ethiek genaamd He died to save the little children. Zou je zon kind niet?
Om een lang verhaal kort te houden. Ian Anderson, voorman van de band Jethro Tull, heeft zich over het gedicht ontfermd en het op muziek gezet. Prachtige muziek, meeslepend. Gisteren heb ik de lp voor het eerst sinds tijden weer gedraaid. Tweeënhalf maal.
Naar aanleiding van de regels over Supersister kreeg ik een mail van vriend Jimmy. Hij heeft voor zijn rubriek Op Delftse Toeren een interview gedaan met Robert Jan Stips. Op Delftse Toeren: interviews over singles van Delftse artiesten. Daar is een boekje van gemaakt. Klik maar als je belangstelling hebt.
In de beschaafde wereld, de landen om ons heen, Frankrijk, België en Duitsland, trekt het volk op zondag naar de stembus. Daar moet je in ons land niet mee aankomen. Laatst speelde dat nog. Het ging niet over de komende verkiezingen, maar over de verkiezingen daarna. Ook niet over de zondag, maar nota beide benen over een woensdag. Geen idee waar we een volgende keer voor moeten stemmen, maar er werd meteen bezwaar gemaakt vanuit gristelijke hoek, met name katholieke. Die verkiezingen zouden namelijk precies op de woensdag ná carnaval vallen. Aswoensdag, de dag waarop Benedenmoerdijkers met een kater ter kerke gaan om een kruisje van as op het voorhoofd te halen. Het hoe en waarom van dat ritueel ben ik vergeten; ik heb er in mijn jeugd onder dwang aan meegedaan. Maar het schijnt een stembusgang in de weg te staan en daar dienen we allen voor te buigen.
Ook zwengelde laatst weer iemand (wie?) aan om voortaan net als in andere beschaafde landen op zondag te gaan stemmen. Minister Donner pleurde bijna van zijn fiets. Dat kan niet! Dat verstoort de zondagsrust! En ziet: er zullen geen verkiezingen op zondag komen. Hoe het verder loopt met die woensdagverkiezingen, weet ik niet. Dat te zijner tijd in ons land de sharia zal worden ingevoerd geef ik cero punto cero cero cero cero cero cero cero cero cero cinco percent kans. Dan zit ik waarschijnlijk nog te hoog. Maar de gristelijke wetgeving is een feit, ook voor ons atheïsten, we zuchten er al eeuwen onder.
Hoe groot is het percentage Nederlanders dat nog beleidend gristen is? Dat weet ik niet, maar wel dat het ruim onder de 50% ligt. Neemt niet weg dat we ons via wetgeving allemaal aan de gristelijke normen en waarden dienen te houden. Zwangerschapsonderbreking en euthanasie zijn twee aansprekende voorbeelden. Maar op sommige terreinen dus ook het eren van de zondagsrust. Op sommige terreinen. Naar het voetballen gaan of het genieten van cultuur in verschillende vormen durft niemand die enigszins bij zijn hoofd is te verbieden. Want: er wordt wel op zondag carnaval gezopen. Het zijn dan wel gristenen, enig opportunisme is hen niet vreemd.
Dus: geen gelul. We gaan in de toekomst gewoon op zondag ter stembus. En tot die tijd? Als je met je brakke hoofd op woensdag naar de kerk kunt gaan, kan je ook naar het stemlokaal. Bij dat laatste ben je ook sneller weer thuis en krijg je geen gezanik aan je kop. Beschouw het als een soort kerkgang: naar de stembus en, hup, de kroeg in. Want zuipen op zon- en feestdagen mag wel.
Ill judge you all and make damned sure that no-one judges me!
Kamelen op het behang: Wim Kan schetste de nachtmerrie tijdens de oliecrisis van 1973. Toen waren we bang voor de Arabieren, pas later is hun geloof erbij gekomen. Of ideologie, zoals de lage voorhoofden zeggen. Bang voor de islam en de moslims. Wilders niche. Leg mij nog één keer uit, beste PVV-stemmer, waarvoor je nou precies bang bent. Om met Little Milton te spreken: Mark the precise nature of your fear. Ik weet uit eigen ervaring dat angsten vaak moeilijk onder woorden te brengen zijn en bovendien in de meeste gevallen volkomen uit de lucht gegrepen. Daar zijn pillen en therapieën voor. De stembus heeft weer een heel ander bestaansrecht.
Wilders opperde niet lang geleden dat mensen die niet als vers gemaaide gazonnetjes met olijke tuinkabouters in de maatschappij staan (hij zei het ietwat anders) bijeen moesten worden gezet in zogenaamde tuig dorpen - of heeft-ie kampen gezegd. Een cartoonist, ik weet geen naam, heeft naar aanleiding daarvan een cartoon gemaakt en deze is gepubliceerd op de weblog van de Vara, Joop.nl. Na heftige dreigementen van Wilders idioten heeft men na enig morren de cartoon van de site gehaald. Daarom, nu, aanklikbaar op deze weblog. Opdat wij niet zullen vergeten.
Wielerhoekje. Het heerlijk middagje is bijna gekomen. Morgen dus. De eerste klassieker van het seizoen: Omloop Het Nieuwsblad, voorheen Het Volk. Zondag meteen de tweede: Kuurne -Brussel - Kuurne. Beide wedstrijden worden door dn Bels live uitgezonden. Eén slag om de arm: er is nog geharrewar rond de oortjes, de directe communicatie tussen renners en ploegleiding. De UCI wil dat de renners zonder starten, de renners willen met en anders geen koers. Ons rest slechts te duimen.
|
|
|
|
|
| 24-02-2011 |
| De schone slaper |
Liever lui zijn dan moe, ken je die instelling? Ik heb hem al jaren geleden de mijne gemaakt. Noodgedwongen. Door de handicap heb ik een enorm gebrek aan lichaamsbeweging. Ik zou eens per uur tien maal de trap op en af kunnen gaan, maar dat is zon zinloze invulling. Iedere dag een stuk fietsen is ook een idee. Maar wind en regen en soms ijzige kou weerhouden me. Ja, straks, als het weer echt lente is en later in de zomer, op tijden dat mooiweerfietsers, de duivel hale ze, op kantoor zitten, ja dan trek ik erop uit. Maar na twee, drie tochtjes word ik van een eind fietsen niet echt meer moe.
Aangezien moeheid het beste slaapmiddel is, heb ik van de dokter een pilletje gekregen. Mirtazapine heet het spul. De eerste avond dat ik het in kon nemen, ben ik zonder in slaap gevallen. Ik ben bewuste slikker, daardoor veelal niet-slikker, en voor ik iets tot me neem, wil ik het naadje van de kous weten. Op de verpakking staat: Lees vóór gebruik de ingesloten bijsluiter, een overbodige aansporing. Ik was pas op driekwart toen Morpheus me in zijn armen nam. Op de tweede avond, gisteravond, heb ik een minimale dosis tot me genomen. Het resultaat is verbluffend. Voor mijn doen vrij snel in slaap gevallen: reeds na drie kwartier. En ik ben maar een paar keer wakker geschoten vannacht. Om daarna meteen weer onder zeil te gaan. De laatste keer dat ik tussendoor ontwaakte was om half negen. Zal ik opstaan? Nee, nog één keer draaien. Waarna ik om half twaalf weer wakker werd. Heerlijk.
Volgens de arts is het middel niet verslavend. Dat was een voorwaarde. In mijn jeugd heb ik in mijn omgeving heftige toestanden meegemaakt rond een verslaving aan slaapmiddelen. Had de persoon om wie het ging het middel ingenomen was er niets aan de hand, je had er geen kind aan. Maar o wee als er niets in huis was. De huisraad vloog soms door de kamers, de normale reactie van een junk die zonder middelen zit.
Op internet vond ik dat Mirtazapine op de eerste plaats een antidepressivum is. Dat vind ik niet bezwaarlijk. s Nachts in diepe rust en overdag wat vrolijker, daar lijkt me niets mis mee.
De lp van de dag is dit maal een Nederlandse. Uiteraard een Haagse band, er zullen nog wat Haagse bands volgen: Supersister. De enige lp die ik nog van hen heb is de debuut-lp: Present from Nancy (1970).
Toen ik gisteren de lp na lange tijd weer eens op had gezet, was de eerste gedachte die ik me opkwam: hoeveel uitvoeringen van het nummer Eight Miles High zal ik nog op lp hebben? In elk geval van The Byrds. Bandleden Gene Clark, Jim McGuinn en David Crosby hebben het nummer in 1966 geschreven. Ook heb ik nog een lange uitvoering van de Golden Earrings, zoals ze toen heetten. Op Present From Nancy staat een super korte uitvoering, 20 seconden, als derde deel van het stuk Metamorphosis.
Supersister had al een hitje gehad voordat de eerste lp uitkwam: She was naked. Dat baarde nog opzien in die tijd, dat ze naakt was. Het is ook wel een lekker nummer. De lp heb ik, net als Ummagumma van Pink Floyd, gekocht van mijn eerste salaris. De muziek laat zich het best omschrijven als iets tussen jazz en rock in. Ontspannend om naar te luisteren in elk geval. De personele bezetting: Ron van Eck: (bas)gitaar en fuzzbass, Sacha van Geest: fluiten en vocals, Robert Jan Stips: toetsen en leadvocals, Marco Vrolijk: drums. De laatste was de zoon van Maarten Vrolijk, in de tweede helft van de jaren zestig minister van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk. Later werd hij Commissaris van de Koningin in Zuid-Holland. Robert Jan Stips komt later nog een keer terug bij een andere band. Nee, niet de Nits, die heb ik niet, maar in welke Nederlandse band heeft die Stips niet gespeeld?
Overigens had ik zelf in die tijd verkering met de dochter van een ex-minister: Bakker, hij is afgelopen vrijdag overleden. Hij begon zijn politieke loopbaan als wethouder in Bolsward en werd later burgemeester van Andijk en Hoogeveen. Van 1963 tot 1966 was hij staatssecretaris van Economische Zaken in de kabinetten-Marijnen en -Cals. Van 1966 tot 1967 was Bakker in het kabinet-Zijlstra minister van Economische Zaken voor de ARP (één van de drie partijen die op zijn gegaan in het CDA). Bakker was een studievriend van Zijlstra. Hierna was hij minister van Verkeer en Waterstaat en vice-premier in het kabinet-De Jong. Het was zo grappig: mijn toenmalige vriendinnetje had het over oom Jelle als zij over Zijlstra sprak. O ja, voor de goed orde: het is uit. Al bijna veertig jaar.
Vreemd. In de advertentieblokken op tv zag ik laats een annonce van Van Gils. Suiker in een schenkpak. Een melkpak maar dan met suiker. Is daar behoefte aan, buurvrouw, zo vraag ik u af. Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik meet mijn suiker altijd globaal precies af. In de thee wil ik bijvoorbeeld wel suiker, zonder vind ik het minder lekker, maar toch niet meer dan zon twintig korrels. Voor de koffie een half theelepeltje. Voor dat soort subtiliteiten kun je echt geen schenkpak, gooi op!, gebruiken.
|
|
|
|
|
| 23-02-2011 |
| Happiness is a Warm Gun |
Weer een uur of twee doorgebracht in de orthopedische werkplaats. Het was voornamelijk wachten, zo lopen die dingen, ik ken het. Maar het was het wachten waard. De basis is klaar: koker met bijpassend frame: knie, voet en skelet. Tussen de brug met gelijke leggers heb ik enkele malen heen en weer gelopen. De lengte is aangepast, hij was iets te lang, en de voet is iets naar binnen gedraaid. Die voet moet zon 5̊ naar buiten staan, maar hij stond wel erg in de Chaplinstand. Nu moet alleen nog de bekleding worden gemaakt. De maat van de buitenkant wordt nog erg primitief genomen: een stuk pakpapier onder mijn gewone been, het linker, waarna met een viltstift de contouren worden nagetekend. Van voren en van opzij. Over anderhalve week kan ik hem afhalen. Dan begint het oefenen, weer van voren af aan.
De lp van de dag is weer een dubbel-lp. Een witte klaphoes, met aan de buitenkant slechts de naam van de band in reliëf: The Beatles. Klap je hem open zie je rechts de pasfotos van de bandleden, links een opsomming van de songs. Het is eigenlijke een titelloze lp, hij is de boeken in gegaan als: The Beatles. In de volksmond: The White Album. Ik heb het album compleet, dat wil zeggen met het inlegvel ter grootte van zes hoezen. Op de ene kant staan alle teksten, op de andere een stel fotos van de heren.
We schrijven 1968 en ik zit in de vierde havo. Dat wil zeggen: ik ben na de Mulo naar de pedagogische academie gegaan, waarvan de eerste twee jaar havokop zijn, vierde en vijfde havo. Ik heb het rampzalige plan opgevat in het onderwijs te gaan. Aan het eind van het tweede jaar neem ik mijn havo-diploma in ontvangst en smeer hem met een noodgang. Het onderwijs? Dag in dag uit voor groepen puberende pubers staan? Ik ben niet van lotje getikt.
Er moet in het kader van de Engelse les toneel genoten gaan worden, in een theater op Scheveningen. Als ik het goed onthouden heb, was dat The School for Scandal van Richard Sheridan. Uit school vandaan is het rechtsaf naar Scheveningen. Maar mijn toenmalige boezemvriend en ik slaan linksaf, terug naar het oude dorp. T. heeft de nieuwe lp van de Beatles gekocht! We gaan hem beluisteren. T. is na de havo nog goed terecht gekomen. Hij is accountant geworden en is met een van mijn zussen getrouwd.
De dubbel-lp blijkt een muzikale reis te zijn, een avontuur. Ook hier een prachtige songtitel: Everybodys got something to hide exept for me and my monkey. Mooie teksten, dat kon je wel aan Lennon en MacCartney overlaten:
When I hold you in my arms
And I feel my finger on your trigger
I know no one can do me no harm
Because happiness is a warm gun
- Yes it is
Happiness is a warm gun. Maar er staan ook vier prachtige songs van George Harrison op, waaronder het prachtige While my guitar gently weeps! Eén nummer van Richard Starkey: Dont pass me by. De volgende regels zijn van George Harrison:
In their eyes theres something lacking
What they needs a damned good wacking
Ze moeten eens flink worden geneukt. Nee, buurvrouw, dit gaat niet over vrouwen. De titel van de song is Piggies, dat zegt genoeg.
Ja ja, ik heb de tijd nog bewust meegemaakt dat er nieuwe Beatles lps uitkwamen. Na the White Album zijn er nog maar drie verschenen: Yellow Submarine (1969), Abbey Road (1969) en Let It Be (1970). Er zijn uiteindelijk maar twaalf echte Beatles lps uitgebracht. Ik zal de stapels eens nalopen, ik dacht dat ik ze allemaal heb.
|
|
|
|
|
| 22-02-2011 |
| Te hoog, te laag, bullâs eye |
Je weet dat je kan reageren met jouw lp van de dag. Je hoeft er geen reeks van te maken, zoals ik momenteel doe, maar, gewoon, dat je denkt, goh, gisteren een leuke lp gedraaid. Laat het ik het eens opschrijven. Of ik er echt een lange reeks van maak? Er zullen stiltes vallen, ik hou niet van vast werk, dan had ik net zo goed werknemer kunnen worden. Maar het is wel lekker om steeds weer een oude lp op de draaitafel te leggen, dus ik zal er nog wel een tijdje mee doorgaan. Er staat nog een rij lps.
De lp van de dag. Ben je weleens naar een concert van de UK Subs geweest? Een Britse punkband die is opgericht in 1976. Ze treden nog steeds op, zij het dat de samenstelling van de band in de jaren nogal is gewisseld. Als ze weer in het Paard van Troje spelen, ga ik er naar toe. Ik ga niet meer naar concerten, maar dat zou ik toch niet willen missen. Even een avond met mijn haar schommelen, of headbangen zoals anderen zeggen. In mijn verzameling bevindt zich geen enkele lp van de Subs, maar er is wel een direct verband met de lp van de dag: de Carmina Burana van Carl Orff. Het begin van het stuk, de eerste minuut van het Fortuna Imperatrix Mundi, klonk altijd vóór de band het podium betrad. Ongetwijfeld is dat nog steeds zo.
Het is een mooi, gedragen stuk muziek. Maar als het klinkt in een rokerig zaaltje waar het publiek in afwachting is van stevige punk wordt het bombastisch. Mijn uitvoering: The Philadelphia Orchestra onder leiding van Eugene Ormandy met zang van het Rutgers University Choir. Op de hoes:
Carmina Burana, called by its composer a scenic cantata, is a setting of twenty-five poems and student songs from a 12th-century Latin manuscript in the monastry of Benedictbeuern in Germany. These Songs From Benedictbeuern (Burana is the Latin adjective used to refer to the district) were first published in 1847, and it was in this or a later German edition that Carl Orff, an accomplished classical scholar, read the poems which he was to reivest with the boldness and excitement with which they must have delighted 12th-century ears.
Critically acclaimed recordings of the basic repertoire noemt CBS het op de hoes. Waar ik het voor het eerst heb gehoord weet ik niet meer. Misschien wel bij de UK Subs. Waar ik de lp ergens begin jaren tachtig heb gekocht weet ik nog goed. Bij Caminada, dat was een sjieke platenzaak op de plaats die Plaats heet. Je kent de Plaats niet? Die zit om het hoekje bij de Gevangenpoort, tegenover de Hofvijver. Wellicht doet de oude naam van de Plaats een belletje rinkelen: het Groene Zoodje. De plek waar de gebroeders De Wit door het plebs, PVV-ers avant la lettre, zijn vermoord.
Hoe wijzig je onze grondwet? In het kort: er wordt een wijziging voorgesteld en de Kamer stemt daarover. Wordt de vereiste meerderheid gehaald, komen er eerst nieuwe verkiezingen. In het nieuw gekozen parlement wordt er weer over de wijziging gestemd. Wordt dan weer de vereiste meerderheid gehaald, kan die wijziging worden doorgevoerd. Zo ongeveer, het steekt nog iets ingewikkelder in elkaar. Het is nogal een weg. Terecht. Een grondwet moet een solide status hebben, die moet niet bij iedere oprisping onder handen genomen worden. Gekke Geert maakt er een gewoonte van proefballonnetjes op te laten die een grondwetswijziging nodig maken. Onder het mom van: stem op mij, dan... Neen, driewerf neen. Daar is dus iets meer voor nodig dan een grote PVV-fractie.
Zijn meest recente ballon: rechters moeten voortaan voor beperkte duur worden aangesteld. Pak m beet een jaar of zes. Nemen we de grondwet, hoofdstuk 6. Daarvan artikel 117, daarvan paragraaf 1: De leden van de rechterlijke macht met rechtspraak belast en de procureur-generaal bij de Hoge Raad worden bij koninklijk besluit voor het leven benoemd. Dat heeft zo zijn voordelen. Om een belangrijke te noemen: rechters hoeven niet de popie-jopie uit te hangen om herkozen te worden. Ze kunnen gewoon hun werk doen en dat is het toetsen van de wet en overtreders te bestraffen. Dus Geert: je lult weer uit je nek. Rechters die de fout ingaan kunnen overigens gewoon de laan worden uitgestuurd en de bak in.
Als ik de column van Sylvia Witteman lees, ze is mijn favoriete columniste, zingt altijd Sylvias Mother in mijn hoofd. Jeweetwel, van doctor Hook, dokter Haak, Dat is maf. Want ik ken Sylvias moeder helemaal niet. Ook niet half.
Als een dame aan je vraagt: hoe oud denk je dat ik ben? Geen antwoord geven! Te hoog, te laag, bulls eye, je zit altijd fout. Vrouwen? They just fade away. En dat is een geruststellende gedachte.
|
|
|
|
|
| 21-02-2011 |
| Kijk uit met die bijl, Eus! |
Schrijf jij feiten of verzinsels, wordt me weleens gevraagd. Een onzinnige vraag. Hoezo, vraag ik dan, is dat belangrijk om te weten? Ga je anders lezen als je dat weet? Maar ik ben niet te beroerd de vraag te beantwoorden en het antwoord luidt: beiden. De ene keer ben ik de ik, de andere keer niet, een derde keer is het een combinatie. Neem de flaptekst van mijn onvolprezen bundel Charmante Jongen, Sportief Tiep:
Er is nog zoveel dat ik zou willen doen voordat mijn resten in de oven worden geschoven. Procuratie houden of virtueel in het geel rijden. Een voordracht doen op de Stompwijkse Paardendagen. Tot op zeer hoge leeftijd, zeker tot mijn twintigste, wilde ik als iedere gezonde jongen politieman worden. Meer nog dan brandweerman of postbode. Toen ik echter hoorde dat ze zich aan bepaalde regels dienden te houden - daar had ik nooit iets van gemerkt - verging mij de lust en ben ik gaan schrijven.
Een verzinsel. Ik ben geboren met een stuitend gebrek aan ambitie, dus alleen al het idee dat ik iets zou willen worden... Het is niet zo dat ik ben gaan schrijven omdat alle andere schepen niet wilden varen, ik heb altijd geschreven. Vanaf het moment dat ik het leerde. Zoals een ander knikkert, voetbalt of zich de schompes vreet aan Engelse Drop. Dat ik zes katten zou hebben is wel degelijk een feit. Wausje, Skitty, Kim, Kat, Hanks en Balzac zijn van vlees, bloed en haren en wonen samen met mij in een Schilderswijks hofje. Maar veel van wat ik schrijf komt uit mijn dikke duim. Je moet maar eens opletten als je me tegenkomt. De duim van mijn rechterhand ziet eruit alsof-ie te lang in het afwaswater heeft gezeten. Dat komt van het sabbelen.
Bij Remco Campert las ik, in Met de muziek mee uit de bundel Tot Zoens (1986): Als je toekomst heden is geworden, rest er weinig manoeuvreerruimte meer voor dagdromen. Dat heeft zijn nadelen, bijvoorbeeld bij het in slaap komen. Zo is dat. Wakend dromen is een uitstekend slaapmiddel. Meestentijds ontbeer ik dat en het is terug te voeren op dat stuitende gebrek van mij. Mijn leven is een aaneenschakeling van doorwaakte nachten. Neemt niet weg dat naarmate ik ouder word de tijd steeds sneller vliegt. Het is bijna alweer lente.
Wat er momenteel bloeit? Nog steeds de jasmijn tegen mijn gevel. In mijn tuintje sneeuwklokjes en krokussen. Sinds kort bloeit in mijn huiskamer een cymbidium. Deze lijkt er een beetje op, het is een soort orchidee. Verder zit er zo ongelooflijk veel aan te komen in mijn tuintje. Ik hou je op de hoogte.
De lp van de dag. Gisteren was Remco Campert-dag. Onder andere heb ik verslonden: Gouden Dagen (1990), Graag Gedaan (1990) en Het Bijzettafeltje (1993). In tegenstelling tot wat ik eerder schreef, lukte het uitstekend om tegelijkertijd naar muziek te luisteren, ik kon de aandacht gelijkelijk verdelen. Een dubbel-lp: Ummagumma (1969) van Pink Floyd. Het album was twee jaar oud toen ik hem kocht: van mijn eerste salaris. Verdiend als rekenaar bij een verzekeringsmaatschappij. De Nillmij, die in die tijd samenging met de Eerste Nederlandse onder de naam Ennia, die weer is samengegaan met enzovoorts. Ja Piet, in die tijd heb ik ook aan actuarieel geroken. Mijn getuigschrift elementaire levensverzekeringswiskunde heb ik behaald, toen ging ik iets anders doen.
De ene lp is live, recorded at Mothers Birmingham & Manchester College of Commerce, de andere is in de studio opgenomen. Titels van de vier live-nummers: Astronomy Domine, Careful with that axe, Eugene, Set the controls for the heart of the sun en A saucerful of secrets. Floyd maakte in die tijd nog interessante muziek: ik kon stoned worden door alleen maar die plaat te draaien. Later is dat allemaal wat gelikter geworden. Daar kom ik misschien nog op terug, want ik heb ook wat latere lps.
Op de studio-lp staat de mooiste songtitel ooit: Several species of small fury animals gathered together in a cave and grooving with a pict. Geschreven door Roger Waters, de bassist. Het wordt voorafgegaan door het zoemen van een mug van box naar box: luister, buurvrouw, stereo! De mug wordt doodgeslagen. Ook bij dit album weer een maffe mededeling op de hoes: File under POPULAR: Pop groups.
Van de Ronde van Oman heb ik nog geen seconde gezien. Heeft de NOS er überhaupt iets van uitgezonden? Misschien in een of ander sportjournaal, maar die zie ik nooit. Eurosport2 had aangekondigd zondagavond 22.30h een samenvatting van de laatste etappe uit te zenden, dus ik zat klaar. Terwijl om half elf de programma-informatie nog steeds de Ronde van Oman aangaf, zat ik aan te kijken tegen Caroline Wozniacki, die zich in een ander Golfstaatje naar de eerste plaats op de wereldranglijst sloeg. Nu is het geen straf om naar Wozniacki te kijken, een blonde Deense zoals de naam al zegt, maar daar was ik niet voor gekomen. Wonderlijk genoeg veranderde de info om elf uur sharp: de Ronde van de Algarve. Maar in beeld: Wozniacki. Ik troost me met de gedachte dat over vijf dagjes slapen, op zaterdag, de eerste voorjaarsklassieker wordt verreden, Omloop Het Nieuwsblad voorheen Het Volk, die op verschillende zenders live zal worden uitgezonden.
Gelukkig zijn de uitslagen steeds direct op het net te vinden. De laatste etappe van de Ronde van Oman eindigde weer in een massaspurt, maar Theo Bos kwam er dit maal niet aan te pas, hij werd tiende. Mark Cavendish, the man from Man, haalde eindelijk zijn eerste overwinning van het seizoen. Maar Robert Gesink heeft de Ronde op zijn naam geschreven. En hoe. Verloor hij vorig jaar nog de Ronde van Zwitserland in de tijdrit, in Oman was hij superieur. Met twee overwinningen van Theo Bos en twee van Robert Gesink over zes etappes is het een zeer succesvolle Ronde geweest. Zoals gezegd: het belooft.
De uitslag.1. Robert Gesink van de Boerenleenbank, 2. Edvald Boasson Hagen van Team Sky op 1:13, 3. Giovanni Visconti van Farnese Vini-Neri-Sottoli op 1:19, 4. Michael Albasini van HTC-High Road op 1:52 en 5. Christian Vande Velde van Team Garmin-Cervélo op 2:04.
Daphny van den Brand won de slotkoers in het veldrijden te Oostmalle. Ze was van plan na dit seizoen te stoppen, maar ze plakt er nog een jaar aan vast. Dat doet deugd.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
