 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 30-01-2011 |
 Belyj kastrirovannyj kot c glazami krasavitsy |
Vroeger keken de mensen mij bevreemd aan. Soms wees er iemand naar zijn voorhoofd. Maar tegenwoordig gaan voorbijgangers er automatisch vanuit dat ik handsfree loop te bellen. Vooruitgang noemen we dat.
Het is zo vermoeiend, ik neem beslissingen zo traag. Voors en tegens dringen zich op, die even makkelijk weer van plaats wisselen. En terug. Zo ben ik er al in mijn vroegste jeugd over gaan nadenken wat ik later zou willen worden. Als ik groot was. Moeilijk. De keus is te groot en eigenlijk ook weer zo klein. En waarom druk maken? De kans zit er dik in dat je net als ieder ander iets gaat doen, iets wordt, dat slecht aansluit bij je verwachtingen voor dit leven, namelijk, dat je de tijd prettig doorbrengt en daarmee niet wacht tot het pensioen. Steeds als ik iets gevonden dacht te hebben, zag ik al snel torenhoge tegens opdoemen.
Na mijn schooltijd heb ik in een vlaag van moedeloosheid toch maar de baan die me voor de voeten kwam genomen. Diep in mijn hart zou ik hem nog geen week willen vervullen. Sommen maken bij een verzekeringsmaatschappij. Eén jaar heb ik het volgehouden, daarna ben ik statistieken gaan maken, ook sommetjes. Negen maanden. Vervolgens een half jaar de voorraadadministratie van een bedrijf in onderdelen. Tot slot het magnum opus: zes jaar op een computercentrum. In de steentijd, in de tijd dat één machine nog een hele zaal besloeg.
Toen was het welletjes. Ruim acht jaar op kantoor gaat een mens niet in de koude kleren zitten. Grotere geesten zijn er aan onderdoor gegaan. Ik heb een sabbatical genomen met een open einde. Het voornemen was rustig na te denken over mijn toekomst, zonder de hete adem van een baas in mijn nek. Weet je, ik ben er nog steeds niet uit. Over zes jaar krijg ik mijn AOW.
Bruggetje. Russisch is niet mijn sterkste taal: ik ken maar twee zinnen. Die heb ik geleerd van mijn goede vader, die in de oorlog als dwangarbeider in Duitsland tussen de Russen zat. De eerste is: ik heb geen zin om te werken. Dat zou ik alleen fonetisch kunnen opschrijven, dus laat maar. De tweede is: Ik spreek geen Russisch. Een zinloze zin. Heb je weleens in Frankrijk tegen Franslui gezegd: Je ne parle pas français? Dat moet je niet doen, want dan denken ze: hé, hij spreekt Frans en ze zullen je bedelven onder een razendsnelle monoloog in dat olalataaltje. Met Russen zal dat niet anders zijn.
Balzac zat weer naast me op de bank en ik had een verrassing voor haar. Ik ga nu, zei ik haar, een verhaaltje lezen dat is geschreven op 8 april 1987 door Viktor Jerofejev. Over die zuiplap, zul je zeggen. Neen. Dat is de roman Moskou op Sterk Water (1969) en die is van Venedikt Jerofejev. Dit is Viktor. Het verhaaltje is geschreven in de tijd dat de Russen nog zuchtten onder een communistische dictatuur. Nu leven die arme mensen onder de knoet van de maffia: van de regen in de drup. Het verhaaltje heeft de prachtige titel: De witte gecastreerde kater met de ogen van een mooie vrouw. Spannend hè? De Russische titel is: Belyj kastrirovannyj kot c glazami krasavitsy.
Wat er toen gebeurde! Balzacs ogen draaiden weg en ze ging wulps op haar ruggetje liggen. Jamie Lee Curtis, dacht ik meteen. In haar rol van Wanda Gershwitz in A Fish Called Wanda (1988). Ken je de scene waarin ze helemaal heet loopt als John Cleese haar in het Russisch toespreekt? Zo reageerde Balzac ook. Ik heb net gedaan of ik het niet zag; seks met dieren vind ik onkies. Ook als ze er zelf om vragen.
Het is afgelopen met een sisser. Ik had me voorgenomen Balzac na lezing uitgebreid te vertellen over de witte kater, maar het beest komt slechts in één zin voor: Uit de deur van zijn werkkamer komt met een hoge rug een witte gecastreerde kater met de ogen van een mooie vrouw te voorschijn. De rest moeten we er zelf bij verzinnen.
|
|
|
|
|
| 29-01-2011 |
| De woorden van De Proleet |
- Je loopt in jezelf te praten.
- Dat weet ik, ik ben niet gek.
- Je doet anders wel alsof je twee personen bent en dat is gek.
- Twee?
- Ja twee, vraag en antwoord, daar zijn twee personen voor nodig. Ongeacht de kunne.
- Dat kan je ook in je eentje af.
- Het is een afwijking, er zijn pillen voor. Therapieën.
- Zal ik je een duidelijk voorbeeld geven? Luister. Je kent me een beetje.
- Door en door.
- Dan weet je dat ik god, hemel, hiernamaals, leven na de dood, kortom alle zweef naar de land der fabelen verwijs.
- Daar heb je uit en te na over geschreven.
- Het voorbeeld dan. Boven mijn bureau hangt een foto van mijn vader. De goede man is ruim eenentwintig jaar dood.
- Gecondoleerd.
- Stil nou even. Vrij regelmatig praat ik met hem. Een babbeltje over hoe het gaat. Een weerslag van mijn weemoed. Vragen als: wat zou jij doen? Wat raad je me aan? Dan komt er meestal een antwoord.
- Je vertoeft dus toch in het land der fabelen.
- Nee. Het antwoord komt niet van gene zijde. Ik verplaats me in hem, in de man die ik zevenendertig jaar heb gekend. Concentreer me op: hoe dacht hij?
- Hoe dacht hij?
- Het was lieve man, een empathische man. Hij had altijd het goede voor met de mens en: blijf weg van het schuim. Dan vormt zich langzaam het antwoord. Begrijp je?
- Nou goed. Die begrijp ik. Maar dat is iets anders dan met jezelf praten.
- Nee hoor, dat is precies hetzelfde. Verplaats ik me bij een vraag aan mijn vader in hem, als ik alleen ergens mee bezig ben, corrigeer ik mezelf, vul ik mezelf aan. Dat is één persoon. Anderen doen dat geluidloos en noemen het denken.
- Dat zal ik even laten bezinken. Nog één ding. Als je met je vader praat, oké, ik bedoel, als je je in hem verplaatst, gaat het dan altijd over jou? Gaat het nooit over hem?
- Ik vraag hem weleens: ben je gelukkig geweest? Dan blijft een antwoord uit.
MASTERPLAN
Aken en Keulen
En
Montfoort en Jisp
Zijn niet
Op één dag
Verrezen
De doorsnee Vinexwijk
Daarentegen
De Proleet cest moi. En wel hierom. Hel & verdoemenis prekende tv-dominees, bebaarde goeroes, Jomandas met of zonder blauwe jurken, langs alle kanten wordt goud geld verdiend aan de goedgelovigheid van de goegemeente. Als het massaal gebeurt, is het geen fraude. Wie ben ik dan om daar niet in mee te gaan. Niet als goedgelovige, want goed van geloof ben ik niet. Ik zal mij manifesteren als baardloze goeroe, zzp-er, met De Proleet als bedrijfsnaam. Leeftijd en uiterlijk heb ik mee. Met een mix van Bijbel, Nietzsche, Henry David Thoreau en de versjes van Toon Hermans ga ik een beweging op poten zetten die Lou de Palingboer en Benedictus XVI definitief naar het land der dilettanten verbant. Marketingstrategieën zullen tot op de komma worden uitgewerkt om te komen tot een sfeer waarin het hopeloos uit is niet in De Proleet te zijn. Oefen voor de spiegel: in den beginnen was het Woord en het Woord was De Proleet. Nadere informatie en rekeningnummers volgen.
|
|
|
|
|
| 28-01-2011 |
| Tweede Gedichtendag |
Armando. Ik heb hem natuurlijk gezien in Herenleed, op televisie en in het theater. Ik heb hem viool horen en zien spelen, horen voordragen. Ik ben naar het Armandomuseum in Amersfoort gegaan vóór het afbrandde. Hij trekt me mee in zijn verhalen, sleurt me mee in zijn gedichten. Ik ben nooit in Berlijn geweest. Armando heeft de poëzieprijs gewonnen. Dat is gisteren gevierd. Dat is te weinig. Daarom vandaag Tweede Gedichtendag. Die we vanaf nu ieder jaar gaan vieren. Het worden vrije dagen, daarvoor leveren we graag Pinksteren in.
Laten we ook onze jubel richten tot de geblesseerde, maar vooral geëerde en gelauwerde Remco Campert. Eén van de groten. Al jaren.
LETS TWIST
Dickens vroeg stumpers
bij hem voor de deur
te kleumen
des te behaaglijker
was het binnen
Ik vraag mijn katten
te dollen met elkaar
zodat ik weg kan drijven
op weemoed
|
|
|
|
|
| 27-01-2011 |
| Opwippende hockeyrokjes |
Precies op tijd, 14.00h., zette ik de tv aan. Politiek24, hét debat over dé missie. Voorzitter Nebahat Albayrak: Als eerste geef ik het woord aan de heer Nicolaï. Een VVD-er, dus partijgenoot van Rutte1. Voorzitter. Dit debat is belangrijk voor Afghanistan, belangrijk voor de wereld én belangrijk voor Nederland. Mijn god, dacht ik, laat ik maar iets anders gaan doen. Ik trok mijn broek weer op en zo gedaan.
Doet dit kabinet nog iets goeds? Jawel, het werkt aan gratis openbaar vervoer. Voornamelijk door niets te doen. Als trouw Journaalkijker volg ik dagelijks de soap die OV-chipkaart heet. Een van de eerste afleveringen die ik me herinner is al van bijna drie jaar geleden, april 2008. Studenten van de Radboud Universiteit te Nijmegen lukte het toen de chip van de kaart te kraken. Na enkele afleveringen werd het stil. In mijn argeloosheid veronderstelde ik dat de overheid in die tijd bezig was het euvel te verhelpen. Maar de draad is sinds kort weer opgepakt en wat blijkt: er is van overheidswege geen ene fuck gedaan. Dan is er maar één conclusie mogelijk: men wenst het zo.
Dat het al die tijd stil is geweest, is niet helemaal waar. Met behulp van dezelfde studenten hebben verslaggevers van RTV Rijnmond in januari 2009 enkele dagen met een gekraakte ov-chipkaart in de Rotterdamse metro gereisd. Enzovoorts. Van hackerszijde is al die tijd de vinger aan de pols gehouden, maar de overheid pulkte met een Zwitsers zakmes de nagels schoon. En dan is het manipuleren van een OV-chipkaart uiteindelijk voor iedereen mogelijk geworden. Zelfs je oude opa zou het kunnen. De mijne niet, geen van beiden, want die zijn dood..
Het kraken van de ov-chipkaart is net zo simpel als het kopiëren en plakken van een paar regels tekst. Het enige wat je nodig hebt om de klus te klaren is een computer, een NFC-reader (30 euro) om de chip te lezen en beschrijven, een blanco kaart als je de ov-chip wilt klonen (1 euro) en de gratis software Crapto1.
Met de opensourcesoftware (gui-versie) van maker Bla, die hij schreef met de publicatie van de Radboud Universiteit in zn handen, kan iedereen de CRYPTO1 versleuteling van de Mifare Classic-chip met een muisklik kraken. Tenslotte kan de data naar de kaart worden geschreven met het gratis programma Libnfc.
Is dit fraude, zo vraag je je misschien af buurvrouw. Neen, driewerf. Als iets massaal gebeurt, kun je het geen fraude noemen. Dan is het blijkbaar de wil van het volk en loopt de wetgever een beetje achter met zijn regelgeving. Maar ik ben er heilig van overtuigd dat de overheid zich bewust onbetuigd laat. Misschien wel vanuit de sociale gedachte: wij een dienstauto, jullie gratis openbaar vervoer. Degene die daar direct verantwoordelijk voor is en die we dus in de bloemetjes moeten zetten is Melanie Schultz van Haegen, minister van infrastructuur (zeg maar verkeer) en milieu. Waarbij verkeer luid dient te worden uitgesproken met milieu er zachtjes achteraan.
Ach, Melanie, het gezette hockeymeisje van het kabinet. Een dikke kus van Oom Adriaan. Oom Adriaan valt op hockeymeisjes, vooral na een dag vasten. Voor de goede orde: Melanie heet voluit: Melanie Henriëtte Schultz van Haegen-Maas Geesteranus. Ben je dan een hockeymeisje of ben je dan een hockeymeisje? Of ik echt onder haar rokje wil kijken??
Tot slot. Een kindermisbruiker weet zijn computerfiles voor experts ontoegankelijk te maken, kan dan een overheid dan niet... Maar dat heeft er misschien niets mee te maken. Dat weet ik niet, ik ben geen expert. Ik ben zon figuur die van veel weinig weet. Handig bij Triviant©.
Een briefschrijver in de Krant van vandaag: Stel, we waarderen massaal een (anonieme) OV-chipkaart op met 1 cent. Translink (de OV-chipkaart waakhond - A.B.) komt dan handen te kort om alle aangiften bij het OM te doen. Rot op zeg! Als je dan toch bezig bent: allemaal honderd euri erbij. Mocht het kraken in de toekomst toch moeilijker worden, zie ik gespecialiseerde bedrijfjes ontstaan van nerds die het wel kunnen. Dat je tegen betaling van een tientje je kaart met tweehonderd euri kan opwaarderen.
Grote consternatie: de standaardkilo, de wereldwijde standaard voor de kilo, is een ietsiepietsie lichter geworden. Dat kan niet: het is de stándaardkilo! Ten opzichte van wat is hij dan lichter geworden?
Wielerhoekje. Voor Piet en alle andere liefhebbers: Wout van den Berg werd geboren op 26 januari 1934 in Wateringen. Is Nederlands en ook Europa's oudste beroepsrenner en zal dit waarschijnlijk van de hele wereld zijn. In 1955 begon de loopbaan van Wout, hij reed dat jaar en het jaar daarna als nieuweling. Meer dan 10 jaar was hij amateur, elk jaar wat prijsjes en af en toe een uitschieter, zoals bijvoorbeeld in 1964 een zevende plaats in de Ronde van Zuid Holland. Is beroepsrenner sinds 8 juli 1967. Van alle nog actieve beroepsrenners in Nederland (anno 1980) de man met de langste staat van dienst.
Toen hij overstapte werd er gemompeld dat hij zo'n haast had om beroepsrenner te worden om dan zeker eerder op deze lijst te staan dan zijn toenmalige ploeggenoot Leo Duyndam. Tot het seizoen 1980 heeft Van den Berg steeds als individueel gereden. Jaarlijks een redelijke portie wedstrijden en soms een prijs. Toch werd hij in de Sluitingsprijs van Putte in 1972 tiende en reed hij in 1971, 1973 en 74 het Nederlands Kampioenschap uit. Rijdt altijd in een zwart tenue. In 1980 rijdt hij voor Agrarisch Aanneem- en Renovatiebedrijf Toussaint. Aldus Ad Vingerhoets in Wielersport.
In Wielerexpress 1983 van Jan Zomer werd in een artikel over Theo Smit Wout van den Berg nog eens genoemd. Theo (Smit) is slim, weet wanneer hij zijn mond moet houden en als wij hem vragen hoe hij denkt over het voornemen alleen maar succesvolle amateurs te laten overstappen naar de beroepsrenners, zegt hij: Ik denk dat menig beroepsrenner soms blij is, dat zij op een slechte dag niet als allerlaatste aan de staart van de groep rijden, omdat daar altijd wel de renners met een besproken plaats zitten, zoals Wout van den Berg of Aldert Jongkind.
Uiteindelijk zou Wout tot en met 1985 een beroepslicentie hebben. Hij was toen 51 jaar.
|
|
|
|
|
| 26-01-2011 |
| De Nachtegaal van Tessenderlo |
Noodgedwongen ben ik momenteel heel toegeeflijk, want als ik met mijn hoofd schud, word ik duizelig. Het zal een griepvirus zijn; ik heb proefondervindelijk medicijnen gestudeerd. Maak daar ajb geen misbruik van. Vraag mij dus niet: moet er een trainingsmissie naar Kunduz, maar: vind je ook niet dat we niets in Afghanistan te zoeken hebben? En dan niet zaniken over het woordje niet in de laatste vraag: zo zeg je dat.
Zou ik dan toch ongelijk krijgen? Dat is niet onmogelijk, ik heb vaker ongelijk en ben niet te beroerd dat toe te geven. Er lijkt nu een meerderheid tegen de gewraakte missie te komen. Groen Slinks en de GristenUnie beginnen hun twijfels te krijgen vertelden Jolanda Sap en 'Joyeux' Noël Voordewind. Vandaag debatteert de Kamer met het kabinet, morgen valt de beslissing. Toch hou ik even een slag om de arm. Mocht de Kamer tegen stemmen is de kans groot dat het kabinet met een kleine aanpassing komt, waardoor er alsnog een lading wapendragers naar Afghanistan gaat. Ze zijn zo link als een looien deur die Politiker. Laten die Kamerleden hun poot stijf houden (ze kunnen er wel een van mij lenen) en vraag meteen of de Amerikanen hun kernwapens van Volkel halen.
In de novelle Het Maggischip van Chantal van Dam is op een gegeven moment de zwarte kater met de witte bef Otto verdwenen. De ik hangt briefjes op in het dorp. Je kent het soort briefjes wel: een foto, een beschrijving en de kreet vermist. Nooit: opsporing verzocht, terwijl dat toch de bedoeling is. Bij bakkerij Rodenburg ontketent mijn verzoek ach en wees onder de klanten. Erg hè? Ja, heel erg. Je gaat aan ze hechten hè? Nou mevrouw, wat u zegt. Zo is dat met katten, ik kan het beamen. Zelf heb ik geen kinderen, maar ik vraag me af: heb je dat met kinderen ook, dat je aan ze gaat hechten? Het lijkt me niet handig. Je weet immers dat ze na verloop van tijd het huis uit gaan, op zichzelf gaan wonen. Bij katten komt dat nauwelijks voor.
Bij De Slegte scoorde ik onlangs voor slechts twee euri De Sirene (The Mermaids Singing, 1995) van Schotse schrijfster Val McDermid. Het is haar eerste over de profielschetser Tony Hill, waarop de tv-serie Wire in the Blood is gebaseerd. Dat er wordt vermeld gebaseerd op is me na lezing wel duidelijk: van een letterlijke verfilming maak je geen gezellig zaterdagavond programma. Het boek is gruwelijk, ik heb een aantal malen hevig gehuiverd. The Mermaids Singing gaat over een seriemoordenaar die de slachtoffers vóór hen om te brengen eerst vreselijk martelt. Met eigen martelwerktuigen, vervaardigd naar voorbeeld van het tuig dat de Spaanse inquisitie destijds gebruikte. Bijvoorbeeld een Judas Stoel en een strappado (wipstoel). Man!, vrouw ook, die katholieken zijn tekeergegaan in de tijden van Spaans Europa. Heus, daar zijn de taliban lieve padvindertjes bij. Alleen het nazi-vernietigingsapparaat heeft hen overtroffen. Laat die Duitse Herder daar ook eens excuses over maken. Ga er maar op googlen. Of lees Val McDermid.
Dan doe ik het toch met vrouwen van mijn eigen leeftijd. Chantal van Dam is van 1951, Val McDermid van 1955.
De winnaar van het VTM-programma The Voice of Belgium heeft meteen al een bijnaam: De Nachtegaal van Tessenderlo. Ken je Tessenderlo? Dan weet je: in een dorp van kraaien is éénstemband koning. Heeft die zwaar bekraste Nederlandse winnaar al een bijnaam? De Griezel? Oké.
|
|
|
|
|
| 25-01-2011 |
| Vreemd dat kattekop geen compliment is |
Ja: kattekop, niet kattenkop. Want het is niet zo dat meerdere katten met één kop doen. En een paard is een beest dus heeft-ie poten. Maar dat is een ander verhaal. Hoe het verder is gegaan met Balzac? - zie de log van gisteren. Goed. Ze zoekt me op als ik op de bank zit, maar het lijkt of ze zelf niet begrijpt wat er met haar gebeurt. Ze houdt moedig vol. Misschien trekt het haar moeder en zus over de streep. Dat die ook eens door hun blikopener willen worden aangehaald. En dan is het nog niet eens lente.
Weet je. Google, Wikipedia, on-line kranten en magazines, ze zijn allemaal wel handig, maar minder avontuurlijk dan papieren kranten, tijdschriften, naslagwerken. Als ik iets specifieks wil weten, kan ik googlen en heb razendsnel een antwoord. Maar pak ik een deel van mijn encyclopedie ben uren zoet. Zonder het tevoren gepland te hebben, neem ik zo allerlei trivialiteiten tot me, zeer tot mijn genoegen. Een krant of een tijdschrift: idem dito. Dus na de introductie van de verschillende on-line zoekmachines heb ik toch al mijn naslagwerken bewaard en heb ik nog steeds een abonnement op een papieren krant. De Volkskrant, in de woorden van Jaap Fischer/Joop Visser: een kutkrant.
Zo viel mijn oog gisteren op een artikeltje met de kop: Hoe kom je aan een onbekende soldaat? Het is van de hand van Ariejan Korteweg, correspondent in Parijs, en gaat over de onbekende soldaat die onder de eeuwige vlam bij de Arc de Triomphe ligt. Hoe men ooit die onbekende had uitgekozen heb ik me nooit afgevraagd. Maar ik heb het gelezen, het was interessant. Tipje van de sluier? Op 8 november 1920 kregen de acht commandanten van de noordelijke en oostelijke fronten de opdracht met een onbekend lijk op de proppen te komen. Op de 10de mocht de soldaat Auguste Thin een kist aanwijzen. Op de 28ste werd de onbekende op de gekende plek begraven. Pas twee jaar later werd de eeuwige vlam toegevoegd, die dankzij lollige toeristen niet echt eeuwig is.
Ander voorbeeld. Op een plank boven mijn bureau staat: The giant new 1973 edition! van het Guiness Book of World Records. Niet dat ik echt ben geïnteresseerd in records, maar soms, voor de gein... Ik ben eens op katten gaan zoeken en vond zoals daar is: Heaviest. The heaviest domestic cat (Felis catus) reliably recorded was Gigi, which died in Cumberland, England, in 1972, and weighed 42 lbs. (pak m beet 19,05 kg) in July, 1970. A U.S. report of a 48-lb (ongeveer 22,77 kg) cat is unconfirmed. Daar kan die dikke van mij, Kim, nog een punt aan zuigen, hij komt niet in de búúrt.
Mijn oudste kat ooit was Sophie, die ruim 19 is geworden. Oldest: The oldest cat ever recorded was the tabby Puss, owned by Mrs. T. Holway of Clayhidon, North Devon, England. He was 36 on November 28, 1939. A more recent and better documented case was that of the female tabby Ma, owned by Mrs. Alice St. George Moore, of Drewsteighton, Devon, England. She was put to sleep on November 5, 1957, aged 34. Ook Wausje heeft dus nog ruim twintig jaar te gaan, deo Felis catus volente. Een geruststelling.
Worden er ook records vastgelegd op het gebied van werpen? Dan heb ik het wel over ukkies, maar niet over dwergen, wat me overigens zeer vermakelijk lijkt. Most prolific: a cat named Dusty, aged 17, living in Bonham, Texas, gave birth to her 420th kitten on June 12, 1952. Daarom ben ik zelf nooit aan kinderen begonnen, want als je eenmaal bezig bent... Het verhaal vertelt niet of de beesten onder kennissen zijn verdeeld of dat de Bonhams ze allemaal zelf hebben gehouden. Ik moet er zelf eigenlijk niet aan denken. Eigenlijk. Ik vind het s morgens al zon gekrioel in de keuken. De vloeroppervlakte van mijn afwasplek is dan ook maar 5 vierkante meter (zon 54 square feet, dacht ik.)
Eufemisme. De War on Terror en de War on Drugs willen niet echt lukken. Kabouter Plop daarentegen is een doorslaand succes.
Kunduz. De komende week zal de Nederlandse regering een besluit nemen over een nieuwe Nederlandse missie naar Afghanistan. Omdat de PVV en de SP naast de PvdA een nieuwe missie afwijzen zal het standpunt van Groenlinks, D66 en ChristenUnie daarbij doorslaggevend zijn. Daarom vraag ik Uw steun namens een brede initiatiefgroep om te voorkomen dat Nederland opnieuw bij deze oorlog betrokken wordt door een (korte) mail te sturen naar de onderstaande politici: Geen nieuwe missie naar Afghanistan. Enzovoorts. Aldus Sietse Bosgra, ooit voorman in de strijd tegen apartheid, in een artikel in Konfrontatie. Met daarbij de emailadressen van Jolanda Sap, Alexander Pechtold en André Rouvoet. Lees je de Konfrontatie nog regelmatig? Een vaste link hier links bij de links.
Wie beslist?
Wie beslist wie beslist?
Wie beslist wie beslist wie beslist?
|
|
|
|
|
| 24-01-2011 |
| Het wast niet in alle hoven |
Als je van katten houdt, en wie houdt er niet van katten (nou, je zal ze de kost moeten geven) is de novelle Het Maggischip (1991) van Chantal van Dam aardig om te lezen. Misschien ken je haar van het radioprogramma Vroege Vogels. Chantal houdt zeer van katten, dat mag duidelijk zijn, maar hé: ze is op dezelfde dag jarig als ik. In Het Maggischip gaat de ik en haar vriend op bezoek bij de familie Debets in Maastricht:
We zitten nauwelijks in de huiskamer of een van de kinderen komt stralend vertellen dat ze jonge katten hebben. Ze worden voor ons achter een radiator vandaan getild, vier hoogpotige miniaturen in verschillende kleurstellingen, die prompt hun rug opzetten en beginnen te blazen. Hun moeder hebben de Debetsen tijdens een vakantie in Portugal van de zelfkant geplukt. Een eerder gered Turks zwerfkatje, dat net haar eigen jongen heeft grootgebracht, heeft de moederrol van de Portugese overgenomen. Niemand weet hoe dat precies in zijn werk is gegaan. Ik houd het erop dat de Portugese tot de adel behoort - een aan lager wal geraakte tak - en de Turkse als vanzelfsprekend als gouvernante heeft aangesteld. De vader moet een zwartwitte autochtoon van een blok verderop zijn.
Van mijn zes katten is er slechts één van adel: Balzac. Die, zoals je misschien weet, volledig Henriëtte de Balzac de Bourbon Parma zum Hohenzollern heet. Noch bij haar moeder, mijn kat die Kat heet, noch bij haar zus, kortweg Hanks, stroomt blauw bloed door daderen. Dat maakt ook niet uit: wij doen hier niet aan die onzin. Al mijn katten zijn gelijk en geen is gelijker dan de anderen.
Er zijn nu elf katten in huis en dat vinden zelfs de Debetsen wat veel. Als we willen mogen we een jong hebben (...) We zeggen ja en mogen kiezen. Eensgezind wijzen we de montere zwarte met de witte bef aan, die ons aan een kelner doet denken. Een katertje, stelt Koen vast.
En zo kom ik terug op Balzac. Weliswaar een dame, maar ook zwart met een witte bef. Bovendien heeft ze vier witte voetjes: die hoeft ze dus niet meer te halen. Het is een schatje, maar dat zijn ze allemaal. Echter. Eerder schreef ik het al: er is iets vreemds aan de hand met de jongste drie, moeder Kat en haar dochters. Ze zijn heel schichtig. Erg vriendelijk in de omgang, vol belangstelling als ik een verhaal tegen ze ophang, maar zodra ik een hand uitsteek om te aaien duiken ze weg. Geduld is een goede zaak, maar het wast niet in alle hoven. Wel in dit hofje, met name in Huize Bontebal. Ik forceer niets en dat doe ik al lang: Kat is nu drie en haar dochters ruim twintig maanden.
De afgelopen dagen heeft Balzac als ik op de bank zat te lezen steeds naast me gelegen. Aanvankelijk op een kleine afstand, maar uiteindelijk tegen me aan. Gisteravond kroop ze zelfs op me om Wausje, die aan mijn andere kant lag, te neuzen. Ik nam mijn kans waar en krauwde haar voorzichtig op haar koppie. Even keek ze verstoord, maar ze accepteerde het! Om een lang verhaal kort te houden: we hebben de rest van de avond steeds tussendoor even gevreeën. Geduld met vlijt, of hoe gaat dat gezegde? Vanmorgen was ze weer terughoudend. No sweat: ik ga straks weer lezen. Wordt vervolgd.
De handicap komt met gebreken, het is bekend. Krabbel ik op uit de lappenmand, heb ik ineens weer een rot plek op mijn stomp. Net op een plaats waar de stomp op de rand van de prothese rust. Dat is pijnlijk, buurvrouw, vooral bij het lopen. Het rauwe open wondje zit op een litteken. Veertien jaar geleden zat daar een hardnekkige ontsteking, die er uiteindelijk is uitgesneden. Zat ik ineens weer een paar weken in een rolstoel. Dat is balen, buurvrouw. Momenteel is het plekje vooral balen, omdat ik morgen mijn in aanbouw zijnde prothese moet gaan passen. We zien wel of het schip strandt of met vlag en wimpel de haven uit vaart.
Uitgerekend nu komt er een verzoek uit Antwerpen van Vitalski: Hoog geëerde adriaan, te woensdag geef ik een verjaardagsfeestje in den buster (ik word dan namelijk veertig); philip geubels, thomas smith, bert gabriels, guido belcanto ea komen daar dan optreden; nuchter uitgerekend gaat daar echter 200 man op af komen, terwijl er in den buster maar 100 man binnen kan. daarom ben ik nu op de valreep bezig tevens een karaoke-festival te organiseren, namelijk in de karaoke-bar daar vlak naast, "park avenue" (op de grote markt, antwerpen) zou jij het toevallig lollig vinden om hieraan mee te doen? dwz. zou jij het zien zitten om daar te woensdag, ergens tussen 21 en 24u, een karaoke-lied of twee ten beste te brengen?
Dit is de week van de nieuwe missie naar Afghanistan, de trainingsmissie naar de provincie Kunduz. Of die missie zin heeft? Nou en of. Nieuwsuur meldde: Canadese politieagenten boeken flinke vooruitgang! Sommige Afghaanse politieagenten kunnen nu zelfs al een kentekenplaat lezen! Want zo is dat: de meeste aspirant politieagenten daar zijn analfabeet. Die slechts een stoomcursus van zes weken zullen krijgen. Een proces verbaal schrijven zal niet in het takenpakket zitten.
In het digitale Ziggo-pakket dat ik sinds kort heb zit ook Politiek24. Daarop is het Kamergedoe live te volgen. Vandaag zijn er hoorzittingen rond de missie, woensdag een Kamerdebat. Ik zal het (deels) volgen, want ik vind het zo lekker me te ergeren. Zal Rutte1 sneuvelen? Wat denk je zelf, met al die draaikonten?
Wielerhoekje. Sanne van Paassen, de Wageningse studente, heeft gisteren in Hoogerheide de wereldbeker veldrijden veroverd. Het was de laatste wedstrijd in een reeks. De rechtstreekse uitzending niet gezien bij de NOS? Klopt. Veldrijden is geen schaatsen. Niels Albert won met overtuiging bij de mannen de dubbelslag: én de wedstrijd én de wereldbeker. Volgende zondag het wereldkampioenschap in Sankt Wendel.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
