 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 22-05-2012 |
 Herplaatsing poëzietegel in Den Haag |
|
Op donderdag 24 mei aanstaande wordt om 14:00 de eerder verdwenen poëzietegel van Adriaan Bontebal met een korte officiële plechtigheid herplaatst op de hoek van Spui/Lange Poten. De oude tegel dook weer op terwijl er een nieuwe was besteld en daarom zal deze worden overhandigd aan Adriaan's broer, Theo van Rijn.
|
|
|
|
|
| 12-03-2012 |
| Herinnering aan Adriaan - door Boskater |
Dan belde ik hem, nam hij de telefoon maar weer eens niet aan, wellicht bang voor vervelende mensen of gewoon geen zin. Blijkbaar net zo eigenzinnig als ik.
Jaartje of acht geleden slingerde ik maar eens wat geschrijf het www op, heer Adriaan reageerde vrijwel direkt.
Ik hield mijn blog gesloten, maar een enkeling gaf ik de kans om openlijk te reageren, de reactie van heer Adriaan was altijd welkom. Niet altijd even aardig of vrolijk, maar wel oprecht.
Ik noem hem heer Adriaan omdat hij zich naar mij toe altijd als een heer opgesteld heeft. Nooit flauw, dubbelzinnig gedoe, nooit onder de gordel.
Nee, hij wilde geen vader worden, maar hij heeft zich in de afgelopen acht jaar wel bekommerd om mijn dochter, haar wel en wee gingen hem zeer ter harte, ik kon als alleenstaande moeder mijn hart altijd uitstorten, hij had meestal wel vaderlijk advies paraat. Zelfs in de laatste weken van januari was hij nog uitermate opgetogen over haar plotselinge succes in de modellenwereld.
Ik ben een keertje bij hem in zijn kleine paleisje op bezoek geweest, net als hij bij mij. Ik weet wat dat destijds voor hem betekende en voor mij als herinnering zeer waardevol.
In de middag naar Scheveningen met een taxi, broodje haring eten aan het strand, terug, opgevouwen en wel in de stadstuktuk.
In de laatste weken van zijn leven nam hij de telefoon altijd aan, misschien uit nieuwsgierigheid, ik weet het niet, hij wist dat ik gratis kon bellen, dus we spraken elkaar vrijwel dagelijks.
De gesprekjes werden steeds korter, maar nog altijd belangrijker dan te vertellen hoe het met hem ging, was zijn vraag naar hoe het met mij ging.
Ik mis hem in de mail, blog en aan de telefoon.
Boskater
|
|
|
|
|
| 27-02-2012 |
| Bergman & Bontebal - Henny Kok |
Twee aardige jongens
'Aan het fluiten, Bal? Why?' 'Ik ben vandaag zo vrolijk.' 'Ben ik niet van jou gewend. Komt dat?' 'Zal ik je vertellen. Heb je even?'
Vroeg in de ochtend, het was net half elf, werd ik wakker gebeld. 'Hé, joh, je staat er in.' Het eerste woord was voldoende de stem te herkennen: Bergman! Mijn dag kon niet meer stuk (hoewel, het blijft oppassen.) De oude bard en ik zijn geestverwanten. Beiden uit de Zuid-Hollandse klei getrokken, beiden eigenzinnig waar het dichten betreft. En niet alleen daar. We koesteren het adagium van Rilke, dat gedichten geen emoties zijn, maar ervaringen. (Heeft Rilke dit gezegd? Ik zal er zijn Brieven aan de jonge dichter nog eens op nalezen.) Daarom is Bergman niet alleen blij voor me, hij vindt het ook terecht dat ik de Dikke Komrij heb gehaald. Zelf staat hij reeds vanaf de eerste editie in deze bijbel.
De bundel Modus Vivendi, zijn eersteling, verscheen in mijn geboortejaar. Dat is toen aan me voorbijgegaan. Pas jaren later ontmoetten we elkaar, op de Zondichtmiddagen, hier in de hofstad. Vaak hebben we er voorgedragen, om niet te zeggen: te vaak. De weinige troost die we er vonden lag in elkaars gezelschap, èn elkaars woorden niet te vergeten.
(5 Februari 2004, http://users.bart.nl/~bontebal/)
Zomer 2009, Aart Kok & Jo van Leeuwen zijn inmiddels overleden.
Op keuken, badkamer & toilet na staat hun vijfkamerflat in de Heiloostraat nog vol boekenkasten, vaak met dubbele rijen. Na een selectie van veertien strekkende meter - meer kan ik thuis niet kwijt - blijven er zon 6000 titels over.
Ik stuur een brief naar de Haagse Dichters Bontebal, Huizinga & Stek en bel twee Schiedamse vrienden: er is een probleem en jullie kunnen mij daar bij helpen.
Na de inleidende praatjes, borrels & hapjes schudden de genodigden alle schroom van zich af. Al snel staat in elke kamer wel iemand al dan niet op een trapleer - te bladeren, te mompelen of te stapelen. Ik maak ondertussen wat fotos.
De volgende dag mailt Aad me:
Hé Henny,
Bedankt voor de foto
ik stuurde hem door aan een vriendin en ze schreef terug: wat ben je toch mooi
ze heeft geen smaak, maar verder is ze wel aardig
ik hou bijna dagelijks een weblog bij: www.adriaanbontebal.web-log.nl
vandaag een kort verslag van gisteren
natuurlijk ben ik ontzettend blij met de boeken
maar het was vooral heel gezellig
dank en groet, Aad
Hij vond het jammer dat Albert Huizinga er niet bij kon zijn. Ik ook. De zondag erop zit hij weer op zijn praatstoel, nu met Albert & Ineke. Als het busje naar de Paulus Potterstraat arriveert, ga ik maar even met hem mee naar beneden om te helpen dragen; hij heeft toch nog twee tassen weten te vullen.
(Hoe gezellig ook, het zet niet echt zoden aan de dijk. Uiteindelijk wordt de overgebleven voorraad opgehaald om gebruikt te worden bij de verfilming van Tirza.)
Wanneer Aad voor de tweede maal in acht dagen vanuit de Heiloostraat naar het Hofje vertrekt - Hé goser, we zien mekaar wel weer- nemen we lachend afscheid.
Voor het Haags Dichtersgilde brengt Aad met een filmpje een saluut aan mijn vader.
Samen met Harry Zevenbergen gaat hij op Oud Eik en Duinen op zoek naar zijn zerk en steekt van wal: actie-radius
Wanneer het resultaat eenmaal op jouwbuis staat rest Aad nog één vraag:
vertel me nu: waarom staat zijn naam niet op de steen?
Tja Aad, de bedoeling was goed maar je stond bij het verkeerde graf.
Man!
Ik dacht de plek nog te weten waar we hem hebben achtergelaten
Op Aads weblog reageert Ralf vanuit Japan: Bergman had er ongetwijfeld de humor van kunnen inzien en voor het Dichtersgilde is het een prachtig verhaal.
De clip is te zien op http://dichtersgilde.nl/projecten/eerbetoon-dode-haagse-dichters/
September 1990 wordt literatuur minnend Den Haag Branoul in gelokt met de wervende tekst
..nemen de beide Haagse schrijvers ondanks alle overeenkomsten voldoende poëzie, proza en persoonlijkheid mee om in niets op elkaar te lijken. Een avond Haagse humor.
Ik vond een gedicht van de 1 & een stukje proza van de ander en plakte die aan elkaar.
Dichtersavondjes
Zij slepen zich vaak voort
als de crematieviering
van een minder geliefd
familielid
waarbij zelfs de kist
het verdomd
vlam te vatten
De viool krast, de piano rammelt, de man weet niet wat hij zegt, zijn vrouw vereert hem.
Naast mij zit Adriaan Bontebal zijn ongenoegen weg te mompelen. Hij schuift mij een consumptiebon toe. Klote, staat erop. Ik knik.
Bron
Bontebal : Poetry Plugged, uit Overleven, met het oorsmeer in de ketting, pag. 29
Bergman : uit Nagelaten Werk, Bevond van zaken, Drukkunst, pag183
Henny Kok
|
|
|
|
|
| 26-02-2012 |
| De koning van het kleine verhaal - Alexander Franken |
Twee zondagen geleden is het alweer. Bijna drie. Dat ik las dat Adriaan Bontebal ofwel Aad (volgens intimi) ofwel Het Geval Bontebal (volgens hemzelf) was overleden. Ik had reden te twijfelen of het bericht waar was. De berichtgever kende ik als een niet bepaald goede vriend van Adriaan. Maar ik was er een tijd uit. Vervreemd van de perikelen in de Haagse schrijverswereld. Tijden veranderen. Vriendschappen vallen uiteen of worden weer gelijmd als je even niet oplet. Ik zocht naar bevestiging. Dat het om een misplaatste kutgrap ging. Maar ik vond nix. Ja een overlijdensbericht op de weblog van Adriaans broer. Het was dus echt waar. Het was dus, verdomme, echt waar. De man die maar een paar zinnen nodig had om tot de vaak hilarische kern van een bestaan te komen bestond meer. Op zijn blog had hij kort daarvoor nog geschreven. De laatste zin We weten toch: er zijn nog graaiers als wij er niet meer zijn. Adriaan Bontebal kende ik als schrijver / performer. Als mens kende ik hem minder goed. Hij hoorde voor mij tot de elite waar een sterveling als ik zich niet aan opdringt.
De eerste keer dat ik Adriaan ontmoette was in het Haagse cultuurcafé De Bordelaise. Een vriendin van me organiseerde daar een evenement onder de naam Poetryjam en ik zou er, voor het eerst, met mijn liedjes optreden. Er kwamen ook wat muzikale vrienden en bekenden van me, wat reden was voor de nodige zenuwachtigheid. Mijn optreden ging zoals eerste optredens gaan. Onzeker, beetje rommelig, kon slechter, maar het kon ook heel veel beter. Na afloop probeerde ik me uit de voeten te maken. Bang. Voor commentaar of nog erger. Net voor ik de uitgang kon bereiken werd ik staande gehouden door een man met lang haar. Het was Adriaan. Dé Adriaan Bontebal. Hij greep me vast. Keek me door een bril doordringend aan. En terwijl ik dacht dat mijn seconden als kunstenmaker waren geteld, sprak hij. Heel zacht, heel vriendelijk: Mooi man, wat je doet, kom je even bij ons zitten?. We zaten, we spraken, we dronken en ik leerde die avond. Over hoe je door moet zetten, over hoe je weg moet laten, over hoe je inspireert en over hoe je, als je door nagenoeg iedereen heel goed gevonden wordt, toch ook een aardig en betrokken mens kunt blijven.
De koning van het kleine verhaal is dood. Hij bleef kinderloos.
|
|
|
|
|
| 25-02-2012 |
| Second best - Theo van Rijn |
|
Broer Aad was een echte womanizer en het was dan ook niet verwonderlijk dat ik afgelopen vrijdag bij zijn uitvaart minimaal vier van zijn voormalige relaties langs de kist heb zien lopen. Het fenomeen broer en vrouwen leverde mij tijdens zijn ziek zijn een grappig geheim op. Iets waarover ik hem absoluut niets mocht vertellen en dat heeft me verdomd veel moeite gekost.
Het zal een kwart eeuw geleden geweest zijn toen mijn in Nijverdal woonachtige vriendin én in het Haagse woonde én in een jongerencentrum werkte. Op een van de avonden waarop zij werkte, werd er een literaire avond georganiseerd. Mijn broer timmerde in die tijd druk aan de weg met zijn voordrachten en stond ook bij die gelegenheid op de programmaposter. De avond kabbelde literair verantwoord naar zijn einde en hij genoot van het optreden en zijn biertje.
Na afloop liep hij mijn huidige vriendin tegen het bevallige lijf en versierder als hij was, waagde hij ook bij haar een poging. Met een
Weet jij wel dat je de mooiste ogen hebt, die ik ooit heb gezien, legde hij in een klap zijn versiertruc op tafel. Het slachtoffer in spe antwoordde gevat, daarbij refererend aan het meisje waar broer vlak daarvoor mee had staan te praten,
Dat heb je haar zeker ook net verteld? Betrapte broer ontkende dit stellig en droop af.
Toen ik ergens in de afgelopen weken, voor het eerst met mijn vriendin, bij hem op bezoek ging, was dat in deze wetenschap. Ik was benieuwd of er enige herkenning zou zijn en wachtte rustig en met een heimelijk stukje vermaak stelde ik haar voor. Er was geen sprake van toneelspel toen hij kennis maakte met haar. Hij herkende haar niet en het was een genoeglijke middag. Na afloop mailde broer nog over het genoegen van de kennismaking en geen woord over die mooie ogen.
Toen mijn broer twee weken geleden op de zaterdag overleed, heeft mijn vriendin nog een tijdje op de rand van zijn bed gezeten. Het was een wrang soort second best en hij heeft het helaas niet meer meegekregen.
|
|
|
|
|
| 23-02-2012 |
| Laatste bundel Adriaan |
|
In de laatste weken voor zijn overlijden uitte mijn broer vaak de wens om nog een laatste bundel uit te brengen. De harde schijf waarop de verhalen staat waaruit het boek gaat worden samengesteld, was vooralsnog ontoegankelijk. Een week voor zijn verscheiden kwam zijn computermannetje Frans de gerepareerde pc terugbrengen.
We spraken er vaker over en op aanraden van een vriend, zou hij de bundel eerst bij zijn oude uitgever In de Knipscheer aanbieden. Dan zet ik het contract gelijk op jouw naam en dan kan je de royaltys gebruiken voor je eigen projecten, zo hield hij me voor. Voor wie het niet weet; mijn schrijven wordt uitgegeven en een keer per jaar geef ik zelf uit. Dat laatste was ook waar hij op doelde en in twee van mijn drie uitgaven, Verhalen van de straat en Adrenaline, prijkt ook een verhaal van hem. Ik bood hem aan om, indien het niet via zijn reguliere uitgever zou worden uitgegeven, dit zelf in mijn eigen beheer te gaan doen.
De week die hem nog restte nadat zijn gerepareerde pc weer terug was, is langs geen kant voldoende geweest om hem een selectie uit zijn opgeslagen verhalen te laten kiezen. Toen ik de kast gisteren aantrof, bleek deze zelfs nog niet aangesloten te zijn. Terwijl we langzaam bezig waren met het inpakken van herinneringen, heb ik de computer ook gelijk veilig gesteld. Sinds gisteren staat hij in mijn huiskamer te wachten tot hij zijn verhalen blootgeeft. Ik heb geen haast, maar wel al contact met degene die de omslag zou ontwerpen. Ik wil het doen zoals broer het in gedachten had en daar hoort Melle bij.
Over een paar weken ga ik voorzichtig met lezen beginnen. Daarna betrek ik enkele vrienden van hem in het bepalen van de definitieve keuze van te publiceren verhalen. En uiteindelijk zal er ergens dit najaar een mooie bundel in de schappen liggen.
Op mijn site staat het enige boek wat ik nog van hem op voorraad heb. De exemplaren die ik van Charmante jongen. Sportief Tiep verkoop, zullen met hun opbrengst de basis vormen voor de financiering van de laatste bundel van broer Aad, als schrijver vele malen beter bekend onder de naam 'Adriaan Bontebal.
|
|
|
|
|
|
| Bontebal - Jimmy Tigges |
(citaat)
s Morgens moet ik altijd even controleren of ik wankelbaar ben of on-. Dat ik in staat ben een nieuwe dag op en in de wereld te zijn of niet. Heb jij dat ook? Iedere ochtend voer ik daarom een eenvoudige test uit. Ik ga voor de spiegel staan. Met een razendsnelle beweging breng ik mijn rechterhand, ik ben rechts, naar de spiegel. Als ik dan, ondanks mijn snelheid, de spiegel precies weet te raken op het spiegelbeeld van mijn hand, is alles in orde.
Vanmorgen zat ik ernaast.
Bovenstaande tekst is van Adriaan Bontebal. Als draaier van sportgerelateerde muziekjes leerde ik hem kennen tijdens bijeenkomsten die een kruisbestuiving tussen sport en cultuur beoogden, in het Paardcafé in Den Haag.
Onvergetelijk was de spot, waarin organisatoren Harry Zevenbergen en Adriaan Bontebal zowaar de kans kregen om via TV West voor een groot publiek een speciale thema-aflevering aan te kondigen over ADO Den Haag.
Adriaan maakte van de geboden ruimte gebruik door vrolijk te vertellen vooral fan te zijn van Feyenoord, als het op voetbal aankwam. Of dat marketing-technisch slim was weet ik niet. Waarschijnlijk had de eerlijke Adriaan daar ook geen boodschap aan.
De thema-aflevering, met enkele interessante gasten namens de voetbalclub, ging trouwens sowieso niet door, omdat de toen nog eerstedivisionist op diezelfde avond een wedstrijd voor de nacompetitie moest spelen waarvoor het zich nogal onverwacht had geplaatst.
Bovenal was Adriaan eerst en vooral een gepassioneerd wielerliefhebber. Hij volgde alle mogelijke wedstrijden en koersen op tv en schreef erover.
Ik luisterde graag naar zijn dikwijls geestige voordrachten, ook als ze over wielrennen gingen. Ikzelf was, als het om wielrennen gaat, vooral geïnteresseerd in liedjes daarover. De sport zelf heeft mij nooit te pakken gekregen.
Het kortste onderlinge gesprek hadden we ooit, toen Adriaan kort nadat wij elkaar ergens tegenkwamen iets begon te vertellen over Contador.
Eh, Contador?, onderbrak ik hem, wie is dat ook alweer? De naam kwam mij bekend voor, maar waarvan
?
Conta
, begon hij bereidwillig te antwoorden, waarna het kwartje viel en hij met een grote zucht een wegwerpgebaar maakte. Een gesprek op niveau over de prachtige wielersport met een banale voetbalfan die even was vergeten wie Contador ook al weer was, daar was geen beginnen aan.
Begin januari hoorde hij dat hij nog een maand of negen te leven had. Afgelopen zaterdagnacht was het al zover. Een laatste Tour de France was hem niet gegund. Vermoedelijk is hem wel veel fysieke ellende bespaard gebleven.
Geen dagelijks kijkje meer op je weblog, Adriaan, dat wordt wennen.
Rust in vrede.
|
|
|
|
|
| 22-02-2012 |
| Aad's lach - Jan Dobbe |
|
Een jaar of 25 geleden werd mijn poëzie 'ontdekt' door Aad van Rijn en Ab van der Burg. Beiden verstokte dichters, hippies, blowers, beroepsouwehoeren, zware rokers en liefhebbers van drank en dranklokalen. Nesciaanse mannen, mannen die de wereld niet wilden begrijpen, hun eigen universum creëerden, en een manhaftige strijd tegen de kleinburgelijkheid en de lulligheid voerden. Zij lieten me zien dat het schrijven van een gedicht altijd goed en mooi en is - wat je ook schrijft en bedenkt, als het maar uit je eigen ziel voortkomt. Jongens waren het, maar aardige jongens. Aad voegde daar een droog gevoel voor humor aan toe (zou me niet verbazen als hij in zijn laatste weken de term 'een goed gevoel voor tumor' meerdere malen heeft gebezigd), dat altijd gepaard ging met een half-stoned en onweerstaanbaar lachje. Diverse malen heb ik hem zijn poëzie zien voordragen, in kroegen, jongerensociëteiten, koffieshops, popfestivals. En altijd was er die drang om mensen aan het lachen te krijgen - waar hij meestal in slaagde. Enfin, Aad en Ab erkenden een kwart eeuw geleden mijn aanleg voor de poëzie en probeerden dat vuurtje in mij aan te wakkeren. Door hun toedoen trad ik op met mijn gedichten in de Leidschendamse 'Sater', in het Haagse Lokaal Vredebreuk en in De Blauwe Aanslag. Dank daarvoor, het waren onvergetelijke optredens en ik ben altijd blijven schrijven.
Ooit trad ik dus op in Lokaal Vredebreuk, met een serie gedichten uit eigen bundel. Aad, die er dichtersbijeenkomsten op zondagmiddag organiseerde, had me daartoe uitgenodigd. Hij had me verzekerd dat het echt geweldig leuk was, toen hij merkte dat ik wat weifelachtig en onzeker was. Hij had geen woord teveel gezegd, want het was leuk en er was een toegewijd publiek dat na ieder gedicht een ovationeel applaus liet horen. Het meest is me echter die lach van Aad bijgebleven, die klonk toen ik mijn gedicht 'Parels' voordroeg. Ik geef hierbij de laatste strofe:
Ik zeg geen rare dingen meer
huil maar, huil maar
druk parels uit je ogen.
Geef me parels
mooie parels, fijne parels
waarbij de laatste regels een verwijzing waren naar de boeven Snuf en Snuitje uit de serie Pipo de Clown en Mama Loe. 'Mooie parels, fijne parels' werd stotterend uitgesproken, zoals acteur Rudi Falkenhage het destijds in de serie ook deed. Die verwijzing deed het goed bij Aad, hij had het zelf kunnen verzinnen. Later verloor ik hem uit het oog. Een enkele keer kwam ik hem tegen in de trein of toevallig op straat, maar daar bleef het bij.
Onlangs stuitte ik op zijn website en stond versteld van wat er allemaal aan dat schrijversbrein van hem ontsproot. Ik nam mij voor eens met hem te corresponderen - het kwam er niet van. Vandaag hoorde ik van een oude schoolvriend die ik tegen het lijf liep, dat Aad dood was. Hij had het bericht van Aads overlijden op www.nu.nl gelezen en was op eigen initiatief naar de begrafenis gegaan, alwaar hij veel oude bekenden was tegengekomen. Zo gaat dat, als je elkaar uit het oog bent verloren. Dan hoor je pas achteraf dat iemand al dood en begraven is en heb je het nakijken. Aads naam zal in mijn herinnering altijd verbonden zijn met poëzie. Ik ben hem dankbaar voor zijn aanmoedigingen, zijn goede voorbeeld en natuurlijk zijn lach. Ik buig voor hem.
|
|
|
|
|
| 20-02-2012 |
| Adriaan Bontebal 28 mei 1952 - 11 februari 2012 |
Leidschendam, 20 februari 2012
Adriaan Bontebal werd op 28 mei 1952 geboren als tweede telg van Theodorus Cornelis Petrus van Rijn en Hildegonda Nicolina Litzouw. Hij kreeg er daarna nog zeven broers en zussen bij. Op 11 februari 2012 overleed hij, zes weken nadat de artsen hem de diagnose onbehandelbare longkanker met een gemiddelde resterende levensverwachting van negen maanden gaven.
Zijn plotse verscheiden heeft ons, zijn broers en zussen, geschokt achter gelaten. Aad wilde nog een laatste bundel uitbrengen en daarover hebben hij en ik afspraken gemaakt. Als zijn verhalen niet via een reguliere uitgever uitgebracht kunnen worden, zal ik dat in eigen beheer doen. Mededelingen daarover en over de op stapel staande Adriaan Bontebal memorial zal ik indien daar aanleiding toe is hier publiceren. De mensen die Aad/Adriaan gekend hebben, wil ik uitnodigen tot het mij toesturen van verhalen/anekdotes die ik op deze plaats kan plaatsen. Graag ontvang ik die op het mailadres theo.dog@live.com Ik heb zelf een eerste geplaatst onder de titel 'Second best'.
Theo van Rijn
|
|
|
|
|
| 10-02-2012 |
| Weer een vrijdags kliekje |
Natuurlijk, ik had het op mijn vingers kunnen natellen. Op alle tien, heen en terug: de media zullen nog dagenlang nahypen over de Tocht die niet doorging. Over naar Kees van Dam aan de Bonkevaart, of Lidwien Gevers, het journalistieke krullenmeisje, de opvolgster van Paulien Broekema, met straatinterviews: 'Klote hè?' 'Wat ging er door u heen?' Krant of tv, aan beide zijden van en in het midden: het medium doet er niet toe, als de 'journalist' maar hapklare brokken weet op te kotsen.
Terwijl er zoveel leuk nieuws is. Zoals de desintegratie van Groen Slinks, de partij die ooit is ontstaan uit een samenwerking van communisten, pacifisten en ander klein links grut. Nu onder leiding van Jolanda Sap. Sap, what's in a name? Want SAP is ook de Socialistiese Arbeiderspartij, een vage verzameling van gestaalde Trotskisten. Leden van die linkse splinter schijnen zich tegenwoordig te roeren in de SP, ooit een verzameling van gestaalde maoïsten. Het is zo kleurrijk aan de linkerkant. Sap en de haren in de Tweede Kamer hadden op hun vingers kunnen natellen dat de founding fathers van Groen Slinks, zoals CPN-ers en PSP-ers, nog geen seconde een missie naar Kunduz in overweging zouden hebben genomen. Morgen houdt de club van Sap een partijcongres. Zou het live te zien zijn op Politiek24? Dan ga ik zeker even kijken; geen beter vermaak dan leedvermaak.
Dan nog vandaag in de Krant dat directeuren van Nederlandse ondernemingen nog steeds hun zakken vullen met opties en prestatieaandelen. Voorbeelden. Eric Meurice van ASML - je weet wel: van de chips - stak met die opties en aandelen in 2011 6,7 miljoen euri in zijn zak. Van Peter Voser van Shell wordt verwacht dat hij dit jaar mogelijk nog meer binnenkrijgt. Het is onbeschoft, zeker in een tijd dat 'we allemaal de broekriem moeten aanhalen.' Maar is het nieuws? We weten toch: er zijn nog graaiers als wij er niet meer zijn.
|
|
|
|
|
| 09-02-2012 |
| Broekzakbellers |
Laatst hoorde ik het op tv, in een item over het alarmnummer. Dat het in het leeuwendeel van de gevallen, maak er een paar leeuwen van, voor de kat haar kut wordt gebeld. Pubers die zich vervelen, verwarde oudjes, of 'die van mij staat ook altijd paraat.' Maar in de toptien staat ook een categorie die mij een o ja-belevenis gaf: broekzakbellers. Het werd niet uitgelegd, maar ik begreep meteen waarover het ging. Omdat ik er zelf vaak last van heb (gehad.)
Kijk, het zit zo. De een zegt Adriaan tegen me, de ander Aad. Het zijn woorden van gelijke strekking, ik weet meteen dat het mij betreft. Mijn telefoonnummer is in enkele mobiele telefoons terecht gekomen, of hoe die dingen tegenwoordig ook mogen heten. Bij Aad-zeggers dus onder Aad. Hoe vooraan het in het alfabet wil je het hebben? Dan liep zo'n figuur met 'Aad' in zijn lijst ergens tegenaan, of hij maakte een enthousiaste danspas. Wat hij ook deed, er werd een knopje van zijn mobiele telefoon, zo heetten die dingen toen nog, ingedrukt. Hoe vaak ik niet met de hoorn in mijn hand hallo heb gezegd? Dat grenst aan pico.
Ooit belde dat ding van een vriend, aan het eind van de middag. Naar de geluiden te oordelen was hij op een recepitie of zoiets degelijks. Degelijks. Ik hoorde hem in elk geval telkens om een glas rode wijn vragen, zonder 'wat krijg je van me?' of 'zet het maar op de rekening.' Hij zoop gratis en veel. Zeker drie uur heb ik genoten, maar de details weet ik niet meer. Die zou ik natuurlijk kunnen verzinnen, voor deze blog, maar ik heb geen ervaring met het rijden van een scheve schaats (wink, wink: Elfstedentocht, ook hier.) Wat ik niet zal vergeten is dat hij een meid versierde. 'Zie je die geile rooie daar?' hoorde ik hem tegen een vriend zeggen. Een betere beschrijving van het mokkel heb ik niet. Ja, ook nog iets met borsten. Het is een lange nacht geworden, waarvan ik dus maar een stukje heb meegepikt.
De volgende dag heb ik hem gebeld. 'Hé, goser, je moet me helpen. Ik doe een onderzoek naar overspelsmoezen: wat zeg je tegen je vrouw als je een paar uur te laat bent, maar ook: wat zeg je als je de hele nacht niet thuis bent geweest? Wat heb jij bijvoorbeeld vanochtend tegen je vrouw gezegd?'
Sindsdien geeft hij me trouw iedere maand vijftig euri.
Ik ruik een markt.
|
|
|
|
|
| 08-02-2012 |
| Kjûltoer |
Weet je dat de Friezen ruim 2500 jaar geleden al zeer kunstzinnig waren? Archeologen die in de buurt van Tsitsum naar resten van Sjouk de Beer, alias de Reus van Tsitsum, aan het graven waren hebben op tien meter diepte een ijssculptuur gevonden. Diverse onderzoeken, die jij en ik niet begrijpen, hebben uitgewezen dat dit sculptuur omstreeks 500 voor onze jaartelling is uitgehakt. Veel is het niet: het is vijfentwintig centimeter hoog en het stelt een mansfiguur voor, gekleed in huiden. Voorlopig ligt het in de vrieskist van snackbar Dolle Dries in Midsummerwierdem. De fondsen ontbreken om een koelwagen te huren en het ijssculptuur naar het Frîsk Heitenlân Museum te vervoeren. Bovendien heeft het museum geen vrieskist; ook daarvoor ontbreken de fondsen.
Zie je de beelden van de beelden nog voor je? Boeddha's uitgehakt in een bergwand? Dat de Taliban ze opbliezen? Afschuwelijk, maar wel eerlijk. Met springstof werd vernietigd wat hen stak. Dit kabinet doet precies hetzelfde, maar geleidelijk aan met zalvende bewoordingen en met steun van een meerderheid in de Kamer. Weg met de cultuur, want het is een afgodsbeeld van de linkse parochie. Niet wordt er voor de ogen van het volk een lading dynamiet tot ontploffing gebracht, het gebeurt gluiperig, via een omweg. We moeten bezuinigen! Stap voor stap worden de poten onder wat van waarde is weggezaagd.
Dan staan we straks met lege handen. Maar we mogen ons wel met 130 km/u naar de laatst overgebleven musea, toneel- en balletvoorstellingen, bibliotheken en meer unieke plekken spoeden.
Het voorvoegsel pico, bijvoorbeeld in picogram, betekent 10 tot de -12de. Vijf picogram is dus vijf tot de min-biljoenste gram. Ja, het duizelt mij ook: hoe hebben ze op de tweede rustdag van de Tour de France van 2010 in hemelsnaam die hoeveelheid clenbuterol in het bloed van de Spaanse renner Alberto Contador kunnen vinden? Een middel dat wordt gebruikt voor astmatische paarden omdat het de luchtwegen verwijdt en door bodybuilders omdat zij geloven dat het de werking heeft van anabole steroïden: prestatieverhogend.
Na lang steggelen, het is inmiddels februari 2012, heeft het internationale sporttribunaal CAS besloten om Contador vanwege die vleug clenbuterol voor twee jaar te schorsen. Met terugwerkende kracht, dat wel: de renner mag komende augustus weer aan wedstrijden meedoen, maar moet onder andere zijn Tourzege van 2010 en zijn Girozege van 2011 inleveren. Bovendien krijgt hij waarschijnlijk nog een boete van meer dan twee miljoen euri. Regelrechte broodroof. Mierenneukers zijn het bij het CAS.
|
|
|
|
|
| 07-02-2012 |
| Een onvoltooide |
De instanties, ik bedoel, de organen waar je iets mee te maken krijgt als je wilt wonen, als je ziek bent, als je op reis wil, als je een bord aan je gevel wil hangen, als je een dakkapel wil laten weghalen, als je de kanskaart hebt gekregen 'Goed voor eenmaal gratis schijten in het bos' en die wil verzilveren, als je ergens je boot wil aanmeren, als je binnen een straal van driehonderd meter van het Binnenhof een scheet wil laten, je kan het zo gek niet bedenken ik doe mijn best of er is al een instantie voor. En daar krijg je mee te maken, vroeg of laat, in elk geval ongelegen.
Instanties hebben loketten, dat je je in levende lijve meldt omdat je geen zin hebt om thuis, telefonisch, uitgebreide keuzemenu's door te worstelen. Loketten wijzen je door naar andere loketten, maar tot het hart van de instantie geraak je nooit. Maar soms heb je beet. Dan krijg je iemand te spreken die niet achter een loket zit maar twee kamers verderop. Al tijdens het inleidend gebabbel lees je, op verzoek, je ziekenfondspas en je id-kaart voor. Zonder dat je er erg in hebt ben je ineens cliënt. Andere instanties zullen volgen.
De woorden die iedere keer bij verkiezingen in alle partijprogramma's te vinden zijn: één loket. Alle instanties verzameld achter één loket en dat je van daar doorgestuurd wordt naar precies die ambtenaar of ingehuurde die van toeten én blazen weet. Edoch.
Verschillende instanties vragen van hun cliënten een eigen bijdrage. Eén loket betekent, affijn, maak vandaag weer eens zelf het verhaaltje af.
|
|
|
|
|
| 06-02-2012 |
| Klimaatinvloeden |
Koud? Als de boeren ijs schijten achter de kachel, dán is het koud. Bij Hart van Nederland zag ik dat op sommge plekken de boeren dat al doen. Naspoelen met Berenburger. Het kwik daalt, er valt wat sneeuw en het hele land staat op zijn kop. Tot in het absurde, alsof gewoon op zijn kop al niet gek genoeg is. Voorbeeldje. Je weet (of niet) dat ik nauwelijks Waus & Pitteman kijk. Een amusementsprogramma op de late avond dat pretendeert een actualiteitenrubriek te zijn is niet mijn pakkie-an. Verloren tijd. Men neme een paardrijdster, een arts zonder grenzen, een parlementslid en een voetbaltrainer, men smede het tot één geheel. Een klus de onmogelijk te klaren is, ook niet door het Gouden Duo. Edoch. Vrijdagmiddag heb ik naar de herhaling gekeken: ik had wat beters te doen, maar ik wilde even onderuit hangen.
Vraag me niet wie de gasten in die uitzending waren, want ze gingen oog en oor in en uit. Misschien iets met Willem Holleeder of met de Elfstedentocht, dieper zal het niet zijn gegaan. Plots verscheen er een bericht onder in beeld: om 16.29 een extra journaal. Mijn eerste gedachte: Beatrix gaat de scepter doorgeven, de tv zal de komende dagen oranje kleuren. Over twee weken zit ze als pensionada in Buitenhof. Maar nee. Om 16.29 meldde ons het pratende hoofd van dienst dat het sneeuwde en dat er files stonden. Problemen op het spoor. Heftig. Met een laatste krachtsinspanning heb ik de tv uitgezet. De rest van de avond heb ik zitten nahijgen.
Zo is het ze weer gelukt, de gedeugstooncoalitie. Want dat Rutte cs achter deze weersomstandigheden zitten snappen zelfs Henk, Ingrid en Alexander. Ze laten de oren weer hangen naar de gedoogpartner. Die heeft gezegd: zorg voor sneeuw en ijs en zeer lage temperaturen, dan weten die niet-westerse potverteerders niet hoe snel ze thuis moeten komen. Dat is deels gelukt, maar niet met de groep die Gekke Geert in gedachten had. Wie zijn vertrokken, zijn de Friezen. In het dagelijks leven struikel je over de Friezen, hier in de stad der steden. Er is zelfs sinds jaar en dag een vereniging Friezen in De Haag. Dat staat een behoorlijke integratie in de weg. De godganse dag usmemmen ze met elkaar en moeten in winkels aanwijzen wat ze willen hebben. Criminaliteitscijfers naar provincie van herkomst zijn nergens te vinden.
Van de Haagse Friese gemeenschap zijn de meesten teruggekeerd naar het heitenlân om koek & zopie en de bloemetjes buiten te zetten. Als het gaat dooien, komen ze terug, wordt gevreesd.
Dan ben ik bijna zestig, nog luttele maanden en het is zo ver, en dan mag ik wel traag van begrip zijn, maar ik heb een hoop geleerd in die tijd. Dus als je me vraagt: heb je nog een goede raad voor de jeugd van nu, zeg ik volmondig: ja.
|
|
|
|
|
| 05-02-2012 |
| Het spook van de beurs |
Na een aantal jaren achter de geraniums te hebben gesleten (lees: lidcactus en clivia), voel ik de laatste tijd de onbedwingbare behoefte iets te gaan doen. Vreemd: de uren achter de planten, op de bank met een kat en een boek op schoot, zijn mij altijd zeer welbesteed overgekomen. En dan zou ik nu iets gaan doen? Direct gevaar is er niet, ik heb altijd heel goed de neiging tot enige activiteit weten te onderdrukken. Maar, zanikt een stemmetje als bagger in mijn achterhoofd, als je nou met weinig inspanning binnen afzienbare tijd een aardig kapitaaltje bijeen weet te graaien? Daar heb ik wel oren naar, zolang ik maar geen kennis hoef te maken met de ruggen waarover ik dit doe. Niet dat ik zonodig voor mezelf een kapitaaltje wil vergaren. Nee, dat geld ga ik uitdelen, opdat mensen me aardig vinden.
Tijdens het ontbijt, Krant op schoot, werd mij een suggestie in dezelfde schoot geworpen: laat ik me eens voor een tijdje als financieel specialist aan een woningbouwcorporatie verhuren. Een tonnetje of vijf per jaar ex bonus moet er makkelijk uit te slepen zijn. Mijn plusser-dan-pluspunt? Ik heb de ballen verstand van de financiële wereld. Weliswaar heb ik in 1968 met schitterende cijfers mijn middenstandsdiploma gehaald, maar dat kun je me nu niet meer aanrekenen. Het is verjaard, de kennis is down the drain. Iedere gladde bankjongen kan mij enthousiast de poeplap laten trekken, dat wil zeggen die van de corporatie, om te investeren in om het even welke constructie. Ik heb het toch niet in de gaten. Kom maar op met je rommelhypotheken.
Om aan te geven dat ik echt geen verstand van de financiële wereld heb, het volgende. Ik las zojuist, een paar dagen terug wanneer houdt zojuist op en begint ooit - dat Facebook in 2011 een omzet had van 3,7 miljard dollar, met een winst 1 miljard. De specialisten, zij die na hun middenstandsdiploma wel zijn doorgegaan, schatten de waarde van Facebook bij een beursgang op 100 miljard! Dus bij gelijkblijvende winst heb je in honderd jaar je geld eruit. Wauw. Mijn nuchtere verstand zegt: zie hier de volgende zeepbel. Maar als financieel specialist van een woningbouwcorporatie, een pensioenfonds kan ook, zou ik zeggen: kopen die aandelen, laat de vrachtwagens voorrijden.
Nee, ik heb geen profiel op Facebook, ik heb van mezelf al een profiel. Het aanzien waard: vooral en face maar dan een kwartslag gedraaid.
|
|
|
|
|
| 04-02-2012 |
| Heb je daar een kat of ben je blij me te zien? |
Zojuist mijn dagelijkse rondje Google gemaakt, een rondje van 5.31! De hamvraag was dit maal: waar komt de uitdrukking een kat in de zak kopen vandaan. Het intrigeert mij, omdat het voor iets negatiefs staat. Als je een kat in de zak koopt, ben je belazerd. Kom nou. Ik zou me als koper juist zeer verguld voelen. Maar wat is nou de herkomst van deze onzalige uitdrukking. Je raadt het al: ik kwam uit bij de wisseldaalder (Vlaams: heksenpenning, Duits: Blutpfennig, Engels: hatchpenny).
Een wisseldaalder is een muntstuk dat na iedere transactie weer terugkeert in de portemonnee van de oorspronkelijke eigenaar. Dat zou tof zijn bij het boodschappen doen, maar maak er dan wel een wissel-vijftig-euri-biljet van. Google vertelt, via via: 'Het probleem was, hoe aan zo'n geldstuk te komen. Vele sagen beschrijven een manier om een wisseldaalder te bemachtigen. Dat dit vaak niet met rechte dingen toeging (sic) blijkt uit het feit dat in de meeste van deze verhalen de duivel een grote rol speelt. Het bekendste is wel die, waarbij men een kat in een zak moest stoppen en om middernacht op een kruispunt gaan staan. Dan kwam er een voorbijganger die vroeg wat je in de zak had. Een haas, moest je dan zeggen, waarop de vreemdeling te kennen gaf deze te willen kopen. Als betaling kreeg je de begeerde daalder. Je moest dan wel maken dat je wegkwam, want als de man (natuurlijk de duivel zelf) doorkreeg wat hij had gekocht, zou hij de verkoper zonder twijfel molesteren.'
Of het hier een levend of dood dier betreft, wordt niet vermeld. Maar indien levend: als de haas een kat blijkt te zijn, spring ik een gat in de lucht en roep: 'Wausje, Skitty, Kim, Kat, Balzac en Hanks: we hebben er weer een.' Dan komen zij kopjes geven.
Omdat ik toch zat te googlen, ben ik ook nog even achter oud-scheidsrechter Leo Horn aan gegaan; dat alles nog steeds binnen de 5.31. De ouderen ons zullen zich hem nog wel herinneren. Een eigenzinnig stuk vreten. Hij had de bijnaam 'de kattenmepper'. Hoe dat zo? Horn was jachtliefhebber, hij schoot liever dan dat hij floot. In het voorjaar van 1963 schoot hij op een door hem gehuurd jachtterrein in de Noordoostpolder een poes dood. Achteraf beweerde hij dat het een verwilderde kat was. Toen hij het dier wilde laten schrikken 'sprong deze pardoes in de baan van de kogel'. Jaja. Het was geen verwilderde kat maar het huisdier van de kinderen van een nabijgelegen boerderij. Die kinderen lopen vandaag de dag nog de deur plat bij de geestelijke gezondheidszorg. Horn is in1995 heengegaan, met in een zak van zijn houten jas de kanskaart: ' Ga direct naar de hel, ga niet langs af, u ontvangt geen cent.'
|
|
|
|
|
| 03-02-2012 |
| Broodje kat |
Ken je het verhaal van de kat die door zijn blikopeners achter werd gelaten toen zij verkasten naar een huis op zo'n driehonderd kilometer afstand van de oude stek? En dat hij zich na een maandenlange tocht weer bij hen heeft gevoegd? Ken je dat verhaal? Veelvuldig voorpaginanieuws van de verschillende Dorpsbodes en de T.? In der loop der tijd heb ik het een aantal keren gehoord, zij het dat de afstand steeds een andere was. Het record staat op vierhonderdzeventig kilometer, hemelsbreed. De recordtijd is zesenhalve week. En gij geleuft dah?
Misschien zul je verzuchten: daar heb je die fantasieloze, verzuurde skepticus weer, maar ik geloof er geen reet van. Alleen al omdat katten zich meer aan hun woonomgeving hechten dan aan degene die aait en voert. Bovendien zijn katten intelligente beesten. Dacht je nou echt dat ze achter lui aan gaan die hen in de steek hebben gelaten? Bekijk het maar, denkt een kat. Maar dan nog. Hij is niet als een duif rechtstreeks op zijn doel afgegaan, zelfs duiven kunnen de weg niet vinden naar een plaats die niet 'thuis' is.
Hoe heeft het dier de verblijfplaats van het tuig dan weten te vinden? Zou het zijn neus achterna zijn gegaan? Dan moeten zijn blikopeners wel erg hebben gestonken, want in vergelijking met een hond stelt het reukvermogen van katten niet zo veel voor. Goed, ze ruiken nog altijd vier maal beter dan de mens, maar maandenlang een geurspoor volgen is ook voor hen bovenkattelijk. Wat dan? Wat heeft het dier op hun spoor gezet? Is er een adreswijziging gekomen die duidelijk gearticuleerd aan hem is voorgelezen? Dat de kat het adres in zijn TomTom heeft ingevoerd? Of was het een echte kaartlezer, op pad met een set wandelroutes van de ANWB?
Nee. We kunnen dit verhaal met een gerust hart naar het land der fabelen verwijzen (waar ook het gedachtengoed van Geert Wilders te vinden is, maar dat is een ander verhaal.)
Of er is een god in het spel geweest. Dat kan ook natuurlijk.
Dat een kat altijd op zijn pootjes neerkomt is ook een fabel. Probeer maar.
|
|
|
|
|
| 02-02-2012 |
| Kattenmepster |
Op seksueel gebied botert het niet zo tussen Alain en Camille. Dat is voor niemand leuk, maar zij zijn net getrouwd en dan is seks nog een essentie. Bijna net zo belangrijk als de hypotheek. Alain heeft een poes, Saha, en de twee zijn dol op elkaar. Camille wordt stinkend jaloers, gaat Saha als rivale zien. Op die onzalige middag bevinden zij zich samen op een balkon, de deur naar de kamer zit dicht. De flat ligt op de negende verdieping. Heen en weer: zit Saha op de balustrade, gaat Camille op die plek leunen, zit Saha op de grond, moet het mens daar ineens staan. 'Saha vluchtte met overleg, sprong zorgvuldig, hield haar ogen op haar tegenstandster gericht en liet zich noch tot woede noch tot nederigheid verleiden. De uiterste emotie, de doodsangst, maakten de gevoelige zool van haar pootjes nat van zweet, dat een bloemetjespatroon achterliet op de cementen balkonvloer.'
Even is Camille afgeleid. Ze ziet dat de zon ondergaat, kijkt op haar horloge en denkt in de kamer geluiden te horen. 'Saha voelde de vastbeslotenheid van haar vijandin wankelen, aarzelde op de balustrade en Camille, beide armen vooruitgestoken, stootte haar in de afgrond. Ze hoorde nog het krassen van de nagels op het pleister van de muur, zag nog het blauwe lichaampje van Saha zich in S-vorm aan de lucht vastklampen met de opwaartse kracht van een forel, deed toen een stap terug en leunde tegen de muur. Ze toonde geen enkele behoefte om naar beneden te kijken in het moestuintje dat door nieuwe stenen was omheind.'
Saha heeft het gered! Ze is zes verdiepingen lager op een zonnescherm terecht gekomen en vanaf daar verder gestuiterd naar het moestuintje. Als Alain bij het flatgebouw aankomt, vindt hij het beestje. Dolgelukkig draagt hij haar het huis binnen. 'Camille, kijk toch eens.' Als Camille obligaat de poes wil aaien, begint deze te blazen en te bijten. Langzaam dringt tot Alain het besef door dat zij het dier naar beneden heeft gegooid. Wat doet de hansworst, de droplul, de zakkenwasser? Hij maakt het uit.
Ik zou haar met koffers en al van negenhoog naar beneden hebben geflikkerd. Maar goed, ik heb het verhaal niet verzonnen. Het is van Colette en het heet De Kat (La Chatte, 1933).
|
|
|
|
|
| 01-02-2012 |
| He's the Kimbo wizzard |
Ken je dat, het beeld? Een kat die wel een half uur volkomen stil ins Blaue hinein staart? Dat je het idee krijgt: die filosofeert? Met zes katten in huis maak ik het regelmatig mee. Wat nou het gekke is: ze doen het echt, katten, filosoferen. Als je me niet gelooft moet je zoeken op het net, heb ik ook gedaan. Katten denken tweemaal daags heel diep na, met uitschieters naar boven en beneden. Wat boven is en wat beneden hangt van je instelling af. Een onderzoeksteam van een Texaanse universiteit heeft jarenlang proeven gedaan met katten, waarbij de hersenen van de beestjes wekenlang klokje rond werden gescand. Ze hebben gevonden dat in de staar/denkpauzes delen van de hersenen met elkaar in verbinding staan die de rest van de dag nauwelijks een signaal uitzenden. Laat staan ontvangen. In de loop der tijd verandert het contact tussen de delen, op een manier die de geleerden niet anders kunnen uitleggen als: ze begrijpt het. Het filosofische probleem dat de kat zichzelf had voorgelegd heeft ze opgelost, ze zou het exact onder woorden kunnen brengen. Maar daar zit de crux, of ligt, of wat doen cruxen eigenlijk? Katten kunnen niet praten, zij kunnen geen woorden vormen. Als ze iets proberen te zeggen klinkt er slechts: miauw. Je aait wat, je geeft wat eten, terwijl het beestje je misschien de oplossing van de laatste stelling van Fermat vertelt, je weet wel: het is onmogelijk een macht hoger dan de tweede op te delen in twee machten met diezelfde graad. Niet wetende dat het bewijs van die stelling al een tijdje terug is gevonden, want kranten lezen kunnen katten ook niet. Sterker nog: als ik een krant voor mijn katten neerleg, gaan ze erop zitten scheiten. Dat maakt het extra bijzonder: ze lezen geen boek! Hoe ze dan tot hun wijsheid komen? Ze vangen eens wat op, ze kijken eens mee naar een serieus programma, maar de kennis gaat voornamelijk van moeder op dochter. Een kattensamenleving is een matriarchale samenleving. Nu hebben die geleerden in Texas alleen maar proeven gedaan met poezen, niet met katers. Omdat ze wisten: als er verstand in de soort zit, zit het bij de vrouwtjes. Een team in Utrecht wil ook katers onderzoeken. Gecastreerde en ongecastreerde: ze kijken meteen of er verschil tussen die twee groepen is. Om aan katers te komen hebben ze kleine advertenties geplaatst, misschien heb je er een gezien. Mijn plan is om Kim beschikbaar te stellen. Kim zal de gemiddelden naar zich toe trekken, omlaaghalen. Laat ik het zo zeggen: Kimbo heeft het warme water niet uitgevonden, je zal Kim alléén maar zien staren.
|
|
|
|
|
| 31-01-2012 |
| Er zijn wolken tussen hemel en aarde |
Vanochtend om half tien ging de telefoon. Bel mij nooit vóór elven! Dat heeft niets uit te staan met luiheid, maar met dagritme. Toevallig stapte ik net op dat moment mijn huisje binnen. Het was een vage kennis die belde. 'Zo, Bontebal, weer een paar dagen geen log. Geen zin?' 'Onder andere, maar ik ben een paar dagen weggeweest.' 'Waar ben je geweest?' 'Dat gaat je niets aan.' De waarheid is dat ik niet durf te vertellen waar ik ben geweest. Ook niet op deze blog. Laat ik er dit over zeggen. In de nacht van zaterdag op zondag ben ik weggegaan. Er gebeurde iets voor de deur, er was iets voor de deur, meer wil ik er niet over kwijt. Vanochtend om half tien ben ik dus weer, via een omweg, thuisgekomen.
Toch enige uitleg? Hier links bij mijn links staat ook een link naar Stichting Skepsis. De Stichting haalt, wel onderbouwd, alles omver wat riekt naar het bovennatuurlijke en erger. Die link staat er niet voor niets: zelf ben ik ook skepticus. Alternatieve geneeswijzen? Boel shit. Mocht het echt mogelijk zijn met naaldjes (accupunctuur) of een wiggelroede ziektes te genezen, had ieder zich respecterend ziekenhuis allang een afdeling met die methoden gehad. En ufo's? Alsjeblieft zeg. Wat niet in Matthijs Draait Door komt (de bemanning van zo'n ding) bestaat niet.
Laat ik tot slot een brief citeren die wetenschapper Dap Hartman, toch niet een van de minsten, aan ene Paul Harmans heeft gestuurd, een man die zeer geïnteresseerd is in ufo's. Hartman zet ufo's op één lijn met 'ESP (buitenzintuigelijke waarneming), astrologie, contact met overleden personen, lepels buigen, homeopathie, faith healing, prepetuum mobiles en allerhande conspiracy theories.'
Kortom, ik kan, wil en durf niet te zeggen waar ik ben geweest. Zo. En dan ga ik nu even mijn aura lezen, want daar was ik vandaag nog niet aan toe gekomen.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
