 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 16-01-2011 |
 Struikgewas |
Wat ruist daar in het...
...struikgewas
Het is ongetwijfeld in kringen bon ton geweest om niet van Toon Hermans te houden. Flauwekul, burgerlijk, er zullen argumenten aangevoerd zijn. Ik heb hem zelf altijd geniaal gevonden. Na een show van Toon kon je me wegdragen. Dat had ik ook met Wim Kan. Wim Sonneveld was een hoofdstuk apart. Daar kwam ook wel de gulle lach, maar meestal zat ik in stille bewondering. Het was vooral heel mooi wat de man deed. Maar ik ben ook van het Franse chanson. Nou, dan weet je het wel. Voor de goede orde: ik heb niets met de versjes van Toon. Grient en dan heb je een vriend. Het doet me niets.
In mijn boekenkast heb ik een plank ingeruimd voor curiosa, merkwaardige uitgaven. Er staan wat boekjes van mijn hand, een stuk of tien, twaalf. Will Self met A song for Europe heeft er een plek gevonden. Pal naast een bundeltje telefoonbriefjes van Lodewijk van Deyssel, pseudoniem van Karel Joan Lodewijk Alberdingk Thijm. Hij meende zich een heer en een heer laat zich niet in met zoiets ordinairs als een telefoon. Hij liet voor zich bellen en de in te spreken mededeling schreef hij op een briefje. Een vreemde man die Van Deyssel, dan val ik zelf nog alles mee.
Kantoorboekhandel Anton Bosse (30.11.1938)
Dr. Alberdingk Thijm heeft nu dadelijk noodig een pijp rood lak van de eerste qualiteit (dus zonder zwart er in) en vijf meter rood paklint. Heeft U niet een fietser om dit nu dadelijk te bezorgen, dan hiervoor een taxi nemen en den taxiprijs op de nota te schrijven.
Hij wist dat. Hij was dan ook schrijver, zonder spellingcontrole op zijn vulpen. Hij wist dat noodig met twee os is en dadelijk met één a. Eerste les voor de aankomend schrijver: begin geen zin met een persoonlijk voornaamwoord.
Mevrouw Pieper (geen datum).
De heer Alberdingk Thijm vraagt of U reeds weet, dat uw zwager, de hr. Jhr. van Suchtelen, ontslag neemt als Gouverneur van Sumatras Oostkust. De heer Alberdingk Thijm las dit gisteren in een telegram in de courant.
Aan een Haarlems hotelier (geen datum)
Morgen, donderdag, heeft Dr. Alberdingk Thijm noodig, om 6u.30, bij het dîner dus, het vleesch van drie gebraden eendjes (dat dus vooraf van het gebeente is ontdaan) met kastanjepurée. Dr. Alberdingk Thijm verzoekt u goéd te bedenken dat het jonge eendjes, van middelsoort grootte, moeten zijn. De aardappelen die U onlangs leverde bij de gelardeerde ossenhaas, waren niet genoegzaam hard donker bruin gebakken.
Dat je het houdt met zon man. Dat hij s avonds bij je in bed kruipt, het is weer de dag van de maand, want eens per maand is ook een goed huwelijk (hoe vaak per maand doen jullie het?) en dat-ie vraagt: is het gepermitteerd dat ik U penetreer?
Als Ziggo nou een kanaal in de aanbieding had met alleen maar wielrennen, zou ik me direct abonneren. Maar voor sport moet je een heel sportpakket aanschaffen. Eredivisie1, Eredivisie2, Eredivisie3, Eredivisie4, allemaal voetbal.
|
|
|
|
|
| 15-01-2011 |
| Mutter - Mutter - Muttergesellschaft |
Dat je s morgens achter je machine kruipt met de prangende vraag: wat zal ik vandaag eens schrijven. Ken je dat? Ik niet. Er gaat zo veel in mijn hoofd om, buurvrouw. Boeken kan ik er over vol schrijven, komt wel, als ik gepensioneerd ben. Het probleem waarmee ik over het algemeen s morgens worstel is: wat zal ik vandaag eens schrappen om de log niet te lang te maken? Laatst zei iemand mij: je zou een bundeltje moeten maken van al die rare, korte opmerkingen. Waarom? Het staat toch allemaal al op het web. En hoezo: rare opmerkingen?
Het echtpaar Miriam en Daniel Green hebben een zoontje van tweeënhalf: Humpy. Het kind kan al praten, maar wat er uit zijn mondje komt is niet bepaald de Queens English. Wir-wir. Wir müssen expandieren! zegt hij plechtig, terwijl hij met de spaghetti op zijn bordje speelt. Masse, Masse. Massefertigung. Gibberish noemt Miriam het. Als Daniel thuiskomt van zijn werk wordt hij begroet met: Darlehen, hartes Darlehen. Pappa, mamma? Mutter - Mutter - Muttergesellschaft. Om aan het begin van de avond in slaap te vallen met de woorden: Wende-Wende-Wende! Dat doe ik soms ook, maar dan denk ik aan W. Snijders.
Weer een tussendoortje in mijn overvolle leesagenda: A story for Europe (1996) van Will Self. Een handzaam boekje: A5-formaat en slechts vijftig bladzijden. Ik kocht het afgelopen donderdag op de boekenmarkt op het plein dat Plein heet. Voor één piek, zoals ik de één euromunt hardnekkig noem. Heb ik meer boeken gekocht? Nog drie. Voor twee euri per stuk: Het Rashomon complex (1992) van Jef Geeraerts en A son of the circus (1994) van John Irving. Voor 5 euri: Hondsgras (Le Chiendent, 1933) van Raymond Queneau in een vertaling van Jan Pieter van der Sterre.
Ik ben genoemd! Sinds 2000 mag het gros van de zeshonderd landelijk publicerende dichters zich jaarlijks een etmaal door slagregens, rukwinden en hagelbuien heen vechten om een moordend aantal optredens af te werken. Op 27 januari is het weer zo ver. Adriaan Bontebal, mijn literaire godfather uit Den Haag, dichtte al lang geleden: Zolang ik tegen de elementen vecht / vecht ik niet tegen mezelf. Dat is even mooi als waar. Vriend Ingmar Heytze over de Gedichtendag in een artikeltje met de titel Wij stoppen niet voordat de hele stad vol poëzie staat in het AD/UN van vrijdag, waarbij UN voor Utrechts Nieuwsblad staat. Waaruit je mag afleiden dat Ingmar mijn literaire pleegkind is. Zo is dat. Ingmar zal een jaar of vijftien zijn geweest toen ik hem voor het eerst ontmoette. Vanaf het begin heb ik hem gepusht zich verder te bekwamen in het dichten. En zie toch eens waar hem dat heeft gebracht.
Het thema van de komende Gedichtendag is professionalisme. Zoals kappers ooit zonder succes actie voerden tegen het fenomeen thuiskapper, zo bestrijden wij, professionele dichters, de onnozelaars die ieder jaar rond sinterklaas menen zelf wel een rijmpje in elkaar te kunnen flansen, daarmee de professional het brood uit de mond stotend. Stop de taalverloedering, stop de thuisdichter! Hoewel ik de actie van harte steun, zal ik ook dit jaar niet mijn opwachting maken op de Gedichtendag. Weltschmerz, agorafobie, dédain, om wat redenen aan te voeren. Wellicht verzamel ik mijn katten om me heen voor een korte voorleessessie.
Het is sowieso goed voor de ontwikkeling van een kat het dier regelmatig een gedicht voor te lezen. Al mijn katten mogen graag een gedicht horen, maar Balzac en Hanks zijn echte diehards. Poetry buffs. Balzac is nogal van Remco Campert en Hanks meer van Bernlef. Dat komt mooi uit: ik ben van allebei. Wijlen mijn kater Gerrit bracht ik vaak in extase met de vertolking van werk van Tristan God danst Dada Tzara en Paul van Ostaijen. BOEM! PAUKENSLAG! En dan zag je hem wegsmelten.
Ang, anger, angst. Vergelijk: vang, vanger, vangst.
Zelfs op Twitter kom ik langs, terwijl ik zelf helemaal niet twitter, ik zou niet weten hoe. Ik wil niet weten hoe. Bloggen is mij voldoende, het twitteren avant la lettre, met een onbeperkt aantal tekens. Of was die beperking alleen bij sms-en?
Morgen ben ik de bruid. Zong zij dat bij haar eerste huwelijk?
I would rather go blind, je zal het mij niet horen zingen. Niet meer zien is niet meer lezen. Als ik niet meer kan lezen, hoeft het niet meer. Of we kunnen er een mouw aan passen. Dat jullie dan om de beurt komen voorlezen. Dat je leest uit wat ik graag wil horen, of wat jij graag wil laten horen.
Kruimeltje heette-ie. De naam zegt het al: het was een kruimeldief. Steeds weer moest hij iets jatten. Niet uit kleptomanie, maar uit pure verdorvenheid. Daarom heeft Rooie Sien het uitgemaakt. De hoer spelen, alla, maar al dat roven en stelen. Maar een rover was het niet. Een gewone, alledaagse dief, zoals jij en ik in mindere mate. Als het niet vastzat, bleef het aan Kruimels vingers plakken. Een draaideurcrimineel noemen we dat tegenwoordig.
Hoe noem je een crimineel die op grote schaal draaideuren steelt?
|
|
|
|
|
| 14-01-2011 |
| Dagboek van een gek |
Ik ben van het harmoniemodel, dat zat er al vroeg in. Toen ik nog jong was en aanzet knap, kwam de harmonie kwam regelmatig door de straat. Op het oude dorp was dat. Altijd voorafgegaan door de drumband, Sint Cecilia genaamd. Hoe de harmonie heette, weet ik niet. Dat zou je Abilard moeten vragen. Die heeft daar nog in gespeeld. Net als zijn vader. Het harmoniemodel: je hebt de muziek voor je neus, spelen, en verder niet zeiken.
Meningen zijn goed, meningen moeten er zijn. We verschillen van mening, maar ik respecteer uw mening. Wie schutterde dat ooit? Sommige mensen hebben een in mijn ogen volkomen verwerpelijke mening. Die weiger ik te respecteren. Een mening? Oké. Maar er moet over nagedacht zijn. Niet van: mijn gevoel zegt me nu... Niet doen. Als je een mening wilt hebben, moet je hem kunnen gronden. Geen gezwatel in de ruimte. De uiterste consequentie: als politiek je niet interesseert, hou je er dan verre van. Vooral bij verkiezingen. Zet Idols aan en sms je mening naar Henk Jan Smit, maar blijf weg uit het stemhokje.
Dat is mijn vrees: een volk krijgt de parlementaire vertegenwoordiging die het wil. En dan nemen de Cliniclowns plaats op het pluche. Binnen twee maanden zijn er weer verkiezingen. Voor de Provinciale Staten, en de gekozenen kiezen dan de leden van de Eerste Kamer. Alle clowns uit de provincie zullen clowns voor het parlement kiezen. Clowns geven mij altijd een ongemakkelijk gevoel. Bassie en Jan Nagel.
Teng, tenger, tengst. Vergelijk: maag, mager, maagst.
Er zijn spelletjes op tv waarbij intelligentie vereist is. Ja duh. Dom hè? Dat gaat volkomen voorbij aan de intentie van het medium. En dan nog. Laatst, bij Twee voor Twaalf, werd er gevraagd naar de schrijver van Oblomov. Gontsjarov, schreeuwde ik, maar ze hoorden het niet. Toen het tweede team naar de schrijver van de Petersburgse Vertellingen werd gevraagd, heb ik voor de vorm nog zachtjes Gogol gemompeld.
|
|
|
|
|
| 13-01-2011 |
| Van keuzemenu naar keuzemenu |
Heb ik al verteld dat ik een versterker en een printer zoek? Een versterker voor mijn muziekinstallatie. Dat je toevallig enige tijd geleden nieuwe spullen hebt gekocht en dat er ergens in een hoek een versterker en/of een printer staat te verstoffen: ik hou me aanbevolen. Ook uit milieuoogpunt: dat er geen goede apparaten worden weggegooid.
Een tussendoortje: Met deze wezens kan ik me niet meten als jager, want ze zijn geschapen door de mens, schepselen die hij door marteling heeft gedwongen hun wild-zijn op te geven en die hij lelijk heeft gemaakt door ze te beroven van al hun instincten, behalve dat wat ervoor zorgt dat ze stompzinnig tegen elkaar gaan staan en in paniekerige kringetjes rondrennen. Ik zou liever het kadaver van iets wilds eten dan een van deze schapen te grazen nemen, en als ik vanavond de kracht had, zou ik ze allemaal doden, niet uit razernij maar omdat ik van hun zwakheid gruw, zoals alle wolven, zodat onze afkeer en angst voor de mens en zijn daden bij dageraad worden gevonden in de vorm van honderd bloederige lijken, die er dood wilder uitzien dan ze in leven waren geweest.
Een hongerige wolf in de winter, die zich van armoe aan een schaap wil vergrijpen. Hij wordt echter weggejaagd. Het komt uit De Wolf (The Wolf, 2008) van Joseph Smith, voor een knaak bij De Slegte gevonden. Zou Dion Graus hier in een keuze kunnen maken: voor de wolf of voor het schaap? Kan Dion überhaupt boeken-zonder-plaatjes lezen?
Het verhaal, de korte roman (140 bladzijden) gaat over een wolf, die in zijn wanhoop in de maling wordt genomen door een vos. Het is een lief verhaaltje, maar ook hartverscheurend. Het boekje is niet meer in de handel: als je het wilt hebben moet je even naar De Slegte.
Er loopt iemand over mijn graf, ken je die uitdrukking? Ook wordt wel gezegd: er loopt een hond over mijn graf en er springt een kikker over mijn graf. Dat zeg je als er een plotselinge rilling door je lijf loopt, vaak over de rug. Er loopt iemand over mijn graf, en de aanwezigen knikken begrijpend. En bij jou slaat het wantrouwen toe, want je hebt nadrukkelijk kenbaar gemaakt dat je gecremeerd wilt worden.
De Wereld Draait Door draait weer door, na de winterstop. Dat wist ik niet. Dat had je me weleens mogen vertellen, je weet dat het een van mijn favoriete programmas is. Ik viel erin toen de blonde krullenbol net een filmpje van enkele minuten liet zien. Matthijs en enkele minuten film, zul je je verbaasd afvragen. Jawel, maar de maestro onderbrak het een paar maal. Hij zal eens twee tellen zijn kwek houden. Affijn. Het filmpje was het Vlaamse antwoord op het leed dat helpdesk heet. Iets met een container voor de ingang van een Belgisch telecommunicatiebedrijf, Mobistar geheten. Hoofdrolspeler en slachtoffer is Mathieu, van de security van Mobistar. Hij wordt van keuzemenu naar keuzemenu gestuurd, van medewerker naar medewerker. Ik heb in een deuk gelegen, bekijk het maar op JouwBuis.
Later dacht ik: het is toch een gekke avond, laat ik meteen eens naar PowNed kijken. Blijkt die omroep alweer verdwenen. Geruisloos, of zitten mijn oren dicht?
Een van de ingewikkeldste kruispunten van De Haag, de stad der steden, ligt hier vlak om de hoek: op de brug van de Brouwersgracht. Daar komen samen: de Zuidwal, het Hoge Zand, de Brouwersgracht met twee ventwegen, het Buitenom, de Houtzagerssingel en het Om en Bij. Inclusief ventwegen zijn dat acht straten. Op de brug staat dit beeldje. Sommigen zeggen dat het De Houtzager is, van de kunstenaar G. Brouwer. Het is wel degelijk van Brouwer, maar als je goed kijkt zie je dat het een brancardier is, en man die met een brancard op zijn nek wacht op de dingen die komen gaan.
G. Brouwer op de brug van de Brouwersgracht: het een heeft niet met het ander te maken. (Als je denkt: dit heb je al eens geschreven: klopt. Maar voor wie later heeft ingeschakeld...)
|
|
|
|
|
| 12-01-2011 |
| Ed & Willem |
Het is weer 12 januari, tijd voor mijn jaarlijkse oproep de postcodeloterij te verbieden. En wel hierom. De staatsloterij kan ik negeren. Koop ik geen lot, weet ik na de trekking niet of ik een prijs gewonnen zou hebben, had ik wel een lot gekocht. Maar als de postcodeloterij kanjer knaller bij mij in de buurt valt, word ik treiterig met mijn neus op het feit gedrukt, door een drukke kale man met een grote vrachtwagen: als je wel een lot had gekocht... Dat is mensen de ogen uitsteken. Verbieden die handel en wel per onmiddellijke ingang.
Wanneer er in je huurhuis een kleine wietplantage wordt aangetroffen, heeft dat strafrechtelijke consequenties. Alles dat je stiekem doet is toegestaan, dus als je tegen de lamp loopt heb je blijkbaar steken laten vallen. Eigen bult. Maar in veel gevallen word je ook je huis uitgezet. En dat is hoogst merkwaardig. Ja, zegt zon verhuurder dan, het huis werd gebruikt voor iets waarvoor het niet bestemd is. Mensen die zich in hun huis aan kleine kinderen vergrijpen, vaak de eigen kinderen want die zijn voorhanden, worden ook door het strafrecht aangepakt, maar kunnen na hun straf te hebben uitgezeten vaak gewoon weer terugkeren naar hun huis. Lieden die hun huis gebruikt hebben om samen met kompanen een bankoverval te plannen, een ontvoering, ik noem maar wat, kunnen ook na het uitzitten van de straf weer terug in hun huis. Een hoogst merkwaardig onderscheid.
Een vreemde ingezonden brief in de Krant van heden ochtend. Onder het koppetje Koopziek schrijft Ton Cremers uit Deurne: Wilt u alstublieft weer op houden met het katern Boeken? Ik koop er veel te veel. Weet je, een mensenleven is te kort om alle grote werken uit de wereldliteratuur te lezen. Om alle goede nieuw verschenen boeken dan ook nog eens tot je te nemen, is onbegonnen werk. Laat Ton Cremers het met zijn bezorger op een akkoordje gooien: hou zaterdags de boekenbijlage voor hem achter. Want ik wil hem graag wel blijven ontvangen. Ik lees hem iedere week met smaak zonder de neiging te hebben meteen naar de boekhandel te spurten. Lezen is, als zo veel in het leven, keuzes maken. Woekert bij Ton ook het hedendaagse virus: ik wil alles en ik wil het nu?
Minister Rosenthal veroordeelt tegelijkertijd de manier waarop Japan internationale afspraken over de walvisvangst negeert. Wij spreken dan ook onze teleurstelling uit over het vertrek van de Japanse walvisvloot naar de Zuidelijke oceaan. Tegelijkertijd? De Bende van Rutte wil nog voor de zomer een wet invoeren waarmee de radicale milieuorganisatie Sea Sheperd kan worden aangepakt. De omgekeerde wereld. Walvissen zijn een bedreigde diersoort. Ondanks internationale verdragen om de walvisvangst sterk in te perken, gaan met name Noorwegen, Japan en IJsland vrolijk door. Japanners jagen op de dieren voor wetenschappelijke doeleinden. Wink, wink, say no more.
Twee van de drie Sea Sheperd schepen varen onder Nederlandse vlag en zijn in Rotterdam geregistreerd. Japan voert al lange tijd druk uit op Nederland om die registraties ongedaan te maken. De kwestie schaadt de handelsbelangen volgens de ambtenaren van de ministeries van Buitenlandse Zaken en het voormalige Verkeer en Waterstaat. Maar scheepsregistratie is definitief, niet herroepbaar. Dus moet er een nieuwe wet komen. Dat is de wereld op zijn kop. De bestrijders van het kwaad moeten worden aangepakt. Ik ben benieuwd hoe de Partij voor de Animalcops, de gedeugstoonpartij, zich in deze zaak zal opstellen. Dion Graus: we rekenen op je.
Dat ijsberen ijsberen is reeds door Willem Barendtsz ontzenuwd, tijdens zijn overwintering op Nova Zembla. Mollen mollen de tuin waaronder zij vertoeven en vliegen vliegen als zij zich niet verlekkerd in de voorpoten wrijven, maar ijsberen ijsberen niet. En katten katten niet. Beuken beuken?
Het goede nieuws? Bericht afgelopen gisteren uitgegeven door de Zoogdiervereniging: Wageningse studenten maakten de eerste bewegende beelden van bevers langs de Nederrijn in Utrecht. Op het filmpje is goed te zien hoe een bever een dikke boom omknaagt. Bevers komen op steeds meer plekken langs de Nederrijn voor.
De bever doet het goed in Nederland. De aantallen zijn sinds de eerste uitzettingen in 1988 opgelopen tot zon 550. De bever komt ook op steeds meer plekken voor. Bekende beverplekken zijn de Biesbosch, de Gelderse Poort, Limburg en Flevoland. Maar ook in Utrecht, langs de Nederrijn, zitten al geruime tijd bevers. Daar zijn nu voor het eerst bewegende beelden van de dieren gemaakt.
De Wageningse studenten Stefan Sand en Christoph Janzing plaatsten in samenwerking met boswachter Hugo Spitzen nachtcameras bij een beverplek langs de Nederrijn. Dit heeft mooie beelden opgeleverd van bevers. Het is erg boeiend om te zien hoe een bever aan een dikke boom knaagt. Een mooi succes voor deze studenten, nadat zij recent ook de eerste beelden maakten van wilde zwijnen op de Utrechtse Heuvelrug.
|
|
|
|
|
| 11-01-2011 |
| In het pashokje |
Eindelijk voor een pasbeurt naar de orthopedische werkplaats geweest; het was uitgesteld vanwege de gladheid. Dat passen betrof alleen de koker. De koker? Mij rest aan de rechterkant nog 25 centimeter been. Dat stukkie been, die stomp, verdwijnt in een koker waaraan de rest van de prothese is bevestigd. Met die stomp bestuur ik de gehele prothese en mijn volledige gewicht rust op die koker. Het is dus belangrijk dat hij past, nauwkeurig past. De koker, of eigenlijk een mal daarvan, is gemaakt van een materiaal dat na verwarming met een föhn te buigen is. Dus na wat passen, föhnen, meten zat-ie als gegoten. Er gaat nu verder aan dat been worden gebouwd, maar de tewaterlating zal nog wel even op zich laten wachten.
Wel heb ik alvast kennis gemaakt met mijn nieuwe knie. Uit de doos, buurvrouw. Prachtige constructie. Het wordt nog wel wat.
Golfkarton wordt uit brandingwater gewonnen. Iedere woensdag kan je ze zien scheppen, op het strand tussen Scheveningen en de Wassenaarse Slag. In de loop der jaren heb ik wat golfkarton meegemaakt. Dan krijg je er langzaam verstand van. Ik ben redelijk gevorderd. Ik kan van een stuk karton zeggen of het uit de Noordzee komt of van de Waddenzee. Dat is dan binnenlands karton. De grove lijnen over de wereld zijn niet zo moeilijk te herkennen. Als je er goed op blijft letten, kan je na een jaar al zeggen of een stuk karton van Atlantische, Stille of Indische Oceaan komt. Of de Grote. Misschien moet ik maar eens een cursus gaan geven. Gewoon via internet, ik moet de leerlingen niet zien. Toen ik jong was, wilde ik in het onderwijs. Tot ik me realiseerde dat je dan oog in oog met leerlingen komt te staan.
Dus: nu nog een printer en een versterker.
|
|
|
|
|
| 10-01-2011 |
| Een stratenmakersdecolleté |
Voor mijn huisje, tegen de gevel, staat een rieten stoel. Vorig seizoen heb ik er nog regelmatig opgezeten, nu pas ik wel op: de zitting begint een beetje door te rotten. Affijn. Vanmorgen liep een knokploeg door het hofje: zes mannen van het HWB, het Haags Werkbedrijf (werkvoorziening voor hen die voorzien moeten/willen worden) en een opzichter van HaagWonen, de verhuurder van de huisjes. De chef pakte zonder even aan te bellen die stoel en liet hem aan zijn mannen zien, ik denk als voorbeeld van: dit is grofvuil. Ik naar buiten: wat ben je van plan? Die stoel moet weg. Die stoel gebruik ik om af en toe wat spulletjes op te leggen: afblijven. Ik heb opdracht gekregen om... En die stoel is van mij, daar blijf je af. Ik maak er een foto van en dan hoort u nog wel. Dat is goed, jongen, en nou wegwezen. NB. Wij hebben geen schuurtje of andere opslagruimte.
Ontbrekende apparatuur: printer, versterker en cd-speler. De cd-speler is binnen, van neef Rob.
The times are not a-changing, ben je gek. Malle meid. Voorbeeld. Mijn vader heeft altijd in de tuin gewerkt en dan bedoel ik geen lapjes grond bij een huis. Al rond zijn veertigste was zijn rug versleten, maar hij moest nog een tijdje. Bij tijd en wijle kon hij niet op of neer. Het gebeurde eens dat hij plat lag en een controleur van de ziektewet langskwam. Die nam mijn moeder apart: hij doet maar alsof, schop hem zijn bed uit. Wat dacht je wat? Ma heeft de controleur de deur uitgedonderd met de waarschuwing: en waag het niet je smoel hier ooit nog te vertonen.
Bij iemand die me na aan het hart ligt is kanker geconstateerd. Wie of hoe of wat doet er niet toe: persoonlijke aangelegenheden van derden horen niet thuis op mijn weblog. De afgelopen jaren heeft hij meer voor zijn kiezen gekregen, dus hij moest soms verzuimen, voor kortere of langere tijd. Vaak werkte hij dan thuis door. Hij heeft zijn chef op de hoogte gehouden van de onderzoeken: teelbalkanker, uitzaaiingen. De zak belde hem afgelopen week met de vraag: heb je wel echt kanker? Toen hij mij dat vertelde heb ik enkele zeer onchristelijke kreten geslaakt. Wat een boerenlul! Ik moet hem niet voor mijn fiets krijgen. Of juist wel. Je hebt mensen en fietsbellen, zeg ik weleens. Maar ook: je heb mensen en wezens die hersendood ter wereld zijn gekomen. Dat is geen excuus. Nogmaals: ik moet hem niet voor mijn fiets krijgen.
(Of juist wel. Dan rij ik hem omver, ik grijp ergens aan vast, zodat ik kan steunen op mijn prothese, terwijl ik enkele malen flink uithaal met mijn linkerbeen: ik draag legerkistjes. Ik ben niet meer zo meegaand als in mijn jongelingsjaren.)
Mijn katten luisteren allemaal naar hun eigen naam. Wonderlijk vind ik dat. Als ik Kim zeg, kijkt hij me aan. Zelfs hij. Hij kijkt wat dommig, maar hij kijkt. Dan steek ik een coherent verhaal tegen hem af, maar zijn blik wordt er niet slimmer op. Kim heeft een vriendje, Cobra geheten; whats in a name? Cobra is hier in huis geboren, maar nadat hij oud genoeg was, is hij verhuisd naar de buren. Daarna zijn de buren verhuisd naar de achterkant van het hofje. Dat had Kim snel in de gaten. Zelfs hij. De ex-buurvrouw vertelde mij, dat Kim iedere ochtend bij hen voor de deur zit, met een houding van: komt Cobra buiten spelen? Ach, katten, ze zijn zon genot, geloof me nou.
Het boek van het moment? Nog steeds De Man zonder Eigenschappen van Musil. Dat zal nog wel even zo blijven, want ik heb nog zon 1000 bladzijden te gaan en ik verslind rond de 25 bladzijden per uur. Ter afwisseling wissel ik het momenteel af met Lucht & Vuur (Air and Fire) van Rupert Thomson, dat ik afgelopen week bij Eduard scoorde. Het boek gaat over Théophile Valence, een leerling van Gustave Eiffel, die eind negentiende eeuw naar Zuid-Californië gaat om daar een kerk te bouwen. In gezelschap van zijn vrouw. Als dat maar goed gaat. Dan lees ik, over Buffalo Bill Cody: Hij bleek uiterst charmant zijn, ondanks zijn lange haar en zijn vreemde kleren. En dan voel ik me verwant, want ook zeer charmant. Als het zo uitkomt.
Toevallig, echt stom toevallig, zag ik op NDR een deel van een Tatort-aflevering uit 1997: Reifezeugnis. Dat deed deugd: klik maar, kijk naar de rolverdeling. En hier bewegend, em seu terceiro trabalho, o episódio Reifezeugnis da série alemã Tatort, dirigido por Wolfgang Petersen em 1977. Ze was pas zestien.
Naar de troepjeswinkel op de Lange Poten geweest. Die heet eigenlijk Euroland, maar ik noem het troepjeswinkel, omdat ze er allerlei praktische huishoudelijke spulletjes verkopen, voor weinig. Opgeteld bij de dagelijkse boodschappen vallen die troepjes in de super veel duurder uit. Gescoord: 12 pakjes papieren zakdoekjes, 12 diverse haakjes voor thee- en handdoeken, keukengerei, 2 luchtverfrissers voor in de plee (Ocean Breeze), 1 schaar, 1 badmuts, 1 zakagenda 2011 met poezen, 10 Bic-achtige balpennen, 4 Marsen, 2 stukken Lux zeep. Bij elkaar 11 euri 50. Geen geld toch? Dat zijn nog de prijzen van 2010, of zelfs nog eerder.
In mijn tuintje steken voorzichtig wat kopjes op: sneeuwklokjes, kroki en hyacinten.
Ik zou graag met een stratenmakersdecolleté pronken, maar dat vereist een kont.
Wielerhoekje. Nationale kampioenschappen. In het veld: Lars Boom en Marianne Vos (NL), Zdeněk tybar (Tsj), Niels Albert en Sanne Cant (B), Francis Mourey (Fr), Marco Fontana (It), Christian Heule en Jasmine Achermann (Zw), Philipp Walsleben en Hanka Kupfernagel (Dld), Paul Oldham (GB), Jempy Drucker en Christine Majerus (Lux), Peter Presslauer (Oos). Op de weg: Jack Bobridge en Alexis Rhodes (Aus), Haydon Raulston en Cath Cheatley (Nw Z).
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
