 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 26-03-2011 |
 Rond van borst |
Het wordt steeds mooier in mijn tuintje. Een van de camelia's begint schuchter te bloeien, er bloeien tulpen van verschillende kleuren, de hyacinten doen het nog steeds en de narcissen zitten er aan te komen. Maar verder is het een druilerige dag; de zon laat het afweten en het spettert een beetje. De zon laat het natuurljk niet echt afweten, stel je voor. Dat zou het einde betekenen van de aarde zoals wij hem kennen. Nee, er zit een wolkendek tussen de zon en al wat hier krioelt, een alledaags natuurverschijnsel, dat echter van grote invloed is op mijn humeur.
De lp van de dag is strikt genomen geen lp. Hij heeft het formaat van een lp, hij doet 33 toeren per minuut, maar er staan aan beide zijden maar twee nummers. Dat noem je een maxi-single. Ik heb hem al jaren in huis, maar had hem nooit gedraaid; hij hangt als versiering aan een wand in de huiskamer. Op de plaat staan (Oh, had ik maar) Twee benen, Kleine Jodeljongen en tweemaal een medley Rond van borst. Je raadt het al: Manke Nelis. Ooit kwam ik hem tegen voor twee kwartjes, volgens de sticker op de hoes heeft hij toentertijd nieuw 14,95 bij de V&D gekost. De oorspronkelijke prijs-kwaliteitverhouding gaat een beetje mank.
Want ik heb de single niet gekocht omdat ik hem zo goed vind. Eerlijk gezegd krijg ik uitslag en hoofdpijn van alles dat maar enigszins naar de Jordaan zweemt. Het Spaanse Schaap? Niet gezien, daar kan ik absoluut niet tegen. Met iemand die plat Amsterdams praat, hou ik het gesprek liefst zo kort mogelijk. Nee, ik heb hem gekocht in een vlaag van humor. Ook om te voorkomen dat een ander op het idee zou komen. Je zou de mensen de kost moeten geven die, omdat ze zich waarschijnlijk ongemakkelijk voelen met mijn handicap, aan het 'grappen' maken slaan. Hoe vaak er al niet in de kroeg aan me is voorgesteld: zullen we een blokje hard lopen om een kratje bier? En iedere keer meende de grappenmaker vreselijk origineel te zijn. Ik ga niet meer naar de kroeg.
Er is een overeenkomst tussen Manke Nelis en ik. We zijn allebei ons rechterbeen kwijtgeraakt door een motorongeluk. Het grote verschil is dat ik geen irritante muziek ben gaan maken. Hoewel ik me niet kan voorstellen dat een liefhebber van het Jordanese repertoire - ik noem een Tante Leen, Willy Alberti, Johnny Jordaan, Danny de Skunk, André Hazes en die zoon van Bolle Jan, hoe heet hij ook alweer? ook plezier beleeft aan mijn weblog, voor die verdwaalde liefhebber geef ik nog even de samenstelling van de twee medley's. Op kant 1: a. Rond van borst, b. Twee sigaren, c. De sluizen van IJmuiden en d. Ik ben in Parijs geweest. Op kant 2: a. Brand in het bordeel, b. Jajem, c. Reisje langs de Rijn en d. Oh, had ik maar twee benen. De hoes hangt weer aan de muur van de huiskamer en de plaat komt er nooit meer uit.
Dat iemand twee paspoorten heeft, lijkt me geen probleem. Ik zou er zelf wel tien willen, maar heb er geen. Mijn id-kaart geldt ook voor reizen naar landen van de Europese Unie, Andorra, Liechtenstein, Monaco, Noorwegen, San Marino, Turkije, IJsland en Zwitserland. Zo is mijn wereld groot genoeg. Maar ik heb er wel moeite mee als volksvertegenwoordigers baantjes in die branche gaan stapelen. Daarmee te kenen gevend: ach, het is allemaal niet zo belangrijk, ik doe het er even bij. Dat doen ze bij de PVV. Gemeenteraad, Proviciale Staten, Tweede Kamer, Eerste Kamer, er zijn legio PVV-ers die in twee van die huizen een plek hebben. En de baantjes betalen goed.
Op de lijst van twintig PVV-kandidaten voor de Eerste Kamer staan er acht die al een andere baan hebben. Vijf hebben zitting in de Provinciale Staten, drie zitten in een Gemeenteraad. Nu is dat stapelen van functies ook wel begrijpelijk. Gekke Geert heeft er natuurlijk moeite mee capabele mensen te vinden. Sterker nog: de mensen die hij wel een of meerdere baantjes heeft bezorgd zijn over het algemeen ook niet geschikt. Het zal mijn tijd wel uitduren.
|
|
|
|
|
| 25-03-2011 |
| En de kat is ook dood |
Morgenmiddag is de presentatie van de tweede bundel van broer Theo van
Rijn: Vissen zonder Aas. Daar ben ik bij, wat dacht je dan. Dan mis ik
de E3-prijs Harelbeke, maar die zie ik later wel op Sporza.be en waag
het niet me voor die tijd de uitslag te verklappen. De presentatie vindt
plaats vanaf 13.30h in de Penthouse Pub op het oude dorp, met muziek en
voordrachten. Adres: Burgemeester Roeringlaan 4, hoek Caen van Necklaan,
Leidschendam. Vertel het tegen je TomTom en rij voorzichtig. Toegang gratis.
Oké, ken je dat stopwoordje? Hele volksstammen gebruiken het te pas,
maar vooral ook te onpas. Dat je zeg maar zegt: 'Helaas kan ik vandaag
niet komen.' 'Oké.' 'Ik ben in de huiskamer over een van mijn katten
gestruikeld en nu heb ik een gebroken been en een gat in mijn kop.'
'Oké.' 'En die kat is ook dood.' 'Oké.' De toonhoogte kan verschillen,
maar het woord blijft hetzelfde. Je moet er eens op letten. Ook bij jezelf.
Waar kun je tegenwoordig postzegels kopen, buurvrouw? Niet alle post kan
worden geadresseerd aan een antwoordnummer, daarom heb ik er een paar
nodig. Dus ik naar het postkantoor; helemaal op mijn achterhoofd
gevallen ben ik niet. Wie schetst mijn verbazing: het postkantoor is
omgebouwd tot ING-lounche. Nota bene hier in de Schilderswijk. Weg bij
die bank. Eigenlijk waren de onlangs uitgekeerde bonussen aan
bestuurders al de druppel. Ik zie er wel tegenop dat ik dan alle
instanties dien aan te schrijven dat mijn rekeningnummer is veranderd.
Daar heb ik postzegels voor nodig. Waar kan je die tegenwoordig kopen?
Ik zal het straks eens proberen bij het voormalig Grote Postkantoor,
want behoorlijk afgeslankt, bij de Grote of Sint Jacobskerk. De toren
van die kerk was ooit een baken voor de Hagenees die zich buiten de
stadsgrenzen had gewaagd. Daar staat tegenwoordig allerlei zooi voor.
Ach, vroeger.
De lp van de dag. Zou ik dan toch een hippie zijn? Van Dale: '(jeugdig)
persoon die zich door zijn non-conformistische gedrag en vredelievende
levenswijze afzet tegen de heersende maatschappelijke opvattingen'. Je
hoeft dus niet per se jong te zijn. Oké. Non-conformistisch, niet
meedoen aan wat iedereen doet, is niet direct een overtuiging. Het is
eerder een niet anders kunnen, want dat wat de anderen doen kan me
meestal geheel niet boeien. Vredelievend? Oog om oog, tand om tand. Je
afzetten tegen de heersende maatschappelijke opvattingen vind ik zo'n
gedoe. Ik schik me waar nodig, om zo veel mogelijk met rust gelaten te
worden. Laf? Als je het zo wilt bekijken. Je verliezen in de strijd, ik
ben er het type niet voor.
Een hippie qua muzieksmaak dan? Mijn muzieksmaak is vrij breed, daar
valt ook wel muziek onder die aan hippies wordt toegeschreven. Muziek
waarbij bloemenkinders de borders slopen en stoonde dansen dansen. Voor
het eerst sinds lange tijd weer de lp To our Grandchildren (1970) van
het Nederlandse gezelschap CCC Inc. gedraaid. Een soundje, hè buurvrouw,
uit mijn nieuwe boxen? CCC Inc. was het eerste bandje van collega Ernst
Jansz, die later wereldberoemd is geworden in Nederlandse meisjeskamers met de band Doe Maar.
Ja, hij is collega, we zijn bij dezelfde uitgever gedebuteerd, In de
Knipscheer. Hij in 1983 met de roman Gideons droom, ik vier jaar later.
Hij is in Neerkant op de Peel blijven wonen, het dorp waar de band in
1969 een commune vestigde. Als je die streken kent: aan de Reigerbekweg.
Een hokje om hun muziek in op te bergen? Folk, gewoon folk. Lees wat Wim
Noordhoek, die het album produceerde, op de hoes heeft geschreven. 'Four
years ago when I first met them in Amsterdam, they still played
accoustic, from washboard to teabass, and despised electricity. Now they
employ huge amplification, but the banjos, fiddles, autoharps,
concertinas and washboards are still there. Yet the sound is different
and they now write their own songs, instead of using arranged
traditional numbers as they once did.' Wim woont in Amsterdam, daar is
de voertaal Engels. Niettemin zijn vijf van de dertien songs bewerkte
traditionals, waaronder de Tennessee Waltz, Keep on Trucking en de
Midnight Special.
Nee, ik kreeg niet de neiging mijn tuintje leeg te plukken om
broemenkransen te vlechten, toen ik deze lp draaide. Het klonk me weer
genoeglijk in de oren. Wel heb ik meteen daarna The Musings of Miles van Miles Davis in de
cd-speler gestopt. De cd bevat de '20 bit remastered' (gooi maar in mij
pet, hij klinkt goed) van de lp Musing of Miles (1955). Hij speelt erop
samen met Red Garland (piano), Oscar Pettiford (bas) en Billy Joe Jones
(drums). Ook voor goede jazz mag je me wakker maken. Niet met
dixieland!! Ik word heel gewelddadig als ik dixieland hoor.
Spoeddebat. Kamervragen. Demonstranten in Syrië eisen vrijheid en het
aftreden van de president. Door gewelddadig ingrijpen van politie en
leger zijn er al tientallen, zo niet honderden doden gevallen. Vooral in
de zuidelijke stad Deraa is het raak. De vraag is simpel: waarom wordt
er niet ingegrepen met een internationale troepenmacht. Laten Kamerleden
zich niet beperken tot vragen als: waarom heeft de regering dit gedaan,
maar vooral ook: waarom doet de regering dat niet?
Wat zijn de overwegingen van al dan niet?
Op kousenvoeten zit er met een beenprothese niet direct in. Dan moet
eerst de stand van de voet worden bijgesteld. Dat is een gedoe hoor,
voor even op kousenvoeten.
Muziek terwijl je werkt? Klik links bij de links Casper Beaumont (zie gisteren).
|
|
|
|
|
| 24-03-2011 |
| Finders keepers, losers weepers |
Sinds enkele dagen werk ik met Ubuntu: a Linux-based computer operating
system. Geen Windhoos meer van Microsuf, wat een verademing. Ubuntu is
gratis te downloaden en het is zogenaamde open source software:
wereldwijd sleutelen nerds aan de programmatuur om deze te
optimaliseren. Een aanrader, te meer omdat bijvoorbeeld veel virussen
speciaal voor Windhoos zijn geschreven. Enig nadeel is dat mijn versie
van WP, number nine, er niet op werkt. De OpenOffice Writer waarin ik nu
werk heeft als voornaamste nadeel dat je niet 'onder water' kan kijken:
wat er aan codes onder de oppervlakte liggen. Dat is onder andere
vervelend als je in de tekst copy/paste, bijvoorbeeld vanaf het net.
Daarmee is te leven.
Een vliegende kraai vangt altijd wat, ken je die uitdrukking? Iedere
maandagavond verzamelen de volle kliko's van het hofje zich aan de
stoeprand bij een van de twee uitgangen. Op dinsdagochtend worden ze
geleegd. Toen ik afgelopen dinsdag mijn geleegde bak ging ophalen, zag
ik twee speakerboxen als oud vuil in een tuintje liggen. Terwijl ik er
nadenkend naar stond te kijken hoe komen die dingen hier, zouden ze
soms van inbraak afkomstig zijn kwam de Turkse buurman langs. Een
kleermaker, die op de brommer naar zijn werk gaat, maar altijd dat ding
pas start als hij bij de uitgang van de hof is. 'Moet je nou zien,
buurman. Hoe komen die dingen hier?' Hij begreep mij niet, zijn
Nederlands is niet zo denderend. 'Ik voor jou dragen?' vroeg hij. Doe
maar. Hij zette zijn brommer op de standaard en droeg beide boxen naar
mijn huisje.
Bass reflex, 3-way speaker system staat erop. Voor de gein, want ik heb
redelijke boxen, heb ik ze aangesloten op mijn installatie. Puike boxen!
Beter dan mijn oude. Dat maakt het feit dat ze tussen de struiken lagen
alleen maar dubieuzer. Maar ja: finders keepers, losers weepers. Als
eerste heb ik de enige en titelloze cd van Odin (1972) opgezet, een
hulde aan Frank Zappa.
I'm a Gemini, baby I'm just that way
I'm a Gemini, until my dying day
I'm a Gemini, romantic my demands
I'm a Gemini, and I'm good with my hands
Maar gisteren ben ik weer druk lp's gaan draaien en wel hierom:
De lp van de dag. Niet alleen was er een reactie van Piet, met de vraag
hoe het met de rubriek lp van de dag staat, maar tot mijn verbazing vond
ik gisteren een tasje met lp's voor mijn deur. Allemaal oude lp's van
The Kinks: Kinks (1964, debuut-lp), Kinda Kinks (1965, de tweede), de
soundtrack van de film Percy (1971), Everybody's in Show-biz (1972,
dubbel-lp, één studio, één live in Carnegie Hall), Preservation Act 1
(1973) en Preservation Act 2 (1974, dubbel-lp). Wie ze voor mijn deur
heeft gezet? Joost mag het weten; er zat geen briefje bij, wel een
doosje met vijftig pakjes Rizzla-blauw, vloeitjes.
Voor vandaag heb ik gekozen voor het debuut-album. Er staan maar vier
songs op die ik al kende. Zoals You really got me, geschreven door Ray
Davies, de eerste hit van The Kinks: de single deed er slechts vier
weken over om op de eerste plaats van de Britse charts te komen. Dan
Bald headed woman (Shel Talmy, de producer van het album), dat ik ken in
de uitvoering van de Nederlandse Jay-Jays, die er in 1966 dertien weken
mee in de top-veertig stonden met plaats zes als hoogste notering. Dan
nog Too much monkey business (Chuck Berry) en Stop your sobbing (Ray
Davies), die ik er ook beiden van verdenk dat ik ze in een andere
uitvoering ken.
Het is oude rock 'n roll in het straatje van, pak 'm beet, The Yardbirds
en de oude Pretty Things. Op de hoes heeft ene Brian Sommerville
geschreven: 'Ray, the leader of the Kinks, is 20 and almost 6 ft. tall.
He composes, listens to what the others have to say about his
compositions and then they record what he originally wrote! Vocalist,
rhythm guitar and harmonica player he has very definite ideas of his own
about almost everything and enjoys the occasional sulk.' En over zijn
broertje: 'Dave, who is Ray's brother, is 17. He also sings and plays
lead guitar. Although the youngest Kink, no girl passes unnoticed when
he's around.'
Bandjes werden in die tijd beatgroepen genoemd. Of is dat van later? Het
was gisteren voor het eerst dat ik deze lp hoorde: ik was pas 12 toen-ie
uitkwam. (Zeg nooit: dat is van voor mijn tijd! J.S. Bach is immers ook
van voor je tijd, maar dat is geen excuus hem niet te kennen.) Wie de
lp's voor mijn deur heeft achtergelaten: ontzettend bedankt, ze zijn in
goede aarde gevallen.
Zoals beloofd heb ik Casper Beaumont aan mijn links toegevoegd. Deze
flamboyante bohemièn heeft een wekelijkse uitzending op Radio Tonka,
vrije Haagse radio. Iedere donderdacht van 02.00 tot 03.00 uur. Niet
bepaald een tijd dat jij en ik nog op zijn. Toch? Maar dat heeft
Beaumont dus ondervangen door iedere uitzending direct online te ztten.
Klik het aan, klik in de rechterkolom een datum en je hebt een uurlang
heerlijke muziek terwijl je werkt. Een aanrader.
Wielerhoekje. Zaterdag wordt de E3-prijs Harelbeke gereden en zondag
Gent-Wevelgem. Het is schier ondoenlijk beide koersen te rijden, maar
onder andere Tom Boonen gaat het doen. Gisteren is Dwars door Vlaanderen
verreden. Een spannende koers, met lange tijd vier vluchters: landgenoot
Tom Veelers (Skil) met drie Belgen, Rob Goris (Veranda's Willems,
voormalig ijshockeyer), Frédéric Amorison (Landbouwkrediet) en Dries
Hollanders (An Post-Sean Kelly). Hun voorsprong bedroeg maximaal vijf
minuten, maar liep vanaf de Eikenberg snel terug. Op iets minder dan
twintig kilometer van de streep kreeg Amorison als laatste vluchter
gezelschap van Nick Nuyens (Saxo) en Geraint Thomas (Sky). Zij reden
Amorison los en bleven getweeën nipt uit de greep van het peloton:
Nuyens eerste, Thomas tweede en derde werd Tyler Farrar (Cervélo).
Nederlanders: 8. Tom Leezer (Rabo), 15. Tom Veelers (Skil), 19. Koen de
Kort (Skil), 28. Maarten Tjallingii (Rabo), 29. Dennis van Winden
(Rabo), 30. Nicky Terpstra (Quickstep), 31 Joost Posthuma (Leopard
Trek), allen in dezelfde tijd als Nuyens, en 34. Lars Boom op 5 sec.
|
|
|
|
|
| 22-03-2011 |
| Olie en politiek gaan altijd samen |
Soms, heel soms, ben ik
matineus. Vandaag was het weer zo ver, waarbij ik het excuus heb dat ik
vroeg ben gaan slapen. Tegen half negen was ik in de buurtsuper voor mijn
ontbijt en wat er verder van mijn gading in de schappen lag. Na een kop
koffie en twee boterhammen ben ik naar de computer speciaalzaak gegaan, vijf
over negen stond ik voor de deur. De dichte deur, want winkels in de
binnenstad blijken minder mantineus dan ik deze dag. De gigant aan de
overkant, de Mediamarkt, gaat pas om tien uur open, maar daar wilde ik niet
naar binnen. Sinds ik regelmatig onprettig word geconfronteerd met een
schreeuwerige cabaretier die in de reclameblokken de winkel tenenkrommend
aanprijst, heeft die zaak voor me afgedaan. De zaak die ik op het oog had
ging gelukkig een half uur eerder open. Ik draaide een sjekkie.
Het
is lang geleden dat ik 's ochtends zo vroeg zo veel mensen heb gezien. Ik
kende geen van allen, op één na: Melle van de John Dear Mowing Club, hier
links bij de links. Hij grijnsde me toe, maar had haast. Even kwam de
gedachte in me op al die vreemden de hand te schudden en me voor te stellen.
Maar de meesten leken me net zo veel haast te hebben als Melle. Jammer, want
er kwamen enkele leden van de andere kunne langs, waarmee ik graag kennis
had willen maken. Aan de andere kant. Eén man benaderde míj, maar wat hij me
allemaal te vertellen had tussen twee slokken bier door werd me niet
duidelijk. De vraag is natuurlijk: wat deed ik eigenlijk zo vroeg bij de
computerwinkel?
De rampen stapelen zich op de laatste tijd. Een tsunami
in Japan, als gevolg daarvan een kerncentrale in de problemen, een
geallieerde aanval op Lybië en dan is in de Berlijnse dierentuin ook nog
eens het schatje Knut (4) overleden. Je kan het zo gek niet opnoemen
rampen, oorlogen, stervende beren - of er zijn beelden van. Iedereen,
behalve ik, heeft tegenwoordig immers wel een mobieltje of iphone of hoe die
gadgets allemaal ook mogen heten. Een mevrouw heeft de laatste beelden van
het ijsbeertje vastgelegd. Tenminste, ik hoorde een mevrouw op de
achtergrond zeggen: wat doet-ie nou? Maar dan in het Duits, het was
ondertiteld. Hij deed enkele vreemde stappen en pletterde vervolgens in
het water om nooit meer zelfstandig boven te komen. Het lijk zal worden
geschouwd, want dat is de grote vraag: hoe is de arme schat aan zijn
eind gekomen.
Was het liefdesverdriet? Niet alleen om zijn vedwenen
geliefde Gianna, maar ook verzorger Thomas Dörflein. Deze had Knut
meteen na zijn geboorte onder zijn hoede genomen, omdat zijn ontaarde
moeder Tosca dat verdomde. Dörflein was moeder, vriend en geliefde in
een, maar Knut was nog geen twee toen de man overleed. Dat moet een klap
zijn geweest. Zo'n dier heeft natuurlijk geen benul van overlijden, hij
zal zich ontzettend in de steek gelaten hebben gevoeld. En dan waren er
nog de boze tantes, Katjuscha en Nancy die samen met Tosca het arme
schaap het bloed onder de nagels vandaan treiterden.
Al deze
rampspoed was niet de reden dat er gisteren geen log was. De lente zit nog
steeds in mijn kop en ik ben gisteren doorgegaan met het pimpen van mijn
huisje. Een goede vriendin was zondag komen schilderen: de muren van het trappenhuis in een vaag soort lichtblauw, of is het zeegroen? Zelf heb ik
mijn nieuwe boekenkastje onder de kwast genomen. Ook veel aan het ruimen
geweest, maar dat is helemaal oninteressant voor mijn weblog.
Al met
al heb ik afgelopen weekend veel hulp van vrienden gehad. Vrijdag heeft
Lester mijn nieuwe, tweedehands, machine geïnstalleerd. Even hadden we het
idee dat de videokaart naar de vaantjes was: het scherm kleurde rood. Maar toen ik later op de avond de monitor terug aansloot op mijn oude machine
vertoonde die dezelfde kuren. Ergo: dat ding loopt op zijn laatste benen.
Overigens wees Lester me op het radioprogramma van ene Casper Beaumont, dat
wordt uitgezonden door Radio Tonka, een plaatselijk een vrij station. Dat is
on-line te beluisteren, ik zal binnenkort, als ik ingewerkt ben op mijn
nieuwe machine, een link hier links bij de links zetten.
Hopeloos die
monitor, er was nog nauwelijks mee te werken. Daarom heb ik bij vrienden en
bekenden een visje uitgeworpen: hebbie niet toevallig een oude monitor in
een hoek staan, voor de leen of de krijg? En ziet waar ik inmiddels op werk:
een splinternieuwe Philips flatscreen tv, met een 22 oftewel 58 cm scherm.
Een vriend had deze bij een winkel hier in de stad gekocht, maar het ding
beviel niet: voor een beetje tv-geluid dien je het aan te sluiten op een
muziekinstallatie. Vooruitgang, oké, maar we krijgen het vaak wel tegen onze
zin door de strot geduwd. Affijn, ik ben er zeer mee geholpen.
Een goede
gewoonte vind ik het om zo nu en dan een goede ingezonden brief uit de Krant
over te tikken. Zoals de volgende, gescghreven door L.M. Verhoef uit
Overdinkel, Secretaris Nieuw Republikeins Genootschap ik moet me maar eens
aansluiten. De kop luidt: Waxinelichthouder:
'Op de dag van de opening
van de Staten-Generaal in september 2010 (om duistere redenenen Prinsjesdag
genoemd) gooide Erwin L. een waxinelichthouder naar het vervoermiddel van de
koningin. Sinds die dag zit de verdachte, nu al zes maanden, in de cel voor
een feit waarvoor hij, was het uw of mijn vervoermiddel geweest, hooguit
beboet zou zijn.
'Het Openbaar Ministerie beschuldigt L. ervan dat hij
'de koningin, haar troonopvolger en diens echtgenote heeft beledigd, de
Gouden Koets heeft vernield en de intentie heeft gehad de koninklijke
familie zwaar te mishandelen'. Na deskundig advies (de getuige-deskundigen
spraken zeer kort met L.) eist de officier van justitie ontslag van rechtsvervolging en opname in een prychiatrisch ziekenhuis. Om een, nu al
vaststaand, 'afgewogen' oordeel te kunnen geven, wil de rechtbank L. ter
observatie naar het Pieter Baan Centrum sturen.
'Natuurlijk, je gooit
niet met voorwerpen als je het ergens mee eens bent. En dat de aangerichte
schade moet worden betaald en zelfs een straf wordt opgelegd, is terecht.
Maar de overspannen reactie van justitie doet toch wel sterk vermoeden dat
hier meer speelt dan het afhandelen van een simpel delict. Hier wordt niet
Erwin L. berecht, maar wordt het Nederlandse volk voorgehouden dat het
afwijzen van de monarchie gelijkstaat aan geestesziekte.'
Slakje:
waar Verhoef zegt: 'je gooit niet met voorwerpen als je het ergens mee eens
bent', wordt ongetwijfeld bedoeld: mee oneens bent. Zetfout, tikfout, what
ever, de wrange boodschap is duidelijk.
Dan nog even enkele regels uit de
tv-recensie van Jean-Pierre Geelen. 'Cynisch was ook te zien hoe
Shell-topman Jeroen van der Veer zich in een interview bijna leek te
verspreken. Hij had gezegd dat olie en politiek altijd samengaan, gevolgd
door een snel: Of niet samen, maar het heeft altijd met elkaar te maken.'
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
