 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 28-01-2012 |
 Losers en bullies |
Keith Richards schrijft in zijn autobiografie Life (2010): 'Een jaar lang, toen ik negen of tien was, werd ik bijna elke dag als ik van school naar huis liep opgewacht, in Dartford-stijl (de plaats van zijn jeugd, A.B.) Ik weet wat het is om een lafaard te zijn. Dat wil ik nóóit weer. Weglopen is weliswaar heel gemakkelijk, maar ik incasseerde de klappen. Dan zei ik tegen mijn moeder dat ik weer eens van mijn fiets was gevallen. Waarop ze zei: Blijf dan van die fiets af, jongen. Vroeg of laat krijgen we allemaal klappen; vroeg, waarschijnlijk. De ene helft bestaat uit losers, de andere helft uit bullies.'
Bij mij heeft dat opgewacht worden en klappen krijgen de hele lagere schooltijd geduurd, iedere dag, en mijn moeder was niet bijster geïnteresseerd. Richards' verdeling van de mensheid in losers en bullies is niet geheel de mijne. Goed, ik heb de klappen ontvangen, maar ik voel me geen loser. Dat zit zo: je bent pas echt een loser als je je een loser voelt. Ik dus niet. We kunnen toch stellen dat ik niet onopgemerkt voorbij ben gegaan; nog steeds niet, maar ik heb het zelf op een lager pitje gezet. Mijn bullie is later taxichauffeur geworden, o ironie, en heeft zich kapot gezopen. Wie is hier de loser?
Wat ik voelde toen ik hoorde van zijn vroegtijdige, in alcohol gedrenkte dood? Niets, helemaal niets. De man was allang uit mijn systeem verdwenen. Zo doe ik dat met mensen die voor mij het kwaad in zich dragen: ik schrijf ze bij op het lijstje van te vergeten dingen. Soms maak ik toch ruzie met een persoon die me in wezen totaal niet interesseert, waaraan ik geen energie zou moeten spenderen. Niets menselijks is mij vreemd en pobody is nerfect. Maar na een uitbarsting slaat de vergetelheid onverbiddelijk toe. Hoeveel mensen ik al heb vergeten? Daar hou ik de stand niet van bij.
Tell a dream and you lose a reader. Die ken ik, maar ik hoef daar in mijn schrijven geen rekening mee te houden, ik heb niet de neiging mijn dromen te vertellen. Wat zal ik je lastigvallen met de megalomane plannen die aan de tekentafels van mijn brein worden uitgewerkt? Of wat er zich 's nachts allemaal in mijn hoofd afspeelt. I had a dream, ik ken het citaat en het was een mooie rede, maar ik heb dat niet, dat ik het aan de grote klok ga hangen waarover ik heb gedroomd. Je zou het ook niet willen weten, want ik droom nooit dromen die de wereld gaan verbeteren. Zo'n wereldvreemde dromer ben ik niet. Het geld zal blijven bestaan en het geld verdienen met geld ook. Alleen dat al zorgt er voor dat er nooit ene fuck zal veranderen.
|
|
|
|
|
| 27-01-2012 |
| Een vrijdags kliekje |
Ook zoiets. Ongebreidelde seks mag niet. Dat is een doodzonde en een doodzonde is een heel erge zonde. Niet dat je een kostbaar vaasje laat vallen en mompelt: 'Wat doodzonde.' Dat is een manier van spreken. Je begaat een zonde als je iets fouts doet. Snoepjes pikken of zo, leerde ik op de katholieke lagere school. Of je moeder uitschelden, terwijl ik daar vaak alle reden toe had. Een doodzonde is veel erger, het is bijna niet voor te stellen. Dat je bijvoorbeeld iemand bij je thuis uitnodigt om je postzegelverzameling te ontsluiten en dat je diegene verkracht en doodschiet en overhoop steekt en in stukjes aan je katten voert, zonder ook maar één postzegel te hebben getoond: dat zal een doodzonde zijn. Ook binnen het huwelijk is seks om de seks niet toegestaan. Lusten zijn het werk van de duivel, leert ons de bijbel, of anders wel de uitventers daarvan. Raad eens aan wiens kant ik sta.
Laatst kreeg ik de autobiografie van Keith Richards cadeau. Wauw!, zei ik, het is altijd een van mijn favoriete muzikanten geweest. Niet dat ik hem ooit heb willen nadoen, zeker niet zijn levensstijl. Hoeveel levertransplantaties zullen er in dit boek staan? Want dat kan je regelen als je geld hebt, een nieuwe lever inbouwen, en dat heeft-ie dan ook laten doen. Om die vervolgens ook weer naar de kloten te helpen. Nee, die kant van Richards heeft me nooit getrokken.
Gisteren weer eens in Amsterdam geweest, of 020 zoals anderen zeggen. Gelukkig aan de buitenrand, met alle vluchtroutes in zicht. Zonder kleerscheuren en filemijdend ben ik weer thuis gekomen. Of ik toch iets opgelopen heb, zullen me de diverse incubatietijden leren. Hier in 070 is het momenteel rustig. Afgezien van de politiehelikopter-met-infrarood-camera die rondjes vliegt om plantages te ontdekken. Het is gelukkig nog niet zo ver dat ceremoniemeesters van vrijgezellenparties de Schilderswijk hebben ontdekt: laten we gaan leuten tussen de lower class. Ze zijn ertoe in staat, onze toekomstige captains of industry of erger. Soms zie je ze in de binnenstad. De mannetjes in een volgekotst jacquet en de vrouwtjes in, hoe zal ik dat beeldend zeggen, in een volgende of vorige editie van de Wehkampcatalogus. Dan zitten ze in de ontgroeningstijd, vertelde een kenner me. Heeft dat dan ook een paringstijd? Ja, zei hij, ja, en ga even zitten: ze planten zich voort. Misschien, zei hij, is er in de fabriek iets aan het bier toe te voegen, waardoor bij dat volk de hoogmoed wordt gedempt en het tot het gewone volk afdaalt. De genoemde kenner werkt op het lab van een pillenfabrikant. Ik heb hem bij zijn stropdas gepakt, die een paar slagen gedraaid, mijn tong uitgestoken toen die van hem naarbuiten kwam, en heb hem toegebeten: waag het niet.
|
|
|
|
|
| 26-01-2012 |
| Nationale Gedichtendag |
Mijn bijdrage aan deze dag van de poëzie is een herhaling. We weten: in de herhaling toont zich de meester. Waarom zou je geen gedichten herhalen? Bij liedjes, of Schlagers zoals anderen zeggen, groeit het succes juist in de herhaling. Niet dan? Zeg eens eerlijk: hoe vaak heb je deze week al de laatste hit Nick & Simon gehoord, hun internationale doorbraak: Volendam to major Tom? Nou dan. Hier nogmaal mijn Boksbal:
Wanneer ik buiten fiets
- ik fiets altijd buiten
ik ben klein behuisd -
en de regen me doorweekt
terwijl ruk- en valwinden
op me inbeuken
zodat ik slalom
als een beschonkene
bedenk ik
Zolang ik tegen
de elementen vecht
vecht ik niet
tegen mezelf
Het lijkt me een toepasselijk gedicht in dit momenteel warrige klimaat. Als het goed is, en waarom niet, de postbezorging is uitstekend geregeld in Nederland, valt precies vandaag een brief (snalemail) bij Talpa op de mat met een nieuw programma-idee. Van mij, jawel! Werktitel is: The verse of Holland. Dat dichters en -essen zich presenteren voor een jury bestaande uit, nou ja, ik wil er wel in gaan zitten. Het zet de poëzie in één klap op de kaart en je kan het sowieso direct aan de BBC verkopen. Het kapitaal dat ik met dit idee zal verdienen, wordt volledig aan mezelf besteed: dichters zijn introverte mensen.
|
|
|
|
|
| 24-01-2012 |
| Als de telefoon niet gaat, ben ik het |
Een tekst:
Look through your own eyes
Speak with your own tongue
Walk with your own legs
Write your own songs
Alles goed en wel, maar ik beweeg me al jaren voort op een eigen been en een exemplaar dat is gefinancierd door het ziekenfonds. Dat is te doen, maar mijn opmerking is te ver gezocht. Het is me wel duidelijk wat Melle de Boer, die schreef het, ermee boedoelt. Het is het eerste couplet van Do it yourself, van het nieuwe album Melleville van de John Dear Mowing Club, waarvan de link al sinds tijden hier links bij de links staat. Ongetwijfeld is er ergens op die blog te vinden hoe je de cd, verpakt in een prachtig boekwerkje, harde kaft, teksten en tekeningen van Melle, kunt bestellen. Als je hier klikt kun je werk van Melle/John Dear Mowing Club horen. De titel van deze log komt van dit album: If the phone doesn't ring, it's me.
Don't wait another moment
Someone is waiting for you
You may think about another world, girl
But if the phone doesn't ring, it's me
De zin is een objet trouvé, een readymade. Melle schrijft bij de tekst: 'This was recorded in the middle of the night. I first recorded it with MTfeet, my first real band but must have recorded it over 25 times since then. The song is about an invisible boy trying to reach a girl he loves. The title comes from a movie. Whilst trying to find the title of the film on the internet, I see that Jimmy Buffet wrote a song with the same title in 1985. The movie title is untraceable.'
Melleville is een album met louter juweeltjes, zoals dat heet. Alle songs zijn ergens in huiskamers opgenomen en de eindmix is voornamelijk gedaan door Henk Koorn, die je nog moet kennen van Hallo Venray.
Weer eens een ingezonden brief. Uit de Krant van vandaag. Van Wim Amerongen uit Diemen, met als kopje: Het radicale midden.
'Een oxymoron is een stijlfiguur waarbij twee woorden die elkaar in hun letterlijke betekenis tegenspreken toch worden gecombineerd tot één begrip. Voorbeelden: een exacte schatting, oudere jongere, oorverdovende stilte. Een oud-collega vond 'leuk werk' ook een oxymoron. Het CDA heeft een nieuw oxymoron bedacht: het radicale midden.'
|
|
|
|
|
| 23-01-2012 |
| De zin? De zin |
Eigenlijk, maar ja, dan spreek ik vanuit mijn eigen positie, die van Bontebal en ik, met een stuitend gebrek aan ambitie, van jongsaf aan zonder planning voor het leven, zonder de drive: dat wil ik en dat moet ik bijleren en dat moet ik uiteindelijk bereiken, welnee, zorgen dat je het naar je zin hebt moet je vandaag doen, als je het uitstelt naar morgen stel je het morgen ook weer uit naar morgen, leer mij de mens kennen, ik ben zelf een gecompliceerd exemplaar, tot in vele roots Hollander, maar niet eens blond, wel grijs, eindelijk, aan de slapen, dat heet erg sexapealend te zijn, als je jonger bent, maar als oude man, nog in het bezit van al zijn haar, word je een uitzondering en over uitzonderingen worden sketches geschreven, waar komieken dan heel rijk van worden, maar jij kan niet meer over straat, zoals het echtpaar dat in Man bijt Hond was, heel verlekkerd de verzameling Hummels toonde, dat dat het is als je zeventiger bent, je helemaal gooien in een rare verzameling, dan roep ik mezelf tot de orde, want schreef ik het zelf niet enkele regels geleden: zorgen dat je het naar je zin hebt moet je vandaag doen, dat zijn voor die lui de Hummels, ik kan niet zo geil praten over mijn boekenverzameling, want uiteindelijk gaat het erom dat je een passie hebt, dat er iets is waar je keer op keer alles ingooit, voor de één is dat iedere avond de hele avond lang RTL een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven en acht kijken, soms naar Veronica, een ander poetst zijn Hummels nog eens op, de derde aait een kat terwijl hij een bladzijde omslaat, wat je doet maakt niet uit, als je er maar in kan opgaan, want buiten valt er geen reet te beleven, wat dat betreft.
Welk seizoen is het momenteel, in hemelsnaam? Het heeft toch alsjeblieft niets met het radicale midden van het CDA te maken. Hullie afgodsbeeld, hij, de god die direct straft en dat hij het nodig vindt ons met dit kutweer op te zadelen? Wat hebben we nu weer verkeerd gedaan? Nalatigheid in de renovatie van de Afsluitdijk?
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
