 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 18-12-2011 |
 Ik herinner mij |
Zoooo irritant, vervelend ook: het geheugen. Meer specifiek: mijn geheugen. Zijn er studies verricht naar het geheugen? Ongetwijfeld, maar ik kan me er niet zo snel een herinneren. Mijn geheugen laat me zo nu en dan nijdig in de steek. Nee, het is nooit in me opgekomen voor de buis mee te doen met Max' Geheugentrainer. Haperen is één ding...
Een voorbeeld. Ik zit met een vriendin te kletsen en we komen op het katholicisme. Dat kan nauwelijks anders in de week waarin de commissie Deetman met een lijvig rapport is gekomen. Kunnen de lieden die zich hard maken voor een verbod voor de pedo-vereniging Martijn tussen neus en lippen door ook de Rooms-Katholieke kerk meenemen? Wat een zwijnenstal is dat geweest (?) bij die zwartjurken. Zij: jij was toch ook katholiek? Tot ik tot de jaren des onderscheids was gekomen. Zo vreemd: je hoeft maar één snipper gezond verstand in de strijd te gooien en je begrijpt meteen wat voor een boel shit dat kerkelijke instituut met zijn aannames is. Een euvel waaraan veel religies lijden, zo niet allen.
Zij: dan neem ik aan dat je je hebt laten uitschrijven. Dat heb ik zeker, maar daar heb ik nog lang over gedaan, ik vond het allemaal niet zo belangrijk. Totdat ik me realiseerde dat kerkgenootschappen nogal wel varen bij een lange ledenlijst, of die leden nou actief zijn of niet. Bij meer mensen in mijn omgeving begon het te wringen dat er nog steeds RK op onze persoonskaart stond. We hebben er een actie van gemaakt. Toen de paus het in zijn rare hoofd haalde Nederland te bezoeken zijn we in een grote groep naar het stadhuis gegaan om deze tattoo te laten verwijderen. In mei 1985 was dat.
Mei 1985, het floepte er meteen uit. Toen ik er later op googlede bleek ik het bij het rechte eind te hebben. Waarom onthoudt een mens, dit mens, zulke onbelangrijke feitjes? Ik bedoel: het preciese tijdstip is toch van geen belang? Hierna ging het mis. Let wel, zei ik haar, dit was nog in het oude stadhuis aan het Monchyplein. Nadat het IJspaleis was opgeleverd is het tegen de vlakte gegaan. Er staan nu panden die ontworpen zijn door de beroemde architect... En toen viel ik stil. Het gebeurt vaker en het is iets heel lichamelijks. Ik voel op zo'n moment de deuren van mijn bovenkamer dichtslaan en ik weet dat ik er mij het hoofd verder niet over hoeft te breken: het komt toch niet. Hulpeloos voel ik me dan.
Maar Saai Baba zij dank: er is Google. Want hoewel ik weet dat het zinloos is mijn gedachten te pijnigen, blijft het doorpspelen. Ik moest weten wie die architect is. Aanwijzingen had ik voldoende, want ik wist dondersgoed om wie het gaat. Voorbeelden van zijn werk buitelden door mijn hoofd: het apartementencomplex in Marne-la-Vallée, Walden7 in Barcelona, enzovoorts. Zijn Haagse project ziet er zo uit. Het is dus Ricardo Bofill, geboortig van Barcelona.
Nog steeds zie ik bijna elke aflevering van Met het mes op tafel, Twee voor Twaalf, Per seconde wijzer. Mijn scores zijn onveranderd hoog. Maar ik zal me nooit opgegen als kandidaat, zeker nu niet meer. Als bij een vraag de deuren van mijn bovenkamer dichtklappen kan ik het schudden, dan ben ik hopeloos verloren.
De titel boven mijn log van gisteren over (de komst van) Maitreya, Klaas Komt. Het was een gedachte-associatie die ik kreeg. De kreet kwam uit de koker van provo Robert Jasper Grootveld en werd in de jaren zestig regelmatig op muren in de hoofdstad geklad.
|
|
|
|
|
| 17-12-2011 |
| Klaas komt |
Hij komt weer, er staat vandaag een advertentie in de Krant (afdeling: mededelingen.) Hij komt zondag een lezing houden in Centrum de Roos in de Amsterdamse P.C. Hooftstraat, de straat waar Jort Kelder zijn bretels koopt. Lievelingskleur: rood. Hij zou natuurlijk ook goed passende broeken kunnen kopen, dan heb je helemaal geen bretels nodig. Maar kom daar maar eens om bij hullie in de P.C. Dat terzijde, vergeet de patroonheilige van het oude en nieuwe geld: de Maitreya.
'De komst van de Wereldleraar Maitreya en de rol van UFO's. UFO's, graancirkels en overklaarde verschijnselen zijn tekenen van een uitzonderlijk moment in de wereldgeschiedenis. Maitreya en de Meesters van Wijsheid hebben hun krachten gebundeld met de Ruimtebroeders. Onder Maitreya's leiding is een beschaving van tolerantie, vrijheid en rechtvaardigheid in de maak. Samendelen (sic) is de sleutel.' In het Japans heet hij Miroku Bosatsu, wat mij ook een heel goede naam lijkt voor een gorilla in een dierentuin.
Begin ik nou over die figuur omdat ik veel over hem te melden heb? Welnee. Dit dan wel: het is de toekomstige Boeddha. Zoals christenen op de wederkomst van Christus wachten, joden op de messias, moslims op de Imam Mahdi, hindoes op Kalki avatar of Krishna, zo wachten boeddhisten dus op Maitreya en zijn boodschapper is Benjamin Creme. Aan de figuur van Maitreya kleven voor mij erg nare herinneringen. Het was 1975 en ik verbleef zes lange maanden in het ziekenhuis. Aan bed gekluisterd, ik kon geen kant op: verplegend personeel moest bij aandrang een beddepan onder mijn kont schuiven. Vernederend, maar onvermijdelijk. Mijn leven werd geleefd en ik voelde me opgesloten in mijn eigen wrakke lijf. Het leven in een gevangenis is daarbij vergeleken ongekend luxe en afwisselend.
Tijdens de tweede maand in het ziekenhuis kwam er een aziatisch ogende man op zaal liggen: een zaal met zes bedden. De man stelde zich voor als Moen; ik ben er nooit achter gekomen of dat nu zijn voor- of achternaam was of de naam van het hele pakket. Deze Moen werd in het bed naast me gelegd. Hij was helemaal in Benjamin Creme en mutatis mutandis in Maitreya en kon dat niet voor zich houden. De hele dag lulde hij erover en probeerde mijn zieltje te winnen. Heus, ook toen al was ik een vriendelijk man, maar ik zag er reeds na één dag geen been in om hem toe te snauwen: hou je bek, Moen! Een weeklang heeft hij mij met zijn wezenloze praatjes getreiterd, toen was ik het zat. Ik heb een gesprek aangevraagd en gekregen met de behandelend arts en de hoofdzuster van de afdeling: leg hem alsjeblieft op een eenpersoonskamer of voor mijn part op het parkeerterrein, maar haal hem hier weg anders doe ik hem iets aan. 'Hoe wilt u dat doen, meneer Bontebal? Uw rechterarm en -been liggen in tractie, u bent verbonden aan wat infusen...' 'Dat is allemaal wel los te rukken. Met wat infuusslangetjes moet ik hem kunnen wurgen.'
Moen werd nog dezelfde dag naar een kamertje verhuisd. Het heeft me zeker twee weken gekost om weer een beetje tot rust te komen. Maar iedere keer dat ik de naam Maitreya hoor, schiet ik weer in de stress. Merk op: mijn gespannen taalgebruik. Nog een aardigheidje, uit het werk van Benjamin Creme: 'Maitreya zal geboren worden nadat de boeddhistische leer van Gautama Boeddha geheel vergeten is. De Maitreya zal in slechts zeven dagen de verlichting bereiken. Er worden verschillende kenmerken genoemd zoals het verkleinen van de oceanen.' Dat kan dan nog een tijdje duren, gezien het smelten van de ijskappen en de stijging van de zeespiegel.
|
|
|
|
|
| 16-12-2011 |
| Slopers in het groen |
Ten oorlog! Momenteel zijn wat lieden bezig de platanen te snoeien op het plein van de peuterspeelzaal, net buiten het hofje. Enkele jaren geleden wilden ze deze monumentale bomen nog omhakken, maar daar hebben wij, de buurtbewoners, ons stevig tegen verzet. Met rusultaat dus. Vanmorgen wist een buurman te vertellen dat de snoeiers door zullen gaan: ze komen binnen afzienbare tijd de hof in om mijn draaiwilg omleggen. Wat?!? Inwendig kokend maar uiterlijk rustig heb ik de gemeente gebeld, afdeling vergunningen. Zoiets moet je niet doen met een prepaid mobieltje: je tegoed is naar de vaantjes vóór je de juiste persoon te pakken hebt. Met mijn vaste toestel is het gelukt: er is geen vergunning verleend. Met een naam een een toestelnummer zal ik de hakkers straks bij de boom weghouden. Mocht het de heren niet overtuigen, dan voorspel ik onverkwikkelijke taferelen. Handen af van mijn groen!
Wonderen houden de wereld in verbazing. Verbazing is goed. De verbaasde kijkt als een buitenstaander naar wat er gebeurt. Ziet dat de keizer geen kleren draagt. Wonderen. Kunnen we een dag zonder? Ze dragen ons op handen van wieg naar graf, ze geven de jeu aan het bestaan. Waarmee ik wil zeggen: na mijn regels over Jutta uit Kaisersklautern stuurde ze me een mail. Ein Wunder, jawohl. Een Nederlandse vriend had haar op mijn log gewezen. Ze wil me na al die jaren graag weer een keer ontmoeten. Het eerste dat ik dan als kijker denkt is: daar zijn programma's over. Met Anita Wittschier of andere vrouwen met een dip in hun tv-loopbaan. Dat ik voor camera herinneringen ophaal en dat dan verfilmd wordt hoe we elkaar op het Hauptbahnhof van Kaiserlautern tegemoet snellen en in de armen sluiten. Memories.
Maar, twee dingen. We hebben elkaar nooit op het Hauptbahnhof gezien, ik was op mijn Puch in Duitsland. En Jutta heeft mij gekend in de tijd dat ik al mijn benen nog had. Dan snelt zij mij tegemoet en als ze me dan bereikt moppert ze: wat treuzel je nou? In het Duits hè, de taal van Goethe en trawanten. Misschien zou het goed zijn als ik ter voorbereiding alvast wat foto's te zien krijg van haar huidige staat. Als vijftiger en niet als de hupse achttienjarige die ik heb gekend. En vice versa.
Ach, nu ik er zo over nadenk... Je moet het niet willen, teruggaan in de tijd. Als het wroeten in het verleden zo belangrijk zou zijn, hadden we archeologie wel als hoofdvak op de lagere school gekregen. Uit het oog uit het hart, zo heeft de mens leren overleven. Als reünies belangrijk voor je zijn, moet je je maar eens op het hoofd krabben over je huidige leven.
En als we dan allemaal op zijn en weg, vervangen door nieuwe exemplaren, dan staan mijn logs nog steeds opgeslagen bij de Koninklijke Bibliotheek. Ik voel me als die patser die zegt: joh, geld is helemaal niet belangrijk. Bij mij is het: onsterflijkheid? Daar hecht ik niet aan. Ik heb overigens de proef op de som genomen. Bij het afrekenen vroeg ik de caissière van de buurtsuper: 'Je kent me nu al een tijd, ik kom hier regelmatig. Wat vind jij nou een in het oog springende goede eigenschap van me?' 'Je eloquentie,' zei ze, 'je eloquentie.' I rest my case.
Ach kind. In die tijd wreven we onze handen in met uiervet. Een gekend smeermiddel. De enige luxe-varianten waren Nivea en Atrix, je had nog niet van die vette bundels zoals nu.
|
|
|
|
|
| 15-12-2011 |
| Tot in de eeuwen der eeuwen |
De Koninklijke Bibliotheek hier in De Haag, bij het Centraal station, beheert sinds 1974 het Depot van Nederlandse publicaties. Daarin worden niet alleen boeken en tijdschriften opgeslagen, maar ook kranten, rapporten, proefschriften, stripboeken en overheidspublicaties. Als je een bundel van me nergens kunt vinden, kun je het altijd proberen bij de KB. In 2007 is de KB begonnen met webarchivering. Een select aantal websites wordt gearchiveerd en duurzaam toegankelijk gehouden.
Begin 2011 omvatte de selectie van het webarchief ongeveer 3000 websites. Het streven is om in 2013 ongeveer 10.000 Nederlandse websites gearchiveerd te hebben. Het webarchief zal in 2011 in de KB-leeszaal beschikbaar komen. In een latere fase zal het ook online beschikbaar gesteld worden.
Kort geleden (6-12) berichtte de KB mij dat men ook mijn weblog zal gaan archiveren. Er zijn inmiddels ruim een miljoen Nederlandstalige weblogs/sites. Daarvan zal er dus uiteindelijk in 2013 1% worden archiveerd. En één van hen ben ik. Da's toch mooi! Waarom ik? In elk geval ben ik een volhouder, ik schrijf al jarenlang bijna dagelijks een stukje. Maar doorslag zullen hebben gegeven mijn bevlogen taalgebruik, mijn diepgevoelde emoties, het 'je steekt er iedere dag weer wat van op', het even weg van de hectiek van alle dag en toch zinvol bezig zijn. Het woord eloquent komt in me op.
Mocht je reeds lange tijd lezer van mijn bog zijn: je bent trendsetter. In dit geval is dat geen vies woord. Vergeet niet: ook je reacties zullen door de KB gearchiveerd worden. Dan is nog nog één ding dat er door mijn hoofd speelt. Stel je toch eens voor dat ooit iemand aan de hand van mijn blog een biografie zal schrijven. Dat moet een wonderlijk verhaal worden.
Bij DWDD liet Matthijs een inmiddels beroemd YouTube-filmpje zien: Benton Fenton. Daarin zie je rustig grazende herten, die opeens gaan rennen. Aan het slot van het filmpje zie je de reden: een hondje jaagt de beesten achterna. Je hoort het baasje: 'Benton! Benton! O Jesus Christ! Benton!' Kijk maar even. Het lijkt de redactie een aardig plan om de kijkers zelf een filmpje á la Benton te laten suggereren. Puttend uit bestaand materiaal. Bijvoorbeeld rennende dino's in een tekenfilm met aan het slot de wanhopige eigenaar: 'Benton! Benton! O Jesus Christ! Benton!' Per ommegaande mailde ik mijn suggestie: de Dodenherdenking op de Dam. In een shot van bovenaf zie je ineens de menigte in beroering komen. De Damschreeuwer, je kent de beelden wel. En daar de wanhoopskreten van het baasje overheen: Benton! Ook per ommegaande kreeg ik een reactie van de redactie: walgelijk!
Geen gevoel voor humor.
In Kaiserslautern had ik ooit, twee mooie weken, een vakantievriendin. Jutta heette ze, maar mijn reisgenoten zeiden Nutta. Je kent geen Duits? Het is platvloers, erg platvloers. Ach, Jutta. Ze had prachtige borsten, die helaas niet veel later weer in Duitse handen zijn overgegaan.
|
|
|
|
|
| 14-12-2011 |
| Het loopt zoals het loopt |
Het zal je misschien verbazen, maar ik veerde op toen ik vanochtend in de Krant las: 'Voor het eerst hebben biologen vastgesteld dat je geen benen of poten nodig hebt om te kunnen lopen.' De zon brak door. Bizar! (het nieuwe stopwoordje.) Mijn enthousiasme ging meteen kopje onder bij het lezen van de volgende zin: 'De Afrikaanse longvis Protopterus annectens blijkt nu en dan over de rivierbodem te lopen op vinnen.' Het ontbreekt mij aan vinnen, ik haal gewoon adem door mijn mond en neus. En de huid, natuurlijk. Een onhandige afwijking, begrijp ik nu.
Zoals je wel/niet weet is jaren geleden, 1975, mijn rechterbeen geamputeerd. Wonderlijk genoeg was ik vrij snel na de amputatie ook in dromen eenbenig. Het onbewuste brein had zich blijkbaar razensnel aangepast. Toch komt het met enige regelmaat voor dat ik een stukje hardloop, zonder dat ik mijn beenprothese aan heb. Op een voet en een stomp trek ik een sprintje zonder buiten adem te raken, wat ook een wonder mag heten op mijn leeftijd met mijn rookgewoontes. Ook dat gebeurt in dromen, maar andere dromen. Ik ben er nooit eens rustig voor gaan liggen om te bekijken hoe ik dat precies doe; een mens heeft in zijn dromen wel iets anders aan zijn hoofd. In mijn geval is dat vaak iets erotisch, wat ik 's ochtends afkoop met enkele weesgegroetjes.
Ken je nagaan. Als ik zonder prothese op een platte voet gaan staan, bevindt de onderkant van mijn stomp zich zo'n 75 centimeter boven de grond. Ja, in normale doen zou ik benen hebben tot aan mijn nek, maar wat heb je eraan als man zonder jurk met split? Met een hoogteverschil van 75 centimeter weet ik er dus een gladde sprint uit te persen. Op het moment zelf verbaast het me niets en maak ik vaak uit enthousiasme nog een extra rondje. Maar als ik dan 's morgens wakker word: wat heb nou in godsnaam weer gedaan?
Nou ja, ik leuter maar wat, ik wil helemaal niet weten hoe ik dat 's nachts doe. Want ik weet dat hoe je het ook wendt of keert het in werkelijkheid godsonmogelijk zal zijn. En onnodig. Ik ben geboren met een stuitend gebrek aan haast. De geboorte zelf ging vlotjes, maar dat moet denk ik geheel op conto van Ma worden geschreven, zelf was ik me nergens van bewust. Al snel bleek dat ik niet vooruit te branden was. Op de leeftijd dat normale kinderen voorzichtig proberen te lopen, begon ik pas met kruipen. BLO-scholen een sociale werkplaatsen lagen in het verschiet. Maar het was allemaal vals alarm, mijn brein werkte sneller dan mijn lijf.
Komt de handicap ook met voordelen? Wis en welzeker. De eerste, lange jaren van mijn handicap ging ik met twee treden tegelijk de trap op. Maar sinds de knie van mijn echte been versleten is geraakt, doe ik tree voor tree. Als gezegd: haast heb ik niet (tenzij aan de dunne, de wc is boven.) Zo weet ik dus niet of mijn roken, een pakje zware shag in de twee dagen, van enige invloed is op mijn conditie. Ik hijg hoegenaamd nooit.
Vijf jaar na de amputatie had ik een kleine terugval. Ik was Jomandafähig. Draag het me niet na, het is maar een korte periode geweest. In die tijd heb ik me enkele malen laten injecteren met salamanderextract. Want samalanders die hun staart verliezen enzovoorts. Het heeft geen reet geholpen, hij werd nog geen centimer groter, mijn stomp. Gelukkig ben ik vrij snel weer met beide benen op de grond gekomen.
|
|
|
|
|
| 13-12-2011 |
| Over statistieken en peilingen |
Benjamin Disraeli zei ooit: 'Er zijn leugens, grove leugens en statistieken.' Dat is evident. Hetzelfde geldt voor opiniepeilingen. Ze vormen slechts een vaag houvast, meer niet. Volgens de laatste peilingen van Maurice 'de klusjesman' de Hond zou de VVD momenteel op 31 Kamerzetels mogen rekenen, de SP 27 zetels, de PVV 26. Dat is de top-drie. Het CDA zou naar de 9 zetels zakken. Morgen spelden Henk & Ingrid de klusjesman weer iets anders op de mouw, maar zo zouden de zaken er momenteel voor staan. Met een flinke korrel zout te nemen dus.
Nu wil het rare geval dat juist een CDA-er vice-voorzitter van de Raad van State moet gaan worden. In Land van Ooit-termen: onderkoning van Nederland worden. De logica is ver te zoeken. Het ligt eerder voor de hand een VVD-er aan te stellen, want de grootste partij. Desnoods neem je een SP-er of zelfs een PVV-er, gezien de verhoudingen. Oké, de nieuwe vice-voorzitter moet wel de opleiding en kwaliteiten voor de functie hebben. Die zie ik nog niet zo snel opstaan uit de schoot van het Wildersvolk. Tussen SP-ers ontwaar je soms nog wel een licht.
Naar nu blijkt heeft na de oproep van Markje iedereen die gekwalificeerd is kan solliciteren en de procedure zal transparant zijn het zwaargewicht Alexander Rinnooy Kan een brief geschreven. Hij is lid van D66, momenteel toch ook goed voor 15 zetels. Nu ben ik geen headhunter of anderszins expert, maar die Rinnooy Kan lijkt me toch heel wat meer gewicht in de schaal te leggen dan de droogkloot van het kabinet, Piet Hein Donner. Toch melden ingewijden (wie zijn dat toch?) dat de eerste inmiddels is afgewezen als kandidaat. De procedure heeft de transparantie van een autoruit op een winterse ochtend.
Wat zal er vrijdag gebeuren? Donner zal tot onderkoning worden gekroond, dat lijkt me buiten kijf staan. Maar hoe zal Markje er zich tijdens zijn wekelijkse persconferentie uitdraaien? Zijn er nog journalisten die het Haagse als werkterrein hebben die bereid zijn door te drammen? Of moeten we onze laatste hoop vestigen op Julius Vischjager, hoofdredacteur van de Daily Invisible. Hij heeft het onvervreembare recht (hoewel Balkeellende hem dat heeft proberen af te pakken) om tijdens de wekelijkse persconferentie van de premier de laatste vraag te stellen. Maak er een spijtende van, Julius.
Die soap rond Ajax een van de Journaals opende gisteren zelfs met het non-item is een slinks, vooropgezet plan om de aandacht van het volk weg te trekken bij de Eurocrisis. Daar trap ik mooi niet in!
|
|
|
|
|
| 12-12-2011 |
| Het Knuppelfjêd |
Ik voel me brak, ken je die uitdrukking? Het is Lullo-taal, studentikoos. Op het oude dorp zeiden we dat nooit. Daar kreunden we: ik heb een kater. Als er al over gesproken werd. Ik voel me brak, omdat ik me gisteren heb overgegeven aan het Knuppelfjêd. Vrienden boden me een lift aan en dan zeg ik geen nee. Waar ik op het Knuppelfjêd ben geweest kan ik niet zeggen, want het is zo illegaal als de pest. Nog wel, want staatssecretaris Bleker heeft laten doorschemeren het van de lijst van verboden volksvermaken te schrappen. Voor dit weekend had hij de animal-cops opdracht gegeven terughoudend op te treden. Wat neerkwam op niet optreden. Gelukkig.
Je kent het Knuppelfjêd niet? Dan woon je duidelijk niet in Salland. Er word stevig gedronken, maar dat begreep je al uit de inleiding, hoewel het slechts een belangrijke bijkomstigheid is. Het Knuppelfjêd dat wij bezochten vond plaats in een grote boerenschuur ergens in de driehoek Deventer, Dalfsen, Almelo. Na het betalen van een stevige toegangsprijs gingen we los. In het kort komt het hier op neer. Er wordt een konijn met de achterpoten aan een lang touw opgehangen. De Knuppelboas geeft het beest een slinger. De deelnemer die aan de beurt is probeert met een knuppel dat konijn dood te slaan. Er zijn slechts enkele spelregels: je mag maar vijf keer slaan naar het langs zwevend konijn, vóór iedere slag sla je een Salland Bitter achterover, het konijn dat je doodslaat is van jou. Je begrijpt: ik heb een konijn gewonnen, anders zou ik dit niet vertellen.
Wat ik heb gedaan toen ik vannacht thuiskwam heb ik smakelijk beschreven in mijn onvolprezen bundel De Ark (1990). '
Daarna zette ik het mes op zijn keel en liet hem in een teiltje uitlekken. Ook het villen was een fluitje van een cent. Vanaf zijn nek trok ik in één ruk zijn vacht eraf. Alleen zijn kop en zijn kont, zijn broek, moesten echt gevild worden. Een uurtje later hing het beest, naakt tot op zijn sokken, aan zijn achterpoten in de schuur. Drie dagen besterven en dan in de pan.' Zij het dat ik geen schuurtje heb, ik heb het in de badkamer gedaan. Daar hangt het konijn nu te besterven, achter een gesloten deur in verband met de katten. Het was even slikken toen ik vanochtend niets vermoedend wilde gaan douchen.
God in de Lage Landen is een aardig EO-programma op de vroege zondagavond. Een serie over hoe het christendom Nederland heeft gevormd. Een wekelijkse, zeer informatieve geschiedenisles. De aflevering van gisteren ging over het ontstaan van universiteiten in de Lage Landen, die van Leuven was de eerste - wist je dat er lange tijd alleen maar een universiteit gesticht mocht worden met toestemming van de paus? De presentator, Ernst Daniël Smid, kwam te spreken over Jacqueline van der Waals, dochter van de Nobelprijswinnaar. Hij zei dat we aan haar Gezang 293, Wat de toekomst brenge moge, hebben te danken. Hij bracht het als een open deur, iets dat we immers allemaal wel weten. Nee, Ernst Daniël, wij van het (ex)katholieke volksdeel weten dat niet. Katholieken hebben niets met psalmen en gezangen, dat is iets protestants. Maar het is een aardig programma.
Mijn oudejaars conference staat dit jaar gepland op 28 december. Er zijn nog enkele kaartjes beschikbaar.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
