 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 01-05-2011 |
 En ze leefden nog lang... |
Het is volbracht. Het is gelukt om vrijdag en zaterdag alle journaals en actualiteitenrubrieken te mijden. Nu heeft dat niet echt veel moeite gekost: ik ben vermijdingsdeskundige. Zo weet ik al enkele jaren iedere voetbalwedstrijd op de televisie te ontlopen. Hooguit zie ik soms een seconde als ik langs die ongein zap, maar ik ben niet zo'n zapper. Anyway: ik heb helemaal niets gezien van het huwelijk van William en Kate Middlemate en ook het Zuid-Limburgse koekhappen is aan me voorbijgegaan. Vandaag mijd ik nogmaals nieuws en actualiteiten, want van een uitgebreide zaligverklaring op tv zakt ook mijn broek af.
Dat ik tegen dit en andere koningshuizen ben, wil niet zeggen dat ik erop had gehoopt dat er bij een van de plechtigheden onlusten zouden uitbreken. Of erger nog: een nieuwe Karst T. Leven en laten leven: als het volk er lol in heeft konininnedag te vieren moet het volk dat lekker doen. Als je maar van mij afblijft. Om toch enigszins op de hoogte te blijven heb ik Teletekst bekeken. Op het eerste gezicht zijn er geen rampen gebeurd, hoewel er weer veel mensen zijn opgepakt. Zijn die inmiddels weer vrij, of moeten ze net zo lang als de waxinelichtjeshoudergooier? (Woordwaarde?)
Toch heb ik, zoals sommigen wel weten, ooit koninginnedag gevierd, in Amsterdam nog wel. Dat was op 30 april 1980. Mocht dat voor jouw tijd zijn, moet je maar even naar dit JouwBuisje kijken (even doorbijten: eerst komt er 15 seconden reclame voor de Boerenleenbank.) Wat de meneer in de video verteld is ook zo ongeveer mijn verhaal. Verzamelen bij de Dokwerker, optrekken naar de Blauwbrug, de grote veldslag. Ondanks mijn handicap, gestoorde mobiliteit, ben ik zonder kleerscheuren aan het eind van de dag weer op huis aan gegaan.
Nee, ik heb er geen spijt van dat ik aan de kroningsrellen heb meegedaan, ik voel eerder trots. Het was een gezamelijke actie die breed werd gesteund en die eigenlijk was ingegeven door de toemalige Minister van Binnenlandse Zaken van dat moment: Hans Wiegel, het vleesgeworden dédain, als je dat zo kan zeggen. We konden niet niet gaan rellen, hij vroeg er herhaaldelijk om.
Francofielen. Iemand die bezig is met het vertalen van een stuk over de Tour de France, stuurde mij de volgende vraag: In de zin 'S'il souffle fort, il devrait entraîner des éventails et des bordures' struikelt ze over het woord bordures. Zijn 'des éventails et des bordures' niet gewoon: waaiers en stoepranden? Dat je daar op moet trainen voor het geval dat er wind staat?
|
|
|
|
|
| 30-04-2011 |
| Foto's |
Stilletjes en stiekemweg is er een nieuwe link hier links bij de links verschenen. Kijk maar, de bovenste. Zoals je weet wil ik geen plaatjes op mijn gewone blog. Waarom niet? Om mij moverende redenen. Aangezien ik toch regelmatig over mijn tuin en mijn katten schrijf, heb ik een nieuwe blog aangemaakt met foto's. Vooralsnog nog staan de zes katten erop. Aan de lay-out moet nog het een en ander veranderen, maar alles op zijn tijd. Het wordt gewoon een weblog. In plaats van iedere dag een tekstje, een foto, met wat regels.
|
|
|
|
|
| 29-04-2011 |
| Opgraving |
Vandaag en morgen mijd ik journaals en actualiteitenprogramma's. Vandaag vanwege Het Huwelijk van William en Kate Middlemate, morgen vanwege het Oranjegedoe. Geen seconde wil ik ervan zien. Ik heb niets met koningshuizen anders dan dat ze wat mij betreft naar het Land van Ooit mogen worden verbannen. Nederland een republiek, dat is het streven. Maar een president kost ook een hoop geld, ken je dat argument? Wat een kul argument. Het gaat niet om de centen, het gaat om het feit dat één familie in erfopvolging boven de rest van het volk wordt uitgetild. De beelden van Het Huwelijk dreigen bovendien onsmakelijk te worden. En wel hierom.
Rudolf Spoor was te gast in Matthijs Draait Door; ik heb erover gelezen, ik heb het niet gezien. De registratie van trouwpartij van Willem en Máxima was de laatste grote tv-klus die hij heeft gedaan en bij de olijke krullenbol mocht hij zijn licht laten schijnen over het partijtje van vandaag. In de tv-recensie van de Krant lees ik zijn ideeën voor de uitzending: 'Eerst een totaalshotje vanaf het London Eye, dan langzaam afdalen naar de plechtigheden in Westminster Abbey. Daar: naar de moeder van Kate, daarna terug naar de moeder van William.' Slik.
Voor de zekerheid las ik het stukje nogmaals, want zoals ik regelmatig over mijn eigen fouten heen lees... Het staat er echt: '...daarna terug naar de moeder van William.' Zouden die gekke Britten het echt hebben gedaan? Zouden ze echt voor de gelegenheid Diana hebben opgegraven en zal zij aanwezig zijn in Westminster Abbey? Dat mens is bijna veertien dood. Wat zal dat meuren in die kerk, of ben je na veertien jaar op de botten na al geheel in de wormen verdwenen? Mocht er overdadig wierrook worden gebrand, weet je in elk geval de reden.
PS. In de Gids: 'De wisteria-sisters worden Kate en Pippa Middleton (haar moeder A.B.) door de Engelse pers genoemd, omdat ze veel eigenschappen delen met de blauwe regen: decoratief, sterk geurend en begiftigd met een enorm vermogen tot klimmen.'
Mijn wisteria staat er uitbundig bij. De passiflora is flink aan het uitgroeien. Het liefst zou ik er nog een bougainvillea bij hebben, maar voor zo ver ik weet bestaan er geen soorten die bestand zijn tegen ons klimaat.
|
|
|
|
|
| 28-04-2011 |
| Deze vuist op deze vuist |
Mijn stijl, of noem het instelling, is mensen in hun waarde te laten, hoe gering die waarde ook mag zijn. Een uitzondering vormen lieden die aan de weg timmeren, met name politici, zangers uit Volendam en misdaadverslaggevers. Je voelt hem al komen: er is nog een uitzondering.
Gister was ik al vroeg in het centrum. Er moest iets aangeschaft worden voor de pc, doet er niet toe wat. De winkel van mijn keuze was nog niet open. Geen probleem, dan wacht ik even. Verdoen we niet allen een hoop tijd met wachten? Sommigen gebruiken de wachttijd met balen: shit, of kak zoals anderen zeggen, wat duurt het allemaal weer lang. Zelf mijmer ik het liefst, verzin verhalen, schrijf in gedachten de log van morgen. En roken. Ik moet altijd roken; mijn queeste is een manier te vinden om onder de douche te roken.
Enfin, ik rook, ik mijmer, ik kijk naar de mooie meiden die langsfietsen. Nee, ik fluit ze niet na. Dat is niet mijn stijl, of noem het instelling, en ik kan niet fluiten met een peuk tussen mijn lippen. Wie komt er op me af? Zo'n afgekeurde agent, een vroegtijdige schoolverlater in een pseudo-politieuniform. 'Doorlope,' zegt-ie tegen me. 'Pardon?' 'Doorlope. Versta je geen Nederlands?' 'Het is mijn eerste taal.'
Misschien is mijn fout geweest dat ik geen zin had de figuur te vertellen waarom ik daar stond. Daar had hij naar mijn idee geen reet mee te maken. Dus ik negeerde hem verder, maar hij mij niet. Hij pakte me vast: 'Doorlope.' Dat moet je niet doen, aan me zitten. Nu zal ik beslist niet door de voorrondes van So you think you can kickbox komen, maar ook een vuist van mij op je neus kan lelijk aankomen. De tranen sprongen in zijn ogen. Er kwam een soortgenoot van hem bij, toen ook politie, mijn bril is kapot en ik moet later dit jaar voorkomen.
|
|
|
|
|
| 27-04-2011 |
| Brinkman & Brinkman |
Het is alweer een tijd geleden: 1985. Een onafhankelijke jury wees de P.C. Hooft-prijs dat jaar toe aan Hugo Brandt Cortius voor zijn totale essayistische oeuvre. Voorwaar een terechte keus voor deze literaire prijs. Maar namens het toenmalige kabinet Lubbers I weigerde de verantwoordelijke minister Elco Brinkman de prijs uit te reiken. Brandt Cortius zou volgens hem het kwetsen tot instrument hebben verheven. Het werd er rel en de prijs bleef twee jaar op zolder liggen. Toen werd de Staatsprijs gedegradeerd tot gewone prijs en ziet: Brandt Cortius was in 1987 de eerste die deze in ontvangst mocht nemen.
Inmiddels zijn we 24 jaar verder. Het is maar een cijfer, want de beschaving schreedt niet echt voort. Namelijk. Sinds 2004 organiseert de provincie Noord-Holland de Arondéuslezing, waarin aandacht voor maatschappelijke ontwikkelingen centraal staat. Dit ter nagedachtenis aan de homoseksuele kunstenaar en verzetsheld Willem Arondéus, die in 1943 werd geëxecuteerd omdat hij deelnam aan een bomaanslag op het Amsterdamse Bevolkingsregister. Vorig jaar werd de lezing verzorgd door schrijfster/filosofe Marjolijn Februari, dit jaar was het de beurt aan cultuurhistoricus Thomas von der Dunk. Was de bedoeling.
Een werkgroep van vijf Statenleden heeft zich tevoren over zijn tekst gebogen en kon zich er niet in vinden: coalitiegenoot PVV zou weleens voor het hoofd kunnen worden gestoten. Zo ziet Von der Dunk paralellen tussen (de opkomst van) de PVV nu en de NSB toen. Die zijn er onmiskenbaar. Toch?
De Statenleden hebben overleg gevoerd met Hero Brinkman en deze heeft het advies gegeven: afblazen die lezing. En zo geschiede. Weer een Brinkman!! En weer blijkt dat het woord Vrijheid in de naam PVV een inhoudsloze kreet is. Overigens gaat die Willem Arondéuslezing vanavond in Haarlem gewoon door. Niet in het Provinciehuis van Noord-Holland, maar in de Haarlemmerhout, pal aan de overkant.
PS Een groot verschil tussen de NSB-aanhang toen en de PVV-aanhang nu: die NSB-ers wisten nog niet tot wat voor gruwelijkheden hun gedachtengoed zou leiden.
Wijsheden. Iets heel anders. In The Grass Harp van Truman Capote spreekt de gepensioneerde rechter Cool, die tijdens het verblijf in de boomhut kortstondig het vriendje mag zijn van Collin's tante Dolly, de wijze woorden: 'How could you care about one girl? Have you ever cared about one leaf?' (Or one cat - A.B.)
|
|
|
|
|
| 26-04-2011 |
| Een vlot op een zee van bladeren |
Hier heb ik het vandaan (zie: Als een kartouw, 20 april): 'Just entering the woods there was a dubble-trunked China tree, really two trees, but their branches were so embraced that you could step from one into the other; in fact, they were bridged by a tree-house: spacious, sturdy, a model of a tree-house, it was like a raft floating in the sea of leaves. The boys who built it, provided they were still alive, must by now be very old men; certainly the tree-house was fifteen or twenty years old when Dolly first found it and that was a quarter of a century before she showed it to me. To reach it was easy as climbing stairs; there were footholds of gnarled bark and tough vines to grip; even Catherine, who was heavy around the hips and complained of rheumatism, had no trouble. But Catherine felt no love for the tree-house; she did not know, as Dolly knew and made me know, that it was a ship, that to sit up there was to sail along the cloudy coastline of every dream. Mark my word, said Catherine, them boards are too old, them nails are slippery as worms, gonna crack in two, gonna fall and bust our heads don't I know it.' Het idee om een boomhut in mijn draaiwilg te maken. Dit fragment komt uit The Grass Harp (1951, deze uitgave), een korte roman van Truman Capote. Verteller is de zestien-jarige wees Collin Fenwick. 'That is the grass harp, always telling a story it knows the stories of all the people on the hill, of all the people who ever lived, and when we are dead it will tell ours, too.' Ooit zei iemand me, dat ik een onverbeterlijke romanticus ben. Het had geen zin het te ontkennen.
Wielerhoekje. Vandaag gaat de Ronde van Romandië van start, de zesdaagse koers door het Franstalige deel van Zwitserland. Twee Nederlandse ploegen: Vancansoleil met o.a. Lieuwe Westra en Rob Ruijch en de Boerenleenbank met o.a. Rick Flens, Tom Leezer en Pieter Weening en de Spanjolen Luis Leon Sanchez en Oscar Freire. Geopend wordt met een proloog over 3,5 km in Martigny. Ik heb nog geen tv-net gevonden dat een live verslag doet.
|
|
|
|
|
| 25-04-2011 |
| Ramptoerisme |
In een middenoostelijk land worden demonstranten tegen de dictatuur bij tientallen neergemaaid. Nog verder oost smeult een kerncentrale. Enkele thuiskwekerijen worden afgevoerd naar de vuilverbranding. Op een snelweg heeft een autobus zich in een vrachtwagen boomstammen geboord. De lijndienst op Lampedusa (102-103 B7, de Grote Bos) floreert als nooit tevoren. Een opa blijkt tevens de vader van de kleine. Van het fileleed zullen we nooit meer genezen. De populariteit van Wilders blijft onveranderd groeien en Jeroen Pauw flirt met de zoveelste vrouwelijke gast.
Gaap. De verveling slaat toe, Morpheus strekt de armen naar me uit, maar de nacht is nog jong. Dus zet ik resoluut de tv uit, spring overeind en schiet mijn jas aan. De katten krijgen een aai. Even later fiets ik energiek naar de kroeg.
Twee straten verderop staat een huis in lichterlaaie, de vlammen slaan uit het dak. Er vallen schoten, maar het is onduidelijk of de kogels van buiten naar binnen of van binnen naar buiten vliegen. Van alle kanten rukken sirenes op, een rondcirkelende helikopter verblindt me met zijn licht. Uit een raam op de bovenste verdieping duikelt iemand naar beneden, een drietal fietsen dat tegen de gevel staat geparkeerd breekt zijn val. De ramptoeristen stromen toe. Piet Paulusma komt zijn weerpraatje doen en Ferry Mingelen geeft, for the time being, terug aan de studio. 'Als er nieuwe ontwikkelingen zijn meld ik me weer.'
En ik baal. Ik baal als een stier. Had ik verdomme net zo goed tv kunnen blijven kijken.
Wist je? Dat de ringen rond Saturnus een totale breedte van 100.000 kilometer hebben? En de dikte? Drie meter.
Wielerhoekje. Zelfs met zijn tweeën, in een directe strijd met Philippe Gilbert, kunnen de gebroeders Schleck de Waal niet verslaan.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
