 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 17-04-2011 |
 Hoog bezoek |
Beatrix, de nationale voorleesmoeder van de derde dinsdag in september, is werkbezoek geweest in mijn deel van de Schilderswijk. Dat heeft tevoren heel wat bezems en poetsdoeken in de aarde gehad: zij ziet de dingen nooit zoals ze werkelijk zijn. Tot mijn verrassing, of zal ik zeggen verbijstering, liep zij aan het begin van de middag met haar gezelschap door het hofje. Op de daken rondom lagen scherpschutters. Hare kwam met gevolg langs mijn huisje en zij zag mij staan: met de armen over elkaar voor het huiskamerraam, de katten waren naar de slaapkamer gevlucht. Ze knikte, ik knikte terug. Na enkele woorden met een handlanger kwam ze naar mijn voordeur. Ik bleef staan waar ik stond. In verwarring liep zij door.
Onbeleefd? Natuurlijk. Maar je bent republikein of je bent het niet. Als je meteen al bij de eerste de beste vorstin door de knieën gaat ben je een republikein van likmevesje. Daarmee komt de republiek geen stapje dichterbij. Want die republiek zal er komen, goedschiks dan wel kwaadschiks.
Hoe gaan we dat doen, straks, na de revolutie die alles beter maakt? Zo'n president (m/v) zal door het volk worden gekozen. Dat kan anno 20-nu een stuk flitsender dan via zo'n duffe stembus in school of bejaardencentrum. Laten we iets doen op een van de commerciëlen met Linda de Mol en Henk Jan Smit en sms-en. Het heeft bovendien een extra voordeel. We weten allemaal: van de winnaar (m/v) van een tv-talentenjacht hoor je een jaar later niets meer. Ben Saunders? Wie was dat ook alweer? Een zoon van Jennifer? Zo'n president (m/v) zal ook snel weer in de vergetelheid raken, dus herhalen we het feest. Voor de afwisseling met Kabaal van Kasbergen en Bassie. Heb je ook geen gedoe met ambtstermijnen.
|
|
|
|
|
| 16-04-2011 |
| Van Wausje en het ochtendhumeur |
Bij het ontwaken ligt Wausje naast mijn hoofdkussen. 'Dag lieve schat.' Even kroel ik haar kopje en haar buikje en ik vraag: 'Wil je iets voor me doen, weergeloze Waus? Ga naar de keuken en kijk of ik er ben.' Na enig aandringen, een vriendelijke por, gaat ze richting trap. Ik glimlach breed. Een lolletje, nog vóór ik ben opgestaan, brengt me in een goede bui; ik probeer het te beperken.
Na het douchen, tijdens het borstelen van mijn haar, zing ik uit volle borst in de spiegel: 'Look at me I'm wonderful, shooby-dooby-wah. I'm not a bit like you and you. I'm a super showbiz star.'
Dit is niet voor de poes. Vogeltjes die vroeg zingen zijn voor de poes. Dit kàn niet goed gaan, dit loopt uit op tranen of ruzie. Toch kan ik me even later bij de bakker niet inhouden. Met een onschuldige gezicht vraag ik het bakkersmeisje: 'Heb je bokkepootjes?' Die heeft ze, en borsten, maar het wantrouwen is groot.
Katten voederen, koffie zetten, boterhammen klaarmaken. In de krant, op schoot, laat ik het leed links liggen. Wat maar een zweem van treurnis heeft, alles dat mij dreigt te confronteren met de harde kanten van het leven, met het leven zelf, blijft ongelezen. De tv-recensie, het showbiz nieuws, de dagelijkse column van een mevrouw die heel erg twee kleine kinderen heeft, alle flauwekul laat ik me welgevallen. Na de strip kan ik mijn lol niet meer op. Kan ik mijn lol niet meer op. Hallo! Ik kan mijn lol niet meer op! Tien minuten later word ik in een stuip afgevoerd. Geen traumahelikopter, daarvoor is hier geen plaats, men heeft een wagen langsgestuurd. De witte jassen zullen mij straks pillen geven, misschien een spuit. Morgen weer een log.
|
|
|
|
|
| 15-04-2011 |
| Op een roze wolk |
In de bak aan de gevel onder het keukenraam staan weer verse pelargoniums, zoals wij tuiniers, tuinarbeiders zo je wilt, ze noemen. De leek zegt geranium, edoch, een pelargonium is een geranium maar een geranium is geen pelargonium; wij tuinkabouters zijn mierenneukers, we zijn ervoor geschapen. Dit jaar heb ik voor roze bloemen gekozen, even roze als de lidcactus die momenteel in de vensterbank bloeit, met wel drie(!) bloemen. De keuze voor die kleur is ingegeven door mijn fascinatie voor Pink, de Gay Pride en de roemruchte Roze Balletten die ik ooit nog eens hier van de grond wil krijgen, in de stad der steden waar anders.
Ieder jaar zeg ik het: ik hang geraniums aan mijn gevel (tegenover leken rep ik ook van geraniums, om verstaanbaar te blijven) om de draak te steken met de burgerlijkheid. Zijn bloembakken immers niet de kneuterigheid ten top? De waarheid is dat ik het een mooi gezicht vind, als ik naar buiten kijk of als ik aan kom fietsen. Maar dit tussen ons.
Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen (het is slechts een uitdrukking) dat ik zelf eigenlijk heel burgerlijk ben. Je weet, ik heb wat roots in de kraakbeweging liggen. Dat was bij uitstek een burgerlijke beweging. Het streven was immers een huis, nee, meer dan dat: huisje, boompje, beestje. Wat dat betreft ben ik geslaagd in het leven. Maar als je een beetje guts hebt leef je op straat. En de katten dan, zul je me afvragen. In Barcelona heb ik regelmatig op de Plaza de Cataluñya een bedelaar zien zitten met zijn katten rondom hem. Ze liepen los, ondanks de drukte, maar bleven in de buurt. Hij zal goed voor zijn beesten zijn geweest. Ik doe mijn best.
|
|
|
|
|
| 14-04-2011 |
| Gij zult en gij zult niet |
Religies onderscheiden zich niet alleen op metafysisch vlak, maar ook in de regeltjes. Regeltjes die voor buitenstaanders vaak onbegrijpelijk en zinloos zijn, maar die voor de leden het wij-gevoel versterken: doordat je eraan houdt, hoor je erbij. Zelf ben ik redelijk op de hoogte van de regels binnen het rooms-katholicisme, aangezien ik een aantal jaren lid ben geweest van die club. Niet vrijwillig, ik ben op zeer jonge leeftijd lid gemaakt - ik was nog geen dag oud! Er zijn verschillende beslissingen waarvoor een mens onder een bepaalde leeftijd onbekwaam wordt geacht, maar lid worden van een kerk mag in onmondigheid.
Eén van de regels waaraan je je als katholiek dient te houden is: geen vlees eten op vrijdag. Nu is het om tal van redenen heel goed om minimaal één dag in de week geen vlees te eten, om daar echter speciaal de vrijdag voor te reserveren is volkomen uit de lucht gegrepen. Beter gezegd: dat dient alleen ter versterking van het clubgevoel.
Er is niets mis met 'de geheime handdruk' of andere gebruiken, zo lang die maar niet worden opgelegd aan mensen buiten de club. Maar ook andersom. Wetgeving die voor ons allen geldt, geldt voor ons allen, niemand uitgezonderd. Zo bestaat er regelgeving rond het slachten van dieren. Die is ingegeven uit compassie voor het dier, om het heel bevlogen te zeggen. Dieren dienen verdoofd te worden voordat zij worden geslacht om het lijden te beperken. Een dier dat onverdoofd de strot wordt doorgesneden ondergaat een marteling aangezien het enkele minuten kan duren eer het eindelijk de geest geeft. Daarom is het goed dat er wettelijke voorschriften bestaan rond de slacht. Het is belachelijk dat voor sommige slagers uit religieus oogpunt een uitzondering wordt gemaakt. Vrijheid van godsdienst? Wat je wilt. Maar wel: vrijheid in gebondenheid.
|
|
|
|
|
| 13-04-2011 |
| Henriëtte de Balzac y Bourbon Parma zum Hohenzollern und Lippe Biesterfeld |
Dan
streel ik haar
aai ik haar
krab ik haar
en zeg
je moet wel heel oud worden, hoor
(ze is bijna twee)
|
|
|
|
|
| 12-04-2011 |
| Il quattro stagioni |
In de herfst
dat schitterende sterven
In de winter
die diepe rust
In de lente
dat onstuimige ontwaken
In de zomer
verlang ik naar de herfst
|
|
|
|
|
| 11-04-2011 |
| Ik hou van knutselen, prutsen |
Bij het ordenen van mijn Nederlandse boeken kwam ik een dichtbundel van Karel Soudijn tegen: Dreunende Kabouters (1967). Het titelgedicht staat niet ín de bundel, maar op de voorkant:
radio veronica
helaas stampen dreunende kabouters het bos plat
ze zingen
Van hem ken ik een gedicht uit mijn hoofd, bedacht ik me. Daar ben ik niet zo goed in, gedichten letterlijk onthouden, maar het is beklijfd omdat Herman van Veen het ooit in een van zijn programma's heeft gebruikt. Zachtjes zei ik het voor mezelf op en bladerde daarna door de bundel om te zien of ik het goed had. Het bleek er niet in te staan, terwijl ik zeker wist dat ik het in huis heb. Ik vond het in de eerste druk van Komrij's De Nederlandse Poëzie van de 19de en 20ste eeuw in 1000 en enige gedichten (1979): Schoonmaak uit Het Kruidenboek (1970)
heel voorzichtig
met haar ragebol
veegt de huisvrouw
in de oksel van het plafond
giechelend
lacht het gebouw zich in puin
Jawel, ik had het nog correct in mijn hoofd zitten. Meteen schoten me twee andere gedichten te binnen, die voor mij in hetzelfde genre vallen. En ze staan beiden ook in die Komrij bundel. Zoals een titelloos gedicht van Henk Spaan, uit 'n Lach en 'n Traan (1973)
De dichter dicht niet
maar opent verre verschieten
b.v. van tientallen vrouwen
met prachtige tieten
En Rikus Waskowsky, Aars Poetica uit Wie het eerste z'n stenen kwijt is... (1970)
(She's got ev'rything she needs
she's an artist, she don't look back)
Dichten is net als koken:
je pleurt maar wat in de pan
als je koken kan.
Een gedicht van mijn hand is in de laatste editie van de Dikke Komrij verschenen. Maar ik wil in dit rijtje een ander vers citeren: Savoir Vivre uit Een Goot met Uitzicht (1987):
Je hele leven
pitten
Stilzwijgend
sterven
En dan toch
een leuke
advertentie
in de krant
De komende dagen ga ik mijn Engelse bibliotheek op orde brengen. Maar eerst ga ik vanmiddag, in het zonnetje voor de deur, een voetenbankje, of hoe noem je zo'n ding, in elkaar zetten. Ondanks mijn lengte kom ik moeilijk bij de bovenste plank en met mijn versleten knie is het schier onmogelijk op een stoel te klimmen. Een opstapje dus, van 25 à 30 centimeter hoogte. Ik hou van knutselen, prutsen; zo zie ik mijn schrijven ook.
Wielerhoekje. Gisteren bleek het weer: Parijs-Roubaix is een Vlaamse (Belgische) koers. Met de overwinning van Johan Vansummeren is het aantal Belgische winnaars van de koers op 53 gekomen, van de 109. Sommigen zeggen 54, maar die rekenen dan de overwinning van Andre Tchmil in 1994 mee. Maar Tchmil werd pas in 1998 Belg.
Het was een mooie aflevering van Parijs-Roubaix, maar wat werd er afschuwelijk vaak gevallen. Voor Tom Boonen had dat tot gevolg dat hij uit de koers stapte. Sylvain Chavanel, Bjørn Leukemans en vele andeen vielen meerdere keren. Van de taktiek van de ploeg van wereldkampioen Thor Hushovd, Garmin-Cervélo, snapte ik niet veel. Maar de winnaar heeft gelijk: met Vansummeren stak de ploeg wel de eindzege in de zak. En Fabian Cancellara werd door dat vreemde rijden afgehouden van winst.
Alle lof naar de Boerenleenbankploeg. Maarten Tjallingii zat al vroeg in een ontsnapping en is weg weten te blijven. Wat reed die jongen goed. Maar ook Lars Boom heeft een goede Parijs-Roubaix gereden. Gisteren bleek dat hij weinig moeite meer heeft met de kaap van de tweehonderd kilometer. Al die kassiestroken moeten dan ook spekkie voor het bekkie voor een oud-veldrijder zijn. Later twitterde hij: 'Ben vandaag gestart op me wegfiets met harde banden. Na
80km me crossfiets gepakt met 30mm banden! Heerlijk om op de keien te
rijden!!!'
De uitslag: 1. Johan Vansummeren, de Lange van Lommel, van Garmin-Cervélo, 2. Fabian Cancellara (Leopard) op 0:19 en 3. Maarten Tjallinii in dezelfde tijd. Lars Boom werd uiteindelijk 12de op 0:47. Volgende wedstrijden: woensdag de Brabantse Pijl en zaterdag Luik-Basternaken-Luik. Er wordt natuurlijk veel meer gefietst, maar deze twee wedstrijden zijn van belang voor de thuiskijker.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
