 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 30-09-2011 |
 twee borsten zijn twee borsten zijn twee borsten |
Al een tijdje denk ik eraan mijn borsten te laten vergroten. Denk nou niet meteen dat ik meen in het verkeerde lichaam te zijn geboren, dat ik me eigenlijk vrouw voel. Dat ik zulke borsten wil. Ik ben een fan van vrouwenborsten, van klein tot groot, zolang er maar geen silliconen in zitten. Ik mag er ook graag de hand op leggen. Maar die impuls is wettelijk verboden. Zelf vrouw zijn? Met borsten? Het lijkt me een vervelend aanhangsel.
Wat ik wil is mijn borstspieren er meer uit te laten komen. Zeg maar het bovenlijf van Arnold Schwarzenegger met behoud van intelligentie. Dat zou ik natuurlijk kunnen doen in een sportschool, maar, hé, de types die je daar tegenkomt: het IQ komt niet in de richting van de borstomvang. Ik heb een vriend die regelmatig gaat, dus ik weet waarover ik praat.
|
|
|
|
|
| 28-09-2011 |
| I'm a speedking |
Het lijkt me geinig om, als mijn pet ernaar staat, zo nu en dan een dagje een neutrino te zijn, of zijn tegenhanger de prosecco. Je komt nog eens ergens. Reken maar uit. Neem de snelheid van het licht, 299.792,458 kilometer (per seconde) en vermenigvuldig dat met 28.800: dat is een eind. Een beetje rekenmeester zal meteen zeggen: 28.800 seconden is geen dag! Klopt. Dat is acht uur. Ik deel mijn dagen graag op in delen van acht uur. Een blok slapen, een blok lezen en met de katten spelen, een blok voor diverse activiteiten, sommigen gebruiken dat blok om naar een baas te gaan. Ieder zijn meug.
Waarom kom ik voor de neutrino (en de prosecco) op de snelheid van het licht. Omdat ik geen barst geloof van de 'ontdekking' die men laatst bij het CERN in Genève heeft gedaan. Daar werd een kluit neutrino's dwars door de aarde in de richting van een detector in het Italiaanse Gran Sasso gestuurd. Daar bleek dat sommigen daarvan ongeveer 60 miljardste seconde sneller waren gegaan dan het licht; op de bon met dat tuig! Maar nee, er moet iets fout zijn gegaan in de berekeningen. Want hetzelfde CERN had meer dan twintig jaar geleden iets heel anders aangetoond. In 1987 knalde er ver, ver bij ons vandaan, je zal er niets van hebben gemerkt, een ster uit elkaar. Van die ontploffing zijn neutrino's opgevangen. Ze bleken tegelijk met het licht van deze nieuwe supernova te zijn aangekomen. Hoe groter de afstand hoe nauwkeuriger de berekeningen, lijkt mij. De afstand Genève Gran Sasso bedraagt slechts 730 kilometer.
Maar stel, stel dat een neutrino een afstand van 730 kilometer 60 miljardste seconde sneller aflegt dan het licht. Ja, nou, en dan? Hoeveel stappen worden er dan niet overgeslagen door degene die beweert: dan zouden we in pricipe terug kunnen reizen in de tijd. Een neutrino dit, dus een mens dat? Zo lust ik er nog wel een. Je weet, of niet, dat ik het al meer dan een half leven met het halve aantal benen moet doen. Maar ik heb een prothese, ik loop. Nu heeft de Keniaan Patrick Makau onlangs in Berlijn een nieuw wereldrecord op de marathon gelopen: 42& kilometer in 2.03.59. Dan zou ik dat in pricipe dus ook moeten kunnen. Onzin? De stap van een afgetrainde Keniaan naar een eenbenige Hagenees is kleiner dan die van een neutrino naar een mens.
PS Aan het begin van dit stukje maak ik een grapje; ik zeg het er even bij, je bent het niet van mij gewend. Een dagje een neutrino zijn?!? Alsjeblieft, zeg. Het is al de vraag hoe een mens in een neutrino kan veranderen, maar het is helemaal maar afwachten of een neutrino zo slim is terug te veranderen in de mens die ik ben. Bovendien: 299.792,458 kilometer per seconde? Je ziet geen reet.
Een eerbetoon. Als dank voor jarenlang intens genot, bij tijd en wijle. Aan Harrie Muskee. In al die jaren heb ik tien, vijftien concerten van hem meegemaakt. Dat maakte me blij.
Through the window of my eye
I can see the rainy day
Sitting in the chair
Of my cool room
Looking for a way
To be the one who I am
It's useless to cry
For the things I once have known
Thinking it will come back and reach my home
|
|
|
|
|
| 26-09-2011 |
| The only good indians are tame |
We kunnen momenteel toch wel zonder schroom over een Indian summer spreken, of un été indien zoals anders gebekten zeggen. Oké, hartje winter kan je ook over een Indian summer spreken, maar dan slaat het nergens op. De term komt nog uit de tijd dat Eropeanen Noord-Amerika Indianerfrei probeerden te maken. Niet door middel van Vernichtungslager, maar door een 'eerlijke' strijd op de open vlaktes. Aanvankelijk met geweer tegenover pijl en boog. Als het flink nazomerde wilden de indianen nog weleens een verlate tegenaanval plaatsen. Umsonst.
Soldier blue in the barren wastes
Hunting and killing their game
Raping the women and wasting the men
The only good Indians are tame
Selling them whiskey and taking their gold
Enslaving the young and destroying the old
Uit: Run to the Hills (run for your live) van Iron Maiden. Eén van de beste songs van de band, het is maar een mening. Het komt uit 1982 van het album The number of the beast (dat in het wielrennen, de kenner weet het, vaak nummer 51 is.) Kijk en luister maar even.
Waar wil ik naartoe, vraag je je misschien af. Naar buiten. Even een rondje fietsen. Dat vereist enige ontkenning. In de Krant las ik namelijk vanmorgen: 'Stadsbewoners die veel per fiets reizen, hebben hoog gehalte roet in de longen. Roet is zeer schadelijk voor longen en hart. De fietsers hebben 2,3 keer meer roetdeeltjes in hun longen dan de voetgangers.' Wat moet ik daar nou weer mee? Het is niet zo maar iemand die het beweert: de Britse hoogleraar Jonathan Grigg, professor of paediatric and environmental medicine, maar dat niet alleen: ook nog eens BSc, MB.BS., MD, MRCP, FRCPCH.
Maar dan toch: moet ik daar rekening mee houden? Ruim veertig jaar rook ik nu, waarvan ruim dertig jaar zware shag. Tegenwoordig zit ik op een pakje per twee dagen. Dat is minder geweest, maar toen zat er meer in een pakje: 50 gram in plaats van de huidige 40 gram. Dat is niet gezond, dat weet ik ook wel, maar hé, heb compassie: ik ben verslaafd. Even zo goed. Laatst heeft een arts weer eens uitgebreid met een stethoscoop mijn bovenlijf beluisterd, rug en borst. Wat dacht je wat: geen ruisje te bekennen. Nee, ik moet zo maar gewoon een stukje gaan fietsen. Niet vergeten mijn shag in mijn zak te stoppen.
De Nederlandse vrouwen deed het goed, zeer goed in Kopenhagen. De ploeg stond er. En dan toch is Marianne Vos weer tweede geworden. Op het verkeerde moment aangezet? Ik meende in elk geval te zien dat zij in de sprint werd gehinderd door Ina Yoko Teutenberg. Maar daar heb ik Vosje achteraf niet over gehoord. En bij de mannen? De Nederlandse ploeg reed aardig, maar niet wereldschokkend. De Engelsen hebben bijna driekwart van de koers in handen gehad en Mark Cavendish maakte het naar behoren af. Het was, sinds het parkoers drie jaar geleden bekend werd gemaakt, de Kroniek van een Aangekondigde Sprint. Beste Japanner was Takashi Miyasawa, 30ste in dezelfde tijd als de winnaar.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
