 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 19-12-2010 |
 Winterslaap |
Met deze barre weersomstandigheden verlangt een mens terug naar de winterslaap. Vannacht is hier zeker weer tien centimeter sneeuw gevallen. Op mijn platte keukendak ligt ruim twintig centimeter. Dat isoleert lekker, zou je zeggen. Klopt, en mij ook. Ik ben er nu al zeker van dat ik morgen niet op pad ga om mijn nieuwe prothese te passen. Geen probleem: wat in de werkplaats staat verzuurt niet.
Dat terug verlangen naar de winterslaap: voel jij dat ook? Want het zit in onze genen. Onze verre voorouders, de holenmensen, sliepen van begin december tot ver in februari. Op het gevoel, klokken of kalenders had men niet. Eén familie per hol, wat meestal neerkwam op een kerngezin, want grootouders waren zeldzaam in die tijd; de gemiddelde leeftijd van de holenmens lag op 26,4. Gedurende zomer en herfst werden de voorraden ingeslagen. Vrouwen en kinderen verzamelden noten en andere houdbare vruchten, de mannen zorgden voor een flinke voorraad vlees. Tijdens de winterslaap maakte de heer des hols eens in de drie dagen zijn gezin wakker, waarna er stevig werd geschranst. Om vervolgens met een volle pens weer onder de wol te gaan, of liever gezegd: onder het bont, voornamelijk berenhuiden.
Maar het is niet aan ons gegeven, die tijd ligt ver achter ons. We zullen moeten improviseren. Afgelopen week zag ik een reportage over een man die op de Veluwe met zijn sledehonden, zijn huskys, oefende. Op dat moment was de sneeuwlaag nog te dun, dus de beesten trokken geen slede, maar een quad; dat is zoiets. Daar oefenen ze ook mee als er helemaal geen sneeuw ligt. De honden hadden een lol! Ze straalden uit: hè, we mogen weer. Dat bracht mij op een idee: ik heb zes katten. Maar ik heb geen slede. Misschien kan ik iets improviseren met een bakplaat of een ovenschotel.
Eén van de beesten zal de leiding moeten hebben over het stel. Wie? Het ligt voor de hand de enige man in het gezelschap aan te wijzen, Kim. Dat is geen goed idee, Kim is niet in de wieg gelegd voor leidinggevende. Het is een schat hoor, maar hij is wat vadsig en dommig. Ik noem hem soms Willem Alexander, want daar lijkt hij op. Dit is sprekend Kim, in een oranje shirt en een nagel in zijn neus. Nee, Kim is geen goede leider voor de roedel.
Skitty dan? Dat is een stevige tante, maar ze is een beetje afstandelijk. Niet tegenover mij, maar tegenover de andere katten. Nadat ze van de tiet zijn weten katten niets meer van familieverbanden. Er loopt hier een dochter van haar, mijn kat die Kat heet, en twee kleindochters, Balzac en Hanks, maar Skitty weet nergens van. Ook Skitty zie ik geen leiding geven.
Dan kom ik onvermijdelijk uit op mijn kat die Kat heet. Dat is een felle. Die zie ik het stel wel op het rechte pad houden. Wil je niet luisteren? Dan zal ik je kennis laten maken met mijn rechter voorpoot. Met direct een linkse er achteraan. Ja, zo zal het zijn. Kat rechtsvoor, Kim ernaast voor de power, daarachter Wausje en Skitty en het grut, Balzac en Hanks, net voor de slede, of de bakplaat, of de ovenschotel. De bakplaat denk ik. Vanmiddag moet ik eerst naar de cyclocross in Kalmthout kijken, maar daarna vet ik de bakplaat in, de onderkant, en hang de beesten in het tuig. Dat tuig kan ik wel punniken terwijl ik wielrennen kijk. Het moet lukken: er ligt voldoende sneeuw en ik ben niet zo zwaar. Ik zal buurman Q. vragen fotos te maken. Hè, ik heb er zin an.
|
|
|
|
|
| 18-12-2010 |
| Slippin' and a Slidin' |
Slippin' and a slidin', peepin' and a hidin', been told long time ago (Penniman, Bocage, Collins, Smith)
Er werd vrijdag een weeralarm uitgegeven, er werd een verkeersalarm uitgegeven. In de ochtendspits stond 671 kilometer file, in de avondspits zelfs 753 kilometer. Zeg eens eerlijk: moesten jullie allemaal echt de weg op? Of ben je een beetje eigenwijs? Gelukkig heeft het alleen maar blikschade opgeleverd. Ik ben iemand die daar de charme wel van inziet. Maar ik heb een dringender vraag. Als het verkeer over een lengte van één kilometer vaststaat op een driebaansweg, telt dat dan als één kilometer file of drie? Daar hoor je de PVV niet over.
Al die witte zooi, wéér die witte zooi, ik blijf er laconiek onder. Alsof de duivel ermee speelt: toen ik me laatst de eerste keer bij de orthopedische werkplaats moest melden voor het aanmeten van een nieuwe prothese had het flink gesneeuwd. Vriend R. was zo aardig aan te bieden me heen en weer te rijden. Komende maandag een volgende afspraak: de eerste maal passen. En weer ligt er een dikke laag witte zooi, ik verwacht niet dat dit maandag weg is. Vriend R. heeft maandag een volle agenda, dus hij kan mij niet rijden. Dan verplaats ik die afspraak toch naar een moment dat het pad weer wat botter is.
Hoe we erop kwamen, weet ik niet meer, maar vriend B. vroeg me: ga je nog weleens met de tram? Nee. Sterker nog: ik zou niet weten of je tegenwoordig nog gewoon met een strippenkaart kan meerijden. Dat kan nog, tot 1 februari. Vanaf die datum moet je dus een kaart-met-magneetstrip aan je lading kaarten toevoegen. B. had begrepen dat je daarvoor ook de kortingskaart van de NS kan gebruiken. Laat ik die dan maar eens activeren, dacht hij. Naar een loket. Het eerste dat me tegenstaat: je kan niet gewoon bij een chipknipapparaat je kaart opladen, je moet naar speciale punten die niet dik gezaaid zijn. Maar goed.
Hij liet er twintig euri op bijschrijven. De meneer achter het loket: o, er wordt meteen al vier euri afgeschreven. Wat??? De kaart was al geactiveerd en in gebruik genomen, volgens de meneer. B. wist nergens van. Het is toch echt waar: de meneer kon op zijn scherm precies zien welke rit er was gemaakt op de kaart. Die rit had hij inderdaad zo ongeveer gemaakt op de betreffende datum, maar hij had daarvoor zijn strippenkaart ingevoerd. Langzaam werd duidelijk wat er gebeurd moet zijn. Het was druk in de tram. B. heeft zijn pasjes in het borstzakje van zijn jas zitten. Hij moet in het gedrang tegen een leesapparaat geschuurd zijn. Vandaar ook die vier euri: hij heeft op die manier wel ingecheckt, maar aangezien hij dat niet wist heeft hij niet uitgecheckt. Dan wordt het maximale bedrag afgeschreven. Hij kon betreffende strippenkaart overleggen, hij heeft zijn geld terug gekregen.
So far so lalala. Nog los van alle gedoe die hem dit heeft opgeleverd. Blijkbaar kan een meneer achter een loket met een beeldscherm precies nakijken dat meneer B. op die en die datum met die en die tram van hier naar daar is gegaan. Die gegevens worden blijkbaar voor enige tijd opgeslagen. Hoe lang worden de gegevens bewaard. En vooral: waarom?
Jimmy wees erop: Henry van Loon met De Wereld Draait Door in 3.48 minuten op het Amsterdam Comedy Festival. Op JouwBuis. Moet je even aanklikken, hij is echt heel leuk.
|
|
|
|
|
| 17-12-2010 |
| Midget |
Op van die besneeuwde winterse dagen mogen mijn vrouw en ik graag de kinderen opsluiten in de geluiddichte kamer en stijf tegen elkaar aan voor de open haard gedichten voorlezen. Mijn vrouw kent er zelfs enkele uit haar hoofd. Vlaksteeter, Kopland, ze passeren allen de revue. En daarna paren we. Daar houden we van, mijn vrouw en ik.
Hé lange
is het koud boven?
vroeg mij zon
minimensje
dat zich in stro
dient te wikkelen
bij vorst aan de grond
Ik hield het hoofd koel
en de handen in bedwang
want ze ogen zo onsmakelijk
open onderdeurtjes
Met gemaakte vertedering
aaide ik hem over zijn bol
Het schoot meteen in mijn rug
Of ik de contraptie van de digitale tv al heb geïnstalleerd? Welnee joh. Ik ben nooit iemand van haast geweest.
|
|
|
|
|
| 16-12-2010 |
| King Street, London |
Een TNT pakketbezorger bezorgde zojuist een pakket. Afzender Ziggo. Ik heb de doos nog niet opengemaakt, maar het zal de contraptie zijn om digitale tv binnen te krijgen. Daar zal ik straks eens een middagje aan besteden. Met het voornemen dat ik altijd maak bij een nieuw apparaat: eerst de hele gebruiksaanwijzing doorlezen. Dat is me nog nooit gelukt, maar het voornemen is goed. En ik heb de tijd: er is vanavond toch niets op tv.
Snelle bezorging: ruim een week na aanvraag. Eens kijken hoe snel ze zijn als ik klachten mocht hebben.
TV. Heb je gehoord van de wedstrijd? Er is een prijs van 2000 euri uitgeloofd voor de eerste die Pauw dan wel Witteman op een journalistiek verantwoorde vraag betrapt. Flauw hoor. De kans is groter dat je de Staatsloterij wint.
Al dat gedoe rond pedoseksuelen heeft zijn impact op kinderloze, brave burgers zoals jij en ik. Een verhaal. Misschien heb ik het al eens verteld, dan is het ten overvloede. Ooit had ik een vriendin met twee kinderen en een ligbad. Vooral dat ligbad was te gek, dat heb ik thuis niet. Kinderen ook niet en dat wou ik graag zou houden. Een van de eerste keren dat ik in dat bad lag te weken, een peuk en een glas wijn onder handbereik, stond ineens de jongste in de badkamer. Hij zal vier zijn geweest. Ik wil bij jou in bad. Ik verstijfde en neem dat niet al te letterlijk. Paniek. Snel zei ik: Dat moet je aan mamma vragen. Het bleek dat hij dat al aan zijn moeder had gevraagd en die had gezegd: Dat moet je aan Adriaan vragen. Vermanend heb ik mezelf toegesproken: doe niet zo raar, daar is toch niets mis mee. En zo is dat, bij mij. Als je een voluptueuze jongedame bij me in bad zet, ja dan. De kleine mocht erbij in het bad en we hebben de grootste lol gehad.
Later is het zelfs een beetje noodzaak geworden dat die kleine met mij in bad ging. Wanneer zijn moeder zijn haar waste, was het huis te klein. Buren verzamelden zich voor de deur om een stuk van het speenvarken te bemachtigen. Maar waste ik zijn haar, vond hij dat zelfs prettig. Daar zijn geen fotos van gemaakt.
Gezien de regelmatig onregelmatige stakingen bij TNT post, en dik gelijk hebben ze, zou ik als ik jou was de kerstgratificatie-naar-draagkracht dit jaar ruim op tijd op de bus doen. Naar het gekende adres: Paulus Potterstraat 141, 2526SP. Enveloppe, flap erin, decemberpostzegel erop, op de bus. Bij voorbaat mijn beste wensen voor jou en een knuffel van de katten - zij delen erin mee. Ik zeg: doen!
Alle ouders beginnen met een brevet van onvermogen. Dan heb ik het natuurlijk niet over jou.
Dan lees ik een boek dat in Londen speelt, zoals nu Land of the living (2002) van Nicci French, en ik heb een kaart van Londen. Het is een Nicholson spiral bound streetfinder. A5 en inclusief inhoudsopgave ruim 280 bladzijden. Ik lees een straatnaam: King Street. Die zoek ik dan op om een beter beeld te krijgen. Bladzijde 222:
King st E13 65 S12
King st EC2 150 D6
King st N2 28 F8
King st N17 31 U3
King st SW1 148 C14
King st W3 73 U3
King st W6 152 B7
King st WC2 148 K8
King st Rich 84 G13
King st Sthl 70 C9
King st Twick 101 Y2
Ja, dat is wel handig, zon stadsplattegrond.
Ralf, hier links bij mijn links, heeft eindelijk weer eens een nieuw verhaal op zijn blog gezet. Lezen!
|
|
|
|
|
| 15-12-2010 |
| Matthijs draait door |
Een fraai Engels woord is cradlesnatcher, letterlijk vertaald: wiegengraaier. Zo wordt iemand genoemd, die een verhouding heeft met een veel jonger persoon. Meestal gaat het om een man die het met een veel jongere dame doet. In Italië zegt men: Berlusconi. Man! Als je in haar wangen knijpt komt de moedermelk nog uit haar mond. Het is gekscherend bedoeld, want de dame in kwestie heeft gewoonlijk een leeftijd waarop de dingen wettelijk mogelijk zijn. De tegenhanger is de gravedigger. Het Letse monster Robert M. heeft naar verluidt letterlijk in wiegen staan graaien, in kinderdagverblijven en op oppasadresjes. Kinderen van nul tot vier. En daar plaatjes van geschoten: baby- en peuterporno. Onvoorstelbaar.
Het is begrijpelijk dat gewone mensen zoals jij en ik bij het naar buiten komen van de feiten voor het monster de meest vreselijke straffen bedenken. Het is niet te bevatten wat er is gebeurd. Het gaat ons voorstellingsvermogen te boven, als je je het al wilt voorstellen. Dit treedt buiten alle menselijke paden. Maar ook gewone mensen zijn vaak verstandige mensen. We kunnen roepen wat we willen, daar zijn we gewone mensen voor, uiteindelijk vinden we dat de rechter zich over de zaak moet uitspreken. Schiet de wetgeving bij zon uitzonderlijk misdrijf tekort, dan moet de wetgeving worden aangepast. We hebben een Kamer die zich daarover moet buigen en een minister die het moet omzetten in wetten en zorgen voor de uitvoering daarvan.
Dan is het zacht gezegd heel vreemd als Kamerleden zich laten verleiden tot het uitspreken van een straf. Juist een Kamerlid dient zich terdege bewust te zijn van de scheiding der machten. In dit geval horen we ook nog eens heel domme opmerkingen, afkomstig van de tsunami aan PVV-Kamerleden. De voormalig rector magnificus Richard de Mos vertelde chemische castratie wel een oplossing te vinden. Het is een oplossing voor hardnekkige gevallen, maar ook dat is aan de rechter. Het meest stuitende in het geval De Mos is dat hij toe moest geven geen idee te hebben wat chemische castratie inhoudt. Enkele van zijn bentgenoten kwamen met hetzelfde commentaar: chemische castratie, goed idee, geen idee wat het is.
Chemische castratie is het gebruik van medicijnen om de werking tegen te gaan van de hormonen die door de teelballen worden afgegeven. In Nederland wordt onder andere het middel Androcur gebruikt. Het effect is omkeerbaar. In Nederland wordt chemische castratie vaak door het Ministerie van Justitie als voorwaarde gesteld voordat pedoseksuele terbeschikkinggestelden geresocialiseerd mogen worden. Sommige mensen zien chemische castratie als hét wondermiddel dat opgelegd zou moeten worden aan alle zedendelinquenten. In de praktijk blijkt echter dat de medicatie de hormoonhuishouding wel goed beïnvloedt, maar dat de effecten op de bijbehorende gedachten en gedragspatronen niet altijd even groot zijn.
Zo nu en dan kijk ik toch even naar De Wereld Draait Door: geheel zonder fouten ben ik niet. Zoals gisteravond. Aan tafel bij Van Nieuwkerk zaten de advocaat van de ouders van mogelijke slachtoffertjes van Robert M. en de misdaadjournalist Alberto Stegeman. Al snel kwam ter sprake dat de directeur van Het Hofnarretje (vijf vestigingen) enkele malen voor vertrekkende peuters, vier-jarigen die doorschuiven naar het basisonderwijs, afscheidsfeestjes had georganiseerd. Slaapfeestjes, in pyjama, van het begin van de middag tot het begin van de avond. Op andere locaties dan het kinderdagverblijf en zonder aanwezigheid van de ouders. Merkwaardig, dat wel, maar er hoeft verder niets mis mee te zijn. Dan heb je buiten Matthijs Draait Door gerekend.
Je wilt dus zeggen dat het mogelijk is dat Robert M. in de ene hoek van de ruimte stond te filmen, terwijl de directeur zich in de andere hoek aan de kinderen vergreep? Woorden van die strekking. Nee, dat bedoelde de advocaat niet. Dan heb je buiten Matthijs Draait Door gerekend. Hij bleef maar terugkomen op die directeur en zijn vermeende misdadige handelingen. Waarop de advocaat uiteindelijk schoorvoetend toegaf dat het niet onmogelijk was dat de directeur... Er is nog geen schijn van bewijs. Matthijs van Nieuwkerk is geen gewoon mens, maar de presentator van een veel bekeken tv-programma. Die dient zich iets genuanceerder uit te laten dan wij aan de stamtafel in de kroeg. Wat een misselijk mannetje is het toch. Het wordt me keer op keer duidelijk waarom zijn programma niet aan mij is besteed.
Prothesenieuws, het goede nieuws. De telefoniste-receptioniste van de orthopedische werkplaats belde: mijn prothese is klaar, ik kan hem aanstaande maandag komen passen. Nu is dat klaar wat overdreven. Wat er klaar is, weet ik uit ervaring, is het frame inclusief voet, knie en koker. Maandag mag ik het skelet aantrekken, erop gaan staan, ermee gaan lopen. De stand van de voet, de werking van de knie, het luistert allemaal heel nauw. De instrumentmaker zal het hele geval bij die gelegenheid fine tunen. Dan wordt er een stuk papier onder mijn echte been gelegd en worden met een stift de contouren nagetekend. Vervolgens wordt op verschillende hoogtes de omvang van het been gemeten. Dan mag ik weer naar huis en de instrumentmaker kan aan de bekleding beginnen. Met de duistere dagen in het verschiet (nee, ik vier geen kerst en oud en nieuw) verwacht ik begin volgend jaar mijn been te kunnen afhalen.
|
|
|
|
|
| 14-12-2010 |
| En de winnaar is |
De hoofdprijs is: de P.C. Hooftprijs. Een oeuvreprijs die dit jaar is toegekend aan H.J.A. Hofland. Henk voor intimi, meneer Hofland voor jou en mij; ik ken hem niet persoonlijk, ik ben slechts bewonderaar, wat een oud-Hollandsch woord is voor fan. Een ontrouwe bewonderaar, want zijn stukken lees ik tegenwoordig nauwelijks: ze verschijnen in het NRC en de Groene Amsterdammer en die staan hier beide niet op het menu. Een centenkwestie.
De P.C. Hooftprijs werd ingesteld in 1947. Op 21 juni van dat jaar werd de 300ste sterfdag van Pieter Corneliszoon Hooft herdacht. Aanvankelijk was het een prijs voor losse werken, sinds 1955 is het een oeuvreprijs. Een testje: heb je weleens gehoord van Amoene van Haersolte? Ik ook niet. Haar volledige naam was Ernestine Amoene Sophie van Haersolte-van Holthe tot Echten (Utrecht, 23 februari 1890 Dalfsen, 1 augustus 1952), maar dan zegt het me nog niets. Toch is zij de eerste die de P.C. Hooftprijs in ontvangst mocht nemen voor de novelle Sophia in de Koestraat (1946). Ik zal het werkje eens lezen als het mijn pad kruist.
Het is begonnen als staatsprijs. Tot 1984. Toen kende een onafhankelijke jury de prijs toe aan Hugo Brandt Cortsius, de vader van Jelle en Aaf-is-weer-eens-zwanger. De toenmalige CDA-minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen Elco Brinkman weigerde de prijs uit te reiken aan Brandt Corstius, omdat deze zich in zijn ogen ongepast had uitgelaten over prominente politici. Deze beslissing deed veel stof opwaaien. De reeds benoemde jury voor de P.C. Hooft-prijs 1985 trad af en vervolgens werd de prijs twee jaar niet uitgereikt. In 1987 werd de onafhankelijke Stichting P.C. Hooft-prijs voor Letterkunde opgericht, door drie landelijke letterkundige instellingen: de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, PEN-centrum Nederland en de Vereniging van Letterkundigen. Elco Brinkman is tegenwoordig woordvoerder van de criminele vereniging die bouwwereld heet. Een mens kan lelijk terecht komen.
Van Hofland heb ik enkele werken staan: Tegels lichten (of Ware verhalen over de autoriteiten in het land van de voldongen feiten), beschouwingen, 1972, Betrekkelijke kleinigheden (waarin opgenomen Mens en dier), 1976 en Twee helden uit de jaren zeventig, essays, 1979. Uit die laatste bundel twee citaten uit het stuk Omkijken naar Holland (2). Let wel: het stuk is van 22 juli 1978!
Het traditionele, door iedere beschaafde patriot gevreesde en vervloekte beeld is dat van een troep Hollanders, die met papieren hoedjes op halfbeschonken uit een autobus is gekomen, het Van je hela hola heeft ingezet, en optrekt naar een wegrestaurant. De Batavieren gingen bij Lobith het land weer uit. Als het voetbal niet bestond, zou die volksstam nu misschien zijn uitgestorven, maar de soort bestaat nog, al worden de vertegenwoordigers wat schaarser.
Wat me hierin vooral opvalt is het laatste zinsdeel: al worden de vertegenwoordigers wat schaarser. Er klinkt hoop uit. Ten onrechte, weten we nu. Of het nu Batavieren of Kaninefaten zijn, talloze leden van deze primitieve volksstam voeren nog immer ieder weekend hun oorlogsrituelen op, in en rond de stadions. Beschaafde mensen genieten ingetogen van het wielrennen, dat was in 1978 al zo. Een tweede citaat uit hetzelfde stukje:
Uit een internationale enquête van een jaar of twintig geleden kwamen de Nederlanders te voorschijn als het beleefdste en meegaande volk van West-Europa. Als er nu nog eens zon onderzoek zou worden gedaan, zou daaruit blijken dat de toestand volkomen is veranderd. De Nederlanders lijden nog wel, maar op een heel andere manier: niet meer onder een overmaat aan beleefdheid maar onder een vreemd soort eerlijkheid die geen eerlijkheid is, en onder een vorm van directheid die niets met het nut der directheid heeft te maken.
Opvallend. Een constatering die 32 jaar geleden werd gedaan. We zijn sindsdien alleen maar verder afgegleden, zo bezien leefden we in1978 hier nog in het aards paradijs. Het zijn twee voorbeelden waaruit mag blijken dat het werk van Hofland tijdloos is. Een bundel als Tegels Lichten neem ik jaarlijks wel een keer ter hand. Voor de liefhebbers: klik hier voor een column van Hofland uit 2003. Waarom juist deze? Omdat er een Fokke en Sukke bij staat met een tekst van zijn hand. En wat weinig mensen weten, de fans allemaal wel: Hofland mag graag dingetjes in elkaar prutsen. Bootjes, karretjes en machines. Hij is dan ook liefhebber van het werk van de Zwitserse kunstenaar Jean Tinguely en de Nederlandse kunstenaar Theo Jansen.
|
|
|
|
|
| 13-12-2010 |
| Ooit was het hier/ klaar in een wip |
Als je regelmatig mijn weblog leest zou je het niet zeggen, maar ook ik ben zo nu en dan wat slordig. Een narcistische persoonlijkheidsstoornis heb ik niet, dus ik geef dat volmondig toe. Vanochtend was ik het nog. In de Krant viel mijn oog op een interview met Hendrik-Jan Bakker, oprichter van de Groene Moslims. Het is een organisatie die diervriendelijk halal, rein, vlees propageert. En daar voorlopig nog heel kleinschalig aan werkt: Zes keer per jaar kopen we een paar schapen bij een boer die biologisch werkt. Die brengen we naar een islamitisch slachthuis. Dat vlees kunnen moslims kopen. Het zou mooi zijn als we een slachthuis of een slager kunnen vinden die hier achter staat. Maar zo ver is het nog niet. Een mooie druppel op een gloeiende plaat.
Alles leuk en aardig, maar ben jíj moslim geworden?? Ik dacht hierbij aan de man die mij enkele malen heeft geïnterviewd voor de Haagsche Courant, ver voordat de krant samenging met het AD. Vriendelijke interviews, waaruit waardering voor mijn werk sprak. Ze brachten mij roem in de stad en op het oude dorp. Maar er klopten enkele dingen niet in het interview met hem in de Krant. Zo blijkt uit de begeleidende foto dat hij ineens een baard draagt. Dat schijnt des moslims te zijn, er zal wel een vers over in de Koran staan. Ook blijkt hij nu contactlenzen te dragen; het lijkt me stug dat er in de Koran over lenzen en brillen wordt gesproken. Het meest viel me echter zijn leeftijd op: 45. Dan zou de journalist 15 jaar jonger zijn dan ik en dat klopt niet: hij is van mijn leeftijd.
Toen ik er eens op ging googlen kwam ik al snel achter mijn vergissing, mijn slordigheid. De groene moslim heet Hendrik Jan, zonder verbindingsstreepje dat er in de Krant wel staat. De betreffende journalist heet Jan-Hendrik, met een streepje. Ter illustratie: Over de verzamelbundel Poëtisch Den Haag (2006) schreef hij: Adriaan Bontebal krijgt de prijs voor het kortste gedicht. Titel: Bagijnenstraat. Ooit was het hier/ klaar in een wip. Hetgeen daarmee ook voor Bontebal geldt. Ter verduidelijking: de Bagijnenstraat was ooit het domein van de vleesverwennende industrie. Ik heb de bundel niet (meer?) Mijn verzameld werk is niet te vinden in mijn huis.
Heb jij dat nou ook? Dat je je vaak niet kan verplaatsen in de seksuele beleving, de seksuele behoeftes van je evennaaste? Dat je een stel ziet lopen en denkt: wat zien jullie in godsnaam in elkaar? Doen jullie het ook? Of dat je je als hetero probeert te verplaatsen in een homo en er niet uitkomt? Ik probeer me er maar niet meer in te verdiepen. Maar soms sla ik dan toch nog stijl achterover. Zoals gisteravond, toen ik naar het Journaal keek. De mededeling: er is in Amsterdam een man opgepakt die zich vergrepen heeft aan tientallen kinderen. In de leeftijd van 0 tot 4 jaar!!! Dan val ik stil en ben ik wederom blij geen kinderen te hebben.
Pleonasme. Kader Abdolah heeft het vandaag in de Krant in zijn column over 'kleine eenmans-pcs'. Dat is een heel mooie.
Wielerhoekje. I rode a great race today and I entertained the spectators, Lars said afterwards. I don't mean to be teasing the others. I thought it would have been harder but the others had raced a really tough race yesterday. Dat gaat over de veldrit van gisteren. De Druivencross in Overijse, de moeder aller veldritten, die door mij abusievelijk bestempeld werd als een wereldbekerwedstrijd. Weer een slordigheidje. De Druivencross, die dit jaar voor de 50ste maal werd verreden, staat op zich en telt niet mee voor een regelmatigheidsklassement: de wereldbeker, de superprestige of de Gazet van Antwerpen trofee. Toch rijden alle kanonnen er graag: het is een zware rit met veel hoogteverschil.
Lars Boom ging voortvarend van start. Aangezien hij een relatieve buitenstaander is in het huidige veldrijden, startte hij op de derde rij, maar al rap reed hij op kop. Die zien we nooit meer terug, moeten de anderen hebben gedacht. Maar hij maakte wat foutjes, slipte zelfs in een bocht en reed tegen een paaltje aan. Daar hij verderop in de race steeds op een derde, vierde plaats lag, had het er alle schijn van dat hij het pak tot slot nog zou verpletteren. Maar hij kreeg een lekke voorband, ver van de materiaalpost (waar je van fiets kan wisselen, voor de leek.) Heb je weleens proberen te fietsen met een lekke voorband? Dan kan je maar beter een lekke achterband hebben. Hij hield manmoedig stand, maar raakte steeds verder achterop. Uiteindelijk ging hij nog als zevende over de meet. Gerben de Knegt werd tiende.
Eerste werd Sven Nys, die de dag ervoor ook al in Essen had gewonnen. Kevin Pauwels, die een uitstekende wedstrijd reed en een mooie toekomst voor zich heeft, werd tweede op 21 seconden. Klaas Vantornout werd derde op 37 seconden.
Aanstaande zaterdag rijdt Lars Boom de Fidea Scheldecross in Antwerpen, samen met dezelfde grote jongens van gisteren. Ook de vrouwen rijden zaterdag, met als startnummers 1, 2 en 3: Marianne Vos, Daphny van den Brand en Sanne van Paassen. Dat zou weleens het podium kunnen worden, zij het dat wat mij betreft de nummers 1 en 2 van plaats wisselen.
Als liefhebber moet je wel bij de les blijven. Op het topniveau rijden Klaas Vantornout, Sven Vanthourenhout en Dieter Vanthourenhout. Ach, je haalt ze eigenlijk niet door elkaar.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
