 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 13-11-2011 |
 Schuldencrisis |
Soms citeer ik een ingezonden brief uit de Krant. Niet onder het motto 'beter goed gejat', maar 'dit wil ik je niet onthouden.' Vandaag is het er een van Karin Bisschop-Lemmers uit Julianadorp onder de titel: Op de pof leven doe je zó:
'Het is een mooie dag in een klein Grieks plaatsje. Alle straten zijn leeg.
Het zijn slechte tijden, eenieder heeft schulden en allen leven op de pof.
Op die dag rijdt een welgestelde Nederlandse toerist door het Griekse dorpje en stopt bij een klein hotelletje.
Hij zegt tegen de eigenaar dat hij graag de kamers bekijken wil, om er misschien een voor de nacht te huren en legt als onderpand 100 euro op de balie.
De eigenaar geeft hem een paar sleutels.
Als de bezoeker de trap op is, neemt de hoteleigenaar het geld, rent naar zijn buurman de slager en betaalt zijn schulden.
De slager neemt de 100 euro, loopt de straat uit betaalt de bakker.
De bakker neemt het geld en betaalt zijn rekening bij de boer.
De boer neemt het geld en rent naar de kroeg om zijn drankrekening te betalen.
De kroegbaas schuift het geld door naar een aan de bar zittende prostituee, waarbij hij nog schulden had.
De prostituee rent naar het hotel om daar haar uitstaande rekening van 100 euro te betalen.
De hotelbaas legt het geld weer op de balie.
Op dat moment komt de toerist de trap weer af, neemt het geld van de balie en zegt dat de kamers hem niet aanstaan en verlaat het dorpje.
Niemand heeft iets geproduceerd. Niemand heeft iets verdiend.
Maar... iedereen is zijn schulden kwijt en ziet de toekomst met optimisme tegemoet.
Zo eenvoudig werkt het reddingspakket.'
Gisteren bladerde ik even door de Gids. Tot mijn verbazing zie ik bij Nederland3: 19.30 Wie van de 3. Het panel: Martine Bijl, Arjen Ederveen, Ernst Daniël Smid en Karin Bloemen. Presentatie: Ron Brandsteder. Vooral bij de laatste schieten mij gezegden door het hoofd als 'een lijk in de kast hebben' en 'oude koeien uit de sloot halen.' De omroep? Jawel, MAX.
|
|
|
|
|
| 12-11-2011 |
| Whisper in my ear |
Er wordt wat af gefluisterd tegen wat er in en rond het huis loopt en kruipt. Tegen dieren, zoals daar zijn paarden en honden. Over de eersten bestaat een boek, een bestseller, van Nicolas Evans (The Horse Whisperer, 1995) waarvan een film is gemaakt (1998, van en met Robert Redford.) Over een man die zich ontfermt over een gewond paard en, naar ik begrijp, het paard weer het gevoel geeft paard te zijn. Maar: niet gelezen en niet gezien, dus geen mening. Dan is er ook The Dog Whisperer, ene Cesar Millan die een programma heeft op National Geographic (vanmiddag om 16.00h.) Ook nooit gezien. Ooit heeft hij, zegt hij, de taal van honden geleerd. Zoals prinses Irene de dialekten van rode beuk en eik verstaat? Critici menen dat hij de honden die hij 'behandelt' mishandelt: hij werkt met roedels tegelijk, waarvan alle dieren zijn gecastreerd/gesteriliseerd. Dominant gedrag wordt operatief onder controle gehouden en hij gebruikt wel anti-blafbanden: een hond die op een ongewenst moment blaft krijgt via zijn halsband een stroomstoot. Het klinkt me vrij verwerpelijk in de oren, maar de gek heeft er onderhand wel 100 miljoen dollar mee verdient. Wat het niet minder verwerpelijk maakt, in tegendeel.
Het toppunt is wel de Kinderfluisteraar, in persoon van de beruchte oplichter Derek Ogilvie: vanavond op RTL4, na Linda en Jack. Heb ik ook al nooit gezien, natuurlijk. 'Ogilvie gebruikt zijn telepathische gaven om de ouders te laten zien hoe hun kind denkt en waarom het zich zo gedraagt.' Ja hoor, Derek. Enfin, hij is al ontmaskerd door James Randi, lees de skepsisblog. Zoals je misschien (nog) weet heeft de Canadees Randi een prijs van een miljoen dollar uitgeloofd aan degene die het bewijs kan geven van enig paranormaal of bovennatuurlijk verschijnsel. De Kinderfluisteraar heeft zich laten testen, onder omstandigheden waarover Randi en Ogilvie het eens waren: het miljoen is nog steeds niet uitgekeerd. Need I say more?
Fluister ik binnen of buiten het huis tegen mijn katten? Nou nee. Niet dat ze slechthorend zouden zijn, maar ik vind het niet nodig. Schreeuwen doe ik ook (bijna) nooit. Maar ik praat wel met ze. Soms begint een kat terug te miauwen als ik tegen hem/haar babbel. Is het omdat het beestje begrijpt wat ik zeg en antwoord geeft? Gisteravond nog. Ik lees Het liefje van de Franse luitenant en Balzac kruipt bij me op schoot. Liever gezegd: ze kwam drentelen op mijn schoot. Balzac, lieve schat, ga eens rustig zitten, zei ik. Lou loene. Toen ben ik haar maar gaan voorlezen uit het boek. Over het verschil in seksbeleving tussen de aristocratie en de plattelandsbevolking in de Victoriaanse tijd. Na enkele zinnen reeds strekte ze zich uit en heeft minstens een half uur vol genot liggen knorren. Omdat ze de uiteenzetting van Fowles begreep?
Op de mulo kregen we natuurkunde van meester De Bont. Als die begon te fluisteren kropen we allen in onze schulp. Want als je je dan niet als een engeltje gedroeg kostte het je zeker een paar uur van je vrije tijd. Regelmatig deelde hij ook een tik uit, liefst met een lineaal. In die tijd werden leraren daar nog niet voor opgepakt.
Als toegift moet je even klikken op deze link, die ik toegestuurd kreeg van een trouwe lezeres.
|
|
|
|
|
| 11-11-2011 |
| Vergeten feest |
Hè, weer een feestje misgelopen. Nu ben ik van huis in & uit niet zo'n feestbeest, maar toch, enige leut op zijn tijd ga ik niet uit de weg, niet altijd. Waar gaat dit over? Momenteel lees ik Het liefje van de Franse luitenant (The French lieutenant's woman, 1969) van John Fowles. Het boek staat al een tijd op de plank, maar ik was er nog niet aan toe gekomen. De film van Karel Reisz uit 1981 met Meryl Streep in de hoofdrol heb ik niet gezien. Ik lees: '
de mythe ( ) die door de aartsbisschop Ussher in de zeventiende eeuw was verzonnen en plechtig vastgelegd in talloze edities van de offciële Engelse bijbel, dat de wereld geschapen was om negen uur op 26 oktober 4004 voor Christus.' Hoe de goede man dit heeft berekend weet ik niet, maar dat is ongetwijfeld ergens op het net te vinden.
Dat feestje dus, 26 oktober, het ontstaan van de aarde. Daar valt oud en nieuw toch bij in het niets. Ja maar, zul je tegenwerpen, er zijn fossielen gevonden die veel ouder zijn. Nee, nee, dat is niet helemaal waar. God heeft toen, in 4004 voor hemzelf, die fossielen er voor de gein meteen bij geschapen. En heden ten dage zijn er nog steeds lieden die Ussher geloven. In onze eigen biblebelt kom je ze wel tegen. Maar, bedenk ik me nu ik dit schrijf, dat zullen niet bepaald de grootste loltrappers onder de zon zijn. Van twee dingen een: of ik vier volgend jaar die 26ste oktober in mijn eentje, of beperk me als jij en ik gewoon tot het traditionele oud en nieuw.
Overigens is de Joodse jaartelling ook op dezelfde vreemde aanname gebaseerd. Volgens hullie vond de schepping in het jaar 3761 voor onze jaartelling plaats. Zij leven dus momenteel in het jaar 5772. Het nieuwe jaar begint op Rosj Hasjana, een tweedaagse van gebed en inkeer, die in september of oktober van de gregoriaanse kalender valt. Omarm alle religies en de onderafdelingen daarvan en je hebt het hele jaar wel iets te vieren, of te bidden.
We stevenen af op een recessie, wordt ons aan alle kanten beloofd. Goh, dat ik dat nog een keertje mag meemaken op mijn oude dag.
|
|
|
|
|
| 10-11-2011 |
| Opstapje |
Er zijn vrienden en kennissen die langer zijn dan ik. Ik voel me dan ook niet echt lang, hoewel ik aan de 1.92 zit, als ik sta. Nu moet je weten dat mijn boeken in mijn huiskamer tot aan het plafond staan. Een boek van de bovenste plank pakken gaat net, maar dan moet ik alles rekken wat in me zit. Daar had ik het volgende op gevonden. Van gesprokkeld sloophout heb ik een krukje, een bankje in elkaar geknutseld. Geef mij wat hout, een zaag, spijkers en een hamer en ik kan mijn lol niet op. Maar toen, een draai in het verhaaltje.
Over de op een na jongste hier thuis, Balzac, heb ik weleens verteld. Ze werd zwaar gehandicapt geboren. Terwijl zus Hanks door de kamer dartelde, maakte Balzac plat op haar buik een soort zwembeweging om vooruit te komen. Een mens met een beetje guts had het beestje de nek omgedraaid, maar dat kon ik niet. Edoch, de hemel zij geprezen, langzaam heeft ze zich opgericht. Toch is ze niet helemaal in orde. Om bij het kattenluik, dat in een keukenraam zit, te komen moet ze zich ophijsen aan het gasfornuis. Het lukt haar iedere keer weer.
Toen ik haar laatst weer binnen zag komen, viel er een muntje. De weg andersom is namelijk ingewikkelder voor haar. Dan klimt ze op de dertig centimeter hoge compostbak om vervolgens bijna een meter omhoog te klauteren tegen een muurtje. Meisje hoe presteer je dat toch elke keer weer? En: stom dat ik daar nooit aan heb gedacht. De oplossing was simpel: ik heb dat bankje op de compostbak gezet.
Net zat ze weer op de vensterbank voor het raam. Starend naar me: doe de deur open. Ja zeg, ik heb dat bankje niet voor niets voor je neergezet. Maar ik ben, als gezegd, een watje dus ik heb de deur voor haar opengemaakt. Wat bleek? Dat bankje is pleite! Ik heb de buurt afgezocht, maar nergens is dat bankje te vinden. Wie doet zoiets? Wie pikt er nou zo'n ding mee? Misschien dezelfde lul die gisteren in het tuintje van mijn buurman stond te pissen. Zo blijkt maar weer eens: je hebt mensen en fietsbellen.
|
|
|
|
|
| 09-11-2011 |
| Gitarist |
Er staan nog maar twee gitaren hier. Ooit had ik er meer, maar je kent het, je geeft eens wat weg. Twee dus. Op een ervan speel ik sinds enige tijd weer iedere dag. Veel oefeningen. Links voor de vingerzetting, rechts voor de soepelheid. Ondanks dat ik een van de gitaren dagelijks bespeel, moet ik hem toch iedere dag weer stemmen. Een beetje gitarist kan je vertellen dat het helaas zo is. Gistermiddag. Ik had het ding gestemd en ging wat zitten prutsen. Iets van Bach. Bach heeft niets voor gitaar geschreven, maar voor luit, maar dat is omgeschreven, ik heb het op papier staan, maar dat terzijde. Drie keer 'maar' in één zin; ik speel beter gitaar dan ik schrijf.
Ik zit Bach te spelen en een buurman klopt op mijn raam. Ik zet de gitaar weg en doe open: wat is het vent? Of ik een biertje voor hem had. Tuurlijk, jongen. Maar het is drie uur, de buurtsuper is open, waarom ga je zelf geen bier halen? Nou, moeilijk, geen geld en de trillers van het bier van gister. Die trillers van jou kennen ze wel bij de super. Maar goed, alsjeblieft.
Je zat gitaar te spelen, zei hij. Wat? Het was de bourée uit de derde suite. Oh, zei hij, laat eens horen. NEE!!
Toen pas realiseerde ik me dat ik nog nooit voor iemand een stukje klassiek heb gespeeld, terwijl mijn katten het dagelijks horen. Wausje kan niet slapen als ik niet een stuk van Bartolomé Calatayud heb gespeeld. Het beest is verwend. Maar voor vrienden of vriendinnen? Ik heb het nooit gedaan. Vraag vriend B. of mijn tuinvrouw, ik heb nooit voor ze gespeeld.
Of ik het echt kan, gitaar spelen? Als gezegd, sinds enige tijd oefen ik weer dagelijks, ik heb enkele jaren les in klassiek gitaar gekregen. En of ik een stukje voor je wil spelen? Nee. Vraag dat maar aan Alfred Birney, hier links bij mijn links. Naast schrijver ook een heel goed gitarist. Wausje meent dat ik ook goed kan spelen.
Oh, jawel, ik heb in een bandje met mijn Fender Jaguar staan rammen, maar ik heb nog nooit voor iemand een stukje klassiek gespeeld.
|
|
|
|
|
| 08-11-2011 |
| Als reiziger |
Dat ik alleen in midden- en west-Europa ben geweest is niet helemaal waar. Ook in zuid-Europa. Vaak in Barcelona, eens in Madrid en ook in Florence, dat weer in een heel ander land ligt. Florence zien en dan sterven, van wie is de uitspraak ook alweer? Ik kom er zo nog wel op. Nee, wacht even, het was Napels zien en dan sterven. Napels heb ik nog niet gezien, de dood laat nog even op zich wachten. In Florence heb ik samen met vriend B., liggend op bed, hij op het zijne en ik op het mijne, ik ben niet van de herenliefde, B. ook niet, ik ben zeer overtuigd van de damesliefde, maar de dames lijken dat niet door te hebben, daar word je dan oud mee, maar goed, samen met B. heb ik liggend op bed in Florence in onze hotelkamer Luik-Basternaken-Luik gezien. Als we uit het raam keken zagen we de koepel van Brunellischi, maar hé, wie kijkt er uit het raam als er een mooie wielerwedstrijd op tv is? We zijn hem overigens wel gaan bekijken, die koepel. Helemaal maf zijn we nu ook weer niet.
Ergens heb ik het idee dat ik hier al eens over heb geschreven. Maar dat krijg je als je het al jaren doet, een stukje schrijven. Zo bouwt een mens vijanden op, er zijn er inmiddels veel die mijn bloed wel kunnen drinken. Terwijl ik in levende lijve best meeval.
Ach, misschien heb ik ook wel over het volgende geschreven, toen. In die tijd had ik drie katten, buurman R. verzorgde ze terwijl ik weg was. In diezelfde hotelkamer heb ik wakker gelegen van de zorgen: is drie katten niet te veel? En nu? Ik heb er zes en er is er geen die ik zou kunnen missen. Nee, nee, er hoeft niet een bij. Straks pas, als een van de zes het loodje heeft gelegd.
Weet je dat ik mijn overleden katten in mijn tuintje voor de deur heb begraven. Ik kan ze allemaal nog aanwijzen. En weet je ook dat zulks verboden is? Het zal me aan mijn reet roesten.
PS Inmiddels zijn er, even tellen, zeven zeer boze mails uit Schijndel gekomen. Dat is Schijndel, mensen hebben er verder niets te doen.
PPS Er is een dame in Brussel, ik ken haar alleen van horen, die haar oudste zoon Fausto heeft genoemd. Dat is nog eens een wielerliefhebster! Haar tweede zoon heet overigens Nelson. Die heb ik zien staan, eenzaam, midden in Londen.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
