 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 10-04-2011 |
 Een twaalfenhalf-jarige scheiding |
Gisteravond gegeten in de Livreie, het beroemde restaurant van Jan en Treesje Tuinman. Dit weekend is het namelijk precies twaalfenhalf jaar geleden dat het uitging met een van mijn ex-en en dat wilde ze vieren. Wat meer is: ze wilde het betalen. Ervan uitgaande dat ik toch wel ja tegen gratis eten zou zeggen, ze kent me nog steeds, had ze enkele weken geleden al gereserveerd. Haar enige voorwaarde betrof mijn uiterlijk: ik moest een colbert aan, mijn haar in een staart en mijn schoenen poetsen. Die staart was nog het minste probleem. Nu draag ik nooit een staart, dat vind ik meer iets voor paarden, maar als zij erop stond. Toevallig heb ik een colbert, donkergrijs met een dun blauw streepje, maar ik ben zeker een half uur bezig geweest om de kattenharen eraf te plukken. Het kostte me ook een half uur een blikje schoensmeer te vinden. Maar toen was ik dan ook het heertje, ik viel hoegenaamd niet op, nauwelijks dan toch, in die sjieke tent.
Het werd een genoeglijke avond. Vooraf nam ik de tong van de kabeljauw met kippenhuid. Als hoofdgerecht: kabeljauwfilet, zeesla, aubergine, citroen, dashi en de maag van de kabeljauw met sinasappel, mosterdzaad en spitskoolnerf. En ik sloot af met epoisses, konijnenniertjes en aardappeluitlek. Dat alles werd ruim besprenkeld met verschillende wijnen en tot slot nam ik nog twee irish coffee. Zij heeft even hard mee zitten pimpelen, hoewel ze ook weer terug moest rijden. Even heb ik overwogen een taxi terug te nemen, maar het kost een godsvermogen van Beesterzwaag naar De Haag, de stad der steden. En ik wilde zo'n gezellige avond niet zo lullig afsluiten.
Je leest dit, dan weet je dat ik weer veilig thuis ben gekomen. Doen we dit weer bij ons 25-jarig jubileum, vroeg ik bij het afscheid. Dat wist ze nog niet, tegen die tijd mailt ze me. Uit voorzorg heb ik haar niet gevraagd nog even een kopje koffie te komen drinken. Als ik laat op de avond nog koffie drink slaap ik beroerd tot helemaal niet. En we hadden allebei een behoorlijke bak op: voor je het weet eindigt zo'n aardige avond in gedoe waar je later spijt van hebt. Enfin, dat wordt straks Parijs-Roubaix kijken met een brak hoofd. Ik zal wat deuren en ramen tegen elkaar openzetten.
De Krant van gisteren heeft mijn vertrouwen in de (Nederlandse) mensheid weer een knauw gegeven en dat vertrouwen was al niet zo groot. Zo las ik dat een op de vier Nederlanders nog nooit op een plek is geweest waar groenten groeien. Die mensen weten dus niet hoe spruitjes groeien of hoe een boerenkool eruit ziet: die kan je immers alleen nog gesneden kopen, meestal voorverpakt. Zij denken: bespoten groenten zijn groenten waar de winkelier gif over heeft gespoten (waarom?): wie zou dat anders gedaan moeten hebben.
In een ander katern las ik nog iets vreselijkers. Het schijnt dat 80% van de Nederlandse huishoudens een tuin heeft. Waar dat cijfer vandaan komt wordt niet vermeld, maar het zou best waar kunnen zijn: in de stad krijg je een vertekend beeld, vooral in wijken met veel hoogbouw. Maar, nu komt het, hooguit 10% van de Nederlanders houdt van tuinieren. Op het eerste gezicht zou je zeggen: 10% van 80% is 8%, maar dat is een foute gedachte. Het zijn twee verschillende grootheden: de huishoudens en de Nederlanders.
Veel barbaren betegelen daarom hun tuin. Dat wordt in het stukje mooi getypeerd: het wordt een terras dat de sfeer ademt van de landingsplaats voor een traumahelikopter. Daar moet, en dit meen ik, hard tegen worden opgetreden. Wie weigert iets met de tuin als tuin te doen, moet die grond ontnomen worden. Confisceren, onteigenen, inzet van ME en de restanten van het leger. Laten we er vervolgens openbaar groen van maken. Of geef mij een mooie grote tuin hier in de buurt.
Ben van Ooijen, tuinman pur sang, zegt in het artikel: ' Vrijwel alle mensen willen een tuin. Ze willen, bewust of onbewust, groen om zich heen en contact met de natuur. Maar ze weten niet hoe. Ze begrijpen niet dat het tuingevoel verdwijnt als je meer dan eenderde van de tuin bestraat. Ze beseffen niet dat een tuin geen intimiteit krijgt met plantjes van maximaal 30 centimeter hoog of alleen planten langs de schutting. Ze hebben niet door dat een tuin zo dicht mogelijk bij het huis moet beginnen, zodat je er ook van kunt genieten als je binnen zit. Waarom zou je vrijwillig negen maanden per jaar vanuit je woonkamer naar je tuinameubelement kijken al dan niet verpakt in plastic hoes terwijl daar ook een boom kan staan.'
Wel aardig is de korte recensie over het boek The global forest van Diana Beresford-Kroeger. Zij zegt terecht dat het leven op aarde niet zonder bomen kan. Ze absorberen koolstof en produceren de zuurstof waarvan mens en dier leven. Ze reguleren het klimaat en reinigen lucht en bodem. Ze leveren hoogwaardig voedsel (fruit, noten) en natuurlijke medicijnen. Bomen zijn een kostbaar bezit dat we moeten koesteren, want ze zijn ons wapen tegen klimaatverandering. Herbebossen dus. 'Neem een eikel en een schop en plant een boom,' zegt Beresford-Kroeger. 'Wie een bos plant geneest de planeet.'
Je weet: ik ben tuinliefhebber en het braafste jongetje van de klas. In mijn eentje koester ik wel drie bomen. Een draaiwilg van ruim tien meter hoog. Een Ginkgo biloba met hangende takken die slechts een kleine anderhalve meter hoog is: het is de soort. En dan mijn Hibiscus. Dat is van huis uit een struik maar met consequent snoeien heb ik er een boom, stam plus kruin, van ruim vier meter hoog van gemaakt. De draaiwilg is al helemaal groen en draagt momenteel katjes. De Ginkgo en de Hibiscus beginnen schuchter blaadjes te krijgen. Straks staat de Hibiscus weer helemaal vol met witte bloemen.
Ga na het wielrennen straks nog even iets in je tuin doen. Het is niet te laat om alsnog te beginnen.
|
|
|
|
|
| 09-04-2011 |
| Ik ben vaak zo mensenschuw |
Natuurlijk heb ik nog een man op de plank, een dubbele zelfs: Herman Brusselmans. Maar die staat niet in de gewone Nederlandse kast. Hij staat apart, tezamen met enkele andere schrijvers waarvan ik een heel rijtje boeken heb. Zoals daar zijn: Hugo Claus, Jef Geeraerts, Remco Campert, Koos van Zomeren, A.F.Th. van der Heijden en Jos Vanderloo. Van Brusselmans staan er dertig boeken. Dat is ongeveer de helft van wat die man heeft uitgegeven. Het is met mijn maandfooi ondoenlijk alles van hem aan te schaffen. Bovendien is het vaak meer van hetzelfde: ik kan hooguit drie boeken achter elkaar van hem lezen, dan ben ik het weer moe. Maar dat ik de man hoog heb zitten is buiten kijf. En wel hierom. In zijn De Geschiedenis van de Wereldliteratuur (1989) schrijft hij, ik heb het eerder geciteerd:
Enfin, ten eerste is er, uit Nederland, Adriaan Bontebal. Ik vind zijn boekje Een Goot met Uitzicht zo goed dat ik niet eens flauwe grappen ga maken over s schrijvers naam (al heb ik er een paar schitterende in mn hoofd zitten.)
Een Goot met Uitzicht (die titel alleen al!) is een redelijk dun boekje (93 blz.) vol korte verhaaltjes, gedichten en aforismen. De verhaaltjes hebben allemaal een sterke, verrassende plot (behalve het nogal simpele 'Zelfmoord', dat in Playboy is voorgepubliceerd); de aforismen zijn pareltjes (bijvoorbeeld schrijvers zijn over het algemeen in gezelschap van de mooiste vrouwen. Zo zijn er meer vraagtekens bij mijn schrijverschap te zetten- p. 66) en de gedichten zijn ook niet mis. Bovendien valt er veel te lachen, niet in het minst als Bontebal vol zelfspot over zn houten been zeikt (en hij hééft een houten been; ik ken m een beetje en mocht ooit s tegen zijn beide benen schoppen om het verschil te horen; bij de schop tegen het goeie been riep de jonge auteur Auw en bij de schop tegen het andere bleef hij onverstoorbaar glimlachen).
Kortom, die Bontebal is echt waar een aanwinst voor de Nederlandse literatuur.
Wat een inzicht heeft die man, hè? Soms is er iemand die tegen mij zegt: weet je op wie jij lijkt? En dan moet ik Brusselmans zeggen, maar dat doe ik niet. Oké, ik heb ook zeer lang haar en draag eveneens een bril. Maar de vergelijking valt voor mij toch in de categorie: alle Chinezen lijken op elkaar. Zou ik zijn hondje roepen, betwijfel ik of het beestje enthousiast zal reageren. Wat wel een overeenkomst is: we zijn beiden bij dezelfde uitgever gedebuteerd, zijn eerste boeken zijn ook uitgegeven door In de Knipscheer. Daar ben ik niet echt gedebuteerd, ik had al enige werkjes in eigen beheer uitgegeven. Maar Een Goot met Uitzicht was de eerste bundel die bij een landelijk bekende uitgever verscheen. Het leverde me meteen een tv-interview op bij Boudewijn Büch en een radio-interview met Ischa Meijer.
Ach, over Ischa, een pijnlijke anekdote die ik eerder al eens heb verteld. Waarom doe ik het dan nu weer? Voor hen die later hebben ingeschakeld. Het interview vond plaats in café Eik en Linde in Amsterdam. Toen ik op van de zenuwen - de beruchte Ischa Meijer! - bij het café kwam aanlopen, stond hij juist voor de deur met iemand te praten. Hij kwam meteen op me af en zag hoe strak ik stond. Bontebal, zei hij, ik ga je in de watten leggen. Dat deed hij, het werd een zeer genoeglijk gesprek. Na afloop hebben we nog wat gedronken. Als je weer in Amsterdam bent, geef me dan even een belletje, gaan we samen ergens iets drinken. Hij schreef zijn telefoonnummer op een bierviltje. Ik heb daar nooit gehoor aan gegeven, ik ben vaak zo mensenschuw.
Enkele jaren later zit ik op een bankje in het zonnetje op het plein dat Plein heet. Daar zag ik hem met vastberaden tred schuin weg het plein oversteken. Plots bleef hij staan, draaide zich om en kwam met een even vastberaden tred op mij af. Bontebal! Waarom heb je me nooit gebeld? Ja, ik heb wat blunders gemaakt in mijn leven. Er zullen er nog vele volgen, want als ik iets ben is het hardleers.
Wielerhoekje. Morgen is het zo ver, alweer een hoogtepunt op de wielerkalender: Parijs-Roubaix, ook wel: de Hel van het Noorden. Hoewel de koers volledig over Franse wegen gaat, mag je het wat mij betreft best een Vlaamse wedstrijd noemen. Over de kasseien gaat het, wat vooral bij nat weer spectaculaire beelden oplevert. Maar het is droog en de buienradar laat ook voor morgen geen verontrustende beelden zien. Wie dit jaar gaat winnen? Laat ik geen voorspelling doen. In elk geval rijden Belse favorieten als Nuyens en Gilbert niet mee.
Wel zullen er dertien Nederlanders aan de start staan. Het meerendeel komt bij Rabobank vandaan die met een bijna volledig Nederlandse selectie aan de start staat. Leopard Trek neemt Joost Posthuma en Tom Stamsnijder mee om hun kopman en winnaar van 2010, Fabian Cancellara, te ondersteunen. Skil-Shimano heeft met Tom Veelers, Roy Curvers en Koen de Kort drie landgenoten bij zich. Door het wegvallen van Jens Mouris heeft Vacansoleil-DCM met Wouter Mol slechts één Nederlandse vertegenwoordiger.
|
|
|
|
|
| 08-04-2011 |
| Soms reageer ik ook vanuit de onderbuik |
Catherina va Lente, Marjon Zomer, Erik Herfst en Leon de Winter; zo zou een mens het jaar rond kunnen komen, ware het niet dat Catherina va Lente me nooit heeft kunnen boeien, Erik Herfst al zesentwintig jaar dood is en ik Leon de Winter een heel vervelende man vind. Dan doe ik het maar met de zomer.
Ooit heb ik me voorgenomen geen fotos in mijn logs te zetten. Waarom? Om toch een voornemen te hebben, met de jaarwisseling doe ik dat nooit. Je kent dat wel: op 1 januari stop ik met roken. Ik rook al meer dan veertig jaar, ben verslaafd, en zal de gevolgen van die veertig jaar toch niet meer kunnen terugdraaien. Bovendien zijn mijn katten meeroker. Stel je toch eens voor wat het met de beesten doet als zij niet meer dagelijks hun portie nicotine krijgen. Maar ook: je bent lezer of kijker en ik richt me tot de lezer. Omdat ik het niet kan laten plaats ik regelmatig kliks, ter illustratie. Hier is een klik, ter ondersteuning van wat ik zo wil vertellen. Wat eraan ten grondslag ligt is dat ik het zelf heel vervelend vind als een tekst wordt onderbroken met plaatjes. Als Karl May schrijft over de Llano Estacado dan zoek ik daar zelf de plaatjes wel bij. Zoals deze.
Wist je dat Karl de overgrootvader is van Reinhard May: Was ich noch zu sagen hätte dauert eine Zigarette und ein letzes Glass im stehen.
Geen fotos dus, maar ik zou eigenlijk graag een foto van mijn Balzac willen plaatsen. De regelmatige lezer van deze blog weet hoe ze volledig heet. Niet vernoemd naar Honoré de Balzac, maar naar diens zuster: Henriette de Balzac. Volledig heet ze: Henriette de Balzac de Bourbon Parma zum Hohenzollern und Lippe Biesterfeld. Voor wie later heeft ingeschakeld: er is wat misgegaan bij haar geboorte. Ze kon als kitten niet lopen, ze zwom als het ware door de kamer. Langzaam is zij overeind gekomen, maar soms merk je dat het niet helemaal goed zit, qua lopen. Een ander had korte metten met het beestje gemaakt, maar wie ben ik om een wezen dat hopeloos loopt af te wijzen?
Aan haar uiterlijk is haar geboortebeperking ook te zien: ze heeft een heel plat gezicht. Zoals die kat van de klik hierboven, Balzac is ook voornamelijk zwart, maar haar neusje ligt nog dieper in haar gezicht. Nu ben ik gewend tegen mijn katten te praten. Dat is niet raar, dat is normaal als je meestentijds alleen met die beesten ben. Dan neem ik ze ook wel in de maling. Tegen Wausje zeg ik soms: wat heb ik je naam toch goed gekozen. Waus is Haags voor gek. Maar tegen Balzac heb ik nooit gezegd: wat een rare platte bek heb je toch. Als ik het zou zeggen zou ze me niet verstaan, maar ik doe het gewoon niet. Noem het goede manieren. Geen foto van Balzac? Ken je deze: als ik een ei had ging ik een ei bakken als ik een pan had. Ik heb geen fototoestel.
De verhouding onderling van mijn zes katten? Ze negeren elkaar. Wausje, Skitty, Kim, Kat, Balzac en Hanks leven volkomen langs elkaar heen. Zij het dat de zussen Balzac en Hanks af en toe mot hebben. En als ik Balzac erg aanhaal word Wausje jaloers. Die probeert zich dan tussen mijn aaiende hand en haar achterkleinkind te dringen. Dan wil ik haar best ook wel een aai geven, ik ben zo gul.
In de Krant, met name in de tv-recensie van Jean-Pierre Geelen, las ik vandaag: Uitgesproken EO benaderde via twitter de klasgenoten van het 12-jarig meisje dat bevallen is van een kind dat haar vader bij haar verwekte. De EO wilde de hongerige kijker een portret van de familie niet onthouden. De gristenhonden! Al direct was het verzoek uitgegaan om het kind met haar kind en de familie niet lastig te vallen. Een overbodige vraag, als journalist zou je vanuit jezelf dat fatsoen moeten hebben. Neemt niet weg dat het dorp meteen werd overspoeld door de aasgieren. Ben ik nou raar dat ik dat raar vind?
Elders in de Krant het korte bericht dat de vader van het kind heeft bekend de verwekker van het kind van het kind te zijn. De klootzak heeft dus geneukt met een 11-jarige die bovendien zijn eigen dochter is. Hij had het al eerder gedaan met een andere dochter en is daar ook voor veroordeeld. Dan is het dus toch weer gebeurd. Verwijder die man levenslang uit de samenleving. Zet hem eerst te kijk op het dorpsplein. Dat er eieren en rotte tomaten naar hem gegooid kunnen worden. (Soms reageer ik ook vanuit de onderbuik.)
Weer eens de kijkcijfers aangeklikt, dat had ik al een tijd niet gedaan. Tot mijn genoegen zag ik dat het aantal kijkers naar Matthijs draait door inmiddels met 400.000 is afgenomen. Dat geeft een mens dan weer hoop.
Zelf heb ik een aantal keren in een tv-programma gezeten. Niet als publiek, daar huren ze bussen Braabse bejaarden voor in, maar als gast. Bij sommige programmas hebben ze een animator om het publiek op te warmen. Die zegt dan ook: als de presentator opkomt moet je met zijn allen heel hard klappen. Bij Matthijs is duidelijk zon figuur in dienst. Matthijs weet dat ook. Toch presteert hij het iedere keer om al tijdens het klappen te gaan praten. Zijn eerste zin hoor je dan ook meestal niet.
De mooiste schrijversnaam in mijn bibliotheek en niet eens een pseudoniem? Rien Vroegindewei. Een van zijn voorvaderen moet een overijverige boerenknecht zijn geweest.
|
|
|
|
|
| 07-04-2011 |
| Noem mij in het vervolg: Adriaan Bonteman |
De afgelopen dagen ben ik tussen neus en lippen door bezig geweest met het herinrichten van mijn boekenkast. Meer bepaald het Nederlandse deel. Vanuit alle hoeken en gaten hebben ik de Nederlandse boeken opgevist. Een stapel op de kast, een stapel naast mijn bed, diverse planken her en der verspreid. Toen liep ik tegen het probleem aan dat de voor Nederlandse boeken gereserveerde planken niet afdoende waren. Nu had ik al een nieuw kastje in het trappenhuis gemaakt. Anderhalve meter plank voor cds, drie meter voor boeken. Daar heb ik schrijvers neergezet waarvan ik tien of meer boeken heb: Maarten Biesheuvel, Maarten t Hart, Lizzy Sara May, Ben Borgert, Hannes Meinkema, Bordewijk en ook Thomas Mann als enige buitenlander. Uiteindelijk was er net ruimte genoeg.
Wat moet een mens met zo veel boeken?
Wat me opviel dat er veel mannen tussen de schrijvers zitten. Willem Brakman, Alfred Kossmann, Joost Zwagerman, Bergman, Erich Wichman, J.M.H. Berckmans, Herman Heijermans, Ben Haveman, Chris Keulemans. En ook vrouwen tussen de mannen: Hermine Heijermans, Chris Yperman, Marja de Man, Anna Blaman en Miep Diekman. Noem mij in het vervolg: Adriaan Bonteman.
Wat had ik gekeken? Het Journaal, dacht ik. Toen zapte ik even. Er was Shownieuws op zon advertentiekanaal. Het pratende hoofd van dienst zei: Constanza. Heel Nederland heeft het er over. We weten allemaal wat er speelt. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik het niet wist. Ik was niet op de hoogte, maar er is dan ook niemand die mij bijpraat. Ja, ik zou het in De Bladen kunnen lezen bij de kapper, maar ik ben al ruim veertig jaar niet bij de kapper geweest. Ik ben even blijven hangen en nu weet ik het. Constanza is de geadopteerde dochter van Conny Breukhoven, die ooit de hitparades bestormde met chirurgische borsten. Vanessa heette ze toen. Maar ze trouwde met de middenstander Breukhoven, ging in Wassenaar wonen, en de rest horen we via Shownieuws. Constanza heeft voor een hele boel geld spullen gejat uit het huis van haar moeder. Daar is een rechtszaak van gekomen. Vreemd. Dit is toch een geval van vestzak broekzak, is er dan wel sprake van diefstal? En daar houdt een deel van ons land zich dus mee bezig. Niet het hele land, dat weet ik uit eigen ervaring.
Maak het leger leger, ik heb me al jong bij die leus aangesloten. Vergis je niet: ik heb mijn steentje bijgedragen. In het begin van mijn jaren twintig moest ik in het leger. Dienstplicht, dat had je toen nog. Hoewel ik bij de keuring had aangegeven last te hebben van wagenziekte, werd ik ingedeeld in de opleiding tot jeepchauffeur. Natuurlijk had ik geen last van wagenziekte, maar je greep alles aan om er onderuit te komen. Na een week heb ik het leger leger gemaakt, tot opluchting van beide partijen.
We wilden het zelf doen: het leger leger maken. Maar ze doen het nu van overheidswege. Heb je gelezen wat er allemaal geschrapt gaat worden om 1 miljard te kunnen bezuinigen? Tanks weg, wat helikopters weg, enkele F16's: dan hebben we die JSF ook niet meer nodig. In feite hou je geen leger meer over. En dat was het streven.
|
|
|
|
|
| 06-04-2011 |
| Bloemenkinders |
Mijn internet heeft er enkele dagen uitgelegen. In het verleden wilde ik in dat geval nog weleens van slag raken, maar nu dacht ik: dan ga ik toch iets anders doen. Noem het onthechting. Mijn tuintje is momenteel ook veel interessanter. Wat er allemaal bloeit! Twee verschillende camelia's, nog steeds een heel stel rode tulpen, narcissen, blauwe druifjes, en dan nog allerlei bloemen waarvan ik de naam niet ken. In mijn wisteria heeft vorig seizoen zegge en schrijven één bloem gezeten. Maar ik ben sterk geweest, ik heb hem flink gesnoeid. Daar ben ik niet zo goed in, ik vind het eigenlijk zonde. Maar ook voor de tuin geldt: spaar de roede niet. Het lijkt nu zijn vruchten af te werpen: de plant zit vol bloemknoppen.
Enkele jaren geleden heb ik wat polletjes wilde hyacint, ook wel boshyacint, uit het Haagse Bos meegejat. Je kent mijn standpunt wat betreft dit soort vandalisme: wat je stiekem doet is toegestaan. Ach, en in zo'n bos zo vol met polletjes. Dit is het beeld van sommige delen van het Haagse Bos. Bij mij hadden ze nog niet willen bloeien, maar nu zitten ze vol met knop.
Het wielrennen gaat ondertussen door. Vandaag wordt voor de 99ste keer de Scheldeprijs verreden. Een rit met vertrek en aankomst in Antwerpen over 200 km. Vorig jaar werd de koers gewonnen in een sprint door Tylar Farrar. Mocht het dit jaar als gewoonlijk tot een sprint komen, maakt Theo Bos misschien wel aan kans. Het wordt toch weer tijd dat hij iets wint, nietwaar.
Heb je overigens het verslag van Marijn de Vries gelezen, hier links bij de links, van de Ronde van Vlaanderen voor vrouwen? Nee? Doe jezelf een plezier, lees het alsnog even.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
