 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 23-01-2011 |
 You hit me with a flower |
De lappenmand heeft me enkele dagen van mijn blog afgehouden. Niets ernstigs: ik ben er niet aan dood gegaan en ben dus nog niet getransformeerd tot ghostwriter. Wel geestig schrijver, tussen de regels door, maar dat was ik al, hoewel de meningen daarover verschillen. Laat ik langzaam weer op stoom komen. Niet te lang vandaag om de zondagsrust enigszins te eerbiedigen. Natuurlijk ben ik niet geheel werkloos geweest, dat is meer iets voor een werknemer. De dagen heb ik voornamelijk lezend doorgebracht. Ik kan altijd lezen, als het maar een beetje stil is om me heen. En er was ook zo nu en dan nog tv.
Toch is het wel jammer dat ik niets met talentenjachten heb, want dan had ik twee avonden achtereen van een spetterende finale kunnen genieten. Op vrijdag The Voice of Holland en op zaterdag Popstars, die overigens wonderlijk genoeg door twee broers gewonnen zijn. Hoe ik dat weet? Het late Journaal op Nederland 1 maakte er melding van. Nu ik er eens goed over nadenk: de laatste (finale van een) talentenjacht die ik heb gezien is de keer geweest dat André van Duin winnaar werd. Dat was, uit mijn hoofd, op 24 juni 1964 in het programma Nieuwe Oogst. We keken in gezinsverband, mede vanwege de ouderlijke avondklok. Van Duin deed gek bij een zelf in elkaar geflanste tape, die toen nog band heette.
André van Duin won de wedstrijd, maar is ook een echt talent gebleken. Dat is sinds Mario Borsario de Soundmixshow won niet meer voorgekomen en dat is alweer meer dan twintig jaar geleden! Nu hou ik niet van het Borsario-genre, maar zelfs ik heb wel in de gaten dat die man iets kan. Er is toch niemand meer de laatste jaren via zon RTL- of SBS-talentenjacht echt doorgebroken? Of zitten mijn oren dicht?
Nee, dan Nederland 3 gisteravond. Een prachtige documentaire over het album Transformer (1972) van Lou Reed. De meester zelf, maar ook de muzikanten van destijds kwamen aan het woord. David Bowie en Mick Ronson produceerden de lp, die nog steeds staat als een huis. Anderhalf jaar later, in mei 1974, zag ik Reed met zijn band in het Congresgebouw in De Haag, de stad der steden. Zijn live-albums waren net uit. Ik woonde toen vlakbij de zaal en heb bij het kaartjes kopen in de voorste gelederen gestaan. Mijn uiteindelijke plek? Tweede rij, middenvoor. Misschien wel het beste concert dat ik ooit heb gezien (zeg ik nu.) Dat is het hè: de echt groten komen zelden voort uit talentenjachten. En al helemaal niet als Henk Jan Smit in de jury zit.
En niet te vergeten: Emilia Fox mocht gisteravond weer anderhalf uur lang wat menselijk botten identificeren. Ik heb een aardig idee voor een plot voor Silent Witness. Dat er de resten van een rechterbeen van een ongeveer 23-jarige man zijn gevonden en dat na anderhalf uur blijkt dat hij niet is vermoord, nee, dat hij zelfs nog leeft. Als ruim 58-jarige.
Wielerhoekje. Vanmiddag de wereldbekerveldrit in Hoogerheide, live op den Bels. Enne: de Tour Down Under is vandaag afgesloten. Winnaar: Cameron Meyer uit Australië van Team Garmin-Cervélo. Laurens ten Dam is vijfde geworden.
|
|
|
|
|
| 19-01-2011 |
| Pater familias |
Want hij zapt
& hij ziekt
& hij zuipt
PS Emilia Fox (Silent Witness) has a passion for gardening. 'When I go into the garden, I forget everything,' she says. 'It's uncomplicated in my world of gardening. It's trial and error really. If something doesn't work, it comes out, and you start all over again.' Thats my girl!
|
|
|
|
|
| 18-01-2011 |
| Udtalen er meget svær at lære |
- Kan De dansk?
- Ja, lidt.
- Kan De også tale dansk?
- Ikke så godt endnu. Jeg gør mange fejl, men jeg håber, at det bliver bedre med tiden. Udtalen er meget svær at lære; jeg kan ikke sætte tungen rigtigt ved visse lyde, og grammatikken er heller ikke så let, men jeg kan forstå det meste, når jeg læser dansk.
Maar met vertaalprogrammas op het web kom je ook een heel eind.
Als je dagelijks mijn weblog leest, wil je niet geloven dat ik het af en toe niet kan. Eens in de zoveel tijd schrijf ik een column voor een digitaal tijdschrift, dan sta ik ingepland, en dan moet ik. Maar dat kan ik niet. Als het moet klap ik dicht. Geef mij een schrijfopdracht, zeg erbij dat ik in de geest van mijn dagelijkse blog mag schrijven, en ik kan het niet. Heb ik meer zwakheden? Heb geduld en lees.
Ik werd maandagochtend wakker met de gedachte: wat moet ik met deze dag? Die gedachte heb ik vaker s ochtends. Je leest het niet af aan mijn weblog, maar ik worstel al tijden met een depressie. Waarom lees je het niet af aan mijn weblog? Als ik heel in mezelf ben gekeerd, kan ik me beter concentreren. Ik schrijf mijn grappigste opmerkingen als ik volkomen down ben. Dan zie ik dat het een grappige opmerking is, maar ik kan er niet om lachen. Het valt soms niet mee om mij te zijn. En dan, op de maandagochtend, lees ik in de Krant: Het is weer zover: het is wetenschappelijk gezien de meest deprimerende dag van het jaar. De goede voornemens zijn mislukt, het miezert, de vakanties zijn ver weg en dan is het ook nog eens maandag - welkom op de derde maandag in januari. En dan kreeg ik ook nog zeikerts aan de deur.
Tussen haakjes: het heeft feitelijk niets met mij te maken: ik maak geen goede voornemens, miezeren maakt me boos, ook een emotie, want met die kleine druppeltjes op je bril zie je geen ene moer, en op vakantie ga ik niet. Alle dagen van de week zijn me hetzelfde. Ik kijk wel uit naar de tijd dat ik weer in het zonnetje voor de deur kan zitten. Depressief, maar met een boek op schoot. Ik kan altijd lezen, dat is mijn geluk. Maar goed, of fout, de maandagochtend.
Daar ga je met je goede gedrag: ik ben op de vingers getikt door de dierenbescherming. Niet omdat ik mijn katten sla of anderszins onheus bejegen. In tegendeel mag ik wel zeggen. Volgens de kenners schrijf ik te positief over katten. U wilt toch niet beweren dat u alleen maar plezier aan uw katten beleeft? Dat wil ik wel. Ze hebben stuk voor stuk een prettig karakter, er schuilt geen greintje kwaad in; wat dat betreft lijken ze sprekend op hun blikopener, ik dus. Maar die kreet die u zo nu en dan slaakt: is er een leven mogelijk zonder katten, nee! Dat brengt mensen op het idee om ook een of meer katten in huis te nemen. Weet u wel hoeveel katten er al zijn in ons land? 49% van de huishoudens heeft een kat. Het gemiddeld aantal katten per gezin is 1,9. Dus rekent u maar uit. Dat moeten dan, uit mijn hoofd, 3,3 miljoen katten zijn. Precies. Krabt u zich niet op het hoofd bij zon aantal? Meneer, mevrouw ook, ze waren met zijn tweeën, mannetje, vrouwtje, heeft u enig idee hoeveel autos er in ons land zijn? Om iets absoluut onaaibaars te noemen. Nou, die had ik mooi met de mond vol tanden gezet. Op 31 december 2010 stond de teller op 8.002.579 exemplaren. Krabt u zich daarbij niet op het hoofd? Weet u wel hoeveel dieren er per jaar door autos worden aangereden, doodgereden? Dat waren er vorig jaar... Toen klapte ik dicht. Voor het eerst sinds Sven Kramer zijn afslag miste schoot ik vol. Tranen met tuiten. Ga maar weg, heb ik gezegd. Laat me maar even. Wausje, Kat, Hanks, Balzac, Skitty en Kim hebben me getroost. Schatten zijn het.
Zakgeld kregen we niet. Niet uit onwil of hardvochtigheid van mijn ouders, het geld was er domweg niet. Dus al op jonge leeftijd had ik allerhande baantjes en in de zomervakantie werkte ik altijd in de tuin. Een paar jaar heb ik Het Parool bezorgd op het oude dorp. Als mijn wijk erop zat ging ik thuis met schaar en lijmpot aan de gang. Ik knipte iedere dag Peter van Straaten, S. Carmiggelt en Fritz Behrend uit en de stukjes en tekeningen plakte ik in schriftjes. Die schriftjes heb ik nog steeds en eens in de zo veel tijd blader ik ze door. Als vaste lezer van deze blog ken je mijn onstuitbare hang naar citeren. Een aflevering van Vader & Zoon wil ik je niet onthouden.
Vader: Die laatste maanden van het jaar... tjonge, wat word ik daar somber van. Ik voel me overbodig, nutteloos, waardeloos en misplaatst. Daar heb jij geen last van, wel, dat je je overbodig, nutteloos, waardeloos en misplaatst voelt? Zoon: Lást van? Nee hoor, een hoop gemák van.
|
|
|
|
|
| 17-01-2011 |
| Van het houtje |
Het klinkt misschien vreemd, maar ooit had ik een zwak voor Gerd Leers. Waarop dat precies gebaseerd was, staat me niet meer bij. Iets met coffeeshops. Hij was voor het legaliseren van wiet of zoiets, maar als gezegd: het staat me niet meer bij. Daar in het verre Maastricht, wat toch een beetje buitenland is, burgemeesterde hij en werd door het volk op handen gedragen. Totdat hij een scheve schaats gereden bleek te hebben bij een onroerend goedtransactie in Bulgarije aan de Zwarte Zee. Het Bureau Integriteit van de Nederlandse Gemeenten heeft onderzoek naar de handel en wandel van Leers gepleegd en kwam tot de conclusie: hij heeft in de kwestie van zijn Bulgaarse vakantiewoning geen wettelijke voorschriften overtreden maar wel de schijn van belangenverstrengeling gewekt. Ook concludeerden zij dat hij diverse keren onhandig en onverstandig heeft gehandeld. Eind goed, al goed: Leers stapte op, nadat hij overigens zelf nog even in een debat met de gemeenteraad zijn wachtgeld had geregeld.
Wat moet je dan nog met zon man? Je maakt hem minister. Gerd mag nu asielzoekers het leven zuur maken. Let wel: Gerd is van het houtje, katholiek, zoals dat een verstokte Limbo betaamd. (De uitdrukking van het houtje zijn, ken je niet? Om hun heer te gedenken hebben katholieken vaak een houten kruis aan de muur hangen. Zou hij door verhanging om het leven zijn gekomen, werd iedere katholieke woning met een strop gesierd.) De moderne geschiedenis van christenen begint bij de geboorte van hun heer, of eigenlijk zijn zoon maar het voert te ver het hier en nu uitleggen. Als het al uit te leggen is. Zijn ouders, die op pad waren om zich te laten volkstellen, konden nergens onderdak krijgen. Een hoogzwangere vrouw, het is godgeklaagd. Tenslotte vonden zij een plek in een stal. Sindsdien hebben christenen de hulp aan naasten hoog in het vaandel staan. Als het zo uitkomt.
Gerd wil gezinnen die weliswaar uitgeprocedeerd zijn, maar al vele jaren in ons land verblijven, toch uitzetten. Maar er zijn Europese wetten die het sollen met kinderen in de weg staan. Dat is balen voor Gerd. De Raad van Europa heeft bepaald dat alle kinderen, legaal of illegaal, recht hebben op onderdak. De engerd Hirsch Ballin bedacht toen om de kinderen in een pleeggezin te stoppen en de ouders alsnog op straat te zetten. Ze zijn zo slim in het treiteren, die christen politici. Onmenselijk is het woord dat opkomt. Het hof in De Haag, de stad der steden, heeft nu bepaald dat gezinnen niet uit elkaar gehaald mogen worden. Gerd Leers overweegt tegen deze uitspraak in beroep te gaan. Zou je zon man niet? Wat? Weet ik veel.
Nog even dit. Mensen die hun uitzetting jarenlang weten te ontlopen en tenslotte alsnog een verblijfsvergunning krijgen worden voor hun gedrag beloond. Zo is dat: mensen met een rechte rug die niet vies zijn van een lange strijd moeten we belonen. En vooral hier houden: mensen van stavast, die heeft ons land nodig.
Wielerhoekje. Morgen begint de Ronde van Australië of te wel: de Tour Down Under. Met een rit van Mawson Lakes naar Angaston over 138 km. Ik heb in mijn digitale Ziggo-pakket geen zender kunnen ontdekken die een live verslag zal doen. Dat zijn wij wielerliefhebbers onderhand wel gewend. Voor de Nederlandse ploegen verschijnen vooralsnog aan de start:
De Boerenleenbank: Graeme Brown, Tom Leezer, Michael Matthews, Laurens ten Dam, Jos van Emden, Coen Vermeltfoort en Pieter Weening. Vancansoleil: Rob Ruijgh, Thomas De Gendt, Romain Feillu, Sergei Lagoetin, Alberto Ongarato, Mirko Selvaggi en Joost van Leijen
Het zal het laatste optreden van Lance Armstrong buiten de VS zijn. Zijn we eindelijk van hem af.
Dan moet ik nog even uit een column van Hugo Camps citeren: 'Met de ploegenvoorstelling van het peloton verlaat ik de stille paniek van de
winter. In het vooruitzicht van de Tour Down Under, de Ruta del Sol, de Ronde
van de Middellandse Zee zweef ik nu al op tubes van geluk. Veldrijden was
troostend, als interregnum, maar slijkduivels zijn vaak onherkenbaar. Blubber
neemt de schoonheid van onthaarde benen, holle ogen, een grijns van uitputting
mee naar een leven dat achter langs de huizen gaat. Wel een fantastische sport
wisten ze dat maar bij Studio Sport.' De volledige column was overigens ter nagedachtenis aan Peter Post.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
