 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 22-01-2012 |
 De Vale Ouwe |
Afgelopen vrijdag weer eens naar de Veluwe geweest, meer bepaald: Otterlo. Er was helaas geen tijd om nog even rustig door het Kröller-Müller Museum te banjeren, na het Haags Gemeentemuseum toch een van de mooiste musea van Nederland. Als je per auto van De Haag naar Otterlo en vice versa rijdt en files wilt vermijden heb je sowieso niet veel tijd.
De Veluwe, wat een pracht! Zou ik er kunnen wonen? Mijn gedachten over de ideale woonplek zijn al jaren geleden tot stilstand gekomen: ik ben een stadsmens en blijf een stadsmens. In De Haag, de stad der steden. Bovendien besloot ik in 1987, toen ik mijn huisje in het hofje kreeg: hier ga ik nooit meer weg, tenzij gestrekt. Maar ach, stadsmens? Zo vaak kom ik niet in de stad, daar waar de massa's shoppen. In de loop der jaren ben ik een kluizenaar geworden, die een kabbelend bestaan leidt tussen katten, boeken en het tuintje voor de deur. Kluizenaar op de Veluwe spreek me eigenlijk wel aan. Een kabbelend bestaan tussen katten en boeken, een tuin rond het huis en het Nationaal Park daar omheen. Toch zal het niet gebeuren; de behoudzucht en mijn aversie tegen gedoe (al die boeken verhuizen en zes katten laten wennen aan een nieuwe omgeving) houden mij tegen.
Ik heb natuurlijk veel vogels op de Veluwe gezien. Maar de meeste indruk maakte een groep van ruim honderdvijftig Gouldamadines. Van oorsprong een allochtoon, net als de Turkse tortel en de halsbandparkiet. De andere benaming is dan ook Australische prachtvink. Hier in de buurt, en misschien ook bij jou, begint de hoeveelheid halsbandparkieten erg op overlast te lijken. Hun krijsende vlucht van boom tot boom is niet bepaald een uitnodiging voor andere vogels om er eens gezellig bij te gaan zitten nee Geert, dit kun je niet vertalen naar jouw problemen met de allochtone medemens. De Australische prachtvinken zaten echter niet massaal en overheersend in een bossage. Ze zaten in de volière van mijn zwager. Zonder (verre)kijker waren ze rustig te bewonderen.
Deze ochtend was onder andere Willem Jan Otten te gast in het programma Boeken van Wim Brands. Dit naar aanleiding van zijn vorig jaar april verschenen dichtbundel Gerichte Gedichten, die is genomineerd voor de VSB-poëzie prijs, en de in december verschenen roman De Vlek. Een Vertelling. Otten heeft zich eind jaren '90 tot het katholicisme bekeerd. Daarover vroeg Wim Brands: 'Weet je nog het moment te herroepen dat je katholiek werd?' Nu wordt het spannend, dacht ik. Maar Otten begreep dat Brands de vraag verkeerd had geformuleerd. Een gemiste kans.
|
|
|
|
|
| 19-01-2012 |
| Over poten en potten |
Het is toch wat, buurvrouw. Dan is het inmiddels 2012, we hebben het gehaald, en dan wordt er nog steeds binnen de grote wereldreligies op homoseksuelen gezeken. Natuurlijk niet letterlijk, zoals Amerikaanse militairen dat doen: zich met zijn vieren rond enkele doodgeschoten Talibanstrijders opstellen, de rits openritsen en op die doden gaan staan pissen. Mark my words: binnenkort zal de maatregel worden ingevoerd dat iedere militair op 'missie' bij de poort zijn mobieltje en andere uitwassen moet inleveren. Want van praktisch alles zijn er tegenwoordig du moment beelden en dat kan je als oorlogvoerende natie niet hebben. Wat als er al mobieltjes zouden zijn geweest tijdens de Politionele Akties in een zich losmakend Indonesië? Enfin.
Alle ongein rond homoseksualiteit hou ik niet bij, een mens kan wel aan de gang blijven, ik behoor niet echt tot de doelgroep, maar die gaat me wel zeer aan het hart, en verzamelen vind ik meer iets voor anderen. Zie daartoe de toevoeging over Hummels in een naschrift van deze log. In de islamitische hoek: er waren wat imams die meenden dat homo's van de hoogste flat gegooid moesten worden. (Wat als een van mijn katten daar toevallig onder loopt?) In landen waarbinnen een strenge islam heerst en regeert kun je je geaardheid maar beter onder stoelen en banken steken: al je lusten afplakken en in beton gieten, dan kom je er misschien zonder kleerscheuren vanaf.
Aan de christelijke kant is net het schandaal naarbuiten gekomen dat zorgverzekeraars betalen voor een therapie waarbij homoseksuelen van hun geaardheid worden 'genezen'. Want het is een ziekte in je hoofd, het wordt ook geen geaardheid maar gerichtheid genoemd, waarvan je kan herstellen. Dat gebeurt bij de organisatie Different, een erkende instelling op het gebied van geestelijke gezondheidszorg. Het is onderdeel van de orthodox (lees: fundamentalistische) christelijke organisatie Tot Heil des Volks. Ooit had ik die naam al gehoord, Tot Heil des Volks, en meteen gedacht dat het iets volksverheffends van de linkse parochie was. Niet dus, erger dus.
En dan is er net weer een opperrabbijn/zakenman, Aryeh Ralbag, overheen gekomen. Ook de derde monotheïstische wereldreligie werpt zich, nog maar eens, in de strijd. Samen met een aantal gelijkgestemde schriftgeleerden heeft hij de verklaring de wereld ingestuurd dat homo-zijn een ziekte is. Met Thora-kleppen op. Ze doen het allemaal, de extremisten, met hun Boek, of het nou de Thora, de Koran of de Bijbel is, brullen en zwetsen: dat mag niet van god! want het staat in dit boek en dat heeft hij zelf geschreven of minimaal geïnspireerd en als je daar niet naar leeft ben je verdoemd. Nog steeds, buurvrouw, anno 2012. 'Slechts weinigen...' dat heb ik dan weer uit mijn christelijke opvoeding meegekregen. 'Slechts weinigen zullen het koninkrijk des heren...' Ik dacht al snel: slechts weinigen? Wat zal ik me druk maken.
Zo aandoenlijk. Bij Man bijt Hond zag ik twee zeventigers, een echtpaar, dat helemaal verslingerd is aan de Hummels. Ze lopen er beurzen voor af, ze sparen om beeldjes te kunnen kopen. Je kent de Hummel niet: zie hier enkele hanggroepHummels. Hé: met de hand geschilderd hè. Ik vind het iets vertederends, samen op je oude dag ergens verslingerd aan zijn. Ze hebben al ruim negentig Hummeltjes. Had ik maar zo'n passie. Mijn passie? Vraag (er wordt zelden op mijn vragen gereageerd): heb je op zolder een schilderij staan van een ravisante zigeunerin, Roma wordt ze elders genoemd, Shinti ook wel, of van een huilend jongetje: breng het langs, ik hang het aan de muur. Zelfs als er wat boeken voor moeten verdwijnen (die vinden hun weg wel.) Overigens heb ik nog geen van de schilderijen, laat staan een verzameling.
|
|
|
|
|
| 18-01-2012 |
| Josefine Mutzenbacher |
Duiken ze nog op in de hedendaagse literatuur of belleterie? Jongens die op zekere leeftijd hoogstpersoonlijk door hun vader naar een bordeel worden gebracht om te worden ingewijd in de liefde? Op visite bij Josefine Mutzenbacher voor 'de eerste keer' en 'de fijne kneepjes'? Die woorden alleen al: inwijden in de liefde. Wat heeft neuken in een bordeel met liefde te maken? Volgens mij helemaal niets, maar ik ben geen ervaringsdeskundige. Dat mij dit in een vreemde positie zet binnen de mannenwereld bleek afgelopen zomer weer eens. Met een vriend, met wat ik beschouwde als een vriend, zat ik op een Haags terras en genoot van een goed glas bier en de flanerende, doch luchtig geklede vrouwen; so far so good.
'Ga je straks nog even mee naar de Doubletstraat?' Het straatje is vernoemd naar de familie Doublet, die aan de wieg heeft gestaan van landgoed Clingendael. Het landhuis Clingendael werd in de oorlog bewoond door rijkscommissaris Seys-Inquart, maar sinds begin jaren tachtig is er het Instituut Clingendael gevestigd. Werknemers van het instituut schuiven regelmatig aan in een nieuwsstudio als er iets aan de hand is met de internationale betrekkingen, destijds was dat veelvuldig Rob van Wijk. Dit allemaal terzijde voor de weetgrage lezer.
De Doubletstraat is een straatje in de binnenstad waarin de vleesverwennende industrie welig tiert. De gemeente wil de panden sluiten om het straatje weer bij de binnenstad te betrekken. 'Wat heb ik in Saai Baba's naam te zoeken in de Doubletstraat?' vroeg ik hem. Nou zeg, dat wist ik zelf toch wel, wat moet je anders in de Doubletstraat? Het verbaasde hem hoogstelijk dat ik nooit 'naar de hoeren' was geweest en dat het ook niet op mijn verlanglijstje staat. De meeste mannen wel? Als je regelmatig deze weblog leest, heb je gemerkt dat ik op meer terreinen niet spoor. Ik ben ook te kort (ruim een week) in militaire dienst geweest.
Politieman Henk Werson, die al zestien jaar tegen seksuele uitbuiting strijdt, zegt vandaag in de Krant: 'Ik begrijp überhaupt niet dat mannen naar een prostituee gaan. Ik kan me niet voorstellen dat je vijftig euro betaalt om tien minuten later weer buiten te staan.' Ik? Als bij mij de nood het hoogst is, is de rechterhand nabij. Vijf minuten klussen, een sigaret om het af te blussen en weer over tot de orde van de dag.
Wat zijn de makers van alle rubrieken verguld met de ramp met het cruiseschip. Je kan gerust spreken van verlekkerd. Gefundenes Fressen, een inkoppertje. Er zijn gelukkig voldoende Nederlandse overlevenden om alle stoelen te vullen. Gaap. Is de wereld vergaan? Hoeveel aandacht krijgt hier te lande de doorsnee gezonken veerboot in de Filipijnen?
|
|
|
|
|
| 17-01-2012 |
| Nieuw elan |
Tussen Krant en Gids en reclamezooi lag er een bedrukt a-viertje op de mat van het buurtcomité tot oprichting van een buurtplatform. Het waarom en waarvoor werd me niet duidelijk. Het buurtcommité tot oprichting van een buurtplatform streeft naar het oprichten van een buurtplatform. De flyer ging voornamelijk over de plek waar het buurtplatform zou moeten worden opgericht en het materiaal dat we ervoor zullen gebruiken. Die krachtterm: we. Dat we gezamenlijk dat buurtplatform oprichten. Over het materiaal lijkt men het al eens: duurzaam hardhout. Met het juiste keurmerk. Het is nog even zoeken welk keurmerk het juiste keurmerk is, maar daar is al een commissie voor opgericht. Onder voorzitterschap van de oud-stratenmaker John 'Hazes' Termorshuizen.
Het is erger: er is vanavond een buurtvergadering in een zaaltje om de hoek. De horeca in het pand heeft Verlof A. Dus met een droge strot na een heftig betoog kan je de wodka wel schudden. Verantwoorde koffie, enkele kisten thee en wat biologisch geproduceerde sapjes, dat zal de enige spoeling zijn. Of zal er toch nog bier zijn van een overproducerend merk? In de biologische hoek stampt men iedere vrucht tot moes tot biologische vruchtensap. Hou vooral zo lang mogelijk de dop op de fles, anders vliegen de vitamines eruit. Dat Wausje, Kim, Skitty, Kat, Balzac en Hanks door de kamer rennen, links en rechts happend naar vitamine. Moeten katten ook vitamines hebben? Nee toch? Die van mij leven op witbrood geweekt in volle melk. Te zijner tijd stap ik over op regeringswit en water.
Wat ik er nou mee aan moet, dat platform? Eén van de vragen is: waar? Een lokatie die circuleert is de speelplaats bij de ingang van de hof. Redelijk ruim, met mijn timmerloos oog: 50 bij 100 meter. Met gedoe, wippen en kippen en de kinderen en banken voor de moeders die meekomen. De moeders houden met een schuin oog de kinders in de gaten, maar kletsen voornamelijk met elkaar. Met rot weer is er helemaal niemand, als het zweemt naar droog en aangename temperaturen, zijn er zeker dertig mensen: kinderen en moeders.
Kinderen en moeders. Met kinderen kan ik goed opschieten als het contact kort is en ze van een ander zijn. Wat dat laatste betreft ben ik door ogen van naalden gekropen: er lopen geen kinderen van mij rond. Zet mij in een groep kleuters, kinderen en ik ga verhalen vertellen en ik sleep ze mee. Maar na een uurtje moeten ze weer weg zijn. Mijn eventuele kinderen? Ik zou me zeer intensief met ze bezig houden, een uur, daarna moeten ze weer drieëntwintg uur voor zichzelf zorgen. Nee, een goed vader zou ik nooit zijn en ik zal ook nooit een warme cursus gaan volgen hoe het wel te doen.
Het probleem? De wereldproblemen, de honger, het opstrijken van bonussen, de verwoesting van het regenwoud, de speculatie op voedselprijzen. Als ik er echt iets tegen wil proberen, krijg ik smerige handen en na even diep ademhalen was ik ze onschuld. Maar ik doe niets. Ik schrijf een weblog waarop ik vertel dat ik niets doe. Doe ik in elk geval nog iets: ik schrijf dat ik niets doe. En daar kan ik geen kinderen bij gebruiken.
De werkelijke reden waarom ik nog steeds niets mobiel communicabels heb aangeschaft? Je hebt nauwelijks bereik, hier in de Schilderswijk.
De nieuwe anti-coalitiecolatie? SP, Groen Slinks en de PvdA? Misschien ben ik bevooroordeeld, maar: wat moeten we ermee, wat schieten we ermee op? Hebben ze concrete plannen gepresenteerd? De renovatie van de Afsluitdijk?!? Is dat een speerpunt? Is dat wat er aan dit kabinet schort? De renovatie van de Afsluitdijk?
Met de nieuwe anti-coalitiecolatie gaan we de oorlog winnen. En gij geleuft dâh?
|
|
|
|
|
| 16-01-2012 |
| Blue monday |
Voor het programma Boeken van en met Wim Brands blijf ik thuis. Nu had ik toch al niet de gewoonte op zondagochtend de deur uit te gaan; de buurtsuper gaat pas om twaalf uur open. Gisteren was een van de twee gasten de filmmaker Ramon Gieling, die kwam praten over zijn prozadebuut De hoofdletter pijn: een bundel onverfilmbare verhalen met een mystieke en ongrijpbare kern. Mij trof het motto van de bundel. Het is een citaat van de filmer Luis Buñuel: 'Als ik morgen op straat een overleden vriend zou tegenkomen, zou ik niet denken aan een wonder, maar: Luis, het is nou weer typisch iets dat je niet begrijpt.' Goed hè? Denk er maar even over.
Waar of wanneer ik het laatst las of zag, weet ik niet meer, maar ook trof mij een uitspraak van de oude George Bernard Shaw: 'De jeugd wordt verspild aan de jeugd.'
Een variatie van mezelf: de aftakeling komt als water naar de zee.
Vrienden van mij (en van anderen) hebben de afgelopen weken in Thailand doorgebracht. Reizend en genietend; alles in het nette want het zijn beschaafde vrienden (m/v). Zodoende dachten zij, toen ze me vanuit Bangkok mailden 'is er iets dat we voor je mee kunnen brengen?' en ik antwoordde 'graag een jonge Thaise dame die me elke dag to the end kan masseren' - het consumeren van de massage heet dat in vaktaal - dat ik een grapje maakte. Enfin, ze zijn toch met leuke dingen thuisgekomen.
Ken je die plaatjes nog? Niet zo groot, ongeveer drie bij vier centimeter, geribbeld, opgebouwd uit verschillende laagjes, met daarop een foto. Als je de foto bewoog, veranderde het beeld. Een soort 3D avant la lettre. Nou ja, 3D was er al vóór de letteren, maar je begrijpt wat ik bedoel. Zij brachten zo'n plaatje voor me mee, maar dan ongeveer dertig bij veertig centimeter. Het hangt nu aan de muur. Als ik er langs loop zie ik eerst één katje, dan twee, dan drie en tenslotte vier, van die kleine rode duveltjes. Wat je noemt: superkitsch. But I love it!
Ik ben benieuwd wat Wausje, Kim, Skitty, Kat, Balzac en Hanks er van hun hoogte in zien. Natuurlijk heb ik het hen gevraagd, maar de conversaties met mijn katten zijn nogal eenzijdig.
Heb je hem al gezien, die advertentie van Brand new day? Ongetwijfeld, want hij komt enkele keren daags langs. Het is reclame van een firma die iets met je geld doet zonder je te bedriegen (wink, wink, say no more.) Daarbij gebruikt men beelden en geluid van de groep Drukwerk met Je loog tegen mij (1981). Het eerste dat ik in me opkwam was: zo zo, hebben die jongens ook hun ziel aan de moneymen verkocht? Het tweede: Brand new day? Met een hitje van dertig jaar geleden?
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
