 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 07-11-2010 |
 Jozias van Aartsen in de fout |
Dit was ooit de Blauwe Aanslag. De foto links toont het jarenlang leegstaande, voormalige belastingkantoor, dat we in december 1980 kraakten. De foto rechts zal uit pak m beet 2000 zijn. Ik heb er een kleine zeven jaar gewoond. Een aantal jaren geleden moest het worden ontruimd en op stel en sprong gesloopt, want er zou de hoognodige nieuwbouw verschijnen. Anno 2000-nu ligt de grond nog braak: een stuk peperdure grond in de Haagse binnenstad. Gisterochtend werd het landje bezet. Zo zag het eruit: alles binnen de hekken, het verkeer had nergens last van. Totdat de ME en de bereden politie ter plekke verschenen. Het Vaillantplein werd afgesloten en doordat iets verderop de Brouwersgracht wegens herstrating open ligt, kwam het verkeer in de Haagse binnenstad muurvast te staan. Hoofdschuddend heb ik naar deze politie-overmacht staan kijken en ineens viel het muntje: ADO speelt dit weekend niet thuis en je moet toch wat met je ME. Hier een verslagje, dat ik van Indymedia.nl heb geplukt:
Actievoerders die vandaag het braakliggende Blauwe Aanslag-terrein in Den Haag hadden omgetoverd tot een levendig en kleurrijk buurtpark zijn zeer verbolgen over het optreden van burgemeester Jozias van Aartsen.
In een paar uur tijd hadden actievoerders samen met buurtbewoners de al zeven jaar braakliggende grond omgevormd tot een gezellige ontmoetingsplek voor de buurt met een weggeefwinkel, een mobiele keuken, tenten, caravans, muziek, een volleyballveld, mobiele toiletten, bankjes en een speelterrein voor kinderen. Honderden buurtbewoners en nieuwsgierigen kwamen af op dit nieuwe initiatief en de reacties waren stuk voor stuk lovend. "Schande dat hier zeven jaar na de sloop van de Blauwe Aanslag nog niets is gebeurd en fantastisch dat jullie dit doen," was de meest gehoorde reactie vandaag.
Aan de politie werd gemeld dat de actie tot zondag zou duren en het zag er naar uit dat niet ingegrepen zou worden. Plotseling verscheen rond 15.00 uur vanmiddag een agent met een bevel van burgemeester Van Aartsen dat de manifestatie binnen een kwartier beëindigd moest worden. Als reden werd gegeven dat de manifestatie niet tijdig was aangemeld. Binnen no-time verscheen een enorme overmacht aan politie met 15 ME-wagens, 3 politiebussen, leden van de bereden politie, een observatiewagen, de hondenbrigade, een dozijn gemotoriseerde agenten en een rondcirkelende helikopter. Alle straten in de wijde omgeving werden afgezet.
De actievoerders besloten niet op deze provocatie in te gaan en zullen burgemeester Van Aartsen ter verantwoording roepen voor zijn domme en ongrondwettelijke gedrag. Demonstraties hoeven helemaal niet van tevoren te worden gemeld en kunnen alleen beëindigd worden als er sprake is van verstoring van de openbare orde of verkeershinder. De Nationale Ombudsman en andere organisaties hebben de gemeente Den Haag al diverse malen terechtgewezen over deze inperking van het demonstratierecht.
Wij kijken desondanks terug op een zeer geslaagde dag, omdat we hebben laten zien dat alleen met directe actie wantoestanden als leegstand en braakliggende grond aan de kaak kunnen worden gesteld en opgelost. Met het lachwekkende machtsvertoon van Van Aartsen vandaag is duidelijk aan welke kant de burgemeester en het gemeentebestuur staan: aan de kant van de vastgoedbedrijven die panden en terreinen jarenlang laten verloederen en buurten en wijken verzieken met hun asociale speculatiegedrag. Burgers die zelf in actie komen om de leefbaarheid van de stad aan te pakken worden behandeld als levensgevaarlijke terroristen.
Kortom: Wij braken van Van Aartsen en kraken lekker door! Morgen, zondag 7 november om 14.00 uur wordt het actieweekend in Den Haag afgesloten met een demonstratie vanaf het Kerkplein. (Comité Wonen is een Recht).'
Aangezien den Bels vanmiddag geen veldrijden uitzendt, de barbaren, en het ook niet echt weer is om naar bos of park te gaan, heb ik weer alle tijd om te lezen. Het boek van dit moment? Bloedverwanten (Flesh and Blood, 1995), de tweede roman van Michael Cunningham. Ik heb de schrijver een aantal jaren geleden leren kennen door zijn roman The Hours (1998), zijn derde. Flaptekst van de Nederlandse uitgave:
In De uren maakt Michael Cunningham op een knappe manier gebruik van het leven en werk van Virginia Woolf om het verhaal te vertellen van een aantal mensen die worstelen met de tegenstrijdigheden van liefde en sterfelijkheid, hoop en wanhoop.
In deze ontroerende roman worden de laatste dagen van Virginia Woolf voor haar zelfmoord in 1941 weerspiegeld in het leven van twee Amerikaanse vrouwen die proberen hun eigen leven op eigen wijze zin te geven, niettegenstaande de verwachtingen van vrienden, geliefden en familie.
Een aanrader, zoals ook Flesh and Blood dat is. Zal ik even muggenziften? Welja, het is toch een druilerige zondagmiddag. In de eerste alinea van de flaptekst staat: van een aantal vrouwen die worstelen... Mijn taalgevoel zegt: een aantal vrouwen dat worstelt... Het zijn wel meer vrouwen, maar een aantal is nog altijd enkelvoud. Hoe groot dat aantal ook is. Dit terzijde.
|
|
|
|
|
| 06-11-2010 |
| Mequsaq Avataq Igimaqssusuktoranguapaluk. |
Voor belangstellenden en zij die solidair zijn: vanochtend is het braakliggende terrein aan het Buitenom hier in de stad bezet. Uit protest tegen de anti-kraakwet. Op het terrein stond ooit Haags trots: de Blauwe Aanslag. Kijk maar even hier op de kaart. Zoals je ziet grenst het pal aan het Vaillantplein. Jawel, met de fontein, waarvan Rutte beweert dat er vier à vijf Turkse koffiehuizen omheen zitten. Met aardige Turkse mannen die niet werken. En waarvan ik zeg dat er geen enkel koffiehuis zit. Als je langsgaat om je steun te betuigen en een bakkie soep te eten, loopt dan even door naar de fontein en tel de koffiehuizen. Opdat je zelf kan constateren dat niet ik, maar Rutte uit zijn nek lult.
Inmiddels hangt er een politiehelikopter boven de vreedzame groep. Dat mag je best criminaliseren noemen.
Sinds mensenheugenis zoeken verdoolden naar de steen der wijzen, een substantie die ieder metaal in goud zou kunnen veranderen. Los van de vraag waarom je dat zou willen, het verhaal over koning Midas mag toch bekend worden geacht: hij had van de goden de kracht ontvangen om alles dat hij aanraakte in goud te veranderen, maar daar kwam hij snel op terug toen ook zijn voedsel en zijn kind tot goud werden, los van de vraag waarom je dat zou willen, met zon truc zou er immers te veel goud op de markt komen, waardoor het goedje sterk in waarde zal dalen, maar...
PC Hooftprijswinnaar A.L. Snijders vertelde dat hij alleen korte zinnen in zijn zeer korte verhalen gebruikt om de anakoloet te vermijden. Definitie: een anakoloet is een zin die is opgebouwd uit twee tegenstrijdige zinspatronen. De zin die daardoor ontstaat, is ongrammaticaal. Affijn, wat ik wil zeggen: waarom zou je ieder willekeurig metaal in goud willen veranderen. Bovendien is het chemisch godsonmogelijk.
Andere verdoolden door de eeuwen heen zoeken naar het perpetuum mobile. Dat is een apparaat, dat eenmaal in beweging gebracht, oneindig door blijft bewegen. Ook dat is onmogelijk gebleken.
Zo kom ik op de term waarover ik het vandaag kort wil hebben: oneindig. Zijn er oneindig veel zandkorrels op de aarde? Natuurlijk niet. Ontelbaar, dat wel, maar dat is een praktisch probleem. Het aantal zal ook fluctueren, maar oneindig is het niet. Oneindig is alleen maar een woord, een metafoor. En zo ben ik weer een stap verder: de kosmos.
De kosmos is niet oneindig groot, zelfs niet onmetelijk. En zo kom ik abrupt tot een einde. Als ik denk over de grootte van de kosmos, het heelal, als ik me die probeer voor te stellen, krijg ik een op duizelingen lijkend gevoel in mijn hoofd. Heb jij dat ook? Maar niet alleen die grootte op zich. Volgens de oerknaltheorie is het heelal 13,7 miljard jaar oud. Oké, ik neem het meteen aan. Maar wat was er dan daarvoor? Wat knalde uit elkaar? Waar kwam dat dan vandaan? En vooral ook: sinds de oerknal dijt het heelal uit. Ook dat neem ik meteen aan. Maar om uit te dijen moet er ruimte zijn om ín uit te dijen. Wat is er dan nu in de ruimte die het heelal steeds verder inneemt? En wat is er voorbij die ruimte? Kom alsjeblieft niet met een god.
Van dat soort vragen kan ik nachten wakker liggen. Dat is goed. Dan denk ik niet aan andere problemen. Zoals daar zijn: andere problemen.
De ambtenarenbonden willen 2% loonsverhoging. Minister Donner van a-sociale zaken weigert die te geven en je weet: in onderhandelingen is die Donner zo buigzaam als een brok graniet. De bonden voorspellen daarom een hete herfst. Met stakingen en zo. Dan komt de eeuwig terugkerende vraag in me op: wat kunnen wij, uitkeringsrukkers, doen om de regering onder druk te zetten, terwijl we toch binnen de wet blijven?
In Onder IJsbergen van J. Bernlef valt enkele keren de naam van een Deens schrijver: Peter Freuchen. Ik kende hem niet, dus ik heb hem even gegoogled. Wat blijft hangen is dat zijn eerste vrouw een Inuit (Eskimo) was met de naam Navarana Mequpaluk. Ze trouwden in 1915 en zij stierf in 1921 aan de Spaanse griep. Nog meer blijft hangen de namen van de twee kinderen die zij kregen.
Een jongen: Mequsaq Avataq Igimaqssusuktoranguapaluk.
Een meisje: Pipaluk Jette Tukuminguaq Kasaluk Palika Hager.
Mooi hè? Dan is Adriaan Bontebal toch een beetje mager.
Ben ik warrig vandaag? Ik voel me niet lekker.
|
|
|
|
|
| 05-11-2010 |
| Grapjes over Jezus, alla |
Als ik dan s ochtends bij de koffie de Gids doorneem en zie dat er die avond wéér geen reet op tv is, denk ik soms: misschien moet ik toch maar digitaal gaan. Programmas op bijvoorbeeld Holland Doc 24, Geschiedenis 24 en Cultura 24 zijn meestal wél interessant - waarom ze allemaal 24 van hun achternaam heten, weet ik niet. Ook vraag ik me af waarom niet één van de analoge publieken gereserveerd is voor het soort programmas dat de 24's uitzenden. Want laten we eerlijk zijn: elk van de drie netten schijnt toegesneden te zijn op bepaalde doelgroepen, maar elk zendt ook avond aan avond voornamelijk bagger uit.
Doelgroepnetten? Zondagavond Nederland 3: Jan Smit, de zomer voorbij; reissoap waarin Jan Smit met zijn muzikale vrienden het Griekse eiland Kreta bezoekt. Vrijdagvond Nederland 1: Gewoon Jan Smit; reallifesoap over het leven van deze zanger. De vervolendammisering van het bestel. Om snel de kinderhanden te vullen.
Een schotel zou ook een idee zijn, hoewel ik er geen benul van heb wat je daarmee allemaal kan ontvangen. Tachtig kanalen porno? En ook: is het schotelsignaal analoog, digitaal of beiden? Allemaal vragen en overwegingen: weg ermee! Ik beperk me gewoon tot de analoge kabel, zolang dat nog kan. Dan kan ik wel klagen dat er geen reet op de buis te beleven valt, maar ik word ook niet in de verleiding gebracht het boze oog aan te zetten. Het antwoord op de vraag: het ligt op de bank en leest? Bontebal. En dan het liefst en bijna zonder uitzondering romans en de betere detectives. Om me aan te sluiten bij de aanbevelingstekst achterop de Nederlandse editie van het nieuwe boek van de Franse filosoof Alain Finkielkraut, Een intelligent hart (Un coeur intelligent): Hoe denk je over racisme, oorlog, ouder-kindrelaties zonder te verdwalen in lijvige filosofische werken? Het antwoord is simpel: lees een roman.
Aleid Truijens begint een artikel in de Krant over dit nieuwe boek van Finkielkraut aldus: Romans, wat hebt je eraan? De tijd dat belezenheid in brede kring gold als teken van beschaving is voorbij. Het is niet vreemd meer om een academisch opgeleide carrièretijger te horen beweren dat romans lezen zonde van zijn tijd is. Non-fictie, dat gaat nog, daar steek je immers wat van op. Bellettrie lezen, schone nutteloze letteren, dat doen vooral vrouwen, ouderen en vrijgestelden, en een enkele bezeten man die er zijn beroep van heeft gemaakt of zijn - buitenissige - hobby. Het zij zo. Als oudere, vrijgestelde en bezeten man ben ik er zeer tevreden mee dat ik van lezen hou.
Romans kunnen zeer leerzaam zijn, iets dat niet enkel opgaat voor non-fictie. Maar je moet er wel wat voor doen: zelf nadenken. Truijens zegt: Schrijvers zijn geen zieners of hogepriesters, zij vertellen verhalen. Het zijn mensen die als iedereen zoeken, slagen en falen in het leven, maar die daar wel, om met Gerard Reve te spreken muziek bij maken. Ik lees, laat bezinken en leer. Ik lees dus ik ben.
Alain Finkielkraut bespreekt negen dierbare romans. Zij vormen niets minder dan zijn morele kompas, aldus Truijens. Het zijn:
Milan Kundera - De grap
Vasili Grossman - Alles stroomt
Sebastian Haffner - Het verhaal van een Duitser
Philip Roth - The human stain
Albert Camus - De eerste man
Joseph Conrad - Lord Jim
Fjodor Dostojevski - Aantekeningen uit het ondergrondse
Henry James - Washington Square
Karen Blixen - Babettes feestmaal
Ik heb weer heel andere dierbare boeken. Het boek van dit moment? Onder IJsbergen (1981) van J. Bernlef. Een soort detective die speelt op Groenland. Ik hou veel van het werk van Bernlef.
Nieuwsgierig naar afbeeldingen van de profeet Mohammed in verschillende culturen door de eeuwen heen? Klik dan op deze link. Overigens, weet jij dat? Ben ik Fatwafähig door het plaatsen van deze link? En jij, door de link aan te klikken? Want herinner je de cartoon van de Zuid-Afrikaan Zapiro nog? Mohammed op de bank bij de psieg, verzuchtend: Other prophets have followers with a sense of humour!... Grapjes over Jezus, alla, maar over de profeet?!?
|
|
|
|
|
| 03-11-2010 |
| Tarsius bancanus is de potjeslatijnse naam |
Je kan naar de Kamerdebatten kijken, maar ik heb gisteren een uurtje naar spookdiertjes zitten kijken. Op National Geographic. Tarsius bancanus is de potjeslatijnse naam. Ja, spookdieren zie je ook als je naar de Kamer kijkt, maar dit is toch anders. Kijk toch eens! Kijk naar die ogen, kijk naar die handjes. Ik smolt helemaal weg. De opnames waren gemaakt op Sulawesi, dat Celebes heette toen het nog van ons was. Ter grootte van een hand zijn ze, als je even grote handen heb als ik. Wat denk je Kat? vroeg ik aan mijn kat die Kat heet. Zullen we er een in huis nemen? Ze was niet geïnteresseerd. Ik heb het niet alleen voor het zeggen hier in huis. Jammer.
En ook: wat nou 130 op de snelweg? Vrijgeven die snelheid. Waarom 130 als je een wagen hebt gekocht die 250 kan? De klapper die zon wagen ook maakt als-ie ergens op knalt. Dan kan je de restjes van de bestuurder in het dashboardkastje zoeken. Als je het dashboardkastje nog kan vinden. Het hardst dat ik zelf regelmatig heb gereden is 150. Harder ging mijn motor niet. Zoiets was het. Vriend H. had zoiets, daar mocht ik soms op rijden.
|
|
|
|
|
| 02-11-2010 |
| Mijn Jasmijn staat in bloei! |
Nou ja, dan niet. Ik ben geen Cor van der Laak die maar door blijft zeuren. Dat gaat over de uitspraak van onze geliefde minister-president: We bouwen wel een mooie fontein in de Haagse Schilderswijk, maar daar omheen zitten vijf Turkse koffiehuizen met aardige Turkse mannen die niet werken. Waarmee hij zegt dat in onze wijk een fontein ontsierd wordt door al die werkloze Turken er omheen. Foute opmerking voor iemand die premier voor alle inwoners zegt te zijn. Maar meer dan dubbelfout, omdat het domweg niet waar is. Er zit geen enkel koffiehuis bij de fontein.
Op mijn weblog heb ik er over geschreven, de Konfrontatie, hier links bij de links, heeft het overgenomen, maar andere initiatieven, brief aan de Volkskrant, belletje naar de Jakhalzen, mailtje naar de Tweede Kamerfractie van de VVD, het heeft allemaal niets opgeleverd. Laat dan maar. Laat ik dan maar over mijn Jasmijn schrijven die weer in bloei staat. Weet je nog, Beatrice, die kocht ik toen we in Kalmthout waren.
Mijn Jasmijn staat in bloei!
|
|
|
|
|
| 01-11-2010 |
| Ter nagedachtenis aan |
De nov is in de maand. Dat betekent vallende blaadjes, extra vitamines slikken en alle klokken bijstellen. En dan blijkt ook een groot en geliefd schrijver te zijn overleden: Robert B. Parker. Hij kreeg zijn fatale hartaanval weliswaar al in januari van dit jaar, maar het was me ontgaan; vriend B. wees me erop. Parker heb ik leren kennen door zijn Poodle Springs (1989), de Unvollendete Philip Marlowe van Raymond Chandler die hij heeft vollendet. Later heeft hij nog een Marlowe geschreven: Perchance to Dream (1991), een vervolg op Chandlers The Big Sleep. De private eye van Parker is Spenser, een vreemdeling- en vrouwvriendelijke tough guy. Maar vooral ook homovriendelijk: Parkers beide zoons zijn homo, het was een goede vader.
Joh, neem nou eens een raad aan van een oude man. Je vindt veel van de boeken van Robbert B. Parker in de bakken voor één euro. Verzamel ze, ze lezen heerlijk weg. Ooit had ik veel werk van hem, maar dat heb ik weggegeven. Zo gaat dat soms. Maar ik ben de collectie weer aan het opbouwen.
Boeken weggeven? Er staan hier zo veel in mijn huisje, het valt niet eens op dat ze weg zijn. Ik hecht niet zo aan bezit, al zou je dat niet zeggen als je al mijn boeken ziet. Je kan alles van me krijgen, behalve mijn katten. Hoewel? Als je het aardig vraagt.
En dan is ook Harry Mulisch overleden. Ik had een ambivalente houding tegenover die man, wie niet? Aan de ene kant vond ik het een arrogante druiloor, aan de andere kant heb ik bijna alles van hem gelezen. Arrogant? Zo kwam hij over, ik heb hem niet persoonlijk gekend. Het eerste boek dat ik van hem las was voor mijn lijst op de Havo: Het stenen bruidsbed (1959) over het bombardement op Dresden. Daar waar de geallieerden oorlogsmisdaden hebben begaan. Er zijn toen tijdens de firestorm die de bombardementen veroorzaakten 135.000 mensen om het leven gekomen. Burgers, Dresdenaren. Kurt Vonnegut heeft er ook een indringend boek over geschreven: Slaughterhouse-Five (1969). Meer over Mulisch vind je in alle media, overbodig om mijn steentje daaraan bij te dragen.
Mijn katten? Natuurlijk kan je niet een van mijn katten krijgen, hoe aardig je het ook vraagt. Ze zijn mij allen even lief en dat is geen praatje voor de vaak: het is echt zo. De laatste tijd ontwikkelt zich een mooi contact met mijn kat die Kat heet. Je weet dat katten elkaar ter begroeting neuzen. Als ze elkaar tegenkomen wrijven ze even met de neuzen. Dan weten ze dat het goed zit. Het beeld: in mijn huiskamer staat een grote tafel tegen een muur. Naast die tafel staat een stoel, recht tegenover de tv. Dat is met voorbedachte rade: géén tv tegenover de bank, dan kom ik niet meer aan lezen toe, ik moet speciaal op die stoel gaan zitten. Als ik meer kamers zou hebben, zou ik het toestel in een tv-kamer zetten. Dan zit ik op die stoel en dan komt mijn kat die Kat heet naast me op de tafel liggen. Dan lul ik tegen haar: dag mooie meid, heb je nog iets beleefd vandaag? En dan gaat ze me neuzen. Lief hè?
En dan lees ik in de Krant, ik heb de Volkskrant, niet de Telegrof, maar dan toch: Zanger Borsato heeft de cast van Oh Oh Cherso van de koppositie in de hitlijst gestoten. Borsato komt met Waterkant binnen op de eerste plek. Het is de zestiende keer dat hij bovenaan de lijst staat en de elfde keer op rij. De acht Hagenaars hebben maar een week van hun nummer-1 hit kunnen genieten. Ze zijn met hun liedje naar de twaalfde plaats gezakt. Geef toe: dat is een weetje van belang. Ik wist niet eens dat Sterretje en Barbie en hoe ze verder ook heten een liedje hadden gemaakt. Ongehoord denk ik te kunnen zeggen: ik zal er niets aan hebben gemist.
Ja, ik hou ook van Skitty, ondanks dat ze regelmatig een duif vangt. Het gaat me niet om die duiven. Die ratten van de lucht zijn een ware plaag: ik probeer een manier te bedenken om er zo nu en dan een te vangen. Voor in de soep of zo. Maar het is zon onsmakelijk gezicht als Skitty weer voor de deur een duif zit te ontleden. Gelukkig heeft ze geleerd. Ze weet dat ik het beslist niet op prijs stel als ze een duif mee naar binnen brengt. Man!, vrouw ook, je vindt dan nog maanden lang veertjes in alle hoeken en gaten.
In de Krant van zaterdag een artikel over groen op je dak. Dat moet ik maar eens gaan doen op mijn platte keukendak. Een tussenkop: Wie in een van de vier grote steden een groen dak laat aanleggen, krijgt - nu nog - tientjes subsidie per vierkante meter. Laat aanleggen? Ik zal eens informeren hoe het met de subsidie zit als ik het zelf doe. Eén vrees: dat mijn katten denken, jeetje, wat een mooie bak.
Het is weer een log met gemengde berichten geworden. Dan kan er nog wel eentje bij. Mijn buurman T., hij woont niet in de hof maar in de straat, heeft een hond van het merk rottweiler. Het beest, Joost, gaat compleet uit zijn dak als hij mijn katten ziet; hij wordt gelukkig strak gehouden. T. krijgt bij zijn supermarkt bonnetjes en voor een aantal bonnetjes krijgt hij een pak Felix-brokken. Hij spaart ze trouw en haalt ook trouw zijn pak brokjes. Die komt hij dan hier brengen. Hij laat Joost dan thuis. Dat is de Schilderswijk.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
