 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 23-10-2011 |
 Maya Mitsu |
Maya Mitsu is een begroeting die gewisseld wordt in het noordwesten van Japan. Het betekent zo veel als: heb een goede zondag en dat u duizend kraanvogels moge verschalken. Men dient daarbij driemaal licht te buigen. Het is een beleefd en bloemrijk volk, die Japanners. Waarbij we niet voorbij mogen gaan aan enkele gruwelijke misstappen in het verleden. Maar laat ik dat niet steeds weer oprakelen.
Heb een goede zondag, dat meen ik ook. Maar vergis je niet. Omtrent Annie M.G. Schmidt bestond het misverstand dat zij veel van kinderen hield. Zij schreef immers de prachtigste liedjes en verhalen voor deze onderafdeling van het mensdom, waarin werd aangespoord ondeugend te zijn en vooral veel lol te hebben. Als je daar je werk van maakt moet wel heel begaan zijn met het grut. Niets is minder waar: ze had een hekel aan het gespuis. Zo is het ook met mij.
Vanaf mijn blog, maar ook gewoon in het wild op straat, groet ik Jan & Alleman altijd even vriendelijk. Met uitzondering van in-verdorven mensen die ik links laat liggen, of recht zo je wilt en al naar gelang je draagt. Dat neemt niet weg dat ik een misantroop ben. Het woord misantroop is samengesteld uit twee woorden, zoals je nog wel weet uit de Griekse les: misos (haat) en anthropos (mens). Nu is in mijn geval haat een groot woord, laten we het op afkeer houden. Let wel: een misantroop kan wel degelijk begaan zijn met de maatschappij. Zo is het voornaamste thema van het stuk Le Misanthrope (ou l'Atrabilaire amoureux) van Molière, dat voor het eerst werd opgevoerd in 1666, een aanklacht tegen de hypocrisie van de aristocratische Franse samenleving. Als dat geen maatschappelijke betrokkenheid is.
Nee, ik groet iedereen uiterst vriendelijk, als ik maar mag doorlopen. Daarenboven heb ik best wel enkele goede vrienden. Maar de mens an sich stoot me af. Als dan een borreltafelprogramma door een meerderheid van het volk wordt verkozen tot beste Nederlandse tv-programma van het jaar, word ik alleen maar in mijn oordelen bevestigd. Henk & Ingrid hebben gesproken en laten ze alsjeblieft uit mijn buurt blijven.
Huiswerk voor de komende weken: laten we er met zijn allen voor zorgen dat de term Henk & Ingrid nog meer synoniem wordt van: dom volk. Of zoals de Romeinen zeiden: i.q. nullus.
Blijkbaar is (nog) niet alles te vinden op internet. Naar aanleiding van mijn gezang van gisteren kreeg ik over de mail de vraag: welk chanson is dit? Twee maal. Typisch dat men de vraag niet bij de reacties stelt. Dat begrijp ik wel: dan is het for all to see en men vreest voor cultuurbarbaar door te gaan. Nou, vooruit: het chanson van Jacques Bébèrt heet: Le mépris de ma vie. Wellicht herken je het refrein:
Qui dance, romance, patience
Qui dort tous les jours wagonlit
Qui manque parfois la balance
Tu es le mépris de ma vie
Het wordt gezongen door een dronken Hyppolyte Marchepied (Alain Delon!) in de korte film Les baleines blues (1964), een obscuur tussendoortje van Louis Malle voor het festival van Honfleur. Zo, dan heb je wat meer zoektermen. Kun je het nu wel vinden?
De diepere gedachte achter de ontwikkeling van het ebook? Zodat na muziekalbums en films ook boeken illegaal kunnen worden gedownload. Mijn logs verschijnen op internet, doe ermee wat je wilt, als je me plagieert neem ik wraak. Maar een volgende bundeling van mijn verhalen zal enkel op papier verschijnen. Ik ben gekke Henkie niet. Of maffe Ingrid, zoals anderen zeggen.
|
|
|
|
|
| 22-10-2011 |
| Er is een tijd van gaan |
Er zijn dagen dat ik, hoe zal ik het noemen, vrolijk ontwaak. Niet dat het vaak gebeurt, maar het komt voor. Oorzaak? Geen idee. Zou ik het weten dan kon ik bijtijds tegenmaatregelen nemen, maar ik tast volkomen in het duister. Het overkwam me vandaag. Misschien, ik hou een slag om de arm, komt het doordat ik me voor het eerst sinds ruim een week wel lekker voel, voor mijn doen. Goed geslapen, voor mijn doen. Weinig last van mijn rug. Ik betrapte me er zelfs op, en hou dit alsjeblieft voor je, dat ik zong onder de douche:
Je danse, je pense, balance
Lamour de ma vie cest fini
Loiseau au dehors apparence
Je mange la vache qui rit
enzovoorts, de beroemde chanson van Jacques Bébèrt - ook in tijden van vrolijkheid behoud ik het décorum: zelfs na overmatig drankgebruik zal je mij geen polonaise zien lopen. Beneden gekomen begroette ik in gelijke vrolijkheid mijn katten: alo, mes chats, mon cher roedèl, ça va? Willen jullie eten? Let wel: het hoeft niet. Ik wil het jullie niet opdringen. Enfin, de beesten wisten niet hoe ze het hadden. Over naar ernstiger zaken, voor dit uit de hand loopt: de Televizier-ring.
Vorig jaar (was het vorig jaar?) kwam ik in een flits langs het gala en bleef van de weeromstuit even plakken. Presentatrice Renate Schutte droeg een jurk met een decolleté waarbij je hét net niet zag, haar navel. Voorwaar een esthetisch hoogstandje. Bovendien mag je me voor zon grote bos rood, krullend haar (v) te allen tijd wakker maken. Maar er was iets op een ander net dat ik graag wilde zien, dus ik heb me losgerukt - misschien een wat beladen term in dit geval. Toen ik een kwartier later eventjes terug zapte, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, weer zon beladen term, was Renate verkleed. Nu had ze een zeer kuise blauwe japon aan. Quelle déception! Henk & Ingrid hadden waarschijnlijk boos gebeld: er zitten kinderen te kijken. Kinderen: nog niet zo lang van de tiet, haha.
Gisteren vertelde ik al dat ik de genomineerde programmas - The voice of Holland, Voetbal International en Wie is de Mol? - nooit zie. Extra reden om niet naar het gala te kijken. In de Krant las ik vanmorgen dat Voetbal International heeft gewonnen. Een programma waarin vier middelbare heren een uur lang, of is het langer, rond een tafel over voetbal zitten te ouwehoeren is door het volk verkozen tot beste tv-programma van het jaar! Ik vertrek.
|
|
|
|
|
| 21-10-2011 |
| Versch gekarnd |
De bekende crimineel Muamar K., of is het G., is dood. Koelbloedig neergeschoten door een jochie, nadat hij levend was gevangen. Een K. die er opvallend goed geschoren uitzag voor iemand die zich schuilhield in een rioolbuis. Hoe anders was dat met Saddam H., geen familie van Willem H. Die zou je zo maar in de binnenstad van De Haag tegen kunnen komen, lurkend aan een blik bier uit de winkel van Albert H., geen familie.
Mocht je een dezer dagen een wereldleider met een heel vette kop op het Journaal zien: dat is de boter die smelt. Vreest niet: de boter op de hoofden wordt dagelijks ververst. Nu verdringen ze zich voor de cameras om te verklaren hoe blij ze zijn met de nederlaag van het Monster van Tripoli. Maar voordat de opstand in Lybië begon werd hij overal onthaald alsof het Sinterklaas was. Het was ook Sinterklaas want olie. Olie houdt gans het radarwerk gesmeerd. Het ene onderdrukte volk wordt wel te hulp geschoten door de internationale gemeenschap want olie, het andere volk kan het schudden omdat er niets te halen valt. Zo cynisch is het helaas, ga zelf maar na.
Meestal kijk ik overdag of het Journaal van een uur of het Journaal van vier uur. Daar is het gisteren niet van gekomen, zo verdiept was ik in Haasses Het woud der verwachting, een boek dat overigens afkomstig is uit de nalatenschap van de dichter Bergman. Pas tegen zessen zette ik de tv aan. Dus pas toen hoorde ik van het verscheiden van Muamar K. Gelukkig maar: ik heb begrepen dat Nederland 1 de hele dag in het teken daarvan heeft gestaan en mezelf kennende zou ik zijn blijven plakken. s Avonds voor een goede geschiedschrijving ook beelden uit het verleden. Berlusconi die K. een zoen geeft, Blair, Chirac en alle andere wereldleiders die de hond in de armen sloten. De boter.
Bij de jongstleden Occupy-acties all over the world bleek dat mensen voor heel verschillende dingen de straat opgaan. Dat is ieders goed recht, natuurlijk: grijp iedere kans aan om te protesteren tegen het onrecht dat jou het meest raakt en/of steekt. Maar toch: het zou mooi zijn als de beweging tegen het grote graaien zich blijft concentreren op het grote graaien. Met als uitbreiding harde acties tegen de eigen overheid die zaken doet met verwerpelijke regimes. Waarbij het uiteindelijk ook om het grote graaien gaat.
Soms (?) zet ik de dingen wat vet aan. Het is mijn stijl, mijn manier van schrijven, ik kan niet anders. Zoals mijn opmerking over de Nederlandse film. Neemt niet weg dat er door de bank genomen flink wat bagger in dit land wordt gemaakt. Misschien is de film over de ontvoering van s prinsens vriend (de oude Bernhard ontbeet s morgens met een pijpje bier), wel goed. Ik zal het nooit weten: het onderwerp interesseert me niet. De film Ei ken ik niet, Dik Trom wonderlijk genoeg wel, ik herinner me hem op de lagere school gezien te hebben. Als het tenminste dezelfde is.
Ik las: Voor de Gouden Televizier-Ring zijn de volgende programmas genomineerd: The voice of Holland, Voetbal International en Wie is de Mol? Weet je dat ik geen van deze programmas ooit heb gezien? Van The voice of Holland weet ik wel dat die wedstrijd is gewonnen door Ben Saunders, qua armen de Arie Boomsma van de populaire muziek. Saunders, hoewel geboren in Londen, woont in Hoorn, dus Holland. Maar ik heb gehoord dat ook Brabos, Friezen en Limbos mee mogen doen aan die competitie. Sinds wanneer is dat Holland?
|
|
|
|
|
| 20-10-2011 |
| Van wassen neuzen en politiek |
Hij is er, las ik afgelopen dinsdag in de Krant. De advertentie waarin het kabinet bekend maakt te zoeken naar een nieuwe vice-voorzitter van de Raad van State. Even had ik de neiging de Krant erop door te bladeren, ik was wel benieuwd. Maar dat heeft geen zin: zon advertentie wordt alleen gepubliceerd in de Staatscourant. Een advertentie waarin wordt gezocht naar een nieuwe vice-voorzitter van de Raad van State: wat een wassen neus, wat een volksverlakkerij. Luistert.
Er is een aantal functies waarvoor wettelijk en in principe iedereen in aanmerking komt. Je moet natuurlijk wel de juiste capaciteiten hebben. Vice-voorzitter van de Raad van State is zon functie. Burgemeester is een andere. Ik maak me sterk dat ook Commissaris van de Koningin er een is. Heus, het staat in de wet. Het maakt niet uit van welke politieke partij je lid bent, sterker nog, het maakt niet uit of je überhaupt lid bent van een politieke partij: de functies staan open voor een ieder die ervoor gekwalificeerd is. Wat een lachertje.
Zelfs voor de meest onbenullige functie, bijvoorbeeld het burgemeesterschap van het dorp Bloemkoolstronkeradeel, is het volkomen zinloos een sollicitatiebrief te schrijven. Op alle niveaus bepalen de hotemetoten van een beperkt aantal gevestigde politieke partijen wie de baan zal krijgen. Annemarie Joritsma heeft het wel gezien in De Haag? Geeft niet meid, maken we je toch Commissaris van de Koningin in Flevoland (of heet dat nog steeds Landdrost?) Het is niet in overeenstemming met de wet! Maar er is van de nood een deugd te maken. Stel je komt zonder werk te zitten, de uitkeringsinstantie verplicht je te solliciteren, maar je hebt er geen zin meer an. Neem een abonnement op de Staatscourant en schrijf een brief op iedere burgemeestersvacature die erin wordt gepubliceerd; burgervader is niet een functie waar je een bepaalde opleiding voor nodig hebt, in principe kan ook een straatveger het worden. Hou bij de instantie vol dat je volkomen serieus bent, dat je sinds de serie Swiebertje die droom al hebt gehad. Fuck the system!
De klap op de vuurpijl: sollicitaties dienen te worden gericht aan Trix, of Hare Majesteit zoals anderen zeggen. Dat mens laat zich ook overal voor gebruiken. Er zijn vrouwen die gezelliger dingen doen voor geld. Heb ik me laten vertellen.
Over een week gaat de film over de ontvoering van dope-producent Heineken in première. Zal ik hem een dezer dagen gaan zien? Neuh, ik hou niet zo van Nederlandse films. Een elitaire opstelling? Natuurlijk: je bent of elitair of je bent Henk of Ingrid. Mijn bezwaar, onder andere: er wordt vaak zo raar in gesproken. Er zijn uitzonderingen. De Poolse Bruid (1998) van Karim Traida vond ik bijvoorbeeld heel goed. Of is dat eigenlijk een Algerijnse film, waar Traida oorspronkelijk vandaan komt? Bride Flight (2008) van Ben Sombogaart vond ik ook wel goed, maar daarbij speelt misschien een rol dat ik één van de hoofdrolspeelsters als baby in de armen heb gehouden. Zo zijn er nog wel een paar, maar het zijn witte raven.
Grappig is dat vandaag ook een kort geding van Willem Holleeder tegen de film dient. Je zou denken: een reclamestunt, maar niets is minder waar. Willem is bloedserieus. Zijn rol in de film zou zijn resocialisatie in de weg staan. Anders gezegd: het zou zijn goede naam naar de vaantjes helpen. Joh, Willem, goede naam? Ga je grootmoeder beffen. Ik vraag me af: als Willem straks vrijkomt, áls, want er moeten eerst nog wat moorden worden opgelost, bij wie zal hij dan als eerste aanschuiven? Waus & Pitteman of DWDD? Want beide programmas halen de grootste bagger aan tafel.
Zijn we het erover eens? Bradley Wiggins gaat de Tour van 2012 winnen.
|
|
|
|
|
| 19-10-2011 |
| Some people have alle the luck |
Het lijf wil al enkele dagen niet wat ik wil. Mededelingen daarover? Daar is deze weblog niet voor en bovendien gaat het je niets aan. Oké, dit dan: ik heb al overwogen eens mijn huisarts te consulteren en alleen dat al wil heel wat zeggen. Een grote stap. Mijn motto: lichamelijke klachten? Het zal wel weer overgaan. Dan hoorde ik vannacht een rot klap in mijn huiskamer. Een normaal mens zit dan meteen rechtop in zijn bed, maar ik lag op mijn zij en dan is nogal een gedoe. Het lukte me om mezelf, wie anders, rust aan te praten: het is beurd, wat beurd is is beurd en wat er is beurd zie je morgenochtend wel. Het bleek niets te zijn. Er was een zwaar houten beeldje van mijn tafel gevallen. Dat moet Wausje hebben gedaan, want het stond pal naast haar slaapplek. Geintje van het beest, terwijl ik dat soort geintjes tegenover haar altijd vermijd. Na de koffie kwam de klap op de vuurpijl: het kreng, mijn pc, weigert dienst. Mijn bureaublad komt slechts ten dele in beeld en als ik ergens op wil klikken blijft daar een cursor achter. De gewone cursor kan ik wel verslepen, maar op een volgende klik blijft ook daar een cursor staan. Als ik zou hebben gewild had ik mijn hele scherm vol kunnen zetten met cursors. Zeg ik het een beetje duidelijk? Kom nou niet met de raad: zet je pc een paar keer aan en uit. Alsof ik dat zelf niet had bedacht. Ik ben toch niet gek. Ja maar, zul je zeggen, hoe komt het dan dat er toch een nieuwe log is verschenen? Dat heb ik gedaan met mijn oude, irritante machine, nog trager dan ik en dat wil wat zeggen.
Kortom: ik ben vandaag wat sjacherijnig, terwijl ik van nature het zonnetje in huis ben. Voorbeeld? Vandaag las ik een artikel in de Krant over de aandoening BDD, Body Dysmorphic Disorder. Dat is een aandoening waarbij je ervan bent overtuigd dat je afschuwelijk lelijk bent, ingebeelde lelijkheid. Hun zelfwaarde is heel laag, zegt AMC-psychiater Nienke Vulink. Het gekke is: het zijn vaak wondermooie mensen. Mensen die aan BDD lijden willen zich nog weleens melden bij de plastisch chirurg. Er zijn plastisch chirurgen die toch gaan snijden, de klootzakken. Deze patiënten zullen nooit tevreden zijn. Ze willen altijd meer. Soms leidt het zelfs tot rechtszaken. Ik moet ineens denken aan de documentaire van Sunny Bergman. Mooie meid, niets mis mee. Zou dat wel zo zijn: so what. Maar met haar dus: niets mis. Ze meldt zich in Californië bij zon mensenslager. Na een grondige inspectie kwam hij met een waslijst van punten die nodig verbeterd moesten worden. Er zijn plastisch chirurgen die prachtig werk verrichten, denk aan mensen met vreselijke brandwonden. Maar dat allemaal terzijde.
Het vreemde is nu dat ik over mezelf denk: het valt allemaal best mee. Met mijn uiterlijk! Misschien is het ook een vorm van BDD.
Het is geen lolletje om achter mijn oude pc te zitten. Nog mazzel, dat wel, dat ik hem voor alle zekerheid in reserve heb gehouden. Ik ga zo nog even kijken hoe alles ook alweer werkt op dit kreng. Dan sluit ik hem af tot morgen. Ik ga lekker door in Het woud der verwachting van Hella Haasse. Momenteel honderd van de achthonderd bladzijden gelezen: prachtig!
Holleeder is een oud-Hollandse benaming voor een voetbal, wist je dat? Ballen werden in die tijd nog van leer, leeder, gemaakt en maak zelf het plaatje af.
|
|
|
|
|
| 18-10-2011 |
| Het is nooit te laat... |
om te beginnen met het herlezen van Hella S. Haasse (S. voor Serafia). Afgelopen weekend heb ik haar eens ter hand genomen, ze is nu bijna drie weken dood. Wat een groot schrijfster! Maar dat wist ik al. Ronald Giphart schreef in een column dat een vrouw tegen hem zei: Nadat ik Haasse had gelezen ben ik gestopt met het lezen van Mulisch. Dat kan ik me heel goed voostellen, hoewel die Mulisch ook wel enkele aardige boeken heeft geschreven. Of de Grote Drie (Mulisch, Hermans, Reve) eigenlijk niet de Grote Vier zouden moeten zijn hield haar helemaal niet bezig: ze schreef. In de tijd dat haar kinderen opgroeiden vaak zelfs twee titels per jaar. En toch een goede moeder zijn.
De verborgen bron (1950) is de eerste die ik heb verslonden. Een sfeervolle roman over een verlaten landhuis en een dood gewaande vrouw. Daarna Transit, het Boekenweekgeschenk van 1994. Wist je dat dit al het derde Boekenweekgeschenk was dat zij schreef? Haar prozadebuut, Oeroeg, was in 1948 het eerste. Toen werd er rond het geschenk nog een wedstrijd gehouden. Schrijvers zonden hun werk anoniem in, waaruit een jury een keus bepaalde. Dat werd Oeroeg dus, een boek dat al meer dan vijftig maal is herdrukt, zeven maal vertaald, in 1993 verfilmd. Het tweede was het essay Dat weet ik zelf niet (1957). Ik heb geen idee of er meer schrijvers zijn die meerdere geschenken hebben geschreven.
Mijn exemplaar van Oeroeg kan ik nergens vinden, het komt vaker voor dat ik zonder resultaat naar een boek zoek. Ik zie het voor me, een Salamander. Enfin.
Momenteel ben ik op driekwart van De heren van de thee (1992). Hoewel Haasse in het voormalige Nederlands Indië is geboren, heeft zij praktisch geen bijdrage geleverd aan wat wordt genoemd de Indische belleterie. Maar De heren van de thee speelt wel op Java, in dezelfde streek als waar Oeroeg speelt. Een op feiten gebaseerde roman over het leven van de theeplanter Rudolf Kerckhoven, die leefde en werkte op Gamboeng van 1873 tot 1918. In 1984 kreeg zij inzage in het 'thee-archief' van zijn familie, voornamelijk bestaande uit brieven. Ze heeft er een tijd op lopen broeden, maar uiteindelijk heeft zij dus deze roman geschreven. Een combinatie van feiten en, om de leemtes op te vullen, haar eigen fantasie. Ook een prachtig boek.
Hierna stort ik me op Het woud der verwachting (1949). Over het leven van Charles d'Orleans. Ook een combinatie van feiten en fictie, zij het dat ze hierbij nog minder gegevens had: hij leefde van 1394 tot 1465. Bijna 800 bladzijden kleine lettertjes; daar ben ik zeker twee dagen zoet mee.
Ik heb Haasse helaas nooit mogen ontmoeten.
Op de voorpagina van de Krant vandaag de vraag of de verhouding niet scheef ligt: de ruil van één Israëlische soldaat tegen 1027 Palestijnse gevangenen. Ja hoor eens. Hebben de Israëli's niet zelf de verhoudingen op zijn kop gezet? Als er een amateuristische raket vanuit de Gazastrook in een Israëlische achtertuin belandt, worden er lukraak vrouwen en kinderen gebombardeerd in diezelfde Gazastrook. Eén Israëlisch leven schijnt vele Palestijnse levens waard te zijn, iets waaraan hier in de media hard wordt meegedaan. Tja, dan krijg je 1-1027.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
