 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 05-02-2012 |
 Het spook van de beurs |
Na een aantal jaren achter de geraniums te hebben gesleten (lees: lidcactus en clivia), voel ik de laatste tijd de onbedwingbare behoefte iets te gaan doen. Vreemd: de uren achter de planten, op de bank met een kat en een boek op schoot, zijn mij altijd zeer welbesteed overgekomen. En dan zou ik nu iets gaan doen? Direct gevaar is er niet, ik heb altijd heel goed de neiging tot enige activiteit weten te onderdrukken. Maar, zanikt een stemmetje als bagger in mijn achterhoofd, als je nou met weinig inspanning binnen afzienbare tijd een aardig kapitaaltje bijeen weet te graaien? Daar heb ik wel oren naar, zolang ik maar geen kennis hoef te maken met de ruggen waarover ik dit doe. Niet dat ik zonodig voor mezelf een kapitaaltje wil vergaren. Nee, dat geld ga ik uitdelen, opdat mensen me aardig vinden.
Tijdens het ontbijt, Krant op schoot, werd mij een suggestie in dezelfde schoot geworpen: laat ik me eens voor een tijdje als financieel specialist aan een woningbouwcorporatie verhuren. Een tonnetje of vijf per jaar ex bonus moet er makkelijk uit te slepen zijn. Mijn plusser-dan-pluspunt? Ik heb de ballen verstand van de financiële wereld. Weliswaar heb ik in 1968 met schitterende cijfers mijn middenstandsdiploma gehaald, maar dat kun je me nu niet meer aanrekenen. Het is verjaard, de kennis is down the drain. Iedere gladde bankjongen kan mij enthousiast de poeplap laten trekken, dat wil zeggen die van de corporatie, om te investeren in om het even welke constructie. Ik heb het toch niet in de gaten. Kom maar op met je rommelhypotheken.
Om aan te geven dat ik echt geen verstand van de financiële wereld heb, het volgende. Ik las zojuist, een paar dagen terug wanneer houdt zojuist op en begint ooit - dat Facebook in 2011 een omzet had van 3,7 miljard dollar, met een winst 1 miljard. De specialisten, zij die na hun middenstandsdiploma wel zijn doorgegaan, schatten de waarde van Facebook bij een beursgang op 100 miljard! Dus bij gelijkblijvende winst heb je in honderd jaar je geld eruit. Wauw. Mijn nuchtere verstand zegt: zie hier de volgende zeepbel. Maar als financieel specialist van een woningbouwcorporatie, een pensioenfonds kan ook, zou ik zeggen: kopen die aandelen, laat de vrachtwagens voorrijden.
Nee, ik heb geen profiel op Facebook, ik heb van mezelf al een profiel. Het aanzien waard: vooral en face maar dan een kwartslag gedraaid.
|
|
|
|
|
| 04-02-2012 |
| Heb je daar een kat of ben je blij me te zien? |
Zojuist mijn dagelijkse rondje Google gemaakt, een rondje van 5.31! De hamvraag was dit maal: waar komt de uitdrukking een kat in de zak kopen vandaan. Het intrigeert mij, omdat het voor iets negatiefs staat. Als je een kat in de zak koopt, ben je belazerd. Kom nou. Ik zou me als koper juist zeer verguld voelen. Maar wat is nou de herkomst van deze onzalige uitdrukking. Je raadt het al: ik kwam uit bij de wisseldaalder (Vlaams: heksenpenning, Duits: Blutpfennig, Engels: hatchpenny).
Een wisseldaalder is een muntstuk dat na iedere transactie weer terugkeert in de portemonnee van de oorspronkelijke eigenaar. Dat zou tof zijn bij het boodschappen doen, maar maak er dan wel een wissel-vijftig-euri-biljet van. Google vertelt, via via: 'Het probleem was, hoe aan zo'n geldstuk te komen. Vele sagen beschrijven een manier om een wisseldaalder te bemachtigen. Dat dit vaak niet met rechte dingen toeging (sic) blijkt uit het feit dat in de meeste van deze verhalen de duivel een grote rol speelt. Het bekendste is wel die, waarbij men een kat in een zak moest stoppen en om middernacht op een kruispunt gaan staan. Dan kwam er een voorbijganger die vroeg wat je in de zak had. Een haas, moest je dan zeggen, waarop de vreemdeling te kennen gaf deze te willen kopen. Als betaling kreeg je de begeerde daalder. Je moest dan wel maken dat je wegkwam, want als de man (natuurlijk de duivel zelf) doorkreeg wat hij had gekocht, zou hij de verkoper zonder twijfel molesteren.'
Of het hier een levend of dood dier betreft, wordt niet vermeld. Maar indien levend: als de haas een kat blijkt te zijn, spring ik een gat in de lucht en roep: 'Wausje, Skitty, Kim, Kat, Balzac en Hanks: we hebben er weer een.' Dan komen zij kopjes geven.
Omdat ik toch zat te googlen, ben ik ook nog even achter oud-scheidsrechter Leo Horn aan gegaan; dat alles nog steeds binnen de 5.31. De ouderen ons zullen zich hem nog wel herinneren. Een eigenzinnig stuk vreten. Hij had de bijnaam 'de kattenmepper'. Hoe dat zo? Horn was jachtliefhebber, hij schoot liever dan dat hij floot. In het voorjaar van 1963 schoot hij op een door hem gehuurd jachtterrein in de Noordoostpolder een poes dood. Achteraf beweerde hij dat het een verwilderde kat was. Toen hij het dier wilde laten schrikken 'sprong deze pardoes in de baan van de kogel'. Jaja. Het was geen verwilderde kat maar het huisdier van de kinderen van een nabijgelegen boerderij. Die kinderen lopen vandaag de dag nog de deur plat bij de geestelijke gezondheidszorg. Horn is in1995 heengegaan, met in een zak van zijn houten jas de kanskaart: ' Ga direct naar de hel, ga niet langs af, u ontvangt geen cent.'
|
|
|
|
|
| 03-02-2012 |
| Broodje kat |
Ken je het verhaal van de kat die door zijn blikopeners achter werd gelaten toen zij verkasten naar een huis op zo'n driehonderd kilometer afstand van de oude stek? En dat hij zich na een maandenlange tocht weer bij hen heeft gevoegd? Ken je dat verhaal? Veelvuldig voorpaginanieuws van de verschillende Dorpsbodes en de T.? In der loop der tijd heb ik het een aantal keren gehoord, zij het dat de afstand steeds een andere was. Het record staat op vierhonderdzeventig kilometer, hemelsbreed. De recordtijd is zesenhalve week. En gij geleuft dah?
Misschien zul je verzuchten: daar heb je die fantasieloze, verzuurde skepticus weer, maar ik geloof er geen reet van. Alleen al omdat katten zich meer aan hun woonomgeving hechten dan aan degene die aait en voert. Bovendien zijn katten intelligente beesten. Dacht je nou echt dat ze achter lui aan gaan die hen in de steek hebben gelaten? Bekijk het maar, denkt een kat. Maar dan nog. Hij is niet als een duif rechtstreeks op zijn doel afgegaan, zelfs duiven kunnen de weg niet vinden naar een plaats die niet 'thuis' is.
Hoe heeft het dier de verblijfplaats van het tuig dan weten te vinden? Zou het zijn neus achterna zijn gegaan? Dan moeten zijn blikopeners wel erg hebben gestonken, want in vergelijking met een hond stelt het reukvermogen van katten niet zo veel voor. Goed, ze ruiken nog altijd vier maal beter dan de mens, maar maandenlang een geurspoor volgen is ook voor hen bovenkattelijk. Wat dan? Wat heeft het dier op hun spoor gezet? Is er een adreswijziging gekomen die duidelijk gearticuleerd aan hem is voorgelezen? Dat de kat het adres in zijn TomTom heeft ingevoerd? Of was het een echte kaartlezer, op pad met een set wandelroutes van de ANWB?
Nee. We kunnen dit verhaal met een gerust hart naar het land der fabelen verwijzen (waar ook het gedachtengoed van Geert Wilders te vinden is, maar dat is een ander verhaal.)
Of er is een god in het spel geweest. Dat kan ook natuurlijk.
Dat een kat altijd op zijn pootjes neerkomt is ook een fabel. Probeer maar.
|
|
|
|
|
| 02-02-2012 |
| Kattenmepster |
Op seksueel gebied botert het niet zo tussen Alain en Camille. Dat is voor niemand leuk, maar zij zijn net getrouwd en dan is seks nog een essentie. Bijna net zo belangrijk als de hypotheek. Alain heeft een poes, Saha, en de twee zijn dol op elkaar. Camille wordt stinkend jaloers, gaat Saha als rivale zien. Op die onzalige middag bevinden zij zich samen op een balkon, de deur naar de kamer zit dicht. De flat ligt op de negende verdieping. Heen en weer: zit Saha op de balustrade, gaat Camille op die plek leunen, zit Saha op de grond, moet het mens daar ineens staan. 'Saha vluchtte met overleg, sprong zorgvuldig, hield haar ogen op haar tegenstandster gericht en liet zich noch tot woede noch tot nederigheid verleiden. De uiterste emotie, de doodsangst, maakten de gevoelige zool van haar pootjes nat van zweet, dat een bloemetjespatroon achterliet op de cementen balkonvloer.'
Even is Camille afgeleid. Ze ziet dat de zon ondergaat, kijkt op haar horloge en denkt in de kamer geluiden te horen. 'Saha voelde de vastbeslotenheid van haar vijandin wankelen, aarzelde op de balustrade en Camille, beide armen vooruitgestoken, stootte haar in de afgrond. Ze hoorde nog het krassen van de nagels op het pleister van de muur, zag nog het blauwe lichaampje van Saha zich in S-vorm aan de lucht vastklampen met de opwaartse kracht van een forel, deed toen een stap terug en leunde tegen de muur. Ze toonde geen enkele behoefte om naar beneden te kijken in het moestuintje dat door nieuwe stenen was omheind.'
Saha heeft het gered! Ze is zes verdiepingen lager op een zonnescherm terecht gekomen en vanaf daar verder gestuiterd naar het moestuintje. Als Alain bij het flatgebouw aankomt, vindt hij het beestje. Dolgelukkig draagt hij haar het huis binnen. 'Camille, kijk toch eens.' Als Camille obligaat de poes wil aaien, begint deze te blazen en te bijten. Langzaam dringt tot Alain het besef door dat zij het dier naar beneden heeft gegooid. Wat doet de hansworst, de droplul, de zakkenwasser? Hij maakt het uit.
Ik zou haar met koffers en al van negenhoog naar beneden hebben geflikkerd. Maar goed, ik heb het verhaal niet verzonnen. Het is van Colette en het heet De Kat (La Chatte, 1933).
|
|
|
|
|
| 01-02-2012 |
| He's the Kimbo wizzard |
Ken je dat, het beeld? Een kat die wel een half uur volkomen stil ins Blaue hinein staart? Dat je het idee krijgt: die filosofeert? Met zes katten in huis maak ik het regelmatig mee. Wat nou het gekke is: ze doen het echt, katten, filosoferen. Als je me niet gelooft moet je zoeken op het net, heb ik ook gedaan. Katten denken tweemaal daags heel diep na, met uitschieters naar boven en beneden. Wat boven is en wat beneden hangt van je instelling af. Een onderzoeksteam van een Texaanse universiteit heeft jarenlang proeven gedaan met katten, waarbij de hersenen van de beestjes wekenlang klokje rond werden gescand. Ze hebben gevonden dat in de staar/denkpauzes delen van de hersenen met elkaar in verbinding staan die de rest van de dag nauwelijks een signaal uitzenden. Laat staan ontvangen. In de loop der tijd verandert het contact tussen de delen, op een manier die de geleerden niet anders kunnen uitleggen als: ze begrijpt het. Het filosofische probleem dat de kat zichzelf had voorgelegd heeft ze opgelost, ze zou het exact onder woorden kunnen brengen. Maar daar zit de crux, of ligt, of wat doen cruxen eigenlijk? Katten kunnen niet praten, zij kunnen geen woorden vormen. Als ze iets proberen te zeggen klinkt er slechts: miauw. Je aait wat, je geeft wat eten, terwijl het beestje je misschien de oplossing van de laatste stelling van Fermat vertelt, je weet wel: het is onmogelijk een macht hoger dan de tweede op te delen in twee machten met diezelfde graad. Niet wetende dat het bewijs van die stelling al een tijdje terug is gevonden, want kranten lezen kunnen katten ook niet. Sterker nog: als ik een krant voor mijn katten neerleg, gaan ze erop zitten scheiten. Dat maakt het extra bijzonder: ze lezen geen boek! Hoe ze dan tot hun wijsheid komen? Ze vangen eens wat op, ze kijken eens mee naar een serieus programma, maar de kennis gaat voornamelijk van moeder op dochter. Een kattensamenleving is een matriarchale samenleving. Nu hebben die geleerden in Texas alleen maar proeven gedaan met poezen, niet met katers. Omdat ze wisten: als er verstand in de soort zit, zit het bij de vrouwtjes. Een team in Utrecht wil ook katers onderzoeken. Gecastreerde en ongecastreerde: ze kijken meteen of er verschil tussen die twee groepen is. Om aan katers te komen hebben ze kleine advertenties geplaatst, misschien heb je er een gezien. Mijn plan is om Kim beschikbaar te stellen. Kim zal de gemiddelden naar zich toe trekken, omlaaghalen. Laat ik het zo zeggen: Kimbo heeft het warme water niet uitgevonden, je zal Kim alléén maar zien staren.
|
|
|
|
|
| 31-01-2012 |
| Er zijn wolken tussen hemel en aarde |
Vanochtend om half tien ging de telefoon. Bel mij nooit vóór elven! Dat heeft niets uit te staan met luiheid, maar met dagritme. Toevallig stapte ik net op dat moment mijn huisje binnen. Het was een vage kennis die belde. 'Zo, Bontebal, weer een paar dagen geen log. Geen zin?' 'Onder andere, maar ik ben een paar dagen weggeweest.' 'Waar ben je geweest?' 'Dat gaat je niets aan.' De waarheid is dat ik niet durf te vertellen waar ik ben geweest. Ook niet op deze blog. Laat ik er dit over zeggen. In de nacht van zaterdag op zondag ben ik weggegaan. Er gebeurde iets voor de deur, er was iets voor de deur, meer wil ik er niet over kwijt. Vanochtend om half tien ben ik dus weer, via een omweg, thuisgekomen.
Toch enige uitleg? Hier links bij mijn links staat ook een link naar Stichting Skepsis. De Stichting haalt, wel onderbouwd, alles omver wat riekt naar het bovennatuurlijke en erger. Die link staat er niet voor niets: zelf ben ik ook skepticus. Alternatieve geneeswijzen? Boel shit. Mocht het echt mogelijk zijn met naaldjes (accupunctuur) of een wiggelroede ziektes te genezen, had ieder zich respecterend ziekenhuis allang een afdeling met die methoden gehad. En ufo's? Alsjeblieft zeg. Wat niet in Matthijs Draait Door komt (de bemanning van zo'n ding) bestaat niet.
Laat ik tot slot een brief citeren die wetenschapper Dap Hartman, toch niet een van de minsten, aan ene Paul Harmans heeft gestuurd, een man die zeer geïnteresseerd is in ufo's. Hartman zet ufo's op één lijn met 'ESP (buitenzintuigelijke waarneming), astrologie, contact met overleden personen, lepels buigen, homeopathie, faith healing, prepetuum mobiles en allerhande conspiracy theories.'
Kortom, ik kan, wil en durf niet te zeggen waar ik ben geweest. Zo. En dan ga ik nu even mijn aura lezen, want daar was ik vandaag nog niet aan toe gekomen.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
