 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 15-05-2011 |
 De Bergman en de dood |
Nee, ik heb geen obsessie met de dood. De doden die de afgelopen korte tijd op mijn blog zijn langs gekomen, zijn me overkomen. Stuk voor stuk, Cobra, Wouter Weylandt en Rob, heb ik met een in memoriam willen eren. En dan vandaag nog een dode: Bergman.
Het Haags Dichtersgilde is bezig met een projekt, te vinden op JouwBuis. Voordrachten van Haagse dichters. Mij werd gevraagd een saluut aan Bergman te geven. Mind you, dit is al enkele weken geleden, voordat de doden bij bosjes om me heen vielen. Waarom Bergman en ik? We zijn elkaar in de eerste helft van de jaren tachtig tegengekomen en het klikte meteen. We bleken hetzelfde beeld van de mens en de mensheid te hebben. Aart Kok, dat was zijn eigen naam, Bergman, omdat hij zich in de bergen thuis voelde.
Kijk naar de clip, later zal ik vertellen hoe de middag verlopen is. Op de grafsteen lees je: Geertrui Kok van Lier. Dat is Jo, zijn vrouw, die vrij kort na hem overleed. Bergman ligt eronder. Welk gedicht ik zou doen is mijn eigen keus geweest.
|
|
|
|
|
| 14-05-2011 |
| Rob Schoemaker (1960-2011) |
De afgelopen dagen heb ik er wat vaag over gedaan, omdat ik het niet bepaald een onderwerp voor mijn blog vind, maar vorige week woensdag is mijn buurman overleden. We hebben 24 jaar naast elkaar gewoond. Gisteren hebben we hem begraven. Een man met humor, een man die altijd en overal voor iedereen klaar stond, een lieverd. Voorbeeld? Als het glad is buiten, kan ik niet lopen. Voorzichtig schuifelen, maar zo kom je niet bij de buurtsuper. Zodra de gladheid zijn lelijke kop opstak, stond Rob al voor de deur: moet ik iets voor je halen?
Ruim een jaar geleden heb ik een tijdlang dagelijks op mijn blog een lijstje met de favoriete muziek van vrienden en bekenden gepubliceerd. Voorwaar een leuk projekt. Zo ook een lijstje van Rob, een man die van muziek vervuld was. Klik maar. Het heeft ons afgelopen week geholpen bij het maken van een keus welke muziek we op zijn uitvaart zouden draaien. Volkomen overbodig eigenlijk: zoals je misschien weet zijn de muren zijn hier van bordkarton; ik weet dus precies welke muziek hij regelmatig draaide. Maar het was goed om in zijn huisje bij elkaar te zijn. En in drie uur tijd vier nummers uit te zoeken.
In het begeleidende stukje bij zijn lijstje kan je lezen over Rob en Skitty. Hij was dol op de katten, maar Skitty was speciaal voor hem. Dat was zeer wederzijds. Hij had altijd een pak brokjes in de keuken staan. Zodra hij thuiskwam sprintten mijn katten naar buiten, allemaal, want ze wisten: snoepen! Vooral Skitty en Kim zitten nog iedere dag lange tijd voor zijn deur. Zou hij op vakantie zijn? Ik heb het ze wel verteld, maar het is blijkbaar niet doorgedrongen.
Hoe ironisch. Rob is overleden op 4 mei, dodenherdenking, en dan gisteren op vrijdag de dertiende begraven. Het is een open deur, maar zijn dood was een klap. Nog steeds heb ik het gevoel in een rare trip te zitten, dat dit allemaal niet waar is. Hij laat een niet te vullen gat achter, bij velen en bij mij. Bij deze: bedankt, jongen!
We hebben afscheid genomen van Rob op de begraafplaats St. Petrus Banden aan de Kerkhoflaan. De meest groene begraafplaats van Den Haag, met uitzicht op de Scheveningse Bosjes. Google luchtbeelden maar: het is in een van de grote groene zones in de stad. We, dat zijn: de familie, die heel close is, zijn vrienden, zijn collega's van de boekenmarkt in Den Haag, zijn collega's van de boekenmarkt aan het Spui in Amsterdam en buren. Het was heel samen, het was een veilige omgeving om verdrietig te zijn. Het was een mooi afscheid. Nu moet alles nog een plaats krijgen.
Rob, goser, ik zal nog dagelijks met je kleppen. Je bent voorlopig nog niet van me af. Maar je krijgt wel je plek: dank je jij was.
|
|
|
|
|
| 13-05-2011 |
| Het Willem Akse Speelterrein |
De creeps bepalen soms mijn gedrag. Gisteren nog. Gisteren speelde het hoger beroep tegen de viespeuk Benno L., de voormalig zwemleraar die 'ontuchtige handelingen' heeft gepleegd met tientallen minderjarige en kwetsbare leerlingen. Vooral meisjes met het syndroom van Down en slechthorenden. Wat ben je dan slecht. Uiteindelijk is er tien jaar tegen hem geëist, zonder tbs, omdat het risico op recidive laag wordt ingeschat. Het zij zo. We hebben een vrij goede rechtspraak in ons land, daar wil ik me dus niet tegenaan bemoeien. Dat is meer iets voor PVV-ers.
Aan het begin van de avond wilde ik wat foto's maken van mijn woonomgeving. Dat voor mijn fotoblog, hier links bovenaan het lijstje links - op die blog staan inmiddels acht katten, allemaal nazaten van mijn Smilla. Na de sloop van de oudbouw in de straat is er naast de ingang van het hofje een kinderspeelplaats aangelegd. Een leuke plek, waarvan veel gebruik wordt gemaakt. Om meteen vooroordelen de kop in te drukken: nee, er hangen geen Marokkaanse straatschoffies rond. Slechts ouders, oudere zussen en kinderen. Voor de zekerheid is er constant toezicht. Als de toezichthouder naar huis gaat, gaat het hek van de speelplaats op slot.
Het Willem Akse Speelterrein heet het, naar wijlen de buurman die er toentertijd sterk voor heeft geijverd. Leuker zou zijn als de naam het Willem Akse Plantsoen was geworden, naar analogie van het beroemde Willie Dobbe Plantsoen. Dat terzijde.
Toen ik er met de camera, nou ja, cameraatje aankwam speelden er zo'n vijftien kinderen en er zaten vijf moeders op de bankjes met elkaar te beppen. Ineens durfde ik het niet. Ineens dacht ik: straks denken ze dat ik een vieze oude man ben die kleine kinderen loopt te fotograferen. Niet dat ik me er veel van aantrek wat anderen, ten onrechte, van mij denken, maar ik wilde die moeders niet verontrusten. Een foto van het speelterreintje komt nog wel: als het verlaten is.
Wielerhoekje. Pieter Weening mag vandaag voor de tweede dag in de roze leiderstrui vertrekken. Hij heeft slechts twee seconden voorsprong op de Witrus Kanstantsin Syvtsov en Marco Pinotti, maar als het een beetje mee wil zitten redt hij het tot zondag, als de Etna tot tweemaal toe beklommen moet worden. Steven Kruijswijk start weer in de witte trui als leider van het jongerenklassement. Zijn voorsprong is iets ruimer: vijftien seconden op Fabio Duarte. Steven werd vorig jaar, zijn debuut in de Giro, achttiende in het eindklassement.
|
|
|
|
|
| 12-05-2011 |
| King Kladze |
De aftakeling begint al bij de geboorte, that's life, maar de laatste tijd is die van mij wel erg merkbaar. Het geheugen, buurvrouw. Zo liet iemand gisteren in een gesprek over muziek de opmerking vallen: die vent van de Wall of Sound, hoe heet-ie ook alweer? Ik wist precies wie hij bedoelde, maar ik kon de naam met geen mogelijkheid op mijn interne harde schijf vinden. Hij ook niet, terwijl hij jonger is. Pas na een half uur viel het muntje: Phil Spector.
Ander voorbeeld, toevallig ook gisteren. Mijn buurman had ooit twee katten, overgenomen uit de boedel van zijn overleden moeder, om het onbeleefd te zeggen. Ze hebben niet al te lang bij hem gewoond: eerst verdween de een, een paar weken later de ander. Enkele dagen hebben we allebei en in beide gevallen de buurt afgestruind, maar niets. Tja, katten doen dat soms, het zijn soms rare druiloren. Zo is mijn Smilla ooit de hort op gegaan en niet meer teruggekomen. Maar daar gaat het nu niet om.
Twee katten. De ene heette Grietje, maar hoe heette in godsnaam dat andere beest. Ik wierp de vraag op bij twee vrienden die de beesten ook hebben gekend, maar ook zij moesten het antwoord schuldig blijven. Dat is erg, dat ik de naam van een kat vergeet. Ouderdomsgebreken zijn niet altijd even prettig.
Later op de avond werd mij dan toch de naam gemaild: Kling Kladze. Natuurlijk, zij het dat hij geen Kling Kladze maar King Kladze heette, naar het platenlabel. Stom! Hoe kan een mens in hemelsnaam een naam als King Kladze vergeten? Ach, het zal alleen nog maar minder worden. Laat ik veel over mijn katten schrijven, opdat ik ze later nog eens terug kan zoeken.
Wielerhoekje. De Giro is gisteren weer 'gewoon' doorgegaan. In het parcours enkele kilometerslange stroken van de beruchte strade bianche, grintwegen. Het zorgt voor spektakel, dat wel. Sinds 2007 wordt er een speciale koers over die ondingen gehouden: de Montepaschi Strade Bianchi. Die dit jaar overigens werd gewonnen door Philippe Gilbert. Dat de renners tijdens de Giro over die stroken worden gestuurd is op zich niet bezwaarlijk, het hoort erbij. Ze rijden immers ook een Parijs-Roubaix over kasseistroken. Oppassen is de boodschap. Ergerlijk was wel dat er gisteren ook een linke afdaling over het grint bij zat. Gelukkig is dat zonder erg verlopen.
Echter. Op een vlak stuk is Boerenleenbankrenner Tom Jelte Slagter vreselijk ten val gekomen. De Rai was dit maal zo netjes met de camera op afstand te blijven, maar we zagen dat hij bewoog: ondanks alles een opluchting. Het verdict: een breuk aan een oogkas en een zware hersenschudding. Het goede nieuws: ploegmaat Pieter Weening sloeg een dubbelslag: de Fries won de rit en veroverde de leiderstrui.
|
|
|
|
|
| 11-05-2011 |
| Zonder titel |
Via de mail kreeg ik een foto van een cluster lieveheersbeestjes; google er zelf maar eens op. Man! Vrouw ook, wat een kleffoos zijn dat! Hoe de gedachtenstromen in mijn hoofd gaan weet ik zelf ook niet, maar ik moest ineens weer denken aan de geblondeerde Führer. De link begrijp ik wel. Zoiets wil Gekke Geert. Grenzen dicht en een klef samenzijn van alleen maar blanken. Nederland voor de Nederlanders.
Wat ik al schreef: we maken moeilijke tijden door in het hofje. En waar het om gaat is niets voor deze blog. Het blijkt maar weer eens dat we allemaal samen staan. Dat we dezelfde emoties hebben, dat we elkaar tot steun zijn: Turken, Marokkanen, Arubanen, Hollanders en nog zo wat. Mensen zijn mensen en de wereld is van ons.
Heb je het gezien? De etappe van de Giro gisteren? De renners hebben en bloc, renners van de verschillende ploegen als groep samen, met twee naast elkaar, en steeds weer een andere ploeg die aan de kop ging rijden, soms een renner die zich af liet zakken om te praten met een collega van een andere ploeg, over kalkletters op de weg: 'Ciao Wouter'. Veel steun voor Tyler Farrar, ploeggenoot maar vooral ook vriend en trainingsmaat. Tot slot de ploeggenoten van Wouter Weylandt naast elkaar als eersten over de streep. Daarna is de ploeg uit de Giro gestapt. Vandaag gaat de Giro weer door. Natuurlijk gaat de Giro weer door. Na iedere klap moeten we de draad weer oppakken. Zo is het leven en het is soms geen lolletje.
Geen koers dus, geen wedstrijd en d'n Bels heeft het helemaal uitgezonden. En uit respect heb ik de hele uitzending gezien. Klik vooral ook op Marijn de Vries, hier links bij de links. Zij is wielrenster, ik ben alleen maar liefhebber.
|
|
|
|
|
| 10-05-2011 |
| Waar zal ik het nou weer eens over hebben? |
Het stormt weer in een glas water. Vriend en collega Karel Kanits heeft hier in de stad der steden op bevrijdingsdag in een openbaar en door de gemeente gefinancierd optreden Wilders 'de geblondeerde Führer' genoemd. Karel kennende heeft hij zich nog zeer voorzichtig uitgedrukt. Maar wel terecht. Die maffe Limbo is wel degelijk geblondeerd, zij het door een kapper met twee linkerhanden. En Führer? Hoe anders moet je de leider van een politieke beweging die grote groepen mensen uit de maatschappij wil stoten en geen leden, slechts meelopers duldt, dan noemen?
Affijn en joechei: de PVV weer in de gordijnen. Bij monde van gemeenteraadslid Richard de Mos, de ietwat vervallen ogende emeritus hoogleraar in een nog te bedenken wetenschap. Schande! Op kosten van de gemeenschap! Terugstorten dat geld! Excuses aanbieden!
Het begint een afgezaagd verhaal te worden: de invulling van het begrip vrijheid van meningsuiting door PVV-minkukels. Laatst Hero Brinkman nog, die met succes Thomas von der Dunk uit het Noord-Hollands provinciehuis heeft weten te houden, alwaar deze de Arondéuslezing zou houden. Nu weer die De Mos die Kanits de mond wil snoeren, achteraf. Vrijheid van meningsuiting? Oké, als het maar in het straatje past van de geblondeerde del.
Steeds ben ik voor mezelf bezig argumenten tegen het gedachteflut van die Wilders en zijn colaborateurs te formuleren en het blijkt iedere keer zo hopeloos. Het woont me uit. Ik woon hier op mijn rijtje in het hofje samen met zeven achtergronden qua nationaliteit (formuleer ik dat goed?) Aardige mensen, hardwerkende mensen, mensen die hun uiterste best doen op te gaan in de maatschappij waarin ze terecht zijn gekomen, goed contact mee, zo ben ik als buurman. Laat ze godverdomme met rust!!!
Wil je een stevige meid horen:
Als je om de vijf minuten aan je kloten zit
veel belooft
maar eigenlijk geen klote fixt
dan is deze voor jou
Kortom: I am Aisha Fokkin Normaal. Hit it, girl!
|
|
|
|
|
| 09-05-2011 |
| Wouter Weylandt (27 sept 1984-9 mei 2011) |
en ik weet niets te zeggen. Dit dan nog:
Kom niet met de opmerking: dat is het risico van de sport. Na het overlijden van Fabio Casartelli in de Tour van 1995 is bijvoorbeeld de valhelm verplicht gesteld. Desondanks is later, in 2003, ook Andrej Kivilev verongelukt. Maar vergis je niet. Wielrenners zijn atleten, topsporters, die het hele jaar met hun sport bezig zijn. Die verdomd goed weten wat ze doen. Als ik schrijf over Kenny van Hummel als Kamikaze Kenny, moet je dat niet al te letterlijk nemen. Valpartijen horen bij het wielrennen en wij, liefhebbers, zitten iedere keer weer stijf rechtop van de schrik. Maar dit? Ik heb er dus geen woorden voor.
Morgen gaat de Giro door. De Giro gaat niet gewoon door, de Giro gaat door. Zo hoort dat. Casartelli, Kivilev en nu Wouter Weylandt: het zijn tragische uitzonderingen. Ik heb de beelden van Wouter live gezien, de katten waren zo beleefd even naar buiten te gaan.
|
|
|
|
|
|
| Vlagvertoon |
De Giro d'Italia staat dit jaar in het teken van 150 jaar Italië. Toen, in 1861, zijn alle staatjes in de laars onder de bezielende leiding van Garibaldi verenigd. Met uitzondering van enkele kleine enclaves, waaronder het zwartrokkendorp binnen de stad Rome. Overal langs het parcours zie je dan ook de tricolore wapperen, zoals de Italianen hun driekleur noemen. Daarbij valt me iets op.
Kortelings nog enkele etappes van de Ronde van Turkije gezien. Ook daar veel gewapper van de nationale vlag: rood met een witte sikkel en ster. Edoch. Op veel vlaggen prijkte als extraatje het hoofd van Mustafa Kemal Atatürk, een voormalig officier uit het Turkse leger die in 1923 de eerste president van het land werd. Een soort vader des vaderland, zoals Garibaldi dat voor Italië was. Zoals Willem van Oranje dat voor ons land heet te zijn.
Heb je ooit Italiaanse vlaggen gezien met het hoofd van Garibaldi erop? Of Nederlandse vlaggen met het hoofd van De Zwijger? Ik onthoud mij verder van commentaar om mijn Turkse buren niet voor het hoofd te stoten, maar denk er het mijne van.
Met onze nationale driekleur heb ik helemaal niets. Maar in veel landen wordt nogal spastisch gedaan over vlaggen. Zo zou het verbranden van een vijandige vlag een zware belediging zijn. Gossie. Als ergens een Nederlandse vlag wordt verbrand, zal ik er niet warm of koud van worden. Voor mijn part veeg je je reet ermee af voordat je de fik erin steekt. Met het volkslied heb ik ook al niets. '...ben ik van Duitschen bloet'? Ik krijg het niet uit mijn bek. Soms hoor je: dat moet je zien als: ben ik van Dietschen bloet, dat dan weer Nederlands bloed is. Nee hoor. Dat slaat echt op die Willem en dat was echt een Duitser. Zoals ons koningshuis hardnekkig van Duitschen bloet blijft: Hendrik, Bernhard, Claus.
Toch vind ik het wel tof hier geboren te zijn.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
