Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
22-01-2013
De dorpelwachters der zee. Marie Metz-Koning
Verwonderd rond, zacht vragend, kijkt het kind, het landblond kind, met ogen blauw als de zee, en de ouderen, alwetend het leven, leven schoon gedwee, de kleine hoopt nog, dat hij het toch wel vindt, voor het einde. De aloudste, het wee, van heel een ras in de ogen, staart verblind, zonder vragen, het raadsel aan, waar geen van vindt, een antwoord ooit. Vragend, wat verdiende ik ermee? En allen die voor mij zijn gegaan, of komen zullen nog, in dit leven wreed?
Met grote ontroering, die ik vreugde heet, dank ik de meester, die uit stil bestaan, ophief en beeldde deze smartenziel, belevend het dode doek zo het hem beviel.
1900 (de dorpelwachters der zee is een schilderij van Jan Toorop. Hij schildert enkele fasen uit het leven. Op de voorgrond twee ouderlingen zittend op een bank. Op de achtergrond de jeugd (drie dansende meisjes), het vragend kind en de moeder.)
22-01-2013, 12:35
Geschreven door André
Schijnschoon. Marie Metz-Koning
Ik denk zo dikwijls hoe ik rechtgestrekt, eens zal liggen, dood, in een dichte doos, en hoe de aarde mij opneemt, dit broos stoflichaam, uit het nietzijn opgewekt, tot dragen van groot leed in een kleine poos.
Hoe door de aarde die mij zwaarzwart dekt, vuil vocht van regen binnendringt en sijpelend lekt, terwijl boven in het licht, viooltjes en roos, vergeten doen hoe lelijk dood-zijn schendt.
Hoe het dan weer wordt als nietzijn, pijnt mij altijd, schone oppervlakte, dekkend grote ellende, ga jij dan liefste, die mijn denken kent, leg geen bloemen neer die tot sterven leidt, dat niet mijn graf schijnschoon wordt ontwijd.
1900
22-01-2013, 10:56
Geschreven door André
21-01-2013
Orgel. Marie Metz-Koning
Een orgel treurt in de volle straat, waar de namiddagmensen slenteren in drommen, al draaiend staat er een orgelman te grommen, terwijl zonder te geven elkeen langs hem gaat.
Zijn vrouw, met ogen flauw in het flets gelaat, haar jongevrouwen mooi tot as verglommen, staart smekend naar de ramen, zij verstommen, of er dan niet één medelijdend open slaat?
Wanneer zij aanbelt, kletst soms een cent in het bakje, soms smakt de deur toe voor het arme gezicht, dan sust zij het kindje dat in haar armen ligt, en tussen de mooi geklede namiddagmensen, zeult zij weer verder met haar centenwensen.
(Amsterdam 1864- Ascona Zwitserland 1926)
21-01-2013, 08:37
Geschreven door André
Storm. Marie Metz-Koning
Uit het kalme, alledaagse leven, dat mij warm omwindt, vlucht ik even, in de avondwind.
Hoor, langs de paden, stuiven en zwiepen, de dorre bladen, of zij vluchten liepen.
Zie de krachtige armen, kermend geheven, om erbarmen, de bomen beven.
Heel hard rondom, in het nachtzwart, raast hij om, wild jaagt hij, teugelloos, dol en blind, als hartstocht, de heerlijke wind.
En zich gans en volledig geven, aan de ziedende zee, van rondom een dol leven, de woedende stormwindwee.
Jaagt mijn bloed, roodwarm, tot een gloed, en mijn arm, dwaas hart, tikt snel, tikt hard, vraagt fel, vraagt teugelloos, dol en blind, vraagt hartstocht als de tomeloze wind.
21-01-2013, 00:00
Geschreven door André
20-01-2013
Kerstmis en Nieuwjaar in Duitsland.
Oude prenten van kerstmis en nieuwjaar uit Duitsland.
20-01-2013, 18:29
Geschreven door André
De mensen van voorbij. Alice Nahon
De mensen van voorbij, zij blijven met ons leven, de mensen van voorbij, zij zijn met ons verweven.
In liefde, in verhalen, die wij zo graag herhalen, in bloemen, geuren, in een lied, dat opklinkt uit verdriet.
De mensen van voorbij, zij worden niet vergeten, de mensen van voorbij, zij zijn in een ander weten.
Bij God mogen zij wonen, daar waar geen pijn kan komen, de mensen van voorbij, zijn in het licht, zijn vrij.
20-01-2013, 11:02
Geschreven door André
Dopheide. Alice Nahon
Ginds in de heide, langs povere paden, daar lachen mij blozende lievekens aan, ik weet er hun namen, en ik noem ze blij, de pareltjes van de hei.
Het zijn pareltrosjes van rozig satijn, het zijn Japanse vaasjes van broos porselein, licht trillend bij zoentjes van vlinder of bij, de pareltjes van de hei.
Bijwijlen dan knikken bij het windeke kleen, die schuchtere kopjes van ja en van neen, dan frazelen zij stemmig, als klokjes der mei, de pareltjes van de hei.
O wondere juweeltjes, O toosterkens mijn, geen bloempje bloeit er met kunstiger lijn en gij zijt zo simpel, toch blijft gij voor mij, de pareltjes van de hei.
Al zoeken of lieven de mensen u niet, al draag ik in het hart gezwegen verdriet, nooit ging ik u zonder een lachje voorbij, O pareltjes van de hei
(Erica Tetralix of ook klokheide)
20-01-2013, 08:04
Geschreven door André
19-01-2013
Mijn poëzie. Alice Nahon
O snaren van mijn jonge ziel, ik voel u trillen zacht, terwijl het woord op u nederviel, dat door mijn tranen lacht.
O zacht en zangerig woord, waarin ik paarlen vind, hebt gij mijn vreugde niet gehoord, toen ik mochten word uw kind?
O Gij die mijn gedachten kust, en wiegt mijn droefenis, het is of mijn innerlijke rust, door u beveiligd is.
O liefelijkheid, O zanggetril, verwarm dat harte mijn, dat arm, verlaten hart, en wil, mijn eeuwige rijkdom zijn.
19-01-2013, 10:58
Geschreven door André
Onze handen. Alice Nahon
Eenvoudig als onze handen zijn, bij vaal verdriet en gulden feest, zo zijn wij, lieve, met elkaar, zelden geweest.
Tussen der woorden hovaardig spel, onze handen, zij alleen, die wisten van elkander wel, het geheim van ons getweeën.
Die hebben het schoonste deel gekend, van het heimwee waar een mens in mint, die wisten niet waar waken endt, of waar de droom begint.
En ver van alle valse schijn, zo zonder teken, zonder woord, hebben zij, zuiver als zij zijn, elkander toebehoord.
Mijn jongen, toen uw laatste kus, vaarwel zong door mijn blonde haar, deden onze beide handen nog, van komen het schoon gebaar.
En toen de laatste trein vertrok, wuifden zij nog elkander toe, die zwijgend hebben liefgehad, die minnen elkaar voorgoed,
Och, mochten moe van dolen en pijn, wij eens aan het avondraam, eenvoudig als onze handen zijn, zwijgend en tesaam.
19-01-2013, 08:11
Geschreven door André
18-01-2013
De wiedsterkens. Alice Nahon
Onze kerels hebben het zaad gezaaid, in Vlaamse grond, maar voor dat de oogst zal afgemaaid, zo goudig blond, behoeft een zorgen, zacht, en sterk, van een vrouwenhand, die doet het edele wiedsterwerk, op het Vlaamse land.
Weet dat uw veld niet bloeiend wordt, wanneer gij tegen het werken mort, een schone ziel, een grove schort, die wiedsters zijn er veel te kort, in Vlaanderen.
Word wakker, word wakker, voor Vlaanderens grote akker, vergeet toch niet wat uw naam bediedt, O wiedsterkens, O wiedsterkens.
Als gij wiedsterkens heet, is het uw plicht dat gij wiedt, O wiedsterkens, O wiedsterkens, van het Vlaamse veld.
In het stil gedoe van iedere dag, wat niemand telt, zelfs in uw leed en in uw lach, daar vindt gij een veld.
Daar kunt gij wieden het vreemde kruid, in spraak en lied, maar ruk het met de wortel uit, of het kruid herschiet.
En in uw vrouwelijk gemoed, zal komen gelijk een zegening zoet, het weten schoon, het weten goed, dat gij voor Vlaanderen ook iets doet. Voor Vlaanderen.
18-01-2013, 11:48
Geschreven door André
Het halssnoer. Alice Nahon
Ach Here, de vrijheid, klatergouden geschenk, dat de liefste mij geeft als hij gaat, Ach Here, dat droeve sierraad.
Hij hangt het mij jubelend over het strenge kleed, en ik lach, met de lach die de mondhoeken slijt, neemt Gij mij dat strassen lawijt, van de fiere troon van de hals, Ach Here, de vrijheid, zo vals.
Want hij hield mij zingend omhoog, hij noemde mij zijn zonnige fee, ik, pover kind in zijn hand, en hij zegt dat ik schoon ben ermee.
En de tranen komen opeens, vanuit mijn ogen neer, over zijn schaterend hoofd, Ach Hart dat in de liefde geloofd.
Ach Here, de vrijheid, doet zeer.
18-01-2013, 09:07
Geschreven door André
17-01-2013
Ik dank u voor drie rozen. Alice Nahon
Ik dank u voor drie rozen, uit lieve hand gekregen, drie rozen, en de tijd stond stil, een prinselijke pose, rond mij, voorzichtig voor mijn leed, toog hij toen weer, gebarenbreed, ik stak de rozen aan mijn kleed.
En deed de wintermantel toe, hij was te zwaar gekozen, voor deze tedere levens, en, de kroon viel van de rozen.
Toen ik de mantel opensloeg, zie hoe mijn vreugde nog enkel droeg, drie naakte harten, goor en geel, maar hoog en op een trotse steel, lijk op de fiere stengel van mijn hals, hoe ellende schoon kan zijn.
Zij groeten u, nog voor zij gaan, in de lade der souvenieren, met de verrijkte glimlach van, die nimmer het zomeren vieren.
Zij groeten u, drie harten vrij, en dat van mij, en dat van mij, verinnigd door gebroken glorie, die roos die vroeg haar kroon verloor, onder grof leed de logge pij, die mantel veel te zwaar voor mij.
17-01-2013, 11:05
Geschreven door André
Magnolia. Alice Nahon
Dit is de tak met de bloem alleen, de andere bomen gaan al moe, en zwaar van loof naar de aarde toe.
Dit is de tak die ten hemel biedt, in zuivere kelken van albast, de witte wijn uit de donkere bast, zo teerheid die uit droefenis wast.
Hoe zal ik nobeler gedenken u, hoogtere ziel, maar sterk sereen, dan bij deze mystieke brank, de tak met de bloem alleen?
Dat is de devote magnolia, voorzichtig in uw handen geleid, van koninklijke tulpenboom, de prinselijke tederheid.
17-01-2013, 09:24
Geschreven door André
16-01-2013
Zo zong de bloem in de vaas. Alice Nahon
Ik ben een bloem van het veld, wie vroeg mij mee ter stede, waar ik nooit of nooit meer bidden zal, gelijk ginder in het rustige dal, mijn simpele bloemgebeden.
Ik sta hier in deze mooie vaas, zo triestig te verwelken, gij hebt mijn hart zo zeer gedaan, ach mensen, zult gij nooit verstaan, de taal van bloemenkelken?
Ik ben een bloem van het veld, voor mij geen tuin, geen snoeien, geen krachtige vaas die mij omknelt, maar laat mij ginds, in het vrije veld, bij de andere bloemen bloeien.
En ben ik uitgebloeid, ach, laat mij daar verslensen, en luister naar mijn laatste zang, ik ben zo bang, ik ben zo bang, te sterven bij de mensen.
16-01-2013, 11:14
Geschreven door André
Ik dank u. Alice Nahon
Ik dank u voor het goed onthaal, dat was van weinig woorden, gelijk al de goede dingen zijn, die ooit ons hart bekoorden.
Ik dank u voor het avondmaal, der kinderen klare wezen, het warme huis, de liefde, en, wat nooit mijn deel mocht wezen.
Maar wat vandaag op de oude droom, en over dorre dagen, een warme sneeuw van bloesem vlaagt, lijk mei op dorenhagen.
16-01-2013, 08:56
Geschreven door André
15-01-2013
Weemoed. Alice Nahon
Uit de bloemen en de bomen, stijgt een onbepaalde klacht, 's avonds als ik zit te dromen, en gedwee mijn weemoed wacht.
En uit alle de gewesten, rijst een zang van droefenis, omdat ginds in het rode westen, het zonnelicht aan het sterven is.
Ik zit naar het sparrenbos te staren, waar die stralen stervend zijn, ik wou zo gaarne wat glans vergaren, voor mijn droeve zielepijn.
Maar zij daalt reeds in de bomen, en haar stralen houdt zij bij, zij heeft mijn blijheid meegenomen, en wat weemoed liet zij mij.
Stil, O stille, ik voel ze komen, milde weemoedsmelodij, zachte, wondere weeldestromen, brengen mij gedichtjes bij.
Stil, O stille, ik hoor akkoorden, klagen door de schemering, ik voel geen tranen, ik weet geen woorden, ik vind alleen herinnering.
Dank O zon, dat gij mijn zangen, als gij in het leven slapen gaat, voor deze grauwe gasthuisgangen, mild en goed behouden laat.
Dank O weemoed, dat gij dromen zendt, door mijn droefenis, terwijl deze donkere dagen komen, terwijl mijn zon gestorven is.
15-01-2013, 12:11
Geschreven door André
Blarenlied. Alice Nahon
Wij dorre en dode blaren, wij komen stil gevlogen, en vlechten door uw haren, een gouden en bronzen kroon.
Daar, waar wij ritselend vielen, en strooiden herfstgewaad, daar sterft iets in uw zielen, gij, die er over gaat.
Wij leggen in uw ogen, tranen van weemoedigheid, de zomer was een leugen, zo zucht gij, terwijl gij schreit.
Neen sterveling, in uw klagen, treurt gij om ons dor gebladerte, gij denkt aan zonnedagen, die gij vergeten waart.
Gij weent omdat wij zingen, op droeve mijmertoon, van halfvergane dingen, te vroeg gestorven schoon.
Wij suizen het in de hagen, wij fluisteren het voor uw voet, wij komen ritselend klagen, dat alles sterven moet.
15-01-2013, 08:13
Geschreven door André
14-01-2013
Verloren brief. Alice Nahon
Zo langs de gevels van onze buurt, speelde de wind met een verloren brief, het strooide muziek, in de doodstille steeg.
Toen werd in de avond laat en leeg, het zwervend blad, mij stilletjes lief.
Ik droeg het mee naar mijn weeldeland, zielloze kamer met brokaat gordijn, daar zong het, sukkel van letter en lijm, een goddelijk lied in mijn hand.
Waar de vrouw van het volk, in stamelschrift, haar donkere roep van liefde belijdt, schreidt iedere fout van taal en stijl, haar eigen, droeve liefelijkheid.
Zo groeide mijn parvenusalon vol dissonanten, tot een noodsireen verstard.
Het milde binnenkomen van de dag, heeft mij beschaamd, het verwende hart doen vluchten van zijn floeren peul, naar het stroef geheim van een volkse straat, die dwars door smoor en goren tijd, klaar voor een mirakel staat.
14-01-2013, 12:52
Geschreven door André
Zaadmaand. Alice Nahon
Daar stond een late zonnebloem, te sterven in de late zon, en niemand in de wereld, die haar nog helpen kon.
Een mensenhand gerimpeld, en door geen werk vergroofd, sneed van het mager halsje, dat beugebogen hoofd.
En op zijn smalle vingers, woog het van zaden zwaar, zij hebben elkaar bekeken, en hij werd bang van haar.
En schouwend in zichzelve, voelend zijn groot verval, zal ik zo prachtig wezen, als God mij plukken zal?
14-01-2013, 09:54
Geschreven door André
13-01-2013
Molme boom. Alice Nahon
Wie zal het u aanzien, die leproos van voet, diep met uw wortels, in verrotting wroet, dat gij nog 's avonds klimt, langs weke bladertrappen, en boven uw miserie, met de sterren staat te klappen?
Wie zal het u aanzien, uitgestoten mens, die tot uw schande wankeldoolt, tot de laatste grens, terwijl onze onbarmhartigheid, uw zondemantel zoomt, dat gij langs deze drassige weg, van een witte heirbaan droomt?
Wie zal het u aanzien? God, en enkelen maar, ach, wisten al de mensen van elkaar, het geheim beluik, van 's harten loense wijken, waarin de trappen staan, die naar Gods liefde reiken.
