Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
16-01-2013
Zo zong de bloem in de vaas. Alice Nahon
Ik ben een bloem van het veld, wie vroeg mij mee ter stede, waar ik nooit of nooit meer bidden zal, gelijk ginder in het rustige dal, mijn simpele bloemgebeden.
Ik sta hier in deze mooie vaas, zo triestig te verwelken, gij hebt mijn hart zo zeer gedaan, ach mensen, zult gij nooit verstaan, de taal van bloemenkelken?
Ik ben een bloem van het veld, voor mij geen tuin, geen snoeien, geen krachtige vaas die mij omknelt, maar laat mij ginds, in het vrije veld, bij de andere bloemen bloeien.
En ben ik uitgebloeid, ach, laat mij daar verslensen, en luister naar mijn laatste zang, ik ben zo bang, ik ben zo bang, te sterven bij de mensen.
16-01-2013, 11:14
Geschreven door André
Ik dank u. Alice Nahon
Ik dank u voor het goed onthaal, dat was van weinig woorden, gelijk al de goede dingen zijn, die ooit ons hart bekoorden.
Ik dank u voor het avondmaal, der kinderen klare wezen, het warme huis, de liefde, en, wat nooit mijn deel mocht wezen.
Maar wat vandaag op de oude droom, en over dorre dagen, een warme sneeuw van bloesem vlaagt, lijk mei op dorenhagen.
16-01-2013, 08:56
Geschreven door André
15-01-2013
Weemoed. Alice Nahon
Uit de bloemen en de bomen, stijgt een onbepaalde klacht, 's avonds als ik zit te dromen, en gedwee mijn weemoed wacht.
En uit alle de gewesten, rijst een zang van droefenis, omdat ginds in het rode westen, het zonnelicht aan het sterven is.
Ik zit naar het sparrenbos te staren, waar die stralen stervend zijn, ik wou zo gaarne wat glans vergaren, voor mijn droeve zielepijn.
Maar zij daalt reeds in de bomen, en haar stralen houdt zij bij, zij heeft mijn blijheid meegenomen, en wat weemoed liet zij mij.
Stil, O stille, ik voel ze komen, milde weemoedsmelodij, zachte, wondere weeldestromen, brengen mij gedichtjes bij.
Stil, O stille, ik hoor akkoorden, klagen door de schemering, ik voel geen tranen, ik weet geen woorden, ik vind alleen herinnering.
Dank O zon, dat gij mijn zangen, als gij in het leven slapen gaat, voor deze grauwe gasthuisgangen, mild en goed behouden laat.
Dank O weemoed, dat gij dromen zendt, door mijn droefenis, terwijl deze donkere dagen komen, terwijl mijn zon gestorven is.
15-01-2013, 12:11
Geschreven door André
Blarenlied. Alice Nahon
Wij dorre en dode blaren, wij komen stil gevlogen, en vlechten door uw haren, een gouden en bronzen kroon.
Daar, waar wij ritselend vielen, en strooiden herfstgewaad, daar sterft iets in uw zielen, gij, die er over gaat.
Wij leggen in uw ogen, tranen van weemoedigheid, de zomer was een leugen, zo zucht gij, terwijl gij schreit.
Neen sterveling, in uw klagen, treurt gij om ons dor gebladerte, gij denkt aan zonnedagen, die gij vergeten waart.
Gij weent omdat wij zingen, op droeve mijmertoon, van halfvergane dingen, te vroeg gestorven schoon.
Wij suizen het in de hagen, wij fluisteren het voor uw voet, wij komen ritselend klagen, dat alles sterven moet.
15-01-2013, 08:13
Geschreven door André
14-01-2013
Verloren brief. Alice Nahon
Zo langs de gevels van onze buurt, speelde de wind met een verloren brief, het strooide muziek, in de doodstille steeg.
Toen werd in de avond laat en leeg, het zwervend blad, mij stilletjes lief.
Ik droeg het mee naar mijn weeldeland, zielloze kamer met brokaat gordijn, daar zong het, sukkel van letter en lijm, een goddelijk lied in mijn hand.
Waar de vrouw van het volk, in stamelschrift, haar donkere roep van liefde belijdt, schreidt iedere fout van taal en stijl, haar eigen, droeve liefelijkheid.
Zo groeide mijn parvenusalon vol dissonanten, tot een noodsireen verstard.
Het milde binnenkomen van de dag, heeft mij beschaamd, het verwende hart doen vluchten van zijn floeren peul, naar het stroef geheim van een volkse straat, die dwars door smoor en goren tijd, klaar voor een mirakel staat.
14-01-2013, 12:52
Geschreven door André
Zaadmaand. Alice Nahon
Daar stond een late zonnebloem, te sterven in de late zon, en niemand in de wereld, die haar nog helpen kon.
Een mensenhand gerimpeld, en door geen werk vergroofd, sneed van het mager halsje, dat beugebogen hoofd.
En op zijn smalle vingers, woog het van zaden zwaar, zij hebben elkaar bekeken, en hij werd bang van haar.
En schouwend in zichzelve, voelend zijn groot verval, zal ik zo prachtig wezen, als God mij plukken zal?
14-01-2013, 09:54
Geschreven door André
13-01-2013
Molme boom. Alice Nahon
Wie zal het u aanzien, die leproos van voet, diep met uw wortels, in verrotting wroet, dat gij nog 's avonds klimt, langs weke bladertrappen, en boven uw miserie, met de sterren staat te klappen?
Wie zal het u aanzien, uitgestoten mens, die tot uw schande wankeldoolt, tot de laatste grens, terwijl onze onbarmhartigheid, uw zondemantel zoomt, dat gij langs deze drassige weg, van een witte heirbaan droomt?
Wie zal het u aanzien? God, en enkelen maar, ach, wisten al de mensen van elkaar, het geheim beluik, van 's harten loense wijken, waarin de trappen staan, die naar Gods liefde reiken.
13-01-2013, 13:01
Geschreven door André
Nachtwake. Alice Nahon
Ik voel mijn ziel een klein gehucht, van nachtelijke landen, in het simpel huizeke van mijn hart, staat nog een lamp te branden.
Ik vertoef bij haar koperen schijn, zo tussen waak en dromen, lijk een jonge vrouw haar liefste wacht, die laat naar huis moet komen.
Nochtans, ik verwacht geen lieveling, en ik weet geen beminde, die, langs dit land van duisternis, naar mij de weg zou vinden.
Ik wou, dat een moede zwerver kwam, die dankbaar naar mij lachte, en het huizeke van mijn harte nam, om veilig te overnachten.
De alkoof staat voor hem bereid, de wassen kaars ontstoken, ik heb mijn sober avondbrood, voor hem in twee gebroken.
En traag komt door mijn gedachten, een schoon gebed gerezen, daar is maar één rust op aarde, voor iemand goed te wezen.
Maar alles blijft op het ver gehucht, zo stil, gelijk te voren.
13-01-2013, 10:42
Geschreven door André
12-01-2013
Verlangen. Alice Nahon
Ik zegen u, verlangen, nu diep mijn blik begrijpt, hoe een rozenknop door de zon, tot rozen rijpt.
Dat leerde ik uit uw ogen, die deden stil spontaan, bloesems van jong begeren, wijd open staan.
Zo hebt gij, zonder woorden, aan mij het geheim verteld, hoe de ene mensenziel, in de andere smelt.
Want als ik, schoon van liefde, u lang in de ogen schouw, voel ik mezelf worden, van kind tot vrouw.
12-01-2013, 12:26
Geschreven door André
Mijn kleine, goede daad. Alice Nahon
Mijn kleine, simpel goede daad, wat hebt gij vaak een winterziel, met lentebladeren begroend, en vaak een groot verlies vergoed, en menig overtrots gemoed, stil met zichzelf verzoend.
Gij hebt, o kleine wonderheid, zo dikwijls wat gescheiden was, weer innig samengehecht, en menig mond belust op haat, en menig streng en stuur gelaat, in milder plooi gelegd.
Mijn kleine, simpel goede daad, voor mij die in mijn broos bestaan, geen grotere dromen mag, wees gij voortaan mijn grote taak, mijn stille vreugd, mijn enige wraak, mijn doel van iedere dag.
12-01-2013, 09:00
Geschreven door André
11-01-2013
Mist. Alice Nahon
Deze dag is lijk een moede man, die langs een straat, grijs en stil, zijn droefenis niet kroppen kan, maar toch niet schreien wil.
Over de mulle wegen zweeft, een waas van onverschilligheid, een vrouw die zich zonder liefde geeft, en heengaat zonder spijt.
Daar zoeft wat zonnelichternis, door het miezerige mistgordijn, een ziel, die niet zo triestig is, maar toch niet blij kan zijn.
Ik ben bang dat ik eens hetzelfde word, gelijk deze overtrokken dag, een kind dat nimmer tegenmort, maar nooit meer zingen mag.
11-01-2013, 12:11
Geschreven door André
Aan Guido Gezelle. Alice Nahon
Daar weet geen één de stille troost, die door mijn kale kamer bloost, en het is geen zonlicht uit den oost, en het is geen lief dat kust en koost, het is een oude beeltenis, van hem, die schoon van eenvoud is, en prachtig droeg zijn droefenis, Gezelle, mijn goede Gezelle.
Daar, op uw voorhoofd staat geprint, het lijden van een mensenkind, en wanneer mijn blik, uw blikken vindt, is het of gij een verzeke begint, een verzeke dat veel vergoedt, een dichteke dat dromen doet, een liedeken voor Vlaanderen zoet, Gezelle, mijn Vlaamse Gezelle.
Wanneer sterven ging de zon, de schemering haar webben spon, wanneer de smart mij overwon, en ik die smart niet dragen kon, dan heb ik vaak mij neergezet, dicht bij dat oud verkleurd portret, daar toeven was een schoon gebed, Gezelle, mijn heilige Gezelle.
O geef mij van uw edel gezicht, de ziel die in uw ogen ligt, de ziel, die lijk een bloem naar het licht, naar God en Vlaanderen stond gericht, en leer het, zanger, leer het mij, door levensvreugd en stervenstij, te dichten simpel zoals gij, Gezelle, mijn meester, Gezelle.
11-01-2013, 10:27
Geschreven door André
10-01-2013
Najaarvenster. Alice Nahon
Tussen het naakte, rood geraamte, van een wilde wijngaardrank, hing een scheefgezakte venster, in de gevel, blauwig blank.
Op de grauw, arduinen richel, hier en daar vergroend van mos, lagen enkele wingerdbladeren, dronken van de oktoberblos.
Onder het venster, waar het muurtje, door de tijd gebarsten was, stonden triestig te verdrogen, uitgebloemde dahlia's.
Een verneukeld vrouwtje schikte, het wit en rood geblokt gordijn, het was alsof haar rimpels zegden, het zal een kwaaie winter zijn.
10-01-2013, 15:00
Geschreven door André
Regendag. Alice Nahon
Grijs gewelf, met gruwe vegen, koepel van ons huis, waarom stort gij uw tranen tegen, het venster van mijn kluis?
Ziet gij niet, in beide mijn ogen, de tranen die ik schrei? waarom zonder mededogen, stort gij er de uwe bij?
Tranen lekken langs mijn wangen, om mijn eigen wee, zingen dan uw weemoedzangen, druppelend, met mij mee?
Tranen lekken langs de ramen, van mijn kamertje klein, druppels droef, wij schreien samen, om wat zonneschijn.
10-01-2013, 09:34
Geschreven door André
09-01-2013
Eenvoud. Alice Nahon
Ik voel mij zielverwant met kleine, simpele dingen, die op onze wegen staan, als bloemen van het veld, verdoken in het gras, door weinigen geteld, al dragen zij in hun kelk, de zoetste zegeningen.
Ik vind schoonheid overal, maar wat zachtjes parelt, uit uw vermoeide mond, die slechts luttele woorden vindt, goedenavond, lieveke, goedenacht, mijn zielekind, dat maakt mij zaliger dan al de weelde van de wereld.
Zo groeit in mij, een vrede niet te noemen, mijn ziel, die in schoonheid, niet één mysterie vindt, want al wat schoonheid is, met simpelheid begint, en ik noem haar liefde, het zaad van alle schoonheidsbloemen.
09-01-2013, 10:49
Geschreven door André
Armoede. Alice Nahon
Ik heb zo een honger naar een lied, in dit huis van eenzaam wezen, waar ik nog in geen blik mocht lezen, dat een mens mij gaarne ziet.
Het klokje tikt melancholiek, het maakt mij monotoon en krank, God, ik smacht naar een diepere klank, ik heb zo een honger naar muziek.
En ach, zo ik mijzelve sus, met een bloem of een gebedeken, zie je niet hoe mijn lippen smeken? Ik heb zo een honger naar een kus.
Het leven dat ik lieven moet, ach leven, kunt gij zo mij laten, zonder liefde, zonder haten? Ik heb zo een honger naar uw gloed.
09-01-2013, 07:35
Geschreven door André
08-01-2013
Kinderen van mijn dromen. Alice Nahon
O kinderen van mijn dromen, O bloemen van mijn tuin, wat buigt gij droef en loom, uw tenger kopje schuin.
Gij waart zo fris te voren, als klokjes van de mei, O lievekens, geboren uit droom en mijmerij.
En ik heb u, stil bewogen, gevoed bij nacht en dag, met de regen van mijn ogen, met de zon van mijn lach.
Ik wil u niet zien verwelken, ge moet herleven nog, O liefde, zoen die kelken, O zon, verwarm ze toch.
En koester, lieve goede, mijn zielekinderen weer, ik kan ze niet meer voeden, ik heb geen illuzies meer.
08-01-2013, 11:31
Geschreven door André
Rozenknop. Alice Nahon
Ik hou niet van volbloeide rozen, die haar hart heeft uitgezeid die bij het openen, van haar broze weelde, de eerste stervenstranen schreit.
Ik zie ze liever wachtend dragen, een knop die niet openwoelt, het stil gesluimer, van een zo teder verlangen, dat een andere roos het voelt.
Want, elk geluk moet schreien, schemering van droefenis, als een liefde, door beiden geweten, nog onuitgesproken is.
Liefde, hou mij lang verborgen, het schroeien van uw prachtige gloed, het is de passie, van het zonzoenen, die de rozen sterven doet.
08-01-2013, 10:14
Geschreven door André
07-01-2013
Geloof. Alice Nahon
Daar droomt iets in uw ogen, wanneer gij ten hemel ziet, daar zingt iets in uw zuchten, heel ver, van verdriet.
Daar sust iets in uw stem, een troost, die ik zelden vond, in woorden die gedijen, uit een menselijke mond.
Daar juicht iets in uw vreugde, en, zo gij wel eens schreit, dan lacht er door uw tranen, zoveel gelatenheid.
O, Lieve, zeg mij stil, is het soms een verre schijn, van eindeloze weelde, om heel dicht bij Hem te zijn?
07-01-2013, 11:06
Geschreven door André
Vondelingskens. Alice Nahon
Ik vond ze in Vlaanderen, waar geen hand, zegent de idealen, waar men, als een vreemde, bant, de eigen zoete tale.
Ik vond ze, waar geen zachte stem, door mijn zuchten heen, mij streelde, ik vond ze ver, heel ver van hem, ver van alle weelde.
In het vertellen van de wind, in het ritselen van de hagen, in de kijkers van een kind, in het schemeren van de dagen.
Ik vond ze in mijn eigen stil gedacht, in wat bloemenzegen, ik vond ze spelend langs de gracht, van verlaten wegen.
Jij zou weelde vragen toch, en niet schamele dingskens, och? Het zijn geen rijke kinderkens, Het zijn maar vondelingskens.
Antwerpen 1896-1933 de Vondelingskens zijn de gedichten van Alice Nahon
