Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
17-09-2012
Voor het verdronken meisje. J.B. Charles 1910-1983 Zwolle
Verdrinken, dat is ademhalen, verdrinken, dat is met het hele lichaam drinken, met tong en longen, voorhoofd, lymfkanalen, de open ogen, alles drinkt zich eindelijk zat.
Verdrinken is behoedzaam naar beneden zinken, een dalend stofje in de zonlichtbaan gelijken, en de fluwelen bodem nooit bereiken, maar vlak daarboven blijven zweven, je haar wuift zachtjes op de onderstromen, daar vaart de veerboot over van half zeven, het uur waarop je thuis had moeten komen.
Verdronken zijn is na drie dagen en drie nachten, weer op te stijgen dankzij nijvere rottingsgassen, zij doen hun best, het lichaam door het flesgroen licht, omhoog te tillen, tot ten laatste het gezicht, de spiegel breekt, de zon streelt het meteen, "waar ben jij deze dagen toch geweest?"
Verdrinken is God in zijn huis begroeten, terwijl het leven maar een moeitevol bestaan is.
Verdronken zijn is binnen stenen mogen kijken, en weten hoe het paard gemaakt is en de maanvis, is eindelijk weer durven te ontmoeten, die men vernield heeft in dit leven.
Verdrinken is vergeten worden en vergeven, het is een oud, zeer heimwee overwinnen, en het zolang gezochte einddoel vinden, waar ook de afvaart was, op de oude warme kust.
Verdrinken is een aangenaam ontbinden, dag lief dood meisje, glimlach maar gerust.
17-09-2012, 09:48
Geschreven door André
16-09-2012
Olympische Spelen Londen 2012 6.atletiek lange afstand
1.Julia Bleasdale en Joanne Pavey Engeland 2.Lisa Uhl en Amy Hasting USA 3.Molly Huddle USA 4.Sabrina Mockenhaupt Duitsland 5.Gesa Felicitas Krause Duitsland 6.Fionnuala Britton Ierland 7.Byrne en Hutchinson marathon Ierland 8.Sandra Eriksson steeple Finland
16-09-2012, 16:01
Geschreven door André
Ik weet een tuin. Marie Metz-Koning
Ik weet een tuin in de zonneschijn, waar mooie bloemen en bomen zijn, ook witte stenen met gouden opschrift, en schone woorden er in gegrift.
Waar blanke beelden staan opgericht, met klagende ogen in treurgezicht, veel vlinders fladderen er heen en weer, of zitten stil op de bloemen neer.
Daar, in een donker, klein kamerkijn, spreid mij een bedje van wit satijn, ga dan in het woud waar de vogel zingt, en waar het luchtig vluchtig konijntje springt.
Bij bijtjes die zoemen en muggedans, en wind van bloemen, me wilde krans, leg zacht die krans op mijn haren neer, en ga weer leven en ween niet meer.
1900 Marie Metz-koning voelt de behoefte om alles in haar leven zo mooi mogelijk te maken. Dus geen schoonschijnende waan. Zij tracht zichzelf te voorschijn te doen treden uit alles wat haar omringd. Haar huisje, haar tuintje, haar hutje en haar gedichten zijn op zichzelf zoals het moet zijn. Alles lost zich harmonisch op in de omgeving.
16-09-2012, 08:48
Geschreven door André
15-09-2012
Schemer. Marie Metz-Koning
Nu doen, rond hun lichtvolle zielen, waar zonnige dagen in vielen, de bloemen hun kelkje dicht.
Wat muggetjes dansen nog even, als wondere stipjes van leven, in het vredige, doodstille licht.
Een krekeltje zaagt in de halmen, waar zachtgrijze nevels uit walmen, de weiden zijn dromerig rondom.
Wat bleekblauwe sterretjes komen, stil stippend tussen de bomen, en zien naar de bloemetjes om.
Nu doen, rond hun droeve zielen, waar heel bleke dagen in vielen, de mensen hun woordekens dicht.
En gaan nog en dwalen nog even, als langzame dingen van leven, in het stervende, doodstille licht.
1900 Door de late ontwikkeling van haar dichterswerk voelt Marie Metz-Koning zich nog steeds groeien. Zij beseft echter dat er veel verloren is en dat zij misschien nooit haar hoogtepunt zal bereiken. Veel gedichten zullen nooit het "levenslicht" zien.
15-09-2012, 10:11
Geschreven door André
14-09-2012
In het museum. Marie Metz-Koning
De zaal ligt als verzonken in mijmerij, bezoedeld met fronselend donker, op het bord, op het beeld en op het oud schilderij, een enkele lichtglimp maar wenkt er.
Een heiligenbeeld stond heel stil in een hoek, Met mooie, vroom plooiende vouwen, omhing hem zijn kleed. In zijn arm lag een boek, zijn blik leek mij droevig te schouwen.
Op het boek dat hij droeg lag een lammetje klein, een herdershoorn hing aan een koorde, dat was om zijn hals. Heel zijn vorm was zo rein, dat het beeld mij onzegbaar bekoorde.
Toen lang ik bleef staren en net toen ik wou gaan, het lammetje als aanving te leven...... en het keek mij zo heel en al levendig aan, dat ik het wel eten wou geven......
Maar het schudde zijn hoofd en zei droevig moe, ach, laat mij, lang al ben ik dood...... het Leven is lang al vergeten wat ik doe, zij leven zonder mij en aan mij hebben zij geen nood......
Al zwaarder zonk donker op het beeld en rondom, lag nergens meer een lichtglimp te blinken...... toen ging ik stil heen, en hoor waar ik nu kom, de klacht van het klein lammetje klinken......
1900 Marie Metz-Koning woont in een huisje in Vaassen. Afgesloten van de wereld leeft zij tussen haar meubels en huisraad. Zij werkt in een half onderaards hutje in de tuin door niets gestoord. Het enige wat zij door het raam ziet zijn mooie bloemen en planten en de open lucht.
14-09-2012, 09:25
Geschreven door André
13-09-2012
Sterven. Marie Metz-Koning
Laat mijn ogen toe, en mijn handen stil, ik ben dodelijk moe, of ik sterven wil.
Steek nu de lichten aan, want de nacht is blind, en kom bij mij staan, al die ik heb bemind.
Kniel nu allen zacht, o, een lange rij, die mij leed bracht, maar ween niet om mij.
Luid nu lang en luid, in de lentenacht, luid mijn leven uit, het is gans volbracht.
Laat mijn ogen dicht, en mijn handen saam, straks het morgenlicht, door mijn open raam.
O, het stille licht, door mijn open raam, op mijn dood gezicht, op mijn handen saam.
1900 Op een bepaald ogenblik stond Marie Metz-Koning helemaal alleen. Om in haar onderhoud te voorzien ging zij met zes gedichten en een sprookje naar een uitgever. Hij vroeg haar of dat alles was wat zij had. En zij antwoordde dat zij thuis nog een hele doos staan had en dat zij nog veel zou schrijven. De uitgever zag dadelijk dat die verlegen vrouw een natuurtalent was. Zij schreef niet volgens regels en wetten, alles kwam recht uit het hart. Zij schreef op wat haar hart haar vertelde. Haar gedichten en verhalen werden gepubliceerd. En voor ons allen bewaard.
13-09-2012, 10:41
Geschreven door André
12-09-2012
Vleugels. Marie Metz-Koning
Een vlinder vleugelde om een luchtige bloem, windwiegend deinend, op haar slanke stengel, het vlinderskleedje fijn, in haar kleurenmengsel, de vleugels wuifden in de wind als wiekgezoem.
Gij zijt wel rijk zo, zwevende als een engel, maar weet dat ik even schoon mijn wiegen roem, zei het bloemenkind, duld, dat ik u mijn broeder noem, blijf, dat ik met mijn ranken, u omstrengel.
Ja, sprak de vlinder toen, ik wil wel samen met je zijn, ga mee met mij en deel met mij, mijn heerlijk, weelderig, zweven, langs bloemenland en water kristallijn.
Toef maar niet langer, het leven leeft zo gauw, toen kwam een siddering de arme bloem doorbeven, en zonder haar vloog de vlinder op, in het blauw.
1900 Marie Metz-Koning huwde jong en haar man wilde niet dat haar gedichten en sprookjes werden uitgegeven.
12-09-2012, 00:00
Geschreven door André
11-09-2012
Dromerij. Marie Metz-Koning
Wij lagen lui in het lange gras te dromen, rondom ons het blond gesnik, het traag gebaar, van staag gegroet, der donzen halmen schaar, en boven, windgezang in najaarsbomen, zwaar loom van loof, nog even rozig maar.
Wij zagen ronde wolle wolken romen, op het bleke blauw, heel langzaam verder komen, en later dalen achter het donker dennehaar.
Een enkele vogel, vloog heel hoog, alleen, een goudgeel fladderblad kwam aarzelend neer, een eerste traan leek het, die de herfst ging wenen.
Een enkel woordje wiekte heen en weer, en het wilde licht legde tintelend om ons heen, het al omarmend, warmend, wonder, teer.
1900 Reeds heel vroeg leefde Marie Metz-Koning in een eigen droom- en sprookjeswereld. Toen reeds schreef zij gedichten en sprookjes. Bang dat iemand het zou lezen, werd alles regelmatig verscheurd. Zo zijn de jeugdwerken van Marie Metz-Koning voor de Nederlandse letterkunde verloren gegaan.
11-09-2012, 10:22
Geschreven door André
10-09-2012
Het straatliedje. Marie Metz-Koning 1864-1926 Amsterdam-Ascona Zwitserland
Het schel stemmetje van het kind, dat zingt op straat, met hongerige ogen naar mijn venster starend, waar zij, wat weelde en wat gemak ontwarend, haar die er voor verschijnt benijden gaat.
Het schel stemmetje van het kind, onvast zich parend, aan het orgel, dat buiten jengelend staat, soms stokkend, enkele tonen overslaat, in valse klanken een lelijk straatlied barend.
Het schel stemmetje van het kind, waar slechts uit klinkt, begeerte om gauw wat centen op te halen, in het blikken bakje, waar zij het in betalen.
Het magere, zielloze stemmetje, dat zingt, vol medelijden voel ik het in mijn binnenste dalen, waar plots van wee, mijn ziel als open springt.
1900 Marie Metz-Koning is ook gekend onder de namen Marie Marx-Koning, Morie Metz-Koning en Marie Catherine Metz-Koning.
Nog eens met jou naar het groene woud, nog eens met jou naar het zilveren meer, nog eens met jou door het korengoud, nog eens met jou en dan nimmer meer.
Er blinkt een traan op mijn bleke wang, o, het is maar een regendrop, die beefde aan de rand van een blad, reeds lang, en viel uit de beukentop.
Hoe golft die weelde van korengoud, met menig bloem als een ster, hoe zingt de ziel van het plechtig woud, als orgelmuziek van ver.
De witte wolk in de blauwe lucht, die zwaan op het rimpelend meer, zij weten wel dat mijn vrede vlucht, nog eens en dan nimmer meer.
Op die oude plekken wij alle twee, maar elk met zijn eigen ziel, vroeger was uw ziel mij een zee, waar mijn ziel als een vloed in viel.
Nu zijn wij twee en waren één, ik heb je zo bemind, het is nu ik wandel dat ik je beween, wat was ik toen nog maar een kind.
Gij deze weg, en ik een andere dus, door het woud langs mijn fonkelend meer, je handen, je ogen, je vlammende kus, nog eens en dan nimmer meer.
Langs de wanden van een rots, rug aan rug, volgde ik een pad, verlicht door maan noch zon, toen stond ik voor een afgrond en ik kon, geen hand breed verder en geen stap terug.
De angst van de dood kwam over mij, ik begon, te beven en ik riep: wie bouwt mij een brug? alleen het ver gebergte, gaf mij honend stug, mijn woorden terug, tot wanhoop mij overwon.
Toen zag ik naast mij een marmerbleek gelaat, met donkere ogen, fonkelend in de nacht, en ik hoorde een stem, zeer vriendelijk schoon zacht, zo je vol vertrouwen je handen rond mijn hals slaat,
draag ik je over de afgrond, ik dan, als, een kind, sloeg de armen, zwijgend, rondom zijn hals, ik hoorde het ruisen van zijn vleugelslag, en anders niets, toen vroeg ik: wie zijt gij?
Ik voel mij aan uw hart zo veilig en zo blij, als had ik niet geleefd voor deze dag. Ik ben je engelbewaarder en hij vloog voort naar de andere zij, van de afgrond en ik weende vrij om wat hij zei.
En in het woud der gedichten zette hij mij neer, alleen, hier ben ik gebleven, mijn engelbewaarder vloog heen.
Toen bracht de engel mij in een stille tuin, met donkere lanen, kronkelend over het gras, bloemen bloeiden tussen het struikgewas, en gouden vruchten sierden kruin bij kruin.
Ik plukte een schone bloem, eer zij was gebroken van haar stengel, werd zij bruin, ik plukte een vrucht, het zonlicht lonkte schuin, en de appel bleek vol bitterheid en as.
Toen brandde een blos van toorn op mijn gelaat, en ik vroeg: waarom brengt mijn goede engel mij in dit oord, waar alles geen wezen heeft maar slechts schijn?
Opdat uw lied, zo sprak hij, geen leugen verwoord, opdat uw hand zich niet verleiden laat, de waan te plukken, voor het ware zijn.
Is haar in het hart de passiebloem ontloken, zo wordt de vrouw aan het martelkruis geklonken, de bittere beker wordt haar volgeschonken, haar hoofd gebogen en haar kracht gebroken.
Doch de alsem wordt haar wijn en lijdensdronken, wordt haar, wanneer het woord van liefde is uitgesproken, de doornkroon, van parels bloed omblonken, en een diadeem, in het vorstelijk haar gestoken.
Laat vrij de schaar der zedig vrome vrouwen, voor het schoon gebed de handen samenvouwen, heb dank, o Heer, dat ik niet ben als deze, heb dank, o Heer, dat u mij de weg wees.
Vol lage lust, om met ons lijden te spotten, maar wie lijdt om Liefde's wil, kent geen vrees.
De slanke arm om het hoofdje rondgebogen, als jonge meisjes bij het rusten plegen, ligt in het gras, waar daarnet haar voetjes vlogen, het rooswangig kind, slaapdronken, neergezegen.
Door het lover lacht, met liefdestralende ogen, de blauwe hemel het sluimerende meisje tegen, en zachtjes bengelen, door de wind bewogen, haar welkom wuivend, trossen gouden regen.
Haar lokkenweelde, uit zonnegloed geweven, versiert een krans van rozerode klokjes, waarop hel flonkerend, parels dauw nog beven.
Dartele koelte streelt de lichte lokjes, die zacht, als zijde, haar langs het voorhoofd glippen, en het kersenrood van de halfgeloken lippen.
De kleine villa's met hun bloemenhoven, zijn voor mijn oog, dat voorwaarts blikt, verdwenen, hier blauwt een wijde vijver, waar omhenen, de bomen, vol verlangen, nader schoven.
Een kleurloze avondhemel welft zich boven, het stille water door de maan beschenen, rondom het blanke brugje, witbestoven, hoor ik in het lover, koele winden wenen.
Twee blanke sterren fonkelen, rein en teder, twee blanke zwanen drijven op en neder, bevallig zwenkend langs de gladde spiegel.
Daar bloeit de maan, een witte waterroos, haar kelk ontplooiend tussen het golfgewiegel, een schoon tafereel, daarvoor zwijg ik een poos.
Door woud en weide woelen weeldestromen, en lenteadem is door het land gevaren, in het luchtmeer wiegelen goudgetopte bomen.
In wondere weemoed weggezonken dromen, langs stille kronkelwegen, jonge paren, die, terwijl zij elkanders blik te ontmoeten, schromen, naar bloemen zoeken tussen de eerste bladeren.
In het hart van jonge meisjes leven liefdewoorden, mochten zij eeuwig ongefluisterd blijven, reeds zoekt een mannehand haar vingertoppen.
Doch luimig is de aprilzon in het noorden, wellicht waait morgen over alle knoppen, een ijswind die alle leven doet verstijven.
1884
03-09-2012, 09:04
Geschreven door André
02-09-2012
Olympische Spelen Londen 2012 4. wielrennen
1.Danielle King, Laura Trott, Joanna Rowsell Engeland 2.Lauren Tamayo, Sarah Hammer, Dotsie Bausch, Jennie Reed USA 3.Tara Whitten, Gillian Carleton, Jasmin Glaesser Canada 4.Miriam Welte, Kristina Vogel Duitsland 5.Trixi Worrack, Judith Arndt, Charlotte Becker, Ina Teutenberg Duitsland 6.Nicole Cooke, Emma Pooley, Elizabeth Armistead, Lucy Martin Engeland 7.Marianne Vos Nederland 8.Jolien D'Hoore België
02-09-2012, 15:19
Geschreven door André
Schaduw. Alice Nahon
Ik heb de liefde liefgehad, daarom wellicht heeft zij mij niet bemind, zo doet de mooie minnaar, met een zeer verliefd kind.
Ik heb de zon te lief gehad, en beu van beelden, aan de deuren van de dagen, ben ik geworden als een varenblad, dat liever in het lommer leeft, dan de zon te dragen,
En daarom bouwt mijn kommer aan een huis, waar lamp- en zonnelicht, getemperd zijn voor de ogen, en waar de sobere lijn van een gelaat, en waar de vrede van een vriendschap staat, lijk schaduw van een boom, over mijn hoofd, gebogen.
02-09-2012, 08:07
Geschreven door André
01-09-2012
Ochtend. Alice Nahon
Zilver zijn de wegen, zilver zijn de weiden, zilver van parel dauw, die de feeën verspreiden.
Zingen doet de stilte, zingen doen de psalm akkoorden, zingend naar elkander gaan, met al onze liefdewoorden.
Zoenen doen onze zielen, zoenen ongebonden, zoenen als de zon, die, zoent de bloemen monden.
Zalig zijn je armen, zalig zijn je ogen, zalig is de oneindigheid, onder de zilverbogen.
