Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
13-09-2012
Sterven. Marie Metz-Koning
Laat mijn ogen toe, en mijn handen stil, ik ben dodelijk moe, of ik sterven wil.
Steek nu de lichten aan, want de nacht is blind, en kom bij mij staan, al die ik heb bemind.
Kniel nu allen zacht, o, een lange rij, die mij leed bracht, maar ween niet om mij.
Luid nu lang en luid, in de lentenacht, luid mijn leven uit, het is gans volbracht.
Laat mijn ogen dicht, en mijn handen saam, straks het morgenlicht, door mijn open raam.
O, het stille licht, door mijn open raam, op mijn dood gezicht, op mijn handen saam.
1900 Op een bepaald ogenblik stond Marie Metz-Koning helemaal alleen. Om in haar onderhoud te voorzien ging zij met zes gedichten en een sprookje naar een uitgever. Hij vroeg haar of dat alles was wat zij had. En zij antwoordde dat zij thuis nog een hele doos staan had en dat zij nog veel zou schrijven. De uitgever zag dadelijk dat die verlegen vrouw een natuurtalent was. Zij schreef niet volgens regels en wetten, alles kwam recht uit het hart. Zij schreef op wat haar hart haar vertelde. Haar gedichten en verhalen werden gepubliceerd. En voor ons allen bewaard.
13-09-2012, 10:41
Geschreven door André
12-09-2012
Vleugels. Marie Metz-Koning
Een vlinder vleugelde om een luchtige bloem, windwiegend deinend, op haar slanke stengel, het vlinderskleedje fijn, in haar kleurenmengsel, de vleugels wuifden in de wind als wiekgezoem.
Gij zijt wel rijk zo, zwevende als een engel, maar weet dat ik even schoon mijn wiegen roem, zei het bloemenkind, duld, dat ik u mijn broeder noem, blijf, dat ik met mijn ranken, u omstrengel.
Ja, sprak de vlinder toen, ik wil wel samen met je zijn, ga mee met mij en deel met mij, mijn heerlijk, weelderig, zweven, langs bloemenland en water kristallijn.
Toef maar niet langer, het leven leeft zo gauw, toen kwam een siddering de arme bloem doorbeven, en zonder haar vloog de vlinder op, in het blauw.
1900 Marie Metz-Koning huwde jong en haar man wilde niet dat haar gedichten en sprookjes werden uitgegeven.
12-09-2012, 00:00
Geschreven door André
11-09-2012
Dromerij. Marie Metz-Koning
Wij lagen lui in het lange gras te dromen, rondom ons het blond gesnik, het traag gebaar, van staag gegroet, der donzen halmen schaar, en boven, windgezang in najaarsbomen, zwaar loom van loof, nog even rozig maar.
Wij zagen ronde wolle wolken romen, op het bleke blauw, heel langzaam verder komen, en later dalen achter het donker dennehaar.
Een enkele vogel, vloog heel hoog, alleen, een goudgeel fladderblad kwam aarzelend neer, een eerste traan leek het, die de herfst ging wenen.
Een enkel woordje wiekte heen en weer, en het wilde licht legde tintelend om ons heen, het al omarmend, warmend, wonder, teer.
1900 Reeds heel vroeg leefde Marie Metz-Koning in een eigen droom- en sprookjeswereld. Toen reeds schreef zij gedichten en sprookjes. Bang dat iemand het zou lezen, werd alles regelmatig verscheurd. Zo zijn de jeugdwerken van Marie Metz-Koning voor de Nederlandse letterkunde verloren gegaan.
11-09-2012, 10:22
Geschreven door André
10-09-2012
Het straatliedje. Marie Metz-Koning 1864-1926 Amsterdam-Ascona Zwitserland
Het schel stemmetje van het kind, dat zingt op straat, met hongerige ogen naar mijn venster starend, waar zij, wat weelde en wat gemak ontwarend, haar die er voor verschijnt benijden gaat.
Het schel stemmetje van het kind, onvast zich parend, aan het orgel, dat buiten jengelend staat, soms stokkend, enkele tonen overslaat, in valse klanken een lelijk straatlied barend.
Het schel stemmetje van het kind, waar slechts uit klinkt, begeerte om gauw wat centen op te halen, in het blikken bakje, waar zij het in betalen.
Het magere, zielloze stemmetje, dat zingt, vol medelijden voel ik het in mijn binnenste dalen, waar plots van wee, mijn ziel als open springt.
1900 Marie Metz-Koning is ook gekend onder de namen Marie Marx-Koning, Morie Metz-Koning en Marie Catherine Metz-Koning.
Nog eens met jou naar het groene woud, nog eens met jou naar het zilveren meer, nog eens met jou door het korengoud, nog eens met jou en dan nimmer meer.
Er blinkt een traan op mijn bleke wang, o, het is maar een regendrop, die beefde aan de rand van een blad, reeds lang, en viel uit de beukentop.
Hoe golft die weelde van korengoud, met menig bloem als een ster, hoe zingt de ziel van het plechtig woud, als orgelmuziek van ver.
De witte wolk in de blauwe lucht, die zwaan op het rimpelend meer, zij weten wel dat mijn vrede vlucht, nog eens en dan nimmer meer.
Op die oude plekken wij alle twee, maar elk met zijn eigen ziel, vroeger was uw ziel mij een zee, waar mijn ziel als een vloed in viel.
Nu zijn wij twee en waren één, ik heb je zo bemind, het is nu ik wandel dat ik je beween, wat was ik toen nog maar een kind.
Gij deze weg, en ik een andere dus, door het woud langs mijn fonkelend meer, je handen, je ogen, je vlammende kus, nog eens en dan nimmer meer.
Langs de wanden van een rots, rug aan rug, volgde ik een pad, verlicht door maan noch zon, toen stond ik voor een afgrond en ik kon, geen hand breed verder en geen stap terug.
De angst van de dood kwam over mij, ik begon, te beven en ik riep: wie bouwt mij een brug? alleen het ver gebergte, gaf mij honend stug, mijn woorden terug, tot wanhoop mij overwon.
Toen zag ik naast mij een marmerbleek gelaat, met donkere ogen, fonkelend in de nacht, en ik hoorde een stem, zeer vriendelijk schoon zacht, zo je vol vertrouwen je handen rond mijn hals slaat,
draag ik je over de afgrond, ik dan, als, een kind, sloeg de armen, zwijgend, rondom zijn hals, ik hoorde het ruisen van zijn vleugelslag, en anders niets, toen vroeg ik: wie zijt gij?
Ik voel mij aan uw hart zo veilig en zo blij, als had ik niet geleefd voor deze dag. Ik ben je engelbewaarder en hij vloog voort naar de andere zij, van de afgrond en ik weende vrij om wat hij zei.
En in het woud der gedichten zette hij mij neer, alleen, hier ben ik gebleven, mijn engelbewaarder vloog heen.
Toen bracht de engel mij in een stille tuin, met donkere lanen, kronkelend over het gras, bloemen bloeiden tussen het struikgewas, en gouden vruchten sierden kruin bij kruin.
Ik plukte een schone bloem, eer zij was gebroken van haar stengel, werd zij bruin, ik plukte een vrucht, het zonlicht lonkte schuin, en de appel bleek vol bitterheid en as.
Toen brandde een blos van toorn op mijn gelaat, en ik vroeg: waarom brengt mijn goede engel mij in dit oord, waar alles geen wezen heeft maar slechts schijn?
Opdat uw lied, zo sprak hij, geen leugen verwoord, opdat uw hand zich niet verleiden laat, de waan te plukken, voor het ware zijn.
Is haar in het hart de passiebloem ontloken, zo wordt de vrouw aan het martelkruis geklonken, de bittere beker wordt haar volgeschonken, haar hoofd gebogen en haar kracht gebroken.
Doch de alsem wordt haar wijn en lijdensdronken, wordt haar, wanneer het woord van liefde is uitgesproken, de doornkroon, van parels bloed omblonken, en een diadeem, in het vorstelijk haar gestoken.
Laat vrij de schaar der zedig vrome vrouwen, voor het schoon gebed de handen samenvouwen, heb dank, o Heer, dat ik niet ben als deze, heb dank, o Heer, dat u mij de weg wees.
Vol lage lust, om met ons lijden te spotten, maar wie lijdt om Liefde's wil, kent geen vrees.
De slanke arm om het hoofdje rondgebogen, als jonge meisjes bij het rusten plegen, ligt in het gras, waar daarnet haar voetjes vlogen, het rooswangig kind, slaapdronken, neergezegen.
Door het lover lacht, met liefdestralende ogen, de blauwe hemel het sluimerende meisje tegen, en zachtjes bengelen, door de wind bewogen, haar welkom wuivend, trossen gouden regen.
Haar lokkenweelde, uit zonnegloed geweven, versiert een krans van rozerode klokjes, waarop hel flonkerend, parels dauw nog beven.
Dartele koelte streelt de lichte lokjes, die zacht, als zijde, haar langs het voorhoofd glippen, en het kersenrood van de halfgeloken lippen.
De kleine villa's met hun bloemenhoven, zijn voor mijn oog, dat voorwaarts blikt, verdwenen, hier blauwt een wijde vijver, waar omhenen, de bomen, vol verlangen, nader schoven.
Een kleurloze avondhemel welft zich boven, het stille water door de maan beschenen, rondom het blanke brugje, witbestoven, hoor ik in het lover, koele winden wenen.
Twee blanke sterren fonkelen, rein en teder, twee blanke zwanen drijven op en neder, bevallig zwenkend langs de gladde spiegel.
Daar bloeit de maan, een witte waterroos, haar kelk ontplooiend tussen het golfgewiegel, een schoon tafereel, daarvoor zwijg ik een poos.
Door woud en weide woelen weeldestromen, en lenteadem is door het land gevaren, in het luchtmeer wiegelen goudgetopte bomen.
In wondere weemoed weggezonken dromen, langs stille kronkelwegen, jonge paren, die, terwijl zij elkanders blik te ontmoeten, schromen, naar bloemen zoeken tussen de eerste bladeren.
In het hart van jonge meisjes leven liefdewoorden, mochten zij eeuwig ongefluisterd blijven, reeds zoekt een mannehand haar vingertoppen.
Doch luimig is de aprilzon in het noorden, wellicht waait morgen over alle knoppen, een ijswind die alle leven doet verstijven.
1884
03-09-2012, 09:04
Geschreven door André
02-09-2012
Olympische Spelen Londen 2012 4. wielrennen
1.Danielle King, Laura Trott, Joanna Rowsell Engeland 2.Lauren Tamayo, Sarah Hammer, Dotsie Bausch, Jennie Reed USA 3.Tara Whitten, Gillian Carleton, Jasmin Glaesser Canada 4.Miriam Welte, Kristina Vogel Duitsland 5.Trixi Worrack, Judith Arndt, Charlotte Becker, Ina Teutenberg Duitsland 6.Nicole Cooke, Emma Pooley, Elizabeth Armistead, Lucy Martin Engeland 7.Marianne Vos Nederland 8.Jolien D'Hoore België
02-09-2012, 15:19
Geschreven door André
Schaduw. Alice Nahon
Ik heb de liefde liefgehad, daarom wellicht heeft zij mij niet bemind, zo doet de mooie minnaar, met een zeer verliefd kind.
Ik heb de zon te lief gehad, en beu van beelden, aan de deuren van de dagen, ben ik geworden als een varenblad, dat liever in het lommer leeft, dan de zon te dragen,
En daarom bouwt mijn kommer aan een huis, waar lamp- en zonnelicht, getemperd zijn voor de ogen, en waar de sobere lijn van een gelaat, en waar de vrede van een vriendschap staat, lijk schaduw van een boom, over mijn hoofd, gebogen.
02-09-2012, 08:07
Geschreven door André
01-09-2012
Ochtend. Alice Nahon
Zilver zijn de wegen, zilver zijn de weiden, zilver van parel dauw, die de feeën verspreiden.
Zingen doet de stilte, zingen doen de psalm akkoorden, zingend naar elkander gaan, met al onze liefdewoorden.
Zoenen doen onze zielen, zoenen ongebonden, zoenen als de zon, die, zoent de bloemen monden.
Zalig zijn je armen, zalig zijn je ogen, zalig is de oneindigheid, onder de zilverbogen.
01-09-2012, 08:29
Geschreven door André
31-08-2012
Drie bloemen. Alice Nahon
Kennen jullie ook dat stekelig kruid, distel genoemd, geen sterveling roeit het uit, het is het kruid van de wegen, het kruid van de gracht. maar zacht is de bloem die paars er op lacht.
Zo groeit onuitroeibaar de struik van uw taal, met bloemen van dons en met bladeren van staal, ik had graag wat zachters voor Vlaanderen gekozen.
En ik ween, maar ik vond geen rozen, geen één.
Geen volk van verlangen, dat zingt en schalmeit, hoog boven uw armoe, hoog boven de tijd, dat lijdend en lachend ons Vlaanderen lieft, al heeft men er nimmer uw hart gegriefd.
Mijn ziel heeft in stite u een bloem gewijd, die, rood van illusie, in het wilde gedijt, de vonken van Vlaanderens korens en klavers.
Die ik noem, scharlaken papavers, uw roem.
Papavers uw dromen, en distels de daad, gij moogt ze niet scheiden, zaait het zaad, op Vlaamse wegen, al zijn zij beslijkt, tot boven onze gouwen een regenboog prijkt.
Het mag u niet deren, wat laf men u zegt, wij weten uw liefde, uw lijden, uw recht, wij lieven onze mannen, de stoeren, de koenen.
De trouwen, wij,Vlaamse pioenen, wij, vrouwen.
31-08-2012, 10:05
Geschreven door André
30-08-2012
Maskers. Alice Nahon
De mensen doen hun maskers af, zij kijken vreemd elkander aan, verwonderd dat zij naast elkaar, lijk vreemden staan.
Nochtans zij stonden zij aan zij, in zelfde strijd, voor zelfde brood, sleepten zij niet dezelfde sleur van zorg en nood?
Viel niet dezelfde klacht en scherts, van uit hun bitter blije mond? Was het niet of men de hele dag, elkaar verstond?
De mensen gaan zover vaneen, wanneer de schemering is nabij, zij worden er niet triestig om, of ook niet blij.
Zij speelden immers maar een spel, waarin de ziel geen teken gaf, zij deden enkel met elkaar, wat lief, wat laf.
En met een gauw vergeten groet, een scheiding zonder lach of leed, gaat ieder naar zijn eigen huis, dat stilte heet.
Daar zijn er die te dromen gaan, langs paden mul van schemering, naar het land dat 's avonds schoner wordt, herinnering.
En velen worden stil devoot, om een rein profiel van lief gelaat, dat in de voorhal van hun ziel, gebeeldhouwd staat.
Ik weet er ook die sprakeloos, en moede van de ondankbare strijd, de avond danken om zijn uur, van eenzaamheid.
De mensen doen hun maskers af, het mooie spelen moe gedaan, arme mensen, zij die levenslang, gemaskerd gaan.
Gemaskerd door hun eigen trots, vergulde lach of kranke lust, zij krijgen van geen enkele dag, wat avondrust.
Zij gaan lijk zwervers altijd door, langs dageraad en avondrood, zij vinden nergens het eigen huis, dan in de dood.
30-08-2012, 08:46
Geschreven door André
29-08-2012
Onder uw handen. Alice Nahon
Onder uw handen, die veilige haven, word ik weer de stille, de zachte, de lieve, die vredig de ogen kan laten varen, over de herfst en de verloren jaren.
Onder uw handen, mij binnen halen, in de kleine portiek van de zeer hoofse zalen, waar ik hoor zingen, dat verre, ijle lied, als gij mijn naam zegt, of zacht naar mij ziet.
Onder uw handen, de droom herwinnen, glimlachen en goed zijn, herboren worden naar binnen, uw polsen nat schreien van gesmolten trots, en wonen en gaan slapen in die schone haven Gods.
29-08-2012, 13:37
Geschreven door André
28-08-2012
De kinderen van de Soetewey. Alice Nahon
Zij trekken naar de school om half acht, het dorpje ligt ver van het gehucht, om het even, of liefelijk het zonnetje lacht, voor wind noch voor regen beducht.
Met blauw baaien rokken, (1) de blinkende blokken, van 's zaterdags vers gevernist.
Zo trekken zij zwijgend, de hoofden nijgend, door regen, door sneeuw of door mist.
Dan spreken die Soetewey kinderen geen woord, de groten trekken de kleinen voort, klikkerdeklakker zo kloefen de rijen, op blokken voorbij langs de grauwe kasseien.
Op grootmoeders neusdoek, met kopspeld gehecht, en kleurig met bloemen bestikt, de strogele haren, heel stevig gevlecht, met vuurrode lintjes gestrikt.
Bolrode gezichtjes, en ogen als lichtjes, de handen fris en gezond.
Hoe lief en hoe gekjes, die kinderbekjes, met koffierandjes rond.
Zo stappen zij fier, als waren zij rijk, hun neusdoek sleept met de tippen door het slijk, klikkerdeklakker zo kloefen de rijen, op blokken voorbij langs de grauwe kasseien.
's Zomers dan lopen de jongens voorop, ze knabbelen aan een raap of aan een pee (2), de meisjes die leren hun lessen luidop, de kleintjes die zeggen ze mee.
Soms doen zij hun blokken, en lichtgrijze sokken, aan het oud kapelletje uit,
Dan klinkt langs de wegen, het joelen u tegen, en het plifplef voetjesgeluid.
Maar zien zij in het deurgat hun moeder staan, gauw schieten sokken en blokken weer aan, klikkerdeklakker zo kloefen de rijen, op blokken voorbij langs de grauwe kasseien.
(1) baaien: dikke wollen stof (2) pee: wortel
28-08-2012, 10:33
Geschreven door André
27-08-2012
Avondliedje. Alice Nahon 1896-1933 Antwerpen
's Avonds worden mijn gepeinzen, een hofje van geheimenis, waar bloemen naar het westen wijzen, waar iedere vogel slapen is.
's Avonds wordt de wereld kleener, en dichter alle ver verleden, die eenzaam zijn worden alleener, en die beminnen meer bijeen.
's Avonds weegt er op mijn zwijgen, die schone menselijke pijn, de drang een innig woord te krijgen, en zelf voor iemand lief te zijn.
Daar ligt erbarmen in de avond, een goedheid die geen grenzen weet, wie 's avonds zijn hart geeft en zijn handen, vergeet zo goed zijn eigen leed.
Daar ligt vergiffenis in de avond, o gij, die ik 's morgens heb gehaat, ik voel dat gij ter schemeruren, weer schoon door mijn gedachten gaat.
Er ligt liefde in de avond, zoveel, dat ik de wrede man, die het schoonste van mijn droom ontwijdde, 's avonds weer beminnen kan.
Het is goed in eigen hart te kijken, nog even voor het slapen gaan, of ik van dageraad tot avond, geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik geen ogen heb doen schreien, geen weemoed op een wezen legde, of ik aan liefdeloze mensen, een woordje van liefde zegde.
En vind ik in het huis mijns harten, dat ik één droefenis genas, dat ik mijn armen heb gewonden, rondom een hoofd dat eenzaam was.
Dan voel ik op mijn jonge lippen, die goedheid als een avondzoen, het is goed in eigen hart te kijken, en zo zijn ogen toe te doen.
