De paasvakantie ligt achter ons. Een heel gewone vakantie...waar het begrip" tijd " een andere betekenis krijgt.

Er is tijd om te spelen, te praten, te lachen...of gewoon samen in de zetel naar een film kijken.

Er is geen haast bij om op tijd te zijn.

Ik geniet van jullie verhalen, jullie schaterlach door het huis. Ik lach als ik zie hoe de kleintjes een kamp maken in de woonkamer!

Het is een rommeltje...maar op het eind van de dag valt alles terug op zijn plaats.

Kind zijn! Dat moet kunnen volgens mij, meegaan in jullie eindeloze fantasie...een schat vinden kan zo dichtbij zijn!Onze hond nauwelijks 30 cm groot werd plots een grote drakendoder...en mijn stoere ridders er achteraan!

Die stralende oogjes...daar ligt de grootste schat in verborgen die een mens kan bezitten : " gelukkig zijn"!

Ik vind het zo spijtig dat zoveel mensen dat niet meer kunnen ontdekken, omdat ze zo druk bezig zijn ,vooral met zichzelf!

Maar jullie gelukkig zien dat maakt mij gelukkig, omdat jullie het mooiste zijn wat me ooit is overkomen!

Ik wil nooit achterom kijken en beseffen dat ik zoveel van jullie gemist heb! Wat de toekomst ook breng...ik weet dat ik elke dag van jullie gehouden heb, dat ik alles gedaan heb wat in mijn mogelijkheden lag om van jullie gelukkige kinderen te maken. Dat betekend niet dat jullie alles krijgen wat jullie zouden willen hebben, dat jullie steeds jullie eigen gang mogen gaan. Jullie mogen jullie eigen weg bewandelen, op jullie eigen tempo, met jullie eigen mogelijkheden, met vallen en opstaan. Maar ik zal er zijn als jullie vallen, en naast jullie staan als jullie de wereld instappen en bereiken waar jullie van dromen! Voor elke stap vooruit zal ik dankbaar zijn, en trots omdat jullie zijn wie jullie zijn! 4 Verschillende kerels maar elk zo bijzonder dat jullie voor altijd in mijn hart zullen wonen!

Jullie vreugde is mijn vreugde!

Jullie verdriet zal mij misschien nog het meest verdriet doen!

Zoals vandaag...

Mijn lieve Rowan!

Je vertrok opnieuw naar school na die heerlijke vakantie!

Je had je hondje al de les gespeld, dat hij flink moest zijn...en je vroeg me goed voor je hondje te zorgen.

Je zat naast me te wachten op de bus, en toen hij aankwam holde je naar de voordeur, je sloeg je armpjes om me heen en knuffelde mij met de woorden " tot vrijdag mama, en donderdag bellen!"

Ik hielp je op de bus, maar je keek niet meer om! Je zat daar voor je uit te staren! Ik zwaaide, ik klopte nog even op het venster...maar je bleef voor je uit kijken! Toen de bus vertrok keek je even opzij, jouw blik raakte die van mij, over je wangen rolde een traan!

Ik voelde mij geraakt tot in het diepste van mijn hart, vlijmscherp voelde ik de pijn en jouw verdriet!

Ik kon je tranen niet drogen, ik kon je niet vasthouden en zeggen dat alles goed komt! Ik kon je zoen meer geven...alleen maar kijken hoe de bus de straat uitreed. 

Jouw stille tranen, je stil verdriet...alsof je dacht " wat maakt het ook uit?" Ik voelde alles in mij schreeuwen maar ik zei net als jij niks, en voelde hoe de tranen ook deel van mij werden.

Mijn lieve lieve Rowan, jij hebt net zomin als ik een keuze. 

Dat is nog mijn grootste verdriet, jij kan niet kiezen...dat hebben wij voor jou gedaan!

Is het de juiste keuze?

Ik denk het wel...Ik ben ervan overtuigd dat je daar de beste kansen krijgt om te groeien!

Maar het neemt niet weg dat ik op dagen als vandaag wenste dat het zo niet was.

Maar dan zou je nooit de Rowan zijn die je nu bent! 

Wie je kent zal het beamen, een prachtig kereltje...het is een voorrecht je mama te mogen zijn!

" Als Rowan mama niet ziet, dan is ze in zijn hartje! Als mama Rowan niet ziet is hij in haar hartje!" 

Dat is zo ventje...En vandaag ben jij heel erg in mama haar hartje, ik zal goed voor je hondje zorgen, donderdag bel ik je, en vrijdag ga ik op je wachten! Ik zal zo blij zijn dat ik je in mijn armen kan sluiten!

Slaap nu maar ventje, en droom van de kampen, van je broers, je hondje...

Mama stuurt je een heel lieve groet, en in gedachten aai ik je blonde haartjes!

God zegen en beware ventje! x

Lieve groet

Jullie mama xxx

Genieten van naar jullie te kijken en te beseffen: " Jullie zijn het mooiste wat mij kon overkomen!" en merken dat dit hart van mij overloopt van liefde voor jullie!

Roibin,

Ik zag jou voor het eerst meespelen in het toneel. Je wilde dat al zo lang...maar de stap zetten voor jou was niet zo evident. Ik weet hoelang een innerlijke strijd voerde om dat te doen. Je wilde er zo graag bij horen, bij die bende van de Wissel, maar ik weet hoe moeilijk dat vond om op een podium te staan. Jij houd niet zo van veel woorden, je kijkt en neemt de wereld in je op. Soms zeg je wel eens " Waarom veel woorden gebruiken, met minder kan je ook zeggen wat nodig is." Ik moet er wel eens om lachen, want je hebt een punt.

Maar je hebt het gedaan...en ik stond versteld! Veel moest je niet zeggen, maar je speelde je rol voortreffelijk! 

Ik was ongelooflijk trots op je, omdat het een overwinning voor je was!

En toen verscheen op het podium Ranald!

Zo mooi om te zien...mijn 2 kerels daar samen op een podium!

Jullie waren nog peuter, kleuters toen jullie mama en papa bij het toneel gingen.

Veel te klein om mee te spelen, maar jullie waren er altijd zo graag bij.

Nu zie ik hoe groot jullie geworden zijn...merk ik hoe de tijd vooruit gaat!

Op het eind...samen met alle spelers op het podium, en daar stond jullie papa ook bij. Hij zal wel trots geweest zijn!

Ik gunde het jullie uit de grond van mijn hart, maar was wel blij dat ik zondag dat weekend kon afsluiten.

Het begon door te wegen, al die dagen afwezig zijn, mijn 2 kerels en de papa! Nooit thuis, nooit tijd...en steeds haast om thuis te komen en op tijd te vertrekken!

Omdat jullie broertjes er ook nog waren...en Rowan speelde mee in de musical " De fenix van karton" gebracht door Spermalie.

Ik was benieuwd omdat Rowan er eigenlijk niks over vertelde, het was 1 grote verrassing!

Maar ik wilde toch meeblijven met het werk in ons huishouden, en de examens begonnen.

Rowan,

Ik vertrok naar Brugge uitkijkend naar je eerste optreden, ik kwam met een hart vol warmte terug!

Blij en dankbaar omdat ik jou mama was, trots op je was!

Toen ik daar in die zaal zat, en luisterde naar wat ze vertelden, naar het verhaal keek, dan keerde ik met mijn gevoel terug naar die eerste dagen, weken, maanden dat ik jouw meer losliet dan ik zo graag had gewild! Ik voelde het verdriet van de talloze keren dat ik je zag vertrekken...en toen zag ik je daar op dat grote podium! Je had een meisje aan je hand, ze was iets groter dan jij...en ik zag je dansen! Zo mooi om te zien, zoals jij haar leidde! Je had een sierlijkheid over je, en een ernst die ik al vaker bij je gezien heb.

Mijn lieve lieve Rowan...Ik voelde de tranen toen ik je daar zo zag, mijn lief bijzonder ventje, wat was je mooi!

Het meisje waar jij mee danste was blind...het was me niet direct opgevallen...maar het was zo mooi, die samenhorigheid! Jullie vertrouwden elkaar, samen waren jullie 1! Ik zie het velen niet doen, maar jullie deden het!

Het eerste jaar dat jij daar school liep kregen we de volgende nieuwjaarswens: " We kunnen niet van alle kinderen sterren maken, maar we kunnen ze wel doen schitteren!" Het was een zinnetje die mij op één of andere manier raakte en mij steeds bij bleef. Ze hebben daar die avond van al hun kinderen sterren gemaakt en ze hebben ze doen schitteren!

Op het eind mocht ik nog even naar je toe komen...Je was net zo overdonderd als ik! Je sloeg je armpjes om me heen, en ik kon alleen maar huilen! Mijn klein ( groot ) wonder! De tranen van je mama waren tranen van dankbaarheid...zo ontzettend dankbaar omdat ik de mama mag zijn van zo'n bijzonder kereltje!

Op donderdag keek ik er dubbel naar uit! Achteraf zag ik hoe vermoeid je was, je knuffelde mij constant. Ik wilde niet huilen, maar toen het tijd was om te vertrekken zag ik je oogjes glazig worden, ik zag je lipje trillen, en ik huilde...omdat ik je had willen meenemen naar huis! Je vertellen hoe fantastisch ik je vond, door je blonde krulletjes kriebelen terwijl je je hoofdje tegen me aandrukte, ik wilde je in bed stoppen en achteraf nog even naar je kijken, hoe je slaapt, terwijl ik alleen maar zou kunnen denken " Ik zie je graag ventje, met gans mijn hart hou ik van je! Je bent mij zo dierbaar!"

Maar ik draaide me om en liep net als jij verder, denkend aan morgen, dan ben je thuis!

Maar mijn hart huilde, en alleen zij die dit ook kennen weten welk verdriet dit is!

Moeten missen wat er wel nog is, nooit echt kunnen afsluiten, steeds afscheid nemen en uitkijken naar je thuiskomst!

Weten dat het goed is, maar toch...had je het anders gewild, terwijl ik jou nooit anders zou willen dan wie je bent! Moeilijk uit te leggen, omdat het zo tegenstrijdig klinkt.

Randall,

Jij hebt geen toneel gespeeld, niet gedanst...en toch ben ik ook trots op je!

Volgend jaar zal jij waarschijnlijk nog een jaartje extra kleuter zijn! Vind ik dit erg?

Nee ventje, er zijn ergere dingen in het leven!

Als ik zie waar jij vandaan komt, wat jij al allemaal bijgebeend hebt, dan denk ik: " Als het nodig is, gun hem maar een extra jaartje kleuter zijn!

Je hebt al een ganse weg afgelegd, behoorlijk hard moeten vechten, en dat vind ik al een hele prestatie!

Je keek me met twee vragende oogjes aan toen ik je vertelde dat jij volgend jaar waarschijnlijk niet naar het eerste leerjaar gaat.

Daar wordt natuurlijk over gepraat in de derde kleuterklas! Ik vertelde jou dat er soms kindjes zijn die al heel groot zijn, en best flink zijn!

Maar in het eerste leerjaar moet je veel meer dan in de kleuterklas werkjes maken, huiswerk maken, leren lezen en schrijven.

Soms is het een beetje moeilijk om dat allemaal in één keer te kunnen! Jij had het moeilijk toen je nog een klein babytje was, een peutertje omdat je hartje dan erg ziek was, en je niet kon groeien zoals andere kindjes! Maar toen heb jij al die dingen gedaan waar andere kindjes veel meer tijd voor hadden...Zoals kruipen, lopen, groeien...Dat kan jij nu al even goed als al die andere kindjes...je bent zelfs even groot! Daarom mag jij een jaartje een SUPERkleuter zijn! Je vind het fantastisch...en ik? Misschien is daar in mijn achterhoofd wel dat stemmetje van afgunst die zich afvraagt waarom haar kinderen niet gewoon zoals zoveel andere kinderen door het leven kunnen rollen? Maar dat is omdat mama's nu eenmaal altijd willen dat hun kinderen het goed hebben. Maar jou dat extra jaartje gunnen is het beste voor jou! Dus legt mama dat afgunstig stemmetje het zwijgen op en denkt" Hij is en fantastisch kereltje die al bewezen heeft dat hij kan vechten, en het geluk aan zijn kant had toen hij dat gevecht won!

Daar ben ik dankbaar voor!

4 Zonen! 4 prachtige kerels!

Ik ben er trots op! Ze zijn mijn grootste rijkdom...Zolang zij er zijn zal ik me rijker voelen dan met alle geld van de wereld!

Bedankt Roibin, om je nuchterheid, Bedankt Ranald voor je gedrevenheid, Bedankt Rowan om je zonneschijn, Bedankt Randall voor je levenslust!

Bedankt omdat jullie zijn wie jullie zijn!

Lieve groet

Jullie mama xxx  

Verhalen over kleine en grote dingen in ons leven.

Voor sommigen betekenisloos, voor mij zo waardevol!

Soms zo vluchtig dat als je zelf niet de tijd neemt om stil te staan, je ze nooit zou opmerken. 

Jullie mama staat soms meer stil dan ze zou willen.

Weet je nog Ranald?

Niet zo lang geleden kwam je naast me staan en vroeg " Wat scheelt er mama?" Ik zuchtte en antwoordde  "niks vent, helemaal niks."

Je zweeg even en zei toen " Ik geloof je niet, wat scheelt er?" 

" Ken je het gevoel dat iedereen om je heen vooruit lijkt te gaan? Verder gaat met zijn leven...en jij het gevoel hebt stil te staan, hoogstens een beetje rondjes draait ? "

Je antwoord : " niet echt, maar ik denk dat ik weet wat je bedoelt, en ik begrijp je wel mama!"

Je legde je hand heel even op mijn schouder en zei niks.

Ik wist dat je het begreep, meer woorden waren niet nodig.

Dat vind ik zo mooi aan jullie, ik kan met weinig woorden zoveel vertellen, en jullie antwoorden in dezelfde taal als ik.

Misschien is dat wel de tijd die ons dat leerde, de dingen die we op onze weg door het leven leerden.

Als ik achterom kijk dan zie ik al een heel eind weg achter me liggen. De weg kies je niet steeds zelf, wat men je ook wil doen geloven.

Soms overkomen je dingen, ontmoet je mensen waardoor je weg er helemaal anders uitziet dan diegene dat je gedroomd had.

Het heeft geen zin daar verbitterd of verdrietig om te zijn. We kunnen alleen maar leren met vallen en opstaan om te aanvaarden dat we niet altijd kunnen kiezen.

Mensen zeggen vaak " je bent verantwoordelijk voor je eigen keuzes" tot op zekere hoogte ben ik het daar mee eens.

Maar men vergeet vaak dat er ook dingen zijn waar je niet of nooit voor zou kiezen maar die je overvallen.

Je kan alleen maar kiezen hoe je daar mee omgaat.

Ik zou niet één van jullie anders willen dan dat jullie zijn. Omdat jullie perfect zijn?

Nee, dat niet, want ik weet maar al te goed dat jullie dat niet zijn? Net zo min als ik dat ben.

Maar voor mij zijn jullie het meest kostbare dat er op mijn levensweg gekomen is, ik probeer dan ook zo goed mogelijk voor jullie te zorgen, als ik kon ik zorgde er voor dat jullie nooit pijn hadden, dat jullie geen verdriet kenden. Dat jullie de minder mooie kantjes van het leven nooit zouden ontmoeten of ervaren.

Maar dan zou ik jullie het leven ontnemen, dan zouden jullie nooit in staat zijn de wereld te zien zoals hij is, dan zouden jullie niet kunnen omgaan met ontgoocheling, maar zouden jullie ook geen echte dankbaarheid of geluk kennen.

Niet alles is zwart of wit, heel vaak is het grijs. 

"Niets is wat het lijkt!"

Als jij Rowan maar het weekend thuis bent, dan zou ik je willen koesteren, bij me houden omdat ik je al zo vaak moet missen.

Overal waar jij bent zou ik willen zijn...om toch niks van je te moeten missen de tijd dat je thuis bent.

Maar dat doe ik niet, bewust...omdat jij bent wie je bent...met het recht om ook andere dingen te leren kennen, te ervaren...mensen buiten school en ons gezin.

Er is een tijd geweest dat ik bijna in uren kon zeggen hoelang je thuis en bij me geweest was.

Maar ik moet jou net zoals je broers, die steeds thuis zijn, leren los te laten .

Aanvaarden dat je er niet steeds bent was me al aardig gelukt, maar ik besef dat ik daarom geen extra druk op je moet leggen door je steeds bij me te willen hebben. Dus liet ik jou naar het logeerpartijtje gaan bij je meme, en liet ik je op zaterdag naar het feestje van je vriendje gaan...

Mijn kerel(tje)s, bij zowat alles zit een bijsluiter, een gebruiksaanwijzing...Bij jullie kreeg ik dat niet.

Alleen een heleboel liefde die mij in staat moest stellen om aan te voelen, te weten, te begrijpen, en het recht om ook eens fouten te maken.

In elke fase in jullie leven heb ik wel eens fouten gemaakt, en ik weet dat er geen foutloos parcour voor ons ligt. Maar zolang we elkaar begrijpen , weten dat achter alles steeds weer de intentie zit om het goed te doen, het beste met jullie voor heb...omdat het graag zien nooit over gaat, dan denk ik dat we er wel komen.

Ik kan jullie niet altijd alles geven wat jullie zouden willen hebben. Zelfs als ik dat zou kunnen zou ik het niet doen...het hebben van, bezitten...heeft een vluchtig, kort gevoel van content zijn, het liefhebben, het weten dat je voor mensen onvervangbaar bent...je altijd een haven hebt om terug te komen...omdat men je onvoorwaardelijk graag ziet, dat draag je je ganse leven mee.

Ik hoop dat die gedachte jullie altijd sterk genoeg maakt om de lasten van het leven te dragen...en dat jullie zelfs met die extra last dan nog gelukkig kunnen zijn! 

Lieve groet

Voor altijd jullie mama! xxx

De school is alweer een deel van de week geworden. De kerstboom en zijn versiersels, samen met de lichtjes zijn opgeborgen !

Ik kijk terug op de vakantie en weet dat ik ontzettend genoot omdat jullie thuis waren, omdat ik niet door de ochtend moest hollen, omdat ik 's avonds nog even jullie kamer kon binnenkomen en 4 kerel(tje)s over hun bol kon aaien om jullie een goede nacht te wensen.

Maar ik vind het ook een vermoeiende vakantie. 

Het is best druk als jullie door het huis rennen, en ik ergens een beetje moet wennen aan het feit mijn lieve Rowan dat jij meer lawaai maakt dan je broers. De tv staat luid, de muziek staat luid, en je praat luid...omdat je nu eenmaal minder goed hoort.

Je weet niet altijd waarom ze lachen, wat ze vragen, wat ze vertellen...en dus vraag je om de haverklap " Wat? Ik hoor je niet, wat zeg je? Waarom lach je?" Soms is het moeilijk uit te leggen...en dan ben jij kwaad.

Ik begrijp je wel hoor, en soms maakt het mij verdrietig te zien dat jij zo hard je best moet doen.

Al wil ik je helemaal niet zielig vinden, want dat ben je niet!

Maar soms overvalt mij een gevoel van verdriet als ik naar je kijk. Je bent zo'n fantastisch kind! Maar ik weet hoe moeilijk jij het nog zal hebben in onze harde soms koude maatschappij. Als ik de krant opensla, naar het nieuws kijk...dan word ik soms angstig. Is er nog een toekomst voor mijn kinderen? Zullen zij overeind blijven in een maatschappij die steeds meer vraagt, meer eist?

We moeten allemaal slim ( en liefst nog slimmer) zijn, zodat we kunnen studeren en een goed betaalde job hebben, om aanzien te hebben liefst één met een beetje aanzien! We moeten naast die job een mooi huis hebben met daarin alles wat ons leven comfortabel maakt, een auto, een gezin, we moeten kunnen reizen zodat we de wereld gezien hebben. We moeten gezond eten en leven, we moeten sportief zijn, sociaal ook, en tijd maken om die sociale contacten te onderhouden. We moeten tijd maken voor onze kinderen, en ook voor onszelf.Daar bovenop zouden we er ook nog eens perfect moeten uitzien! In die race door het leven moeten we blijven lachen, begripvol zijn, en gelukkig zijn!

Niet iedereen kan dat...niet iedereen wil ook meelopen in die stroom. Maar het lijkt wel alsof ze dan verliezers zijn...en zo wordt dan ook op hen neergekeken.Steeds meer krijgen kinderen hun "zijn" een naam. Maar men vergeet zo vaak dat ze in de eerste plaats kinderen zijn!

Onlangs Ranald vloog jij ontzettend uit toen je gevraagd werd je medicatie te nemen.

Je liep stampvoetend weg, en ik vond je huilend bovenaan de trap.

" Die stomme pillen!" zei je...ik haat ze! 

Ik vroeg of je er last van had. Je antwoord " Dat is het niet, ik weet ook wel dat ik ze nodig heb, ik voel dat zelf ook wel. Maar die pillen geven mij een naam...terwijl ik gewoon Ranald ben!" Ik ben geen ADHD er of  wat dan ook...Ik ben Ranald!!! 

Als ik even naast de lijn loop vraagt men onmiddellijk of ik mijn medicatie wel genomen heb. Maar ik ben ook maar gewoon wie ik ben, niet perfect!

Ik heb mijn arm om je heen geslagen, gezegd dat jij voor mij Ranald bent! Een fantastische kerel, niet perfect...omdat we dat nooit kunnen zijn!

Mensen die jou kennen weten dat ook...we houden van je zoals je bent!

Je knikte, gaf mij een warme knuffel en zei " Dank je, ik weet dat jij in mij gelooft mama!"

Maar je hebt gelijk, en ik maak me soms net zo kwaad als jij! 

Rowan is ook niet zielig omwille van zijn beperkingen...de maatschappij maakt hem zielig!

Wat mensen ook beweren hij zal nooit de kansen krijgen die een ander krijgt. 

In onze zucht naar een lang en ( schijnbaar) perfect leven vergeten we vaak te leven!

We zijn als mens vaak niet in staat de normale gang van het leven te aanvaarden. We aanvaarden het geboren worden, maar zijn bang van de dood!

Een kind dat sterft is tegen de natuur...een mens die sterft in de bloei van zijn leven is ook moeilijk te aanvaarden...maar we moeten ergens wel aanvaarden dat mensen die alle fasen in het leven doorlopen hebben sterven. Maar het lijkt alsof we ook daar de strijd mee aangaan.

Lieve kerels!

Vergeet nooit dat jullie allen de moeite waard zijn om te leven!

Dat de wereld en het leven niet altijd makkelijk is, soms zal het keihard in jullie gezicht slaan!

Maar ik hoop van ganser harte dat jullie altijd iemand om jullie heen zal hebben...en een balsem zullen zijn voor de pijn, een steun als jullie verdriet te zwaar wordt.

Zolang ik leef zal ik dat voor jullie zijn, maar als er ooit een dag komt dat het leven zijn gewone gang gaat en ik er niet meer zal zijn...dan hoop ik dat jullie intussen iemand naast jullie zullen hebben die dat in mijn plaats zal doen!

Lieve groet

Jullie mama xxx

Ik schrik als ik zie hoe lang het geleden is dat ik nog eens op dit blog schreef.

Heb ik daar een reden voor? Ergens denk ik dat de woede, de boosheid die in mij leefde toen ik hieraan begon stilletjes plaats gemaakt heeft voor aanvaarden!

Toen ik begon te schrijven was dat voornamelijk omdat er zoveel verdriet in mij leefde...toen ik ergens afscheid nam van het leven dat ik ervoor altijd geleefd had. Mijn leven met altijd mijn kinderen om me heen.

Hoe moeilijk het soms ook geweest was met jullie gezondheid...ik was altijd bij jullie, en jullie bij mij!

De dag begon samen, en we eindigden hem ook samen!

Maar toen kwam de beslissing om jou op internaat te laten gaan Rowan!

Omdat ik diep in mijn hart wist dat je daar de beste kansen zou krijgen om te groeien, te leren, begrepen te zijn!

Het was niet stilaan loslaten...maar jou voor een deel uit handen geven!

Dat maakte me eindeloos verdrietig...en de goed bedoelde reacties van mensen " dat je daar tenminste op je plaats zou zijn" maakten me zo boos!

Ik kon die boosheid niet uiten! Mijn verdriet werd weggewuifd met opmerkingen als " ach, zo erg is dat ook niet, hij is daar goed en je hebt hem nog steeds..." 

Maar jij was pas 4!

Je was mijn zorgenkindje, we hadden al zoveel gedeeld...jij en ik, we waren 2 handen op een buik, we spraken dezelfde taal zonder veel woorden!

Ik wilde dat mensen begrepen, inzagen dat het nooit een bewuste keuze geweest was...maar als ik jouw alle kansen wilde geven die in je mogelijkheden lagen dan was het de beste keuze, maar mijn hart wilde niet volgen!

Maar ik wilde de mensen niet lastig vallen...ieder huisje heeft zijn kruisje weet je wel?

Dus schreef ik...en zij die het wilden konden het lezen, zouden misschien begrijpen...en ik?

Ik leerde het een plaats geven, de woede verdween, het verdriet is er nog, maar minder scherp...het verlamt niet meer!

Maar het zal me nooit onberoerd laten wanneer ik je op maandagmorgen zie gebaren " niet vergeten bellen mama! Vrijdag kom ik naar huis!"

Nu het schooljaar alweer zijn gewone gangetje gaat, de dagen verglijden in de tijd...de nette kreukvrije boeken en schriften al ezelsoortjes krijgen, en stilaan volgeschreven raken met nieuwe woorden en kennis, kijk ik naar jullie alle 4!

Roibin,

Wat ben jij veranderd! Het lijkt alsof je je plekje gevonden hebt.

Het heeft een tijdje geduurd vooraleer jij begreep wat ze van je verwachten, en het duurde een tijdje voor men in school zagen wie je werkelijk bent.

Dat is het gevaar denk ik wanneer kinderen en diagnose krijgen!

Men ziet de problemen, wat je niet kan...en men houd vast aan de artikels en algemeenheden die men kent van een problematiek. Maar men vergeet soms dat jij meer bent dan dat! Jij bent Roibin, met je goede en je minder goede kanten! Jij bent in de eerste plaats een kerel van 14, op weg naar groot worden!

Maar ik heb het gevoel dat de puzzel in elkaar valt...en stilletjes een geheel vormt.

Ik heb er alle vertrouwen in dat je op de goede weg bent...en zolang ik kan, zal ik proberen naast of achter je te lopen...zodat je nooit alleen bent als het even minder gaat.

Ranald

De jongen die zijn weg gaat! Op zijn eigen tempo...met zijn eigen mogelijkheden en zijn ambities. Dat ben je wel, ambitieus! Maar ondanks die ambitie ben je een heel dankbaar en attente kerel!

Jij moet gewoon het gevoel hebben dat je ergens mee bezig bent, dat je ergens voor werkt, naar streeft!

Het maakt niet uit wat, al is het het in elkaar timmeren van een kippenhok, of studeren voor school...jij moet ergens een doel hebben!

Ik zie je graag bezig, ik geniet van je manier van zijn...je trekt je weinig aan van wat anderen ergens van denken...je gaat je eigen weg, en zolang je mensen daar geen kwaad mee doet, mensen niet kwetst vind jij dat het ok is.

Daar heb je gelijk in.

Ik hoop dat je die eigenschap nooit echt kwijt raakt, want het is iets van jou die je zo uniek maakt!

Rowan,

Lieve Rowan!

Dat ben jij! Lief, behulpzaam, voorbeeldig, maar ook strevend naar perfectie!

Jij wil alles altijd goed doen...het lijkt alsof je iedereen wil tevreden houden! Een opdrachtje wil je steeds goed doen, lukt dat niet dan klap je dicht!

Maar lieve lieve Rowan...je kan niet altijd perfect zijn! 

Ik zie het wel, in je school, de leefgroep, thuis...daar ben je in een beschermde omgeving...daar ziet iedereen je ongelooflijk graag...en ze zorgen net zo goed voor jou als jij zou willen zorgen voor anderen! Maar ergens zal je ook moeten leren dat je ook voor jezelf zal moeten opkomen!

Hoe mooi ik jouw karakter ook vind...jij hebt zoveel goedheid in je...ik weet dat anderen, in de grote wereld onze maatschappij misbruik zullen maken van datgene wat jou nu zo mooi maakt!

Dan jongen, zullen ze in staat zijn om jou te breken!

Het is zo moeilijk uit te leggen, want natuurlijk zeggen we dat je moet luisteren, dat je eerlijk moet zijn, dat je anderen geen pijn mag doen,...maar waar is de grens? Wanneer ben je te volgzaam, te braaf,...

Jij geniet van een complimentje, dan groei je...maar als je iets fout doet...dan zie ik je klein worden...

Ach jongen, we hebben nog tijd, we leren het je wel...en weet dat ik je altijd ontzettend graag zal zien, zelfs al maak je eens een fout...zolang ik leef zal ik naast je staan, misschien wil je dan niet meer dat ik je hand vasthou, maar ik zal altijd in je buurt zijn om je op te vangen als je valt!

Jij hebt lang geleden, pas op de wereld bewezen dat je kan vechten...

samen kunnen we de wereld aan!

Het mooiste aan jou is te zien hoe graag jij leeft! Zoals jij 's morgens de wereld en de mensen begroet...maakt mijn ganse dag goed!

Randall,

Kleine kabouter Randall!

Je leeft volop in jouw wereld! De wereld van kabouters, dino's , cars en momenteel ook Sinterklaas!

De vrolijkheid waarmee jij naar de derde kleuterklas gaat! Ik had er eigenlijk een beetje schrik voor. Maar zo zie je, ook je mama kan zich wel eens vergissen!

Fantasie en werkelijkheid komen in jou verhalen tot leven, en ik geniet ervan!

Ik zie aan je ogen hoe ongelooflijk je het zelfs soms vind!

Mijn kleuter...blij dat ik met jou nog één keer dat wereldje kan ingaan...bewust genietend van alles.

Samen met jou naar de wereld kan kijken door je prachtige kinderlijke bril!

Ik hoop ergens dat je hem nooit helemaal weg gooit ( dat hoop ik ook voor je broers ) zodat je, zo nu en dan en hem nog even kan opzetten zelfs al ben je groot! Zo vergeet je nooit wat echt belangrijk is in het leven...wat mooi is, en kan je steeds verwonderd blijven kijken naar al die prachtige dingen, die zo vaak niet meer gezien worden!

Jullie mama zijn, 

het is soms tijdrovend, best vermoeiend...maar het mooiste wat mij kon overkomen!

Onvervangbaar, onbetaalbaar...mijn vreugde ( en soms verdriet)...

Ik zie jullie graag!

Altijd...

Voor altijd 

Jullie mama xxx