365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
24-07-2010
Zo heel anders!
Zo anders dan vorig jaar!
De dag word avond, de avond word nacht...en zo verglijden de dagen van de vakantie voorbij...
Ik geniet van het thuis zijn, en jullie gewoon rond me te hebben.
Roibin en Ranald,
jullie zijn terug thuis van het kamp.
Ik zag jullie de trap van het station oplopen en ik wist dat het goed geweest was..
Vreemd hoe je na 10 dagen denkt " jullie zijn gegroeid, veranderd..."
Jullie kleine broertjes waren niet mee naar het station, zij waren er een dagje op uit met hun meme's en partners.
Best fijn dat we even tijd hadden om echt naar jullie verhalen te luisteren.
Jullie lachten en vertelden...
Het is zo fijn jullie terug thuis te hebben, ik miste jullie aanwezigheid.Niet dat jullie steeds om me heen zijn, maar ik weet dat jullie in de buurt zijn, ik verwacht jullie steeds.
Welkom thuis kerels...geniet verder van jullie vakantie...heel gewone simpele dingen.
Rowan en Randall,
Woensdag was jullie dagje!
Dinsdag ging jij Rowan voor het eerst bij je meme Lies slapen, en ik weet dat je het fantastisch vond!
Je snoet toen je ons uitzwaaide, was hartverwarmend! Je glimlachte en je oogjes straalden!
Je hebt er een vriend bij, want Koen is niet alleen de vriend van meme Lies, maar zeg je " ook van Rowan!"
Het verhaaltje van het beertje vond jij in elk geval super, want je verteld het al de ganse week met zoveel theater dat ik er spontaan om moet lachen.
Randall, jij hebt jezelf overtroffen!
Je bent nogal angstig...en om één of andere reden heb je heel veel last van scheidingsangst. Maar ik zag je woensdag aan de hand van Bert meestappen! Je ging naar plopsaland met je meme Leen, en Rowan zou er ook zijn!
Aan jullie snoeten te zien 's avonds was het een geweldige dag!
Wat waren jullie blij dat ook jullie broers thuis waren !
Helemaal compleet!
Ik ben blij te weten en te merken dat er heel wat mensen zijn die jullie in hun hart dragen.
Jullie hebben elk op jullie eigen manier extra zorg nodig, en toch zijn jullie voor mij zo heel gewoon...
Ik merk het heel vaak niet dat jullie ergens op een bepaalde manier anders zijn...gewoon omdat jullie mij zo vertrouwd zijn, elk op jullie eigen manier! Het is fijn te zien dat mensen daar ook over kijken!
Er is een tijd geweest dat ik zo vaak bij mensen zat , waar jullie een patient, een dossier, ...waren dat ik bang was dat jullie niet meer dan...zouden zijn!
Maar nu zie ik heel gewone mensen, heel gewoon tegen jullie doen...ze zijn niet bang van wie jullie zijn, ze nemen en aanvaarden jullie gewoon.
Aan de andere kant, bedenk ik mij vaak dat het niet uitmaakt hoe ze jullie zijn ook noemen. Per slot van rekening hebben alle ouders hun angsten, hun zorgen om hun kinderen. Alle kinderen zijn in de eerste plaats kind Soms zeg ik wel eens lachend " kinderen, het is het enige waar je geen gebruiksaanwijziging bij krijgt!"
Jullie groeiden onder mijn hart, nestelden jullie van bij jullie geboorte in mijn hart, in mijn hoofd, in mijn hele zijn...en ik koester jullie daar met al mijn liefde!
Ik ben dankbaar om elke dag dat ik jullie ken, dat jullie in mijn leven zijn.
Ergens denk ik dat het net omdat ik jullie ( Rowan en Randall) zo dicht bij de dood gezien heb, dat ik meer dan anders besef hoe dankbaar ik om jullie ben.
Ik denk dat elke ouder die zo dicht bij dood stond dat herkent. We maken ons allemaal zorgen als we hen los moeten laten in het leven...dat hoort erbij. We kunnen jullie niet altijd beschermen, we hebben het leven niet in de hand, hoewel we dat heel graag zouden willen.
Maar je kind zien vechten om te overleven, de radeloosheid wanneer je te horen krijgt dat het misschien wel niet zal lukken...en dan krijg je het terug! Het maakt niet uit dat er een hoekje af is, we kunnen de hele wereld aan, we zijn dankbaar, bijna onderdanig voelde ik mij! Maar ook weer die tweestrijd...omdat je weet dat er elke dag kinderen zijn die het niet halen...en ouders achterblijven met het onnoemelijke verdriet van het verliezen! Het is een tweestrijd...je bent boos, verdrietig omdat het je overkomt, blij en dankbaar omdat jullie het halen en verdrietig en boos om zij die het niet halen...
Maar ik leerde dat ik het leven niet kan veranderen, dat maakt dat ik leer genieten van elke dag...de gewone simpele dingen...
Ik geniet van de vakantie, zo heel anders dan vorig jaar...is het omdat ik rustiger ben, dat jullie dat ook zijn? Of is het omdat jullie rustiger zijn, dat ik dat ook ben? Wie zal het zeggen? Ik breek er mijn hoofd niet over...ik lach om jullie grappen, ik geniet van de tijd die we met elkaar doorbrengen, samen aan tafel, spelen, kleuren, een wandelingetje, de zon...we hebben het leven vandaag in onze handen...morgen dat zien we dan wel weer...
Lieve Roibin, Ranald, Rowan en Randall...
Dank je wel, jullie zijn het mooiste wat mij ooit kon overkomen!
4 prachtige jaren, 4 jaar waar ik geen dag van had willen missen! Misschien had ik sommige dagen anders gewild, maar ik ben blij en dankbaar voor elke dag dat je er bent!
De eerste dagen na jou geboorte leek je een kerngezonde baby, wat genoot ik van je...als er geen bezoek was, dan nam ik je bij me en genoot van je kleine lijfje, je geur, je zachte huidje...
Je was een rustige baby, eigenlijk een stille baby...te stil...
Ik weet hoe ik steeds het gevoel had dat er iets niet klopte, maar men stelde me steeds weer gerust...het was nu eenmaal warm!
Ze begrepen me wel, na Rowan was ik nu vast erg bezorgd!
Op maandagavond kwamen we thuis, en het leek wel alsof je er niet was...ik moest je wakker maken om te drinken, op woensdag had je lichte koorts, niet veel nauwelijks 38, maar voor alle zekerheid wilde ik je laten nazien...
Huilend ben ik buiten gekomen bij de kinderarts, je moest blijven...iets verontruste haar...
Ik kon niet anders dan naar huis gaan, hoe graag ik ook bij je bleef, maar thuis waren nog 3 kinderen die mij ook nodig hadden.
Toen ik op donderdag je kamertje binnenkwam schrok ik me wezenloos...je was helemaal opgezwollen, ik zag je oogjes nauwelijks, en je lag daar aan allerlei infusen en monitors. Wat had dat te betekenen? Niemand kon me zeggen wat er aan de hand was, maar iets vertelde me dat dit niet goed was. Op vrijdag was ik 's morgens eerst naar de huisarts geweest, ik kon niet slapen, was stukkapot! Ik hoorde mijn telefoon rinkelen, toen ik zag dat het papa was duwde ik hem af, ik kwam zo snel mogelijk naar huis! Hij vertelde me dat ze gebeld hadden van het ziekenhuis, ze wilden je overbrengen naar Gent! Ik weet niet hoe ik die dag ben doorgekomen...
De blijdschap om jou geboorte was omgeslagen in angst, verdriet, en heel veel vragen!
Maar ik zei niks, vroeg niks...huilde, veegde mijn tranen weg...hoorde mezelf bellen naar huis, heel gewoon vragen stellen, vragen beantwoorden terwijl ik dacht " dit kan niet zijn...dit is een droom!"
Tot op vandaag vind ik het spijtig dat ik die eerste weken, eerste maanden niet echt van je kon genieten.
Ik kon en mocht niet bij je blijven, dus elke dag opnieuw afscheid nemen, alles rondom mij was zo klein, meer dan een stoel naast je bedje was er niet, om je even te mogen vasthouden moest een verpleegster komen helpen, want je hing aan zoveel kabeltjes verbonden, en soms kon het gewoon niet omdat je teveel pijn had na je operatie!
Wat vond ik dat onrechtvaardig, je leven was nog niet begonnen!
Pas na je tweede verjaardag durfde ik meer en meer van je te genieten, de angst zal waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen. Maar ik heb vrede met jou start, ik kan het allemaal een plaatsje geven. Nu ben ik dankbaar om je tweede kans, ik zeg altijd: " Randall werd twee keer geboren, ik heb je het leven gegeven, dokters gaven je een nieuw leven!"
In het weekend zal het feest zijn! We zullen taart eten...(dat hoort er gewoon bij)en je zal je autootjes van cars krijgen! Je bent er stapel op, maar lief als je bent zei je: " maar ook één voor Rowan, om samen te spelen!"
Lieve schat, ook je broers op kamp zijn je niet vergeten..ze stuurden je een lief kaartje van op kamp. Dat vond ik fijn...ze zien je graag, dat weet ik gewoon!
Samen met Rowan ben je nu alleen thuis, papa gaat werken, en je broers komen pas volgende week thuis.
Het is hier best stil, zo 's avonds, maar tijdens de dag spelen jij en Rowan zo fijn samen!
Ik geniet ervan!
Het lijkt wel alsof jullie het weten, maar normaal als ik ga slapen komen je grote broers nog even bij me liggen, gewoon om hun dag te vertellen.
Jullie doen dat nooit, want dan slapen jullie al lang...maar deze week slapen jullie in het grote bed, en 's avond als papa gaat slapen legt hij jullie terug in jullie eigen bedje!
Ik kijk alleen maar, als ik jullie zo lief naast elkaar zie liggen!
Lieve Rowan...ik weet nu al dat ik je ontzettend ga missen als je terug naar school gaat!
Toen ik deze week een uurtje ging sporten, huilde je hartverscheurend!
Je zou overal met me meegaan, lief...maar soms wel eens vermoeiend! Ik merk dat het me wel iets doet, de verhalen van kindjes die naar het eerste leerjaar gaan! Trots worden boekentasjes aangekocht, een pennezakje...en voor jou kan ik dat niet! Jij gaat niet naar het eerste leerjaar...zelfs volgend schooljaar niet! Dat doet wel eens pijn, zeker omdat ik het ieder echt wel gun, maar het neemt niet weg dat het pijn doet omdat jij er niet bijhoort!
Maar ach, aan de andere kant ben ik superblij met je, en voor mij heel bijzonder. Jij komt er ook wel!
Als jij dan naar het eerste leerjaar gaat, dan zal ik supertrots op je zijn...omdat ik weet dat je niks voor niks kreeg!
Nu ik het woord "trots" schrijf, denk ik aan een interview die ik vandaag las met Suzanne Vega. Ze zei: " Als kind hoor je dikwijls dat je trots moet zijn op wie je bent, en wat je doet, "Take pride in yourself" Ik heb pas veel later beseft dat "pride" ook verkeerd kan zijn. Als je jezelf beter vindt dan een ander, bijvoorbeeld.
Wel ventje, dat zegt volgens mij heel veel!
Ik bedoel...dat je best trots op jezelf mag zijn en op wat je verwezenlijkt...je mag gerust naast anderen staan, je bent zeker niet minder, maar daarom ook niet meer!
We moeten vaker naast elkaar durven staan, niet altijd boven een ander...want we vergeten te vaak dat we allemaal mensen zijn!
We hebben medelijden inplaats van medeleven.
Mijn kinderen...zijn niet mijn last, maar mijn geluk!
Randalleke, jij bent jarig in het weekend, maar tegelijkertijd is het ook het weekend dat ik meer nog dan anders met mijn gedachten bij een prachtig mens zal zijn! 9 Jaar geleden werd hij brutaal uit het leven gerukt, door 3 meedogenloze mensen.Tot die dag geloofde ik niet dat er mensen bestonden die zoiets konden doen,voor geld, de kick...eigenlijk kan ik ze niet menselijk noemen.
Hij was de papa van een meisje die hem nooit echt zal kennen, behalve uit verhalen, de man ...de broer ...de zoon van, de vriend...Hij was zo'n mooi mens,ze zeggen dat je pas dood bent als je bent vergeten...ik weet zeker, hij is niet dood...hij leeft nog in de harten van zoveel mensen!
Het is ook het weekend dat de papa van Rytske samen met vrienden en familie een pedalotocht doen ten voordele van het kinderkankerfonds.
We wensen ze veel succes! Het is een mooi initiatief!
Tot slot nog even een " dankjewel" voor de lieve, mooie reactie's op dit blog! Fijn te horen dat jullie de kinderen achter dit blogje hebben leren kennen, en net als ik zien dat zij elk op hun manier fantastische kereltjes zijn!
Lieve Roibin, Lieve Ranald...ik stuur jullie een hartverwarmende groet...ik kijk uit naar jullie thuiskomst!
Lieve Rowan en Randall, ik ga slapen, maar eerst nog even een kruisje en een zoen...
Een tijdje terug hadden wij een uitnodiging gekregen om mee te gaan naar Bellewaerde met de familie van 3k6. Hoewel we bevestigd hadden, begon ik mij af te vragen of ik dat wel kon maken? Wij waren daar nooit geweest. Jij Randall lag op intensieve voor pasgeborenen, op de dienst hartbewaking, en voor de rest zowat... daar waar plaats was.
Maar mijn vrees was onterecht, het was één hartelijke groep! De grote mensen, de kinderen...iedereen was blij en vrolijk!
Ranald, ik zag je genieten, je straalde gewoon!
's Avond sloeg je je armen om me heen en zei: "dank je wel mama dat we zijn meegegaan, het was een superdag vandaag!"
Rowan en Randall, zondag waren jullie uitgeteld...maar zaterdag hebben jullie gespeeld, gelachen en genoten! Ik keek naar jullie en kon alleen maar bedenken dat ik ontzettend dankbaar was dat jullie er waren, hoe graag kan je je kinderen zien?
Roibin, ik heb jou wel gemist! Ik had er je zo graag bijgehad...ik weet zeker dat ook jij het super gevonden had.
Maar voor jou was dat een beetje teveel...drukte, nieuwe mensen, vreemde situatie...je verkoos de rust en de herkenbaarheid van je oma en opa.
Ik ken je, ik weet hoe je bent, en ik begrijp en respecteerde je keuze...maar toch ventje, soms wou ik dat jij net als andere kinderen was!
Ik leerde mensen kennen die ik tot dan toe kende van hun blog, of omdat zij dit blogje lezen en zo af en toe eens antwoorden of een mailtje stuurden.
Ik leerde de mensen kennen achter die woorden. Ik kan alleen maar beamen dat er zoveel moedige, sterke mensen rondlopen!
Maar op weg naar...merken we ze meestal niet op.
Ik heb nooit gedacht dat het maken van dit blogje zoveel verder zou gaan dan de dingen van me afschrijven.
Toen jullie naar het internaat vertrokken Roibin, en zeker ook jij Rowan omdat je nog zo klein was, zoveel dingen niet begreep was ik verdrietiger dan ooit! Ik kon mijn verdriet, jullie missen niet uitleggen.Jullie waren nog steeds mijn kinderen, het zorgen voor jullie gaat enerzijds verder, en anderzijds moest ik jullie elke keer opnieuw loslaten.Dit was niet zoals het in het leven zou moeten gaan, net zoals het niet strookt met ons denken en voelen dat ouders hun kinderen voor altijd moeten missen!
Mijn verstand wist ook wel dat het de beste oplossing was, en als mensen zeiden dat ze het begrepen dat het moeilijk was maar dat het inderdaad voor jullie beter was...dan was er een deel in mij die protesteerde...dit was niet zomaar voor even Rowan...dit zou jou verder leven worden!
Honderd keer had ik hetzelfde verteld...maar mensen staan daar niet voor te springen. Dus begon ik de dingen op te schrijven...dat heb ik altijd gedaan, alleen toen deelde ik ze niet! Nu lezen degene die het willen lezen het...en ik merk dat het me milder maakt, ik het verdriet, de boosheid om, de angst die ergens altijd om het hoekje meekijkt...een deel van mijn leven geworden is beter kan plaatsen.
Lieve Rowan,
Vandaag zijn we je splinternieuwe hoorapparaatjes gaan ophalen. Je was best trots, mooie rode!
Maar de testen van je linkeroortje waren niet goed. Zelfs met de apparaatjes konden ze het niet sterk genoeg instellen om bepaalde geluiden te horen. Ze hebben je oortjes helemaal nagekeken, geen propjes, geen vocht achter de oortjes en toch hoor je links heel erg slecht.
Het is niet schat, dat ik jou anders zie ...maar als jou gehoor nu al zo sterk achteruit gaat, dan weten we nog minder wat de toekomst brengt.
Dus gaan we nu wachten tot September ( weer dat wachten) zien wat de resultaten dan geven, en hoogstwaarschijnlijk gaat men dan opnieuw testen wat de oorzaak is. Is dat belangrijk? Voor je oortjes waarschijnlijk niet, en voor mij maakt het geen verschil of je nu zwaar slechthorend of doof wordt. Ik zal je altijd graag zien om wie je bent, wij zullen elkaar altijd verstaan! We spreken niet alleen de taal van sprekende mensen of dove mensen. We spreken ook nog eens de taal van het oneindig graag zien! Wij zullen elkaar altijd verstaan, daar ben ik van overtuigd !
Maar ik weet ook, dat het voor jou steeds meer vechten zal zijn tegen de vooroordelen.
Toen ik na jou geboorte hoorde dat je doof of zwaar slechthorend zou zijn, heb ik gehuild...ik wist niet wat dat betekende!
Zou jij ooit de vreugde van muziek kennen?
Zou je net als je mama kunnen genieten van toneel? Zou jij kunnen praten? Zou jij...? Ik wist dat allemaal niet, ik kende dat niet...het was een hoofd vol vragen, nu ik steeds meer jouw wereld ook leer kennen...zie wat een fantastisch sterk kereltje jij bent...weet ik dat we het ergste daarrond gehad hebben, jou trots gebarentaal zie gebruiken dan maak ik me daar niet zoveel zorgen om, jij kan dat! Maar het is die harde buitenwereld...die oordeelt, veroordeelt, die vergelijkt...waar niet te vergelijken valt...
Dat maakt me bang...maar ik zal mijn angst nooit tonen, omdat ik weet dat er ook fantastische mensen bestaan, die zien wat jij kan, wat jij verwezenlijkt, je een ongelooflijk kereltje vinden!
Ze hoeven het me nooit te zeggen, omdat ik weet.. dat zij het weten ...dat ik het weet!
Roibin en Ranald,
Jullie zijn vertrokken op kamp!
Ik hoop van ganser harte dat het een ongelooflijk kamp word!
Ranald, het was met gemengde gevoelens dat je vertrok...na de voorbije week lijkt het dat je soms bang bent dat het verkeerd is...te lachen en plezier te hebben!
Maar niemand zal jou dat kwalijk nemen...en ik weet zeker, vanuit de hemel steekt iemand een dikke duim op!
Ik heb je op het hart gedrukt dat dat mag...zelfs als je verdrietig bent!
Geniet van de fijne momenten, koester ze...zij geven je de kracht om op momenten van verdriet of angst verder te gaan!
Zoals zaterdag! Dat was zo'n dag die ook je mama in haar hart gesloten heeft...de warmte, de genegenheid die van de groep uitging...en het gelach en de blije gezichten van al die kinderen!
Dank je wel aan iedereen, omdat jullie aanwezigheid de dag maakte die hij geworden is! Dank je wel aan die bijzondere mensen die zoiets op touw gezet hebben! Ik bewonder jullie inzet om zoiets te realiseren!
Roibin,
Amuseer u op kamp!
Ik weet dat jij ook altijd een beetje voor je broer zorgt!
Jullie vullen elkaar aan! Jou vasthouden aan regeltjes wordt soms een beetje losser door het enthousiasme waarmee je broer door het leven loopt!
Hij zorgt voor jou, en jij zorgt voor hem!
Amuseer je...geniet van elke dag!
En lach schat! Speel schat!! Dat mag op kamp!
Spelen! Jij speelt graag...alleen in je ééntje, of echt een spel met regels...zo blijft het voor jou overzichtelijk!
Het is je gegund!
Ik mis jullie aanwezigheid, maar in gedachten zie ik jullie genieten en daarom ...vergeet jullie bezorgde mama maar even, maar hopelijk laten jullie wel weten hoe jullie het stellen, want daar kijk ik wel naar uit!
Randalleke!
Jij speelt, slaapt, eet je door de dag!
De warmte speelt je soms wel even parten...maar je doet het schitterend!
Daar geniet ik van!
Simpele...heel gewone dingen...omdat ik weet hoe broos het leven is!
Voor velen staat de vakantie voor de deur, hier laten we bijna de vakantie met ons ganse gezin achter ons.
Maandag gaat papa terug werken!
Roibin en Ranald jullie vertrekken zondag op kamp.
10 dagen dat enkel jullie kleine broertjes zullen thuis zijn. In gedachten zal ik bij jullie zijn, en ik hoop van ganser harte dat het een tof kamp wordt.
Speel, lach, heb plezier, bouw kampen, maak lange tochten...geniet, en hopelijk is er op het eind van het kamp een beetje het gevoel van spijt!
Want dan weet ik dat het een fijn kamp was.
Ranald, je bent al een beetje bekomen van het vreselijke nieuws, al weet ik ook dat je hoofd vol vragen zit...maar je praat erover, ik merk hoe je steeds weer herinneringen ophaalt. Dat is mooi...het is jou manier om het een plaatsje te geven.
Dank je wel aan alle mensen die een mailtje, een berichtje of een telefoontje deden om te vragen hoe je er mee omgaat.
De bezorgdheid van mensen om jou was hartverwarmend. Maar in de eerste plaats is het gezin onwaarschijnlijk hard getroffen! Ik wens de papa en zussen heel veel sterkte toe, want zij staan voor de loodzware taak dit alles te verwerken, een plaats te geven...terwijl ze elke dag geconfronteerd zullen worden met het verschrikkelijke gemis van zowel hun broer als hun mama.
Ik wens dat zij de kracht en de steun zullen vinden en krijgen.
Dat Brent in vrede mag rusten...wij zijn buitenstaanders...het is niet aan ons om luidop te denken en te veronderstellen!
We hebben de neiging om overal een antwoord op te willen, maar soms is er geen antwoord, en dat moeten wij evengoed leren aanvaarden.
Ik ben blij Brent gekent te hebben, en wij gaan verder met de mooie herinneringen, die houden we vast...en zo zal hij altijd in onze gedachten en ons hart leven!
Roibin,
Jij bent thuis, en bent ongelooflijk blij dat even niks hoeft...
Gisteren ben je samen met je broer en jullie grote vriend naar oceade geweest! Prachtig hoe jullie thuiskwamen! Twee blije gezichten, het deed jullie ontzettend veel deugd.
Ik weet dat het voor jullie niet altijd makkelijk dat hier nog twee kleine broertjes rondlopen die behoorlijk veel aandacht vragen!
Al weet ik dat jullie hen ontzettend graag zien. Maandag speelde jij met Rowan in de tuin, ik hoorde jullie schaterlachen!
Toen jullie kikkertjes gevangen hadden zag ik jou op je hurken naast je broertjes zitten en vertellen! Hun oogjes waren groot!
Daar heb jij dan een ongelooflijk geduld mee!
Zoals ik zei op het oudercontact toen ze me vertelden dat schoolleerstof nogal moeilijk voor je was. " Misschien is het wel waar dat het moeilijk is voor Roibin, maar toch ben ik trots op Roibin, want er zijn een heleboel dingen die hij zelfs heel goed kan! Het zijn die dingen waar hij mee vooruit gaat, en ik ben er blij om!" Je juffen keken me eerst een beetje vreemd aan en toen zeiden ze " Ik kan geloven dat Roibin zijn thuis mist als hij op internaat is, je bent een hele lieve mama" Was daar best trots op!
We hebben je kamer in het internaat opgezegd...want volgend jaar kom je elke dag naar huis! We zien wel hoe het loopt...maar ik denk dat jij dat wel kan...pendelen. Ik heb vertrouwen in je...en ik geef je graag dat vertrouwen!
Rowan,
Elke dag vraag je " welke dag is het vandaag? , Moet Rowan naar school vandaag, en morgen?3
Nee ventje, je moet niet naar school, het is vakantie!
Zaterdag mocht jij samen met je broers mee naar een feestje ter gelegenheid van een trouwfeest .
Wat was je daar trots op. Toen je meme vroeg waar je naartoe ging zei jij " het is feest voor grote mensen, maar Rowan mag mee!"
Je hebt tekeningen gemaakt van kastelen en ridders,en op het feestje wilde je iedereen van een drankje voorzien!
Fijn, dat jullie erbij mochten en konden zijn! Dank je wel aan Emelyn en Dries dat ze jullie in hun hart dragen...want jullie waren welgekomen!
Randall,
Lieve kleine kabouter,
Ook jij mocht dus op het feestje zijn, en sommige hebben het geweten...je kletste de oren van hun hoofd!
Ik zag je rondlopen, en babbelen, en ik moest glimlachen...
Ik vraag me af hoe jij morgen zal zijn op ons dagje Bellewaerde. Het is samen met een groep mensen die ik eigenlijk niet echt ken. Eigenlijk leerde ik hen kennen via hun verhaal, en ik kijk er naar uit hen echt te ontmoeten!
Gisteren al even kennis gemaakt met één gezin! Het viel best mee...we hebben heel wat te vertellen! De wereld loopt vol sterke bewonderenswaardige mensen, maar meestal zien we ze niet!
Ik ben benieuwd!
Jij bent vooral opgewonden omdat we veel veel gaan zien!
Ik wens je een fantastische dag toe ventje, want in tegenstelling bij vroeger word je je steeds meer bewust van de wereld om je heen!
Ontdek en geniet..
Ondanks ik weet dat ik vanaf 1 September heel wat minder vrije tijd zal hebben ben ik ook blij te weten dat ik mag starten met mijn opleiding!
De start is gegeven om mijn droom waar te maken! Eindelijk voelt het alsof ik weer vooruit kan na jaren stilgestaan te hebben!
Dat maakt me blij, maar soms ook angstig... Blij omdat ik vooruit ga, angst om te falen!
Na al die jaren thuis, mijn wereld niet groter dan die van mijn kinderen, is dat een grote stap.
Tuurlijk wil ik graag terug naar het werkveld. Maar ik wilde niet zomaar ergens iets gaan doen, ik wilde mij niet halsoverkop ergens in gooien om achteraf spijt te hebben. Ik wilde iets doen waardoor ik werk en thuis echt kon combineren, maar iets wat mij als mens ook voldoening heeft.
Dus heb ik lang nagedacht, alles heel goed overwogen...en nu weet ik : " Ik ga ervoor! Lieve Rowan, jij zal dat nu niet beseffen, maar jij hebt me ontzettend veel gegeven! Maar ooit ventje zal ik jou zeggen " Dank je wel!" en dan hoop ik dat je trots zal zijn om wie je mama geworden is!
Parijs en Rome zijn ook niet op één dag gebouwd zegt men...dus waarom zou ik alles op één dag doen?
Tenslotte heb ik al het mooiste dat er is, jullie! Ik ben dankbaar om wat we al allemaal gehad hebben, en ik hoop met gans mijn hart dat het alleen maar mooier kan worden!
Roibin, het was met tegenzin dat je vertrok deze morgen...voor jou hoefden die twee dagen niet meer.
Morgen komen we je kamer leegmaken...en dan kan je de deur van de school even achter je dichttrekken.
Je hebt nood aan de vakantie, je kijkt uit naar je chiro-kamp.
Het is de zevende keer dat je meegaat, en elke keer kijk je er naar uit.
10 dagen gewoon spelen, ravotten, met je vrienden samenzijn...
Ranald, jij sluit voor altijd de deur van de lagere school. Nooit zal je er nog leerling zijn, hoogstens een bezoeker, een oudleerling.
Goh, het is best met gemengde gevoelens...het is zo'n tastbaar bewijs dat je groot word.
Je was zo'n schattig kleutertje,en best een lief kereltje...nu begint voor jou het groot worden...niet alleen het groeien, maar ook de wereld om je heen zal steeds groter worden. Je zal steeds meer je eigen grenzen moeten stellen, je zal eigen keuzes moeten maken...en in die wirwar van zoveel dingen die je zal moeten, zal je je eigenheid proberen te vinden. Vandaag zal je blij zijn om wat je morgen verdriet zal doen, want ook dat is een groeiproces die niet steeds evident zal zijn . Je vrienden zullen een belangrijke plaats in je leven gaan innemen. Er zullen steeds meer dingen zijn die je niet met je mama zal bespreken, je zal steeds meer de mening van anderen willen weten. Dat is goed, zo zal je kijk op de wereld steeds groter worden. Je zal merken dat iedereen wel een mening heeft, het zal meer en meer je eigen overtuiging zijn die je zal volgen, gekleurd door alles om je heen.
Maar ik hoop dat je altijd zal weten dat wanneer je het allemaal niet meer weet, altijd hier terecht kan. Ik zeg niet dat ik op alles een antwoord zal weten, en ik zeg ook niet dat mijn mening altijd de juiste is, maar ik zeg wel dat ik altijd bereid zal zijn naar je te luisteren, dat ik altijd tijd voor je zal maken.
Ik zeg je ook niet dat ik je alle verdriet kan besparen, maar weet dat ik je altijd zal troosten...zelfs als je er niet over wilt praten...
Soms is zwijgen goed, soms is het beter de dingen uit te spreken, wanneer je wat moet doen, weet ik niet. Je zal ook met vallen en opstaan leren wanneer je wat tegen wie verteld. Wie je kan vertrouwen en wie niet...je zal merken dat van die grote wereld er soms maar een handjevol zal overblijven. Maar weet dat ik altijd één van die zal zijn, zolang ik leef! Want als ik naar je kijk dan zie ik een fantastische kerel...met heel veel talenten...ontwikkel ze...blijf jezelf en dan weet ik dat je er wel komt!
Lieve Rowan,
Jij komt pas woensdag thuis.
Deze morgen vertrok je blij zwaaiend "2 keer slapen mama!"
Als ik achterom kijk dan zie ik een intens jaar. Wat heb jij veel geleerd!
Ik ben ontzettend trots op je!
We hebben ook een ganse weg afgelegd, jij en ik. Ik heb je leren een beetje meer loslaten...want ergens was dat nodig als ik jou een toekomst wilde geven...
Je bent er nog niet, maar we hebben tijd...
Maar eerst vakantie ventje, ik vind het heerlijk te weten dat jij de ganse vakantie thuis bent!
Je vroeg me gisteren "mama wil jij me dan duizend verhaaltjes vertellen?" Ik weet niet hoeveel het er zullen zijn, maar ventje ik zal jou veel verhaaltjes vertellen, en in je beleving zullen het er zeker duizend zijn!
Welkom thuis ventje voor een lange vakantie!
Randalleke,
Mijn kleine kabouter,
morgen gaan we terug naar Gent...
Hoewel ik altijd denk " gewoon even op controle" is er ook die angst.
Het is exact 3 jaar geleden dat je je laatste hartoperatie had.
De zeven langste uren van mijn leven die ik zo bewust meemaakte!
Ik vergeet nooit hoe je lachte toen ik de dag van je operatie op je kamertje kwam.
Je kroop recht in je bedje en je strekte je armpjes uit!
Ik heb je gewassen, je vond het allemaal best...en toen die lange gang...ik droeg je, jij was je vrolijke zelf...de anesthesist kwam en gaf jou een spuitje...je oogjes rolden weg en toen moest ik je daar achterlaten...ik zie ze nog steeds lopen met jou op hun arm.
Ik wist niet wat ik moest doen, ik wist niet wat ik moest zeggen, ik keek om me heen en mensen waren druk in de weer, pratend over allerhande en ik kon alleen maar denken " weet je, nu zijn ze mijn zoontje aan het opereren, misschien gaat het wel niet goed...ik wil daar niet aan denken, maar ik kan aan niks anders denken" Ik had met iedereen gepraat die dag over jou, over wat voor sterk ventje je was, over hoe lief...maar ik wandelde wat rond pratend in mijn hoofd.
Dat verlossend telefoontje, "straks mag je hem zien"
Ik herinner mij dat het onweerde, buiten was de lucht zwart, het was vreselijk warm...en daar lag jij...in dat veel te grote bed!
Ik heb gehuild, en ik weet niet of het van verdriet om alle doorstane leed was, of van opluchting...maar ik voelde de grond onder mij vandaan gaan.
Toen ik naast je bedje zat, probeerde men je langzaam wakker te maken.
Ik vergeet nooit jou blik, het is de enige keer dat ik je ooit zo zag kijken. Ik heb die blik nooit meer gezien.
Jij keek, en ik zag zoveel vragen in je ogen. Het was alsof je zei " mama, waarom heb ik pijn? Wat is er gebeurd?" Ik nam jou kleine handje in die van mij, je vingertjes sloten zich zachtjes rond mijn vingers.Je keek alleen maar, je huilde niet, alleen jou ogen zochten mij...
Mijn lief klein ventje, hoewel het allemaal achter ons ligt, en we ondertussen ons eigen leventje terug opgenomen hebben, is het een tijd die ik niet kan, maar ergens ook nooit wil vergeten, omdat ze zo intens waren, het is mooi en hartverscheurend tegelijk.
Na jou broertje Rowan vond ik dat ons gezin groot genoeg was, en toch kwam jij nog...je hebt je leven niet voor niets gehad, ik wens dat je nu verder gewoon jou leven mag leven...met de gewone ups en downs in het leven...men zegt dat men niet meer krijgt dan men kan dragen, ik vind dat je al je deel gedragen hebt!
Maar toch, morgen zal ik bang zijn...om dan 's avonds hopelijk opgelucht te kunnen ademhalen.
Ik hou mijn vingers gekruist, want morgen krijg jij jou rapport, en je kan alleen maar slagen of niet slagen, er is geen weg tussenin!
Als ik achterom kijk dat zie ik hoe zoveel dingen veranderd zijn.
Rowan, weet je nog? Vorig jaar ging je nog samen met je broers naar school. Nu ga ik er nog enkel je kleine broertje ophalen
We hebben al een ganse weg afgelegd, van jij en ik, altijd samen...naar je zoveel meer loslaten dan ik gewild had.
Het voorbije jaar zijn er tranen geweest voor het steeds weer afscheid nemen...terwijl alles in mij je nog zo graag thuis had, tranen om de woede, omdat ik het niet eerlijk vond, maar ook tranen van blijdschap...omdat je in een sneltreinvaart vooruit ging...zoveel dingen die jij nu wel kan!
Je deed het super, je paste je vlotjes aan, maar er zijn dan ook heel wat mensen die met je meegingen, die je vasthielden toen je viel, die je troosten toen het gemis groter was dan de vreugde om wat er te beleven viel. Ik had het allemaal liever anders gezien, ooit droomde ik alles zo heel anders. Maar ik heb er vrede mee, niet dat er nooit geen tranen meer zijn, het gemis als je er niet bent merk ik steeds weer opnieuw, maar als ik naar je kijk, dan weet ik dat het goed is, dat jij gelukkig bent, en je weet heel goed dat je hier thuis bent, dat hier altijd jouw plaatsje is, je weet dat ik op je wacht...
Roibin,
Je bent geen prater.
Maar vorig jaar was je nog steeds elke dag thuis, dat gaf me het gevoel toch deel uit te maken van je leven. Nu je naar het internaat gaat, lijkt het soms alsof de afstand groter geworden is.
De tijd dat je thuis bent lijkt zo kort, zeker omdat je tijd nodig hebt om de "klik" te maken.
Ik denk erover je volgend jaar elke dag naar huis te laten komen. Maar het moet voor jou ook haalbaar zijn!
We zien wel...we hebben nog even tijd...
Het voorbije jaar ben je ook zoveel veranderd...
Je bent die kleine jongen niet meer, steeds meer merk ik dat jij een echte tiener word...
Hoewel je niet denkt, voelt, zoals de meeste mensen, ben je ook nog altijd een jongen die groot word...je bent er nog lang niet...je bent op weg...
Op je eigen tempo, je eigen manier...
Toen we vorig jaar de beslissing namen om jou op internaat te laten gaan, vond ik het een vreemde gedachte dat jij er tijdens de week niet zou zijn.
12 jaar had ik voor je gezorgd, met heel veel liefde...(en soms wel eens veel geduld..)
Toch was het anders dan bij je broertje...hij was pas 4! Jij daarintegen kon je eigen mening geven.we konden er over praten...
Het traject met de trein, en de tram...dat boezemde ergens wel angst in. Zou je dat kunnen? Wat met al die vreemde mensen om je heen?
Zou je niet verloren lopen? In de vakantie zo nu en dan eens het traject gedaan, eerst samen...dan jij alleen...
Het lijkt een beetje op , wanneer laat je je kind alleen met de fiets rijden? In het begin dat je alleen naar school fietste, toch een goeie 5 km, fietste ik eerst met je mee, dan kwam ik ( soms wel eens stiekem) achter je aan gereden...maar eens moet je vertrouwen hebben dat het wel goed komt.
Jij hebt bewezen dat je al heel wat alleen kunt, en ik geef toe dat ik best trots op je ben.
Zo zie je vent dat het leven meer is dan school, al beweer ik niet dat het niet belangrijk is.
Maar het is even belangrijk dat je je kunt handhaven in onze wereld, dat je zelfstandig kan zijn.
Hier thuis staan 4 boeken, voor elk van jullie 1. Ik schrijf niet elke week, zelfs niet elke maand in dat boek, gewoon zo nu en dan...maar het is het verhaal van jullie leven, kleine en grote gebeurtenissen. Vreugde en verdriet, het staat er allemaal in...zodat jullie er later eens kunnen in lezen ...
Het is alleen voor jullie, en ooit als jullie een eigen leven gaan opbouwen dan krijg je het...
Je zal merken ,dat jullie ook daar in groeien, groot worden...
Randall,
Jij hebt ook de vakantie nodig, je bent moe!
Ook jij zal in de vakantie weer een stapje opzij moeten zetten, niet achteruit...maar gewoon weer even plaats maken voor je broers die steeds thuis zullen zijn. Nu heb je mama heel vaak voor jou alleen, na school is mama er altijd voor jouw alleen tot je naar je bedje gaat.
Maar ik weet zeker dat je graag een beetje opschuift voor jou broers, ze zijn niet enkel broers, ze zijn ook jou vriend, en voor vrienden maak je tijd, maak je plaats als het nodig is!
Ranald,
Vorig jaar leek niks voor jou te veranderen,dezelfde school, dezelfde vrienden, thuis...maar het was wennen je broers niet om je heen te hebben, jou w grote broer...hij is er altijd geweest voor je, alles wat jij deed, dat deed hij ook...
Alles leek hetzelfde, maar niks was nog hetzelfde...je had tijd nodig om te wennen, en nu zal je opnieuw tijd nodig hebben. Dat weet ik, maar dat is niet erg!
Volgend jaar ga je voorgoed de deur van de lagere school achter je dichtdoen. Het is iets die nooit meer terugkomt.
Het is met gemengde gevoelens...het doet mij beseffen dat je groot word.
Terwijl ik nog even tijd heb, ben ik bezig kasten te legen, zoals alle kleine babydingetjes opruimen.
Ik wil in September wanneer ik zelf terug naar school ga dat achter me kunnen laten.
Hier is het hoofdstuk " baby's "afgesloten, voorgoed...
Rondom mij worden overal kindjes verwelkomd, of kindjes verwacht...
Ik vind het prachtig, ben heel blij voor die mensen.Zo zijn er mensen die al zolang op een tweede kindje hoopten...en eindelijk!
Ik was zo blij, en nog...omdat ik kinderen prachtig vind, het mooiste wat uit mensen ontstaat...en ik gun het iedereen om dat mooie te ervaren!
Maar ik weet ook dat er mensen zijn die tot hun eigen groot verdriet dat nooit zullen kunnen ervaren...
Mensen zeggen wel eens " wat je niet hebt, kan je niet missen" Maar daar ben ik het niet mee eens...ik weet dat er mensen zijn die kinderen missen in hun leven, en dat doet volgens mij ontzettend veel pijn, verdriet die heel vaak niet opgemerkt word!
Voor mezelf laat ik dat hoofdstuk achter mij, het is mooi geweest...ik hou met gans mijn hart van mijn kinderen, ze zijn zo mooi anders...
Het zijn mijn kinderen, niet van mij...maar zij en ik, samen zijn we wij! Daar kan ik alleen maar dankbaar om zijn!
Niets ter wereld heeft mij meer geraakt dan jouw woorden Roibin...
Vorig weekend was je niet in je gewone doen, en de voorbije week vond ik jou stilte aan de telefoon veelzeggend.
Vrijdag kreeg ik telefoon van school, je was helemaal het noorden kwijt, men vroeg of je eerder naar huis mocht komen...je huilde ...
Toen je thuiskwam zei je niks, je sloeg je armen om me heen...en liep door, ik zei je nog dat we later wel even zouden praten.
Het was hier ook druk, want ik was net thuisgekomen met je kleine broertjes.
Later wanneer de rust teruggekeerd was zaten we samen buiten.
Ik vroeg je wat er aan de hand was...je keek me aan en zei " mama, men zegt in school dat het beter zou zijn als ik volgend naar het B.S.O ga"
Dat weet ik al een tijdje vent, wat is daar zo erg aan?
Je antwoordde " maar mama, is zal altijd niemand zijn, want ik ben dom!" Ik schrok van je woorden.
Je zegt toch steeds dat school belangrijk is, dat het je toekomst is? Nu is er geen toekomst...
Mijn lieve , lieve Roibin, het is nooit mijn bedoeling geweest , het spijt me als ik je ooit dat gevoel gaf...
Het klopt dat we in een wereld, een maatschappij leven waarin het lijkt dat alleen het beste goed genoeg is, maar jongen toch...je bent zoveel meer dan een schoolrapport! Je bent zoveel meer dan een leerling ASO/TSO/of BSO.
Je bent een ontzettend lieve jongen, met je hart op de juiste plaats!
Jij bent 13 jaar, je mag je nog geen zorgen maken over later...jij moet nog dromen hebben, ervoor gaan...groot worden, verliefd worden en evenzeer liefdesverdriet...de enige zorg die jij mag hebben is groot worden, voor de rest moet je gelukkig zijn!
Geloven in jezelf ventje dat kan ik niet voor je doen, ik kan je alleen maar zeggen dat je meer dan de moeite bent, en dat er heel wat mensen zijn die echt verder kijken dan dat...
Ik geloof in je, zie je ontzettend graag...de weg hoeft niet altijd een autostrade te zijn, je komt er wel!
Kijk om je heen, en je zal zien dat je nooit alleen bent!
Toen je klein was heb ik me nooit echt zorgen gemaakt over hoe je schoolloopbaan eruit zou zien, veel meer maakte ik me zorgen over hoe je in de wereld zou staan.
Ik wilde dat je jezelf kon zijn, blij met wat je had...geloofde in jezelf!
Net omdat ik maar al te goed weet hoe belangrijk dat is. Ik ben ervan overtuigd dat ik geen makkelijk kind was, veel meer nog dan nu stopte men je in een vakje...slim/dom ( God wat haat ik dat woord!) Al een geluk dat je oma niet geloofde dat ik werkelijk was zoals men toen in school beweerde. Wat niet gebruikelijk was in die tijd liet ze mij testen ( nog zo' n woord!) Ik was niet dom, ook niet zo vreselijk als ze beweerden, alleen was ik nogal chaotisch in mijn denken...( tja... tot op vandaag heb ik daar wel eens last van...) Wat ik wil zeggen is, dat er toen zo veel nadruk gelegd werd op wat ik verkeerd deed...dat het me jaren koste, om ook maar een beetje in mezelf te geloven.
Niet in jezelf geloven is het ergste wat je kan overkomen, want dan pas lijkt het alsof je niemand bent.
Je kan nooit voor iedereen goed doen, dat lukt niet...altijd zullen mensen een mening hebben, overtuigd zijn dat ze het zelf anders, beter of wat dan ook doen.Kritiek op zich is niet altijd slecht, zolang ze opbouwend is...je eruit kunt leren, meningen mogen ook verschillen, dat maakt het leven soms boeiend...alleen zijn er mensen die nooit anders zullen doen dan kritiek hebben...soms alleen maar om anderen naar beneden te halen, zodat zij zichzelf als groter zien. Sommige mensen zullen hun mening niet delen maar opdringen...zo verlies je het gevoel van vrijheid!
Maar in je hoofd moet je altijd vrij kunnen zijn....je gevoelens, gedachten, je verdriet of vreugde, die zijn van jou en die maken dat je bent wie je bent...daar ben je altijd vrij!
Niemand kan je zeggen wat je moet voelen of denken, het is zoals liefhebben...waarom hou je van iemand? Daar is niet altijd een antwoord op...soms merk je dat je van iemand houd gewoon om wie ze zijn, terwijl je best weet dat ze niet perfect zijn!
Niemand is dat, ook je mama niet!
Zelfs je kleine broertjes durven wel eens zeggen dat mama stout is...al is de reden daarvoor meestal omdat ik hun eigen willetje niet volg.
Maar soms hebben ze zelfs in hun kinderlijke boosheid wel eens gelijk.
Rowan...nog even en je bent veel veel thuis!
Randall...nog even en elke dag je speelkameraatje...
Ranald...nog even en je laat de lagere school achter je...voor altijd!
Roibin...nog even en het is vakantie!
Tijd gaat steeds vooruit, nooit achteruit...
Dat is de enige zekerheid die je hebt, maak er jullie beste tijd van...geniet van elk moment dat je gegeven word.
Morgen...lieve Rowan komt mama naar school jou ophalen, en je meme Lies zal mee zijn!
Ik weet dat je er naar uitkijkt...nog één keer slapen...ik kijk er net zo naar uit als jij.
Je was zo verdrietig toen ik je maandag achterliet...en blijkbaar zaten de traantjes de ganse dag hoog, en 's avonds huilde je alle opgespaarde traantjes eruit, vertelde jou begeleidster....
Lieve, kleine kabouter, en ik was er niet om je tranen te drogen, ik kon je niet troosten....en dat knaagt.
Maar morgen, morgen zal ik je in mijn armen sluiten, en jou een heel lieve knuffel geven.
Tot morgen lieverd!
Ranald,
Jjij geniet nog even van de laatste dagen dat je het huis voor jou alleen hebt, want straks moet je weer wennen aan iedereen thuis.
Ik weet dat je dat wel leuk vind, al je broers thuis, maar nu heb je vaak je mama of papa voor jou alleen, en diep in je hart geniet je van dat alleenrecht. Dat mag hoor, maar straks zal je weer wat meer plaats moeten maken voor je broers.
Randalleke,
klein ventje, straks zal jou speelkameraatje terug thuis zijn, en binnenkort, wanneer het vakantie is zullen jullie kunnen spelen, je zal niet meer alleen naar je bedje gaan, je zal 's morgens het gezelschap van je broer hebben, je zal niet het kleintje zijn...je zal samen zijn!
Ik kijk er net zo naar uit als jij!
Roibin,
Deze week heb ik je niet één keer gehoord, je liet niets weten, omdat er voor jou niets te melden viel.
Ik kon het niet laten je zelf even te bellen, gewoon om zeker te zijn dat alles ok met je is.
Alles was goed zei je, ja ook in school...de gesprekken met jou zijn soms zo " stil " Hoewel ik je ken, weet hoe je bent...heb ik het er best wel eens moeilijk mee.
Zoals vandaag.
Zal blij zijn dat het weekend is, gewoon omdat ik jullie mis...
De zon wil niet blijven, elke keer ik denk " eindelijk! " komen wolken voorbij.
Ik hoop wanneer de vakantie overal is, de zon ook aanwezig zal zijn...omdat met de zon alles mooier lijkt, minder saai...
Al een geluk, dat jullie de zon in mijn leven zijn...jullie geven mijn leven kleur, ik krijg het warm vanbinnen wanneer ik aan jullie denk.
Maar die grote gele bol, die de dagen warmer maken, langer laten duren, die mag er van mij nu ook wel bij!
Blij als een kind...zo voel ik mij voor het ogenblik!
De ganse week al het gevoel van...eindelijk!
Hoewel toen jij geboren werd Rowan ( God alleen weet hoeveel tranen ik om je gelaten heb) en we nauwelijks van de schrik bekomen waren te horen kregen dat jij doof was, schrok ik mij wezelijk.
Hoe, wat, waarom??? Het was je meme lies die met me meeging toen ik , toch nog even moest laten checken...ik durfde niet alleen gaan, ik wist niet wat me te wachten stond...ik ben je meme nog altijd dankbaar, alhoewel we toen nog niks wijzer waren.
In een sneltreinvaart moesten we plots met jou van hot naar her gaan, en we snapten er niks van...Ik wist niet wat ik moest denken, wat ik eigenlijk moest doen, en ik was ook kwaad, heel erg kwaad, ik vond het niet eerlijk! Niet na alles waar we doorheen gegaan waren. Waarom jij?
Ik wilde net als zovelen gewoon genieten van je klein zijn, en ik kreeg alleen maar vragen!
Het had zijn tijd nodig om mijn weg te vinden in die wirwar van hulpverlening, daarbij ik had nog nooit een doof persoon ontmoet, zelfs geen slechthorende, wat wist ik veel?
Ik geloofde wat men mij vertelde, ik stelde weinig in vraag, maar ondertussen verzamelde ik alle informatie die ik kon vinden...en geloof me ik heb moeten zoeken.
Intussen vertelde men ons dat ze met zekerheid konden zeggen dat je zwaar slechthorend was, je had dus nog een restgehoor, dat was voor hen goed nieuws, ik daarintegen werd alleen maar kwader ...
Ik zocht, maar vond weinig of geen verhalen, in gewone mensentaal geschreven boeken ( je mama leest heel veel, en heel erg graag) over kinderen zoals jij, zoveel vragen en zo weinig antwoorden....
Hoewel ik van het begin vond dat je het best zowel gesproken als gebarentaal gebruikte, zei men steeds weer dat het niet hoefde...je moest leren spreken...zoals andere kinderen, maar echt luisteren is voor jou moeilijk ,,zelfs met je apparaten, jij kan geen geluid filteren. Luister maar eens, als de radio, tv, en de stem van de persoon die tegen ons praat allemaal even luid zouden klinken, het maakte je moe, en ook thuis merkten we dat...tot we met vallen en opstaan onze weg vonden in de wereld van dove en slechthorenden, en jij ook je plaatsje daar in vond.
Het boeide me van in het begin, ik wilde steeds meer weten, meer ontdekken, en bovenal ik vond de taal die je leerde prachtig, ze is niet alleen jou manier van praten ( jij kan zelfs al goed praten!) ze is zo mooi om naar te kijken, ze is voor jou ook zingen, dansen, kijken, ze is voor mij ook jou...
Zondag ben ik dan naar Genst geweest, je wist maar nooit...en toen ik buiten kwam na alle uitleg over de opleiding Tolk VGT was ik alleen maar blij! Ik voelde het kind in mij blij enthousiast zijn, nog net niet " yes!" uitgeroepen, maar het voelde zo goed ventje, het was alsof dat hetgene was waar ik naar zocht. Jij was ook blij toen ik je vertelde van mama die naar school zou gaan, om echt heel goed jou taal te kennen. Gebarentaal! Je oogjes straalden en je sloeg je armpjes om me heen met de woorden "ik zal je helpen, mama "
Als ik kijk naar wat jullie mij al gegeven hebben, dan kan ik alleen maar dankbaar zijn om wie en wat jullie zijn,...
Dat mag je van me aannemen, ik heb om jullie gehuild, ik ben boos geweest om wat ons overkwam ( ik ben er niet trots op, maar als ik soms ouders met kinderen zag dan vertederden die kleintjes mij, maar terzelfde tijd merkte ik wel een steek van jaloezie, ik gunde het anderen wel, maar was soms best wel eens jaloers op mensen die ogenschijnlijk zorgeloos met hun kinderen konden omgaan. Maar ik weet dat zij die mij kennen ook weten dat het nooit persoonlijk was, als ik al eens kort van stof was, of net dat ietsje te bitsig antwoordde, ik weet dat zij mij dat niet kwalijk nemen, want ze kennen mij, en ze bleven komen, ik ben hen er dankbaar voor...)Maar ik heb me nooit om jullie geschaamd, ben altijd trots op jullie geweest,!
Het weekend is halfweg...en het is warm!
Ik geniet, en jullie genieten!
Roibin,
Alleen jij bent niet je gewone zelf, je hebt nauwelijks iets gezegd, en je vermijd contact!
Je slaagt er in, je hier in huis onzichtbaar te maken...
Ik kijk naar je, en stel me vragen...maar ik weet dat jij me de antwoorden wel zal geven, alleen niet direct...want dat kan jij niet...zeggen wat er aan de hand is, ik moet tussen de lijnen lezen, ik moet naar je kijken om het antwoord te weten, en dan nog vraag je tijd...tijd die je krijgt, ...
Ranald,
Jij bent heel gewoon content...
Je gaat fietsen als het je hier te druk wordt, en voor de rest speel je...(als je geen huistaken hebt, want de proeven zijn begonnen)
Je schaterlach deze namiddag werkte zo aanstekelijk!
Randall,
Jij was supercontent dat je broer thuis is, je hebt gespeeld vandaag, en gespeeld, en genoten, en gespeeld...en vanavond viel je als een blok in slaap.
Ik zag je in het zwembadje springen...en nu het warm is krijgt je velletje een kleurtje...alleen de littekens vallen dan ietsje meer op, en het herinnert me steeds weer waar jij doorheen gegaan bent...hoewel ik het ook nooit zou kunnen vergeten, maar ik merk als ik je buikje inwrijf tegen de zon dat ik altijd nog even over die littekens ga en denk...je groeit vent...hoe groter jij word hoe kleiner ze zullen lijken...
En ik?
Ben heel gewoon blij...blij om heel gewone dingen...
De zon, jullie aanwezigheid, de keuzes die ik maak, en ik hou het met beide handen vast...
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
