De paasvakantie ligt achter ons. Een heel gewone vakantie...waar het begrip" tijd " een andere betekenis krijgt.

Er is tijd om te spelen, te praten, te lachen...of gewoon samen in de zetel naar een film kijken.

Er is geen haast bij om op tijd te zijn.

Ik geniet van jullie verhalen, jullie schaterlach door het huis. Ik lach als ik zie hoe de kleintjes een kamp maken in de woonkamer!

Het is een rommeltje...maar op het eind van de dag valt alles terug op zijn plaats.

Kind zijn! Dat moet kunnen volgens mij, meegaan in jullie eindeloze fantasie...een schat vinden kan zo dichtbij zijn!Onze hond nauwelijks 30 cm groot werd plots een grote drakendoder...en mijn stoere ridders er achteraan!

Die stralende oogjes...daar ligt de grootste schat in verborgen die een mens kan bezitten : " gelukkig zijn"!

Ik vind het zo spijtig dat zoveel mensen dat niet meer kunnen ontdekken, omdat ze zo druk bezig zijn ,vooral met zichzelf!

Maar jullie gelukkig zien dat maakt mij gelukkig, omdat jullie het mooiste zijn wat me ooit is overkomen!

Ik wil nooit achterom kijken en beseffen dat ik zoveel van jullie gemist heb! Wat de toekomst ook breng...ik weet dat ik elke dag van jullie gehouden heb, dat ik alles gedaan heb wat in mijn mogelijkheden lag om van jullie gelukkige kinderen te maken. Dat betekend niet dat jullie alles krijgen wat jullie zouden willen hebben, dat jullie steeds jullie eigen gang mogen gaan. Jullie mogen jullie eigen weg bewandelen, op jullie eigen tempo, met jullie eigen mogelijkheden, met vallen en opstaan. Maar ik zal er zijn als jullie vallen, en naast jullie staan als jullie de wereld instappen en bereiken waar jullie van dromen! Voor elke stap vooruit zal ik dankbaar zijn, en trots omdat jullie zijn wie jullie zijn! 4 Verschillende kerels maar elk zo bijzonder dat jullie voor altijd in mijn hart zullen wonen!

Jullie vreugde is mijn vreugde!

Jullie verdriet zal mij misschien nog het meest verdriet doen!

Zoals vandaag...

Mijn lieve Rowan!

Je vertrok opnieuw naar school na die heerlijke vakantie!

Je had je hondje al de les gespeld, dat hij flink moest zijn...en je vroeg me goed voor je hondje te zorgen.

Je zat naast me te wachten op de bus, en toen hij aankwam holde je naar de voordeur, je sloeg je armpjes om me heen en knuffelde mij met de woorden " tot vrijdag mama, en donderdag bellen!"

Ik hielp je op de bus, maar je keek niet meer om! Je zat daar voor je uit te staren! Ik zwaaide, ik klopte nog even op het venster...maar je bleef voor je uit kijken! Toen de bus vertrok keek je even opzij, jouw blik raakte die van mij, over je wangen rolde een traan!

Ik voelde mij geraakt tot in het diepste van mijn hart, vlijmscherp voelde ik de pijn en jouw verdriet!

Ik kon je tranen niet drogen, ik kon je niet vasthouden en zeggen dat alles goed komt! Ik kon je zoen meer geven...alleen maar kijken hoe de bus de straat uitreed. 

Jouw stille tranen, je stil verdriet...alsof je dacht " wat maakt het ook uit?" Ik voelde alles in mij schreeuwen maar ik zei net als jij niks, en voelde hoe de tranen ook deel van mij werden.

Mijn lieve lieve Rowan, jij hebt net zomin als ik een keuze. 

Dat is nog mijn grootste verdriet, jij kan niet kiezen...dat hebben wij voor jou gedaan!

Is het de juiste keuze?

Ik denk het wel...Ik ben ervan overtuigd dat je daar de beste kansen krijgt om te groeien!

Maar het neemt niet weg dat ik op dagen als vandaag wenste dat het zo niet was.

Maar dan zou je nooit de Rowan zijn die je nu bent! 

Wie je kent zal het beamen, een prachtig kereltje...het is een voorrecht je mama te mogen zijn!

" Als Rowan mama niet ziet, dan is ze in zijn hartje! Als mama Rowan niet ziet is hij in haar hartje!" 

Dat is zo ventje...En vandaag ben jij heel erg in mama haar hartje, ik zal goed voor je hondje zorgen, donderdag bel ik je, en vrijdag ga ik op je wachten! Ik zal zo blij zijn dat ik je in mijn armen kan sluiten!

Slaap nu maar ventje, en droom van de kampen, van je broers, je hondje...

Mama stuurt je een heel lieve groet, en in gedachten aai ik je blonde haartjes!

God zegen en beware ventje! x

Lieve groet

Jullie mama xxx

Genieten van naar jullie te kijken en te beseffen: " Jullie zijn het mooiste wat mij kon overkomen!" en merken dat dit hart van mij overloopt van liefde voor jullie!

Roibin,

Ik zag jou voor het eerst meespelen in het toneel. Je wilde dat al zo lang...maar de stap zetten voor jou was niet zo evident. Ik weet hoelang een innerlijke strijd voerde om dat te doen. Je wilde er zo graag bij horen, bij die bende van de Wissel, maar ik weet hoe moeilijk dat vond om op een podium te staan. Jij houd niet zo van veel woorden, je kijkt en neemt de wereld in je op. Soms zeg je wel eens " Waarom veel woorden gebruiken, met minder kan je ook zeggen wat nodig is." Ik moet er wel eens om lachen, want je hebt een punt.

Maar je hebt het gedaan...en ik stond versteld! Veel moest je niet zeggen, maar je speelde je rol voortreffelijk! 

Ik was ongelooflijk trots op je, omdat het een overwinning voor je was!

En toen verscheen op het podium Ranald!

Zo mooi om te zien...mijn 2 kerels daar samen op een podium!

Jullie waren nog peuter, kleuters toen jullie mama en papa bij het toneel gingen.

Veel te klein om mee te spelen, maar jullie waren er altijd zo graag bij.

Nu zie ik hoe groot jullie geworden zijn...merk ik hoe de tijd vooruit gaat!

Op het eind...samen met alle spelers op het podium, en daar stond jullie papa ook bij. Hij zal wel trots geweest zijn!

Ik gunde het jullie uit de grond van mijn hart, maar was wel blij dat ik zondag dat weekend kon afsluiten.

Het begon door te wegen, al die dagen afwezig zijn, mijn 2 kerels en de papa! Nooit thuis, nooit tijd...en steeds haast om thuis te komen en op tijd te vertrekken!

Omdat jullie broertjes er ook nog waren...en Rowan speelde mee in de musical " De fenix van karton" gebracht door Spermalie.

Ik was benieuwd omdat Rowan er eigenlijk niks over vertelde, het was 1 grote verrassing!

Maar ik wilde toch meeblijven met het werk in ons huishouden, en de examens begonnen.

Rowan,

Ik vertrok naar Brugge uitkijkend naar je eerste optreden, ik kwam met een hart vol warmte terug!

Blij en dankbaar omdat ik jou mama was, trots op je was!

Toen ik daar in die zaal zat, en luisterde naar wat ze vertelden, naar het verhaal keek, dan keerde ik met mijn gevoel terug naar die eerste dagen, weken, maanden dat ik jouw meer losliet dan ik zo graag had gewild! Ik voelde het verdriet van de talloze keren dat ik je zag vertrekken...en toen zag ik je daar op dat grote podium! Je had een meisje aan je hand, ze was iets groter dan jij...en ik zag je dansen! Zo mooi om te zien, zoals jij haar leidde! Je had een sierlijkheid over je, en een ernst die ik al vaker bij je gezien heb.

Mijn lieve lieve Rowan...Ik voelde de tranen toen ik je daar zo zag, mijn lief bijzonder ventje, wat was je mooi!

Het meisje waar jij mee danste was blind...het was me niet direct opgevallen...maar het was zo mooi, die samenhorigheid! Jullie vertrouwden elkaar, samen waren jullie 1! Ik zie het velen niet doen, maar jullie deden het!

Het eerste jaar dat jij daar school liep kregen we de volgende nieuwjaarswens: " We kunnen niet van alle kinderen sterren maken, maar we kunnen ze wel doen schitteren!" Het was een zinnetje die mij op één of andere manier raakte en mij steeds bij bleef. Ze hebben daar die avond van al hun kinderen sterren gemaakt en ze hebben ze doen schitteren!

Op het eind mocht ik nog even naar je toe komen...Je was net zo overdonderd als ik! Je sloeg je armpjes om me heen, en ik kon alleen maar huilen! Mijn klein ( groot ) wonder! De tranen van je mama waren tranen van dankbaarheid...zo ontzettend dankbaar omdat ik de mama mag zijn van zo'n bijzonder kereltje!

Op donderdag keek ik er dubbel naar uit! Achteraf zag ik hoe vermoeid je was, je knuffelde mij constant. Ik wilde niet huilen, maar toen het tijd was om te vertrekken zag ik je oogjes glazig worden, ik zag je lipje trillen, en ik huilde...omdat ik je had willen meenemen naar huis! Je vertellen hoe fantastisch ik je vond, door je blonde krulletjes kriebelen terwijl je je hoofdje tegen me aandrukte, ik wilde je in bed stoppen en achteraf nog even naar je kijken, hoe je slaapt, terwijl ik alleen maar zou kunnen denken " Ik zie je graag ventje, met gans mijn hart hou ik van je! Je bent mij zo dierbaar!"

Maar ik draaide me om en liep net als jij verder, denkend aan morgen, dan ben je thuis!

Maar mijn hart huilde, en alleen zij die dit ook kennen weten welk verdriet dit is!

Moeten missen wat er wel nog is, nooit echt kunnen afsluiten, steeds afscheid nemen en uitkijken naar je thuiskomst!

Weten dat het goed is, maar toch...had je het anders gewild, terwijl ik jou nooit anders zou willen dan wie je bent! Moeilijk uit te leggen, omdat het zo tegenstrijdig klinkt.

Randall,

Jij hebt geen toneel gespeeld, niet gedanst...en toch ben ik ook trots op je!

Volgend jaar zal jij waarschijnlijk nog een jaartje extra kleuter zijn! Vind ik dit erg?

Nee ventje, er zijn ergere dingen in het leven!

Als ik zie waar jij vandaan komt, wat jij al allemaal bijgebeend hebt, dan denk ik: " Als het nodig is, gun hem maar een extra jaartje kleuter zijn!

Je hebt al een ganse weg afgelegd, behoorlijk hard moeten vechten, en dat vind ik al een hele prestatie!

Je keek me met twee vragende oogjes aan toen ik je vertelde dat jij volgend jaar waarschijnlijk niet naar het eerste leerjaar gaat.

Daar wordt natuurlijk over gepraat in de derde kleuterklas! Ik vertelde jou dat er soms kindjes zijn die al heel groot zijn, en best flink zijn!

Maar in het eerste leerjaar moet je veel meer dan in de kleuterklas werkjes maken, huiswerk maken, leren lezen en schrijven.

Soms is het een beetje moeilijk om dat allemaal in één keer te kunnen! Jij had het moeilijk toen je nog een klein babytje was, een peutertje omdat je hartje dan erg ziek was, en je niet kon groeien zoals andere kindjes! Maar toen heb jij al die dingen gedaan waar andere kindjes veel meer tijd voor hadden...Zoals kruipen, lopen, groeien...Dat kan jij nu al even goed als al die andere kindjes...je bent zelfs even groot! Daarom mag jij een jaartje een SUPERkleuter zijn! Je vind het fantastisch...en ik? Misschien is daar in mijn achterhoofd wel dat stemmetje van afgunst die zich afvraagt waarom haar kinderen niet gewoon zoals zoveel andere kinderen door het leven kunnen rollen? Maar dat is omdat mama's nu eenmaal altijd willen dat hun kinderen het goed hebben. Maar jou dat extra jaartje gunnen is het beste voor jou! Dus legt mama dat afgunstig stemmetje het zwijgen op en denkt" Hij is en fantastisch kereltje die al bewezen heeft dat hij kan vechten, en het geluk aan zijn kant had toen hij dat gevecht won!

Daar ben ik dankbaar voor!

4 Zonen! 4 prachtige kerels!

Ik ben er trots op! Ze zijn mijn grootste rijkdom...Zolang zij er zijn zal ik me rijker voelen dan met alle geld van de wereld!

Bedankt Roibin, om je nuchterheid, Bedankt Ranald voor je gedrevenheid, Bedankt Rowan om je zonneschijn, Bedankt Randall voor je levenslust!

Bedankt omdat jullie zijn wie jullie zijn!

Lieve groet

Jullie mama xxx  

Verhalen over kleine en grote dingen in ons leven.

Voor sommigen betekenisloos, voor mij zo waardevol!

Soms zo vluchtig dat als je zelf niet de tijd neemt om stil te staan, je ze nooit zou opmerken. 

Jullie mama staat soms meer stil dan ze zou willen.

Weet je nog Ranald?

Niet zo lang geleden kwam je naast me staan en vroeg " Wat scheelt er mama?" Ik zuchtte en antwoordde  "niks vent, helemaal niks."

Je zweeg even en zei toen " Ik geloof je niet, wat scheelt er?" 

" Ken je het gevoel dat iedereen om je heen vooruit lijkt te gaan? Verder gaat met zijn leven...en jij het gevoel hebt stil te staan, hoogstens een beetje rondjes draait ? "

Je antwoord : " niet echt, maar ik denk dat ik weet wat je bedoelt, en ik begrijp je wel mama!"

Je legde je hand heel even op mijn schouder en zei niks.

Ik wist dat je het begreep, meer woorden waren niet nodig.

Dat vind ik zo mooi aan jullie, ik kan met weinig woorden zoveel vertellen, en jullie antwoorden in dezelfde taal als ik.

Misschien is dat wel de tijd die ons dat leerde, de dingen die we op onze weg door het leven leerden.

Als ik achterom kijk dan zie ik al een heel eind weg achter me liggen. De weg kies je niet steeds zelf, wat men je ook wil doen geloven.

Soms overkomen je dingen, ontmoet je mensen waardoor je weg er helemaal anders uitziet dan diegene dat je gedroomd had.

Het heeft geen zin daar verbitterd of verdrietig om te zijn. We kunnen alleen maar leren met vallen en opstaan om te aanvaarden dat we niet altijd kunnen kiezen.

Mensen zeggen vaak " je bent verantwoordelijk voor je eigen keuzes" tot op zekere hoogte ben ik het daar mee eens.

Maar men vergeet vaak dat er ook dingen zijn waar je niet of nooit voor zou kiezen maar die je overvallen.

Je kan alleen maar kiezen hoe je daar mee omgaat.

Ik zou niet één van jullie anders willen dan dat jullie zijn. Omdat jullie perfect zijn?

Nee, dat niet, want ik weet maar al te goed dat jullie dat niet zijn? Net zo min als ik dat ben.

Maar voor mij zijn jullie het meest kostbare dat er op mijn levensweg gekomen is, ik probeer dan ook zo goed mogelijk voor jullie te zorgen, als ik kon ik zorgde er voor dat jullie nooit pijn hadden, dat jullie geen verdriet kenden. Dat jullie de minder mooie kantjes van het leven nooit zouden ontmoeten of ervaren.

Maar dan zou ik jullie het leven ontnemen, dan zouden jullie nooit in staat zijn de wereld te zien zoals hij is, dan zouden jullie niet kunnen omgaan met ontgoocheling, maar zouden jullie ook geen echte dankbaarheid of geluk kennen.

Niet alles is zwart of wit, heel vaak is het grijs. 

"Niets is wat het lijkt!"

Als jij Rowan maar het weekend thuis bent, dan zou ik je willen koesteren, bij me houden omdat ik je al zo vaak moet missen.

Overal waar jij bent zou ik willen zijn...om toch niks van je te moeten missen de tijd dat je thuis bent.

Maar dat doe ik niet, bewust...omdat jij bent wie je bent...met het recht om ook andere dingen te leren kennen, te ervaren...mensen buiten school en ons gezin.

Er is een tijd geweest dat ik bijna in uren kon zeggen hoelang je thuis en bij me geweest was.

Maar ik moet jou net zoals je broers, die steeds thuis zijn, leren los te laten .

Aanvaarden dat je er niet steeds bent was me al aardig gelukt, maar ik besef dat ik daarom geen extra druk op je moet leggen door je steeds bij me te willen hebben. Dus liet ik jou naar het logeerpartijtje gaan bij je meme, en liet ik je op zaterdag naar het feestje van je vriendje gaan...

Mijn kerel(tje)s, bij zowat alles zit een bijsluiter, een gebruiksaanwijzing...Bij jullie kreeg ik dat niet.

Alleen een heleboel liefde die mij in staat moest stellen om aan te voelen, te weten, te begrijpen, en het recht om ook eens fouten te maken.

In elke fase in jullie leven heb ik wel eens fouten gemaakt, en ik weet dat er geen foutloos parcour voor ons ligt. Maar zolang we elkaar begrijpen , weten dat achter alles steeds weer de intentie zit om het goed te doen, het beste met jullie voor heb...omdat het graag zien nooit over gaat, dan denk ik dat we er wel komen.

Ik kan jullie niet altijd alles geven wat jullie zouden willen hebben. Zelfs als ik dat zou kunnen zou ik het niet doen...het hebben van, bezitten...heeft een vluchtig, kort gevoel van content zijn, het liefhebben, het weten dat je voor mensen onvervangbaar bent...je altijd een haven hebt om terug te komen...omdat men je onvoorwaardelijk graag ziet, dat draag je je ganse leven mee.

Ik hoop dat die gedachte jullie altijd sterk genoeg maakt om de lasten van het leven te dragen...en dat jullie zelfs met die extra last dan nog gelukkig kunnen zijn! 

Lieve groet

Voor altijd jullie mama! xxx

De school is alweer een deel van de week geworden. De kerstboom en zijn versiersels, samen met de lichtjes zijn opgeborgen !

Ik kijk terug op de vakantie en weet dat ik ontzettend genoot omdat jullie thuis waren, omdat ik niet door de ochtend moest hollen, omdat ik 's avonds nog even jullie kamer kon binnenkomen en 4 kerel(tje)s over hun bol kon aaien om jullie een goede nacht te wensen.

Maar ik vind het ook een vermoeiende vakantie. 

Het is best druk als jullie door het huis rennen, en ik ergens een beetje moet wennen aan het feit mijn lieve Rowan dat jij meer lawaai maakt dan je broers. De tv staat luid, de muziek staat luid, en je praat luid...omdat je nu eenmaal minder goed hoort.

Je weet niet altijd waarom ze lachen, wat ze vragen, wat ze vertellen...en dus vraag je om de haverklap " Wat? Ik hoor je niet, wat zeg je? Waarom lach je?" Soms is het moeilijk uit te leggen...en dan ben jij kwaad.

Ik begrijp je wel hoor, en soms maakt het mij verdrietig te zien dat jij zo hard je best moet doen.

Al wil ik je helemaal niet zielig vinden, want dat ben je niet!

Maar soms overvalt mij een gevoel van verdriet als ik naar je kijk. Je bent zo'n fantastisch kind! Maar ik weet hoe moeilijk jij het nog zal hebben in onze harde soms koude maatschappij. Als ik de krant opensla, naar het nieuws kijk...dan word ik soms angstig. Is er nog een toekomst voor mijn kinderen? Zullen zij overeind blijven in een maatschappij die steeds meer vraagt, meer eist?

We moeten allemaal slim ( en liefst nog slimmer) zijn, zodat we kunnen studeren en een goed betaalde job hebben, om aanzien te hebben liefst één met een beetje aanzien! We moeten naast die job een mooi huis hebben met daarin alles wat ons leven comfortabel maakt, een auto, een gezin, we moeten kunnen reizen zodat we de wereld gezien hebben. We moeten gezond eten en leven, we moeten sportief zijn, sociaal ook, en tijd maken om die sociale contacten te onderhouden. We moeten tijd maken voor onze kinderen, en ook voor onszelf.Daar bovenop zouden we er ook nog eens perfect moeten uitzien! In die race door het leven moeten we blijven lachen, begripvol zijn, en gelukkig zijn!

Niet iedereen kan dat...niet iedereen wil ook meelopen in die stroom. Maar het lijkt wel alsof ze dan verliezers zijn...en zo wordt dan ook op hen neergekeken.Steeds meer krijgen kinderen hun "zijn" een naam. Maar men vergeet zo vaak dat ze in de eerste plaats kinderen zijn!

Onlangs Ranald vloog jij ontzettend uit toen je gevraagd werd je medicatie te nemen.

Je liep stampvoetend weg, en ik vond je huilend bovenaan de trap.

" Die stomme pillen!" zei je...ik haat ze! 

Ik vroeg of je er last van had. Je antwoord " Dat is het niet, ik weet ook wel dat ik ze nodig heb, ik voel dat zelf ook wel. Maar die pillen geven mij een naam...terwijl ik gewoon Ranald ben!" Ik ben geen ADHD er of  wat dan ook...Ik ben Ranald!!! 

Als ik even naast de lijn loop vraagt men onmiddellijk of ik mijn medicatie wel genomen heb. Maar ik ben ook maar gewoon wie ik ben, niet perfect!

Ik heb mijn arm om je heen geslagen, gezegd dat jij voor mij Ranald bent! Een fantastische kerel, niet perfect...omdat we dat nooit kunnen zijn!

Mensen die jou kennen weten dat ook...we houden van je zoals je bent!

Je knikte, gaf mij een warme knuffel en zei " Dank je, ik weet dat jij in mij gelooft mama!"

Maar je hebt gelijk, en ik maak me soms net zo kwaad als jij! 

Rowan is ook niet zielig omwille van zijn beperkingen...de maatschappij maakt hem zielig!

Wat mensen ook beweren hij zal nooit de kansen krijgen die een ander krijgt. 

In onze zucht naar een lang en ( schijnbaar) perfect leven vergeten we vaak te leven!

We zijn als mens vaak niet in staat de normale gang van het leven te aanvaarden. We aanvaarden het geboren worden, maar zijn bang van de dood!

Een kind dat sterft is tegen de natuur...een mens die sterft in de bloei van zijn leven is ook moeilijk te aanvaarden...maar we moeten ergens wel aanvaarden dat mensen die alle fasen in het leven doorlopen hebben sterven. Maar het lijkt alsof we ook daar de strijd mee aangaan.

Lieve kerels!

Vergeet nooit dat jullie allen de moeite waard zijn om te leven!

Dat de wereld en het leven niet altijd makkelijk is, soms zal het keihard in jullie gezicht slaan!

Maar ik hoop van ganser harte dat jullie altijd iemand om jullie heen zal hebben...en een balsem zullen zijn voor de pijn, een steun als jullie verdriet te zwaar wordt.

Zolang ik leef zal ik dat voor jullie zijn, maar als er ooit een dag komt dat het leven zijn gewone gang gaat en ik er niet meer zal zijn...dan hoop ik dat jullie intussen iemand naast jullie zullen hebben die dat in mijn plaats zal doen!

Lieve groet

Jullie mama xxx

Ik schrik als ik zie hoe lang het geleden is dat ik nog eens op dit blog schreef.

Heb ik daar een reden voor? Ergens denk ik dat de woede, de boosheid die in mij leefde toen ik hieraan begon stilletjes plaats gemaakt heeft voor aanvaarden!

Toen ik begon te schrijven was dat voornamelijk omdat er zoveel verdriet in mij leefde...toen ik ergens afscheid nam van het leven dat ik ervoor altijd geleefd had. Mijn leven met altijd mijn kinderen om me heen.

Hoe moeilijk het soms ook geweest was met jullie gezondheid...ik was altijd bij jullie, en jullie bij mij!

De dag begon samen, en we eindigden hem ook samen!

Maar toen kwam de beslissing om jou op internaat te laten gaan Rowan!

Omdat ik diep in mijn hart wist dat je daar de beste kansen zou krijgen om te groeien, te leren, begrepen te zijn!

Het was niet stilaan loslaten...maar jou voor een deel uit handen geven!

Dat maakte me eindeloos verdrietig...en de goed bedoelde reacties van mensen " dat je daar tenminste op je plaats zou zijn" maakten me zo boos!

Ik kon die boosheid niet uiten! Mijn verdriet werd weggewuifd met opmerkingen als " ach, zo erg is dat ook niet, hij is daar goed en je hebt hem nog steeds..." 

Maar jij was pas 4!

Je was mijn zorgenkindje, we hadden al zoveel gedeeld...jij en ik, we waren 2 handen op een buik, we spraken dezelfde taal zonder veel woorden!

Ik wilde dat mensen begrepen, inzagen dat het nooit een bewuste keuze geweest was...maar als ik jouw alle kansen wilde geven die in je mogelijkheden lagen dan was het de beste keuze, maar mijn hart wilde niet volgen!

Maar ik wilde de mensen niet lastig vallen...ieder huisje heeft zijn kruisje weet je wel?

Dus schreef ik...en zij die het wilden konden het lezen, zouden misschien begrijpen...en ik?

Ik leerde het een plaats geven, de woede verdween, het verdriet is er nog, maar minder scherp...het verlamt niet meer!

Maar het zal me nooit onberoerd laten wanneer ik je op maandagmorgen zie gebaren " niet vergeten bellen mama! Vrijdag kom ik naar huis!"

Nu het schooljaar alweer zijn gewone gangetje gaat, de dagen verglijden in de tijd...de nette kreukvrije boeken en schriften al ezelsoortjes krijgen, en stilaan volgeschreven raken met nieuwe woorden en kennis, kijk ik naar jullie alle 4!

Roibin,

Wat ben jij veranderd! Het lijkt alsof je je plekje gevonden hebt.

Het heeft een tijdje geduurd vooraleer jij begreep wat ze van je verwachten, en het duurde een tijdje voor men in school zagen wie je werkelijk bent.

Dat is het gevaar denk ik wanneer kinderen en diagnose krijgen!

Men ziet de problemen, wat je niet kan...en men houd vast aan de artikels en algemeenheden die men kent van een problematiek. Maar men vergeet soms dat jij meer bent dan dat! Jij bent Roibin, met je goede en je minder goede kanten! Jij bent in de eerste plaats een kerel van 14, op weg naar groot worden!

Maar ik heb het gevoel dat de puzzel in elkaar valt...en stilletjes een geheel vormt.

Ik heb er alle vertrouwen in dat je op de goede weg bent...en zolang ik kan, zal ik proberen naast of achter je te lopen...zodat je nooit alleen bent als het even minder gaat.

Ranald

De jongen die zijn weg gaat! Op zijn eigen tempo...met zijn eigen mogelijkheden en zijn ambities. Dat ben je wel, ambitieus! Maar ondanks die ambitie ben je een heel dankbaar en attente kerel!

Jij moet gewoon het gevoel hebben dat je ergens mee bezig bent, dat je ergens voor werkt, naar streeft!

Het maakt niet uit wat, al is het het in elkaar timmeren van een kippenhok, of studeren voor school...jij moet ergens een doel hebben!

Ik zie je graag bezig, ik geniet van je manier van zijn...je trekt je weinig aan van wat anderen ergens van denken...je gaat je eigen weg, en zolang je mensen daar geen kwaad mee doet, mensen niet kwetst vind jij dat het ok is.

Daar heb je gelijk in.

Ik hoop dat je die eigenschap nooit echt kwijt raakt, want het is iets van jou die je zo uniek maakt!

Rowan,

Lieve Rowan!

Dat ben jij! Lief, behulpzaam, voorbeeldig, maar ook strevend naar perfectie!

Jij wil alles altijd goed doen...het lijkt alsof je iedereen wil tevreden houden! Een opdrachtje wil je steeds goed doen, lukt dat niet dan klap je dicht!

Maar lieve lieve Rowan...je kan niet altijd perfect zijn! 

Ik zie het wel, in je school, de leefgroep, thuis...daar ben je in een beschermde omgeving...daar ziet iedereen je ongelooflijk graag...en ze zorgen net zo goed voor jou als jij zou willen zorgen voor anderen! Maar ergens zal je ook moeten leren dat je ook voor jezelf zal moeten opkomen!

Hoe mooi ik jouw karakter ook vind...jij hebt zoveel goedheid in je...ik weet dat anderen, in de grote wereld onze maatschappij misbruik zullen maken van datgene wat jou nu zo mooi maakt!

Dan jongen, zullen ze in staat zijn om jou te breken!

Het is zo moeilijk uit te leggen, want natuurlijk zeggen we dat je moet luisteren, dat je eerlijk moet zijn, dat je anderen geen pijn mag doen,...maar waar is de grens? Wanneer ben je te volgzaam, te braaf,...

Jij geniet van een complimentje, dan groei je...maar als je iets fout doet...dan zie ik je klein worden...

Ach jongen, we hebben nog tijd, we leren het je wel...en weet dat ik je altijd ontzettend graag zal zien, zelfs al maak je eens een fout...zolang ik leef zal ik naast je staan, misschien wil je dan niet meer dat ik je hand vasthou, maar ik zal altijd in je buurt zijn om je op te vangen als je valt!

Jij hebt lang geleden, pas op de wereld bewezen dat je kan vechten...

samen kunnen we de wereld aan!

Het mooiste aan jou is te zien hoe graag jij leeft! Zoals jij 's morgens de wereld en de mensen begroet...maakt mijn ganse dag goed!

Randall,

Kleine kabouter Randall!

Je leeft volop in jouw wereld! De wereld van kabouters, dino's , cars en momenteel ook Sinterklaas!

De vrolijkheid waarmee jij naar de derde kleuterklas gaat! Ik had er eigenlijk een beetje schrik voor. Maar zo zie je, ook je mama kan zich wel eens vergissen!

Fantasie en werkelijkheid komen in jou verhalen tot leven, en ik geniet ervan!

Ik zie aan je ogen hoe ongelooflijk je het zelfs soms vind!

Mijn kleuter...blij dat ik met jou nog één keer dat wereldje kan ingaan...bewust genietend van alles.

Samen met jou naar de wereld kan kijken door je prachtige kinderlijke bril!

Ik hoop ergens dat je hem nooit helemaal weg gooit ( dat hoop ik ook voor je broers ) zodat je, zo nu en dan en hem nog even kan opzetten zelfs al ben je groot! Zo vergeet je nooit wat echt belangrijk is in het leven...wat mooi is, en kan je steeds verwonderd blijven kijken naar al die prachtige dingen, die zo vaak niet meer gezien worden!

Jullie mama zijn, 

het is soms tijdrovend, best vermoeiend...maar het mooiste wat mij kon overkomen!

Onvervangbaar, onbetaalbaar...mijn vreugde ( en soms verdriet)...

Ik zie jullie graag!

Altijd...

Voor altijd 

Jullie mama xxx

De vakantie ligt achter ons, het is met heimwee in mijn hart dat ik er op terugblik.

Mijn lieve Rowan,

Voor de derde keer op rij  vertrok jij donderdag voor een schooljaar op internaat. Hoewel ik weet dat je het daar best naar je zin hebt,

jij je daar thuis voelt, en de mensen er je graag zien...was het met heel veel pijn in het hart dat ik je opnieuw zag vertrekken.

Het was zo fijn je thuis te hebben de voorbije vakantie...je schaterlach door het huis, de verhalen die je vertelde, je " goedemorgen mama!" of zomaar even een zoen of een knuffel...ik zal ze opnieuw missen! Ze zeggen dat het went, en ergens is dat ook zo...maar het verdriet diep in mijn hart omdat er zoveel van jouw is waar ik geen deelgenoot van ben, soms gewoon de verhalen van hoe je dag geweest is, of je niet kunnen troosten als je verdriet hebt, of misschien wel eens bang bent...dat went niet! Hoe hard ik soms ook mijn best doe...gewoon omdat het nooit een evidente keuze geweest is...maar als ik jouw jezelf wilde laten zijn, laten groeien in wie je bent...dan was deze school het beste wat je kon overkomen, dus laat ik je gaan, wetende dat je gelukkig bent, dat je daar helemaal kan en mag zijn zoals je bent, dat troost me, dat maakt het makkelijker om te aanvaarden! Het komt wel weer goed...en we zullen allemaal terug ons plaatsje vinden...

Ik zwaai je uit op maandag...en vrijdag? Dan zal ik op je wachten ventje...je zal me vragen of ik je gemist heb...en op mijn bevestigend antwoord zal jij zeggen " maar Rowan is altijd in je hartje als je mij niet ziet, en mama is altijd in Rowan zijn hartje!"

De voorbije vakantie was mama jarig...en het mooiste cadeau was toen jij naar me toe kwam en je armen om me heen legde en zei: " Rowan houd van je! mama " Jij zegt meestal " mijn lieve mama, of je kriebelt met je handjes door mijn haar...maar het was de eerste keer dat je deze woorden uitsprak...en ik kon je alleen maar stevig vasthouden en je vertellen dat ik ook ontzettend veel van je hield!

Randall!!

Wat was jij blij met het gezelschap van je grote vriend en broer! Jullie hebben eindeloos gespeeld!

Maar je was ook erg prikkelbaar de laatste tijd. Ik ben met je naar de dokter geweest, omdat ik er niet echt gerust in was...je hebt momenten dat je erg vermoeid bent, erg bleek ziet. Je krijgt nu een ijzerkuur...en we hopen dat het beter met je zal gaan...maar ik hou je in het oog...ik wil niet dat ik iets over het hoofd zie...dat is de prijs die elke ouder betaald van een kind die zwaar ziek geweest is, de blijdschap omdat je het haalde is enorm groot...maar ergens kan je nooit meer zorgeloos zijn, altijd zit er ergens in je achterhoofd..." stel je voor..." terwijl je dat zo graag achter je wil laten.

Maar je bent gestart in de derde kleuterklas...Mijn kleine kabouter...nog een jaartje...en dan zijn de kleuters hier een afgesloten hoofdstuk!

Vreemde gedachte...maar het geeft ruimte voor nieuwe uitdagingen...

Geniet van dat jaartje nog even zorgeloos zijn...leer spelend...maar speel!

Roibin en Ranald,

Ik kijk naar jullie en sta versteld!

Enerzijds kan je best goeie gesprekken met jullie hebben, jullie vertellen over later, waar jullie van dromen...wat jullie boeit, en het valt me op hoe jullie nadenken over de dingen. Het bewijst dat jullie niet blind zijn voor de dingen om jullie heen. Daar ben ik blij om...ik hoop dat jullie nooit blind worden voor de wereld om jullie heen!

Anderzijds zie ik jullie onbedaarlijk lachen om de gekste dingen! Jullie liggen soms languit niks te doen! Maar ik zag jullie ook zandkastelen maken aan zee voor jullie broertjes...putten graven, en eindeloos veel fietstoertjes maken.

Soms komen jullie best wel eens brutaal uit de hoek ( Jullie zijn niet perfect...en maar goed ook!) maar als je kleine broertje 's avonds huilde stond jij onmiddellijk aan zijn bed , Roibin...en ik hoorde je troostende woorden tegen hem zeggen. 

Jullie zijn zeker nog niet echt groot...maar jullie zijn hard op weg om het kind zijn helemaal achter jullie te laten!

Jullie zijn op en top pubers! Het is evengoed een uitdaging...maar tot nu toe doen jullie dat goed...en ik hoop dat we zonder al te veel kleerscheuren uit deze periode komen...en net zoals ik nu plots denk " dit zijn geen kindjes meer...ze worden echt groot!" zal ik ooit denken: " verdraaid...ze zijn groot, volwassen!" Ik hoop dat ik dan even trots op jullie zal kunnen zijn ...en dat ik zal weten...ze doen het goed, ze komen er wel. Hoewel ik ook niet altijd de meest perfecte mama ben, omdat we nu eenmaal allemaal fouten maken...en ik nooit jullie vriendin zal zijn...maar voor altijd jullie mama! Omdat je veel vrienden kan hebben...maar altijd maar één moeder...

De vakantie ligt achter ons...ik heb genoten van mijn kinderen om me heen...maar ik heb ook gemerkt hoe ontzettend moe ik was!

Nu pas begin ik het gevoel te hebben dat ik terug een beetje mezelf terug vind. Ik vind het helemaal niet fijn om te merken hoe weinig tijd ik nog had voor vrienden of familie! Ik had mezelf voorgenomen om eens het vakantie was terug tijd te maken voor mensen die er zo vaak voor mij geweest zijn...als was het maar om even bij te praten, maar het is er niet van gekomen. Ik was zo moe...zo helemaal huppeldepup op! Ik hoop dat ze het me niet kwalijk nemen...dat zij die me kennen weten dat het niet de bedoeling was. Ik zoek opnieuw het evenwicht...

De laatste twee weken van de vakantie ben ik toch vertrokken op vakantie...de kindjes en ik...en in het weekend kwam de papa...maar ik had het zo hard nodig...na al die jaren alleen maar thuis, of ergens in een kille ziekenhuiskamer de vakanties doorbrengen...was even weg zijn.van het alledaagse van onschatbare waarde! Jullie zien genieten, Roibin, Ranald, Rowan en Randall dat maakte dat zelfs in die natte zomer van dit jaar voor mij de zon scheen!!

Lieve groet

Jullie mama xxx

Vakantie!

Wat heb ik hier naar uitgekeken! Het waren drukke dagen, met hier en daar heel wat stress!

Jij , Roibin...

was de grote verrassing...hoewel men mij rond Pasen verteld had dat je waarschijnlijk een jaartje zou blijven hangen, en ik mezelf daar dan ook al had op voorbereid. Jij wist dat, en blij was je daar niet mee!

Je wilde zo graag volgend jaar meer tijd en praktijkuren met dieren hebben. Dat is wat  jij wilde...en kijk! Je bent geslaagd, men vond dat je getoond had dat je het kon, dat je bewezen had dat je in staat was dingen anders te doen. Met de hulp van de Gon, de inzet van de leerkrachten, en je inzet ben je erin geslaagd! Goed gedaan kerel! Ik ben trots op je!

Ranald,

Echt zorgen maak ik me niet om je schoolresultaten...en dat was terecht.

Eerder wil ik weten hoe je dat doet in de klas, in school...

Je voelt je goed in wat je doet, en dat merk ik dus ook in wat de leerkrachten mij vertellen!

Dat was voor mij belangrijk!

Vorig jaar had je het soms wat moeilijk in school, dit jaar heb je het schitterend gedaan!

Dikke pluim kerel! Doe zo voort...

Rowan,

Jij bent in school het kereltje dat ik thuis ken.

Blij, vrolijk, leergierig, lief en erg structuur gebonden!

Je houd niet van veel verandering , de dingen, de dagen moeten voor jou herkenbaar blijven!

Volgend jaar ga je naar het eerste leerjaar!

Je laat je vertrouwde kleuterklasje achter je!

Wat was ik ontroerd met de brief die ik kreeg van je juf, die bijna twee jaar met je meegegaan was op die weg.

Ze schreef je een brief, met woorden voor nu en voor later!

Het doet me beseffen hoe graag je er gezien bent.

De opvoedster die het voorbije jaar, jou van dichtbij begeleide is er volgend jaar niet meer bij.

In je steeds weer herhalen " Rowan zal M. niet missen" weet ik dat je dat net wel zal doen!

Maar dat is het leven, mensen komen en soms moeten ze gaan!

Met spijt in het hart, neem je dan afscheid...en weet je dat het leven verder gaat!

Daar ben jij nu nog een beetje te klein voor...maar ooit begrijp je dat ook!

Nu gaan we twee maanden genieten van jou hier dicht bij mij!

Randall,

Mijn kleintje...volgend jaar ga jij naar de derde kleuterklas!

Het laatste jaar dat jij een kleutertje zal zijn!

In het oudercontact kwam naar voor dat je een flinke kleuter bent, met je talenten en die dingen die wat moeilijker voor je zijn.

Je bent soms nog wat jong...alsof je soms echt nog geen zin hebt om groot te worden.

Ik vind dat niet erg, maar ik hou je ook niet klein...je mag groot worden op je eigen tempo, per slot van rekening heb je ooit in een recordtijd heel wat  ingehaald!

Geniet nu maar van je vakantie!

Speel maar met je broers, geniet van elkaars gezelschap!

Ik vind het super dat jullie allen het schooljaar in schoonheid hebben afgesloten!

Alleen jullie mama sloot het schooljaar af met een dubbel gevoel!

Voor de A modules ben ik geslaagd, maar voor de B module niet! Dat betekend dat ik niet met mijn vertrouwde klasgroep ( waar ik heel wat fijne momenten mee beleefde, en me goed tussen voelde) mee kan overstappen naar de volgende module. Dat vind ik spijtig, en er is ook het gevoel van ontgoocheling...vooral in mezelf! Maar ergens begrijp ik het wel. Het is ook zo verdraaid moeilijk om het Nederland met gebaren ( die jij Rowan, gebruikt ) steeds om te zetten in VGT. 

Hoewel het ergens nooit mijn intentie is om echt als tolk aan de slag te gaan...het is wel mijn intentie om jouw wereld Rowan zo goed mogelijk te kennen! Ik wil niet aan de zijlijn staan toekijken...ik wil deel uitmaken van jou wereld! Hoe kan ik ervoor zorgen dat jij een gelukkig kereltje bent en blijft...als ik niet begrijp wat jij me soms met je handen verteld? Hoe kan ik zeggen dat je trots mag zijn op wie je bent, dat je altijd jezelf mag zijn...als je thuis niet kan zijn wie je bent? Ik vergeet nooit hoe iemand je handen wegsloeg toen je nauwelijks 3 was, en iets vroeg. Ik vergeet jou vragende oogjes nooit, omdat je niet begreep wat je verkeerd deed.

Dat was het moment dat ik besefte dat die handen voor jou een manier waren om te praten, te begrijpen, dingen te delen...maar ook deel te zijn van...Vanaf toen ben ik altijd op zoek geweest om meer te weten, te begrijpen, niet door aan de kant te staan...maar er middenin!

Te falen, alle goede en positieve opmerkingen van de leerkrachten ten spijt...de tranen waren sterker dan mezelf!

Ik had willen zeggen " Het hoeft voor mij niet meer!" maar mijn gevoel verteld me dat ik spijt zal hebben...en dus heb ik besloten om mijn stages te doen...en die module? Ik doe ze opnieuw!

Ik weet dat ik het kan, ik weet waar mijn probleem zit...dus heb ik mijn tranen weggeveegd...en jullie zullen zien...de volgende keer ben ik geslaagd! Daar geloof ik in...oprecht!

Lieve groet

Jullie mama xxx

Zo voelt het hier de laatste tijd.

Nog even en de vakantie begint, en eerlijk gezegd tel ik de dagen af. 

We hebben zowat ieder weekend een feest gehad, en hoewel jullie mama meestal altijd te vinden is voor een feestje, was het de laatste tijd een beetje van het goede teveel.

Zeker met in het vooruitzicht dat er nog examens op de agenda staan.

Ook jouw communie is voorbij lieve Rowan.

Wat was ik trots op je! Mijn lieve kleine Rowan!

Ik zag je meegebaren met de liedjes, zo ernstig en ook zo vol overgave!

Achteraf stond je verwonderd van alle aandacht die je kreeg, de kaartjes vond je super!

Hierbij dank ik alle lieve mensen die aan je gedacht hebben, en zomaar een kaartje stuurden!

Je was er zo blij mee!

Het feestje was beperkt, gewoon thuis...maar supergezellig!

Randall,

Ik denk dat je moe bent de laatste tijd.

Je huilt weer om het minste! Nog even knulletje en het is vakantie!

Ik hoop dat jullie veel en lang zullen kunnen buiten spelen, genieten van het "niet moeten" en de tijd gewoon zijn eigen gangetje laten gaan.

Ranald en Roibin,

De laatste tijd zie ik jullie vaak samen optrekken, en ik moet toegeven dat ik daar van geniet.

Ik krijg vaak de opmerking dat jij zo ontzettend veranderd bent, Roibin.

Je bent spraakzamer, vrolijker, minder in jezelf gekeerd.

Ik zie je soms bezig met je kleine broers en het valt me op dat je eindeloos veel geduld met hen hebt.

Ik moet heimelijk lachen als ik je hoor verhalen vertellen, en zij met verwondering naar je zitten te luisteren.

" Grote broer" jij doet je naam alle eer aan!

Ranald,

Bezige bij! Altijd iets om handen nodig...altijd een beetje een uitdaging nodig!

Je maakt volop plannen voor de vakantie!

Geniet er maar van! 

We steken nog even een tandje bij, laten de plannen voor straks...nog even voor wat ze zijn.

Nee, hier geen verre reizen, geen grootse dingen...maar gewoon genieten van heel gewone kleine dingen.

Waar ik dankbaar om ben!

Mensen zeggen dat wel vaak " genieten van kleine dingen" maar ergens zijn ze vergeten hoe ze dat doen zonder grootse dingen.

Vorige week zat ik in de trein. Een oudere man kwam vragen of hij tijdens de treinrit gewoon even bij me mocht zitten. Hij vond de treinrit zo lang.

We praten wat over heel gewone dingen, ik vond het best een aangename babbel.

Toen ik moest afstappen, gaf hij mij een hand en bedankte me voor de gezellige babbel. Ik lachte het weg, en zei dat het geen moeite was.

Zijn antwoord was " Je hebt mijn dag goed gemaakt! Gewoon omdat je zo vriendelijk tegen me was wil ik je bedanken!"

Toen ik wegwandelde bedacht ik mij " dat heel gewone, simpele dingen...zo waardevol konden zijn!"

Het was niks bijzonder ...en toch keek ik die dag in twee dankbare ogen.

Ik weet het niet, we leven in zo'n competitieve maatschappij, iedereen wil veel, meer en meest...we rennen onszelf voorbij omdat...

we altijd ergens willen bewijzen...

( Jullie mama zou graag hebben dat ze kon zeggen dat zij dat niet doet, maar dan zou ze moeten zeggen, dat het haar niet uitmaakt of ze geslaagd is of niet in haar examen...maar het maakt voor mij heel veel uit! )

Ik vind het soms moeilijk om een evenwicht te vinden, tussen jullie duidelijk maken, dat het belangrijk is een doel te hebben in het leven, en daar ook naar te streven! ( Dat betekend ook keuzes maken, waar je willen of niet misschien mensen kwetst ) en anderzijds niet uit het oog mag verliezen dat kleine dingen ook een reden kunnen zijn om dankbaar te zijn! 

Dat heel gewone, kleine dingen ook waardevol kunnen zijn voor de mensen om jullie heen, zonder dat mensen jullie zullen gebruiken net omwille van die zachte kant van jullie!

Want dat is grenzen stellen...en waar trekken we de grens?

Geloof me...jullie mama weet nog veel niet!

Maar ik weet wel dat ik van jullie hou...meer dan ik ooit in woorden, gebaren zal kunnen zeggen!

Lieve groet

Jullie mama xxx

Iemand zei me eens, " Tijd hebben we nooit, we krijgen ze ook niet...maar we hebben de vrijheid om er zelf voor te kiezen tijd te maken"

Dus kies ik er nu voor om tijd te maken om even te schrijven.

Ik doe het niet meer zo vaak, niet meer op vaste dagen of tijden.

Gewoon omdat er de laatste tijd zoveel dingen te doen zijn, dat ik er soms gewoon niet toe kom.

Ik probeer mijn tijd te verdelen tussen er zijn voor jullie, de dagelijkse dingen, school en schoolwerk, en zoals de laatste tijd ook vaak voorkomt,communie en andere feestjes.

Jij doet binnenkort je eerste communie Rowan!

Wat ben je groot geworden!

Ik weet nu al dat ik zal genieten om je daar te zien! Ik zal waarschijnlijk een beetje tegen de tranen vechten.

Maar het zullen geen tranen van verdriet zijn. Het zullen tranen zijn van dankbaarheid, van ontroering...omdat ik je zo eindeloos graag zie!

Omdat ik ontzettend blij ben dat we al zo ver geraakt zijn, dankbaar omdat ik je bij me mocht houden!

Zondag gaan we naar Piet Piraat! 

Ik kijk er naar uit om je grote ogen te zien, je schaterlach te horen...je te zien genieten! Ik ken jou, ik weet dat je zal genieten!

Jij bent zo'n dankbaar kind!

Randall,

Wat heb ik genoten om je te zien dansen op het schoolfeest!

Je was zo blij dat ook je broers mee waren!

Het was schitterend gedaan...moet zeggen dat ze een pluim verdienen in school!

Jij geniet altijd dubbel als Rowan er ook is!

Je mist hem zo ontzettend wanneer hij er niet is.

Ik vind het soms wel sneu voor je, ik begrijp je verdriet en je traantjes om je broer.

Maar ik kan jou niet altijd uitleggen...

Dat komt wel, en binnenkort is het grote vakantie!

Wat zullen jullie heerlijk lang en veel met elkaar kunnen spelen!

Roibin en Ranald,

Ik zie jullie vaker met elkaar optrekken.

Ik zie jullie samen dingen doen, grapjes vertellen, lachen...en ik geniet daarvan!

Heel simpele, gewone dingen...

Maar soms moet dat niet meer zijn dan de simpele gewone dingen!

De tijd gaat snel, maar voor even vind ik dat  niet eens zo erg!

Ik zal blij zijn, echt oprecht blij dat het 1 Juli is!

Even geen school, geen schoolwerk...niet voor jullie, maar ook niet voor mij!

Want ik merk dat het me steeds meer moeite kost om er mee voort te doen!

Ik doe het nog altijd graag, het boeit me nog steeds eindeloos...maar het vraagt heel wat extra energie!

Energie die me de laatste tijd wel eens ontbreekt.

Als ik geslaagd ben dan zal ik dubbel zo blij zijn, maar als ik niet slaag...dan zal ik na de ontgoocheling ook weten dat ik tenminste geprobeerd heb!

Want ik weet dat ik voor altijd spijt zal hebben dat ik het nooit probeerde!

Maar al geef ik toe dat ik het, ondanks ik wist dat het niet makkelijk zou zijn, onderschat heb.

Nog even...

Dan gaan wij samen de vakantie vieren!

Dan gaan wij genieten van elke dag van die grote vakantie!

Misschien zullen het heel gewone dagen zijn, maar net omdat ze zo gewoon zijn zullen we er dankbaar om zijn!

Lieve groet

Jullie mama xxx

De tijd vliegt gewoon voorbij...en ik heb het gevoel dat ik er steeds achteraan hol!

Het is bijna jouw communie Rowan.

Ik zou willen zeggen dat je er naar uitkijkt, maar het lijkt wel alsof dat aan je voorbij gaat.

Ik ben vorig weekend je kleertjes gaan kopen. ( Tja, ik ben blijkbaar aan de late kant als ik dat zo hoor).

Je begreep niet waarom dat nodig was. "Nieuwe kleertjes ? Waarom? " "Omdat het bijna jouw communie is schat." " Waarom?"

Maar je zal er schitterend uitzien...gewoon zoals je bent! Achteraf is er gewoon een koffietafel met je oma's en opa's en je meters.

Als ik om me heen kijk en luister dan merk ik dat er heel veel feest zal zijn voor al die communicanten...maar ik vind het geen goed idee om het zo groots aan te pakken. Dus blijft het klein en bescheiden en gaan we met ons allen naar Piet Piraat! Dat vind jij schitterend...je telt de dagen af.

Ik kijk er ook best naar uit! Jouw snoet...je vrolijkheid...ik kan het me zo voorstellen. Ik hoop dat je het in je hart zal sluiten als een heerlijke herinnering!

Randall,

Klein kabouterventje!

Je deelt de vreugde van je broer...en telt net als hem de dagen!

Ik geniet van je gezelschap...blij om toch ergens nog een kleintje in huis te hebben. Hoewel je ook met de tijd vooruit gaat en elke dag een beetje groter wordt.

Ranald,

Tja...wat kan ik van je zeggen? Je bent gewoon jezelf! Je geniet van de kleine en de grote momenten van het leven.

Het lijkt alsof je gewoon gelukkig bent op de wereld en dan...kan ik niet anders dan gewoon blij met je mee zijn.

Geniet vent!

Roibin,

Morgen opnieuw bespreking met de gon en de school. Geen idee wat ze te vertellen zullen hebben. We zien wel...

Ik maak me geen zorgen, ergens vind jij ook wel je weg...

Ik hoop alleen dat ze niet vergeten dat je ook nog een kind bent, nog veel moet leren, en dat soms op je eigen onhandige manier doet, maar je doet het wel!

Je was jarig vorige week, en dat vond jij heel bijzonder!

"Het lijkt niet meer zo klein" zeg je. Jij wil zo graag groot zijn...alsof je dan terug ergens bijhoort. Je ziet niet wie je nu bent...je kijkt naar wie je was, en verteld over wie je wil worden! 

Ach schat...je zal nog zo lang groot moeten zijn, je zal nog zoveel meer moeten...

Geniet gewoon van elke dag...geniet van je geen zorgen hoeven maken over zoveel dingen die het groot zijn met zich meebrengt.

Droom nog even je dromen...neem je tijd om ze waar te maken als dat kan...elke dag is de eerste dag van het nu...morgen is er nog niet, gisteren komt nooit meer terug. Dus koester elk moment dat je gelukkig bent!

Lieve groet!

Jullie mama xxx

Twee weken heerlijk lenteweer, twee weken ...niet zo intens op het uurwerk kijken!

Twee weken dat ik niet de stilte had die ik anders zo gewend ben.

Jullie waren thuis!

Rowan,

Wat zal ik je stemmetje weer missen, je zo maar even knuffelen...je vrolijke schaterlach!

Wat was het heerlijk je 's morgens  " Dag mama" te horen zeggen, en je 's avonds in je bedje een superknuffel te geven!

Je armpjes om me heen wanneer ik 's avonds in de zetel ging zitten.

God alleen weet hoe intens graag ik je zie...hoeveel verdriet het me soms doet je meer te moeten missen dan me lief is.

En toch....is er ergens ook dat gevoel van dankbaarheid...zo oneindig dankbaar omdat ik jou mama mag zijn.

Vorige week keken we samen in jouw fotoalbum, je fotoboek van toen jij net geboren was.

Geen foto's van een prachtige baby, heerlijk bij mama op de arm. Geen feestfoto's...maar foto's van een klein ventje vechtend om te leven!

Foto's van een verdrietige mama, de wanhoop nabij...voor of achter die veel te grote machines die jou in leven moesten houden...die je hielpen om te overleven.

Je grote broers...achter glas!

Je keek er met grote ogen naar. " Kijk mama, Rowan had een tutje, en kijk ...een beertje bij Rowan"  Typisch voor jou, je ziet de mooie dingen!

"Kijk, Rowan ligt op mama haar schootje...en je geeft mij een zoentje! Mama? Waarom heb jij traantjes hier?" Je praat aan één stuk door...en mijn gedachten gaan heen en weer tussen het verleden en nu. Ik streel je blonde haartjes...en dan is daar die foto waarop het lijkt alsof je mij aankijkt! Jouw blik houd de mijne vast, en ik weet nog precies wat ik toen dacht " Ik zal altijd voor je zorgen lieverd...wat er ook gebeurd...ik zal alles voor je doen omdat je gelukkig mag zijn al de tijd dat je leeft! Ik hou zielsveel van je!"

Ik hou nog altijd even intens van je als toen, en mijn liefde voor jou groeit nog elke dag...en toch laat ik je meer los dan ik zou willen. Omdat ik ervan overtuigd bent dat dit de weg is die jou gelukkig maakt.

Dus zal ik dinsdag opnieuw afscheid van je nemen, om je vrijdag terug op te wachten!

Dat is het geluk dat ik heb...je komt steeds weer terug!

Maar het neemt niet weg dat het soms pijn doet...dat ik je mis als je er niet bent.

Lieve Randall,

Ik denk dat er maar één woord bestaat voor jou deze vakantie. " Content!"

Content dat je speelkameraadje, je zielsverwant thuis is. Content dat je grote broers tijd voor je maken om te spelen.

Content dat mama steeds in de buurt is wanneer je me nodig hebt

Ik hoor je lachen...ik zie je dansen...ik hoor je zingen!

Ik geniet van je stralende oogjes, oogjes die mij vertellen dat je gelukkig bent!

Roibin,

De vakantie betekende voor jou vooral alles een beetje rustiger aan doen, buiten zitten...met je fiets rondcrossen...met je broertjes spelen...je houd niet van veel drukte...gewoon de dag zijn eigen ritme laten.

Meer moest dat voor jou niet zijn.

Ik kijk naar je...merk meer en meer dat het kind in jou verdwijnt.

Voor alles is er een tijd...jou kindertijd laat je steeds meer en meer achter je...Nu balanceer je tussen beiden...en ik weet hoe moeilijk dat soms voor je is.

Maar je komt er wel...daar heb ik alle vertrouwen in. Voor jou kan het groot zijn niet snel genoeg gaan...ik ben blij dat ik de tijd krijg om aan het idee te wennen.

Ranald!

Vakantie of niet...jij moet iets om handen hebben.

Je gaat fietsen...knutselt van alles in elkaar...zoekt het gezelschap op van je oude schoolvrienden.

Ik laat je doen...geniet van je creativiteit...van je verhalen!

Voor jou hoeft dat groot zijn niet zo snel te gaan...je kijkt om je heen...je luistert naar de verhalen om je heen.

Je maakt plannen, verteld over je dromen...en besluit dat het daarom allemaal niet direct moet zijn.

Je hebt tijd, tijd die je neemt om groot te worden...en die tijd vul je intussen op met al die dingen die je graag doet...die je kan en mag doen.

Ga maar vent...ergens ben ik altijd bij je...voor je weet maar nooit...je valt!

Vakantie!

Het is schitterend weer, dat alleen al doet mensen genieten. De kinderen kunnen buiten ravotten...en ik geniet van hun aanwezigheid...ben blij dat ik deel kan uitmaken van een deel van hun leven....bewust bij hen kan stilstaan!

Het eeuwig jagen om op tijd van alles klaar te hebben verminderd, en toch...

voelt het alsof ik nood heb aan vakantie voor mezelf!  Ik kan me de tijd niet herinneren dat ik even alles los kon laten...even... niks hoeven, niks moeten...gewoon genieten van het moment zelf! Dingen ontdekken...dingen zien...of gewoon even echt niks doen!

Steeds weer opnieuw, elke dag hetzelfde...week na week, maand na maand...zorgen voor...

Als vakantie betekend dat je even de pauzeknop kunt indrukken (al was het maar een paar daagjes) ik heb het gevoel dat ik wanhopig op zoek ben naar die pauzeknop! Niet omdat ik even geen kinderen om me heen wil, niet omdat ik een keertje niet wil zorgen voor...maar omdat ik het gevoel heb dat mijn hele "zijn" me verteld dat het allemaal een beetje teveel is. Ik weet het wel...alleen ik weet niet hoe...

Maar misschien...brengt tijd raad...en intussen blijf ik geloven " het komt allemaal wel goed!"

Lieve groet

Jullie mama xxx 

Even niet haasten, geen koffer maken, boekentassen klaarzetten...alles een klein beetje trager!

Ik heb het nodig, net zo goed als jullie...net zoals ik de zon nodig had, die me enerzijds energie heeft om ramen en deuren open te gooien...maar me ook laat stilstaan, me ergens trager maakt...omdat ze me steeds weer doet wegdromen.

Lieve Rowan,

Je kan tellen tot tien...maar de vakantie is langer dan tien keer slapen, het lijkt eindeloos lang voor je.

" Nu zal jij niet verdrietig zijn mama, omdat je me mist!" Je slaat je armpjes om me heen en geeft me een zoen, geeft me een knuffel...terwijl je zachtjes " jij bent mijn lieve mama" zegt.

Zoveel warmte, zoveel graag zien, zoveel jij en ik!

Lieve Roibin,

Eindelijk even jezelf zijn, niet moeten...het geeft jou rust!

Ik zie het in je ogen, ik zie het in je lach...merk het in de manier waarop je praat.

Ben gisteren op je school geweest, voor het oudercontact.

Niets van wat ze mij vertelden deed me schrikken.

Ik ken je onderhand beter dan wie ook.

Ik heb hen verteld van het kind die ik ken, van de jongen die ik zie...zoals wanneer je met een engelengeduld kan spelen met je kleine broers, van je soms niet begrijpen, van je tranen als je de wereld om je heen niet meer kan volgen.Van je vrolijke lach, je enthousiaste verhalen over wat je geleerd hebt. Ze keken me vreemd aan...en ik zei hen " Jullie schrikken, maar soms schrik ik even hard als jullie! Hij komt vanuit een heel beschermende omgeving ( het lager), hij zat in een auti-klas...dit kun je niet vergelijken met deze school...voor hem is dat dag en nacht verschil...ik kan er heel goed inkomen dat hij soms de trappers kwijtraakt." Maar ik begrijp hen ook hoor, want ik doe mijn hoedje af voor mensen die de gave hebben om elke dag opnieuw te werken met jongeren...allerlei verschillende achtergronden...maar ergens allemaal worstelen met hun puberteit, in een wereld die steeds meer vraagt van jongeren...die hen overdonderen met een massa informatie die ze soms zelf niet kunnen plaatsen.

Waarschijnlijk blijf jij een jaartje hangen. 

Ik probeer je duidelijk te maken dat je mij daar niet door ontgoocheld...ik jou niet minder graag zie, ik daarom niet minder in je geloof, je niet vertrouw. 

Wanneer gaan mensen inzien dat iemand zoveel meer is dan een rapport, zoveel meer dan punten...zoveel meer dan een diagnose, een etiket?

Soms vraag ik me af hoe jij je staande zal houden in deze wereld die jij zo moeilijk kan volgen, kan begrijpen?

Ik vertrouw erop dat er mensen zijn die het goed met je voor hebben, en altijd bereid zijn een stukje met je mee te wandelen...zodat ook jij je plekje zal vinden op deze wereld.

Onlangs vroeg ik je " weet jij nog Roibin, wat mama altijd tegen je zei toen je klein was vooraleer je ging slapen? Je wist het nog..." Nooit vergeten dat mama jou heel graag ziet!" 

Je was het niet vergeten...en ik zie je nog steeds heel graag...integendeel...elke dag een beetje meer, steeds anders...omdat ik je nu  niet meer op mijn arm draag...omdat ik je elke dag een beetje meer loslaat...maar in mijn hart voor altijd met je verbonden!

Lieve Ranald,

Ik kijk naar jou...en zie een kereltje dat weet wat hij wil!

Je tast je grenzen af, dat wel...maar je gaat er nooit over! 

Ik kan eindeloos naar je verhalen luisteren over je dromen, over je vreugdes en soms ook wel eens je verdriet...of je niet begrijpen.

Het was ook het kind dat ik herkende in de verhalen van jouw klastitularis.

Ranald...die er voor gaat, die wil bewijzen wat hij kan...weet wat zijn sterktes zijn, maar werkt aan zijn zwaktes!

Zo helemaal anders dan vorig jaar nog, waar je steeds weer dacht dat mensen iets tegen je hadden...waar ik je soms onhandig met je medeleerlingen zag omgaan, en ik meer dan eens moest vechten tegen de tranen als ik je met vragende ogen zag staan.

Wat heb jij veel geleerd dat laatste jaar...

Je hebt niet alleen schooldingen geleerd...je hebt geleerd dat alle mensen anders zijn, sommige zijn deel van je wereld omdat ze dat willen, omdat jullie vriendschap sluiten...anderen maken gewoon deel uit van je leven...omdat ze ergens iets met je gemeen hebben, en dat kan van alles zijn...maar daarom hoeven jullie geen vrienden te zijn...zolang jullie blijven respecteren als mensen is dat soms genoeg.

Ik sla mijn arm om je schouder, terwijl je lachend zegt " Ik word groot mama, bijna al net zo groot als jij!"

Dat is waar...nog even en je bent boven mijn hoofd gegroeid!

Even overvalt mij het gevoel van heimwee...waar is dat kleine kleutertje gebleven die me met grote ogen de meest fantasierijke verhalen vertelde?

Maar ik kijk naar jou...en ben dankbaar en blij om wie je bent!

Lieve kleine Randall,

Jou vreugde kan niet op!

Twee heerlijke weken thuis met je speelkameraadje!

De band die jij met Rowan hebt vind ik zo mooi om naar te kijken.Twee handen op een buik...zo verschillend en toch één!

Ik zie jou druk gebaren oefenen in de spiegel...ik zie Rowan jou handjes nemen en ze leiden. 

Traag en geduldig buigt hij je handjes, plooit je vingertjes terwijl hij met zijn armen om je heen zit!

Ik heb daar geen foto's van...maar die beelden zijn voor altijd op mijn netvlies gebrand...voor altijd in mijn hart!

Geniet van de vakantie ventje! Van het spelen...het lachen en ' s avonds met je hoofdje op de schoot van je broertje rusten!

Voor alles is er een tijd,... nu is het tijd om te spelen en te genieten!

Lieve groet!

Jullie mama xxx   

Wat heerlijk om die warme zonnestralen op je huid te voelen, prachtig om te zien hoe de natuur in een recordtempo een pallet van kleuren tevoorschijn tovert! 

Wat hebben we daar lang op gewacht...maar net als je denkt " De wereld blijft er grijs en somber uitzien"...laat de natuur je weten dat je nooit moet wanhopen!

Eindelijk! 

Roibin,

Jij bent altijd buiten te vinden...steeds bezig...dingen zoeken....vinden, ontdekken!

Dat is wat jij het allerliefste doet!

Je bent altijd een buitenkind geweest, zelfs in de winter vind ik je soms gewoon buiten!

Ik laat je...en geniet van de glimlach op je gezicht als je binnen komt.

Ranald,

Jij fiets terug naar school. Je vind dat heerlijk, even doortrappen vooraleer je in de schoolbanken gaat zitten, en even nog je hoofd leeg maken voor je terug thuis komt.

Ik heb je zien genieten in het weekend, het toneel was geslaagd!

Ik bewonder je ijver, je doorzetting!

Het was al een behoorlijk intensieve week geweest in de vakantie, en nu zo vlak voor je proefwerken...en toch zette je door!

Tussenin nog even dit, nog dat afwerken...hoedje af vent...dat je zo gedreven bent!

Maar ik merk ook dat je moe bent, maar het is een voldaan moe zijn!

Je wilde graag ook gaan wielrennen, maar besloot om je toch niet in te schrijven in een club.

Gewoon omdat je anders geen tijd meer hebt voor je schoolwerk, en het toneel wil je graag blijven doen. 

Het is je eigen beslissing, en daar heb ik respect voor.

Het leven is altijd keuzes maken...dus besliste je om gewoon te blijven fietsen in je eentje, gewoon voor je eigen plezier.

Knap van je...dat je dergelijke keuzes durft maken...en je eigen grenzen kent en durft aan te geven.

Ik vind je soms een heel bijzonder kereltje, wijs voor je leeftijd!

Rowan,

Ik had je aan de telefoon vandaag. Je hoorde mij niet goed...je riep door de telefoon " Mama? Wat zeg je? Ik hoor je niet! Mama?...

Dat doet me wel iets hoor...ik praat tegen je ( roep) en je hoort me niet!

Aan die dingen merk ik dat je oortjes toch steeds meer achteruit gaan. Vind ik dat erg?

Sinds ik steeds meer dove mensen ontmoet weet ik dat slecht of niet horen niet betekend dat je ongelukkig bent.

Het betekend ook niet dat je dingen niet zal kunnen...behalve dan " horen". Maar soms wou ik dat ik even in de toekomst kon kijken. Eventjes maar...een glimp! Zodat ik weet wie jij zal worden. 

Blijf je dat vrolijke kereltje...die blij is met elke dag dat hij leeft? 

Ik zou dat zo graag hebben...omdat het heerlijk is om te zien hoe jij door het leven stapt!

Omdat ik jou zo'n prachtig karaktertje vind.

Maar we kunnen niet in de toekomst kijken, soms gelukkig maar...andere keren zou het misschien een beetje rust geven " Het komt allemaal goed!"

Dat is volgens mij vertrouwen hebben in de toekomst...geloven dat het allemaal goed komt...en ik geloof dat alles goed komt!

Randall,

Amaai ventje...jij lijkt in een sneltreinvaart groot te worden!

Ik kijk naar jou en schrik als ik besef dat je bijna 5 bent!

Wat gaat de tijd snel!  Al zijn er hier en daar dingen waar je nog erg jong in bent.

Maar ik vind dat allemaal niet erg hoor.

Jij mag gerust nog een beetje klein zijn.

Niet dat ik je klein hou, maar ik erger me niet aan sommige dingen omdat volgens de boekjes je dit of dat moet doen en kunnen.

Ik lees dat allang niet meer...alles op zijn tijd...en uiteindelijk zal dat ook wel in orde komen. Je hebt per slot van rekening heel wat tijd moeten inhalen.

Voor mezelf probeer ik ook alles op zijn tijd te laten...niet rennen, maar tijd nemen om keuzes te maken, om wegen te bewandelen...

Dat moet ook, want veel te lang heb ik door het leven gerend, tot ik niks meer zag...en tenslotte niet meer wist op welke weg ik liep.

Tuurlijk, soms hoor ik dingen...en denk ik " Och dat zou ik ook nog eens willen doen...en misschien dit of dat..." maar ik rem mezelf bewust af...niet alles tegelijk, dat lukt niet, en dan krijg je vroeg of laat de rekening.

Dus ga ik stap voor stap...en eerlijk? Ik zal ook blij zijn dat het grote vakantie is, en even het schoolwerk aan de kant zal kunnen schuiven.

Want ik merk wel hoeveel energie het van me vraagt. Alleen al de stress van een examen doet me steeds weer neerploffen en denken " amaai, waar doe ik dit toch voor?"

Het antwoord is simpel...omdat ik het graag doe, omdat het me boeit...maar soms heb ik het onderschat, een groot gezin en school...dat is soms best een opgave!

Zie je Ranald...ook je mama maakt keuzes...en soms zeg ik " nee" gewoon omdat ik mijn eigen grenzen ken.

Al heb ik dat met vallen en opstaan geleerd.

Lieve groet

Jullie mama xxx