De verkiezingsbordjes zijn fel toegenomen, ik wil wel eens zien of die Trump aanhangers ze ook weer opruimen, en dat na hun verlies hoop ik.
Vandaag was ik vroeg uit de veren, om 7 uur zat ik in de auto om om 7u30 op de fiets te zitten. Ik ging eens meerijden met een groep die vertrekt bij de plaatselijke fietswinkel. Het meerijden heeft niet lang geduurd, we waren maar met zijn vieren en de koptrekkers rijden ook koersen mee. Nochtans had ik in de winkel naar hun snelheid gevraagd maar daar had ik geen duidelijk antwoord op gekregen. In alle geval heb ik zelf goed gefietst en zelfs verder dan zij zijn geweest. De temperatuur was ideaal, een goeie 18 graden. Op zaterdag schijnen er meer deelnemers te zijn en schijnt er langzamer gefietst te worden. Misschien moet ik daarvoor dan nog maar eens om 6 uur opstaan. Met twee keer yoga in de week waarnaar ik om 7u30 vertrek is het al goed dat ik dat vroege fietsen tot zaterdag kan beperken.
Onderweg zag ik een paar plaatsen waar er gestemd kon worden. Er stonden veel auto's en bordjes, ik ben niet dichter gaan kijken.
Gisteren hebben we denk ik onze laatste boodschappenronde gedaan. We waren al lang op zoek naar een voetbank omdat onze zetel nogal hoog is en hebben die eindelijk gevonden. Vanmiddag ben ik een hele tijd bezig geweest met het herstellen van het salontafeltje waar Frans zijn voeten op had gelegd en wat daar duidelijk niet voor gemaakt was.
gisterenavond ging ik een risotto maken met citroen. In onze tuin staat er namelijk een miniboompje met reuzencitroenen. Op het internet had ik wat onderzoek gedaan en enkele recepten opgezocht. Toen ik de vrucht opensneed bleek het echter niet de speciale citroen te zijn die ik verwachtte, eentje met een heel dikke witte laag die vooral lekker is. Uiteindelijk was de risotto nog wel lekker maar natuurlijk niet zoals hij bedoeld was. De citroenen zijn trouwens wel lekker, ik veronderstel dat ze gekruist zijn met gele pompelmoezen. Ik denk dat Frans er wel lekkere cocktails van kan maken.
We hebben nog een citrusboompje waarvan de vruchten eruitzien als gele mandarijnen maar de smaak is die van appelsien. Ze hebben wel veel pitten maar het sap is lekker.
Vandaag zijn ze onze kleine veranda aan het betegelen, dat is het enige werk dat we te doen hadden in het huis. Het ziet en nu al een stuk beter uit dan het beton waar we op zaten.
Vandaag ben ik achter door naar Topsail statepark gewandeld en gefietst. Ik herinnerde me een sluipweg door een privé verkaveling. Die hebben een fantastisch zwembad met zicht op de duinen en de zee maar bovendien hun eigen moeras waar ze een houten wandelweg over hebben gebouwd (zie foto op facebook) Volgens mij weet er bijna niemand af van dat pareltje. Het voordeel van met de fiets te zijn is dat niemand je als een indringer ziet. Ik vind het wel vreemd dat ze dat moeras niet bij het natuurpark hebben gevoegd want deze bomen heb ik hier in de buurt hier nog nergens anders gezien. Achter de villa's door kom je dan in het RVpark. Dat is nog amper kamperen, de meeste mobilhomes zijn daar zo groot als een vrachtwagen bij ons. Ik raakte aan de praat met een mevrouw van mijn leeftijd, die hadden hun huis verkocht en reden een groot deel van het jaar de VS door met hun camper. In de herfst komen ze terug naar Florida waar ze een klein stukje grond hebben.
Zij ook sprak haar bezorgdheid uit over de uitkomst van de verkiezingen.
De rode vlag hing weer uit op het strand, dat wil zeggen dat de golven hoog zijn en er gevaar is op "ripcurrents". Dat zijn stromingen die je verder in zee sleuren, overal staan waarschuwingen dat je dan parallel aan het strand moet zwemmen tot je uit de stroming bent. Ik ben dus maar weer voor de eerste zandbank gaan poedelen.
Het water is wel heel helder, door de golven zie je het onderliggende zand als in een vergrootglas. Vlak achter de zandbank zie je wel zand dat tot hoog in de golven wordt opgetild.
In dit park heb je enkele fantastische wandelingen langs duinmeren, die spaar ik voor later als het frisser zal zijn.
Hopelijk verandert alleen het weer op zaterdag en niet de partij die in het witte huis mag wonen. Voor zaterdag wordt er hier noordenwind voorspeld en is het waarschijnlijk uit met zwemmen in de oceaan.
De meeste Amerikanen zijn ook wel blij dat ze eindelijk kunnen gaan stemmen. De aanloop tot de verkiezingen duurt hier eindeloos. Het nieuws volgen we hier niet op TV, we kijken wel eens een film op een station zonder reclame. Vanavond zou ik naakt door de straat kunnen lopen want er is een belangrijke basebalmatch en zo goed als iedereen zit dan aan zijn toestel gekluisterd.
In onze eigen straat staan er gelukkig geen bordjes met "Trump-Pence" maar enkele straten verder zijn er toch wel wat bewoners die hun voorkeur duidelijk maken door bordjes in hun voortuin te zetten. Ze zijn toch in de minderheid. Bordjes voor Hillary zijn onbestaande. Misschien is het uiteindelijk wel een goed idee om zo de mensen niet tegen elkaar op te laten bieden.
Zonet bekeek ik een plaatselijk gratis krantje. De belangrijkste republikein van deze county heeft één grote reclamepagina maar er zijn 3 volledige pagina's van de tegenpartij om hem onderuit te halen. Het zijn wel geen slinkse beschuldigingen maar feiten over zijn vorig bestuur die vermeld worden. Hier worden de verkiezingen toch wel harder uitgevochten dan bij ons.
Tot hiertoe heb ik nog wel niemand kunnen vragen waarom ze nu geloven dat Trump het beter zal doen, alle mensen die we hier kennen zijn gelukkig voor Hillary.
Vandaag was de zee behoorlijk wild, ik ben niet voorbij de hoge golflijn geraakt maar voor de eerste zandbank gebleven en heb gespeeld als een klein kind. Oostwaarts zwemmen of zelfs stappen lukte amper. De temperatuur van het ondiepe water was nog prima.
Eergisteren was het heel wat rustiger en konden we een school vissen observeren die net onder de golf bleef hangen. Af en toe sprong er eentje de lucht in. Er waren gelukkig geen pelikanen of meeuwen in zicht anders hadden ze een toontje lager moeten springen en zwemmen.
Vorige week heb ik deze gast in elkaar geknutseld. Hier in de buurt is hij het enige autochtone skelet. Hij heeft halloween overleefd tussen al de Chinese geraamtes. Deze keer ben ik gelukkig niet met alle snoep blijven zitten, voor donker stonden er al kinderen aan de deur. Ze doen vaak zelfs niet de moeite om "trick or treat" te zeggen. Ze keken allemaal erg verbaasd toen ik ze naar hun trick vroeg en of ik ze wel snoep zou geven als hun trick niet gevaarlijk genoeg was. Sommige kleintjes zeiden heel schattig en verlegen "I don't have a trick". De jongens konden meestal ter plaatse wel een of andere dreiging verzinnen. Van op straat houden de ouders hun kroost goed in het oog, het is hier wel een traditie, maar snoepjes vragen aan vreemden gaat toch wel tegen alle regels in. we hebben toch een tiental verkleedde kindjes aan de deur gehad. Toen zijn we langs het bosweggetje (om in de stemming te komen) een paar straten verder gaan kijken. Heel de buurt gaat daar vieren. Dit jaar was het warm en zacht, ideaal dus, om de zetels buiten te zetten naast de grafzerken en opgeblazen figuren. Toen wij kwamen waren de meeste kinderen al weg, er is morgen school maar het was er nog wel gezellig. Nieuwe bewoners wordt in die straat in de oren geknoopt dat ze heeeel veel snoep moeten kopen. Er komen dan ook massa's kinderen aan de deur. Nog vergeten, gisteren reed ik om halfacht 'morgens naar de yoga en zat ik in een heksenfile op het fietspad. Zeker 100 verkleedde vrouwen reden daar op versierde fietsen. Heel slecht zullen ze niet zijn want het was voor een goed doel. Of ze zo vroeg na hun passage aan het cafe nog even fris en goed waren is de vraag.
De was en de plas doen in Amerika is toch wel een beetje anders dan bij ons. Je moet er gelukkig geen speciale cursussen voor volgen, alhoewel... . Misschien krijgen die Amerikanen hun was wel proper in een machine die horizontaal draait en waar de was dus niet lekker door elkaar wordt gerommeld. Er zijn hier ook voorladers maar de bovenladers blijven blijkbaar het populairst alhoewel het volgens mij onmogelijk is om een even goed resultaat te krijgen.
Dan zijn er de stofzuigers. Frans had al ervaring met de zakloze zuiger in de bunkhouse (kamphuis van de waterski). Dat bleek geen succes, Frans had in alle geval al besloten dat hij hier geen stofzuigers meer ging uitkuisen. Na wat moeite hebben we een goedkoop model met zak.
Met zo'n steelstofzuiger de trap doen is niet echt een succes. (van die trekkers zoals bij ons zie je hier niet)
De tuinslang wordt hier nog op de kraan gevezen. Ik heb ook wel het andere systeem gezien, maar ja we hebben nu deze slang.
De meeste douches en ook de onze hebben alleen een vaste sproeikop, je lekker vanonder afspoelen en na het douchen de bak uitspoelen gaat dus niet. De kraan in de keuken heeft dan wel een losse sproeikop, erg handig, vooral omdat ze hier van 1 grote lavabo houden. En natuurlijk is er hier de kitchen disposal, je groenafval wordt onder de gootsteen gemalen en doorgespoeld.
Voor de microgolfoven moet je wel kunnen lezen want als je er bijvoorbeeld een aardappel wilt insteken druk je op 'potato', dan gaat de sensor voelen hoeveel er inzitten en hoef je alleen nog maar op start te duwen. Gelukkig kan je ook wel de kracht en de tijd instellen.
Wat hier natuurlijk erg goed is zijn de ijskasten. Frans droomde al heel zijn leven van zo eentje die ijsblokjes maakt en nu heeft hij het huis er rond gekocht. 25 jaar geleden zijn we bijna gescheiden over de aankoop van zo'n ding, misschien zit ik daarvoor nu wel in de States.
Nu we twee weken in het huis wonen
begint het er zelfs aangekleed uit te zien. Vandaag kwam het tapijt.
Dat maakt natuurlijk wel wat uit. Daarvoor hadden we zelfs de
winkels opgegeven. Het is wel een voordeel dat je de textuur en de
echte kleuren kan zien maar het internet biedt toch wel heel wat meer
keuze. Je hoort dus niet vaak van me omdat ik dus op meubelsites en
dergelijke zit te neuzen. Iedere dag checken we ook craigslist,
daar kan je wel eens goede dingen 2dehands vinden. Ondertussen ben ik zeker dat we de kleurrijkste living van de straat hebben.
Nochtans kan je niet zeggen dat
winkelen hier onaangenaam is. De service is onvergelijkbaar met die
bij ons. Je vindt ook altijd heel snel iemand om raad te vragen als
je iets zoekt. In Houston hadden we op een bepaald moment onze
personal shopper in de supermarkt die ons alle plekjes aanwees
van de spullen die we zochten.
Ik begrijp nu ook wel waarom de
Amerikanen tax willen heffen op het invoeren van goederen. Het is
verbazend hoeveel spullen die je hier koopt in China gemaakt zijn.
Meer dan bij ons heb ik de indruk. Goederen zijn hier dan ook niet
zo duur.
Verse voeding is hier aan de kust in
Florida wel duur. Soms denk ik dat de prijs wel meevalt maar dan
vergeet ik dat de prijs in pond in plaats van in kilo staat
aangeduid. Groenten als paprika's en aubergines die toch zuiders zijn
kosten hier het dubbele van bij ons (leve de Nederlanders en hun
serres). Een maiskolf is dan weer heel goedkoop en lekker.
Aan niet verse voeding is er zo'n
overvloed dat je er als Europeaan een voltijdse studie van enkele
jaren aan zou kunnen besteden. Je staat dan te turen naar rijen met
BBQsaus die je nog nooit proefde, en dan komt de vraag van een personeelslid of je OK
bent. I'm OK but as an alien I don't know wich sauce I should
buy.
Ondertussen zijn we al bijna twee weken
in Amerika, de jetlag is al lang verteerd.
Toen we aankwamen was het heet, schaduw
vinden was de boodschap. Als je in de auto stapt kan je makkelijk een
eitje bakken op je dashboard. Onze eerste overnachting was in
wintergarden, dat ligt ten westen van Orlando en de bed &
breakfast daar is zeker een aanrader. Een honderd jaar oud hotel met
een heel gezellige ontbijtkamer. Wintergarden zelf is klein maar
gezellig. We hebben er nog een terrasje gedaan.
Zondag zijn we dan verder westwaarts
gereden richting Sint Petersburg. Onderweg is Frans nog gaan skiën
bij Lucky Lowe, een beetje gekke kerel die daar duidelijk alles
zelf doet en er nooit in slaagt om zijn skischool helemaal in orde te
maken. Hij had ook wel pech want zijn houten dek stond al maanden
onder water omdat het grondwater blijkbaar heel hoog stond. In de
boot kon ik gelukkig genieten van een fris windje.
In Gulfport zaten we in een airbnb, in
een tuinhuis, ook best gezellig. Frans houdt ervan om naar de
drummers te gaan kijken op het strand, dat was best erg relax.
's Avonds zijn we tapa's gaan eten in
Sint Petersburg en die waren verdorie beter dan in Spanje.
Maandag zijn we daar het museum gaan
bezoeken, ze hebben er van alles wat maar toch best wel goeie
stukken. Er was ook een eerste solotentoonstelling van Shana Moulton,
misschien kan je die eens googelen, ze had best grappige video's
waarbij ze op zoek gaat naar methodes om zichzelf te verbeteren.
De agglomeratie van Sint Petersburg
uitrijden is niet echt top. De Boomse steenweg komt er nog het
dichtst in de buurt maar er zijn veel meer lichten en billboards
(voornamelijk van advocaten die auto-ongelukken afhandelen, het zet
je wel aan tot voorzichtig rijden). Hier ben je toch meer dan een uur
bezig naar het noorden voor je landschap te zien krijgt.
Onze volgende stop was Wichi Watchee,
dat vooral bekend is voor zijn meerminnenshow (die we niet gezien
hebben). Toen we bij de airbnb aankwamen had ik eerst zo mijn
bedenkingen ; twee keffers die van katoen gaven, een nogal donkere
kamer en een beetje vreemde vrouw. We hadden hier twee nachten
geboekt om de volgende dag kano te kunnen varen.
Lucille stelde voor om haar kano's te
gebruiken, zij zou ons ook naar de vlakbij gelegen rivier brengen.
Als je één ding vooral niet mag
overslaan als je naar centraal Florida gaat dan is het wel om kano te
varen en een bron te bezoeken. De bron hebben we dit keer niet
gezien maar de rivier was fantastisch. Je zag de vissen zo naast je
zwemmen in super helder water dat afgeboord was met jungle vegetatie.
In het weekend en in de zomer kan het er erg druk zijn, nu was het
gewoon zalig.
We hebben bijna 4 uur op het water
gezeten om 9km te peddelen met de stroom mee. Picknicken doe je
onderweg op een zandbank.
Lucille pikte ons terug op aan de
monding. Mijn idee over haar heb ik in positieve zin kunnen
bijstellen, ze is een heel toffe vrouw. Haar echtgenoot zou ik niet
echt willen zijn. Wat hij op zijn bord kreeg leek wel heel erg op
wat de honden geserveerd kregen. 's Morgens kreeg hij blikvoer en de
hondjes kregen kip. Hier gaat de liefde niet door de maag denk ik.
Gelukkig konden wij voor ons eigen ontbijt zorgen.
Woensdag zijn we dan doorgereden naar
Santa Rosa beach. Ik voelde me niet echt goed en wist niet of mijn
hele rug pijn deed door het kajakken of door een of ander virus
(moest ook flink hoesten).
Bij Brenda zag het er nog net uit als 2
jaar geleden. Misschien hadden wij daar zelfs voor het laatst
gekookt.
En dan begon het eindeloze winkelen
(shop till you drop) om ons huis in te richten.
Het heeft net geen week geduurd voor we
konden verhuizen. Nu wachten we nog op het internet (dinsdag) en een
sofa en eettafel (donderdag). Er zijn hier massa's meubelwinkels maar
zo goed als allemaal verkopen ze de beachhousestyle of shabby
chique. Aangezien het huis niet echt bij die stijlen past en wij
geen Amerikanen zijn hadden we dus moeite om onze goesting te vinden.
Er zijn hier ook een vijftal kringloopwinkels in de buurt, daar
hebben we toch ook al wel wat op de kop kunnen tikken. Dat kan je ook
onmiddellijk in je auto laden.
Voor het ogenblik zit ik op een
strandstoel. We hebben een 2de hands tuintafel en stoelen, een nieuw
bed en enkele salontafeltjes en zelfs een staande lamp en
nachtlampjes en nachtkastjes.
Gisteren hebben we hier voor het eerst
gekookt.
Ik noem het trouwens ons plastieken
huis. De basis zal zeker hout zijn maar verder is er niet echt
veel hout te zien. Frans dacht dat de buitenzijde ook van hout was;
één tikje ertegen en je weet dat het (dunne) kunststof is (dat
moeten we al niet schilderen). Verder is het wel helemaal netjes en
in orde, we hoeven geen verfborstel aan te raken.
Gisteren ben ik mijn oude koersfiets
gaan ophalen bij de fietsenmaker, die heeft nog nooit zo goed gereden
en is nog nooit zo proper geweest. Die is hier dus aan een nieuw
leven begonnen.
Ik heb dan meteen maar 60km gereden. Er
stond wel wat wind maar dat is niets in vergelijking met de orkaan
die 4 uur van hier aan het razen is. Er zijn hier inderdaad
opvallend veel jongeren en kinderen die anders op school zouden
moeten zitten. Blijkbaar zijn er veel mensen uit het oosten naar
hier uitgeweken. De wind komt hier voor het ogenblik uit het noorden
en de zee is dus spiegelglad.(zie foto op facebook).
Verder rijden we vandaag alleen nog
naar de supermarkt (eten en schoonmaakproducten kopen, ba!)
En hierop gaan jullie jaloers zijn :
bijna iedere dag gaan we net voor zonsondergang zwemmen in zee. Het
water is nog warm, dat zal binnenkort waarschijnlijk verminderen.
We pakken onze fietsen voor het ontbijt. We moeten nog een paar km klimmen naar het station van Gedinne. We kunnen maar beter op tijd vertrekken anders moeten we 2uur wachten op de volgende trein. Naar Gedinne zelf is het ook niet allemaal afdalen we krijgen nog enkele mooie vergezichten. Gelukkig zijn we goed aangekleed want het is fris. Het station ligt inderdaad 3km van Gedinne, 3km klimmen. We zijn goed op tijd, het wachten op het kille perron is niet erg gezellig. In een mum van tijd laden we de fietsen in de trein. Het is trouwens een mooie rit, eerst op het plateau en daarna langs de Maas tot Namen. De 8 minuten om over te stappen zijn we al kwijt bij aankomst van de trein. Gelukkig is het maar een half uur wachten op de volgende naar Brussel. Hier laten we wat zakken aan de fiets hangen maar dat is een minder goede strategie. In Brussel Noord moeten we de trappen doen. In Antwerpen splitsen we ons op om in de regen naar huis te rijden. Zo nat zijn we op de route gelukkig niet geworden. Na die week voel ik me een stuk sterker bij het fietsen. We hebben bovendien mooie streken leren kennen waar je anders niet zo snel komt. De b&b's kunnen we allemaal aanraden, we zijn steeds goed onthaald en hebben goed gelachen.
Tijdens het ontbijt valt het er buiten flink uit. We kunnen dus de tijd nemen en genieten van het buffet. We maken ongevraagd lunchpakketjes, de kans dat we vandaag een winkel tegenkomen is klein. Gelukkig is het droog als we vertrekken. Het begint heel pittig. Het is buiten erg fris maar we krijgen het al snel warm als we een kilometer aan 9 en 10% klimmen en de volgende maar iets zachter klimt. Ook daarna blijft het nog stijgen. Voorbij Fechaux is een mooie afdaling maar daarna wacht ons DE klim van de grensroute. Niemand had eigenlijk zin om die op zijn palmares te schrijven, toen we voor de hoofdweg naar Dion stonden hebben we die dan maar genomen. Dat was nog een flinke klim maar tenminste doenbaar met een beladen fiets. We blijven trouwens klimmen. In Felenne zitten we dan ook echt hoog. Hier was tot voor een aantal jaren een café. We eten onze boterhammetjes dan maar op na de lange afdaling voorbij Felenne. We krijgen nog een straaltje zon ter compensatie van het feit dat er geen banken zijn in het bos. De klim die erop volgt is mooi en regelmatig maar toch weer een paar kilometer. We warmen weer wat op. Even voor Bourseigne-Vieille geeft de batterij van Linda het op. Over de 800 hoogtemeters moet ze het zelf doen. Gelukkig zijn we bijna ter bestemming, bovendien is de zon er weer. Dit is een minidorp maar er is wel een terras dat dan ook druk bezocht wordt. Liliane vliegt er goed in maar het is Gerd die van de bank valt. Hopelijk vorderen ze onze outfits niet terug want er zit nog iemand die bij Profix werkt. We vielen in alle geval wel op met ons lawaai.
Ondertussen telefoneert Magda met de vaste lijn van onze gastheer naar Francis. Bier kan je krijgen maar de gsm's staan hier droog.
Die gastheer is een heel vriendelijke man. Hij bezit hier 3 gasthuizen (les trois voisins), het onze is nog niet helemaal afgewerkt. We eten hier ook lekker. Voor het ogenblik zijn er in het dorp wel meer toeristen dan inwoners geloof ik. We zijn best moe, het waren 36 zware kilometers. Sorry, de zonnekloppers waren te ver verstopt voor een foto met de tablet.
In de 'forge de pernelles' krijgen we het beste ontbijt. Geen poespas maar wel kwaliteit. Bovendien mogen we nog een lunchpakketje maken omdat het een feestdag is. Als we van de grote baan naar Couvin afrijden krijgen we een steil stuk te verwerken. Daarna komen we wandelaars tegen...leden van VV. Volgens hen kunnen we niet verder vanwege de bouw van de snelweg, er wacht ons een te steile helling. We geven ons niet snel gewonnen, en we hebben Claudine bij die ons al snel toont hoe het moet ; ze daalt het met gras begroeide talud schuin af met de fiets aan de hand, een makkie! Verder is het asfalt wel in een miserabele toestand.
In Petigny is het enorm druk. We moeten weer afstappen om door het dorp te komen waar een reuze brocante markt is. Nu weten we waar al die b&b's hun decoratie halen. Voor ons is het mensen kijken interessanter.
We komen niet echt goed vooruit want in Nismes doen we nog een toeristisch rondje en halen we nog wat centen uit we muur. Dan volgt er 4km grote weg. In Olloy sur Viroin kunnen we een ravel nemen, vroeger reed hier een trammetje naar Oignies. Het fietsbaantje klimt constant over 8km. Het is wel heel rustig fietsen met de vogeltjes als begeleiding. In Oignies is er wel een terrasje maar daarvoor is het nog te vroeg. Het wordt weer even heel steil. Daarna krijgen we wel een snelle afdaling naar Mazee. We picknicken aan de tafels van een gesloten frituur. Ik stel voor om naar Hierges af te slaan en de route te verlaten. Boven het kleine Hierges torent een fort uit. We doen even een terrasje en krijgen de eerste druppels. We dalen verder af naar de Maas. Van Auberives naar Chooz heb je nog we een klim, daarna kunnen we naast de Maas rijden tot Givet, je hebt van daar zicht op een grote citadel. Om zeker te zijn dat we nog in de regen zullen fietsen, drinken we er nog een in Givet. Daarna hebben we inderdaad prijs. Bovendien is het volgende stuk langs de Maas allesbehalve vlak. Na Heer komt er nog een nijdige klim. Ons 'kasteel' ligt dan weer wel bij het water. In plaats van 55km staat er 62 op de teller maar ook 750 hoogtemeters. Uiteindelijk valt het nog wel mee dat we alleen de laatste kilometers een beetje nat zijn geworden. Het 'castel les Sorbiers' is mooi gelegen aan de Maas. De kamers vallen wel wat tegen, de b&b's zijn veel persoonlijker. Er is wel een mooie eetzaal en het eten is goed en betaalbaar.Het restaurant zit vol vanavond, er is o.a. ook een groep wandelaars. De serveuze brengt in alle geval ook leven in de bar, ze is wel de eerste die we allen zien die de tafels al kauwgom kauwend bediend. Slapen doen we goed,je hoort hier niets.
Terug thuis ontbijten zou wel eens kunnen tegenvallen, de tafel was weer heel mooi gedekt. Vlakbij hebben we brood en kaas kunnen kopen, we verwachten geen winkels onderweg. We starten in westelijke richting naar Momignies om terug op de grensroute te komen. De 12km ravel waren makkelijk fietsen, weinig wind, fris maar met zon. In Momignies staat een kleine markt, gelukkig kunnen we onze lunch met wat fruit en groenten aanvullen. Linda koopt zelfs nog snel een (toffe) broek. Daarna volgt een redelijk grote weg, maar om echt het hoekje van de laars van Henegouwen te ronden zitten we op een heerlijk klein weggetje. Tot aan de verrassing achter de hoek, een helling van dik 10%. Eerlijk gezegd heb ik het percentage niet gezien vanwege te hard moeten trappen. Daarna komt er nog een flinke helling waar ik wel kan zien dat we 10% klimmen. Klimmen met bagage is toch heel wat anders dan met de koersfiets. Vanaf 8% is het een karwei. Bij een baan die de grens kruist zien we weer een tabac en een leonidas, het bewijs dat je nog aan de Belgische kant zit. Daarna gaan we in Forge Philippe nog even naar de forellen kijken bij de gite waar we een aantal jaren geleden logeerden. Het laatste café voor de grens bestaat niet meer. Daarna volgen we weer zalige kleine weggetjes in Oostelijke richting. een plek om te lunchen vinden we aan de ingang van de abdij van scourrmont. Hier wordt er ook trappist gebrouwen. Hun stenen toegangsmuurtje is een prima buffet. Een ritje door het bos brengt ons naar hun brasserie. De 'chimay experience' laten we aan ons voorbij gaan. De paters hebben ook kaas gegeten van marketing. Daarna volgt er een stuk grotere weg, gelukkig rijdt hij vlot en is hij niet te druk. Voorbij het douanekantoortje (er zitten een paar grappige poppen in) mogen we weer flink duwen. Gelukkig kunnen we de grote weg weer snel verlaten, de kleine baantjes, daar doe je het voor. Richting 'barrage du Ry de Rome' volgt de langste klim tot hiertoe, bovendien begint hij heel pittig. Naar de barrage kunnen we ons laten bollen. De naam doet en meer spectaculaire dam vermoeden. Verder kunnen we blijven dalen... tot we voor een wegversperring staan. We kunnen echtniet door, tenzij we dwars door een stuk bos wandelen. Hier worden de voorbereidingen getroffen voor het bouwen van een nieuwe snelweg. Er torent een enorme zandwand met machines voor ons uit. De tunnel eronder lijkt toegankelijk. De tunnel ligt ook een stuk hoger, ik ga kijken want terugrijden betekent ook een heel stuk klimmen en op de gps kan ik de weg zien liggen waar we naartoe moeten. Blijkbaar ben ik een camera gepasseerd want er gaat een alarm af. De tunnel is we toegankelijk en de toegang tot de hoofdweg is gelukkig niet versperd. Zonder vuile schoenen en wielen komen we er wel niet door. Een paar werkmannen zijn denk ik blij dat maar een paar onnozele vrouwen het alarm lieten aflopen, ze laten ons doen. Ons logement ligt wel langs de grote baan maar is best in orde. We bestellen pizza's die we in hun taverne (alleen in het weekend open) mogen opeten. Liliane is een beetje boos op mij : bij vertrek stond er een pijl 'Couvin 20km' wij hebben er nu 74 op onze teller staan en 750hoogtemeters. Het zijn zotten die fietsen he, en dan nog veel langer dan nodig. We hebben ops aperitief en de pizza's verdiend.
Terug thuis ontbijten zou wel eens kunnen tegenvallen, de tafel was weer heel mooi gedekt. Vlakbij hebben we brood en kaas kunnen kopen, we verwachten geen winkels onderweg. We starten in westelijke richting naar Momignies om terug op de grensroute te komen. De 12km ravel waren makkelijk fietsen, weinig wind, fris maar met zon. In Momignies staat een kleine markt, gelukkig kunnen we onze lunch met wat fruit en groenten aanvullen. Linda koopt zelfs nog snel een (toffe) broek. Daarna volgt een redelijk grote weg, maar om echt het hoekje van de laars van Henegouwen te ronden zitten we op een heerlijk klein weggetje. Tot aan de verrassing achter de hoek, een helling van dik 10%. Eerlijk gezegd heb ik het percentage niet gezien vanwege te hard moeten trappen. Daarna komt er nog een flinke helling waar ik wel kan zien dat we 10% klimmen. Klimmen met bagage is toch heel wat anders dan met de koersfiets. Vanaf 8% is het een karwei. Bij een baan die de grens kruist zien we weer een tabac en een leonidas, het bewijs dat je nog aan de Belgische kant zit. Daarna gaan we in Forge Philippe nog even naar de forellen kijken bij de gite waar we een aantal jaren geleden logeerden. Het laatste café voor de grens bestaat niet meer. Daarna volgen we weer zalige kleine weggetjes in Oostelijke richting. een plek om te lunchen vinden we aan de ingang van de abdij van scourrmont. Hier wordt er ook trappist gebrouwen. Hun stenen toegangsmuurtje is een prima buffet. Een ritje door het bos brengt ons naar hun brasserie. De 'chimay experience' laten we aan ons voorbij gaan. De paters hebben ook kaas gegeten van marketing. Daarna volgt er een stuk grotere weg, gelukkig rijdt hij vlot en is hij niet te druk. Voorbij het douanekantoortje (er zitten een paar grappige poppen in) mogen we weer flink duwen. Gelukkig kunnen we de grote weg weer snel verlaten, de kleine baantjes, daar doe je het voor. Richting 'barrage du Ry de Rome' volgt de langste klim tot hiertoe, bovendien begint hij heel pittig. Naar de barrage kunnen we ons laten bollen. De naam doet en meer spectaculaire dam vermoeden. Verder kunnen we blijven dalen... tot we voor een wegversperring staan. We kunnen echtniet door, tenzij we dwars door een stuk bos wandelen. Hier worden de voorbereidingen getroffen voor het bouwen van een nieuwe snelweg. Er torent een enorme zandwand met machines voor ons uit. De tunnel eronder lijkt toegankelijk. De tunnel ligt ook een stuk hoger, ik ga kijken want terugrijden betekent ook een heel stuk klimmen en op de gps kan ik de weg zien liggen waar we naartoe moeten. Blijkbaar ben ik een camera gepasseerd want er gaat een alarm af. De tunnel is we toegankelijk en de toegang tot de hoofdweg is gelukkig niet versperd. Zonder vuile schoenen en wielen komen we er wel niet door. Een paar werkmannen zijn denk ik blij dat maar een paar onnozele vrouwen het alarm lieten aflopen, ze laten ons doen. Ons logement ligt wel langs de grote baan maar is best in orde. We bestellen pizza's die we in hun taverne (alleen in het weekend open) mogen opeten. Liliane is een beetje boos op mij : bij vertrek stond er een pijl 'Couvin 20km' wij hebben er nu 74 op onze teller staan en 750hoogtemeters. Het zijn zotten die fietsen he, en dan nog veel langer dan nodig. We hebben ops aperitief en de pizza's verdiend.
Het ontbijt was prima. Afstoffen moet wel je hobby zijn als je hier woont. De stapels decoratiemagazines verraden waar de inspiratie vandaan komt voor de inrichting. We kunnen ons permitteren om wat langer te blijven plakken. Noordelijker inpikken op de route wordt afgeraden door onze gastheer, de weggetjes zijn onberijdbaar. Dus hebben we maar 58km voor de boeg. De winkel in het eerste dorp laten we links liggen (fout dus).
De dorpen zijn verbonden door kronkelende wegen tussen koolzaad, tarwe, gras en lege aardappelvelden. In de verte zie je steeds de toppen van kerktorens boven de velden uitsteken. De koekoek doet het ook nog goed in deze streken. Onze gastheer had ons een café aangeraden in Bussignies. We hebben de omweg nog gemaakt maar niet de laatste afdaling, die was erg stijl en volgens een inwoonster was er niet zoveel kans dat het open was. Met de koersfiets waren we toch wel eens gaan kijken. Nu hadden we al een heel eind kasseien gehad, dat was al genoeg geweest. Verder was er wel een sereuze bebouwde kom maar we moesten ons behelpen met de winkel van het naftstation. Ze hadden er wel kleren en veel snoep maar geen groenten of fruit. Een wit brood en wat toespijs was onze buit. Het fietsen was wel heerlijk langs kleine wegen en met fantastisch weer. Een goede bank hebben we ditmaal niet gevonden. Onze boterhammen hebben we gegeten bij een monument van een vergeten oorlog in 1709. Er waren zelfs schema's van het verloop van de veldslag.
Het eten heeft in alle geval gesmaakt. Verder kwam er een stuk loodrechte (grotere) weg. Gelukkig was die wel erg mooi, we zaten hoog, je kon heel ver zien. Deels was er ook een apart fietspad. Daarna kwamen er nog wat klimmetjes in zuidelijke richting, vandaag was dat met tegenwind. Iets drinken lukte niet meer. We zijn wel wat van de route afgeweken langs vieux reng (niet mis). We zullen dus maar naar ons kasteel gaan. Het is een half kasteeltje in het dorp. De tuin is van 'ik wil wel maar ik kan niet meer'. Onze fietsen staan in een stal, de mest is er nog niet lang buiten gekeerd. Hier is ook veel werk gemaakt van de kamers. De talloze hartjes, misschien uit de uitverkoop na valentijn. We raden dat de eigenaars homo zijn omdat de kamer met roze en zwarte commode echt wel 'over the top' is. Linda is er weg van, ik ben blij dat ik ergens anders mag liggen. De gastvrouw stelt voor om ons naar Erquelines te brengen voor het diner. Ze heeft een grote auto! Het is lang geleden dat ik nog met meer dan 5 in een gewone auto heb gezeten. Het was wel gieren, terwijl Jacky over de weggetjes scheurde aan 90 per uur. De frituur met restaurantallures was ook de moeite. Ons wantrouwen was direct gewekt met de enorme keuze. We gaan voor de petite restauration, als we dan toch uit de diepvries gaan eten, dan maar aan een redelijke prijs. Linda bestelt alleen een voorgerecht maar dat mag niet van de chef. We bestellen 2 porties calamares voor ons allen maar die zijn in kreeftensaus bereid, moeilijk om te delen. De ambiance is er, niet echt voor de dienster. Claudine en ik 'mogen' bij het terugrijden vooraan zitten. Onze benen zijn er eigenlijk te veel aan maar we geraken veilig thuis (maar nog niet binnen)
De 2 honden wachten ons al op (er zijn ook 3 speciale katten). Met de homo's hebben we het mis, Jacky is de vrouw des huizes. we genieten nog van de avondlucht op het terras.
De ontbijttafel was er natuurlijk ook 'over'. Met champagne en sap en yoghurt en smarties en gedroogd fruit en druifjes en croissants en koeken ...alles in individuele potjes en glaasjes en dat in, laten we zeggen, een origineel interieur. Wie heel lange tochten plant komt beter niet naar deze streek, vroeg vertrekken lukt niet echt. Van Erquelines en omgeving wordt je niet echt vrolijk maar verder is het weer volop genieten van de natuur en de kleine dorpen die we passeren. In Baumont kunnen we ons bevoorraden. Er wordt besloten om te splitsen na de lunch. Claudine en ik gaan de grens verder volgen en nog 500m klimmen, de rest gaat de ravelnemen naar Chimay. Onze route volgt weer prachtige kleine wegen maar we krijgen enkele pittige hellingen. We bezoeken het meer van valjolie en een kleine kerk die binnen mooi blauw is maar ook een Lourdesgrot heeft in een zijbeuk. We passeren nog een knap kasteeltje, later doen we nog het laatste stukje ravel. Linda proeft alle soorten Chimay op de grand place. We genieten og van de zon. Ons logement is heel charmant, romantisch maar er niet over. Een aanrader. Als je hier groenten wilt eten kan je alleen sla kiezen, de walen zijn vleeseters. De wijn lijkt wel aangelengd, die sturen we terug, de rest is best in orde.
De warmwaterketel was kapot in de jeugdherberg maar het ontbijt maakt het wel goed. De carrefour gaat pas om 10 uur open, de bakkerij in de buurt is van de jaren stillekes, idem de bakkersvrouw. We scoren een brood en een pot choco. Doornik is wel mooi merken we bij het terugzoeken van de herberg. Eens uit de agglomeratie is de route mooi landelijk. De eerste veldweg is wel niet te doen, de klei plakt aan de wielen. Lilianne haar wielen zijn compleet geblokkeerd. Mijn klikpedalen klikken pas een paar uur later weer. De volgende veldwegen laten we links liggen. we maken wel een mooie omweg naar de steen van Brunehaut, de grootste menhir van Belgie. Net over de grens krijgen we een stukje bos, genieten! Verder kunnen we onze karige lunch aanvullen met ribbetjes en kippenworst aan een kippenkraam. Er zijn picknickbanken en de lunch is vettig en prettig. Bij de basiliek van bon secours kunnen we een koffie krijgen en plassen. De kerk heeft wel iets, zelfs de 'virgin de gouadeloupe'. Het wordt ook heuvelachtiger. Na Quevrain verlaten we de grensroute, we doorstaan nog een brede zandweg, het was dat of kasseien. Het is toch wel de moeite om deze grensstreek eens te verkennen, het is zeker niet alleen tristesse. We logeren hier trowens in een romantische b&b. Er is hier serieus gewerkt, de tuin is ook heel aantrekkelijk. Binnen hebben ze zich duidelijk uitgeleefd om de kamers te decoreren. We kunnen hier toch eten krijgen, dat bespaart ons een extra rit van 14km.
De bomen gaan goed te keer, we vertrekken 5 min. Vroeger naar het station. Een half uurtje later zijn we er, niet slecht met bagage en wind tegen. Vriendelijke treinconducteur die behulpzaam is met de fietsen. En we komen bovendien stipt aan in Kortrijk. Om 10.20u zitten we op de fiets. Langs de Leie is het serieus trappen met de wind pal op kop. We zijn blij als we kunnen afslaan. Na een paar heel sjieke villa's met zicht op de Leie wordt het snel veel eenvoudinger van bebouwing. Eerst is het echt een afwisseling van kleine percelen met velden en woonstraten met heel weinig bouwvoorschriften. Het paradijs en de vagevuurstraat zijn niet echt hemels. We worden door de winkelwandelstraat van Moeskroen geleid. Vooral de bakker op het marktplein is speciaal van architectuur, het neoklassieke stadhuis is niet mis. We worden toch nog op een bui getrakteerd.
Op een miniveldweg borstelt het natte lange gras onze schoenen, het paadje is soms onzichtbaar.
Het canal de l'espierres dateerd van 1840. De bomen ernaast zijn niet zo oud maar rijzen op als reuze zuilen. Het eerste cafeetje is dicht, er is bovendien een Franse ruzie aan gang. Gelukkig want het tweede bij een oude sluis en douanehuisje is dik in orde. We kunnen zelfs buiten zitten. Drie van de 5 kunnen niet weerstaan aan het plaatselijke bier dat hen toelonkt vanuit een prachtig glas (raden wie?).
Verder is er "Au retour du cimetiere", misschien zien we hier nog wel andere originele namen voor cafés.
Daarna slingeren we meer tussen de velden, de wind zit nu meestal wel mee, gelukkig want Linda haar batterij laat het afweten. Lege aardappelvelden, groene weiden en graanvelden wisselen elkaar af. Het laatste stuk klimt zacht voor we op de grote weg naar Doornik afdalen.
Flessen wijn die je op de fietst meesleurt smaken beter, een geslaagde après fiets.
Iets minder geslaagd is de koude douche en de trappen naar de 2de verdieping.
De brasserie waar we eten heeft typische kost waarin ze ook graag een biertje verwerken.
Tijdens het tikken is er buiten een serieus vuurwerk aan de gang, het is hier kermis en er slaapt een hele voetbalploeg tegenover ons op de gang, dat belooft voor vannacht!
Gisteren toch goed een hele dag kunnen skiën. Daarna was ik blij dat de sneeuw eens netjes dwarrelde zoals het hoort. Vandaag gaat hij weer in 45 graden naar beneden. We zijn naar de top van de stoeltjeslift Merles geklommen. Er moet zeker nog gewerkt worden aan de conditie.
Het bleef maar sneeuwen gisteren en er was al 30cm gevallen. Bijna alle liften bleven dicht. De sneeuwraketten zijn dan handig om toch wat te sporten. Met moeite heb ik het twee uur volgehouden. Ik deed een poging om de langlaufpiste te volgen maar dat was niet evident. Bij een volgende ronde zag ik tenminste mijn eigen sporen. Bij het terugklimmen zat ik op het dak van de parking. Vandaag heb ik het zelfs maar een goed uur volgehouden. Nu weet ik dat de paaltjes links van de piste staan. Het zicht was nu goed maar de sneeuw loodzwaar. Alleen de Tichot, de bollin en de palafour zijn open. We waren bij de Tichot gaan kijken maar ik heb er nog nooit zo'n massa zien aanschuiven. Frans en Serge zijn dan maar met de tourskis vertrokken. Ondertussen is het zicht alweer triestig. Het zou ook best kouder zijn, er ligt nu wel een flink pak sneeuw maar buiten piste skien zal niet super zijn. Boven staat er blijkbaar nog altijd een wind van 120km per uur.
Op de grande motte was het prachtig vandaag. Naar het westen was het 1 wolkenzee. Noordwaarts stak de mont pourri er bovenuit, daartussen waren nog een aantal eilandjes.
De mont blanc had een streep wolken onder de top, daaronder blauw en dan weer een wit wolkendek.
In de namiddag zagen we nog het 'ile Toviere', zelfs met alle constructies er bovenop zag het er sprookjesachtig uit. Op de foto zitten we duidelijk onder de wolken. Ondertussen is alles toegetrokken.
De verkiezingsbordjes zijn fel toegenomen, ik wil wel eens zien of die Trump aanhangers ze ook weer opruimen, en dat na hun verlies hoop ik.
Terug thuis ontbijten zou wel eens kunnen tegenvallen, de tafel was weer heel mooi gedekt. Vlakbij hebben we brood en kaas kunnen kopen, we verwachten geen winkels onderweg. We starten in westelijke richting naar Momignies om terug op de grensroute te komen. De 12km ravel waren makkelijk fietsen, weinig wind, fris maar met zon. In Momignies staat een kleine markt, gelukkig kunnen we onze lunch met wat fruit en groenten aanvullen. Linda koopt zelfs nog snel een (toffe) broek. Daarna volgt een redelijk grote weg, maar om echt het hoekje van de laars van Henegouwen te ronden zitten we op een heerlijk klein weggetje. Tot aan de verrassing achter de hoek, een helling van dik 10%. Eerlijk gezegd heb ik het percentage niet gezien vanwege te hard moeten trappen. Daarna komt er nog een flinke helling waar ik wel kan zien dat we 10% klimmen. Klimmen met bagage is toch heel wat anders dan met de koersfiets. Vanaf 8% is het een karwei. Bij een baan die de grens kruist zien we weer een tabac en een leonidas, het bewijs dat je nog aan de Belgische kant zit. Daarna gaan we in Forge Philippe nog even naar de forellen kijken bij de gite waar we een aantal jaren geleden logeerden. Het laatste café voor de grens bestaat niet meer. Daarna volgen we weer zalige kleine weggetjes in Oostelijke richting. een plek om te lunchen vinden we aan de ingang van de abdij van scourrmont. Hier wordt er ook trappist gebrouwen. Hun stenen toegangsmuurtje is een prima buffet. Een ritje door het bos brengt ons naar hun brasserie. De 'chimay experience' laten we aan ons voorbij gaan. De paters hebben ook kaas gegeten van marketing. 
