Ondertussen zijn we al bijna twee weken in Amerika, de jetlag is al lang verteerd.

Toen we aankwamen was het heet, schaduw vinden was de boodschap. Als je in de auto stapt kan je makkelijk een eitje bakken op je dashboard. Onze eerste overnachting was in “wintergarden”, dat ligt ten westen van Orlando en de bed & breakfast daar is zeker een aanrader. Een honderd jaar oud hotel met een heel gezellige ontbijtkamer. Wintergarden zelf is klein maar gezellig. We hebben er nog een terrasje gedaan.

Zondag zijn we dan verder westwaarts gereden richting Sint Petersburg. Onderweg is Frans nog gaan skiën bij “Lucky Lowe”, een beetje gekke kerel die daar duidelijk alles zelf doet en er nooit in slaagt om zijn skischool helemaal in orde te maken. Hij had ook wel pech want zijn houten dek stond al maanden onder water omdat het grondwater blijkbaar heel hoog stond. In de boot kon ik gelukkig genieten van een fris windje.

In Gulfport zaten we in een airbnb, in een tuinhuis, ook best gezellig. Frans houdt ervan om naar de drummers te gaan kijken op het strand, dat was best erg relax.

's Avonds zijn we tapa's gaan eten in Sint Petersburg en die waren verdorie beter dan in Spanje.

Maandag zijn we daar het museum gaan bezoeken, ze hebben er van alles wat maar toch best wel goeie stukken. Er was ook een eerste solotentoonstelling van Shana Moulton, misschien kan je die eens googelen, ze had best grappige video's waarbij ze op zoek gaat naar methodes om zichzelf te verbeteren.

De agglomeratie van Sint Petersburg uitrijden is niet echt top. De Boomse steenweg komt er nog het dichtst in de buurt maar er zijn veel meer lichten en billboards (voornamelijk van advocaten die auto-ongelukken afhandelen, het zet je wel aan tot voorzichtig rijden). Hier ben je toch meer dan een uur bezig naar het noorden voor je landschap te zien krijgt.

Onze volgende stop was Wichi Watchee, dat vooral bekend is voor zijn meerminnenshow (die we niet gezien hebben). Toen we bij de airbnb aankwamen had ik eerst zo mijn bedenkingen ; twee keffers die van katoen gaven, een nogal donkere kamer en een beetje vreemde vrouw. We hadden hier twee nachten geboekt om de volgende dag kano te kunnen varen.

Lucille stelde voor om haar kano's te gebruiken, zij zou ons ook naar de vlakbij gelegen rivier brengen.

Als je één ding vooral niet mag overslaan als je naar centraal Florida gaat dan is het wel om kano te varen en een bron te bezoeken. De bron hebben we dit keer niet gezien maar de rivier was fantastisch. Je zag de vissen zo naast je zwemmen in super helder water dat afgeboord was met jungle vegetatie. In het weekend en in de zomer kan het er erg druk zijn, nu was het gewoon zalig.

We hebben bijna 4 uur op het water gezeten om 9km te peddelen met de stroom mee. Picknicken doe je onderweg op een zandbank.

Lucille pikte ons terug op aan de monding. Mijn idee over haar heb ik in positieve zin kunnen bijstellen, ze is een heel toffe vrouw. Haar echtgenoot zou ik niet echt willen zijn. Wat hij op zijn bord kreeg leek wel heel erg op wat de honden geserveerd kregen. 's Morgens kreeg hij blikvoer en de hondjes kregen kip. Hier gaat de liefde niet door de maag denk ik. Gelukkig konden wij voor ons eigen ontbijt zorgen.

Woensdag zijn we dan doorgereden naar Santa Rosa beach. Ik voelde me niet echt goed en wist niet of mijn hele rug pijn deed door het kajakken of door een of ander virus (moest ook flink hoesten).

Bij Brenda zag het er nog net uit als 2 jaar geleden. Misschien hadden wij daar zelfs voor het laatst gekookt.

En dan begon het eindeloze winkelen (shop till you drop) om ons huis in te richten.

Het heeft net geen week geduurd voor we konden verhuizen. Nu wachten we nog op het internet (dinsdag) en een sofa en eettafel (donderdag). Er zijn hier massa's meubelwinkels maar zo goed als allemaal verkopen ze de “beachhousestyle” of “shabby chique”. Aangezien het huis niet echt bij die stijlen past en wij geen Amerikanen zijn hadden we dus moeite om onze goesting te vinden. Er zijn hier ook een vijftal kringloopwinkels in de buurt, daar hebben we toch ook al wel wat op de kop kunnen tikken. Dat kan je ook onmiddellijk in je auto laden.

Voor het ogenblik zit ik op een strandstoel. We hebben een 2de hands tuintafel en stoelen, een nieuw bed en enkele salontafeltjes en zelfs een staande lamp en nachtlampjes en nachtkastjes.

Gisteren hebben we hier voor het eerst gekookt.

Ik noem het trouwens ons “plastieken huis”. De basis zal zeker hout zijn maar verder is er niet echt veel hout te zien. Frans dacht dat de buitenzijde ook van hout was; één tikje ertegen en je weet dat het (dunne) kunststof is (dat moeten we al niet schilderen). Verder is het wel helemaal netjes en in orde, we hoeven geen verfborstel aan te raken.

Gisteren ben ik mijn oude koersfiets gaan ophalen bij de fietsenmaker, die heeft nog nooit zo goed gereden en is nog nooit zo proper geweest. Die is hier dus aan een nieuw leven begonnen.

Ik heb dan meteen maar 60km gereden. Er stond wel wat wind maar dat is niets in vergelijking met de orkaan die 4 uur van hier aan het razen is. Er zijn hier inderdaad opvallend veel jongeren en kinderen die anders op school zouden moeten zitten. Blijkbaar zijn er veel mensen uit het oosten naar hier uitgeweken. De wind komt hier voor het ogenblik uit het noorden en de zee is dus spiegelglad.(zie foto op facebook).

Verder rijden we vandaag alleen nog naar de supermarkt (eten en schoonmaakproducten kopen, ba!)

En hierop gaan jullie jaloers zijn : bijna iedere dag gaan we net voor zonsondergang zwemmen in zee. Het water is nog warm, dat zal binnenkort waarschijnlijk verminderen.