Miauw. Ik, Lowieke, krijg concurrentie in Erembodegem. En eerlijk, ik ben een beetje jaloers. Zelf mijn baasje doet al mee op 'Ge zetj van Erembodegem....'. Kijk maar naar de foto die hij nu op zijn blog zet.

Oké, het is de kat van de pastoor. So what? Is die meer omdat ze buiten kan en mag rondlopen? Bijna dagelijks komt die snoodaard op Facebook, om weer ergens te bedelen om eten, om zich ergens te warmen. En dan vragen de mensen zich op dat internetgedoe af of iemand die kat herkent? Ik mag niet buiten van mijn baasjes, die me aan het station van Erembodegem gevonden hebben. Ja, eventjes luchtje scheppen op het terras, één hoog, naar de vogeltjes en de schapen in de wei kijken, dat wel. Maar in dat gras gaan wandelen, op verkenning trekken..... Snif, nog niet voor mij.

Maar trek ik me dat aan? Niet echt. Als de voordeur opengaat, kan ik wellicht ontsnappen. Maar waarom? Ik zit lekker warm binnen, krijg lekker eten - die weegschaal wil ik niet meer zien. Ik kan de baasjes op de zenuwen werken - moeten ze maar geen kunstbloemstukjes op tafel zetten, echt leuk speelgoed. Als zij willen slapen ben ik wakker, kan ik op hun bed jacht maken op tenen en vingers. En speelgoed is er genoeg, al speel ik nog liever met een prop papier dan met die balletjes.... Maar een bloemetje plukken..... daar gaat niets boven. Hihimiauw.

Een goed jaar geleden - op 4 november 2015 - schreef ik op mijn blog voor het eerst over het 'Masterplan Erembodegem'. Een initiatief van 't stad, vier buro's mochten hun ideeën spuien, kenbaar maken. Tegen de zomer 2016 gingen we er meer over horen.... Ik heb nog niets vernomen, u wel?

De sporthal aan Schotte zou begin december officieel geopend worden, we krijgen er ook een klimtoren bij. De werken aan de Hogeweg zijn begonnen, andere projecten staan op stapel. Ondertussen is het - bij mijn weten toch - windstil over het Masterplan Erembodegem. Met toch wat luister aangekondigd door 'het stadhuis', zelf door een kandidaat-buro in het voorjaar aangesproken op een terrasje op de Plesj en mijn gedacht mogen zeggen. Maar sindsdien? Niets meer gehoord.

Is dat Masterplan in de koelkast gestoken? Mogen de (gewone) inwoners niets weten? Passen al die werken - gedaan of nog niet - in het geheel? Een oproep aan de Erembodegemse politici, van welke partij ook, om de bevolking - uw potentiële kiezers dus - op de hoogte te houden, te informeren. Ik zal u dankbaar zijn, ik denk dat ik niet alleen ben.

Toch een zalig weertje hé. Ik, Lowieke, een vondelingkatje, kan er ook van genieten. Met dank aan de baasjes, die ik soms wel op de zenuwen werk. Hihimiauw.

Ik ben geen dommerikske, ik hoor ze ook wel praten over hoe het vroeger in deze tijd van het jaar kon vriezen, dat er zelfs sneeuw lag op het kerkhof als ze hun dierbaren gingen herdenken op Allerheiligen. Wat dat ook mag zijn, ik ben maar een katerke-geweest hé. Maar nu, buikske volgegeten, genieten in de zon, kijken naar de schaapjes - zijn die nu aan het vechten of..... - in de wei, vanop mijn 'troon', het terrasje één hoog. De vogeltjes in de gaten houden, ze blijven ver weg, ik kan er niet aan. En die lieveheerbeestjes... echt lekker zijn ze niet, dus ik probeer ze niet meer te pakken - was ook moeilijk hoor!!!! Soms ben ik die zonnestraaltjes wat beu, en verstop ik me. Onder de stoelen, of sluip ik terug naar binnen, waar er verstopplaatsjes genoeg zijn.

Daar net heb ik wat moeten werken.... Allé baasje wou fotookes van mij pakken, maar hij kan er niks van - hihi. Dus bazinneke is komen helpen en heeft er enkelen op internet gezet. Als baasje niet echt een computerkluns is, vind je ook bij dit stukje een beeldje van mij. Tot miauws................

Ik kom nog eens piepen, eigenlijk miauwen. Op het blogje van mijn baasje. Om te vertellen hoe het met mij, Lowieke, - een vondelingske dus, ondertussen katertje-geweest - gaat, hoe ik mijn baasjes soms erger.

Meer en meer ontdek ik, meer en meer durf ik ietske extra. Soms tot ergernis van de baasjes, of anders zorgt mijn gedrag voor wat extra hartslag bij hun. Hihihi. Maar ik zie ze graag hoor: ik ga regelmatig flossen, om aaitjes, strelingen bedelen, rustig spinnend tussen hen inliggen, hun tenen of vingers proberen te pakken...... in de hoop dat ze mijn deugnietenstreken door de vingers willen zien. Ik kan maar proberen he, miauw. En, op wat vloekjes na, het lukt...........

Een zaak moet ik toegeven, verhongeren ga ik hier zeker niet. Als bazinneke 's morgens vroeg moet vertrekken, loop ik - op haar weg naar badkamer of koffiezet - meteen voor haar voeten, in de hoop van.... En snel heb ik prijs: bordje met njamnjam.... Als baasje tijdje later opstaat, probeer ik het opnieuw. Maar ze hebben blijkbaar afgesproken, het lukt geen tweede keer. Al heb ik ook al een ander trukske gevonden, ssst. Zoon van bazinneke woont beneden met vriendin, en ze zien me ook graag - hihihi. Dus ik ga daar ook wel eens op bezoek..... En ik krijg er ook wel eens iets.... En dan kan ik ook kieskeurig zijn. Vorig weekend stond er zo bij de baasjes vis op het menu, en ik kreeg ook wat, net zoals eerder kalkoen, kip of..... Maar nee, dat gebakken visje was mijn ding niet. Raar voor een kat? Misschien wel.

Oef. Al een paar keer geluk gehad. Ik ben jong en nog wild, ik voel me meer en meer thuis, zoek grenzen op. Soms tot ergernis van mijn baasjes. Maar ik, Lowieke, voel me happy.

Ja, soms vloeken ze op mij, soms krijg ik een luide, verwittigende 'neen' te horen. Maar toch probeer ik het, hihi. Op de tafeltjes of kastjes springen waar de vazen staan, al dan niet met bloemen. En ja, soms volgt een 'bang'.... Maar tot nu toe zonder scherven, goed materiaal denk ik dan. Maar de baasjes zijn niet zo blij, die kijken eens vies, laten een vloek horen om even later te zuchten: 'Oef, geen scherven.' Sorry, maar ik probeer maar uit hé.

Ook al opgemerkt. Als ik een tijdje heel stil ben, dan beginnen ze me te zoeken. En ik heb al verstopplaatsjes gevonden hoor. Onder de kast - daar kunnen ze toch niet aan mij -, achter de keukenvuilbak - redelijk snel gevonden, snif - en zo zijn er nog een paar, die ik nog even geheim hou - wegens nog niet ontdekt.... Ook een leuk spelletje, voor mij toch: stilletjes in een hoekje liggen en als één van de baasjes passeert.... Van tevredenheid over hun reactie cross ik het appartement enkele keren heen en weer.

Niet zo leuk, de regen. Baasje rookt graag een sigaretje op het terras, binnen mag niet hé. Maar met die nattigheid houdt hij zich een beetje in, allé hij probeert toch. Schuifraam gaat open - ik snap dat nog altijd niet, het gaat mijn kattenverstand te boven - en dan wil ik ook wel eens gaan kijken. Naar de schaapjes in de wei, de vogeltjes, de blaadjes aan de bomen, die wiegen in de wind. Maar op dat terras maak ik mijn pootjes nat. En dat vind ik niet zo leuk, dat is extra was-werk voor mij.

Hallo, mag ik me even voorstellen? Ik ben Lowie - die naam hebben mijn 'baasjes' me gegeven. Ik ben (was eigenlijk) een katertje van zo een maand of vijf-zes. En ik mag op de blog van mijn baasje mijn avonturen kwijt.

Ik ben een beetje een gelukzak, denk ik toch. Aan het station van Erembodegem zat ik eenzaam rond te dolen, tot vorige week maandag. Ik betrouwde het eerst niet echt, huidig baasje kwam naar me zoeken maar ik verstopte me goed (hihi). Maar toen 'bazinneke' na het werk terug kwam met de trein en toch nog naar mij kwam zoeken.... Nee, direct wou ik niet mee, maar dan bedacht ik me. Niet direct in haar armen springen, niet direct in die trolley kruipen, maar stilletjes toch hopen dat ze me niet zou achterlaten. Dat deed ze niet, joepie.

Nu ben ik al zo een tiental dagen bij mijn 'baasjes', krijg ik eten en drinken, willen ze met me spelen, kortom ik ben 'met mijn kattengat in de boter' gevallen. Tja, een kattenwoordenboek kunnen ze wel nog gebruiken, ze begrijpen niet alles wat ik wil miauwen, maar klagen mag ik niet. Al was ik niet zo blij toen ze me een nachtje bij de veearts lieten slapen: ik zal kattinnekes niet meer aan kitten kunnen helpen, sorry. Maar voor de rest zijn ze heel bezorgd, te bezorgd soms. Ik kijk nu eenmaal graag op dat terras - één hoog - naar beneden, ik durf al met twee pootjes over de 'leuning', maar dan is er paniek, zeker bij baasje. Dat ik zo hoog zou durven springen....

Och, ze hebben het beste met mij voor. En als ik met wat spinnen, wat kopjes-geven mijn dankbaarheid kan betonen......

Nog maar twee dagen is hij bij ons, maar de kapoen heeft mijn hart al gestolen. Welkom Lowieke, we gaan proberen je een leuk kattenleven te bezorgen.

Maandagmorgen berichtje van vriendin. Of ik aan het station van Erembodegem niet eens wou gaan kijken, ze had daar een klein tijgertje zien rondlopen en klagend horen miauwen, aan de overkant. Het perron afgelopen, gekeken tussen de struiken, op de parking aan de auto's: geen kat te zien. 's Avonds komt vriendin thuis, was ook nog eens gaan piepen en..... inderdaad het prutske op vier poten had ze gevonden. En kwam gewillig mee. Bleek een katertje te zijn, de naam Lowie (of Louis, over de schrijfwijze hebben we ons nog niet uitgesproken) was snel gegeven.

Lowieke bleek een nieuwsgierig beestje, trok direct op verkenning uit op het appartement. Kwam ook geregeld aandacht vragen, wou gestreeld worden. Potje water werd aangevallen, evenals een plas op het terras. Kattenkorrels werden gretig binnengeschrokt. En later werd de rap-rap geïmproviseerde kattenbak - snel de nodige korrels daarvoor gaan kopen - ook gebruikt waarvoor hij dient. Het voorziene slaapplaatsje? Daar had, heeft Lowieke nog geen oog voor. Nee, 's avonds kroop hij op het grote bed tussen ons in, luid spinnend en om aaikes bedelend. Het werd een bijna slapeloze nacht voor ons, maar kom.

Gisteren dan nog wat inkopen: een echte kattenbak, een krabpaal, wat speelgoedjes voor de kleine kapoen. Die zich echt lijkt thuis te voelen. En terwijl ik dit zit te tikken, ligt te maffen. Op ons bed. Vannacht heeft hij duidelijk gespeeld met één van de speelgoedmuisjes, maar eigenlijk heb ik Lowieke voor de rest bijna niet gezien of gehoord, ik heb goed geslapen. Zou hij doorhebben dat mensen dat 's nachts willen doen?

Och, het is een schat, een hartendief. Welkom Lowieke.

Begrijp me niet verkeerd alsjeblieft. Maar ik vraag me toch iets af. Haalden we in onze jonge tijd, onze lagere-school-jaren, ook zo veel decibels tijdens speeltijden? Gewoon een vraagje hé.

Nee, ik heb niets tegen spelende kinderen, verre van. Ik juich het zelf toe, het is toch beter dan achter een computer te zitten of met de gsm pokemons te gaan vangen?  Nee? Even stoom afblazen, met een bal spelen, tikkertje of ik weet niet welk ander spelletje op de speelplaats: moet kunnen. 's Avonds thuiskomen en - voor of na het huiswerk - sportief bezig zijn, al dan niet in clubverband: ik moedig het aan.

Even (ver) terug in de tijd, zo een veertig jaar geleden, op het 'Hollandsveld' in Hasselt, de Sint-Martinuswijk, vlakbij de Salvatorkliniek. Thuiskomen (per fiets...) van school, boekentas in een hoek smijtend en buiten naar het 'pleintje'. Om toch maar bij de eersten te zijn. Met jassen, truien of zo werden de goalen gemaakt, wie eerst was had de matchbal bij. Snel-snel ploegen kiezen en beginnen te sjotten. Tot een uur of zes, toen de eerste kreet (soms een fluitje) van een moeder weerklonk: komen eten.

Affaire-Dutroux, steeds drukker wordend verkeer, tv, computer enzovoort. Het lijkt alsof een kind niet meer echt kan, mag spelen. Alsof 'de kleine' enkel nog op een zeteltje of stoeltje braaf mag zitten kleuren.... Dat moet zeker niet, integendeel. Uitleven moet kunnen, nu en in de toekomst. En soms is dat met wat lawaai - in ons oren toch.

En dat brengt me terug bij mijn initiële vraag: haalden we destijds ook zo veel decibels tijdens speeltijden op school of bij onze voetbalmatchen?

Nee, ik heb geen pilleke gepakt of iets gesnoven. Ik ben gewoon het (soms, meestal terecht) gezeur, gekreft, gemem, gezaag.... beu. En ja, ook ik bezondig me er aan, op Facebook of op mijn blog. Mea culpa. Maar maken we zo onze leefwereld beter?

Ik ga proberen, met de nadruk op proberen, mijn volgende blogschrijfsels positief te houden. Het zal soms op de tanden bijten zijn, dat weet ik nu al. Maar ik hou van Erembodegem, bijna een kwarteeuw mijn thuis. Een 'dorp' met gebreken, zeker weten. Maar ook een plaats waar ik me thuisvoel, als ingeweken Limburger - 'ne Hesselier' en daar blijf ik (min of meer toch) fier op. En net zoals op de site van mijn geboortestad, moet ik op die van 'Ge zetj van Erembodegem....' soms een  beetje te veel geklaag lezen. Ik ben niet zonder zonde, zeker niet. Maar ik had, en ik zal dat in de toekomst ook doen, altijd de bedoeling om ons 'dorp, deelgemeente' beter te maken, voor u en mij.

Dus. Ja, er zijn (wegen)werken op de Hogeweg, en die zorgen voor - omleidingen inbegrepen - voor hinder. Niet leuk, zeker niet. Niet voor de rechtstreeks betrokkenen, niet voor de mensen op de omleidingen. Snel opgesomd: (nog meer) parkeerproblemen, extra verkeer,.... En ja, helaas, het zal nog een (hele) tijd duren. Maar als al de 'miserie' tegen de zomer opgelost is, er een beter wegdek is, een betere doorstroming voor het verkeer.... dan vergeten we toch al de overlast van nu? En dan staan we toch te springen opdat de Keppestraat, de Rooms-Hofstraat ook (eindelijk) aangepakt worden? Wat ook voor hinder zal zorgen, voor gevloek van de bewoners, de 'weggebruikers'. De nodige parkeerproblemen, de omleidingen, het verschuiven van de verkeersoverlast.....

Maandag gaat - als alle vertragingen weggewerkt zijn (en ik heb nog geen ander signaal vanuit de stad gekregen, dus ik reken er een beetje op dat het tijdschema nu klopt) - de Erembodegemstraat (de weg langs het park) terug open - ook al zou nog niet alles 100 procent oke zijn. Joepie, voor velen. Anderen kunnen dan weer gaan klagen over extra verkeer....

Maar ik ging positief (proberen) blijven. Al heet mijn blog nog altijd (On)zin.......................

Opnieuw een ferme vloek deze middag bij de nieuwsuitzendingen: nu bij Douwe Egberts x-aantal jobs weg. Eerder Axa, Caterpillar, P&V, en noem maar op. En dan moeten we met zijn allen langer werken? En wie is (meestal) grootste slachtoffer? De 50-plussers. Moeten we ons niet eens echt gaan organiseren?

Joepie (sic), de gewone werkmens moet langer werken - een politicus in één van de (veel te vele) parlementen (in ons landje) mag al op 55 pensioen 'trekken', die leeftijdsgrens naar boven halen lukt blijkbaar niet (sic, nog eens). Verworven rechten tellen voor de 'verkozenen des volks' wel, klinkt het. Voor de kiezers: hahaha.  U en ik dus, onze kinderen, mogen blijven werken tot 67 of 40 (of meer) dienstjaren. Grrr. Eerlijk? Ik denk het niet. Ben er zelf zeker van. Maar de heren en dames politici en vakbondslui zullen wel hun uitleg klaar hebben.

Een goed anderhalf jaar geleden werd ik na 28 jaar bedankt voor bewezen diensten, mooi uitgedrukt. Ik (53 nu) ben niet alleen, dat besef ik terdege. Elke dag komen er lotgenoten bij, helaas. En allemaal proberen we terug aan de slag te geraken, terug een betrekking te vinden - elk naar zijn mogelijkheden. Kort samengevat het resultaat van mijn sollicitatiepogingen: een paar proeven en gesprekjes, maar over het algemeen 'we kozen voor een ander profiel' - in mijn ogen (onterecht wellicht volgens werkgevers) synoniem voor te oud. Daarnaast horen we meer en meer over de serieus stijgende kostprijs van verzorgingsinstellingen - rusthuis of serviceflat, ieder met zijn eigen noden - de stijgende gezondheidsfactuur (tja we worden ouder, hebben al een pilletje meer nodig zeker?), en noem maar op. Ook bij deze zaken lijkt de politiek stom te blijven, vinden ze het oninteressant of een te verwaarlozen last, willen ze de kosten, het geld, halen bij u en mij. Tot ze er zelf (of enge kring) mee te maken krijgen zeker?

In Nederland is er een politieke partij 50Plus, die voor de belangen van de '(sorry) ouderen' wil opkomen, die zich met bovenvernoemde zaken wil inlaten, oplossingen wil zoeken. Misschien is het tijd om ook in ons land daarover eens te denken, los van andere politieke thema's, ideeëngoed: een partij die terdege luistert naar de noden van 'ouderen'. Ik wil meedoen. Makkelijk zal het niet worden, noodzakelijk vrees ik wel.

Ik leek vorige week wel een puber die op zijn eerste fuif een meisje probeerde te versieren en (uiteindelijk) een blauwtje opliep. Al ging het nu over totaal iets anders, over een sollicitatie.

Meegedaan aan een schriftelijke proef en dezelfde dag nog bericht dat ik uitgenodigd werd voor een mondeling gesprek. YES, al besefte ik wel dat ik niet de enige zou zijn. Vorige woensdag was het zo ver. Ik hield er een goed gevoel aan over, dacht dat ik het er wel goed vanaf had gebracht. Maar ja, er waren nog andere kandidaten. Donderdag zou ik het verdict horen....

Die ochtend werd ik rond vier wakker, kon niet meer slapen. Dat gesprek spookte door mijn hoofd. Had ik beter dat gezegd, of juist dat niet? Was wat ik vertelde en wat ik als goed aanvoelde, wel goed voor de dames aan de andere kant van de tafel? Twijfels. Maar ja, ik kon er toch niks meer aan verhelpen. Terug de slaap vatten, lukte niet. Het was (bang) afwachten. Wachten op dat telefoontje, die mail.

Ondertussen wel al een leuk smsje van dochterlief, zij dacht haar laatste herexamen succesrijk afgewerkt te hebben. Eerstdaags kent ze de cijfers. Duimen maar. Al ben ik er redelijk gerust in, ze heeft er voor gewerkt, geleerd, geblokt. Maar voor mij bleef het afwachten, tot de late middag. Helaas, er is iemand anders gekozen. Succes aan hem of haar.

Het was even slikken, het is nooit leuk als je afgewezen wordt. Opnieuw die twijfels. Had ik maar..... Doch ik kan de klok niet terugdraaien, ik kan er niets meer aan veranderen. Het zij zo. Maar ik geef niet op, solliciteer naarstig verder. Ooit moet het toch lukken? 53 is toch nog niet te oud? Al ben ik (helaas) niet alleen in deze situatie, dat weet ik ook wel.

Dit weekend Streekbierenfestival in de pastorijtuin van Erembodegem. Als de weergoden niet plots gaan tegenstribbelen - hou dat voorspelde onweer nog wat tegen - kan dat best tof worden. Denk ik.

Twee dingen maken het sowieso leuk, durf ik te wedden. Minstens, want er zijn ook allerlei optredens voorzien. Een lekker streekbiertje (of meer) leren kennen, dat sla ik niet af. Maar ik ben vooral benieuwd naar de tuin. Ik woon nu bijna een kwarteeuw in Erembodegem, maar zag tot nu toe enkel wat bomen boven de muur uitsteken en kon af en toe een glimp opvangen door 'het hek', naast de kerk. Ik hoorde vertellen hoe prachtig, hoe mooi die tuin is. Nu ga ik het eens kunnen zien, joepie. Ik ben echt benieuwd, curieus, nieuwsgierig, enzovoort. Nu het weer nog......

Trouwens, ik hoop dat in de toekomst die tuin meer opengesteld kan worden, gaat worden. Toch zonde dat - als alles wat ik hoorde waaien, waar is - zoiets niet voor jan en alleman, voor u en mij toegankelijk is. Een 'eigen' park in ons dorp, fijn toch? Tuurlijk, moet dat dan ook proper gehouden worden, moet er opgetreden worden tegen overlast en zwerfvuil, .... Maar met wat (sociale) controle moet dat toch kunnen, hoop ik.

Een jaar (en een dag om juist te zijn) geleden begon ik met deze blog. Om mijn frustraties - onder meer over mijn zoektocht naar nieuw werk - mijn belevenissen allerhande, een uitlaatklep te geven. En u leest het, u reageert (soms). Waarvoor dank.

Een uitlaatklep voor mij, soms een wakker-maker voor de maatschappij, voor 'mijn' (dorp) Erembodegem. Zo zou ik zelf deze blog willen samenvatten. En soms wordt dat gewaardeerd, soms niet. Het zij zo. Laat me wel wezen, ik waardeer ieders mening. Positieve feedback is altijd welkom. En als u mij echt niet kan waarderen, niet kan luchten - dat mag, dat kan (al hoop ik dat u dat dan niet (meer) anoniem doet).

Ik heb het voorbije jaar dus geblogd over mijn zoektocht naar een nieuwe jobuitdaging: niet makkelijk, helaas. Maar ik geef niet op - al heb ik (tot deze week) ter zake eventjes 'een pauze' genomen. Op de duur raak je gefrustreerd over dat blijkbaar nieuwe standaardantwoord 'We kozen voor een ander profiel'. Niet leuk, echt niet. Maar - na wat verhuisperikelen en aanverwanten - ik ga er opnieuw voor. Echt.

Daarnaast probeerde ik mijn dochter een hart onder de riem te steken. Voor haar rijbewijs (gelukt in december,  jahoe!!!!!!!!!!!!!),  in haar eerste jaar unief. Nu bezig aan de 'tweede zit' - alhoewel dat systeem niet meer te vergelijken is met 'mijne' (min-of-meer mislukte) tijd, systeem studiepunten dus (ik snap het niet, sorry). Terwijl ik dit 'tik' is ze (hopelijk, maar ik ben overtuigd) 'aan het werk', oefeningen makend (chemie, eikes), of geschiedenis aan het inprenten. De twee herexamens die haar nog wachten. Succes meisje, ik kan niet meer dan duimen (en af en toe voor eten (laten) zorgen). Ik ben nu al fier.

Het meest gelezen, gevolgd worden mijn berichten over het reilen en zeilen in Erembodegem, het gebeuren in mijn achtertuin, de problemen in 'ons dorp'. Met stip - helaas - het 'sluikstorten', niet alleen voor mij een ergernis, maar voor velen. Neem daarbij de plaatselijke verkeersproblematiek - (sommige) vrachtwagens die Erembodegem (gps-gewijs vaak onbewust) als sluiproute gebruiken, parking, en noem maar op. Ik vind het alvast positief dat de 'Aalsterse politiek' die problemen opgepikt heeft. Hoe of waarom? Ik weet het niet, maar ik zal het wel proberen opvolgen. Tot lees?

Nog tot eind van deze maand, dan is het over en uit. Geen drankencentrale meer op de Brusselbaan in Erembodegem. Het zal toch wat wennen worden, denk ik. Het einde van een tijdperk.

Drankencentrale Van Cauter, Drankencentrale R&N, of hoe het ook mag ter boek gestaan hebben de voorbije jaren: eind augustus is het gedaan. Snif. Denk ik toch voor velen uit Erembodegem, Aalst en omstreken. Voor carnavals- en andere verenigingen zal het ook wennen worden. 'Ons' Nellie stopt ermee. Niet gespaard door het leven - echtgenoot Roger jaren geleden plots gestorven, vriend Chris onlangs ook zijn strijd verloren..., zelf is de gezondheid (vooral de gewrichten, botten die langs alle kanten beginnen te kraken, begreep ik vorig weekend) ook niet meer honderd ten honderd. Dus ja, het is te begrijpen dat ze de handdoek 'gooit'. Het kan niet blijven duren hé.

Vorig weekend bezoek verwacht. Dan is het even uitkijken wat we 'in huis' hebben. X drinkt graag Witkap, Y en Z Duvel, een ander....... En dan begon de zoektocht. Naar glazen, naar dat bepaald (bier)merk. Nellie was mijn redder in nood, zowel voor drank als voor glazen.

Nog drie weken (ongeveer), voor wat er nog in huis is. Dan is het gedaan, over en uit. Het vriendelijke 'Hallo, Kurt. Hoe is het manneke?' zal ik moeten missen. Ook al was ik er niet echt een vaste klant, vriendelijk bleef Nellie, die lach was er altijd, dat praatje was meer dan obligate vriendelijkheid.

Nellie, het ga je goed, geniet nog van wat nog komt en nog komen moet.

Ik ergerde me er al eerder aan op mijn blog. Op 'Ge zetj van Erembodegem' is het ook haast dagelijkse kost. In andere gemeenten in ons landje wellicht ook. Sluikstorten. Mensen die de regels over afvalverwerking niet willen naleven. En die mensen zijn van allerlei pluimage.

Deze middag, op 'Ge zetj van Erembodegem', stuurt Silke Van Vaerenbergh een soort oproep. Of we met zijn allen niet zelf de mouwen moeten opstropen, niet zelf initiatief moeten nemen en die vuiligheid moeten gaan opkuisen. Of toch minstens eens moeten overleggen hoe we dat probleem gaan oplossen. Goed bedoeld, daar twijfel ik niet aan. Ook al ben ik geen fan van haar partij, ze heeft een punt. Kunnen niet alle gemeenteraadsleden van Erembodegem - ongeacht kleur - de handen in elkaar slaan om een oplossing voor die vuiligheid te vinden? (En ja, ik pleit nu voor 'mijn' dorp, in andere (deel)gemeenten zal het fenomeen zich ook voordoen, helaas).

Maar zelf gaan opruimen? Ik denk dat dat iets te veel gevraagd is van de gewone man in de straat. Eerlijk, ik sta ook niet te springen. Elke inwoner moet wel bewust gemaakt worden dat sluikstorten niet kan, er moet gezorgd worden dat de 'pakkans' vergroot wordt en, last but not least, ook de 'stad' moet inspanningen doen - lees voldoende vuilbakken plaatsen (niet voor huisvuil!!!!!!!!!!!!), 'nieuwe' inwoners wegwijs maken in de regels qua huisvuil (in blauwe zak mag alleen...) en vooral optreden als de mensen hardleers zijn en blijven. En dat kan, vrees ik, alleen maar met geldboetes. Al zou een verplichte werkstraf - lees opruimen van dat zwerfvuil - misschien nuttiger zijn.

Dus Silke: ik steun je initiatief, ik wil er mee over babbelen, mee oplossingen zoeken. Om 'ons' Erembodegem proper te maken, proper te houden.

Een paar weken geleden schreef ik over mijn nieuwe buren, de rustige grazers in de 'achtertuin'. Negen waren het, een bolletje (soms bol) wol op vier poten, af en toe wat ruziemakend. Nu lopen er nog maar vier schaapjes, snifsnif. Tijd voor wat bezinning?

Wellicht zijn er vijf geslachtofferd op het offerblok van de dieren-consumptie-economie, zijn ze nu of binnenkort - sorry veggies - ingrediënt van één of andere vleesschotel. Dat is helaas nog steeds de realiteit, voor de meerderheid in deze Westerse wereld.

Maar 'mijn' schaapjes dus. Terug van weekje Gardameer en plots nog maar vier te bespeuren. Oesje? Tuurlijk kweekt eigenaar voor de consumptie, tot.... Hebben ze een mooi leven gehad. Denk ik toch, in alle vrijheid grazend, spelend, enzovoort in de wei. Door jan en alleman gerust gelaten, af en toe verwend met extra brood van een passant, met vers gesneden kruid uit een buurtuin. Maar nu.... Nog met vier. En ik kan het me inbeelden, maar toch heb ik de indruk dat ze (soms even) treuren. Dat ze kijken naar dat ene hek, waar hun soulmates door vertrokken zijn. Om even later weer rustig door het groene gras te kuieren en in te grazen.

Dit schouwspel doet me bijwijlen even denken aan ons mensen. De ene al wat gevoeliger dan de andere, maar toch. Ook wij denken - niet constant, soms slijt het een beetje - aan onze geliefden die we 'kwijt' zijn. Uit het oog verloren, of gewoon moeten afstaan - ouderdom, erger nog ziekte. En dat kan jaren geleden zijn, maar soms komt het naar boven, zonder het te beseffen. En dan is het even slikken, even stilstaan bij wat helaas definitief voorbij is. Meestal te vroeg, maar nooit meer terug te draaien.

Sterkte aan iedereen die een naaste, een geliefde heeft moeten afstaan - of er dicht bij is................

Haast en spoed is zelden goed. Mijn moeder heeft het tot vervelens toe tegen mij gezegd. Terecht, wellicht. Vandaag kreeg ze nogmaals gelijk.

Rond tien uur deze morgen, Erembodegem wordt opgeschrikt door een helikopter, die maar blijft rondcirkelen. Nu is een helikopter boven ons dak geen nieuws, zie de veelvuldige problemen op de E40, maar nu was het toch anders. Dat bleef maar duren en Facebook werd wakker, vrijwel onmiddellijk. Vraag op de groep 'Ge zetj van Erembodegem....': weet iemand wat er gaande is? Snel wordt er gereageerd - Pokemon Go-grapjes inbegrepen.

'Zoektocht naar een gewapende man', 'Overvaller van Delhaize gezocht', 'Het is de Delhaize van Erembodegem', 'Nee, die grote Delhaize van Aalst',..... we werden overstelpt door - laat me wel wezen - goedbedoelde FB-berichten. Het was wachten op de nieuwssites. Het Nieuwsblad en TVOost waren het snelst, maar blonken aanvankelijk uit in verwarring. Ja toch? 'Klopjacht op overvaller Delhaize in Erembodegem', zo stond er. Dat interpreteer ik, en blijkbaar vele anderen, dat de overval in Erembodegem gebeurd was. Buren van betreffende winkel reageerden direct: 'niets gezien, niets gehoord, niets abnormaal'. Iemand anders had 'veel combi's aan de 'grote Delhaize' (die aan de Haring, de Parklaan in Aalst) gezien. De link was (onterecht bleek later) gelegd....

Stilaan - twee uurkes later ongeveer - werd de situatie wat duidelijker. Er was een overval op een Louis Delhaize-filiaal in de Jan Bijlstraat in Aalst (niemand die direct kon zeggen waar dat was....) geweest, de gevluchte daders zijn klemgereden/gestopt aan de al eerder vermelde grote Delhaize. Eén (vermoedelijke - ik moet voorzichtig blijven) dader werd meteen gearresteerd, een tweede ging op de loop, dook de bosjes in - op weg naar het Park? Vandaar ook die helikopterzoektocht, die sommige langslapers gewekt heeft.

Met deze blog wil ik enkel en alleen zeggen - vooral naar de media toe: ons informeren is goed, hoe sneller hoe liever, tuurlijk. Maar zorg voor duidelijkheid, zaai niet extra paniek, ongerustheid. Zeker niet in deze tijd. Anderzijds, door de sociale media, willen we extra snel alle mogelijke informatie..... Dus: mensen, posters - ook ik, ik ben eerlijk - denk soms eens twee keer na.....

Ook al ben ik anderhalf jaar niet meer actief op de krant - tegen mijn wil - toch blijft nieuws me boeien, me achtervolgen. Zelfs op vakantie. Nu nog meer dan vroeger. Grrr (soms toch).

Een tiental dagen geleden op vakantie vertrokken. Vrijdagmorgen rond zes uur de auto in, richting Beieren (tussenstop) en dan Gardameer. Eerste wat je hoort, nog niet goed wakker: Nice. Vrachtwagen die op de massa na een vuurwerk voor de Franse feestdag inreed. Al die doden, al die gewonden.... onwezenlijk. Het werd nog wat stiller in de auto, het ongeloof, het onbegrip groter. Op de hotelkamer toch snel beelden, extra informatie gezocht. Vrolijker werd ik er niet van.... 's Anderendaags, tweede etappe naar vakantieoord. De Duitse radioposten unaniem en continu over de staatsgreeppoging in Turkije. De fileproblemen, de lange wachttijden werden meteen ingevuld. Niet met opbeurende berichten. En ook nu weer.... 's avonds zoeken naar meer info, zelfs op de Italiaanse tv-zenders - waar ik nauwelijks iets van begreep, buiten wat beelden....

Tot vorig jaar ging ik dan op zoek naar een (Vlaamse) krant, nu is er die op IPod, IPad, gsm, laptop..... Als je ze kunt downloaden toch (wifi is niet overal het-van-het blijkbaar). Dus 's morgens proberen up-to-date te blijven, het laatste nieuws te weten te komen. En je ergeren, je kwaad maken over al die gebeurtenissen - het luchtige nieuws, de sport als zoetmaker meepakkend. En dan rij je terug richting België, naar huis. En weer hoor je niets anders dan een jonge man die met bijl en mes op een trein in Beieren mensen aanviel - daar reed ik net naar toe hé.... Terug thuis, op een huwelijksfeest vrijdagavond: schietpartij in München, 's anderendaags aanval met een machete, gisteren zondag zelfmoordaanslag met een bom - ook allemaal in Duitsland, in de deelstaat Beieren.

En dan komt die verslaving weer boven, wil ik alles weten. VRT-teletekst is helaas verdwenen, maar op de Nederlandse en Duitse openbare zenders kan ik gelukkig wel nog terecht voor geschreven informatie. CNN, BBC-World, Duitse en Nederlandse zenders passen hun normaal zendschema aan - iets wat VTM en VRT enkel en alleen doen (en goed) als er in ons eigen landje iets ernstigs gaande is. Zo kan ik mijn nieuwsverslaving toch nog een beetje stillen - liever niet met menselijke drama's, sportinfo en leuke 'dingen' zijn wel welkom. Helaas is dat meer en meer minder het geval.