Net gehoord: Blokker gaat x-aantal winkels sluiten. Voor zo een 300 mensen (en hun familie) in Vlaanderen heel slecht nieuws. De concurrentie - andere ketens, internet - wordt te groot. Een beetje onze schuld?

Och, het is toch zo gemakkelijk. Achter je computer zoek je klederen, snuisterijen, huishoudtoestellen - van een keukenrobot tot.... - of ik weet niet wat. En je bestelt, betaalt met je bankkaart via je computer en een paar dagen later - soms al na één dag - wordt het aan je voordeur afgeleverd, door één van die - ze lijken wel uit de grond te komen - firma's die niets anders doen.

Dagelijkse boodschappen kan je nu al gewoon doorgeven aan je supermarkt, al moet je die (in het algemeen toch) nog zelf gaan afhalen. Een gezonde evolutie? Voor de consument misschien wel, hij moet zich (haast) niet meer verplaatsen. Maar voor de winkels???? Nu Blokker, eerder al, en in de toekomst wellicht nog meer, kleding-, schoenenwinkels, shops voor accessoires allerhande, doe-het-zelfzaken en ga maar door. Ik vrees dat er nog ketens gaan volgen.

En moeten we ons dan niet iets gaan afvragen? Kunnen we gewoon aan de zijlijn gewoon zuchten 'dat is erg', maar ondertussen online bestellen? Als ik goed geïnformeerd ben is er in Vlaanderen tot op heden één firma (Torfs) die een akkoord heeft met de werknemers om tot elf uur 's avonds te werken, om online-bestellingen te verwerken. Ondertussen kopen we via de 'buitenlanders' bol.com, Zalando, Cool Blue en noem maar op, crossen de PostNl-wagens samen met die van bv. Dpd en co over onze wegen om aan onze behoeften te voldoen.

Nogmaals: moeten we ons niet eens iets gaan afvragen? Laten we de winkelcentra gewoon verloederen, wordt leegstand in de steden, dorpskommen de norm? Bij onze Noorderburen is er al (lang) aan de alarmbel geklingeld, hier zucht de minister van werk eens: 'Ik ga met de firma aan tafel zitten om te zien....'. Wakker worden, allemaal, in de Wetstraat, en ook u en ik thuis.

Tijden veranderen, daar moet ook ik me bij neerleggen. Maar laat ze dan ten goede veranderen aub.

Soms moeten we er ons bij neerleggen, hebben we gewoon geen keuze. Eventjes vloeken, dat kunnen we doen. Maar er iets aan veranderen? Helaas niet. Als het op de kalender staat, gaan ze door: die (wegen)werken.

De wegen in 'mijn' dorp - ik woon hier bijna een kwarteeuw, dus die 'tjipkes' mogen eigenlijk weg - worden (eindelijk?) onder handen genomen. Geen enkele inwoner van Erembodegem - denk ik toch - die dat betreurt. Dat de timing van die werken niet altijd ideaal lijkt..... Tja, voor iedereen goed doen kan niet. Maar soms lijkt het ons inwoners toch een beetje overdreven. Zo hoor ik toch ook rondom mij.

Volgende week beginnen ze aan de 'voorbereidende werken voor de nutsvoorzieningen' in de Rooms-Hofstraat - in eerste instantie tussen sporthal Schotte en de 'brug', later het gedeelte tussen die brug en de Keppestraat. Een (helaas?) grote verkeersader, nu al staan de auto's in file in de ochtend(school)uren. Werken zullen - als alles meezit (weersomstandigheden,...) - tot eind maart duren. Oké, het moet gebeuren. Maar ondertussen is een andere verkeersader - de Hogeweg - ook onderbroken (tot bouwverlof in de zomer, als er niks tegenzit). De 'echte' werken in Rooms-Hof- en Keppestraat zijn voor later - lees najaar 2017 ? - maar ook nu wordt er al gewaarschuwd voor ernstige verkeershinder, lees nog wat meer 'langzaam verkeer'.

Moeten die (noodzakelijke) ingrepen nu echt tegelijk gebeuren? Kan dat niet beter gecoördineerd worden? We hebben in Erembodegem al de saga van de Denderbrug, de miserie van 'de straat langs het park', de bouw van Schotte,.... meegemaakt. Laat me wel wezen: niets tegen die verwezenlijkingen, wel iets tegen de misverstanden, de slechte afspraken die daaromtrent gemaakt werden.

Dus alle bovengeschreven (on)zin samengevat: verkeersmiserie is er en zal er (helaas) blijven zijn, maar stadsbestuur maak het aub niet erger dan het al is en spreek met aannemers, andere overheidsdiensten (gewest, provincie...) eens goed af om het de pendelaar, de gewone man/vrouw die met de auto op pad moet niet nog moeilijker te maken. In de hoop......................

Ik ga toch een beetje zondigen tegen mijn principes. Vrees ik. Bloggen over politiek is immers gevoelig. Maar soms kruipt, sluipt er iets....

Het gespreksonderwerp dezer dagen - aan de cafétogen, tijdens de koffiepauzes op het werk, in de huiskamers,........: Donald J. Trump. De nieuwe Amerikaanse president (voor zij die echt van een andere planeet komen) en zijn eerste beslissingen. Zijn ze goed of niet? Weerstand al over de wereld krijgen ze wel. Dus............. Anderzijds zijn er mensen die ze toejuichen............. Wie heeft er nu gelijk???????????

Ja, er is een terrorismeprobleem in de (Westerse) wereld, dat kan niet ontkend worden. Ja, daar moet tegen opgetreden worden, zal elk weldenkende burger beamen. Maar of Trumps oplossing dé oplossing is? Mensen uit x-aantal Arabische landen de toegang tot de USA verbieden - maar aan de andere kant niet uit (Arabische) landen waar zijn (vroeger - sic) bedrijf actief is??? Toch twijfels, nee?

Ja, in de VSA is er een probleem met illegale immigratie, met mensen die zonder de nodige papieren het land zijn binnengeraakt en er (goedkoop) werken. Ook in Europa is dat het geval. Zelfs met mensen (uit het voormalige Oostblok) die met de nodige papieren, onder de prijs mogen/kunnen werken in (het zogenaamde) West-Europa. Is dat gezond? Is dat (voor een werkzoekende bij ons) hoopvol voor de toekomst? Wie profiteert van die goedkopere werkkrachten? U en ik niet, vrees ik.

Och, al het bovenstaande gewoon om te schrijven, te melden dat ik alle wrok, haat, teleurstelling,.... van de gewone man (van mij dus ook) begrijp. Dat ik snap waarom men in Groot-Brittannië - eigenlijk tegen de verwachting van de politici zelf in - voor een Brexit heeft gekozen, dat in de USA iemand als Donald Trump tot president verkozen werd. Maar vooral dat ik hoop dat de politici (werkgevers, vakbonden) - in Vlaanderen, België, Europa,.... - eens eindelijk hun gezond verstand gaan gebruiken, luisteren wat er in de straat, op de werkvloer leeft. Want anders zullen bij de nakende verkiezingen in Nederland, Frankrijk en Duitsland en waar nog allemaal - in België gemeenteraadsverkiezingen in 2018 - nog 'rare' dingen kunnen gebeuren.

Het zit soms in je hoofd, je denkt dat je het zeker weet, maar toch ben je snel verkeerd.... Zo ook nu. Ik heb altijd gedacht dat 't Soetebekje tijdens carnaval Aalst met congé was, maar nee dus.

Deze week viel het me plots op, bakkerszaak 't Soetebekje in Erembodegem is volgende week gesloten. 'Tiens? Dat is toch altijd bij carnaval?' Dacht ik. Verkeerd gedacht, meldde uitbaatster Els me meteen. Oke, ze krijgen hun 'waar' van Ponnet en zijn dus ook (grotendeels) aangewezen, verweven met de werkdagen van de leverancier. Altijd samenvallend met Oilsjt Carnaval, dacht ik dus. Verkeerd, een klein beetje toch. Want op maandag en dinsdag is Elske altijd gesloten.....

En dat brengt ons bij het grootste feest dat in deze stad, in de deelgemeenten leeft: carnaval. Nog 30 dagen, de aftelkalender van De Moikes moogt u beginnen te gebruiken. Zondag 26 februari is het 'van datte', is het 'prijs', gaat de stoet uit, hopelijk met de weergoden aan de kant van al diegenen die uren, dagen, weken, maanden werk hebben gestoken in hun 'jour de gloire'. Want - als uitgeweken Hesseleer (inwoner van Hasselt, hoofdplaats van Belgisch Limburg, noot van de schrijver....) - Aalsters carnaval is uniek. Wat mijn (ex-)gouwgenoten, Hollanders of Duitsers ook mogen beweren. Geen 'Alaaf' hier, maar gewoon amusement.

Met Raf als prins. Die gaat bewijzen dat je als inwijkeling - van Poolse origine, so what? - ook ne echte Oilsjterse carnavalist kunt zijn. Voor hem, voor alle feestvierders - een maandje op voorhand - het allerbeste.

Ik ga moeten oppassen, me een beetje beter beginnen te gedragen. Want mijn baasjes worden de laatste dagen nog al eens kwaad op mij. Ik word blijkbaar een te grote deugniet, een te grote kapoen. Miauw, groetjes van Lowieke......

Sorry baasjes, ik kan het niet laten. Ik wil nieuwe dingen ontdekken en ja, soms ben ik een beetje te enthousiast. Gelukkig zijn de vazen van die kunstbloemen veel steviger dan jullie dachten, al maken ze wel veel lawaai als ze vallen. En dan steek ik me snel weg.... Bazinneke dat een bakje met bloembollen geplant had. Tja, dat moest ik toch eventjes onderzoeken. En dat er dan wat aarde en ne bloembol op de grond vielen..... Misorryauw. Ik heb de 'vloeken' wel gehoord.

Gisterenavond vond ik het tijd voor een nieuw avontuur. Baasje ging na het eten sigaretje roken op terras, ik glipte mee buiten en, ja, het kriebelde.... Toch nog eens gaan kijken op dat dak, ook al was het donker. En ja, ik had me een klein beetje overschat. Naar boven, dat ging nog. Maar het was toch een beetje hoog.... Na een tijdje mijn moed bijeengeraapt en toch - via een terrastafel - de sprong gewaagd. Een volgende keer een beetje meer nadenken voor ik mijn stoute schoenen aantrek? Zo dacht ik, tot een uurke geleden.... De voordeur was open, baasjes hadden mij niet in de gaten..... en ik glipte - voor het eerst - buiten aan die kant. Meteen onder de auto op de oprit gedoken, zo zagen ze me niet. Maar ja, als die deur dan terug op slot gaat, sta ik weer op straat; ben ik mijn eten, mijn warme slaapplaatsjes kwijt.... Gelukkig was het 'kleine' baasje, de zoon van bazinneke, er. Die hoorde me miauwen aan de deur en liet me terug binnen. Ik zal de volgende keer toch een beetje minder stout, minder ondeugend moeten zijn. Want eerlijk, baasjes zien me graag en ik hen eigenlijk ook.

Al ben ik nog af en toe een grote stoute deugniet...............

Ik weet het, vloeken mag niet - god (?) ziet u. Maar soms, heel dikwijls eigenlijk, kan je je maar moeilijk bedwingen. Opgekropt of niet, een welgemeende godverdomme, of een fuck you....

Als je nog maar eens een 'slechte' reply op een sollicitatie krijgt, of geen: dan volgt er een vloek. Al twee jaar lang probeer ik.

Ben ik te oud? Ik vind van niet, mogelijke werkgevers blijkbaar wel. En ja ik maak nu ook geen reclame voor mezelf, maar ik moet het van me afschrijven. Misschien tegen beter weten in, gvd. Ben ik te duur? Nog nooit ben ik tot 'wat wilt u verdienen' geraakt. Gvd zeker? Oke, ik had een mooie job, verdiende meer dan goed mijn boterham en op een bepaald moment oordeelde mijn werkgever dat het over was, gvd. Buiten mijn wil.

Nu zoek ik al twee jaar, krijg ik soms reacties op sollicitaties - helaas meestal (gvd) à la uw profiel voldoet niet, af en toe (één procent.....) een telefoontje, een kort gesprek. Maar kort samengevat: nada, niente, noppes, niks (gvd). Als resultaat. Hoopgevend, grrr.

Opgeven mag ik niet. Daarvoor ben ik nog te jong, te gedreven, ja zelfs te ambitieus misschien. En opgeven zal ik ook niet (gvd). Ooit moet het toch wel lukken? Ooit moet er toch een werkgever zijn die een - weliswaar een plus 50-er - gedreven werknemer kan gebruiken? Godverdomme, ik blijf hopen.

Aan al mijn vrienden, aan de inwoners van Erembodegem (en bij uitbreiding Aalst), aan alle volgers van mijn (on)zin-blog, aan kennissen, familie..... Kortom aan iedereen: de beste wensen voor 2017. Mijn nieuwjaarsbrief kan je hieronder lezen, als je zin hebt.

Voor de inwoners van 'mijn dorp' Erembodegem: dat we de aankomende werken aan de Hogeweg, later Keppestraat en Rooms-Hofstraat goed verteren. Wellicht met het nodige gevloek, de bijhorende overlast, maar in de hoop dat het beter wordt. Dat het aangekondigde 'Masterplan' voor Erembodegem ook echt een succes wordt - ik wacht vol ongeduld op de ideeën, de plannen - zodat het hier echt leefbaar wordt.

Voor onze politici wens ik een dosis gezond verstand, bij sommigen (velen?) echt nodig. Stop met palaveren, zeveren over in mijn ogen onbenullige dingen, maar maak eindelijk werk van zaken waar de gewone man echt wakker van ligt: veiligheid, zijn centjes, zijn (pensioen)toekomst en de toekomst van zijn (klein)kinderen. Referenda (o.a. Groot-Brittannië) en verkiezingen (o.a Trump) moeten jullie toch al wakker geschud hebben?

Voor allen die vechten tegen een ernstige ziekte en voor hun familie en vrienden: de nodige sterkte, de moed die nodig is om te overleven, of als het niet anders kan mooi afscheid te nemen.

Voor mijn dochter evenveel succes met de studies als in 2016. Ik weet dat je er voor werkt, ik hoop dat het resultaat oplevert - zoals vorig academiejaar. Toen heb je papa echt blij gemaakt, was ik echt trots. Voor de rest duim ik voor een goede gezondheid, toffe vrienden en vriendinnen.

Voor mijn (heel lieve) vriendin dat we na de verbouwing, de verhuis, de laatste loodjes ook tot een goed einde brengen. Nog even op de tanden bijten zeker?

Voor mij persoonlijk: terug werk, of op zijn minstens zinvollere afwijzingen dan 'uw profiel voldoet niet' (lees u bent te oud....).  Zodat ik terug moed schep om te blijven zoeken naar een nieuwe job. En werkgevers, het is niet omdat ik 50-plus ben, dat ik oud ben; het is niet omdat ik 28 jaar bij dezelfde firma actief was, dat ik niet flexibel ben, niet wil (bij)leren, iets nieuws ontdekken.

En tenslotte ook een wens voor onze vondeling, Lowieke. Gevonden aan het station begin oktober, nu zich meer en meer thuisvoelend. Een kat mag dan zogezegd negen levens hebben, ik weet niet hoeveel je er al hebt opgebruikt. Dus nu je op avontuur trekt op het dak, wees voorzichtig. Ik wil je niet kwijt, ik zou je gespin, je gehos, je zottigheid echt missen.

Beste wensen allemaal.

Yes, het lukt. Lowieke op 'de grond houden' dat pakt niet meer, miauw. Ik heb een ontsnappingsroute ontdekt, tot (min of meer) wanhoop van mijn baasjes.

Oh, ik was (probeerde het toch) braaf in het begin, zo content dat ik aan het station van Erembodegem gered werd, een thuis kreeg. Krabben aan zetels, stoelen en zo, dat hadden/hebben ze niet zo graag, maar sorry ik kan het niet laten. Al begint die krabpaal me af en toe toch te interesseren.... Maar voor de rest, ben ik echt tevreden: koekjes, eten en drinken op tijd en stond (meer dan genoeg) en daarnaast het nodige 'geflos' - als ik goesting heb, hé.

Een dikke twee maand en half ben ik er nu. Het buiten lopen beperkte zich tot het terras - één hoog, vooral als baasje een sigaretje ging roken. Was het op, liep ik mee binnen. In het begin toch. Op de duur bleef ik al wat langer buiten, kroop ik op of onder de tuinstoelen, wat langer genieten van de goede lucht. Maar net nu, voor de mensen-feestdagen, heb ik iets ontdekt, miauw. Ik kan nog hoger, moet alleen een beetje durven. En dat doe ik. Ik klauter dus over de terrasafsluiting, wurm me tot op het dak, en ik zit meteen een heel stuk hoger - sorry baasjes. Hihiauw. Dat de vogeltjes maar beginnen op te passen, ik kom dichter. Voorlopig ben ik nog tevreden met een stukje gevonden isolatie, maar straks..... Miauw.

Beste wensen van Lowieke voor 2017.

Jaaaaaaaaaaaaaa, ik heb het gevonden. Katten overal lees deze tip van Lowieke. Het levert een vloek op, maar het is efficiënt. Echt waar. Miauw, hihihi.

Blijven je baasjes wat te lang slapen volgens jou, moet je te lang wachten op een nieuwe portie eten of vers water? Ik heb er iets op gevonden, bij mijn baasje werkt het tenminste. Die mensen hebben toch echt een heel ander levensritme dan wij katten. Als ik wil spelen, rondlopen, als een 'paardje' huppelen, zijn ze te moe of nog niet wakker genoeg om mee te doen. Luieriken zijn het. Miauw.

Maar nu heb ik het gevonden, mihiiiauw. Springen op bed, tussen baasjes inkruipen en luid spinnen, het hielp allemaal niet. Tot vorig weekend.... Deken was een beetje opgeschoven, voetjes lagen bloot.... Met mijn nageltjes voorzichtig aan de onderkant van een voet..... Het zal niet veel langer dan een seconde geduurd hebben, of baasje - die dit nu aan het tikken is - vloekte, sprong recht. En even later had Lowieke dus een gevuld schaaltje om te smullen. Miauw.

Het is een lieverd, net als bazinneke. Mijn kapoenenstreken worden met de mantel der liefde bedekt, meestal toch. Oké, soms krijg ik een vloek te horen, af en toe een kussentje mijn richting uit - ik krab nu eenmaal graag en niet altijd aan de aangekochte krabpaal..... - maar al bij al ben ik echt tevreden dat bazinneke mij aan het station van Erembodegem gevonden heeft. Nu heb ik een leuke thuis en word ik verwend. Dankmiauw.

Elke dag leer ik, Lowieke, bij, ontdek ik nieuwe dingen. De ene al raarder, gekker dan de andere. Mensen zijn toch rare wezens, hebben gekke toestellen en zaken in huis. En dat moet allemaal in mijn kattenverstand. Miauw.

Neem nu die robotstofzuiger vorige week. Lag ik net rustig een dutje te doen op de mat, zet bazinneke dat onding aan. Tuurlijk verschoot ik, ik verstopte me direct onder het bed. Kwam dat lawaaierig spul daar toch ook niet kuisen zeker. Me dan maar veilig in de gang achter een muurtje verstopt, waar ik alles goed in het oog kon houden. En eigenlijk was hij toch niet zo stout die stofzuiger, een balletje dat ik al een tijdje kwijt was, kreeg ik terug. Dank, miauw.

Mensen gaan binnenkort blijkbaar feesten. Kerstmis heet dat, heb ik begrepen. Dus staan er allerlei rare beesten en lichtjes in huis. Ik blijf er braaf af, tot tevredenheid van de baasjes. Maar die bloemstukjes op tafel..... Eerst pikte ik alleen maar de paarse bloemetjes, maar die twee glinsterende vlinders staken mijn ogen uit. En ik heb ze kunnen pakken, mihihihiauw. Maar lekker waren ze allerminst, wist ik veel dat het geen echte beestjes waren. Dat vogeltje zal dus ook wel namaak zijn.....

De tijd vliegt snel, ook voor een kat. Al twee maanden ben ik nu 'thuis', gered van een zwerversbestaan aan het station van Erembodegem. Bedankt baasjes, een dikke miauw van Lowieke.

Zie je dat tekeningske bij dit stukje blog? Het lijkt wel voorbestemd. Oudste neef van baasje tekende dat jaren geleden, ik trek er toch een beetje op, niet? Zelf zal baasje nooit gedacht, nooit verwacht hebben dat hij ooit een kapoen zoals ik in huis zou halen. Maar toch. Waarvoor dank, miauw. Ik ben hier echt met mijn kattengat in de boter gevallen. Ze proberen me te verwennen met kattenkoekjes en ander lekkers, kommetje water wordt steeds mooi op tijd aangevuld of ververst. Verstopplaatsjes zijn er ook genoeg, ik kan ze nog steeds laten verschieten, hihi.

Alleen hun slaapritme ben ik nog niet gewoon. Ik ben een vroege vogel, maar dan liggen zij nog te ronken. Wat naar hun tenen onder het deken graaien helpt niet om ze wakker te krijgen. Dan spring ik maar wat op het bed, wurm me tussen hen in en hoop hen met mijn luid gespin uit dromenland te halen. En soms lukt dat, miauw, heel soms. Dan wil ik, na een potje eten, spelen, rondrennen. Maar echt veel energie zit er op dat moment nog niet in bij hen. Eerst wat koffie hebben ze nodig. Ondertussen heb ik al een paar keer de trap op- en af gerend, ben ik op het terras - toch koud deze week - een kijkje gaan nemen. En zo tegen de middag is het mijne toer om te rusten, net als baasjes 'wakker' zijn. Toch raar hé, zo een mens. Miauw.

Vandaag in de krant - als je het echt wil weten Het Laatste Nieuws - drie artikels die me echt 'pakten'. Emotioneel raak, goed - zelfs schitterend - neergepend. Chapeau voor de schrijvers, voor de eindredacteurs. Echt waar. Tussen alle miserie (ontslagen, aanslagen, politiek gekibbel....) door, een verademing.

Eerst was er dat verhaal van dat meisje dat haar zusje ongeveer een jaar geleden verloor in een ongeval met vluchtmisdrijf. Het proces komt dezer dagen voor en ze wil haar leed, haar verlies, haar emoties nu van zich afschrijven. Allé proberen. Sereen werd haar leed weergegeven, met daarnaast een eerste blik op haar blog. Een blog die het lezen waard wordt, denk ik. En die voor veel mensen, 'soortgenoten' in een zelfde situatie nuttig kan zijn, op termijn helend kan werken. Ik hoop het uit de grond van mijn hart.

Dan was er het verhaal van een voor het leven gehandicapte dochter van een BV. Bijna 17 is ze nu, maar wat een madam!!! Ze weet duidelijk wat ze wil, en vooral niet wil. Voor de rest van haar leven tot een rolstoel veroordeeld helaas, maar volwassener overkomend als veel van haar 'gezonde' levensgenoten. Echt, ik hoop dat alles 'slim', goed komt. Dat ze - zoals ze zelf wil - snel op haar eigen 'benen' kan staan. En dat ze het geluk vindt, dat ze verdient.

Tenslotte kreeg ik het moeilijk bij het 'Levensverhaal' van een (bijna-)vijftiger, helaas voor zijn vrienden en familie overleden. Zijn leven werd neergepend en door mij gelezen alsof ik het zelf meemaakte. Ik weet dat ik jaren geleden op een redactievergadering nog mijn lof over de schrijver van die vrijdagse rubriek uitsprak, nu was het zeker raak. Chapeau.

Het zal wel aan mij liggen, ik ben - naar buiten toe natuurlijk zelden of nooit - een gevoelige jongen. Bleitfims, ontroerende verhalen.... en ik heb prijs: traantjes, 'snutten', krop in de keel. Zulke verhalen pakken me, echt waar. En tussen alle onrechtverhalen, politiek gekonkelfoes en dergelijke door, op één of andere manier toch een verademing. Voor mij alleszins.

Het is soms raar, heel raar. Je ziet iemand binnenkomen in een café en je begint te denken. Is hij het of niet? Nee, het kan niet want.... Of toch? En dan vraag je het - na een tijd - gewoon: 'Ben jij....'

Tien jaar geleden ongeveer vertrok hij. Met zijn geliefde naar het zuiden van Frankrijk, aan de voet van de Pyreneeën. Voor een B&B, met restaurant - want zij kon koken, had ervaring. Vraagtekens bij mij, bij andere collega's op de krant. Want we kenden 'onze reus' enkel als fotograaf: zou dat wel goed aflopen? Ja dus (en dat weet ik van mensen die er geweest zijn, gelogeerd of aan tafel aangeschoven), maar aan alles komt een eind. Als er (klein)kinderen zijn in België....

Gisteren zag ik een kalende reus - met alle respect hé - binnenstappen voor een koffie in een cafeetje op de plesj in Erembodegem. Was druk in 'gesprek' met anderen, keek eens achterom en dacht: 'Nee, dat kan niet.' Vandaag komt hij weer een koffietje drinken en toen ik buitenging voor een sigaretje kon ik het niet laten. 'Sorry, ben jij....?' Ja dus. En wat zegt hij? 'Ik moest naar hier komen, en kende eigenlijk niemand in deze gemeente. Behalve...' Bestaat toeval?

Effe een toffe babbel gehad, paar herinneringen opgehaald, wat geklaagd over hoe goed het vroeger allemaal wel was en nu niet meer...., over hoe het in de (pers)wereld allemaal veranderd is. Als hij eerstdaags nog in Erembodegem klanten ronselt voor het energiebedrijf waarvoor hij nu werkt en we komen elkaar tegen....Dan praten we verder CLZ (voor de insiders, zijn kenletters destijds.....)

Raar dagje vandaag, miauw. Ik was een beetje opgesloten, mocht niet rondcrossen zoals gewoonlijk. Nee, ik, Lowieke, was niet echt content.

Werken aan de voortuin, blijkbaar. Voorbereiding op een oprit. Om in de toekomst de modder buiten te houden. Schijnt. En die werkmannen laten de voordeur openstaan, op een kiertje. Om stroom te kunnen pakken, om te kunnen slijpen indien nodig. En dus mag ik de trap niet meer op en neer crossen, mi'snik'aauw. Want de baasjes zijn bang dat ik ontsnap, dat ik buiten op straat - soms een echte 'snelweg' - op verkenning zou gaan. Tot aan de deur, dat mag ik nog, maar dan.....

Dus werd de 'living' afgesloten, met een schuifdeur - toch een raar systeem, mijn kattenverstand kan er niet echt bij. Gelukkig scheen het zonnetje, was het niet koud, en zo stond de terrasdeur toch op een kattenkiertje, kon ik buiten een luchtje scheppen, naar de schaapjes en vogels kijken, naar de insecten happen - echt lekker zijn die toch niet.... En nu die werkers weg zijn, mag ik weer rondcrossen, joepie. Maar het zonneke op het terras, één hoog, is niet te kloppen voorlopig. Ik zal vannacht mijn schade wel inhalen, mijn meterkers lopen. Miauw.

Eind september blogde ik het al: ik ga positief proberen blijven. 't Is moeilijk, het is soms echt op de tanden bijten, maar ik probeer het. Hier op deze (on)zin, en op Facebook. En nu ook.

Ik lees het ook - in kranten, op Facebook -, ik hoor en zie het op verschillende mediakanalen. En ik maak me ook kwaad, telkens weer. Over het aan de laars lappen van verkeersregels, over sluikstorten, over werken, over burenlawaai, over ruzies allerhande. En ja, ik kan me soms ook ergeren aan de reacties op FB daarover, al begrijp ik ze soms (dikwijls) ook wel. Maar eigenlijk is het toch simpel, denk ik dan in al mijn naïviteit: heb gewoon respect voor elkaar en voor je omgeving.

Wegenwerken zijn in ons landje een noodzakelijk kwaad, zorgen voor (veel) hinder. Normaal worden er afspraken gemaakt, omleidingen voorzien. Niet leuk, akkoord, maar nodig. Willen we ons dan met zijn allen daar dan ook aan houden? Een extra vloekje per dag kan er nog wel bij. Maar maak het niet nog extra onveiliger door te snel te rijden, 'verboden richting' te negeren, en noem maar op. Helaas zie ik het hier in 'mijn' Erembodegem ook dagelijks gebeuren, of lees ik het op FB.

Nog zo een kwaal van de hedendaagse maatschappij: sluikstorten. Is het nu echt zo moeilijk om je blikje, je flesje, je papiertjes in een vuilbak te gooien? Akkoord, er mogen er misschien meer geplaatst worden, ze mogen wellicht ook beter en regelmatiger geledigd worden - zowel in de gemeentes als langs de snelwegen (de parkings dus) - maar dat is geen reden om zo een tien meter voor een vuilbak je vuil achter te laten..... Zet het dan minstens daar, niet?

Och, ik ben aan het zagen, aan het 'kreften', 'memmen' of hoe u het ook wilt noemen. Ik vind gewoon dat we meer respect moeten hebben. Respect voor elkaar, respect voor de werkers-op-de-baan (vuilnisophalers, postbodes, wegenwerkers, en ga zo maar door), respect voor de buur - welke kleur of geloof dan ook. Zou het niet beter en 'plezanter' zijn voor jan en alleman?

Sorry, miauw. Met wat vertraging mijne update op de blog van baasje. Maar ik ben een beetje ziek geweest en was niet echt in 'de mood' om mijn verhaaltje te vertellen.

Ja baasjes waren toch een beetje ongerust. Eten, of het nu een kattenpotteke was of  'van het vuur', ik bleef eraf. Ik rook wel eens, proefde een heel klein beetje....Maar nee. De droge kattenbrokjes die gingen nog wel binnen, drinken ook geen probleem. Tot eergisteren. Dan heeft mijn maagje, hebben mijn darmpjes het 'obstakel' verwijderd. En mocht bazinneke opkuisen..... Sorry. Maar ik voel me weer happy.

Dat probleempje met de spijsvertering heeft me echter niet veel tegengehouden hoor. Integendeel. Ik ben bijgetraind. Tot grote vreugde - lees ergernis dus - van de baasjes. Ik spring nu al zonder tussenstop (stoel, zetel,....) op tafel, keukenaanrecht - aan de 'pompbak' gaan drinken, toch oh zo leuk - bureau, de meeste kasten..... Ik probeer dan wel voorzichtig te zijn, te blijven.... Maar van de bloemstukjes kan ik niet afblijven, mihihiauw. Eergisteren had ik er zelf een dennenappel tussenuit gevist.... En dan willen de baasjes mij nog naar 'mijn' domein - krabpaal, 'zeteltje' - verwijzen, elders liggen is toch zoveel leuker. Miauw