Een paar weken geleden schreef ik over mijn nieuwe buren, de rustige grazers in de 'achtertuin'. Negen waren het, een bolletje (soms bol) wol op vier poten, af en toe wat ruziemakend. Nu lopen er nog maar vier schaapjes, snifsnif. Tijd voor wat bezinning?

Wellicht zijn er vijf geslachtofferd op het offerblok van de dieren-consumptie-economie, zijn ze nu of binnenkort - sorry veggies - ingrediënt van één of andere vleesschotel. Dat is helaas nog steeds de realiteit, voor de meerderheid in deze Westerse wereld.

Maar 'mijn' schaapjes dus. Terug van weekje Gardameer en plots nog maar vier te bespeuren. Oesje? Tuurlijk kweekt eigenaar voor de consumptie, tot.... Hebben ze een mooi leven gehad. Denk ik toch, in alle vrijheid grazend, spelend, enzovoort in de wei. Door jan en alleman gerust gelaten, af en toe verwend met extra brood van een passant, met vers gesneden kruid uit een buurtuin. Maar nu.... Nog met vier. En ik kan het me inbeelden, maar toch heb ik de indruk dat ze (soms even) treuren. Dat ze kijken naar dat ene hek, waar hun soulmates door vertrokken zijn. Om even later weer rustig door het groene gras te kuieren en in te grazen.

Dit schouwspel doet me bijwijlen even denken aan ons mensen. De ene al wat gevoeliger dan de andere, maar toch. Ook wij denken - niet constant, soms slijt het een beetje - aan onze geliefden die we 'kwijt' zijn. Uit het oog verloren, of gewoon moeten afstaan - ouderdom, erger nog ziekte. En dat kan jaren geleden zijn, maar soms komt het naar boven, zonder het te beseffen. En dan is het even slikken, even stilstaan bij wat helaas definitief voorbij is. Meestal te vroeg, maar nooit meer terug te draaien.

Sterkte aan iedereen die een naaste, een geliefde heeft moeten afstaan - of er dicht bij is................