Al twee weken heerste er een zekere zenuwachtigheid in huis. Het begrip 'braaf zijn' werd in alle richtingen uitgespeeld. Was ik het afgelopen jaar wel braaf genoeg geweest en vooral, was ik nu wel braaf genoeg? Al in september was ik begonnen aan mijn brief aan de Heilige Man waarin ik in een kinderlijke duidelijkheid kenbaar maakte met welke objecten hij me dit jaar een kortstondig geluk zou kunnen brengen.
De brief werd zorgvuldig nagelezen door 'ons ma', niet zozeer om de syntaxis te controleren maar uiteraard om kennis te nemen van de al dan niet realiseerbare dromen van haar jongste spruit. En dan, toen mama me op een zonnige nazomermiddag naar school wandelde, genoot ik van het moment van het posten van mijn brief aan Sint Maarten. Ik ging op de tippen van mijn tenen staan en reikte mijn arm tot aan de gleuf van de 'Hemelbus'. Voorzichtig stak ik mijn kostbare brief in de gleuf en hield hem zolang mogelijk vast totdat ik niet anders meer kon dan mijn hoop en vertrouwen in de armen der Belgische Posterijen leggen.
De Hemelbus was een uit spaanplaten opgetrokken geval dat door het Aalsterse stadsbestuur aan de ingang van het gemeentehuis was neergepoot en waar de wensen en verzuchtingen van duizenden kleine inwonertjes werden verzameld. Van daaruit werd dan op 1 november een rechtstreekse verbinding gelegd met de hemel teneinde Sint Maarten op de hoogte te brengen van tienduizenden mini wensen en verzuchtingen.
Een stemmig lichtblauwe kleur met opgeschilderde witte wolkjes (hoe zag de hemel er anders uit?) kenmerkten het ontwerp van de technische dienst van de Stad Aalst. De ontwerper had de bus ook voorzien van een gouden kruis en een afbeelding van een rode mijter. Net boven de gleuf stond het opschrift 'Hemelbus' in witte letters met een donkerblauwe omranding, kwestie van niets aan het toeval over te laten en Sint Maarten niet lastig te vallen met verjaarde belastingaangiftes.
Niemand stoorde zich aan het gedrocht, er werden geen interpellaties gehouden in de gemeenteraad over dit prominente katholieke symbool dat zomaar op de Grote Markt aanwezig was. Geen moslim die zich gediscrimineerd voelde omdat de inspanningen die geleverd werden om een rechtstreekse lijn met Allah te leggen, uitblonken door hun afwezigheid.
Vanaf 1 november verdween de Hemelbus en stelde ik me Sint Maarten voor zittend op de witte wolk en duizenden brieven lezend terwijl hij met één hand in zijn witte baard streek. Op het tafeltje naast hem stond een vers uitgeschonken Pater Witkap klaar. Hopelijk had hij net op dat moment mijn brief in de hand en hopelijk begreep hij wat een Märklin trein was. Nog tien dagen aftellen tot 11 november want op die dag werden we van 's ochtends af ondergedompeld in een orgie van speelgoed en snoep. Waarschijnlijk moeten dit voor mijn ouders de tien aangenaamste dagen van het jaar geweest waarin de afwas zonder morren werd aangepakt en ook de uren van bedtijd en opstaan als nooit tevoren werden gerespecteerd.
Op 11/11 draaide het Märklin locomotiefje zeer gewillig rondjes op het door kleine kinderhandjes ineengestoken ovaaltje. Ernaast stond een kersenrode blikken Ford Galaxy met het logo van de LA Fire Fighters op de motorkap en blauwe lichtjes die oplichtten wanneer je de auto met frictiemotor in beweging bracht.
Op een meter afstand stond de Concorde te wachten op zijn volgende wereldreis. Een wereldreis die bestond uit een supersonische vlucht rond de nagelnieuwe wereldbol die op de hoek van vaders' bureau stond. Die vader zat in zijn gemakkelijke zetel een boek te lezen, pijplurkend met naast hem op het tafeltje van de lampadère een vers uitgeschonken Pater Witkap.
Op de radio klonk 'De Vogel' van Tim Visterin. Het lied ging over een jongetje dat een tovenaar ontmoette en de wens uitte om in een vogel veranderd te worden. Waar dit idee mij in het begin niet geheel onverschillig liet, vroeg ik mij op latere leeftijd eerder af waar Tim in viste.
Spanning en sensatie toen plots de deurbel ging. Ik hoorde de stemmen van Nonkel Fritz en Tante Marthe. Fritz was de broer van vader en mijn dooppeter. Marthe ging steeds gekleed in de laatste mode - elegante mantelpakjes en ensembles in pied de poule op strategische plaatsen voorzien van walvisoverblijfselen. Zij waren het die de mondaine tak van de familie uitmaakten. Het feit dat Fritz ingenieur was bij de NMBS en dat ze in Brussel woonden, Mercedes reden en op skivakantie gingen had daar alles mee te maken.
Bijgevolg was een geschenk van Fritz en Marthe voor hun petekind niet zomaar een geschenk maar een Groot Geschenk. Met nieuwjaar kreeg ik een gouden muntstuk en een natte zoen maar aangezien Sint Maarten niet in geld maar enkel in kindergeluk doet, had hij ten huize Fritz en Marthe op 11/11 een heuse tractor met kar geleverd.
De aanvankelijke euforie van het overhandigen van een dergelijk exclusief kleutertransportmiddel werd lichtjes getemperd door een tactloze opmerking van de bestemmeling van deze plastieken overdaad.
Ik had namelijk de gewoonte om woorden en namen vrij te interpreteren en had besloten om uit volle borst 'Dank u Nonkel Friet en Tarte Mand' te brullen toen ik door mijn mama werd aangespoord om de Brusselse Sint Maarten te bedanken.
Er volgden wat giftige blikken links en rechts maar het incident werd afgedaan als kinderonnozelheid hoewel vader flink wat binnenpret had in het feit dat de Brusselse ballon even door een Aalsterse kleuter werd doorgeprikt.
De volgende uren werden gezalfd met taart, koffie en cognac - vader zette een plaat op en ik reed op de tonen van 'Jackson' van Lee Hazlewood en Nancy Sinatra gevolgd door 'Pata Pata' van Myriam Makeeba de 24 uren van de Salontafel voor speelgoedtractoren.
De lachsalvo's van tante Marthe werden luider naarmate de fles Grand Marnier leger werd. Tot op het moment dat de tolerantiegrens van het goede fatsoen en de trommelvliezen werd overschreden en Fritz tussenbeide kwam om orde op zaken te stellen. Bovendien was intussen de lucht gezwollen van de opschepperij, als een dikke rooksluier die enkel kan ontspruiten uit een Monte Cristo sigaar. De pijnlijk lange stiltes in de conversatie werden om duur zo ondraaglijk lang dat Fritz en Marthe besloten om - weliswaar in stijl - terug naar onze hoofdstad te keren.
Niemand die zich afvroeg of Sint Maarten wel goed was thuisgeraakt, of zijn boot niet in panne lag in de haven van Nieuwpoort en hoe het zat met de werkvergunningen van de Pieten.
Augustus was steeds moeilijker dan juli. Ook minder spannend, althans voor ons, de kinderen. In juli verhuisde ons gezin voor de gehele maand naar zee. Dit ging gepaard met taferelen waarbij het inschepen van de ferry naar Kreta in de haven van Piraeus kinderspel leek.
Alles - van bestek over beddengoed tot strandspeelgoed - werd in grote groene metalen koffers gestouwd die mijn grootvader en mijn vader vervolgens met een stootkar naar het station brachten. Van daaruit ging ons hebben en houden per spoor naar Zeebrugge waar het twee dagen later door mijn ouders werd afgehaald. Ondertussen verlieten wij ons lege huis en begaven wij ons in gezelschap van de hond en de kanariepiet naar zee met onze witte Ford Taunus 12m. De rit op de autosnelweg was de attractie van het jaar en wij gaapten dan ook gedurende de volle 60 minuten de andere automobilisten aan, afgewisseld met nu en dan uitbundig zwaaien naar lotgenoten.
Maar terug naar augustus, de maand van de steeds weer pijnlijke terugkeer naar het hinterland. Pa had geen verlof meer en ma zat met de drie kinderen alleen. Uiteraard trakteerden wij onze mama regelmatig op experimenteel kleutertheater wat zij gezien haar pedagogische achtergrond in zekere mate kon verdragen.
Wat wij op die leeftijd niet beseften, was dat onze mama toch ook wel wat mondaine interesses bezat. Niet alleen mode maar ook cafébezoek (nu ja, enkel de chiquere gelegenheden en dan nog uitsluitend 's namiddags) maakten deel uit van haar interesses. Hoogtepunt voor deze beleving van de consumptiemis was een 'date' met vader te Brussel. Het begon reeds in de ochtend net na het ontbijt toen tante Vivi op bezoek kwam. Wij begonnen pas echt onraad te ruiken toen moeder verscheen in een outfit die door haarzelf werd gedefinieerd als stadskledij maar waarmee ze niet zou opvallen tijdens de uitreiking van de oscars te Hollywood. Drie huilende kinderen wuifden haar uit terwijl ze zachtjes met de handtas slingerend elegant naar het station zweefde. Daar aangekomen, kocht ze een ticket 1ste klasse en begaf zich naar spoor 3 waar ze nog tijd had om aan de kiosk het laatste nummer van 'Libelle Rosita' te kopen. Filmstergewijs nam ze plaats in de trein van 10.08 uur naar Brussel Noord.
Doordat ze wat wegzakte in de dikke 1ste klasse kussens en haar profiel ietwat verdween achter de ver uitstekende lambrisering, leek ze voor een enkele pijprokende passagier zowaar een mysterieus glimlachende femme fatale. Deze betovering verbroken, stapte ze in de 'Gare du Nord' van de trein en begaf zich in het gewoel van de dag.
De Martini reclame draaide onophoudelijk bovenop een wolkenkrabber en ook de double chevron van Citroën keek uit over de Place Rogier. Mannen met hoeden en lange overjassen stapten in crèmekleurige Mercedessen met een taxiplaatje op het dak. Auto's stopten aan 'Gulf' tankstations waar pompbedienden in uniform met pet zich haastten om de sleuteltjes aan te nemen van de streng uitziende chauffeurs in de hoop een vette fooi te krijgen. Al die fooien dienden voor de aanbetaling voor hun eigen blik dat in hun dromen nu reeds voor de eigenhandig geschilderde deur stond. IJverige projectontwikkelaars deden al wat ze konden om de stad het uitzicht van het jaar 2000 te geven - althans het uitzicht van hoe men in de jaren '60 over het jaar 2000 dacht.
Moeders' mondaine uitspatting startte in de 'Innovation' waar zij zich behoedzaam ontdeed van haar spannende lederen handschoenen en deze vervolgens in haar handtas stopte. Ze liep door de verschillende afdelingen, nu en dan halt houdend om aan een flesje parfum te ruiken. Ze wilde het plezier van iets te kopen uitstellen tot de namiddag.
Eenmaal terug buiten wandelde ze in de late ochtendzon terug naar de Place Rogier. Ze had nog geen oog voor de veertiger die op haar kwam afgestapt. Strak in het pak, een lange beige regenjas over de arm, zwart lederen schoenen, het haar met brylcreem achteruitgekamd en een schildpadmontuur op de neus. Aanvankelijk had ze haar zonnebril afgezet om volop te kunnen genieten van de warme zomerse zon op haar gezicht. Daardoor kwam het dat ze hem pas zag toen hij zijn arm opstak en enthousiast naar haar wuifde. Een zoen en een knuffel. Hij rook haar parfum en herkende de geur van verse lipstick. Het was de tijd van de lange middagpauzes: van 12.00 tot 14.00 flaneerden vader en moeder stijlvol arm in arm over de Brusselse boulevards, lonkend naar vitrines met veel te dure jurken en allerlei elektrische hulpmiddelen die het leven in de keuken draaglijker moesten maken. Uiteindelijk belandden ze in het Grand Café op de Boulevard Anspach om er een visschotel te degusteren.
Nadat Georges was vertrokken naar kantoor, trakteerde ze zichzelf op een wandeling door de Rue Neuve. Niet zozeer voor de mode dit keer, wel om zich over te geven aan een laatste kinderloze geneugte: een Pèche Melba in de Milkbar.
De Milkbar was een wonderlijke plaats, een overblijfsel van vooroorlogs Brussel. De geur van vanille overheerste de indirect groen verlichte zaal met halfhoog crèmebetegelde muren. Rondom was wat uitstak boven de faience weggestopt achter spiegels. In het midden achter de lange inox toog hing in rood neonlicht de naam van de zaak. Hoge barkrukken met zachte zwarte lederen kussens dienden om de even zachte elegante zitvlakken op te vangen en hen comfortabel vast te houden tot de milkshake genuttigd was.
Er klonk muziek van Perez Prado en Tito Puente door de luidsprekers. De milkbarman was een magere vijftiger van bescheiden postuur die eruit zag als een verpleger; een korte witte doktersjas met in het borstzakje wat instrumenten waarvan het gebruik in een milkbar niet meteen evident leek.
De zwijgzaamheid en de snelle, correcte bediening verraadden dat de man al heel wat affaires de revue had zien passeren. Zou hij zijn memoires publiceren dan had dat wellicht catastrofale gevolgen: tientallen scheidingen, kinderen op zoek naar hun natuurlijke vader enfin, de Brusselse balie zou er in alle geval beter van worden. Maar toen hij haar zag binnenfladderen, wist hij dat deze liefhebbende vrouw geen plaats had in zijn memoires. Voor haar verbrak hij graag de stilte.
Helemaal voldaan stapte ze van de trein - de namiddagzon kleurde haar haren acajou. Stilaan bereidde ze zich voor om afscheid te nemen van haar mondaine snoepjesdag en drie uitzinnige kinderen in haar armen te drukken.
Tante Vivi wisselde veelbetekende blikken uit want boterhammen met choco, frietjes met stoofvlees en in de namiddag nog een toetje bovenop hadden niet kunnen verhinderen dat er de hele dag lange minuten waren afgeteld.
De volgende avond kwam vader steevast thuis met uitgerekend dat stuk dat ze tijdens hun winkeltoer net te duur had gevonden. Maar o zo mooi of o zo praktisch. Er werd gezoend en geknuffeld.
Spoedig kwam september en het besef dat het nooit meer beter zou worden.
Ik ben Jan Stephorst
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/07/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, scheepvaart, jazz, oude auto's, Frankrijk.
carpe diem
