Bé! Naast mij in mijn DS! Op weg naar Frankrijk!

Thelonious Monk op de cassettespeler, geen al te goed weer maar hé, who gives a fuck about the weather?

Ze draagt een witte trui met boothals en horizontale blauwe lijnen. Haar zwarte licht golvend haar zit in een staart samengebonden met een groen en rood psychedelisch gebatikte sjaal.

Hoe in hemelsnaam is het zover gekomen dat ik op deze vrijdagnacht richting Wissant rij in ma Déesse?

Bé en ik, waren we al niet lang uit mekaar? De herinnering aan haar fabuleuze dochters nog slechts een schaduw in mijn geest? Het is redelijk warm voor een januaridag, veertien à vijftien graden met wat wind, ja en vooral een onweerstaanbare hitte in de DS.

Ons beider ego’s zijn verlicht door het flauwe witgele licht van het dashboard. Twee verlangens die puur fysieke doelen nastreven en die chemisch gezien zo onontkoombaar zijn dat ik er mijn oude Franse dame voor van stal haal om haar met de drift van een twintigjarige richting Frankrijk te jagen, bocht na bocht verlicht door de meedraaiende koplampen.

De kracht van de gedachte: gisteren belde Bé mij op. Of ik geen zin had om haar ouders te bezoeken.

En er de sleutel op te halen van het strandpaviljoen dat ze in de jaren zeventig kochten van een bende overjaarse hippies.

De wiet was op, de free love ongemakkelijk geworden en de roestige VW bus met bloemetjesmotief stond al een eeuwigheid defect langs de kant van de weg.

De nood aan comfort werd steeds groter, ze kozen het hazenpad richting semi kapitalisme in de vorm van een huurflat en een lichtgroene Renault R5 op afbetaling.

Dat was het moment waarop Bé’s vader toesloeg, de vers geregulariseerde commune opkocht om er zijn strandhuis van te maken. With a little help from my friends.

‘JA!’ zegt haar vader, omgeven door een geluidsbehang van jazz, op de kast foto’s van hem met Miles Davis, Ella Fitzgerald, Oscar Peterson … Ja, ze zijn hier allen geweest.

‘Natuurlijk, de sleutel ligt in de kast en in januari is er toch geen kat.’

Vader Bé realiseerde zich dat we nood hadden aan ons eigen little playhouse en gaf de sleutel graag.

Vrijdagavond laat breken we tijdens een januaristorm binnen in het strandhuis. De houten wanden kraken onder de dreunende wind en golven. All along the lighthouse, spookachtig wit licht flitst elke minuut over de zwarte wolken.

We steken snel licht en vuur aan in de reuzengrote chalet die nog vrij luxueus blijkt ingericht. En die vooral in het wit geschilderd is. Witte plankenvloer, witte wanden en witte gordijnen. Doodmoe ploffen we neer op het bed, de bagage op een hoopje in de hoek van de kamer. Tanden poetsen en licht uit: slapen.

Door het open raam hoor ik de zee luid tegen de golfbrekers beuken. Een geruststellend gedruis waar niemand van verwacht dat je er kan mee in slaap vallen wat ik toch bijna onmiddellijk doe.

Twaalf uur later is de zee gekalmeerd. Nier dat de zon schijnt of zo, nog steeds dreigt de hemel met zwarte over mekaar rollende wolkenkathedralen.

Maar de wind is weg.

Ik ben het eerst wakker en trek mijn schoenen aan om ergens een bakker te vinden die open is. Stokbrood. Camembert van ‘Président’. Koffie ‘Lavazzo’.Links en rechts reclame voor ‘Pastis’. Vreemd zo in het noorden maar de pastis is dan ook onlosmakelijk met vakantie verbonden.

Bé staat onder de douche als ik thuiskom. Gewoon even de reis van zich afspoelen wat ik dadelijk ook zal doen. Ze is wat ver. Het is dan ook lang geleden dat we intiem waren.

Zwijgen aan de ontbijttafel. Dreigende wolken binnen en buiten. Koffie, nog meer koffie tot ik plots enkele klanken uitstoot. ‘Zullen we een strandwandeling maken?’

Blij als een kind vliegt ze naar de slaapkamer om een witte linnen broek en een witte wollen rolkraagtrui aan te trekken. Het is wat met dat wit, ik ben net in de hemel bij een engel aanbeland. Wat gedeeltelijk wel klopt behalve dat ze niet zo van die grote vleugels heeft wat in veel gevallen wel praktisch is.

Het strand is winderig nat en de lucht nog steeds zeer dreigend. Koud zout aan de blote voetjes. Aan de overkant van de duinen steken de straatlantaarns uit. Het is twee uur in de middag en ze branden al. Het geeft iets gezelligs, verwarmend als een kleine lampadère die haar best doet om een donker hoekje toch wat op te vrolijken.

De wind vlecht de zwarte lokken van Bé tot iets chaotisch waartegen ze steeds weer vecht. Ze heeft het koud en komt dicht bij mij stappen, legt mijn arm over haar schouder. Ik ruik de wind en de zoute zeelucht in haar haar, sommige lokken zwiepen in mijn aangezicht. In de verte zien we een flits, een hoekige bliksemlijn die de zwarte wolken met de zee verbindt.

Het dondert in januari.

We nemen het zekere voor het onzekere en we stappen terug naar het strandhuis. Maar halverwege draaien de hemelsluizen toch open en we moeten vluchten voor de striemende regen.

We gieren en lachen en roepen van alles naar mekaar. Ze valt, ik keer terug om haar recht te helpen. Haar wollen trui zit al vol water en de linnen broek plakt tegen haar benen.

Even zitten we neer op het terras. Tinten van grijze luchten en zee versmelten. Enkel het beige strand contrasteert nog met het grijs. Het is te koud, Bé rilt en ik rol haar in een handdoek.

Uit die natte kleren. Warme douche. Warme huid, beige bed en licht terwijl Dinah Washington de ‘All or Nothing Blues’ zingt.  

Alles of niets, dat is Bé ten voeten uit.

Makin’ Whoopee. In bed.

De wind blaast de gordijnen naar binnen en ik moet nog snel in mijn blote flikker rechtspringen om het raam tegen te houden voor het aan diggelen slaat tegen de witte boekenkast. Bé giert het alweer uit.

Rollebollen in bed. Heerlijke blote huid tegen huid in witte lakens en eigeel licht. ‘The Things We Did Last Winter’ mmmmmmmmmmmmm.

Dan gaat de storm alweer een beetje liggen. Honger. Het is een cliché maar wel een leuk cliché wanneer Bé mijn hemd aantrekt. Ze wiebelt naar de keuken terwijl ze haar zwarte weerspannige lokken achter de Mickey Mouse – oortjes vast steekt. Ik hoor potten en pannen rammelen, boter sissen en eieren breken.

Klop, klop, klop, de geur van vers gebakken pannenkoeken dringt mijn slaperige neusgaten binnen.

We snoepen van de voluptueuze pannenkoeken. Ze maken deel uit van het zintuiglijk orgasme dat al de hele dag duurt.  

De natuurelementen en wij. Wij en de natuurelementen. Wind, regen, kou, warmte, hout, huid, licht, zoet, en volle smaak.

En benzinegeur als ik de oude nobele Déesse start om in stijl terug te keren naar de hel van het dagelijkse leven.

Jan Stephorst

15-06-2010 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst