Opstaan. Geen tijd voor ontbijt. Lief staat in de badkamer met een halve jurk aan, de strijkplank is opgesteld en een lichte vorm van paniek kruipt tevoorschijn uit een ongestreken bloes.
Zo star mogelijk voor mij uitkijken. Zoveel mogelijk de zeer nabije toekomst negeren. Het is de enige optie om nu te overleven. We zullen zodadelijk enkel een autoritje maken, niets meer. Maak ik mezelf wijs.
En waar rijden we dan naartoe?
Naar een tot restaurant omgebouwde hoeve in West Vlaanderen want het is communiefeest!! De Zandberghoeve, het Lusthof, het Boerenhof, de Berendrechthoeve, de Lullenzeikhoeve, Hof ter Kloten,
Fucking klote fucking communiefuckingfeest. En ook nog klote.
s Ochtends verzamelen al de zinderende zieltjes in een kerk vol onschuld. Het is de enige dag in het jaar dat het gebouw afgeladen vol zit met vaders die hun uit de hand gelopen zaadcellen heilige liederen willen horen zingen. Moeders die de uitgebroede eicellen voorbeden horen scanderen waar ze zelf niets van begrijpen omdat ze nooit naar de mis gaan.
Het is het hoogtepunt van het jaar voor de katholieke kerk en de commercie die de handen in mekaar slaan in een wanhopig complot om twaalfjarigen met cadeautjes en een feest te rekruteren zodat de continuïteit van de sekte veilig gesteld is.
Een kerk waar niemand nog in gelooft met een leider van verdacht allooi die onverdraagzame middeleeuwse praat uitkraamt alsof hij nog steeds een bruin hemd en zwarte laarzen draagt. Met een rechter ellebooggewricht dat soms nog verdomd moeilijk te plooien is.
Handlangers in indrukwekkende erectie verbergende gewaden die zich achter alle hoeken en kanten te pletter neuken en even later met plezier misbruik zullen maken van dezelfde onschuldige communicanten in hun witte paterskleed wanneer deze als misdienaar de rokken van de geile pastoors zullen optillen.
Niets ontziende handelaars die zonder scrupules inpikken op de ratrace van het mooiste ensemble, die het zelfs niet in vraag stellen of er wel zoveel geld moet uitgegeven worden. Het spenderen van veel geld is een dogma. Gezinnen die moeten lenen bij de bank voor de mooie ogen van onze lieve heer. Wedstrijden tussen de moeders van de ouderraad over de styling van het evenement.
Na de heilige mis rijden de boekhoudersgrijze Audis, de donkerblauwe Opel Vectras en de overmaatse terreinwagens om de kinderen veilig naar school te brengen af en aan.
Een hoop familie die je erbij hebt moeten nemen maakt zijn opwachting in een zaal waarvan de akoestiek even goed is als op perron 5 van het Brusselse Centraal station terwijl een diesellocomotief met tweeduizend pk voorbij dendert.
Familieleden die van Mars afkomstig zijn, na twee uur blijkt dat ze eerder van Jupiter zijn maar eigenlijk komen ze van Pluto. Zo ver zijn ze van mijn leefwereld verwijderd. Zes volle uren moeten we met hen doorbrengen. Eén uur gezwam over koetjes en kalfjes - in dit kader letterlijk te nemen, opgefokte kinderen in linnen apenpakjes met een ego dat intussen door geen enkele deur meer kan. Jean Marie Dedecker meets Mickey Mouse. Ellendig kwetterende stemmetjes die als breinaalden door je trommelvliezen gaan.
Daarna een uur lang proberen om de mierzoete prut achterover te kwakken, rood van kleur met een kers uit een bokaal op een tandenstoker en rauwe bloemkool in oranje saus die wat later enkele nonkels de controle over hun sluitspier doet verliezen. Vervolgens witte soep die zo vettig is dat je lepel er kan in recht staan.
Twee ongepaste doch geheel terechte opmerkingen over de aanwezige familieleden later een voorgerecht met iets oranje dat vermoedelijk ooit in de zee zwom.
Dode vogels op groentebedden, kroketten uit de vriezer en fluitjeswijn die behoorlijk duur geserveerd wordt door dikke diensters met veel te kort haar, een bril met glazen waar ooit goudvissen in rondzwommen, een borstrok en ballonbenen. Als ze over je komen hangen om bij te schenken, ruik je nog het opgedroogde okselzweet van gisteren.
Opgezwollen buiken, bijna knappende broeksriemen en door het alcoholpromille in de gemeenschappelijke aderen aanzwellend gekwaak. Het is ondraaglijk nu. De eerste kinderlijke huilsessies komen eraan, gelardeerd met blauwe plekken, gescheurde kinderjasjes en platgetrapte communiecadeaus.
Maar daar komt onverbiddelijk het hoofdgerecht al aangewaggeld, een zwijn dat het niet gehaald heeft met wat bonsai wortelen en broccoli. Hete gratin dauphinois, zo heet dat je de boel een half uur moet laten bekoelen vooraleer je het in je mond kan steken zonder blaren te veroorzaken. Maar tegen dan is je zwijn alweer bijna bevroren.
Luid smakkende ooms en tantes die bevrijd van enige gêne de inhoud van hun muil tonen aan al wie het wil en als het nodig is hun eetkamer eruit halen om gemakkelijker te kunnen eten.
Boerende schoonbroers die scheefgezakt en half in slaap hun echtgenotes laten opdraaien voor alle intussen ontspoorde kinderellende en de stront tussen de billen van de kleinsten.
Ruzie over de veel te dure rekening, over de veel te dure fotosessie die later nog compromitterend zal werken in het liefdesleven van de communicant, de veel te dure kleren.
Ruzie tussen de koppels die dan maar naar huis gaan voor de lieve vrede, voor de overlevenden intussen koffie die smaakt naar het afwaswater van gisteren met een betongebak erbij als toetje.
Om zes uur s avonds thuiskomen met knallende hoofdpijn en spannende ingewanden. Mijzelf naar boven slepen en nog net voldoende energie over hebben om mijn pijama aan te trekken. In bed kruipen met twee panadols.
Dat zijn Vlaamse communiefeesten. Diegene die beweert dat het anders is, liegt. Al opent dat natuurlijk perspectieven voor de bezettingsgraad der Vlaamse biechtstoelen.
Maar was het geen mooi feest? Neen. Een écht communiefeest waar de familiewaarden en het geloof centraal staan. Neen. Niemand houdt van communiefeesten. En familiewaarden zijn zo saai. Niemand neemt de organiserende instantie nog serieus.
Iedereen hypocriet!
Tel degenen die werkelijk vanuit hun geloof hieraan deelnemen en er zit nog slechts tien man in de kerk.
Het is de hoogste tijd om paal en perk te stellen aan de allesverblindende en geldverslindende hypocrisie.
En val er in de toekomst alstublieft iemand anders mee lastig.
Ik ben Jan Stephorst
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/07/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, scheepvaart, jazz, oude auto's, Frankrijk.
carpe diem
