Ledeberg, here I come. Ik stap om 8u stipt door de dubbele glazen deur van het gebouw waar ik de komende maanden en misschien wel jaren 8 uur per dag zal doorbrengen.
De wenkbrauwen gaan de lucht in als ik het kantoortje van mijn Franstalige baas binnenstap.
Jan, jij moest toch naar Brussel vandaag? Met de glimlach vertel ik over het telefoontje op vrijdag 31/12 waarin de personeelsdirecteur me vanuit Brussel instructies gaf om mijn eerste werkdag in Ledeberg door te brengen.
Dat kwam volgens hem nog goed uit ook want dan kon ik meteen mijn nieuwe firmawagen in ontvangst nemen zodat ik op dinsdag reeds per extra legaal voordeel naar Brussel kon komen.
Tot overmaat van ramp is de collega die mij moet opleiden die dag ziek. Dat verhindert de baas niet om de arme man uit zijn bed te bellen en hem te verplichten zijn zieke lijf en leden tot Ledeberg te slepen.
Een uur later zit ik aan een klein tafeltje met naast mij een enorme hoop hoestend vlees die duidelijk niet in zijn hum is met de onverwachte wending van de dag.
Mijn eerste werkdag blijkt puur tijdverlies te zullen worden en meer dan een bronchitis zal ik niet mee naar huis kunnen nemen.
Slechte start, slechte start, gonst het in mijn hoofd.
Wanneer ik s avonds thuiskom, tracht ik mijn verstand op nul te zetten en een afwachtende houding aan te nemen. Het beste van de hele dag, was het in ontvangst nemen van een hele mooie glimmende auto die nu voor de deur geparkeerd staat.
Woensdag 3 januari.
Bach. Die klinkt door de wekkerradio om 6u30. Wat een ontiegelijk vroeg uur om op te staan. Lief slaapt gelukkig door want zij heeft nog de hele week vakantie. In het midden van de nacht hijs ik me in de nieuwe auto om de weg naar Brussel aan te snijden.
Gelukkig zit er een bekerhouder in het ding en bij het eerste benzinestation dat open is, koop ik een kop koffie teneinde een minimale hersenactiviteit te genereren in mijn nog slapende grijze massa.
Vijfenveertig minuten later parkeer ik het bedrijfsblik in een slaperig kasseistraatje in Brussel en wandel het hoofdkantoor van mijn werkgever binnen.
Mannen met snorren in sjofele pakken met foute dassen lopen af en aan, dikke veertigers en vijftigers die eruit zien als dikke zestigers met dikke papieren dossiers en door nicotine geelomrande vingers staan samen met mij te wachten op de lift.
Afgaande op hun brilmonturen waan ik me in een Franse politiefilm uit de jaren zeventig. Ook de interieurinrichting ademt de seventies uit met veel plastic, bruin gefumeerde glazen deuren en dik vasttapijt op de vloer.
Ik meld me aan in het kantoor van de personeelsdirecteur, de grootte van een voetbalveld met mahoniehouten meubelen, koperen lichtarmaturen en een bureaustoel die niet zou misstaan hebben in het paleis van een doorsnee Afrikaanse mensenetende dictator.
Gelaten onderga ik mijn lot en de man neemt me op sleeptouw door het gebouw waar iedereen het eerste uur van de werkdag gebruikt om koffieslurpend en geeuwend al roddelend wakker te worden.
Een blozende man met een snor en een foute brilmontuur blijkt de Algemeen Directeur Onderdelen te zijn. Hij geeft me vriendelijk de hand, nodigt me uit om te gaan zitten in zijn veel minder groot kantoor.
Hij declameert het programma van mijn vier maanden durende opleiding.
Ik zal meewerken in verschillende afdelingen van het bedrijf, verspreid over Vlaanderen. Antwerpen, Brussel centrum, Drogenbos, Evere, kortom mijn geografische kennis zal de komende maanden zwaar uitgebreid worden, aangevuld met de nodige couleur locale.
Ik stel voor dat je vanaf morgen naar Antwerpen gaat, eindigt hij.
En vandaag? antwoord ik.
Ik weet niet, de collegas hier wat leren kennen zeker?.
Dit plan blijkt toch wel iets te hoog gegrepen. Niet alleen heeft niemand de tijd om onverwacht een onbekende leerling op sleeptouw te nemen. Ik spendeer de meeste tijd aan de koffiemachine terwijl ik wacht op dhr. X of Y.
Na de middag komt de onrustwekkende mededeling dat mijn leraar in Antwerpen de hele week verlof heeft.
Dus ben ik de rest van de week veroordeeld tot een leeg bureau en een stapel vaktijdschriften om de tijd te doden.
Om half vijf stroomt het gebouw in een recordtempo leeg. Op -en neergaande bomvolle liften met dezelfde snorren, geruite hesjes en gedemodeerde trenchcoats die hun fantasieloze werkdag achter zich laten en terugkeren naar hun fantasieloze echtgenotes in fantasieloze huizen
Frankly, my dear, not really my cup of tea.
Het leukste moment van de dag bestaat erin om in de auto naar mijn lievelingsmuziek van het moment te luisteren. Distinto differente. Even het verstand op nul tot in Gent.
Zaterdag 6 januari
De koopjesperiode is gestart. Hordes mensen bestormen gewapend met hun portefeuille de stad.
Lief en ik willen alleen maar een kleine wandeling maken door het centrum maar dat is even buiten de koopzieke massa gerekend.
Dikke vrouwen met strenge gezichten, het purperen permanent stijf gekapt, vullen de kuip van onze stad.
Oude bleke mannen met veel te grote brillen schuifelen met een expressieloos gezicht achter hen aan. Ze dragen grijze jassen in dralon waarvan je je afvraagt waar je ze in godsnaam nog kan kopen en ze zetten steeds een witte pet op het hoofd.
Ze kruipen na de koopwoede in hun grijze Toyota Corolla en vertrekken met een huilende motor richting Boerengat.
Trouwens, het is een steeds weerkerend fenomeen dat je op een autobuslading gepensioneerden die richting Monschau evolueren doorgaans tien purperen permanenten telt per witte pet.
Hoe komt dat?
Omdat de mannen eerder sterven dan de vrouwen.
Wat niet verwonderlijk is bij die bevolkingsgroep. Als ik veroordeeld zou worden tot een tank met een purperen hoofd die enkel nog interesse toont in het aankopen van Duitse pannen en een halve kip gegarneerd met liedjes van Eddy Wally, zou ik met graagte de witte pet aan de kapstok hangen en kiezen voor een uitstrooiing op de weide van een middelgroot Oost-Vlaams bloemendorp.
Zondag 7 januari
Kwaliteitsmoment: een heerlijk ontbijt met verse croissants en Daniël Melingo, mijn nieuwste tango ontdekking, zit mee aan tafel. Straks fietsen we naar het centrum waar we de traditionele nieuwjaarsreceptie onveilig maken. Lief is in vorm, de jenever loopt goed binnen en uiteindelijk is het al drie uur in de namiddag als we doodop in de zetel ploffen.
Jezus, morgen moet ik naar Antwerpen. Ik probeer niet al teveel over het juiste uur van vertrek na te denken aangezien dit mij zeker depressief zal maken.
Ach, het went wel, zei een vriend me eerder op de week aan de telefoon. Hij rijdt dagelijks van Erembodegem naar Zaventem en vertrekt om 6u15 om rond 8u15 aan te komen.
Maandag 8 januari
Neen, het zal nooit wennen, denk ik bij mezelf nadat ik om 6u15 de E17 ben opgedraaid. Ik heb medelijden met de rest van de bevolking die mijn lot deelt en zich in het midden van de nacht naar een werkgever moet reppen om de heer Bostoen tijdig te kunnen terugbetalen.
Is het Weltschmerz of ben ik abnormaal? Ik passeer in de file een busje van een bouwbedrijf uit West Vlaanderen dat gevuld is met slapende mannen wier hoofd op het ritme van het wegdek heen en weer klutst. Eén enkele heeft de winterjas opgerold tot een hoofdkussen en ligt met wijdopen mond tegen de ruit te ademen.
In Antwerpen wordt ik opgewacht door een soort van legerofficier mét snor en een groene trui met epauletten. Hij is de chef van het magazijn en zijn afdeling is één van de grootste depots van Vlaanderen.
De magazijniers lopen er rond als zenuwachtige kippen die denken dat elke dag hun laatste kan zijn. Ondertussen brult de generaal orders en durven de kippen nauwelijks op te kijken van hun werk. Chicken Run live.
Ik loop die dag met elke kip een stukje mee, kwestie van zicht te krijgen op de verschillende handelingen in een dergelijk groot magazijn.
Daglicht komt nergens binnen en ik ben maar wat blij als het tijd is om te eten. Ik spurt naar buiten en vind in de buurt een kleine sandwichbar waar ik een omeletje bestel.
Nooit had ik gedacht dat een omelet me zo zou smaken. Voor een half uurtje was ik terug in de echte wereld.
Om half vijf was mijn eerste dag in de kazerne een feit maar het beste moet nog komen: Herr Stürmbahnführer nodigt me uit om de volgende ochtend anderhalf uur vroeger te starten om de ontvangst van de nachtlevering eens in levende lijve mee te maken.
Niet dat mijn lijf om dat uur al veel leven zal vertonen maar goed, ik stem ermee in om mijn nog steeds aanwezige goede wil te etaleren.
Zaterdag 13 januari
Mist in mijn hoofd. Het is half twaalf en ik ben net opgestaan. Na de middag wordt het mooi weer maar ik krijg mezelf niet bijeen geraapt om iets meer te doen dan in de zetel voor de televisie te vegeteren.
De Antwerpse week heeft mijn bioritme danig aangetast.
Her en der liggen stofpluizen maar de stofzuiger weegt minstens driehonderd kilo vandaag.
Pijnscheuten tergen mijn troebele geest bij de gedachte dat ik straks om vlees moet naar de Delhaize die hier nochtans net om de hoek is.
En zeggen dat ik morgen een afspraak heb om met een vriendin naar een boot te kijken die ze wil kopen in St. Quentin, op driehonderd kilometer van hier.
Ik val in slaap en droom over gigantische magazijnen vol militaristische mannen met kaplaarzen die in het Duits van vijf uur in de ochtend tot zes uur s avonds orders schreeuwen.
Ik loop zelf rond in een streepjesplunje en als ik s avonds doodmoe naar huis mag, wemelt het op de autosnelweg van de grijze Corollas met aan het stuur oude mannen met veel te grote brillen die in dichte drommen tegen zeventig kilometer per uur in het midden van de weg rijden.
Naast hen zit een dikke vrouw met purperen permanent en de handtas op de schoot stuurs voor zich uit te kijken.
Naast het halsstarrige middenstroken, remmen ze bij het nemen van een afrit nog eens af tot vijftig km per uur.
Ze stoppen op 30m voor het verkeerslicht en als het op groen springt, blijven ze tergend lang staan alvorens ze hun Japanse investeringsobject in beweging zetten.
Zondag 14 januari
23u30: Nog even kort iets opschrijven. Het was een prachtige dag maar ik ben doodmoe.
Mijn vriendin had ook haar vriend meegebracht een toffe kerel die houdt van knappe Alfa Romeos en snelle vrouwen. Of omgekeerd.
De boot die we gezien hebben, bleek volledig opgetrokken uit papier-maché en dus de moeite niet waard.
Maar St. Quentin is een erg mooi Frans stadje dus snel een terrasje opgezocht, een restaurantje gedaan, kortom, het was een erg Bourgondische uitspatting vandaag en daar betaal ik nu spijtig genoeg de tol voor.
Lief is nog klaarwakker en babbelt er nog op los terwijl ik halverwege de trap eigenlijk al slaap. Mijn bed! Mijn bed! Snel!
Ik ben Jan Stephorst
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/07/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, scheepvaart, jazz, oude auto's, Frankrijk.
carpe diem
