Lange bebaarde oude mannen met witte sokken onder een rood kleed en met een kartonnen doos op hun hoofd. Ze halen s nachts stiekem kunstjes uit op de nok van je dak waar zwarte jongelingen en witte paarden bij betrokken zijn met de bedoeling je kinderen te verleiden.
Is de eerste bende oude mannen met de Schimmel tussen de benen tegen begin december verdwenen, dan staat de tweede ploeg al gauw klaar om het kinderlokken over te nemen. Deze keer zijn het korte dikke bebaarde oude mannen die zich per vliegende slee voortbewegen. De slee wordt aangedreven door zes lekkere rendieren.
Lekker in de zin van op mijn bord liggend in een saus op basis van rode wijn gegarneerd met veenbessen en kroketjes, want dat is voor mij de enige manier om rendieren te verdragen in mijn onmiddellijke omgeving.
De oude dikke mannen trachten van alles door je schoorsteen te proppen waardoor deze mogelijk verstopt geraakt. Dan moet je beroep doen op een schoorsteenveger maar wees niet verwonderd als er in deze periode van het jaar plots een vliegende vrouw met een paraplu voor de deur staat in het gezelschap van twee kinderen en driehonderd dansende schoorsteenvegers.
Aaaargh. Dat brengt ons naar nummer twee:
Het wordt weer een winter vol van
Melige films op de televisie!
De plastieken randverschijnselen bij een aanstormende kerstmis zijn waar te nemen in de vorm van herhalingen van afgrijselijke draken van films.
The Sound of Music, Mary Poppins, White Christmas, Chitty Chitty Bang Bang. Eerder shitty shitty en daarna bang bang wat mij betreft want na tien minuten kijken wordt de drang naar toiletbezoek overheersend. En durf ik nog niet te denken aan het aantal zeemzoeterige Amerikaanse familiefilms rond het kunststoffen kerstgevoel dat alles peis en vree moet zijn.
Kinderen die door dieren gered worden, slechteriken die plots berouw krijgen, omas en opas die de wereld redden het ergst van al zijn de films over tweelingzusjes die bij hun geboorte gescheiden zijn en in twee verschillende leefwerelden opgroeien tot ze elkaar in een zomerkamp ontmoeten en het nobele plan opvatten om hun ouders weer aan mekaar te plakken met zoete emotiebrij en tranen.
Nu, het alternatief is ook niet echt vrolijk makend.
Want het wordt ook weer een winter vol van
Idiote televisieprogrammas.
Huizenjacht bijvoorbeeld, een tv programma dat betaald is door een bende makelaars die alle gevoel met de realiteit verloren hebben vanachter het stuur van de gehuurde BMW X6.
Je krijgt na een half uurtje kijken naar deze langgerekte reclamespot de indruk dat het normaal is om driehonderdduizend euro te moeten uitgeven aan een te renoveren fermette uit de jaren tachtig van de vorige eeuw.
Hier zijn Kelly en Kevin, zegt een vrolijke achtergrondstem, Kelly is schoonheidsconsulent en Kevin werkt als warehousemanager en hun budget bedraagt vijfhonderdduizend euro.
Voor de goede verstaander: Kelly is kapster en Kevin magazijnier. De duurste firmawagen die Kevin ooit al zijn gat geschoven kreeg, is de door zijn baas geleasede vorkheftruck waarmee hij elke dag dozen stapelt. Deze mensen zullen nooit vijfhonderdduizend euro bezitten, laat staan dat ze in staat zijn om van zoveel geld ineens te dromen. Misschien twee nachten na elkaar van tweehonderd vijftigduizend euro, dat lijkt eerder haalbaar.
Het wordt weer een winter vol van
Idiote reclame.
Een reclamespotje over moeders die er eerder uitzien als topmodellen of filmsterren die al lachend keukens poetsen en met één wreef van de spons een muur akelig hard laten glanzen.
Een mama die niet zou misstaan in het augustusnummer van Playboy loopt met dichtgeknepen neus door het huis, op zoek naar een bron van stank. Doe dat maar eens na.
Het is even onontbeerlijk als praktisch om een zoektocht naar de oorzaak van een irritante geur vooral niet met een dichtgeknepen neus aan te vatten.
Eenmaal de bron ontdekt (meestal een propere glimmende WC pot) giet ze er al lachend een vloeistof in die een wolk van lavendelbloemetjes de kamer injaagt.
Wel, dat klopt niet.
Als een WC pot stinkt dan is hij niet glimmend mooi maar eerder bruin met vieze gele urinespetters en donkere randen her en der. Kwestie van een kat een kat te noemen.
Het volgende spotje toont ons een visser met een fijn geschoren baardje die in de stuurhut van zijn schip met een gelukzalige glimlach en een lepeltje een kaasje eet. Kan wel, denkt u.
Toch niet want het schip bevindt zich namelijk in het midden van een zuidwesterstorm met striemende regen, golven van drie meter hoog en windhozen die niet zouden misstaan op de dag des oordeels. Op de achtergrond zie je de bemanning met netten en touwen in de weer in de hoop hun eigen hachje te kunnen redden.
U moet mij eens vertellen hoe het mogelijk is om zich aan boord van een in alle richtingen zwalpend bootje waardig recht te houden met een kaasje in de ene en een proper lepeltje in de andere hand.
Het zou geloofwaardiger zijn mocht de schipper in kwestie, slechts voorzien van één tand, stond te brullen en te sleuren aan zijn stuurrad om de zaak in bedwang te houden terwijl hij nu en dan honderd liter zeewater door de openvallende deur van de stuurhut in de niet zo frisse kraag gegoten kreeg.
Bovendien zou het duidelijk zijn dat er shampoo noch zeep aan boord is en als de schipper tussen twee golven door toch een kaasje zou eten, dan zou hij dat zeker in één keer met papier en al in zijn mond proppen.
Zonder het gebruik van een lepeltje.
Maar over naar het anorexiezwembad waar drie skeletten yoghurt zitten te eten.
Het mag!
Ze nemen zulke grote happen dat ze wat lijken op Obelix tijdens het verslinden van een everzwijn. Het is een oude truc van anorexiepatiënten.
Ze eten één blaadje sla en dat proppen ze met veel overtuiging in hun mond zodat die helemaal vol lijkt waarna ze nadrukkelijke kauwbewegingen maken en de indruk wekken dat ze gulzig zijn.
Daar zijn de smakelozen van Huizenjacht weer! Ze schuifelen van smakeloos huis naar smakeloos huis, het ene al saaier, duurder en ongezelliger dan het andere.
Ik zie al een vergadering van de programmamakers voor mij. Op de tafel van het in strak design ingerichte kantoor met lichtgroene en blauwe wanden liggen fotos van de deprimerende panden die in het volgende programma aan bod komen.
Zielige slaapkamertjes, donkere leefkamers, achter achteroverbouw waar koepels een soort van mistroostig licht verspreiden
Maar dan zegt een van een blitse bril voorziene dynamische medewerker plots: En als we nu eens trendy namen bedenken voor de nadelen?
Gejuich alom rond de vergadertafel en even later smakken de nieuwe omschrijvingen met een goedgemikte marketingplets op de designtafel.
Wie wil nu een naar het noorden gerichte tuin? Behalve professionele depressievelingen of moskwekers. Maar als het klinkt als een blits hebbeding, wij hebben een noordtuin, weet je wel dan wil iedere smakeloze toch zijn eigen noordtuin?
Is er iemand geïnteresseerd in een slaapkamer waar je je moet bukken om binnen te komen en waar je de twee muren tegelijk kan aanraken als je je armen strekt?
Laten we eerder spreken over de masterbedroom en de nieuwsgierigheid is geprikkeld. Ik denk dan spontaan aan een zeer grote slaapkamer in koloniale stijl met in het midden een bed met baldakijn, een groot balkon en rode pluche gordijnen. In elke hoek van de kamer staan naakte slaven met grote palmtakken om koelte toe te wuiven aan het vrijend paar.
Echter, in dit geval zullen de slaven redelijk dicht bij elkaar moeten staan en in de plaats van een palmtak, zullen ze met hun vijgenblad moeten wuiven.
En is er ergens een kot op het einde van de gang waar de toenmalige architect ook geen raad mee wist, dan stelt de presentatrice het graag voor als een inloopdressing.
Een gat in de vloer van de badkamer? Een inloopdouche, meneer!
Kelly en Kevin houden net zoals alle andere opgevoerde personages in de immopoppenkast van een modern en strak design. Wellicht heeft de interieurarchitect, die overigens een geschikte kerel is, hen op het hart gedrukt om dit zinnetje te gebruiken. Terwijl ze in de grond van hun hart eigenlijk willen gaan voor de roze gelakte plakhouten kasten van Leenbakker.
Om het programma af te sluiten, mag een ander jong koppel een gooi doen naar onsterfelijke roem door zich als vlot ratelende verkoper van hun eigen huis te profileren.
Je krijgt dan mededelingen als In de garage hangt een gaswandtoestel dat werkt op gas! Dat het toestel niet op kolen werkt, is intussen voor iedereen wel duidelijk. Wat ook niet werkt, is het platte verkoopspraatje.
Meestal gaat het om samengestelde gezinnen die op een ochtend na een wilde nacht plots beseffen dat ze nu samen driehonderd kinderen hebben die in de gegeven omstandigheden vanaf de hoek van de straat moeten aanschuiven om s ochtends in de badkamer te geraken.
Frappant is ook de naamkeuze van de kinderen die vaak erg compatibel is. Dylan uit het enige gezin meets Milan uit het andere. Kylyan is het kleine broertje en het zusje van Milan heet Sienna.
Hoe moeten ze nu trouwens al die namen op de achterruit van de grijze Opel Zafira krijgen. Milan, Kylyan, Dylan, Sienna, Britney, Kevin, Kelly, Liam, Tristan, Britt, Jade en Lana aan boord is niet op één zelfklever te krijgen.
Het grappige aan de afsluiter is dat dergelijke gezinnen meestal spreken van huizen met zes slaapkamers terwijl ze een budget hebben van honderd vijfentachtigduizend euro. Om in de sfeer van het programma te blijven: Dream on, losers!
Eens buiten kijken: donker grijs weer, regen, wind en koud dat het is!
Ik ben Jan Stephorst
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/07/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, scheepvaart, jazz, oude auto's, Frankrijk.
carpe diem
