Zo 10/09/06

Zo kan het niet verder. Al mijn pogingen om werk te vinden, draaien op niets uit. Ofwel beland ik in een uitzendkantoor vol medewerkers die uitmuntend vegeteren maar nooit vat kunnen hebben op mijn toekomst. Ofwel kom ik terecht bij goedbedoelende mensen die blijkbaar niet in staat zijn om terug te bellen, te mailen of zelfs nog maar een brief te schrijven met de reden waarom ik niet aangenomen ben.

Het marketingbureau op 500m van mijn deur heeft niets meer laten weten. Ik heb hen ongeveer vijftien maal gebeld maar telkens was de baas in vergadering, net weg of hij had een bezoeker. Maar hij zou me zeker terugbellen. Omdat hij dat niet gedaan heeft, reken ik er niet meer op.

Ik vind het wel vreemd dat iemand die zegt dat hij me de volgende dag een voorstel zou maken zo reageert. Misschien is het wel een goede zaak dat ik daar niet werk. Stel dat hij me op het einde van de maand zegt dat hij mijn loon zeker zal betalen …

Tijd voor plan B. Vandaag stel ik een lijstje op van dingen die ik echt graag doe. Ik neem mij voor om werk te zoeken dat minstens één raakvlak heeft met die dingen.

Hier komt mijn lijstje:

1.       iets met schrijven

2.       iets in de scheepvaart

3.       iets met auto’s

4.       evenementen organiseren

Ik maak ook een lijstje van voorwaarden aan dewelke ik wil werken.

1.       niet om zes uur hoeven opstaan

2.       niet om elf uur thuiskomen

3.       niet op zaterdag moeten werken

4.       afwisseling in het werk

5.       overuren betaald of recupereerbaar

6.       drie weken verlof in de zomer

7.       één week verlof in de winter

Met een virtuele plets stort ik mij op het internet. Ik stuur zeker wel tien mails naar verschillende bedrijven. Hier en daar sluit ik al op voorhand een klein compromisje, waar ik zie dat alle andere voorwaarden in mijn kraam passen. Waar mogelijk sluit ik vacatures via uitzendkantoren uit.

Afgepeigerd plof ik om vijf uur in de namiddag in de zetel. Lief heeft medelijden en verwent me met een lekker aperitiefje. De telefoon gaat en het is Lief's papa. Haar ouders kopen nu en dan verse zalmforel rechtstreeks van de kweekvijvers. Het dorpje waar de vijvers gelegen zijn, ligt in Frankrijk in de vallei van de Canche niet ver van Montreuil-sûr-mer. We spreken af om er woensdag heen te rijden omdat Lief die dag niet naar school hoeft.

Ma 11/09/06

Hiep hoi! Er zitten enkele mails in mijn mailbox. In een vlaag van optimisme zet ik mijn gsm toestel aan en er staan drie berichten op het antwoordapparaat! Grote grutjes! Lieve hemel! Wat nu gezongen?

De meeste mails bevestigen mijn kandidatuur en bedanken mij voor de interesse maar mijn 'profiel' stemt onvoldoende overeen …

Dat kennen we intussen al.

Maar het goede nieuws komt via de GSM: ik heb drie afspraken:

- Eentje bij een bedrijf in Erembodegem waar katheders gemaakt worden.

- Eentje bij een selectiekantoor (bwaark) in Borgerhout i.v.m. een vacature bij een overkoepelende organisatie van transportarbeiders.

- Eentje bij een uitzendkantoor (nog meer bwaark) te Aalst i.v.m. een baan bij een Duits automerk.

Gezien mijn kleine overwinning zal ik even teren op mijn inspanning van gisteren en een kleine droom te realiseren: in de week een koffie drinken in de foyer van de opera, ondertussen een boek lezen en daarna nog wat cultuur kopen in de FNAC.

Terwijl ik van mijn koffie nip en geniet van mijn kleine uitstapje, bedenk ik dat dit niet mogelijk zal zijn eens ik terug werk heb. Ben ik dan zo veeleisend? Waarom moeten mensen acht uur per dag non-stop werken?

Het idee van het door de VLD opgeslokte Vivant was nog zo gek niet. Geef iedereen een basisinkomen en laat de keuze vrij of je daar nog iets wil bijverdienen door te werken of niet. Helaas zijn we in ons tsjevenlandje nog niet zover. Het katholieke schuldbesef zwaait hier nog steeds de plak.

Di 12/09/06

Straks sleep ik Johan's bootje naar de werf. Ik fiets naar de jachthaven en de zon schijnt, wat een heerlijk weer. Dirk, mijn Nederlandse vriend, Johan en Bart staan al te wachten aan de Juliette. We brengen wat touwen aan tussen de twee scheepjes en hop, we zijn ermee weg.

Iedereen zit op het dek vanwege de zon. Stom dat ik aan het roer moet staan met die lawaaierige diesel naast mij. Gelukkig krijg ik een pintje wat het leed een beetje verzacht.

Het gaat allemaal erg vlot en we keren een uurtje later met onze boot terug. In de jachthaven gaan we van boord en palmen ons favoriete tafeltje in op ons favoriet terras.

Roelien, Dirk's knappe vriendin, komt erbij zitten en het wordt dankzij brouwerij Moordtgat alweer een erg vrolijke vergadering op het terras. Sleutelwoorden die op dat moment spontaan in mij francofiele geest opborrelen: 'Marius', 'Marcel Pagnol','Marseille' en 'Scheepsbenodigdheden'.

Ik kan de bierlucht niet verbergen als ik later thuiskom. Maar Lief is enkel oprecht blij dat ik een fijne dag gehad heb.

Wat een fantastisch lief heb ik toch.

Woe 13/09/06

'De dertiende vandaag!' vloek ik als ik ergens op de A1 snelweg in Frankrijk in de gietende regen aan de wielmoeren van onze Picasso sta te rukken. Het was goed begonnen maar plots, terwijl ik een vrachtwagen overging, klonk een donker ratelend geluid binnen in de auto. Waarom heeft een mens toch steeds een lekke band op gevaarlijke snelwegen in de gietende regen?

Het duurt een kwartiertje eer ik het reservewiel opgestoken heb. Ondertussen razen de dertigtonners vlak naast mij heen en staat Lief met haar ma en pa achter de vangrail uit te regenen als drie verwaaide muizen.  

Wat later stoppen we in een klein dorpje waar de weg naar de viskwekerij begint.

Lief's papa wil ons trakteren in de plaatselijke bistro. Lekker!

Ook de visjes zien er lekker uit. Lief en ik zijn allebei doodmoe van zoveel vissenbuiken open te snijden en met onze vingers de walgelijke blubber eruit te halen. We zijn pas laat terug in Gent en mijn arme schat moet morgen zo vroeg op.

Er zit ook een brief van de VDAB in de bus. Het is een uitnodiging om een opleiding te volgen om 'technisch commercieel adviseur' te worden. De brief is ook goed voorzien van wat peptalk, zo van: 'Wil jij ook technische commercieel adviseur worden? Is dit je droom? Wel, dan kan deze droom nu werkelijkheid worden'.

In mijn verbeelding wordt de tekst voorgelezen door een stem zoals die van Guido De Praetere in het programma 'Hoger Lager'. Enkel het grijze vakje waar je met een muntstuk moet op krassen om te zien of je de winnende code hebt, ontbreekt in de brief. Vreemde aanpak van de VDAB.

Woe 20/09/06

Ben niet goed gezind wegens veel te vroeg uit mijn bed moeten komen. Zit in de auto en rij richting Wondelgem naar het opleidingscentrum van de VDAB. Als ik op de parking kom, moet ik balen. Het gehele bestand 'marginalen' uit de database van Paul Jambers is lijfelijk aanwezig. Ik voel me niet op mijn gemak.

Een jonge allochtoon met kortgeschoren haar kijkt me onophoudelijk aan alsof ik iets van hem aan heb. Ik ben vóór allochtonen, geloof me, vooral als ze een slagerij of een Turks restaurant uitbaten. Maar niet als ze me onophoudelijk aanstaren. Ik durf niet goed terugkijken omdat ik bang ben dat hij me zal aanvallen.

Verder is ook nog ‘de vieze man’ van de partij: een magere vijftiger met wat vettige slierten haar en een lange trenchcoat die ooit eens beige geweest is. Ik kijk rond en merk enkel op dat de clichés uit programma's als 'Het Eiland', 'De Collega's' en andere 'In de gloria's' kloppen.

Plots komt er iemand de centrale hal binnen waar we als vee bij elkaar gedrumd staan. De kleine dame nodigt 'de mensen voor technisch commercieel adviseur' uit om haar te volgen.

Achttien schapen waaronder mezelf volgen gedachteloos de leidster. We mogen in een leslokaal plaatsnemen en wat later komen er twee mannen binnen. De ene lijkt wel de broer van Pim Fortuin, de andere lijkt op een neef van Willem Vermandere en moet dringend een bezoek brengen aan zijn tandarts.

Willem Vermandere maakt voortdurend pseudo-grappige opmerkingen over de toekomst van ons, handelsvertegenwoordigers. Zijn moppen lijken wel uit een ander tijdperk te komen. Hij doet me denken aan de nonkel die teveel gedronken heeft op een trouwfeest en constant naar de microfoon grijpt om zijn platte, totaal niet geestige grappen deel te maken aan de rest van de genodigden alvorens op de dansvloer wat in de billen van de nichtjes te gaan knijpen.

Meteen is de lol er voor mij ook af want nu ik weet dat het over een opleiding tot vertegenwoordiger gaat, smelt mijn interesse even snel weg als een ijsblokje in het décolleté van Kader Gürbüz.

Gelukkig neemt Pim Fortuin in maatpak en met een blitse bril het na een kwartiertje van hem over. Hij etaleert een taalgebruik waarbij de uitdrukking 'Ik heb zoiets van' en foutief dialectisch woordgebruik als 'Dees is' in plaats van 'dit is' de inhoudloosheid van de ruimte tussen zijn oren moeten camoufleren.

Het komt erop neer dat we meteen moeten beslissen of we willen deelnemen aan deze adembenemende cursus die ons in twaalf weken zal omvormen tot primus inter pares op het vlak van de verkoop van gebakken lucht.

Let op, het is niet gemakkelijk, we moeten dan ook nog eens in de praktijk bewijzen dat we goede stofzuigerverkopers zullen zijn door een onbetaalde (of wat had je gedacht) stage te volgen in een bedrijf dat we zèlf gebeld hebben.

Ja natuurlijk, zèlf. Wat verwacht hij dan? Dat ik hèm in mijn plaats zou laten bellen naar een bedrijf om dan totaal in schande te vallen?

Ach, ik laat de kansen op een blitzcarrière als onderbroekenverkoper aan de anderen. Ik vul nog snel het onkostenblad in en maak me uit de voeten. Op de parking moet ik remmen voor een groepje in fluorescerende trainingspakken gehulde tandelozen met haar waar je een frietje kunt in bakken en een petje van een biermerk op het hoofd. Wat geheel logisch is want van frieten krijgt men nu eenmaal dorst.

Brrr. Snel naar huis.

Het is Lief's vrije dag en we gaan na de middag de stad in om een dikke pint te drinken in café 'Het Damberd' op de Korenmarkt. Mijn lief is heel mooi, met haar lange frulletjesrok, blonde haar, weelderige boezem en een knikje in haar neusbrug lijkt ze zo uit een sprookje te komen. Ja, ze is mijn sprookjeslief.

Do 21/09/06

Deze ochtend heb ik om elf uur een afspraak in een uitzendkantoor te Aalst in verband met de baan bij het Duitse automerk. Mijn contactpersoon heet Francine, wat een heel acceptabele naam is om in een uitzendkantoor te werken. Doorgaans worden ze bevolkt door Evie's, Wendy's, Baby's, Darling's, Nele's, Phoebe's, Kelly's, Jacinta's en meer van dat fraais.

Ik kom binnen en wordt meteen aan het werk gezet: de bekende hatelijke testen.

Franse taal, persoonlijkheid, logisch denkvermogen en alweer een document ter ondertekening dat hen vrijgeleide geeft om in mijn verleden rond te snuisteren … Kunnen al die uitzendkantoren niet eens wat testresultaten uitwisselen? Dat zou toch wel veel gemakkelijker zijn voor de kandidaten.

Maar die baan, dat lijkt wel wat op het eerste gezicht. Voorzichtigheid is de moeder van het uitzendkantoor want meestal worden jobs opgehemeld. Zo kan het zijn dat je solliciteert voor 'logistiek directeur' en dat je in de praktijk eindigt als magazijnier.

Francine stelt voor om een afspraak te maken met de Duitsers. Ze houdt me op de hoogte.

Maar wat zich in de namiddag voltrekt, houdt het midden tussen een soap en soep. Chaos alom!

Eerst krijg ik telefoon van Stefanie, de collega van Francine, die zegt dat ik vrijdag om elf uur in het kantoor van het automerk moet zijn.

Daarna gaat de telefoon terug en het is Francine die me zegt dat de afspraak uitgesteld wordt.

Daarna krijg ik een mail om de afspraak van vrijdag om elf uur toch te bevestigen.

Vervolgens krijg ik telefoon van Francine die me doodleuk vertelt dat de vacature al ingenomen is.

De maat is vol! Denkbeeldige stoom komt uit mijn oren en ik schrijf een mail waarin ik vraag om mijn gegevens uit al hun bestanden te wissen. Ik voeg eraan toe dat ik niet langer wil gebruik maken van hun diensten.

Daarop komt een mail van Francine die erin slaagt mijn naam verkeerd te spellen en in de drie volgende lijnen twee 'dt' fouten weet te schrijven.

Arm Vlaanderen steekt alweer de kop op. Ik vint het walgeleik onverantwoordt dat dergeleike inkonpetente mensen over de toekomsd van anderen mogen beslisen.

Zal ik maar naar de boot gaan? Ik zal maar naar de boot gaan. Ik gooi de touwen los en heb de restanten bij van een halve kilo Leonidas pralines die ik aan Dirk en Roelien zal schenken. Na een half uurtje varen, kom ik naast hun schip te liggen en ik roep: 'De delicatessenboot is hier!'. De verbroedering is compleet door middel van enkele Witkap Stimulo's.

Jan Stephorst - 2006

16-03-2009 om 22:13 geschreven door Jan Stephorst