Heel traag rij ik de parking op en parkeer de corpulente Benz behoedzaam naast een Smartje. Mijn zwarte hoed lag al een tijdje in de kast bestoft te wezen maar vanavond zal hij goed dienst doen tussen al die artboys –en girls. Ik probeer zo flamboyant mogelijk te kijken als ik het tot evenementenhal omgebouwde klooster binnenstap.  

Terwijl ik mij door de menigte een weg baan naar de exporuimtes, ontwaar ik hier en daar vaag een bekend gezicht. De voormalige kloosterkapel is indrukwekkend en volledig aan het werk van de leerlingen van de Gentse academie gewijd. Waaronder Elly.   

Bij de ingang van de kapel, in de ruimte waar ooit de doopvont gestaan heeft, is een geïmproviseerde bar ingericht. Jef en Bernardo zwaaien luidkeels naar mij. Ik had het kunnen weten dat die twee schobbejakken hier ook zouden rondhangen.

‘Joehoe, Jantje!’ roept Jef die er stilaan begint uit te zien als de zanger van The George Baker Selection.

‘Ik kom’, roep ik haastig, ‘maar ik ga eerst naar Elly en Ivo’. Een beetje beleefdheid hé …

‘Dag Elly, dag Ivo.’ Ik geef hen beiden een kus.

Elly trekt aan mijn mouw. ‘Kom eens hier, ik moet je aan iemand voorstellen.’

Ze sleurt mij de hele zaal door naar buiten in een gang waar kleiwerk en keramiek staan opgesteld.  

Behalve de kunstenaar zelf is er niemand in de ruimte waar Elly mij binnentrekt. ‘Dit is Hubie.’ Ik steek mijn hand uit naar de magere grijzende veertiger. ‘We vinden zijn werk allemaal het beste wat de academie heeft voortgebracht, maar hij verkoopt niks.

Wil jij niet eens het goede voorbeeld geven en een milde schenking doen om Hubie aan een bakfiets te helpen? Toeeeee?’

In de ruimte staan enkele zeer abstracte voorwerpen die mij eigenlijk totaal koud laten. Maar ik twijfel er niet aan dat een bakfiets al een hele stap vooruit is in het chaotische leven van een alternatieve kunstenaar.

‘We maken een deal,’ stel ik voor, ‘ik koop iets van Hubie en jij doet er mij iets uit jouw collectie bovenop.’

‘DEAL’, roept Elly en ze kletst op mijn hand alsof ze me tien koeien verkoopt.  

Tweehonderd vijftig euro later vraag ik mij af waar ik het keramisch ding zal zetten.  

Het schilderijtje van Elly dat erbij hoort, vind ik wel mooi, erg oranje, warm en expressionistisch.

Ik stap net achteruit om Hubie’s werk van op iets grotere afstand te bekijken als iemand met een schotel met zestien champagneglazen passeert.

Ze kan mij niet meer ontwijken en het gerinkel en gekletter blijft eindeloos duren. Redelijk gegeneerd over mijn eigen lompigheid help ik alles oprapen en ik wil mij net excuseren tegen de blonde vrouw in een LBD als ik denk dat ik die prachtige neusbrug nog al gezien heb ...

LIEF!

Blijkbaar kan ik haar niet op een beschaafde manier ontmoeten. Ofwel trap ik letterlijk op haar tenen of ik loop ze omver samen met zestien champagneglazen.

We stappen zwetend naar de geïmproviseerde bar in de kapel om een nieuwe voorraad champagne te halen.

‘En wat komt gij hier doen?’ vraagt ze. Ze kan haar sexy West-Vlaamse accent slechts met moeite verbergen.

‘Elly is een oude vriendin’.

‘Elly is een leerling van mij’, antwoordt ze onmiddellijk. Aha, ze geeft les aan de academie.

‘Sorry, sorry, dat ik u blijf omver lopen.’

‘Ge staat nu wel serieus in ’t krijt hé manneke. Ge zult mij straks naar huis moeten voeren hé, als compensatie voor de opgelopen blauwe plekken.’

Wie ben ik om daar neen tegen te zeggen.

Het loopt al tegen middernacht aan als Lief in mijn oor fluistert dat ze binnen een uurtje wil vertrekken.

Lawaai in de kapel trekt mijn aandacht – een opstootje? Nee, toch niet. Ik baan mij een weg naar de barruimte om daar een languit gevloerde Jef te vinden.

Bernardo onderneemt verwoede pogingen om het dronken kunstenaarsgevaarte weer op de been te krijgen.

’t Es da loatste woaterke da ’t hem eet gedoan!’ brabbelt Jef alweer verontschuldigend.

Afgrijselijk. Samen met Bernardo lukt het toch om de scheve toren van Pisa weer recht te krijgen en arm in arm strompelen Jef en Bernardo de zaal uit, de trap op.

Het wordt vier uur in de ochtend. Vier uur! Begint de dj om één uur nog Cubaanse salsa en merengue te draaien!

Lief is net ingestapt en ik laat mijn vermoeide vege lijf en leden ook in de zachte kussens van de Mercedes zakken. De Smart is al vertrokken en we trachten niet teveel naar de grote plas braaksel te kijken die naast de parkeerplaats ligt. Definitely Jef en Bernardo.

Lief is wat te klein voor de immense zetel van de Benz. Ze verdwaalt er een beetje in. Het heeft ook iets chique, zo een klein tenger meisje in een stokoude limousine. Het lijkt een beetje alsof de oude auto zijn best doet om het jonge tengere vogeltje zo voorzichtig mogelijk vast te houden.

‘Naar huis’ dringt ze doodmoe een beetje aan. Tijdens de rit door Gent speelt Van Morrisson op de radio. ‘Well it’s a marvellous night for a moondance, with the stars up above in your eyes’.

Het witte dashboardlicht weerkaatst in haar ogen en op haar bleke huid.

Ze geeft me summiere aanwijzingen om naar haar huis te rijden. Links, rechts, weer links, rechtdoor…

De slaap dwingt Lief naar bed. In haar rommelig huis, stop ik haar onder met oranje lakens.

Zelf zoek ik een plaatsje in de zetel beneden. Ik kan mijzelf niet bij Lief in bed proppen, dat zou een ongevraagde brug te ver zijn op.  

In de verte hoor ik het slepend geluid van een opengaande deur. Shit, shit, ik heb nog dezelfde rokerige kleren aan, stink waarschijnlijk uren in het rond uit mijn bek en zie er op zijn zachtst gezegd een klein beetje onappetijtelijk uit.

Ik dacht vóór Lief wakker te worden en stilletjes naar buiten te sluipen, een gigantische liefdesbrief achterlatend.

Twee blote benen komen van de trap. Lief bukt zich om te zien of ik er nog ben. Heerlijk warrig haar. Bedroom eyes.

‘Sorry’, verontschuldigt Lief zich. Mijn coördinatiecentrum is nog niet voor de volle 100% in orde en bij het rechtop zitten in de zetel voel ik een scherpe pijnscheut in mijn door alcohol mishandelde hersenen.

‘Wil je wat koffie?’

Eigenlijk ook een bad, een tandenborstel en een paar verse kleren, denk ik bij mezelf.  

Twee minuten later komt Lief naast mij zitten met twee koppen heerlijk ruikende Senseo.

‘Je mag gerust een douche nemen’, zegt Lief. Blijkbaar ben ik niet de enige die last heeft van mijn eigen stank.

‘Graag’, zeg ik waarop ze rechtstaat en wat handdoeken uit de kast neemt. Daarna komt ze met opgetrokken knieën naast mij zitten in de zetel.

We drinken zwijgend onze koffie op.

‘Waar denk je aan?’ vraagt ze.

‘Ik zie u eigenlijk wel zitten’, zeg ik schuchter.

‘Ik ben bang. Kunnen we het voorlopig op een goede vriendschap houden?’

‘Tja, we zien wel’, maak ik mij sterk. Ik trek naar boven naar de douche die nog niet is afgewerkt.

Plots schuift het douchegordijn en ik heb geen andere keuze dan mij over te leveren aan enkele orale geneugten.

Goede vriendschap kan soms ook wel heerlijk zijn.

De zon schijnt uit alle macht en er is geen verkeer op de E40.

Scorchio!

Jan Stephorst  

12-12-2009 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst