Gisteren nog was het warm weer, de gloed van de oranje ondergaande zon kleurde de donkere plankenvloer van Bé’s slaapkamer, het oranje licht dat overging in het rood van de gordijnen en het dansende schemer van een bende kaarsen.

Open een fles rode wijn van dertig jaar oud, ruik de zoete geur van haar prachtige lichaam, voel  de alles verbrandende passie, de innige verbondenheid tussen onze twee kunstenaarszielen die naar twaalf jaar zonder enige hindernis eindelijk terug bij mekaar zijn, elkaar opdrinken met een niets ontziende gulzigheid.

Gisteren nog rook de ochtend naar regen na de wolkbreuk in mijn hart. De avond duurde tot half zeven deze ochtend terwijl de ordinaire werkdag heimelijk in al zijn banaliteit ontluikt.

Gisteren nog. De bijna-kus. De bijna-stoeipartij. Het ongebreidelde hormonaal verlangen en de zoet smakende opgezwollen lippen. De geuruitwisseling die volgde op het moment dat ik haar voor de eerste keer in mijn armen hield.

Dan kwam het spannende moment van de alles overstemmende nood aan het gevoel van huid op huid. Wie eerst? Wie komt als eerste dichterbij en geeft zich bloot? Letterlijk. Wat erna? Hoe snel zullen we vervallen in routine, hoe snel worden die mooie spannende naakte schoudertjes gewoon schouders.

Gisteren nog sloeg ik tien jaar oude dromen voor de ogen van iedereen aan diggelen, vluchtte met pak en zak en al mijn hemden in de auto gepropt naar een imaginair land vol zoete dromen, valse dromen, vluchtige dromen in de hoop dat het felle zonlicht mijn miserie zou laten verbleken.

Gisteren nog had ik geen enkel perspectief. Hoe het verder moest. Waarom en met wie en waar en …

Gisteren nog besefte ik dat ik niet anders kon. Dat het leven te kort is om met minder genoegen te nemen. Dat de platte triviale horizon zonder pieken of dalen te zwaar weegt voor mijn levenskunstenaarziel. Dat het artistieke aangeboren is en zich manifesteert op alle mogelijke vlakken van het zijn en niet enkel in het scheppen of uitdrukken van al dan niet geslaagde artistieke creaties. 

Maar op een blauwe zondagochtend klinkt ‘La Montonera’ terwijl we nog tussen de lakens liggen. Ik kijk opzij en zie mijn prachtig nieuw lief naast mij, helemaal ontdaan van textiel en helemaal voldaan na een voluptueuze nacht. Ze zal wellicht Wendy, Gwendy, Winny of Kelly heten en afkomstig zijn uit een ander zonnestelsel dan ik.

Dadelijk zijn er croissants en koffie. Django Reinhardt zit met een Pink Martini al aan tafel te wachten. Eitjes koken en zwoele blikken schieten over en weer naar haar loensende ogen. Straks maken we met onze door liefde verwaaide kapsels een wandeling in het bos. In een stadspark waar de bladeren al vallen, maken we zachte plannen voor een Indian Summer.  Ik kan niet anders dan mij volledig overleveren aan haar met zoet parfum doordrongen perfecte rondingen.

Jan Stephorst

04-04-2011 om 22:24 geschreven door Jan Stephorst