Op de zetel naast mij ligt een verfrommelde bruine zak met een half opgegeten chocoladebroodje. Ik martel mijn oude diesel en jaag ze bocht na bocht door de Vlaamse Ardennen naar Geraardsbergen.
Gisteren belde baas nog op om mij een last minute opdracht in de versleten schoenen te schuiven. Volgende week wil hij een feestelijke opening van het vaarseizoen organiseren. Geen idee hoe hij dat wil doen en wie daar in godsnaam in geïnteresseerd is.
Intussen heeft hij één of andere lokale tv zender zover gekregen om bij wijze van preview een reportage te maken over een boottochtje op de Dender, van Geraardsbergen naar Ninove.
Hij vertrouwt de schipper en zijn vrouw niet op het vlak van hun mediagenieke capaciteiten. Waar hij wel een punt heeft.
Brylcreem en krulspelden zijn attributen die je op de meeste binnenschepen nog aantreft in het badkamerkastje. En is de brylcreem op dan zijn er nog voldoende alternatieven om het haar Elvisgewijs mee achterover te leggen.
Vlakvet, schroefasvet, kettingvet, rollagervet
En dan de garderobe. Het is vandaag al een erg warme dag in het voorjaar, ik schat een graad of achttien en het is nog maar negen uur. Op een stalen schip zal de temperatuur algauw oplopen tot vijfentwintig graden.
Het nieuwste hawaïhemd zal uit de kast gehaald zijn, een gebloemde legging de dikke billen omsluiten.
Ik parkeer achter de bus die reeds vroeg in de ochtend een bende haveloze ouderen bij elkaar sprokkelde om de boot te vullen. Ze dachten wellicht aan iets anders bij het woord gratis cruise en dat is duidelijk van hun gerimpelde gezichten af te lezen.
Gelukkig is er ook een gids aan boord. Tijd heeft de arme man niet om de pers te woord te staan, hij heeft de grootste moeite om de bende gratiszoekers in toom te houden.
Ze stellen allemaal moeilijke vragen, over beloofde ontbijten, een gratis koude schotel s middags en of hun kleinkinderen en poedels gratis mogen meereizen als ze op hun schoot blijven plakken.
Ghislain de schipper start zonder verpinken de hoogbejaarde tweetakt GM dieselmotor die gerecupereerd is uit een verdwaalde Amerikaanse Sherman tank net na de tweede wereldoorlog.
Het ding schiet met een indrukwekkende rookontwikkeling in gang, de wind zit verkeerd en de gratis bejaarden worden gratis getrakteerd op een gratis dieselwolk.
Valse gebitten vliegen nog net niet in het rond maar veel scheelt het niet tijdens de hoestbuien die zich op dat moment aan dek manifesteren.
De tv ploeg wil nog snel een kort interviewtje met Ghislain. Ik hoor net te laat dat ze allerhande delicate vragen stellen terwijl ik benedendeks slappe koffie sta te drinken met Yana, de schippersvrouw.
In een poging om toch de aandacht van de tv ploeg af te leiden van Ghislains desinformatie, spurt ik naar de trap om boven te geraken.
Spijtig genoeg verspert Ghislains volslanke figuur mij elke uitweg naar buiten. Hij staat boven tegen de deur geleund, in Hawaïhemd en fuchsia short.
Blijkbaar vind Ghislain het zo warm dat het niet nodig is om enige vorm van ondergoed te dragen waardoor ik gratis een splendid view op het glockenspiel heb.
De tv boys kiezen het euh jaagpad wat alweer ontstemming veroorzaakt bij het aan dek verblijvende bejaardentehuis. Geen croissant, geen koude schotel en nu ook niet op tv komen.
Enkel maar in de rook van een even bejaarde tweetakt diesel een uur of twee aan boord verblijven van een pseudo passagiersschip met een Hawaïaanse schipper en zijn slaafse vrouw in een elke vetrimpel onthullende bloemetjeslegging die slappe koffie zet.
Je zou voor minder een moord begaan. Of eerder van boord gaan maar dat laatste is intussen niet meer mogelijk.
Ghislain trekt zich niets aan van al deze onvrede, hij is het zelfs gewoon en hij stuurt zijn schip vastberaden de sluis in. Terwijl de sluis leegloopt belt Baas mij op en vraagt mij of ik wat reclame heb kunnen maken voor de zaak.
Ik hoor hem zuchten bij mijn relaas. Het verhaal over de onderbroekloze confrontatie hou ik nog voor mezelf. Wellicht zullen opdrachten in het oog van de media niet meer aan mij besteed worden.
Daar ben ik alleen maar opgelucht over.
Eigenlijk heb ik ook geen zin om aan boord te blijven. Het is vandaag zondag, de dag dat iedereen rust behalve sluiswachters en schippers van pseudo passagiersschepen.
Voorzichtig klim ik op de glibberige sluisladder naar boven, zwaai even naar de sluiswachter en stap recht op mijn blauwe Benz af als mijn gsm alweer loeit.
Lief.
Euhh, neen ik heb vandaag niets te doen.
Dan kom ik vanmiddag langs met een verrassing. Meer zeg ik niet!.
Dikke Bertha werkt zich alweer de olie uit de pakking om mij op tijd door de Vlaamse Ardennen te loodsen.
Een lichte vorm van paniek maakt zich van mij meester als ik in de living kijk. Ok, de lege flessen in de glasbak, asbakken leeg, zeven oude Humos in de papierbak, schoenen en kleren in de kast proppen en de deuren dicht.
Rest nog: stofzuigen, dweilen en de afwas van twee weken.
Stress.
Och, en naar de bakker om koffiekoeken want van zoveel huisvlijt krijgt een mens honger.
En daar gaat de deurbel al!
Ik druk op de buzzer om Lief binnen te laten en roep nog zenuwachtig luid door de parlofoon dat het op de derde verdieping is dat ze moet zijn.
Shit, shit, shit.
Ik zet de deur op een kier maar ze staat al in de gang, dus ze moet mij nu maar nemen zoals ik eruit zie, ongeschoren met mijn haar in de war.
Hele zwermen vlinders verplaatsten zich in mijn buik als ze op haar tenen staat en mij zoent terwijl ze mijn arm vastpakt om haar evenwicht te bewaren.
Appelcake!
Beter dan die smerige koffiekoeken van de bakker op de hoek. Appelcake met koffie en verhalen als middagmaal.
Verhalen over lange moeilijke relaties, verlatingsangst, alleen achterblijven. Over impulsieve reizen naar overzeese gebieden om te vluchten of net niet.
Over de kleine dingen van t leven, de afwas, de boodschappen, koken en het nut van eenpansgerechten.
Over Brazilië waar zij al geweest is en mijn verslaving aan Bossa Nova. Over caipirinha en feijoada, moceca en zarzuela.
We zitten in mijn sofa en Lief leunt met opgetrokken beentjes tegen mij aan met een warme kop thee in haar kleine handjes. Intussen valt er al een beetje duisternis buiten.
Ik moet naar huis want ik heb nog werk voor school.
Zal ik je brengen?
Je mag mij brengen.
Haar stem klinkt hees, zwoel bijna als ze dit zegt. Ik help haar in haar jas, hou de deur voor haar open en laat ze instappen in de Mercedes.
We glunderen allebei als we wat later de snelweg opdraaien richting Gent. Het vredige geronk van de dieselmotor, Duke Ellington en Lief op de zetel naast mij Een beetje thuiskomen hoewel ik net van huis wegrijd.
Nadat Lief is uitgestapt, rij ik nog een blokje om en parkeer de wagen. Ik moet frisse lucht hebben, teveel vuur op één dag dat dringend moet geblust worden.
Het is geen hitsig vuur deze keer, geen orgastische hitte of zwaar gehijg. Het is veeleer een warme gloed, een knisperend haardvuur dat veel warmte brengt maar zonder de likkende en alles verterende vlammentongen.
Ik stap de Albertlaan af tot aan het station. Ik kijk even rondom mij naar al die statige gebouwen die mij met hun grote vensters aanstaren. Het is net alsof de dag vijfentwintig uren telt.
Deze ochtend was ik nog in een ander werelddeel. Deze namiddag in Brazilië. Deze avond in Gent.
Mijn gsm loopt alweer af als een wekker en ik zie dat het Bé is die mij belt. Ik duw op het rode knopje. Een seconde later piept een bericht. Ik sluit mijn gsm af voor vandaag.
Ik ben Jan Stephorst
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/07/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, scheepvaart, jazz, oude auto's, Frankrijk.
carpe diem
