‘Eén zaterdag hard labeur, dat is alles wat ik je vraag’.

Ik zie het in eerste instantie niet zitten om wat een geweldig leuke zaterdag zou kunnen worden te verknoeien door mijzelf onder te dompelen in een mix van Antwerpse bourgeoisie, bouwpuin, afval en uitgegraven grond in ‘the little house of horror’.

Het is ook nog maar een week geleden dat ik de Heilige Volvo gevuld met allerlei familieleden naar Antwerpen bracht om daar het gruwelijke beeldverslag van het huwelijk te bekijken. Iedereen zag er behoorlijk oranje uit en mijn broek en mouwen leken nog korter dan in werkelijkheid. Hier en daar kwamen uitvergrote momenten die nog meer walging veroorzaakten.

Na de koffie gooide schoonzus vier angstaanjagend dikke albums vol van waas voorziene trouwfoto’s op de tafel waar we ons nog doorheen moesten worstelen alvorens de door de tand des tijds gecorrodeerde  donkerblauwe Zweedse terug naar Aalst te brengen.

Eén zaterdag hard labeur dus.

Maar broer klinkt zeer autoritair en dat is het gevolg van het feit dat hij een controlefreak is en graag papa over mij speelt.

Het fantastische herenhuis dat Broer en Schoonzus kochten, heeft een tuintje. Alleen jammer dat de het huis van de buren negentien verdiepingen telt waardoor zelfs een eenvoudig grassprietje het hard te verduren krijgt door de totale afwezigheid van zonlicht.

De hele handel toe bouwen is de enige oplossing en zal ervoor zorgen dat Schoonzus als het klaar is, thuis zal kunnen werken.

Op het programma van die ene zaterdag hard labeur staan twee puntjes.

Ten eerste moet hij van de aannemer die de achterbouw zal zetten, vijftien centimeter grond uitgraven. Een snelle berekening van Broer leert ons dat die overeenkomt met vier containers van zestien kubieke meter.

‘Dat zullen we even in de voormiddag doen’.

Het tweede agendapunt voor deze vrolijke dag zal bestaan in het uitkappen van een venster tot een deuropening.

‘Daarmee zijn we rond drie uur in de namiddag klaar. Rest ons nog de tijd om iets te drinken en wat naar de overige foto’s te kijken. Bovendien zorgen wij voor eten en drinken.’

Het klinkt zowaar als een dagje in een pretpark.

Moeder oefent druk uit. ‘Je moet werken, jongen, niemand is daar aan doodgegaan.’

Ok, daar ben ik gedeeltelijk mee akkoord. Maar ik heb nu eenmaal geen interesse in een carrière als bouwvakker.

Journalist, ja, of bon vivant, schrijver, samensteller van radioprogramma’s, diplomaat in een Caraïbisch eiland, dat zijn de beroepen die mij meer interesseren.

Of iets onbestemds waarbij je een hele dag kan flaneren in een smetteloos pak, flamboyant kijkend met één opgetrokken wenkbrauw als David Bowie in ‘Let’s Dance’ terwijl je in de ene hand je Panamahoed houdt terwijl je met de andere af en toe de dikke Cubaanse sigaar naar je mond brengt om een kringetje rook te blazen.

Toch parkeer ik op een bewolkte zaterdagochtend op een onfatsoenlijk vroeg uur mijn diep grollende BSA motor voor de van asbakken voorziene garagepoort van Broer.

Zenuwachtig opent hij de deur nog voor ik kan aanbellen. ‘Snel, snel, dit en dat en hier en ginder want de eerste container komt er zo aan.’

In de gang heerst chaos. Een kruiwagen verspert de weg, spades en schoppen liggen her en der klaar om het beste van zichzelf te geven.

Dan stopt de vrachtwagen met de eerste lege container voor de deur. De chauffeur loopt door de gang naar de tuin waar Broer net instructies declameert van waar ik moet beginnen graven.

De chauffeur moet hard lachen als hij het plan van Broer hoort.

De man heeft een stukje van een dikke sigaar in de rechter mondhoek dat bij elk lachsalvo angstaanjagend op en neer danst terwijl het er net niet uitvalt. Een hele reeks opmerkingen verlaten zijn mondholte die nauwelijks open gaat om de sigaar niet te verliezen.

Wat ik begrijp uit zijn gebrabbel, is dat hij vier keer zal langskomen deze voormiddag en dat we de containers niet te vol mogen laden.

‘Piece of cake’, jubelt Broer die in zijn gedachten al vijftien centimeter later zit te lunchen in een smetteloos egale tuin.

Ik gooi de kruiwagen vol aarde en Broer rijdt ermee naar de container. Om de vijf kruiwagens wisselen we van job om het draaglijk te maken.

Vijfendertig kruiwagens later zitten we puffend en hevig zwetend uit te rusten op de deurdrempel. Je moet al goed kijken om het belachelijke uitgegraven putje te ontdekken in de tuin. En in de container is nu toch al één hoekje gevuld met aarde.

Versterking zal nodig zijn en Broer belt Schoonbroer en Schoonlief op en sommeert hen op niet mis te verstane wijze dat we diep in de problemen zitten en dat hun hulp even onmisbaar is als een hulpkonvooi in Darfoer.

Twee mannen vullen nu zwijgend de twee kruiwagens. Twee vrouwen rijden zwijgend af en aan naar de container.

Af en aan, af en aan en met succes want wanneer de chauffeur met de kleefsigaar zijn vrachtwagen voor de container parkeert, ligt die vol.

Té vol.

Veel te vol.

De dames hebben de boodschap niet goed begrepen volgens Broer, maar ik heb helemaal geen boodschap gehoord. Hij vergat hen te zeggen dat de container niet op een hoopje mocht gevuld zijn.

Vloekend kruipt Kleefsigaar in zijn cabine en start de motor en de pomp die de haak achterover doet plooien. Eens aangepikt geeft hij vol gas, een siddering gaat door de hele vrachtwagen als de container zich verzet, de haak plooit terug en de bak gaat omhoog.

Maar niet alleen de bak. Stilaan verheft de cabine met Kleefsigaar erin zich van de grond, steeds hoger tot ook de beide voorwielen in het ijle zweven.

Spannend. Hoe zal dit evolueren? Het lijkt erop alsof de hele vrachtwagen klaar is om gelanceerd te worden naar een verre Russische deelstaat of zelfs de maan.

Wat mij overigens geen onaangename gedachte lijkt.

Dan rolt de bak piepend en hijgend over het kantelpunt en met een indrukwekkende plof landt de vrachtwagen terug op de grond.

Kleefsigaar ziet wat bleekjes. Niet zozeer van angst, eerder van woede denk ik.

Ik voel een plots opkomende en onweerstaanbare drang om alvast een eerstvolgende kruiwagen te vullen, kwestie van mij snel uit de voeten te maken.

Broer krijgt de volle lading van Kleefsigaar. Zestien kubieke meter scheldwoorden braakt hij uit over het ego van Broer dat daardoor onherstelbare schade oploopt gezien het feit dat alle negentien buren vanaf hun terras staan toe te kijken.

Het is één uur ’s middags wanneer Kleefsigaar voor de tweede keer weg rijdt. En ook voor de laatste keer vandaag want de man werkt op zaterdag maar een halve dag.

We hebben nog niet één vijfde van de opdracht vervuld. Het is een lachwekkend klein stukje tuin dat uitgegraven is.

Schoonbroer en het bijhorende Lief zijn ervandoor.

Het gebulder van Broer was inderdaad niet leuk want hij geeft iedereen de schuld van deze gigantische mislukking terwijl die enkel en alleen bij zijn eigen inschattingsvermogen ligt.

Maar een broodjeslunch doet deugd en na de pauze beginnen we aan deel twee van onze olympiade.

‘Ach, we doen dit nog even daarmee is onze dag toch niet gans verloren’. Broer heeft terug wat moed.

Hij haalt twee loodzware metalen koffers uit de garage waar telkens één Hilti klopboor in zit.

‘Gehuurd in de Brico’, zegt hij fier. ‘Ik heb gekozen voor de zwaarste modellen zodat het werk goed vooruit zal gaan’.

Wat verlengdraden in mekaar prutsen, helm en stofbril op en daar gaan we. Zo’n boor weegt wel wat, zeg. Daar ga ik dan, de muur te lijf met evenveel enthousiasme als een slager die op het punt staat om een vers geslacht varken uit te benen.

Gigantische stofwolken stijgen op door ons enthousiasme, verduisteren het licht, lawaai als op het einde der tijden, vonken en gensters vliegen in het rond voor minuten lang. Tot we beiden niets meer zien door het stof en even halt houden vooraleer we in een onbewaakt moment mekaars ledematen eraf drillen.

Hoesten, niezen, even de deur open zetten.

De stofwolk klimt naar buiten en lijkt daarbij op een fors uit de kluiten gewassen schouwbrand.

De negentien buren kijken van op hun achterste terras toe hoe Broer en ik hijgend en als mijnwerkers onherkenbaar tegen de achtergevel leunend staan te hoesten.

Wanneer de stofwolk opgetrokken is en onze longen min of meer stofvrij zijn, gaan we terug naar binnen om het resultaat van al het geweld te bekijken.

Eén vierkante centimeter beton is door mijn toedoen verdwenen. Broer heeft ook een volle vierkante centimeter weggebeiteld maar is met de drilboor even uitgeschoten in een elektrische leiding waardoor er nu ook geen elektriciteit meer is.  

Het is intussen drie uur geworden en de drang om mijn BSA te starten, wordt alsmaar groter. Broer hult zich in een ontgoocheld stilzwijgen, kwaad op mij omdat ik nu ook overstag ga en hij alleen zal overblijven om het bouwtrauma te verwerken.

Ik neem nog even een douche. In de living staan intussen ongeveer honderd potjes confituur af te koelen. ‘Aha, ga je een winkeltje beginnen?’ vraag ik achteloos met als enige bedoeling het ijs te breken.

Tja, wat moet je zeggen als blijkt dat alle horizontale vlakken in huis gevuld zijn met potten aardbeiconfituur die overigens geen van beide huisbewoners lusten.

Er komt een antwoord zo giftig als een pijlgifkikker, een gloeiende blik en net geen schuim op de lippen. Nog snel grits ik mijn helm en handschoenen van de enige stoel zonder confituurpotten en storm de trap af richting voordeur.

Even samenvatten.

Een zaterdag als mislukte bouwvakker opgeofferd aan het overschatte ego van Broer.

Tweeëndertig kubieke meter grond uit een donker tuintje gehaald. Het resultaat is nauwelijks zichtbaar.

Vier vierkante centimeter beton weggehakt van de onderkant van een raam dat ambities heeft tot een grotere kaderfunctie namelijk die van deur.

En tot slot van de rekening nog eens weggejaagd door de kersverse Schoonheks.

‘Och’, zegt Broer tussen twee trekken aan zijn sigaret die hij buiten aan de garagepoort staat te roken, ‘het is de dans der hormonen. We zijn zwanger! Ah, en tot volgende zaterdag dan maar?’ oppert hij lichtjes opportunistisch.

Net op dat moment schiet de ééncilinder met een oorverdovende knal in gang.

Ik roep van alles terwijl ik de motor aan de praat hou, dat ik een afspraak heb met de paus volgend weekend, dat er dringend een betoging moet georganiseerd worden tegen de teloorgang van het regenwoud te Erpe Mere, dat de NASA mij volgende zaterdag nodig heeft om de motor van het ruimteveer te helpen starten …

Mooi dat hij dat zo zegt, denk ik als ik door de Kennedytunnel bulder, maar ik zie vooral een afgrijselijk roze doopfeest vol slaapverwekkende mensen die allerlei vestimentair wansmakelijke eisen stellen, veel te vette hapjes, een vermoeiend ritje met de bejaarde Volvo en een cameraman die mij te pas en ten onpas voor de voeten loopt.

Ik geef nog wat gas bij.

Jan Stephorst

08-06-2010 om 22:45 geschreven door Jan Stephorst