Eddy  toch.

Lief om mij uit te nodigen hoor. Hopelijk niet vanuit het idee van ‘nodig eens een eenzame uit’.

Eddy is breed van schouders in zijn gezicht. Een grote muil met een peperkoeken hart. ‘Nee, nee,’ roept hij nog tegen mijn trommelvlies, ‘ze hebben gereserveerd voor tachtig personen, er zijn er maar veertig komen opdagen en de drank moet op.’

Tja, wat kan ik daar tegen inbrengen? 

Nog snel douche nemen, kijken of ik bij wijze van presentje iets vloeibaars kan missen uit de frigo en hop, mijn oude Japanse gasketel starten om naar Gent te vlammen.

Eddy is in goeden doen wanneer hij de deur openmaakt en mij met een drankwalm verwelkomt.

Het is een zootje ongeregeld dat als opgetrommelde gast fungeert om de flessen leeg te maken.

Een beroepsmilitair met de mond steeds open (opgelet voor de vliegjes!), een kale buurbuik in een vies marcelleke en afgrijselijke short  met witte sokken eronder.

Telkens wanneer ik met één van de aanwezigen een conversatie tracht op te bouwen, valt hij mij bulderend middenin de rede. Steeds meer dronken, steeds luider en lallender. Neen, dan nog liever de beroepsmilitair met een straaltje kwijl in de mondhoek.

Hathaway: ‘What is love’ … Milk Inc of zoiets waarop iedereen de handjes in de lucht steekt en ‘Horny – 98 radio edit’ van een groep die zich Mousse T heet. Tja. We zijn slechts enkele lichtjaren verwijderd van de muziek die ik fijn vind. Boemboemboemboem.

Vrouwen van boven de vijftig met kort blond haar en rok tot net over de knie die iets doen wat zij bestempelen als dansen maar er vooral op neerkomt dat ze met hun ellebogen werken.

Barry Manilow en Barry White. ‘You’re the first, the last, my everything’.

Zelfs al waren ze de laatste vrouwen op aarde, dan nog zou ik nog liever kiezen voor spontane castratie gevolgd door overdreven consumptie van sedatieven dan met hen de continuïteit van de menselijke soort  te garanderen.

Zo, die hebben we allemaal gehad. De idioot, de dronken buurman, de hopeloze vrouw … nu enkel nog de man van middelbare leeftijd die scharrelt met jonge kuikens.

Daar gaat de bel. Dat zal hem zijn, onze ontbrekende Vieze Man. Een inmiddels laveloze Eddy zwalpt naar de parlofoon en laat het individu binnen.

Neen, het is niet onze ontbrekende man. Integendeel, het is een Mooi Meisje. Ze komt duidelijk ook van buiten de feestkring want ze kent niemand. Eddy doet de moeite om het jonge ding aan iedereen voor te stellen. De buurbuik laat een zeer luide boer. De militair moet zijn zakdoek bovenhalen om zijn kwijl te kanaliseren en heeft alle moeite van de wereld om zijn oogbollen in hun kassen te houden.

Kathy is best interessant. Alvast boeiender dan een beroepsmilitair en een buurbuik samen. Ja, ze heeft een mooi figuur en is één meter tachtig hoog. ‘Ik speel viool’ zegt ze achteloos. Volgende week is haar eerste optreden in Oosterzele waar niemand haar kent en waardoor ze niet zo zenuwachtig is.

Kathy de Langpootmug. ‘Pick up the pieces’ van de ‘Average White Band’. Yeah, ik schiet mij op de dansvloer met een dubbele heupzwaai en laat de bassen het ritme uit mijn heupen trillen.

Knietjes doen wel pijn na een minuut. En heup is niet zo soepel als ze twintig jaar geleden was. Maar Kathy de Langpootmug staat naast mij volop mee te swingen.

‘Ken je dit?’ vraag ik tussen twee hipshakes door.

‘Neen’, zegt ze, ‘maar het is de favoriete muziek van mijn vader’.

‘Hoe oud is uw papa?’ vraag ik ongegeneerd.

‘Hij is geboren in 1966’, roept ze met haar lieflijke volle rode lipjes zomaar in mijn oor.

AAAAAAARRRRGH! Een bliksemflits. De wereldbol stopt even met draaien. Het wordt zwart voor mijn ogen die voor het eerst het licht zagen in 1964. Ik zie mezelf vanuit vogelperspectief stilstaan op de dansvloer terwijl alle anderen vervagen tot schimmen en strepen.  Dit … dit zou Bé’s dochter kunnen zijn. Ik sta te flirten met een meisje dat mijn dochter, nichtje, stiefdochter zou kunnen zijn. De volgende generatie, quoi.  

Het daagt bij mij dat ons groepje marginale hangburen wel degelijk compleet is want IK ben die oude vieze man van middelbare leeftijd die met jonge meisjes aanpapt!

Ik denk hardop ‘beam me up, Scotty’ in de hoop dat een toevallig passeren ruimteschip mij met een straal zal desintegreren en mij zachtjes terug op mijn oude vertrouwde Denderschip zal projecteren. Hoewel dat ook enkele nadelen heeft zoals het feit dat mijn Japanse roestbak in Gent blijft staan zodat hij morgen bij daglicht zeker wordt weggesleept.  

Maar de USS Enterprise hangt wellicht ergens boven de planeet Blob waar het meest intelligente leven bestaat uit bellen blazend groen snot.

Anyway, ik voel plots twee armen rond mij. Lilane, Eddy’s vrouw, heeft in de mot dat ik net een generatietrauma heb opgelopen en begeleidt mij naar de dichtstbijzijnde barkruk op de tonen van ‘Cold Sweat’ van James Brown. Ze slaat nog net geen cape over mijn schouders maar ze heeft wel degelijk goed gezien wat er zich afspeelt.

In de plaats van de USS Enterprise, neem ik de USS Subaru Legacy om mij naar Denderleeuw te begeven. Het is pikdonker omdat Hilde Crevits het licht ’s nachts uitknipt. De Subaru verslindt 120 km asfalt per uur en om vijf uur in de ochtend kruip ik doodmoe in mijn bed. De hele zondag lig ik te sterven. Niet meer gewoon om laat uit te gaan, niet meer gewoon om te dansen en dan nog die mentale uppercut … de volgende zeventien weekends blijf ik gewoon thuis om de planten te gieten. Die ik niet heb.

Jan Stephorst.  

26-04-2011 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst