'Zal ik mezelf eens immens onpopulair maken?' dacht ik toen ik vanochtend om negen uur uit mijn bed klauterde.
De inspiratie is vannacht gekomen. Ze sleurde me vanonder mijn lakens en liet me naar mijn schrijftafel strompelen om met één oog open enkele woorden op te schrijven in een soort van geschrift dat doet denken aan een tachtigjarige met Parkinson.
Uiteraard is het gemakkelijk iets te schrijven over een ergerlijke trend, het insijpelen van uitdrukkingen als ik heb zoiets van, dees, te goei en absoluut in de Nederlandse taal of Antwerpen als centrum van het heelal.
Daar is weinig moed of doortastendheid voor nodig en het brengt je gegarandeerd op het podium van de meest herkenbare ergerlijke onderwerpen.
Doch zo werkt mijn brein niet. Ik verafschuw het populaire, de gemakkelijke manier om lof en 'aha-erlebnissen' te oogsten. Wat ik zal doen, is even de vinger aan de enkel leggen in plaats van aan de pols. Je merkt dadelijk dat het een minder evidente houding is.
In hetzelfde rijtje: probeer eens je linker middelvinger met gesloten ogen op het topje van je neus te zetten terwijl je op één been staat. Wel, dat soort van overwegingen vind ik veel interessanter om te maken.
Liever geen klaarliggende bal om een open doel binnen te schieten. Geef mij maar een doel dat bewaakt wordt door elf goedgebouwde spelers met achter hen een keeper die zo massief is dat één derde van het gat waar hij voor staat, door zijn figuur gevuld wordt. Waarmee ik geenszins een bepaalde voorkeur of geaardheid wil uiten.
Ze duiken steeds meer op in het stadsbeeld: de correcte gezinnen. Op zich is het een positieve trend dat steeds meer mensen trachten in te gaan tegen de overconsumptie waar de glibberige gabbers van de marketingdivisie ons toe dwingen.
Maar er zijn grenzen aan het correcte bewustzijn. De grens tussen correctheid en fundamentalisme is heel dunnetjes en steeds meer van enkele porties goede wil en een composthoop voorziene burgers overschrijden deze grens waardoor ze in hun correctheid even ergerlijk worden als de op fietspaden geparkeerde Range Rovers.
Mijn ergernis start met de belachelijke fietshelmpjes. Ja, goed voor de veiligheid maar ze zien er niet uit. Je hoort ze wel op te zetten zelfs om even een eindje naar de bakker te fietsen.
Dat je daarbij eerder in aanmerking komt voor een glansrol in Star Trek als bewoner van de planeet Bwark, wordt met de mantel der correctheid bedekt.
Dan volgen de idiote fluovestjes: niet alleen is het een onding om aan te trekken (je arm zit voortdurend in het verkeerde gat), het zijn spuuglelijke ornamenten die opblazen of scheef trekken bij het rijden. De drager ervan geeft steevast de indruk ontsnapt te zijn uit een psychiatrische inrichting net voor de aanvang van de lessenreeks 'hoe kleed ik mezelf aan'.
Als ik van het trottoir stap, word ik bijna overhoop gereden door een zwerm Verantwoorde Ouders Met Kinderen per fiets. Een 'fietspool' heet dat in correct Nederlands. Het is voor hen een fundamentalistisch excuus om het verkeerslaken volledig naar zich toe te rekken. Uit de weg voor de okselzweetclub!
Intussen hebben enkele gewiekste jongens bij de openbare omroep ontdekt dat er een markt bestaat voor televisieprogrammas die dit correcte publiek aanspreken. Nadat we overspoeld werden door programma's met namen als 'Allemaal SAM', krijgen we nu een bak educatief - sportieve programma's als 'Vlaanderen sportland' over ons heen.
Enkele magere en niet onaardig uitziende VRT hindes komen in beeld aan de kop van een menigte puffende oude dikke Vlamingen, voorzien van gigantische zweetkringen onder de oksels, de wansmakelijke fietshelmen op het hoofd en de pens gehuld in de verfoeilijke fluovestjes. Iedereen MOET lopen, fietsen of zwemmen want dat is correct.
Spijtig genoeg heb ik er geen enkele boodschap aan om een zevenenzestigjarige en vijfentachtig kilogram wegende Maria in bloemetjesbadpak en rubberen badmuts over mijn scherm te zien dartelen.
Vervolgens wordt de goede smaak opnieuw geteisterd door het meest afschuwelijke programma aller tijden: Fata Morgana. Een presentatrice wiens enige verdienste het is ooit eens 'lalala' gezongen te hebben in het bijzijn van Bart Peeters, dartelt vrolijk nietszeggend in beeld rond, daarbij geholpen door een figuur uit een soapserie.
In die soap speelt het wezen een hersenloze loodgieter met een gouden hart. Het is niet verwonderlijk dat dit figuur zijn rol met verve speelt aangezien uit optredens buiten het kader van de serie gebleken is dat er een vermoeden bestaat dat de man in het echte leven er even erg aan toe is.
Met een indrukwekkende karavaan SUV's (jawel) bestormen ze de Vlaamse provinciestadjes om mensen te ronselen voor schijnbaar onhaalbare opdrachten. Deze opdracht wordt gegeven door een bekende Vlaming uit het arsenaal nitwits dat het afgelopen jaar uit het niets als superster gelanceerd werd door de VRT.
Stan Van Samang bijvoorbeeld.
Wie is Stan? Waar ligt Samang?
Waarom moet die man in godsnaam bekend worden?
Wat heeft hij verder te bieden als meerwaarde in het Vlaamse medialandschap? Heeft hij een stem als Louis Neefs?
Is zijn pianospel gewaagd aan dat van Arthur Blanckaert?
Is de nieuwe Kamagurka opgestaan?
Of is hij bekend geworden door zijn geweldige acteerprestatie toen hij de monoloog 'De apologie van Socrates' bracht? Neen, dat was de betreurde Julien.
Een acteerprestatie is er wel degelijk geweest, zij het als politie agent in een soap op de commerciële zender.
Maar goed, in Fata Morgana geeft hij aan een stad de opdracht zich om te toveren tot het decor van een happening rond een gevreesd thema. Daarbij worden kosten noch moeite gespaard om duizenden mensen te mobiliseren, nietsvermoedende handelaars te chanteren om materiaal ter beschikking te stellen 'voor het goede doel' (wat dat ook moge zijn) en een groepsgevoel op te roepen dat even artificieel is als de bloemen in de woning van een doorsnee binnenschip.
Wat een enorme energie en geldverspilling om van Aalst 'De zeepstad' te maken. Of van Herzele het 'Schotland van Oost-Vlaanderen'.
Kan het nog erger?
Helaas nopen de feiten mij deze vraag positief te beantwoorden. 'Duizend zonnen en garnalen'. Ik heb zelfs moeite om de titel te schrijven. Toen ik dit halfuurtje nonsens voor de eerste keer doorstaan had, dacht ik werkelijk dat het om het nieuwe seizoen 'In de Gloria' ging. Hilarisch! Het was echter een schok om te ontdekken dat Jan Eelen er niets mee te maken had.
Rubriek na rubriek wordt gevuld met nutteloze nieuwtjes, tips voor belachelijke trips en spannende uitstappen naar diverse kruidentuinen.
Op het einde van het programma houden de programmamakers een wedstrijd die het nulpunt der intelligentie benadert. Om ter eerst in een strandstoel gaan zitten die de programmamakers lukraak in Vlaanderen hebben neergepoot.
De ontzagwekkende moeilijkheid schuilt in het attribuut dat je gevraagd wordt om mee te nemen: een cowboyhoed, de Vlaamse vlag, een duikbril,
Elke zondag wordt er ook ergens in Vlaanderen een 'Duizend zonnen en garnalen happening' gehouden. Mét bijhorende fietstocht waar onder andere -je raadt het nooit - Stan Van Samang de zaak voorrijdt met in zijn zog alweer dezelfde bende puffende correcte Vlamingen voorzien van fluovestjes en fietshelmen. De bodem is bereikt.
Je zou de VRT er haast van verdenken dat ze ergens in een verloren loods aan de Reyerslaan een bende dikke puffende Vlamingen met fiets huisvesten met de bedoeling ze telkens te laten uitrukken als gevreesd wordt voor de spontane opkomst bij één of ander artificieel evenement.
Met volks vertier an sich is daarentegen niets mis. Leve 'Tien om te Zien'. Ergerlijk wordt het wanneer dergelijke programma's een hoger doel moeten dienen. Laat ons liever eens platvloers uit de bol gaan, zonder politiek correcte ondertoon of educatief verantwoorde missie.
Waar zijn de anarchistische talkshows gebleven waar nu en dan een salontafel tegen de vlakte gaat?
Intussen hebben we nu ook een politieke versie van Fata Morgana.
Ik hou mijn hart vast voor partijen die de term 'Goed Bestuur' hanteren als norm. Want wat is dat, 'Goed Bestuur'?
Is het betutteling vanuit een bepaalde conservatieve hoek?
'Goed Bestuur', is dat een Vlaamse minister van media die openlijk de carrière van een schlagerzangeres aantrekt?
'Goed Bestuur', is dat een Vlaams Minister President naar voor schuiven die niet eens verkozen is?
Iemand die als minister van leefmilieu het gebruik van monstertrucks van 60 ton als dé oplossing voor het teveel aan vrachtwagens ziet?
Iemand die het verbod op het gebruik van gloeilampen als oplossing promoot tegen de opwarming van de aarde en tegelijkertijd het waterwegengebruik -en beleid ontmoedigt?
Of is 'Goed Bestuur' eerder de helft van het land schofferen door ongenuanceerde uitspraken te doen over hun taalkundige intelligentie.
Kunnen we spreken van 'Goed Bestuur' als sommige partijleden voorstellen formuleren om de leer van het creationisme in het wetenschapsonderwijs te introduceren?
De meligheid en het middelmatige conservatisme van verdacht allooi vieren opnieuw hoogtij.
Ere aan Guy, Freya, Louis en Karel. Geef toe, ze hebben België terug op de kaart gezet, duidelijk geprofileerd en goed onderbouwd.
Ook al was het soms moeilijk om 'neen' te zeggen tegen Bush.
Ook al was het soms moeilijk door de jeugdige capriolen van de Gentse schone.
Ook al raadde Louis de mensen af om naar Oostenrijk te gaan.
En toegegeven, Balkenende (of 'Bak Ellende' zoals mijn Groningse vriend zegt) lijkt echt op Harry Potter. Eindelijk heeft iemand durven zeggen wat iedereen dacht.
zijden plissé jurk met ranke benen inox leuning strak en evenwijdig Marc Moulin op de radio iemand belt aan naar beneden, door de gang in gifgroen en roestbruine lijnen open de voordeur voor de open deur staat hij lang onverzorgd haar in goedkoop tweed pak over de schouder een glimp van Citroën DS Pallas in brun scarabé Saint Germain op de radio zwarte bril met rechthoekig montuur nogal streng schenkt een Pastis uit neemt GSM, sleutels en gooit ze nonchalant in een Nobody bruin behang, bruine lederen vest, het ongewassen haar in een bles Jill Scott op de radio: 'Is it love?' weet het niet een druk op de rode startknop, DS stijgt op suizend door het donker, richting vernissage directionele lichten versnijden genadeloos het duister champagnebar in bruingroene tinten Serge Gainsbourg dichtbij la nostalgie, camarade your place or mine? niet de mijne wat later op de trap plissé op het parket leren vest op het parket nog meer op het parket in oranje ochtendkleuren gevangen gordijn plissé pressé, door een deur en naar benee uitgelopen mascara en nacht 'A brighter day' zingt Ronny Jordan
Ik ben Jan Stephorst
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/07/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, scheepvaart, jazz, oude auto's, Frankrijk.
carpe diem
