Feestje. Chic. Good Times. Le Freak. I want your love. One night in a disco on the outskirts of Frisco, I was cruising with my favourite gang
Ongehinderd door enige gêne beman ik de dansvloer alwaar ik bekken en benen hun gang laat gaan.
Hoge jukbeenderen, zwart krullend haar en azuurblauwe ogen ontsnappen niet aan mijn aandacht.
Ofwel ga ik nu en haal ik net de laatste trein, of je brengt mij naar huis, poneert ze nogal zelfzeker en uitdagend rechtstreeks in mijn buis van Eustachius.
Om drie uur s nachts vraagt Ria of ik haar naar huis wil brengen. Op de BSA nota bene. Naar huis, waar is dat huis? Aan zee? Cadzand? Verwacht ze dan dat ik nog helemaal terugkeer ook?
Gelukkig heb ik steeds een tweede helm bij in de lederen zijtas van de BSA.
Mijn hoogbejaarde legermotor brult tegen negentig kilometer per uur op de E40 richting Aalter. Het gele koplicht telt de witte lijnen, er is geen verkeer en ik bid en smeek de Engelse Motorgoden om mijn diep grommende oliezuiper nu niet in panne te laten vallen.
Ria s grootouders hebben een oude Engelse cottage met een klein bed en lakens die naar buiten geuren. Ze verhuisden vorig jaar naar een serviceflat maar het huis staat nog steeds ter beschikking van de familie.
Ik vraag mij af wat iemand als Ria in mij ziet, ik een notoire lelijkerd zonder geld, zonder werk met als enige eigendom een hoop dromen en een olielekkende BSA met gescheurde kader.
In Amerikaanse weekendfilms uit de jaren zeventig verplaatsen geblondeerde Farah Fawcett klonen zich met een compacte Japanse sportwagen (een Toyota Celica). Ze werken in kantoren waar de Amerikaanse telefoon heel de tijd ringt en waar de IBM typemachines vrolijk ratelen.
Ze luisteren naar muziek van Barry White en zijn plastieken Love Unlimited Orchestra die graag met een strijkkwartet in de regen lopen.
Ze dragen foute mohair truien met diepe decolletés en ze vallen op geföhnde glimmende mannen in een lichtblauw kunststoffen pak, bruine gebreide das en een snor.
Het zijn smeerlappen die eerst eens ferm hun gang gaan en er s ochtends voor dag en dauw zonder scrupules vanonder muizen in hun Mercedes 280SL, een ravage van gekwetste gevoelens en gebroken harten achterlatend.
De onnozelaars.
Wat is er nu net spannender dan naast een nog onbekende vrouw wakker worden, de gebogen lijn van haar dijen ontwaren en kijken hoe ze zonder gêne en ondergoed naar de douche stapt. Zelfs al is het een fout geföhnde Farah Fawcett trut.
Het is haar lichaamsgeur die helemaal op jou hangt. Het perspectief van het ontbijt. De zondagochtend in bed rollebollen, levensverhalen vertellen met zicht op de vliegen op het plafond. Haar uitbundige lach.
De witte lakens die nu naar liefde ruiken. Het borrelen van de koffie die doorloopt. De geur van croissants in de oven.
Het opstaan met warrig haar, een geleende wijde pyjamabroek met streepjes die met een touwtje nonchalant vast hangt op je bekken.
Warm, het is warm maar bewolkt en wanneer je het grote raam naar het terras openschuift, komt de zilte zeegeur je tegemoet. Lachende meeuwen scheren over de beukende grijze golven. Een verkouden reus die ademhaalt.
Ontbijt met haar mooie blauwe ogen, brede grijns en korte zwarte krullen die eigenlijk een wasbeurt verdienen. Zomers porselein in zonnige kleuren en zullen we er een dagje van maken?
Misschien kunnen we de Kever van Opa nog aan de praat krijgen? smeekt Ria mij terwijl haar gezwollen onderlip lichtjes pruilt.
De garagepoort is de afgelopen twee jaar niet opengegaan. We moeten met een schop het zand weghalen om ze te kunnen openen. De verroeste hengsels piepen en ik baan mij een weg tussen de spinnenwebben en stofnesten.
Even kijken, batterij aansluiten, oliepeil checken, enkele keren het gaspedaal vloeren en contact. Luid kuchend draait de motor rond maar slaat niet aan. Ik stap uit en loop naar de BSA die buiten op de oprit staat. Busje startpiloot uit de lederen zijtas, in de luchtfilter van de Kever spuiten en nogmaals proberen.
Bang. Een respectabele steekvlam uit schiet uit één van de twee uitlaatbuizen en katapulteert de familie Donkerbruine Huisspin met vrouw en kinderen tot ver buiten de garage.
We rijden langs de dreigend stormachtige kustlijn in Opas zilverkleurige Volkswagen Kever Cabriolet. De lak is al een beetje mat uitgeslagen. Hier en daar pelt de vernislaag af als een vervellend reptiel.
Het is eigenlijk een gedeukte rammelende roestbak maar hij past uitermate goed bij mijn ego. De Kever stoot hetzelfde soort van donkerbruin geluid uit als mijn BSA terwijl we naar Breskens rijden.
Ria heeft een oude wollen trui met boothals van haar oma uit de kast gehaald omdat de wind los door het gammele dak van de Kever raast. De olijfgroene trui is net iets te groot voor haar, hangt een beetje af en ontbloot haar rechter sleutelbeen en schoudertje. Ze zit kaarsrecht wanneer ze het autootje voorzichtig op de parking van de veerdienst stuurt.
Op de veerboot naar Vlissingen staan we in het gangboord wat weg te waaien en gezouten fotos te nemen. Ria s korte rode lederen vestje staat haar zo goed, de nog steeds vettige zwarte krullen dansen in de wind en verbergen nu en dan haar speelse amandelvormige blauwe ogen.
Ga voor de baslijnen, de zware diepe donkerbruine baslijnen die je hoort met je onderbuik en niet met je oren. De totale overgave aan het moment, de hele wereld die rondom ons wegdeemstert, een fait divers, de wereld die er enkel maar is om ons van te bedienen op dit hoogtepunt van wederzijds verlangen.
Daarom zingen die vogels zoveel mooier als je verliefd bent. Of zijn de kleuren van de ondergaande zon zoveel feller en warmer.
In Amerikaanse psychologische dramas rijden de intellectuele hoofdpersonages in vintage Kevers of Volvo s.
Meestal zijn ze flink verroest maar ze herbergen een koppel jonge leerkrachten, hij met een baard en bril in velours colbertje, zij sexy slobber.
Spannende jeans die haar dijen voortreffelijk laat uitkomen onder een slobbertrui met boothals die steeds één van haar frêle schoudertjes ontbloot.
In de Verenigde Staten is het een intellectueel statement om zich in een dergelijk voertuig te verplaatsen.
En ze vallen nooit in panne ook al zijn ze dertig jaar oud wat niet kan gezegd worden van de equivalenten die in het echte leven rondrijden. De deuken die erin zitten, vinden we helemaal niet erg wegens Andermans Deuken en niet De Onze.
Samen gaan ze hun nieuwe toekomst tegemoet in een fantastisch houten herenhuis in Frisco. Die toekomst ligt spijtig genoeg bezaaid met een heel scala aan hindernissen zoals ongewenste zwangerschappen, ideologische verschillen en levensbedreigende ziektes.
Drama alom want je rijdt niet zomaar ongestraft storingsvrij in San Francisco rond in een fantastische oldtimer.
Pannenkoeken roept Ria hongerig. Ze gaat aan de slag met twee pannen, bloem, suiker, melk en eieren. Buiten hangt er een stormsfeertje, gitzwarte wolken pakken zich samen en dreigen de wereld te laten vergaan.
Voor het zover is, parkeer ik opas kever in de garage, koppel de batterij terug af en snuif de geur van nostalgie op. Een mengeling van muf leder, verstorven canvas, verbrande motorolie en herinneringen aan een fantastische tijd. Vroeger en nu.
Geen heden zonder verleden.
De volgende ochtend dreun ik eenzaam en alleen richting Eigen Bed, volledig voldaan van geuren en kleuren, de BSA discreet grommend tussen mijn benen.
Ik ben Jan Stephorst
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/07/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, scheepvaart, jazz, oude auto's, Frankrijk.
carpe diem
