De ochtend ruikt naar regen na de wolkbreuk in mijn hart. De avond duurde tot half zeven deze ochtend. Mijn lichaam beweegt zich verder in de richting van de ordinaire werkdag die heimelijk in al zijn banaliteit ontluikt.

De bijna-kus. De bijna-stoeipartij in bed. Het ongebreidelde hormonaal verlangen en de zoet smakende opgezwollen lippen. De eerste geuruitwisseling die volgt op het moment dat ik haar voor de eerste keer in mijn armen hou.

Het spannende moment waarbij verlangende blikken overgaan in fysiek contact. Wie eerst? Wie komt als eerste dichterbij en geeft zich bloot? Wat erna? Hoe snel zullen we vervallen in routine, hoe snel worden die mooie spannende naakte schoudertjes gewoon schouders.

Dan komt het beslissende moment: volledige  overgave aan de sensualiteit of toch de ratio die de bovenhand haalt.

Die laatste haalde het vannacht waardoor ik nu  vol spanning zit wachten op een telefoontje, op een nieuwe e-mail, op een berichtje op facebook of een simpel Sms’je. Bevestiging zoeken. Voelt ze het ook zo aan of heb ik mij alweer laten gaan? Onnozele Jan toch. Check de mailbox. Nog eens. ‘F5’. Dan maar over facebook maar daar is ze ook niet. Misschien intussen in de gsm. Neen, het blijft dood.

Dat was het dan. Of toch niet? Grr. Huiveren bij de idee om een douche te nemen omdat je haar geur niet kwijt wil. Een blauwtje lopen en een week treuren of morgen je met smoezen gevulde agenda overhoop zetten om haar toch maar terug te zien.

Mijn grootmoeder heette Barbara Lucie Haven. Maar Barbara vond ze niet mooi klinken dus ze liet zich consequent Lucie noemen.

Twintig jaar oud ben ik en op het einde van het laatste jaar lerarenopleiding waar ik in gesukkeld ben. Ik zie er niet uit, veel te hoog opgeschoten met veel te kort haar en geen spoor van gezichtsbegroeiing het vernoemen waard. Daarom  verkeer ik  in het volle besef van de aversie die tegenover mij bestaat vanwege het andere geslacht. Zonder hoop op een lief. Zonder uitzicht op een lief. Zonder testosteron.

Lucie. De geslaagde leerling van de klas. Lichtjes rebels, lichtjes abnormaal naar de normen van een katholieke nonnenschool maar heerlijk creatief met kleurige rokken, gebloemde haarbanden en over en weer springende rosse lokken.

Maar Lucie’s toekomst ligt in tegenstelling tot de mijne vast, meer bepaald door haar relatie met Gaetan de Raveschoot. Jaja, van adel, steenrijk, donkergroene loden en steeds in pak en das wanneer hij haar komt afhalen in de gloednieuwe Peugeot 205 GTI die hij van papa en mama voor zijn achttiende verjaardag kreeg.

Daar kan mijn Italiaanse scooter, een Lambretta 150 LD uit 1957 helemaal niet tegenop.  Vooral met rotweer en harde wind is het een afknapper voor mogelijke liefjes om a) een helm te moeten opzetten en b) in de kou, nattigheid en wind onstabiel naar huis te rijden. Daarbij klinkt de uitlaat als een loodjesgeweer, pang pang pang padang pang pang. Gigantische blauwe tweetakt rookpluimen ontsnappen uit het minuscuul uitlaatje en hullen ons in een vettige tweetaktnevel. Bovendien heeft mijn Italiaanse furie een eigen Italiaans karakter. Ze laat mij regelmatig staan, hoe hard ik ook op de kickstarter stamp. Heel vervelend bij eerste afspraakjes.

De komende week heb ik haar echter niet nodig. We moeten volgens het nonnenschoolscenario op retraite. Hoe verkoop  je dat aan een bende rebelse jonge leerkrachten? Je noemt het ‘crea-stage’ in plaats van retraite. Dat wekt  alvast iets minder weerstand op.

De Grimhoeve staat in de schaduw van de abdij van Grimbergen en is het adres bij uitstek voor een weekje collectief zweven. Bij onze aankomst worden we meteen al geconfronteerd met  enkele bosnimfachtige lesgevers die  gehuld in een groene legging en bijpassende rolkraagtrui meteen aanmanen om de muur rond ons hart af te breken. Miel Cools meets Robin Hood.

Mannen met ringbaarden en ziekenfondsbrillen vertellen met een therapeutische stem in een gedempt decor van vast tapijt en kleurige kubussen over waarden en relaties tussen jongens en meisjes.

Dikke vrouwen met kort haar, grijze broeken en donkerblauwe gilets hebben het over onderwerpen waarvan ik niet zeker ben of ik ze snap. Wat wil je? Twintig en nog steeds een volwaardige hormonenbom, klaar om te detoneren en ik kan daarbij maar aan één ding denken: Lucie.

Na steeds weer nieuwe namiddagen vol verf, papier, behangerslijm en schaartjes, eten we droge boterhammen met salami als avondmaal. En nonnenkoffie. Ik weet niet waar ze die halen. Bestaan er misschien speciale plantages in Brazilië waar een apart ras van koffiebonen geteeld wordt? De nonnenboon? Smaakt altijd hetzelfde, slap en muf, de geur alleen al volstaat om oud behangpapier te doen vallen.

De nachten zijn een marteling. Sommige van mijn mannelijke medestudenten snurken de pannen van het niet geïsoleerde dak. IJskoud en slechts een dun dekentje. Brrr. Er zit een duif binnen die van balk naar balk fladdert. Hopelijk schijt ze op het bed naast mij.

Op de laatste volledige dag brengen twee positievo-kabouters ons op een irritante manier het verlossende bericht dat we voldoende muren gesloopt hebben,  dat de wereld er weer even tegen kan en dat er een mogelijkheid is om vanavond een afscheidsfuifje te organiseren met een kleine cassetterecorder. Yihaaa! Wein, Weib und Gesang!!

Die avond is er in de refter Grimbergen van ’t vat, een kleine cassetterecorder en enkele cassettes met behoorlijk foute muziek.

En dan klinkt plots het meest waanzinnige lied dat je op dit moment kan verwachten.

‘Looking out on the morning rain, I used to feel so uninspired/And when I knew I had to face another day, God, it made me feel so tired/Before the day I met you, life was so unkind but you’re the key to my peace of mind/You make me feel, you make me feel, you make me feel like a natural woman’

Lovely Aretha Franklin. Vanuit een donkere hoek zie ik een hoop rosse krollen naderen. Lucie staat plots voor mij en sleurt mij op de dansvloer. Ze pakt mij stevig vast en begint te zoenen. Zoete, zwoele, gulzige zoenen. Ik voel haar dijen tegen mijn been. Instinctief neem ik haar stevig vast net boven haar bekken.  Miljoenen vlinders verplaatsen zich geheel ongegeneerd door mijn ingewanden. Bepaalde delen in mijn hersenen flirten met een meltdown.

Veel meer is er niet gebeurd met Lucie. Net zoals afgelopen nacht overigens. Haar lichaamsgeur heeft nog vierentwintig uur in de kleren gehangen.

Ik schuif achter mijn bureau. De collega’s landen één voor één uit hun banale leventje vol pampers en onthaalmoeders. De radio staat op ‘Nostalgie’ en er speelt een liedje van The Isley Brothers: ‘This old heart of mine (is weak for you)’ …

Jan Stephorst

22-03-2011 om 22:43 geschreven door Jan Stephorst