Woe 01/11/06

Allerheiligen. Thuis binnen blijven. Koffietje drinken, beetje schrijven, beetje eten, koffietje drinken, beetje schrijven, beetje eten … Mijn lieve schat werkt boven voor school. Om vijf uur nemen we samen een aperitiefje en zitten in de zetel dicht bij elkaar wat te kletsen. Mmmm, herfstdagen op hun best.  

Do 02/11/06

Ik heb gemerkt dat er in de Picasso een rammeltje zit. Telkens ik de tramsporen dwars, lijkt het erop dat een aantal onderdelen eraan twijfelen of ze nog verder willen deel uitmaken van het geheel waar ze aanhangen.

Het duurt al even maar het manifesteert zich steeds duidelijker.
Kort na de middag zit ik in de garage tussen al het blinkend blik te wachten. Het verdict komt even snel als verrassend: de twee voorste draagarmen zijn versleten.

Dit euvel heeft ook een vervelend financieel gevolg: Ik zal samen met de oude draagarmen driehonderd vijftig euro moeten achterlaten. Euro's die ik op dit moment niet heb tenzij ik mijn spaarpotje aanspreek.

Mijn triestigste blik, mijn donkerste grafstem en wat gepingel en gezeur brengen de rekening terug naar 250 euro.

Mooi zo. Hebben wij het van de Kongolezen of hebben de Kongolezen het van ons?

Ik bedoel het afbieden.

De gsm rinkelt en een zeer enthousiaste jonge dame die zich voorstelt als Elien uit Waregem nodigt mij uit voor een gesprek in haar uitzendkantoor van het merk A.

Woe 8/11/06

Het enige wat ik vandaag te doen heb, is een praatje slaan met de dame van het incassobureau annex callcenter waar ik kans maak op de halftijdse baan. Om twee uur stap ik in de lift en druk op het knopje waar '10' op staat.

Eens boven kom ik in een grote zaal met enorme ramen die een prachtig zicht bieden op de stad.

Vania, een jonge blonde in ultra korte minirok, komt me tegemoet en de babbel die we in het volgende uur hebben, is best leuk. Het loon dat ik hier zal verdienen, behoort blijkbaar toch tot de categorie der best bewaarde geheimen ter wereld want ook Vania kan me er geen antwoord op geven.

Een tweede probleem heb ik met de werkdruk: elke werknemer wordt geacht om 250 euro per uur aan invorderingen binnen te brengen en dat wordt dagelijks geverifieerd. 
 

Een derde probleem heb ik met de stelling dat alle werknemers voor altijd uitzendkrachten blijven. Niemand wordt in vast dienstverband aangenomen. Nooit. Je kan je niet permitteren om ziek te zijn want na x aantal keer je 250 euro niet verdiend te hebben, vlieg je gegarandeerd, ook als je er al een aantal jaren werkt.

Toch wel andere koek dan het jongetje met de veel te grote vest mij vertelde. Maar voor Vania is alles ok, ik mag starten. Ik ontwijk een overhaaste beslissing door op te werpen dat ik eerst nog wat details wil regelen met het uitzendkantoor.

Vr 10/11/06

Het wordt een mooie dag vandaag. Hoop ik. Net voor ik vertrek naar een selectiekantoor in Borgerhout, luister ik even naar de radio waar ik hoor dat er twintig kilometer file staat op de E17 richting Antwerpen.

Ik zal maar omrijden via de expresweg Knokke-Antwerpen. Het betekent wel een kwartier extra maar liever dat dan een uur aanschuiven natuurlijk. En met dit weer op de autosnelweg eens goed doorrijden met de pas herstelde Picasso geeft mij een lentegevoel. Feeling groovy ...

Tweeënzeventig kilometer later kom ik aan te Borgerhout. Naar goede gewoonte ben ik veel te vroeg. Even kijken of Dina beschikbaar is voor de lunch na het gesprek. Heb ik tenminste nog een mooi vooruitzicht als het gesprek flopt.

Ik meld mij aan de receptie en een vriendelijke dame nodigt mij uit om de lift naar de derde verdieping te nemen. Het is een oud gebouw, de lift is klein en ruikt naar uitgedroogde sigarettenrook. Het duurt eeuwen voor de deur in het slot valt, er plakt een soort gekrakeleerd balatum tegen de vloer. Typisch voor de jaren zeventig net zoals de dikbuikige mannen met groene jagerstruien en ringbaarden die af en aan lopen. Iedereen die er werkt, is heel vriendelijk en attent voor mij, zo ook de zwangere dame die me ontvangt in haar bureau.
 

Wat nu volgt is iets minder vriendelijk:

1. De job is al ingenomen maar… (Zal ik daarvoor 144 kilometer gereden hebben?)

2. Wij willen een wervingsreserve aanleggen en misschien … (Wervingsreserve? Misschien?)

3. Iemand aanwerven als tweede collega

4. Het gaat over een job als loketbediende (Loketbediende? In de advertentie stonden ronkende titels als 'verantwoordelijke', 'draaischijf', 'organisator' …)
5. Ik zie het niet meer zitten

6. Zou ik kwaad weglopen?

7. Neen, ik blijf als een geslagen rund zitten

8. Blijkt dat er een procedureslag van vijf ronden zal volgen om misschien reserveloketbediende te worden

9. Daaag!

Ma 13/11/06

De zon schijnt alweer, op de E17 richting Kortrijk is er geen verkeer. Ik neem de afslag Waregem en wat later parkeer ik vlak voor het uitzendkantoor A waar Elien werkt.

Elien is een vrolijk meisje dat volledig overtuigd is dat zij me aan werk kan helpen. Wat ik overigens een erg sympathieke eigenschap vind.

We overlopen het bundeltje vacatures dat ze voor mij heeft afgeprint. Veel interessante dingen zitten er niet tussen. Logistiek directeur, waar ze haastig aan toevoegt dat het eigenlijk om werk als magazijnier gaat.

De meest interessante vacature is die als vertegenwoordiger in een opstartend bedrijf. Mmmm, in mijn brein gaan allerlei alarmsysteempjes af en ik stem pas na aandringen van Elien in met een ontmoeting van deze mensen.

Nog steeds niet overtuigd van deze zaak, stap ik in de auto en rij terug naar Gent. Ik heb mij laten inpakken door het ontwapenende enthousiasme van Elien en ook wel een beetje door haar…
Het is ondertussen al dik middag geworden. Mijn maag maakt allerhande ongepaste geluiden waardoor ik thuis even moet stoppen om snel een boterham naar binnen te werken.

Om twee uur val ik alweer met de deur in huis bij het selectie en uitzendkantoor waar ik met het onzekere ‘boysband’-jongetje de nuchtere feiten van het incassobureau zal bespreken. De naakte getallen waar het om gaat, quoi.

Na een kwartiertje blijkt dat het inderdaad om getallen gaat die bijzonder weinig aan het lijf hebben. Zeshonderd vijftig euro zal ik netto aan mijn tewerkstelling bij Vania met de korte rok overhouden. Pardon? Of zoals mijn halfdove vader steeds weer vraagt aan de sprekende klok: wil u nog even herhalen? Dat is minder dan vier draagarmen van een Citroën Picasso.

Het is voor mij plots geen optie meer om bij wulpse Vania te werken. Ik heb bijna tweehonderd euro meer door simpelweg te stempelen. Komt daarbij de werkzekerheid van een verkoper van droogkasten in de Sahara. Na de mensen te bedanken voor hun moeite sta ik weer buiten en het is beginnen regenen.

Ik ben net thuis en heb me met een koffietje in de zetel geïnstalleerd om mijn spannend boek verder te lezen als de telefoon gaat. Het is Elien uit Waregem en ze heeft voor mij een afspraak geregeld bij het jonge opstartende bedrijf dat gevestigd is in Deerlijk. Ik moet er morgen om 10 uur zijn. Dank u wel, Elien.

Terwijl ik aan het bellen ben, zie ik dat er een tweede oproep binnenkomt. Het is Patsy, de verantwoordelijke van het kantoor waar ik net vandaan kom.

Zij heeft behalve het deeltijdse onderbetaalde incassobaantje bij Vania nog een vacature in de aanbieding, ditmaal bij een autoconstructeur.  

Het gaat steeds beter klinken als ik hoor dat het om een directiefunctie gaat inclusief representatieve firmawagen, beslissingsrecht en verantwoordelijkheid. Ik stem in met een afspraak.

Tien minuten later belt Patsy terug met het heuglijke nieuws dat ik morgen om vier uur in Ledeberg moet zijn.

De spanning loopt op. Ik ben gewoon al heel blij dat het eindelijk lijkt alsof de boel de goede kant opgaat.

Ik geef Lief die intussen thuisgekomen is een enorme knuffel en ja, er heerst een zekere feestvreugde in huis. Daarom nemen we nu al een aperitiefje. De alcohol brengt de flitsende gedachten in mijn hoofd aanvankelijk tot rust maar ik kan maar niet ophouden met allerlei doemscenario's te bedenken … gaande van besnorde mannen met giftige okseldampen over onbetaalde onkosten bij pas opstartende bedrijfjes.

Die nacht luister naar de regelmatige ademhaling van Lief. Na tien keer van zij te veranderen, sta ik op en ga beneden een beetje niksen. Ik maak een kopje thee. Mijn hart bonst in mijn keel. Uiteindelijk ga ik terug naar boven, neem een half slaappilletje en kruip terug onder het deken. Lief draait zich om en streelt mij terwijl ze zachtjes sust.

©Jan Stephorst

17-05-2009 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst