Honderdduizenden mensen staan onder een loden zon stil op autosnelwegen. Schreeuwende kinderen, oververhitte moeders en op de rand van een zenuwinzinking verkerende vaders. Stuk voor stuk tijdbommen die op het punt staan van te ontploffen. Sommigen zijn al ontploft, anderen eerder geïmplodeerd. Te warm om nog ruzie te maken, kinderen met opgedroogd snot en tranen die tegen de zijruit liggen te slapen. De ouders met een glazige blik en open mond starend naar de inzittenden van de andere auto’s.

Het is ondraaglijk. Niet alleen de hitte maar ook de hallucinante stupiditeit van de mensheid waarin wij een actieve rol spelen.

Marie Françoise vroeg ons eerder die ochtend aan de telefoon om niet later dan 4 uur in de namiddag te arriveren.

Iets wat gezien de omstandigheden hoe langer hoe onwaarschijnlijker wordt. Lief belt even op om te verwittigen dat we het niet zullen halen. Marie Françoise zal ‘un petit mot’ voorzien.

De zon kapseist in l’étang de Thau en staat toe aan de wind om wat minder heet te blazen. Zilt komt in de plaats van de alles verschroeiende woestijnwind en de weeë geur van schaaldieren dringt binnen in onze aan negentig kilometer per uur voortbewegende habitat. 

We rijden tweemaal voorbij het stoffige baantje dat naar ons bed voor vannacht moet leiden. Het is een weggetje met putten waar in de winter wanneer ze gevuld zijn met water een doorsnee nijlpaard zou kunnen in baden.

Gelukkig zitten hier geen nijlpaarden noch andere dikhuiden, neen, de enige in het wild levende speciën zijn roofvogels, vossen, marters, muizen en ratten. En wat dieper in het water natuurlijk de oesters hoewel die enkel wat wild rond zich heen kunnen spuwen.

Het baantje slingert zich rond de heuveltop en duikt daarna steil naar beneden het bos in. Nog meer koelte. Ik zie de vleugels en de motorkap van onze Britse trots langzaam op en neer deinen, vredig langzaam als een ‘ja’ knikkende eminentie in een clubzetel met een whisky in de hand.  Plots rijden we een erf op, voor ons staat een met klimop begroeid kasteel.

Ik stuur de Spirit of Ecstacy tot voor de deur waar een wit A4-tje hangt met duizend excuses en waar we alles kunnen vinden. De deur staat wijd open.

Aarzelend stappen we binnen en komen in een gang met een brede stenen trap. Hoge plafonds, geportretteerde voorouders aan de muren en gordijnen met gouden koorden larderen de immense bogen.

De echo's van het gekir, gekrijs en gegiechel van Melody Nelson weergalmen in enkele kamers van mijn hoofd.

We gaan rechtdoor, passeren een salon waar chaos ons zit op te wachten in vergane pluche zetels. Achter elke hoek verwacht ik creoolse dienaars die met enorme waaiers de bewoners koelte toewuiven.

We openen de deur die uitgeeft op het royaal terras met witte ijzeren draadstoelen, we snuiven de ambiance van het lichtjes decadente feestje van gisteren.

De helft van de gasten is met iets teveel whisky op en alle kleren aan in het étang de Thau gesprongen, hebben gezwommen, gierend lachend tot aan het kleine motorbootje dat even verder uitnodigend op vertier lag te wachten.

De nachtelijke tocht op het meer, de lege flessen aan boord en de kou die genadeloos toesloeg, maakten een einde aan het feest.

De handdoeken liggen nog in de stoelen.

We trachten ons zo onzichtbaar mogelijk te installeren.

Onze kamer baadt in de oude glorie en in elk hoekje vinden we artefacten van de glorieuze geschiedenis die zich hier heeft afgespeeld.

Speech ter gelegenheid van een huwelijk in 1932.

Maar vergane glorie is toch nog steeds glorie.

Ach, alles mag en niets moet, als we de volgende ochtend iets zoeken dat min of meer op een ontbijt lijkt, ontmoeten we de adellijke eigenaars.

Ja, ze zijn lichtjes decadent maar niet hautain, hij is rond de zestig, zij rond de veertig.

Op de tweede verdieping ontdekten we foto’s aan de muur. Ze was op zijn minst fotomodel, hij wellicht toen al een oude sater die haar aantrok met zijn decadente intelligentie. Ah, Melody.

Maar het hield stand. En nu zijn we hier, binnengetreden in een liedje van Gainsbourg of was het Brel.

We zijn het vergeten.

We zijn alles vergeten.

Omwille van de stilte.

Omwille van de ondraaglijke warmte.

Omwille van alle zintuigen die tegelijk prikkelen, de zilte zoetheid van de schaaldieren, de kleuren rond het meer en de smaak van zoute lucht op je lippen.

Het leven sleept zich hier voort als een péniche op het Canal Du Midi. Aan boord zitten Django, Coco Briavel et les autres en als ze ons zien, knikken ze traag en gaan voort met het componeren van een meesterwerk.

DJango Stephorst

27-08-2009 om 22:34 geschreven door Jan Stephorst