Bé stapt uit aan de ‘Gare du Midi’. Haar trein naar het zuiden vertrekt binnen drie kwartier.

Wat ik heb met Bé? Vriendschap, toffe kinderen, af en toe onweerstaanbare sex. Begint dit op een relatie te lijken? Ik weet het niet.
Tot nu toe was het vooral veel fun: fuiven in Brusselse herenhuizen met allerlei onbekende mensen, steevast eindigend in een orgietje. Met ‘The Klezmatics’, een groep die ontbrak in mijn muzikale horizon. Merci, mensen van het Ukulelisch Museum.

Daarna een feestje voor haar veertigste jaar met een geheel nieuwe invulling van het begrip 'verjaardagsfeestje'.  

Maar nu trekt ze voor een maand met een bende vriendinnen naar Frankrijk wat natuurlijk een beetje balen is. Ik zal de hoeken van haar slaapkamer die ze me zo vaak heeft laten zien wel missen.

De hoeken van mijn eigen kamer zijn veel minder spectaculair. Ik moet ze namelijk altijd zelf opzoeken als ik ze wil zien.

Komt daar nog bij dat ik tijdelijk geen geld heb. Moet sparen! Hatelijk, maar het is voor een waarborg van een huur … -huis, -appartement, -stal of -kot. Die gasten vragen tegenwoordig drie maanden vooraf betaald. Dat is rap 1500 euro of mijn volledige maandloon.

Zoek, zoek, zoek. Eventjes niet feesten en niet teveel drank. Of toch minder. Huiseigenaars kijken mij wantrouwig aan. Een ongeschoren man alleen! Dat wil zeggen: chaos, vuil, stinken, lawaai en wat nog allemaal niet. Neen bedankt meneer, het is net verhuurd. Zal wel.

Ik rij van koterij naar koterij maar ik vind niks. Straks moet ik nog naar de gemeentelijke camping verhuizen om er mijn tentje op te slaan.

Niet dat er een gemeentelijke camping is, maar we zijn al de zesde juli en de éénendertigste komen Mr. Badjas en zijn lief niemendalletje langs om hun gelakte Leenbakker kasten met koperen klinken in mijn huis te schuiven.

Ik moet iets vinden dat in orde staat en onmiddellijk beschikbaar is.

Wat ziet mijn lodderig oog? Een advertentie voor een huurappartement, volledig behangen en geschilderd op vijf minuten van bij mijn ouders. Ik ken die rustige buurt en je hebt er een geweldig zicht op de spoorweg.

Dat wil alvast zeggen dat je overburen slechts gedurende een fractie van een seconde kunnen binnenkijken, namelijk wanneer hun trein voorbij dendert.

Mmmm, niet slecht, zo op de vijfde verdieping. Nog één appartement boven mij in eigendom van een oude vrijgezel.

De twee vorige huurders kijken mij nauwelijks aan. Ze durven niet. De eigenaar van het appartementje wordt haast lyrisch over zijn zakdoekgrote flatje.

‘Ik zal er eens over nadenken’, antwoord ik op zijn vraag of het me interesseert. Eerst nog wat andere koterijen gaan bekijken.

Man, je gelooft niet wat er allemaal te huur staat. Van een stal met een geiser die aan mekaar hangt met isolatieplakband over een benedenverdieping van een huis dat voor de rest verhuurd is aan studenten en OCMW abonnees.

Of de bovenverdieping van een tankstation aan een drukke invalsweg. Dat wordt als ‘loft’ aangeboden. Het heeft voor mij net zoveel met een loft te maken als de paus met condooms.

Mijn ma denkt dat ze me helpt als ze mij op zestien juli vraagt of ik al iets gevonden heb en dat het stilletjes aan tijd wordt. Grrr.

Nabij het stadspark staat een klein lief huisje te koop dat ik gemakkelijk zou kunnen afbetalen. Maar ik wil helemaal niet gebonden zijn, tenzij aan het bed van Bé.

Ik zal dat klein appartementje wel nemen. Ik zeg het op als ik wil en probeer intussen zo weinig mogelijk thuis te zijn. En moeders wasmachine woont net om de hoek.

De eigenaar is bijzonder zelfvoldaan als ik het contract teken. Bij de wereldkampioenschappen ergerlijk gedrag maakt hij een kans om te eindigen bij de eerste tien laureaten.

Hij heeft rozig vel, wat schilferig en hij zweet als een rund. Zijn grijs kostuum spant en onder zijn oksels zie ik gigantische zweetkringen op zijn roze en wit gestreepte hemd. Enkele restanten van blond haar liggen plat op zijn kop gekamd. Een zwijntje dat hebberig glimlacht als hij de twaalfhonderd euro in zijn vestzak steekt.

Mijn kleine woninkje biedt eigenlijk wel een fantastisch panoramisch zicht.

Op mijn werk staat nog een oude Peugeot camionette. Op een avond in de week parkeer ik de gammele schroothoop op de oprit van mijn oude huis en prop ik mijn schamele bezittingen in de laadruimte. Wat ik nog ontbreek, koop ik in de kringloopwinkel. Het wordt nog gezellig ook!

Kreng is met de fiets van bij haar moeder naar het kantoor van de notaris gereden. Ze heeft speciaal verlof gekregen in het zottenkot voor deze heuglijke dag. Het lijkt erop of de badmeester en zijn Leenbakker madame hun communiekleren hebben aangetrokken. Het duurt maar twintig minuten vooraleer we de sleutels definitief kunnen afgeven.

OEF!

Badjas trakteert. Hij wil per sé met ons iets drinken in een dancing wat verderop. Lang geleden was het een plek voor oude vrijsters en geile vertegenwoordigers.

Nu is het een plek voor zeer oude vrijsters en onappetijtelijke besnorde vertegenwoordigers die bijna met pensioen gaan.

Euforisch als ik ben met de cheque in mijn binnenzak, stem ik in met een drankje.

De ‘Simple Minds’ knallen uit de luidsprekers. De sfeer is ook al twintig jaar oud.

Mijn nieuwe huisbaas zit in de hoek indruk te maken op een vrouw die de zijne niet is.

Wel, wel, wel.

Terwijl de begintune van ‘Miami Vice’ speelt, denkt hij wellicht dat hij Don Johnson is. Alleen, Don Johnson rijdt niet met een witte Ford Sierra met roestige wielranden en een deuk in de achterdeur. Don draagt ook geen roze en witte gestreepte nylon hemden, noch te krappe grijze flanellen kostuumpjes met witte sokken eronder.

‘En hoe zou het nog met Bé zijn?’, denk ik als ik terug op mijn nieuwe stek ben aangekomen. Ze heeft me in die hele maand nog geen enkele keer gebeld. Volgens mij amuseert ze zich te pletter. Dat is iets waar ik ook dringend wil aan beginnen.

Op éénendertig juli om twintig over vijf rinkelt mijn gsm terwijl ik onderweg ben naar huis. Het is Bé en ze vraagt of ik haar kan afhalen aan de ‘Gare du Midi’.

Honderdveertig haalt mijn Dyane achter een Renault Espace op het derde rijvak van de E40 richting Brussel.

Ze is wat veranderd. Haar gebruinde huid in combinatie met haar gitzwarte haar en een blauw – wit gestreepte haarband geven haar een zeer Frans karakter. ‘Les Demoiselles de Rochefort’ meeting ‘Amélie Poulain’.

Ze ruikt ook heerlijk. Hongerig rijden we naar het Muntplein om een ‘plat fruits de mer’ te eten.

Ik blijf niet bij haar slapen want ze is te moe van de reis. En er zijn nog enkele bergen was te verwerken en vanaf morgen heeft ze de kinderen voor een maand.

Volgende week vertrekt ze met de meisjes voor tien dagen naar een vakantiehuisje in de Vaucluse. Of ik niet afkom?

Euhh, ja natuurlijk, graag. Alleen, heb ik nog ergens links of rechts wat geld op een rekening staan? 

‘Ach, een TGV ticket kost niet zoveel. En je bent op vijf uur in Avignon. Als je wil, kan je met ons terugrijden.’

Klinkt aanlokkelijk.

De volgende twee weken hoor ik niets van Bé.

©Jan Stephorst

02-05-2009 om 13:38 geschreven door Jan Stephorst