Ik had het kunnen weten.

‘Ga je mee naar een trouwfeest?’, vroeg ze mij eergisteren.

Beetje kort dag zo, nu we nog maar amper drie dagen bij mekaar zijn. Maar hey, what the heck, ik heb tijd zaterdag, moet nergens heen tenzij naar de bakker om een brood.

Spannend, wat moeten we aan. Chique of los? Deftig of bohémien? Ik ken er niemand, niet één achtergrond, geen sfeer.

Zij weet alles en in mijn totale onwetendheid kan ik enkel maar drijven op haar expertise.  

We stappen in de beige auto met bruine lederen zetels. Panama hat, grote rode papieren strandbloem op haar blauwe jurk. Zwarte bril, wat streng maar ook erg sexy.

Dan volgt een onvoorstelbare rit met een knallende zon die de donkere wolkenpakken van het nakende onweer in de verte inktblauw kleurt. Tot we dwars door een wolkbreuk haast niets meer zien, zestig, trager, vijftig, trager, dertig…

Grillige bliksemschichten verlichten het duister. We vrezen het ergste voor het trouwfeest dat deels in open lucht doorgaat.

De parkeerweide dampt na van de hete zomerdag. Het onweer heeft ijsblokjes over het warme gras gestrooid. Instant mist verhult onze voeten zodat we lijken te zweven.

Met Panama hat.

Verhalen uit het verleden met appetijtelijke bruidsmeisjes en -jongens schallen door de ether en door de tent die inderhaast is opgezet om de regen te weren van onze nette pakken en ornamenten.

De Panama hangt slap rond mijn oren.  

Brood en kaas en wijn, een vierkanthoeve, Franse chanson live gebracht door een spetter in een nauwsluitend enkellang kleed. Hier en daar worden knopjes ingedrukt. Hier en daar gaat in mijn hoofd een deurtje open dat al veel te lang dicht bleef.

Weemoedig dans ik op dronken ritmes. Of is het andersom? Ritmes waarbij je met de hakken op donkerbruine houten vloeren slaat. Flamenco, neen, tango, neen, ik dans merengue, mama!

Dertig kilometer later eindigen draaiende bekkens, klappende handen en dansende haarlokken op de bruine houten vloer van een slaapkamer met rode wijn en voile. Flakkerende theelichtjes overstemmen het schrale kleine nachtlampje en laten alle schaduwen in een ronde dansen.

En dan is er de zondagochtendregen. Grijze mensen lopen om en weer naar de bakker en klagen in marginaal Zuid Oost-Vlaams dialect over de ongesteldheid van de zomer.

Terug naar de zondagochtendtafel met twee dampende koppen koffie. De tranenregen op het venster droogt stilaan op en een waterzon priemt voorzichtig door het grijs. Onze uitgeputte en van mistgordijnen voorziene geesten zwijgen door het ontbijt heen.

‘Weet je’, verbreekt ze de stilte, ‘Iemand om mij vast te houden, dat zou heerlijk zijn.

Iemand die elke kleine droom van mij verstaat.

Heerlijk.

Het leven zou zo heerlijk zijn mocht ik iemand vinden die mijn hand neemt en met mij door het leven walst.

Iemand die aan mij vast hangt, in goede of slechte tijden.

Iemand die voor mij een of ander bossanovaliedje zingt.

Iemand die mijn hart neemt en mij het zijne geeft.

Iemand die een nieuwe start neemt met mij.

Oh ja, dat zou heerlijk zijn’.

Zou het kunnen, zij en ik?

Zo heerlijk.

‘Gaan we naar het strand?’

Jan Stephorst

30-10-2010 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst