Maandag 5 februari

Op deze blauwe maandagochtend heeft de grote baas in Brussel tussen twee slokken whisky in beslist dat mijn opleiding erop zit.

De drie maanden durende opleiding is drastisch ingekort tot de voorbije maand.

De reden is een acuut gebrek aan inspiratie omtrent het opleidingsparcours. Afgelopen week heb ik meegedraaid in het magazijn in Brussel waar iedereen (inclusief de verantwoordelijke) er in gespecialiseerd was om zich zo vakkundig mogelijk weg te steken tussen de rekken teneinde te vluchten voor iedere activiteit die voor ‘werken’ zou kunnen doorgaan.

De verantwoordelijke had een lachwekkende voornaam: ‘Zorro’. Hij kwam dagelijks pas om negen uur aan en vertrok alweer om drie uur in de namiddag. ‘Als je cijfers goed zijn, kan je je dat permitteren’ klonk zijn uitleg.

De laatste week nam een rondreizende inspecteur mij op sleeptouw, tot groot ongenoegen van de man zelf.

De eerste dag viel in het water door onduidelijke omstandigheden waardoor de grote baas me een kaart voor het autosalon in mijn handen duwde en in mijn oor fluisterde dat hij me die dag niet meer wilde terugzien.

De rest van de week reden we van garage naar garage aan een slakkengangetje om niet te snel terug op kantoor te zijn. Mijn mentor leek erg goed op Peter Sellers in een ‘Pink Panther’ film en toonde me de mooiste plaatsjes in Vlaanderen waar een rondreizend inspecteur zijn boterhammen kan nuttigen. 

Maar nu zit ik in Ledeberg en het moment van de waarheid komt met rasse schreden dichterbij: ik zal eindelijk zal het werk mogen uitvoeren waar ik voor aangenomen ben.

Ik voel me als een Romeinse honderdman en mijn troepen bestaan uit drie soldaten die zo uit het Romeinse kamp ‘Petibonum’ zijn weggelopen:

Eén hyperkineet die leeft op porties friet met mayonaise,

Eén slome Brusselaar met een brilletje waar glazen inzitten die niet zouden misstaan als behuizing voor de modale goudvis,

Eén zware Gentenaar die wel van goede wil is maar zijn gewicht tegen heeft om snel voor de dag te komen.  

Ik ben er zeker van dat het voor hen even bang afwachten is als voor mij.

Er heerst een regime waarbij veel uren geklopt worden, ook op zaterdag waardoor er in de week als het druk is veel mensen afwezig zijn. Mijn Hongaarse baas is dat beu en wil daar zo snel mogelijk verandering in brengen.

Maar dat zal toch niet vandaag zijn.

Ik ben het beu om op de meest onmogelijke uren te werken en wil stilaan terug een geregeld leven opnemen. Het is eeuwen geleden dat ik mijn boot nog gezien heb. Die ligt nog in het pittoreske Geraardsbergen waar ik een plaats heb gekregen in het klein haventje net voorbij de sluis. Onder de permanente bewaking van de sluiswachter. Hoop ik.

Zaterdag 10 februari

Het is de eerste zaterdag dat ik van dienst ben.

Het goede nieuws is dat ik hierdoor maandag thuis ben. Ik ben er niet alleen, vier verkopers dragen samen met mij dit kruis.

Geef toe, niemand werkt graag op zaterdag maar Hongaar wil absoluut op zaterdag meer diensten verlenen dan het invullen van bestelbonnen door verkopers.

Ik ben blij als ik om vier uur in de namiddag de deur terug op slot kan doen. Toch twee klanten geholpen vandaag.

Maandag 12 februari

Het regent pijpenstelen als ik om negen uur wakker wordt. Lief is al lang weg naar school en als ik in pyjama naar beneden strompel, ligt er een briefje op tafel met de boodschap dat ze van me houdt. De woonkamer ruikt nog naar de thee die we gisterenavond dronken.  

Met een slaperige kop slenter ik richting keuken om te zien of er nog iets eetbaars in de kast ligt.

De ontgoocheling is groot bij de vondst: enkele sneden oud brood en de bodem van een pot Nutella choco. Dan maar toast met choco.

De geur van verse koffie verdringt die van oude thee en ik nestel me in de zetel. Daar blijf ik op een hoopje liggen tot na de middag, nu en dan slaap ik nog een beetje en de enige die me gezelschap houdt is Muis, onze huisknuffel.

Het magere licht kleurt vaal op de houten plankenvloer en even voel ik een walging bij de gedachte dat ik morgen terug werken moet. Is dat normaal? Hoort het erbij dat het bovenmenselijke inspanningen vergt om zich naar het werk te slepen?

Ik denk het niet. Stilaan moe getergd door de idiotie van een valabele carrière en de vaak lachwekkende positie van anderen op de hiërarchische ladder zie ik het nut er niet meer van in.

Het nut om mij eerst gedurende maanden lang te laten behandelen als een stuk stront om toch maar aan een baantje te geraken en daarna op het zelfde elan door te gaan tegen betaling van een loon, zichzelf wegcijferend tot meerdere eer en glorie van iemand anders met wie ik niet getrouwd ben.

Vrijdag 16 februari

Hongaar ontploft als ik hem op de hoogte breng van mijn plan. Ik zie denkbeeldige stoom ontsnappen uit zijn puntige oren, de pupillen van zijn ogen zijn zo klein geworden dat ze als naalden priemen.

Hij verdient volgens zichzelf een standbeeld voor zijn opoffering, zijn moed en doorzettingsvermogen. Dit geheel in tegenstelling tot mij, simpele luierik, ongelooflijke gemakzuchtig persoon met een acuut gebrek aan enig karakter.

Toch blijf ik bij mijn standpunt: vandaag, vrijdag zal mijn laatste dag zijn in deze georchestreerde chaos.

De lillende vleesmassa die mij moest opleiden lacht even later stiekem in zichzelf als hij het nieuws van mijn ontslag verneemt.

De drie legionairs in het magazijn blijven verweesd achter. Ik sla voor de laatste keer de deur van de bedrijfswagen dicht, haal mijn paraplu uit de koffer en loop breed glimlachend in de gietende regen naar huis.

Het is ongeveer een wandeling van vier kilometer tot thuis waar Lief op me wacht. Angstig omdat ze verwacht dat ik een depressie zal krijgen die in omvang kan wedijveren met het ego van Marco Borsato.

Hoewel ik geen enkel idee heb over hoe ik vanaf maandag aan geld zal geraken, ben ik blij. Of neen, eerder vredig.

Bij een buitentemperatuur van slechts vijf graden straalt een warme gloed tot in alle  uiteinden van mijn lichaam.

Vanaf dit moment kan het met mijn beroepsleven niet meer stuk. Ik besef eindelijk dat ik niet op zoek moet gaan naar werk maar dat het werk mij nu maar moet vinden.

En dan nog.

Ik bots later toevallig op een knotsgekke drukker die me koste wat het kost wil aannemen, een rondleiding geeft en mij belooft te zullen contacteren in verband met een loonsvoorstel dat ik tot op vandaag nog moet krijgen.

Ik heb geleerd dat ik niet functioneer in afgelijnde standaard arbeidsovereenkomsten.

Misschien dat ik dat beter overlaat aan mensen die elke tien jaar blinkend nieuwe meubelen kopen bij Morres, bij een dagje uit spontaan denken aan Molecule of graag doelloos rondstruinen in het Wijnegem shoppingcenter.

Teveel vraagtekens in de ogen van teveel tegenpartijen hebben me doen inzien dat ik wellicht niet beantwoord aan het huisje-tuintje-kindje ideaal waar onze marketingboys ons mee bestoken tijdens de reclameblokken.

En dan word ik natuurlijk een risicofactor waar een werkgever liever in een ruim beschreven boog omheen loopt. Terwijl ik nu eerder degene ben die wijde bogen zou moeten maken.   

Maandag haal ik onze boot weg in Geraardsbergen. Juliette moet naar de scheepswerf om haar ronde welgevormde onderwaterschip te behandelen. Een plastisch genoegen waar ik al lang naar uitkijk.

Ik zal in twee dagen naar Gent varen, het haar in de koude wind, stinkend naar een combinatie van smeerolie, vet en uitlaatgassen. Het enige gezelschap aan boord komt van Daniel Melingo, een even prettig gestoorde geest. Zijn diepe bariton stem warmt hart en ledematen.

Als ik onder de opgehaalde bruggen doorvaar, kijken tientallen loonslaven mij verwijtend aan omdat ze nu tien minuten te laat op hun werk zullen arriveren.

Ik steek mijn hand op en wuif naar de bruggenwachter en stilletjes roep ik:

‘Narigón, compadre!’

©Jan Stephorst

24-09-2009 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst